In the name of fear…
Written by Κατερίνα Παπαχρήστου on 30/11/2020
Και τι κατάλαβες μετά απο όλα αυτα; Είπες να κάνεις την αρχή του τέλους . Είπες να διορθώσεις όλα τα λάθη σου . Ήρθε η στιγμή σου , να παραδεχτείς , αποδεχτείς ότι ήταν λάθος για σένα μέχρι τώρα . Ό, τι σε έκανε να είσαι το τώρα ! Μα πώς; Πάλι με ψέματα ;
Ψέματα ! Και πρώτα σε εσένα τον ίδιο . Με ψέματα μωρό μου δεν διορθώνονται όλα . Όχι! Το να κρύψεις την αλήθεια έιναι και αυτό ψέμα . Το να πείς απο μέσα σου την αλήθεια σου και να ξεκινήσεις απο το μηδέν είναι μεγάλη υπόθεση , κανείς δεν το αρνήτε. Το να πείς όμως ψέματα σε αυτους που σε στήριξαν , σε πίστεψαν και πολέμησαν για σένα , χρόνια τώρα δαίμονες και τέρατα , δεν κάνεις καμία νέα αρχή!
Λύνεις ένα πρόβλημα , δημιουργόντας ένα μεγαλύτερο ! Πόσο λάθος την πήρες την απόφαση! Πόσο λάθος σε συμβούλεψαν ! Πόσο λάθος σε υποκίνησαν ! Πόσο λάθος να πιστέψεις πώς ο κύκλος που κλείνει , θα κλείνει για πάντα με τον ίδιο τρόπο;! Όλοι οι κύκλοι της ζωής κλείνουν εκεί που ξεκίνησαν , αλλά πάντα κάτι σου παίρνουν και κάτι σου αφήνουν. Αν είσαι τυχερός και το παιχνίδι σου το έπαιξες σωστά και δίκαια μάλλον πήρες αυτο που ήθελες. Αν πάλι όχι , τότε η ρουλέτα περιμένεις να σταματήσει για να δεις τι τυχερό αριθμό πέτυχες! Και ξέρεις κάτι…στο άδικο παιχνίδι μια κερδίζεις χίλιες χάνεις.
Και δεν θα ήταν πιο ωραίο , πιο τίμιο και αξιοπρεπές να πείς την αλήθεια;! Αυτήν , που τόσα γράφονται και τόσα έχουν ειπωθεί , μα ελάχιστοι την λένε , ελάχιστοι την αντέχουν , ελάχιστοι την αποδέχοντε. Φαντάσου , με το να κρύψεις την μισή αλήθεια , να περιμένεις απο τον άλλον να την αποδεχτεί και να πάει παρακάτω , τι θα είχες καταφέρει λέγοντας όλη την αλήθεια. Φαντάσου , πόσο λυτρωτικό θα ήταν για σένα. Πόσο πόνο θα έδινες; Ναι, ισχύει , μα θα ήταν αυτό και τίποτα άλλο! Μένει μόνο η αποδοχή. Κανένα ερωτιματικό , καμία άνω τελεία. Και ξέρεις κάτι; Τον έχεις κερδίσει , αν μέχρι τώρα δεν το είχες καταφέρει , πίστεψε με θα γίνει τώρα.
Σε έναν κόσμο τόσο επιφανειακό , τι πιο ωραίο να είσαι εσύ ένας απο τους λίγους αυθεντικούς! Δεν κουράστηκες μωρέ , να κυνηγάς να καλύψεις το ένα ψέμα με το άλλο , και πάλι απο την αρχή; Δεν θέλεις να είσαι ένας απο αυτούς που ομόρφηναν πραγματικά και ουσιαστικά αυτον τον κόσμο ;
Γιατί να σου πώ την αλήθεια , έχουμε ανάγκη κάτι τέτοιους τύπους. Αυθεντικούς! Έχουμε ανάγκη τα καθαρά μάτια ! Ο κόσμος μας έχει ανάγκη απο την αλήθεια των ματιών . Μάθαμε να χαμογελάμε για να κρύψουμε την αλήθεια. Μάθαμε να λέμε ένα ¨καλά είμαι ¨ γιατί δεν θέλουμε να ξέρει ο κόσμος… μα δεν μας νοιάζει και τι θα πεί! Πείσαμε τους εαυτούς μας πως είμαστε ένας κόσμος χωρίς ταμπού και το πρώτο που κάνουμε είναι να κρυβόμαστε με την δικαιολογία , δεν θέλω να δώσω δικαιώματα ! Μα καρδιά μου τα έδωσες τα δικαιώματα, σε κάθε λέξη , σε κάθε κίνηση , σε κάθε άρνηση ! Και στην τελική , εσύ δεν είσαι απο αυτούς που δε σε νοιάζει τι θα πεί ο κόσμος ; Τι έγινε τώρα; Τι έγινε τότε;
Φόβος… θα έλεγα εγώ! Φοβόμαστε μην χάσουμε κάτι και κάνουμε πάντα το ίδιο και το ίδιο λάθος. Λέμε ψέματα! Φόβος!
