Hello darkness my old friend

Η Μπάρμπαρα ήρθε και μαζί της έφερε μια παλιά γνωστή…την μελαγχολία. Τώρα που χειμώνιασε λοιπόν (καιρός ήταν…) και αναγκαστικά κλειστήκαμε μέσα, βλέπω να έρχονται τα καλά της καραντίνας. Τι εννοώ; Αυτοί όλοι, ξέρετε…οι “φίλοι” ντε! Που για πάνω από δύο μήνες δεν έχουν ενδιαφερθεί να δουν τι κάνετε, επειδή περνούσαν καλά και δεν σας χρειάζονταν κάτι…ε αυτοί θα σας θυμηθούν τώρα από βαρεμάρα. Με αφορμή κάποιο αστείο βίντεο στο τικ τοκ, κάποιο meme ίσως…θα κάνουν την επανεμφάνισή τους . Σαν την κακοκαιρία που περιμέναμε να δούμε άσπρη μέρα και τελικά τίποτα, μια φθινοπωρινή βροχούλα είδαμε. Έτσι θα έρθουν και εκείνοι, να σας δώσουν λίγη χαρά ότι ήρθαν για να μείνουν και θα εξαφανιστούν πάλι σαν το χιόνι που το έλιωσε ο ήλιος της επόμενης ημέρας.

Τι είναι όμως αυτό το πράγμα; Βαριούνται; Σε θυμούνται. Χρειάζονται κάτι; Σε παίρνουν πόσα τηλέφωνα να δουν τι κάνεις. Όταν όμως δεν σε έχουν πια ανάγκη , ούτε αντίδραση στο ίνσταγκραμ.

Είναι οι ίδιοι φίλοι οι “να κανονίσουμε κανένα καφεδάκι”. Και όταν τελικά πάτε για αυτόν τον καφέ, θα μιλάνε συνεχώς για τα δικά τους νέα, τα προβλήματά τους…ενώ προσπαθείτε να πείτε κάτι δικό σας. Δεν μπορούν καν να προσπαθήσουν να ακούσουν. Τόσο δεν τους νοιάζει. Και κάπως έτσι έχει χαθεί η επικοινωνία στις μέρες μας, από την αδιαφορία.

Ο Garfunkel έχει δηλώσει πως το τραγούδι “The sound of silence” μιλά για την ανικανότητα των ανθρώπων να επικοινωνήσουν μεταξύ τους. Όπως λένε και οι στίχοι “People talking without speaking. People hearing without listening.” Με λίγα λόγια; Οι άνθρωποι συζητούν χωρίς να μιλούν. Οι άνθρωποι ακούν χωρίς ν’ αφουγκράζονται.

Ορίστε και ο διαχρονικός ύμνος!

Hello darkness my old friend…

Deppie Politaki