Χατζηdiaries #2

Written by on 25/08/2021

image_print

Οι Αμετάβλητοι

…και δεν υπάρχει τίποτε χειρότερο και συνάμα πιο αναζωογονητικό απ’ την αστάθεια. Ξημερώνει νύχτα και βραδιάζει φως, γι’ αυτους-για μας, που δε μας δόθηκε ποτέ τίποτα με σιγουριά και βεβαιότητα. Κι αν μας δόθηκε, σα σκοινί, έπρεπε με το ζόρι να το τραβήξουμε, γιατί δε θέλανε να μας το δώσουνε με τίποτα.

 Και πώς νιώθεις όταν ζεις κάτι τέτοιο ; Εξουθενωμένος και περήφανος.Κάθε μέρα υποχρεούσαι να αποδεικνύεσαι σε εσένα τον ίδιο, να μένεις αμετάβλητος σε όποιο χτύπημα κι αν δεχθείς, όχι γιατί είσαι βράχος αλύγιστος ή εκλεκτός ανάμεσα σε θνητούς, αλλά γιατί δεν έχεις την πολυτέλεια να χρονοτριβείς με λύπες και δάκρυα κι ας σου προσάπτεται ο τίτλος του ιταμού.

Έτσι, αν ανοίξεις την οθόνη του τηλεφώνου σου, θα δεις ένα μήνυμα, ένα mail, κάτι, ανατρεπτικό ως προς εκείνο που ίσχυε την τελευταία φορά που το άνοιξες.Και θα χαμογελάσεις σιωπηλά.Όλα αλλάζουν. Όλα, εκτός από εσένα.Η λέξη κλειδί είναι το “εκεί”.Εκεί. Εκεί…εκεί. Συνέχεια εκεί. Πάντα εκεί.Ψυχή αγέρωχη κι αγέραστη.Ο αμετάβλητος.Και σ’ έναν κόσμο που μεταβάλλεται και αλλοτριώνεται διαρκώς, πόσο τιμητικός αυτός ο τίτλος…!

Και “δεν πειράζει”.Πολλά, άπειρα “δεν πειράζει”.Πόσο σε γαλούχησαν τούτα τα δεν πειράζει και πόσο τα έθρεψες κι εσύ με την καρδιά σου.Μα, αλήθεια: δεν πειράζει.Τι να σου φταίει, τι να μας φταίει,στον κόσμο που όλο αλλάζει ; Μονάχα εμείς, που δεν αλλάξαμε ποτέ.Κι ας μας φταίμε για την ειλικρίνειά μας κι ας μας τρομάζει η αλήθεια μας.

Όταν θα πέσει η νύχτα, πριν κλείσουνε τα μάτια κουρασμένα, αφότου όλη τη μέρα είδαν περιστροφές-περίστροφα να βλέπουν κατά πάνω τους, στο τέλος κοιμήθηκαν γλυκά.
image_print

[There are no radio stations in the database]