“Αγάπησες ή πέθανες;”

Written by on 26/10/2021

image_print

Η αγάπη δεν είναι μπακάλικο.
Nα μετράς τι έδωσες εσύ. Τι εγώ. Τι ο άλλος.
Ή δίνεις από την ψυχή σου και βγάζεις τον σκασμό.
Ή κάτσε στη γωνίτσα σου και μέτρα τι δεν πήρες.”

Αλκυόνη Παπαδάκη

Αποφάσισα να συγγράψω το παρόν άρθρο γιατί με προβληματίζουν το τελευταίο διάστημα δύο ερωτήματα: το πρώτο μου ερώτημα έγκειται στο τί είναι η πραγματική και τί η ανιδιοτελής αγάπη, πως, δηλαδή, ορίζεται εκείνο το συναίθημα που μας διακατέχει όταν λέμε πως “αγαπάμε” κάποιον, και το δεύτερο ερώτημα είναι γιατί η αγάπη θεωρείται το μεγαλύτερο και το ισχυρότερο όπλο του σύμπαντος, από τα αρχαία ήδη χρόνια. Αφορμή για το παρόν άρθρο στάθηκαν, ανάμεσα σε άλλα, κάποια προσωπικά βιώματα και σκέψεις που καταλαμβάνουν χώρο στον εγκέφαλό μου εδώ και αρκετό καιρό, βιώματα και σκέψεις που αποτέλεσαν παράλληλα και κάποιο είδος πνευματικής τροφής για άλλη μια εσωτερική αναζήτηση από μεριάς μου.

Θα αρχίσω, λοιπόν, το παρόν άρθρο με τον ορισμό της αγάπης, όπως ακριβώς τον έχω αποτυπωμένο στο μυαλό μου, καθώς δε νοείται να προχωρήσουμε στο δεύτερο ερώτημα, αφήνοντας αναπάντητο το πρώτο. Ξεκινώντας, θα συμφωνούσαν πολλοί άνθρωποι, η πλειοψηφία, θα έλεγα, των ερωτηθέντων σε μια υποθετική έρευνα, πως η αγάπη είναι συνώνυμο του ενδιαφέροντος και της φροντίδας που αισθανόμαστε πως θέλουμε να παρέχουμε ή να προσφέρουμε σε κάποιο άτομο. Νιώθουμε πως το συγκεκριμένο άτομο αξίζει το μεγαλύτερο ποσοστό της προσοχής μας, αισθανόμαστε, δηλαδή, την ανάγκη να του προσφέρουμε το μεγαλύτερο κομμάτι του ενδιαφέροντος μας, συγκριτικά με οποιοδήποτε -σχεδόν- άτομο στον πλανήτη τη δεδομένη χρονική στιγμή. Αξιοσημείωτο είναι επίσης και το ότι, στο μίγμα αυτό που ονομάζουμε αγάπη, θα πρόσθετε κανείς και τον παράγοντα “άνθρωπο”. Με άλλα λόγια, δεν αγαπάμε ένα άτομο αποκλειστικά και μόνο κατά το διάστημα στο οποίο είναι ο ερωτικός μας σύντροφος, ο φίλος, ή η φίλη μας, αλλά συνεχίζουμε να εκφράζουμε ή να νιώθουμε, έστω, το ίδιο, ακόμη και μετά την πάροδο της ημερομηνίας λήξης της προαναφερθείσας σχέσης με το άτομο αυτό. Αγαπάμε, δηλαδή, το άτομο για αυτό που είναι απέναντι στην κοινωνία και όχι αποκλειστικά και μόνο για αυτό που είναι απέναντι σε εμάς τους ίδιους. Αυτός είναι και ο ορισμός που δίνω εγώ στον όρο “αγάπη”. Παρόλα αυτά , θα έλεγα πως αγάπη είναι και το να καταφέρνουν δύο άτομα να “αγγίξουν” το ένα την ψυχή του άλλου, να υπάρχει ανάμεσά τους ειλικρίνεια και εμπιστοσύνη, αλληλοβοήθεια και αλληλοσεβασμός, και μια μορφή “καρδιακής σύνδεσης”. Στην απάντηση του πρώτου αυτού ερωτήματος θα ήθελα, τέλος, να προσθέσω και το ότι σχεδόν όλοι μας έχουμε αισθανθεί να μας αγαπάνε και έχουμε δώσει επίσης αγάπη, όμως ποτέ μας δεν καταφέραμε να χωρέσουμε την αγάπη αυτή σε λέξεις. Καταλήγουμε, έτσι, στο ότι η αληθινή αγάπη μεταφράζεται με τις πράξεις.

Όσον αφορά το επίθετο “ανιδιοτελής” που τείνει να συνοδεύει την αγαπή, αυτό έχει να κάνει κατά κύριο λόγο με έναν διαφορετικό όρο: τον όρο “αντάλλαγμα”. Ανιδιοτελής, λοιπόν, είναι εκείνη η αγάπη που αισθανόμαστε για το άτομο που έχουμε απέναντί μας, δίχως όμως να περιμένουμε κάποιο αντάλλαγμα -ή κάποια χάρη- από μεριάς του για αυτό που εμείς με τη θέλησή μας του προσφέρουμε. Ασφαλώς, κανείς δε θα διαφωνούσε με το ότι υπάρχει και η ιδιοτελής “αγάπη”, ειδάλλως δε θα υπήρχε λόγος για την έκφραση της παρούσας ανησυχίας μου και, κατ’ επέκτασιν, τη συγγραφή του παρόντος άρθρου. Ακόμη, στον ορισμό αυτό της ανιδιοτελούς αγάπης θα πρόσθετε κανείς -και ανάμεσα σε αυτά τα άτομα κατατάσσω και τον εαυτό μου- πως είναι εκείνη η αγάπη που ξέρει να μένει, όχι μόνο στα εύκολα, αλλά και στα δύσκολα. Το κομμάτι αυτό της αγάπης είναι και το πιο δύσκολο, καθώς έχουμε συνηθίσει -αντανακλαστικά- να τη σκαπουλάρουμε από κάθε ψυχοφθόρο κατάσταση με την παρουσία της πρώτης δυσκολίας. Μήπως άραγε είναι κομμάτι της ανθρώπινης φύσης μας; Θα συμφωνούσαν κάποιοι. Ανάμεσά τους κι εγώ. Ο πρώτος νόμος του Νεύτωνα διατυπώνει το νόμο της αδράνειας, ότι δηλαδή κάθε αντικείμενο έχει την τάση να παραμένει ακίνητο στην παραμικρή αλλαγή της φυσικής του κατάστασης. Εξ απαλών ονύχων οι γονείς μας φροντίζουν πολύ για εμάς και μας παρέχουν κάθε άνεση που μπορούν. Ως αποτέλεσμα, βρίσκουμε την άνεση άνετη και γίνεται η προεπιλεγμένη μας κατάσταση. Αυτό, λοιπόν, συμβαίνει και στην περίπτωση των δυσκολιών στην -ανιδιοτελή- αγάπη.

Όσο για το ερώτημα περί της ισχύος της αγάπης, θα έλεγε κανείς πως ο κύριος λόγος αυτής (της ισχύος) είναι το γεγονός πως δίνει μια σημαντική αιτία στους ανθρώπους να συνεχίσουν να ζουν, να συνεχίσουν να προσφέρουν και να συνηθίσουν να μην περιμένουν αντάλλαγμα για κάθε τους πράξη-κίνηση. Αυτά καθιστούν την πραγματική αγάπη ένα από τα πιο ισχυρά, αν όχι το ισχυρότερο όπλο στην ιστορία της ανθρώπινης ύπαρξης. Θυσιάζουμε πολλά για την αγάπη. Τόσα πολλά δε θα θυσιάζαμε για κανέναν άλλο λόγο ως άνθρωποι.

Ως επίλογο στο παρόν άρθρο θα σημειώσω ότι η αγάπη είναι εκείνο το συναίσθημα που αποτελεί δώρο για τους ανθρώπους, είναι δύσκολο να την κατανοήσουμε πλήρως και σχεδόν αδύνατο να εκφραστεί με τη βοήθεια των λέξεων. Όπως διατύπωσε και ο Μένανδρος, από την αγάπη τίποτα δεν είναι μεγαλύτερο ή ίσο.

Θανάσης Μουλιός

image_print

CityVibes.gr

Read, Listen, Feel

Current track

Title

Artist


 



Current show

Night People

12:00 13:59











Current show

Night People

12:00 13:59