Ο φόβος που έγινε έρωτας

Μια μικρή κουκίδα σε μια οθόνη και ο ήχος μιάς καρδιάς που θα σου αλλάξει τη ζωή.<<Το παιδί σου!>>Το ποιό;Εγώ είμαι παιδί, πώς θα κανω παιδί;Δεν νιώθω έτοιμη!Πώς θα τα καταφέρω;Aυτά είναι λίγα από τα ερωτήματα που δημιουργούνται στη θέαση της παραπάνω εικόνας.Αγωνία,φόβος και χαρά είναι από τα λίγα συναισθήματα που κυριαρχούν το κορμί σου.

Οι πρώτοι μήνες είναι μάλλον ίδιοι με τους προηγούμενους,πριν το σώμα σου γίνει ”σπίτι”για έναν νέο άνθρωπο.Όταν όμως η κοιλίτσα αρχίζει να φουσκώνει εκεί αρχίζεις και συνειδητοποιείς πολλά! Όλο αυτό γίνεται πιο αληθινό,γίνεται η πραγματικότητα σου.Μαζί με την κοιλίτσα,μεγαλώνουν και τα συναισθήματα και κάπου εκεί μπαίνει η ανυπομονησία να κρατήσεις το μικρό σου αγκαλιά και να ζήσεις μαζί του την υπόλοιπη ζωή σου.

Ενώ παράλληλα εσύ δεν είσαι αυτή που ήσουν,οι ορμόνες σου κάνουν party και το ζούν στα κόκκινα.Κλαίς,φωνάζεις,γελάς,όλα ταυτόχρονα,έχεις ανάγκη από κατανόηση,κάποιες φορές δεν καταλαβαίνεις ούτε εσύ τις αντιδράσεις σου και τον ίδιο σου τον εαυτό! Και πάλι φόβος,φόβος για το άγνωστο που θα έρθει και μετά χαρά και αισιοδοξία,γιατί αυτό που θα έρθει είναι ένα μικρό θαύμα,το δικό σου θαύμα.

Μερικές φορές μπορεί να περάσει από το μυαλό σου αν όλο αυτό που ζείς είναι σωστό,αλλά να ξέρεις είναι ό,τι πιο σωστό έχεις κάνει.Έτσι λοιπόν περνάνε οι μήνες και όσο ψωνίζεις όμορφα και χαριτωμένα πράγματα για το μικροσκοπικό σου πλασματάκι έρχεσαι ακόμα πιο κοντά του.Όταν πια η κοιλιά έχει γίνει σα μπαλόνι έτοιμο να σκάσει τα κόκαλα σου πονάνε και η μέση σου χτυπάει καμπανάκια από το βάρος που σηκώνει, έχεις μπει στην τελική ευθεία.

Η πολυπόθητη ώρα θα έρθει εκεί που δεν το περιμένεις!Αύτο ήταν…από δω και πέρα δεν θα είσαι εσύ για σένα,αλλά εσύ για το παιδί σου.

Δεν έχεις φοβηθεί ξανά τόσο πολύ στη ζωή σου και ίσως δεν έχεις  ξανά πονέσει τόσο.Η αγωνία σου όμως σε κάνει να ξεχνάς τον πόνο.Όλα θα πάνε καλά ακούς από όλους και εσύ μέσα σου αναρωτιέσαι αν όντως θα πάνε.Τα λεπτά περνάνε αργά,λες και είναι αιώνες,προσπαθείς να καταλάβεις τι ακριβώς πρόκειται να συμβεί και τότε συνειδητοποιείς ότι είσαι πιο έτοιμη από ποτέ!

Ένα δυνατό κλάμα που μοιάζει με νιαούρισμα αντηχεί σε όλο το δωμάτιο ώσπου σταματάει μόλις το ακουμπήσουν επάνω σου. ΟΚ! και τώρα τι;Είμαι μαμά;Θα περάσει αρκετός καιρός μέχρι να νιώσεις μαμά και αυτό είναι απόλυτα φυσιολογικό.Κρατάς στα χέρια σου τον κόσμο όλο,αλλά είναι πολύ ξένο ακόμα για σένα,δεν χρειάζεται να νιώσεις λατρεία γι’αυτό το μωρό από την πρώτη στιγμή και είναι κατανοητό.Μην επηρεάζεσαι από όσα ακούς,να τα φιλτράρεις και να  κρατήσεις όσα θέλεις εσύ,τα υπόλοιπα άστα στην άκρη.

Τώρα πρέπει να φροντίσεις εσένα,να είσαι εσύ καλά,για να είναι και το παιδί σου .Όταν κοιταχτείς στον καθρέφτη  μην απογοητευτείς,το σώμα σου ξέρει τι πρέπει να κάνει και θα επανέλθει σιγά,σιγά,άλλωστε όσοι σ’αγαπούν το κάνου για ό,τι έχεις  μέσα σου. 

Κράτα το νινί αγκαλιά και θα τα ξεχάσεις όλα!

Με αγάπη.