Και όμως
Written by Άγγελος Καρανικόλας on 26/04/2021
Κι όμως
Αυτό που θέλετε
να είμαι δεν
μπορώ.
Αυτό που θέλετε
να γίνω δεν
μπορώ,
Ειλικρινά προσπάθησα
πολύ
όμως αδύνατον.
Χτυπήθηκα, μάτωσα,έκλαψα,
μόνος μου.
Χαπακώθηκα και ξαπλώθηκα,
σούρωσα, θύμωσα, φώναξα,
αγάπησα
πολύ
σας αγάπησα.
Χαρακώθηκα, ξημερώθηκα,
στα πάρκα, έξω,
στο πλατύσκαλο σου.
Με κυνήγησανε,
με προκηρύξατε,
με χτυπήσανε,
με απομονώσατε,
με τρελλάνανε,
με προγράψατε.
Αμφέβαλα…
εάν
υπάρχω
ακόμα.
Πολύ ερωτεύτηκα.
Πολύ πέθανα.
Πολύ πέταξα.
Πολλά κατάλαβα,
-μα πιο πολλά όχι.
Και ακόμα πιο πολλά
είπα.
Άκουσα
πολλά, άκουσα,
όσα μου καταλογίσατε
όπου με σύρατε
να με εξυψώσετε
ειλικρινά τίποτα
από τα δυο
δεν κατάλαβα γιατί
αξίζω.
Ήθελα να σας
αγκαλιάσω,
(θέλω),
με τα εύθραυστα μου χέρια.
Τα θέλω,
Τα πάθη,
Τα μάτια μου.
Να φαίνονται,
μες στα δικά σου.
Ήθελα τόσο,
να σε βρίσω,
να σου φωνάξω,
να σε χτυπήσω.
Να σε φιλήσω.
Όμως φοβόμουν πως.
Θα με αφήσετε,
πάλι,
μονάχο,
όλοι.
Με ζέση
τις σαπισμένες μου
μάσκες
φορούσα.
Κοίτα
χόρεψα,
να γελάτε,
να τραγουδάτε.
Συμφώνησα
με όσα,
με τόσα,
με όλα…
Ας ήξερα
πως είναι ανοησίες.
Πόσο ανόητα,
μάταια όλα,
είναι.
Ας διαφωνούσα.
Σας αγάπησα.
(θέλω πάλι)
Με αφήνετε πάλι.
Τώρα φοβάμαι πιο…
Τις έκαψα τις μάσκες μου,
Χάρισα σε πιο φτωχούς
Όλα τα υλικά μου.
