Marion Crampe: Μία παγκοσμίου φήμης pole dancer μας ξεναγεί στο είδος χορού που αλλάζει ζωές

Συνέντευξη: Γιώργος Ψωμιάδης
Φωτογραφίες: Δημήτρης Τσίπας

Η Θεσσαλονίκη χορεύει. Ανάμεσα στα πηγαινέλα με τα αστικά, στις υποχρεώσεις και στα οκτάωρα, είναι όλο και περισσότεροι εκείνοι που επιλέγουν να αφιερώσουν τον ελεύθερο χρόνο τους σε κάτι που θα τους κάνει να εκφραστούν και να ξεδώσουν. Τα studio που κάνουν την εμφάνιση τους μεγαλώνουν, τα είδη χορού διευρύνονται και συνδέονται για να βγάλουν νέες φιγούρες που θα ακολουθήσει το σώμα. Οι ηλικίες ποικίλουν. Εκείνοι που σπεύδουν να γραφτούν σε ένα μάθημα δεν είναι πλέον μόνο φοιτητές και πιτσιρικάδες που έχουν την ελευθερία να το κάνουν. Δικηγόροι, γιατροί, πωλητές και άνθρωποι που εργάζονται σε διάφορους τομείς ακολουθούν τον ρυθμό. Ανάμεσα στα είδη αυτά που τους ελκύουν, ξεχωρίζει το Pole dance. Ο χορός εκείνος που μέχρι πριν μερικά χρόνια θα αποδίδονταν μονάχα σε strippers, με βλέμματα επικριτικά κάθε φορά που γίνονταν λόγος για αυτόν.

Η Marion Crampe είναι μία από τις πιο αναγνωρισμένες χορεύτριες και performers pole dance παγκοσμίως. Πριν από δύο χρόνια έκανε την εμφάνιση της στην εκπομπή της Ellen Degeneres χορεύοντας μπροστά σε εκατομμύρια τηλεθεατές. Σήμερα ταξιδεύει σε όλο τον κόσμο κάνοντας αυτό που αγαπάει έχοντας επισκεφθεί την Ελλάδα πάνω από δέκα φορές. Την τελευταία φορά που το έκανε είχα την ευκαιρία να μιλήσω μαζί της για το είδος χορού που αποκτά όλο και περισσότερους θαυμαστές σε όλο τον κόσμο.

Η ίδια είναι από τους ελάχιστους ανθρώπους που έχω γνωρίσει οι οποίοι όταν συστήνονται, αντί να σου δώσουν το χέρι, σε αγκαλιάζουν. Πιστεύει στην ενέργεια των ανθρώπων και στο στήθος της κρέμεται μία πέτρα η οποία όπως μου είπε έχει να κάνει με αυτήν.

Η ιστορία της

Γεννήθηκα στη Λούρδη της Νότιας Γαλλίας. Στα δεκαπέντε μου την άφησα. Πήγα στην Τουλούζη όπου ξεκίνησα να σπουδάζω αθλητισμό και χορό. Χόρευα από πριν αλλά δεν είχα ταλέντο. Για επαγγελματίας δεν είχα πολύ καλή τεχνική αλλά ήμουν παθιασμένη με αυτό που έκανα και δούλευα σκληρά. Από εκεί ανέπτυξα τη γνώση μου και σπoύδασα αθλητισμό για ανθρώπους με αναπηρία.

Αφού αποφοίτησα, πήγα να γίνω fitness trainer. Μου άρεσε να χορεύω και να φωνάζω δυνατά. Τότε πήγα στο Παρίσι. Είναι σκληρή πόλη για να ζεις αλλά όμορφη για να επισκεφθείς.

«Μία μέρα ένα κορίτσι μου είπε στο τέλος του 2006, «Θέλεις να δοκιμάσεις να χορέψεις σαν μία στρίπερ; Pole dancing». «Φυσικά!», είπα. Ερωτεύτηκα αμέσως».

Πότε ήταν το κλικ που κατάλαβες ότι τα πράγματα είναι σοβαρά;

Όταν γνώρισα την pole και πνευματική μου μαμά. Αυτή με πήρε κάτω από τα φτερά της. Ας την πούμε Liana. Γεννήθηκε την ίδια μέρα με μένα, οπότε υπάρχει κι άλλη σύνδεση. Μου είπε «Αν προπονηθείς σκληρά, μπορείς να γίνεις μια από τις καλύτερες. Και ποτέ δε το ξέχασα. Γιατί πίστεψε σε μένα. Παλιά οι άνθρωποι έλεγαν «Μπορείς να χορέψεις αλλά ίσως θα έπρεπε να διαλέξεις κάτι άλλο». Όταν ήμουν 5 χρονών έγραψα ένα γράμμα που η μαμά μου το βρήκε μετά και έλεγε «Πιστεύουν ότι δε θα γίνω χορεύτρια αλλά εγώ θα γίνω, θα τους αποδείξω ότι μπορώ να γίνω».

Τι γίνεται όταν φτάνεις στον στόχο που κάποτε έγραφες ως παιδί σε ένα κομμάτι χαρτί; Η Marion κατέκτησε την κορυφή μέσα από την προσπάθεια και το πάθος για αυτό που αγαπάει. Σήμερα, η ίδια ταξιδεύει σε όλο τον κόσμο για σεμινάρια και συνεργασίες. Η επόμενη μάλιστα είναι με τη Michaela, ένα virtual robot με δύο εκατομμύρια followers στο instagram. Άλλωστε μία προσεχής συνεργασία ήταν ο λόγος για την επίσκεψη της και αυτή τη φορά, με την experimental ομάδα χορού της Βίβιαν Γουγουλιά, DaDaDolls. Αφορμή της γνωριμίας τους στάθηκε ένας διαγωνισμός στην Αθήνα, το Pole Theatre, όπου η Μάριον ως κριτής βράβευσε την ομάδα. Έκτοτε, ανήκει στην οικογένεια τους.

Πώς διαχειρίστηκες την επιτυχία όταν έφτασες σε αυτή;

Προέρχομαι από ένα μικρό χωριό, από την εξοχή. Υπέφερα γιατί δεν ήταν αποδεχτό το ότι ήμουν διαφορετική. Έχω δει ανθρώπους που όταν πετυχαίνουν, χάνουν το μυαλό τους. Δε μπορώ να πω ότι χρειάστηκα κάποιον να μου πει «Ε χαλάρωσε». Η πνευματική μου οδηγός με απέτρεπε όταν έπρεπε. Πήρα γρήγορα το μάθημα, γιατί ήταν ξαφνικό. Ποτέ δεν ένιωσα αυτό το πράγμα με τους followers, δεν τσεκάρω καν ποιος τα βλέπει γιατί δεν είναι σημαντικό για εμένα.

«Δεν φωνάζω τον εαυτό μου influencer γιατί δεν είμαι. Ελπίζω να εμπνέω για το καλό και όχι το κακό. Στο feed μου μοιράζομαι ό,τι θέλω και όχι ό,τι νομίζω ότι θα είναι ελκυστικό στους άλλους. Γιατί πρώτα μοιράζομαι για εμένα. Αν δεν πιστεύω σε εμένα, πώς θα πιστέψουν οι άνθρωποι σε αυτό που μοιράζομαι;»

Πιστεύεις ότι σε δίδαξε το να είσαι κοντά σε ανθρώπους με αναπηρία;

Στην οικογένεια μου υπήρχε αναπηρία. Πάντα ήμουν κοντά σε ανθρώπους με αναπηρία, αλλά δε τους βλέπω σαν να έχουν ειδική ανάγκη, τους βλέπω σαν κάτι φυσικό με μια ειδικότητα. Έχουν τόσα πράγματα σε άλλα μέλη που οι άνθρωποι τα έχουν σε δύο χέρια και δυο πόδια. Είναι ένας άλλος τρόπος για να αντιλαμβάνεσαι τα πράγματα. Ένα μήνα πριν έκανα perform για τον Andrea Botselli, τραγουδοποιό με προβλήματα όρασης. Ο ίδιος μπορεί να περιγράψει τα πάντα σα να βλέπει. Ήρθε σε μένα όταν ήμουν κρεμασμένη από τα μαλλιά και μπορούσε να αισθανθεί απλά από πράγματα όπως η μυρωδιά. Είναι απίστευτο.

Δέχθηκες κριτική όταν ξεκίνησες;

Όχι, γιατί όταν είπα στους ανθρώπους μου και στους γονείς μου ότι είμαι Pole Dancer απάντησαν «Μια χαρά». Είχα μεγάλη υποστήριξη.

«Ο παππούς μου ήταν με μάσκα οξυγόνου και ήρθε στο πρωτάθλημα της Γαλλίας. Δυσκολεύονταν να αναπνεύσει αλλά ήρθε. Αν οι άνθρωποι έλεγαν «Ά, είσαι stripper», έλεγα «Ναι». Αλλά αν ρωτήσεις περί τίνος πρόκειται, θα σου εξηγήσω. Αν θέλεις, αλλιώς αν δε θέλεις, φύγε και μείνε με τη γνώμη σου. Τώρα είναι ενδιαφέρον γιατί όταν έπαιρνα ένα ταξί και με ρωτούσαν «Τι κάνεις», παλιά έλεγα «Είμαι performer σε τσίρκο», τώρα λέω «Είμαι Pole Dancer», και απαντάνε «Α, ναι το είδα σε εκείνο και σε εκείνο το show»».

Νομίζω ότι υπήρχαν πολλοί άνθρωποι που δεν ήταν καλλιεργημένοι. Αυτός είναι ο λόγος. Μαζί και η έλλειψη κουλτούρας και ανοιχτού μυαλού αλλά κυρίως παίζει ρόλο το ότι δεν ξέρουν, οπότε κρίνουν κάτι που δεν έχουν ιδέα για αυτό.

Ποια είναι η κατάσταση για το Pole Dancing παγκοσμίως;

Εάν μιλήσεις με μια Ελληνίδα μια Τουρκάλα ή μια Χιλιανή, θα σου πουν το ίδιο αλλά σαν ταξιδεύτρια μπορώ να πω γενικά ότι υπάρχουν άνθρωποι που το βλέπουν όπως ήταν παλιά. Παρόλα αυτά υπάρχουν πολλά studio με γυναίκες, άντρες, παιδιά. Μεγαλώνει και συγκεκριμένα, προσελκύει απίστευτους ανθρώπους.

Χρειάζεται πειθαρχία μέσα στη μεγάλη ελευθερία που σου δίνει αυτό το είδος χορού;

«Στην πλάτη μου έχω ένα τατού που σημαίνει «πειθαρχία» στα Μογγολικά. Νομίζω πως η πειθαρχία είναι η βάση της ελευθερίας. Αυτή με βοηθάει μετά να είμαι ελεύθερη σε ό,τι κάνω».

Νομίζω ότι μερικοί από τους πιο αφοσιωμένους performers που έχω γνωρίσει είναι pole dancers. Όχι μόνο επαγγελματίες αλλά και ερασιτέχνες. Ο χρόνος, η ενέργεια, τα λεφτά που αφιερώνουν είναι τρελά. Κάνουν οικονομία για να έρθουν στο μάθημα ή να συμμετέχουν σε έναν διαγωνισμό.

«Αφιερώνουν ακόμη και το υπόλοιπο της ζωής τους. Δικηγόροι, χημικοί μηχανικοί, δημοσιογράφοι, σταμάτησαν αυτό που έκαναν και ξαφνικά τους βλέπεις να είναι international instructors of pole dancing. Εθίζεσαι. Πολλοί βλέπουν ποδόσφαιρο, αλλά δε σταματάνε τη ζωή τους για να γίνουν ποδοσφαιριστές. Στο Pole Dancing συμβαίνει».

Νομίζω το Pole dancing είτε το αγαπάς είτε το σιχαίνεσαι. Είναι σαν το Βερολίνο. Εγώ το αγαπάω. Μαθητές έρχονται και αν δεν τους αρέσει, τότε δεν ξαναέρχονται. Αν τους αρέσει αλλάζει τη ζωή τους. Η ζωή τους γίνεται το Pole.

Αυτό έκανε και σε μένα. Άλλαξε τη ζωή μου.

Πηγή