Επάγγελμα: σύζυγος/μητέρα, αφανής ήρωας.

Φθάσαμε στο 2020 και η γυναίκα που έχει μείνει σπίτι να μεγαλώσει τα παιδιά της, εξακολουθεί να μην εκτιμάται καθόλου.
Στα μάτια των περισσοτέρων, είναι μια γυναίκα που κάθεται όλη μέρα, που δεν συνεισφέρει στο σπίτι ούτε οικονομικά, ούτε με κάποιον άλλον τρόπο.
Ο πρώτος που την κριτικάρει, σχεδόν σε όλες τις περιπτώσεις, είναι ο σύζυγος της.

Από την θέση εκείνου που φέρνει τα λεφτά στο σπίτι, αισθάνεται ανώτερος άρα και δικαιωματικά αυτός που μπορεί να υποτιμήσει την θέση της εν γένει.

Αυτός που μπορεί να την ελέγξει αν καθάρισε,αν μαγείρεψε,αν του έχει έτοιμα, καθαρά και σιδερωμένα τα ρούχα.
Αυτή που θα θεωρήσει υπεύθυνη,αν κάποιο παιδί δεν έχει καλή πρόοδο στο σχολείο.
Αυτή που το μόνο που κάνει, είναι να χαζολογεί με τις ώρες στο τηλέφωνο με τις φίλες της για ανούσια πράγματα.

Εκείνη που εκείνος συντηρεί οικονομικά και που αν δεν τον είχε,θα πεινούσε γιατί σύμφωνα με την δική του άποψη, είναι ανίκανη να επιβιώσει μόνη της οικονομικά.

Θα την κατηγορήσει για οποιοδήποτε “παράπτωμα” των παιδιών ως αδιάφορη απέναντι τους.

Θεωρεί περιττό να την ρωτήσει πώς ήταν η μέρα της.
Γιατί να το κάνει άλλωστε;
Ξεκούραστη είναι,μες το σπίτι και χωρίς να κάνει τίποτα σοβαρό ενώ εκείνος σε αντίθεση δουλεύει οκτώ ώρες την μέρα για να μην λείπει τίποτα από το σπίτι και είναι τελικά αυτός που νοιάζεται και τρέχει για την οικογένεια.

Ποιός σκέφτηκε ποτέ, τελικά πόσο δύσκολη,επίπονη και ψυχοφθόρα, είναι η συνεισφορά της;
Να διατηρεί ένα σπίτι καθαρό με όλα τα παρελκόμενα,να είναι δίπλα στα παιδιά κερδίζοντας την εμπιστοσύνη των παιδιών της.

Φροντίζει να της ακυρώνει την θέση και την συνεισφορά της μες την οικογένεια.

Δεν παρατηρεί ποτέ τι κάνει με για να διατηρηθεί η ισορροπία ανάμεσα στο σπίτι και τις ευθύνες για την ανατροφή των παιδιών, είτε την ψυχολογική, μαθησιακή, συναισθηματική.

Δεν τον ενδιαφέρει πώς ένα σπίτι, είναι πάντα τακτοποιημένο.
Θα προσέξει, όμως,και θα κριτικάρει,αν το βρει μια μέρα ακατάστατο.

Αν πεις πως απλά σήμερα δεν ήσουν καλά για να συμμαζέψεις,η ερωτήση θα είναι “και τι έκανες όλη μέρα?

Αυτή η γυναίκα ενδεχομένως, έβαλε σε δεύτερη μοίρα,τα θέλω της,τα όνειρα της, ίσως ακόμα και τα ταλέντα της για να είναι δίπλα στα παιδιά της.

Από το πρωί στο πόδι,να μαγειρέψει,να συμμαζέψει,να ελέγξει τα παιδιά στα μαθήματα,να τα τρέξει σε γιατρούς για εμβόλια, εξετάσεις.Να ενημερωθεί από καθηγητές.Να τα ακούσει με προσοχή όταν της εκμυστηρεύονται προσωπικά τους ζητήματα και να τα συμβουλέψει.Να είναι από πάνω τους να παρακολουθεί πυρετούς,να δίνει φάρμακα.Να προσπαθεί να κερδίσει την εμπιστοσύνη τους,για να είναι ενήμερη για τις παρέες τους και τα μέρη που συχνάζουν.Να είναι κοινωνική με άλλους γονείς με τον οποίων τα παιδιά, κάνουν παρέα τα δικά της.Και όταν πια όλοι κοιμούνται το βράδυ,να συμμαζέψει τα τελευταία,τον νεροχύτη,το σαλόνι και ίσως αν αντέχει,να κάνει ένα μπάνιο για να ξαπλώσει επιτέλους.

Αυτή η γυναίκα λοιπόν,δεν κάνει τίποτα.Κάθεται όλη μέρα.Και έχουμε 2020.

Τροφή για σκέψη.Όχι με φεμινιστικές διαθέσεις.Απλά, ανθρώπινες.

Κατερίνα Στραβαρίδη