Author: Αθανάσιος Μουλιός

Δεν κοιμήθηκα καλά χθες το βράδυ.Είχα αγωνία.Έχω ήδη τρεις μήνες στη Θεσσαλονίκη,μα σήμερα θα πρέπει να επιστρέψω στην πόλη μου. Μα αυτό δε με ενοχλεί τόσο.Δε με ενοχλεί τόσο η επιστροφή.Με ενοχλεί η νοσταλγία με την οποία με βαραίνει αυτή η πόλη.Όμως είναι μια πολύ γλυκιά νοσταλγία, όπως κάθε άλλη. Τα πήρα όλα; Μάλλον όλα […]

Κάθε ημέρα είναι μια μικρή ζωή. Κάθε ξύπνημα μια μικρή γέννηση, κάθε καθάριο πρωινό μια μικρή νεότητα, κάθε πλάγιασμα για ύπνο ένας μικρός θάνατος. Τίναξα το πάπλωμα στην αριστερή μεριά του κρεβατιού μου.Σήμερα δεν ήταν και τόσο βαρύ και ξύπνησα πρόθυμος.Το ρολόι γράφει τα νούμερα οχτώ και είκοσι.Και το οχτώ είναι ο αγαπημένος μου αριθμός. […]

Και πάλι θυσιάζω σκέψεις σ’ ένα βωμό λευκό και χάρτινο.Και πάλι τις σφάζω με το ξύλινό μου όπλο.Μη νομίζεις, δεν είναι παρά ένα συναισθηματικά φορτισμένο κομμάτι ξύλο που κάποιος ονόμασε“μολύβι” επειδή η λέξη “ξύλο” είναι αόριστη.Εγώ το θεωρώ όπλο στα κατάλληλα χέρια.Ή και άμυνα.Μα η θυσία αποτυγχάνει, γιατί δεν πεθαίνουν.(Γιατί;)Έχουν ήδη πεθάνει.Έχουν ήδη αυτοκτονήσει από […]

«Μου χρειάζεται πριν απ’ το θάνατό μου μια ύστατη γνώση, η γνώση του θανάτου μου, για να μπορέσω να πεθάνω.» (Γ. Ρίτσος) “Mors ultima ratio” ή αλλιώς “ο θάνατος έχει τον τελευταίο λόγο.” Επέλεξα αυτό το λατινικό απόφθεγμα ως τίτλο για το παρόν μου άρθρο, καθώς θα ήθελα να αναλύσω το “βαρύ” μα καθημερινό θέμα […]

“Η αγάπη δεν είναι μπακάλικο.Nα μετράς τι έδωσες εσύ. Τι εγώ. Τι ο άλλος.Ή δίνεις από την ψυχή σου και βγάζεις τον σκασμό.Ή κάτσε στη γωνίτσα σου και μέτρα τι δεν πήρες.” Αλκυόνη Παπαδάκη Αποφάσισα να συγγράψω το παρόν άρθρο γιατί με προβληματίζουν το τελευταίο διάστημα δύο ερωτήματα: το πρώτο μου ερώτημα έγκειται στο τί […]

“Κάτω από το φως των εγωισμών μας είμαστε όλοι εκθρονισμένοι μονάρχες.” Τσάρλι Τσάπλιν, 1889-1977, Βρεατανός ηθοποιός Ένα μικρό, μοναχικό μαγαζί, ουδείς φίλος και ουδεμία φίλη για παρέα, ένα μπουκάλι κατακόκκινο ημίγλυκο κρασί και ένα κολωνάτο ποτήρι. Όσο για φαγητό, θα διάλεγα το “εγώ” μου μαριναρισμένο σε άφθονη μελαγχολία. Ένα δείπνο αφιερωμένο στην πάρτη μου, γιατί […]

Αποφάσισα να αναρτώ -ανά διαστήματα- και από κανένα γραπτό μου, που δεν είναι παρά σκέψεις που έχω γεννήσει εγώ αποτυπωμένες στο χαρτί, μερικές φορές χωρίς ιδιαίτερη συνοχή ή συνεκτικότητα. Εξάλλου η αρθρογραφία κουράζει ώρες ώρες… Σκοπός μου με το παρόν γραπτό είναι να εκφράσω κάποιες ανησυχίες μου σε όσους προσφερθούν να το διαβάσουν. Στα ακουστικά […]

Αγαπητό μου ημερολόγιο, Ξημέρωσε κιόλας αναπόφευκτα, και, για άλλη μία φορά, βρίσκομαι από πάνω σου και γράφω αυτές τις λέξεις, που εύχομαι να γεννήσουν όμορφες προτάσεις και να αγγίξουν έστω έναν συνάνθρωπο, όχι στον εγκέφαλο, αλλά εκεί που δε θα έφταναν οι λέξεις και οι εικόνες. Στην πραγματικότητα δεν κρατούσα ποτέ ημερολόγιο, ούτε καν ως […]

Αποφάσισα να γράψω λίγες λέξεις, λίγες γραμμές για το ιερότερο πρόσωπο στη ζωή μου. Εν τέλει δεν με ενδιαφέρει, ας γράψω και νουβέλα ή βιβλία πολλά. Η μάνα μου θα άξιζε κάθε γράμμα, κάθε λέξη και κάθε σκέψη μου. Η μάνα μου θα άξιζε κάθε δευτερόλεπτο από το χρόνο μου μέσα στην ημέρα. Θα άξιζε […]