Πως η γραφή μπορεί να αποδειχθεί μια θεραπευτική διαδικασία

Οι εμπειρίες που επιλέγω να μοιράζομαι, θέλω -σχεδόν- πάντα να έχουν το βιωματικό αποτύπωμα γιατί πιστεύω πως το βίωμα διδάσκει και μπορεί να αποδειχθεί βοηθητικό, τόσο για αυτόν που το μοιράζεται, όσο και για αυτόν που το μαθαίνει.
Σήμερα θέλω να μοιραστώ πως ένα κομμάτι χαρτί κι ένα μολύβι άλλαξαν μέσα σε μια νύχτα ένα πολύ βαρύ συναισθηματικό φορτίο που κουβαλούσα για πολύ καιρό.

Ένα κομμάτι χαρτί κι ένα μολύβι ή ένα στυλό ή ένα application στο τηλέφωνο ή ένα φύλλο εγγράφου στον υπολογιστή. Το να γράφεις μπορεί να αποδειχθεί μια βαθιά απελευθερωτική διαδικασία σε όποια μορφή κι αν το επιλέξεις και η πορεία μας δείχνει ποιος τρόπος μας ταιριάζει καλύτερα.
Σε μένα η μυρωδιά του χαρτιού νίκησε.

Ήταν μια μέρα, πριν πολύ καιρό, που ο εσωτερικός μου κόσμος ήταν σε τόσο κακή κατάσταση, από τις μέρες αυτές που δεν σε χωρά ο τόπος. Παρακαλούσα να έρθει η ώρα να τελειώσω απ’ τη δουλειά, να γυρίσω σπίτι και να κλάψω τόσο που να μην έχω άλλο πια μέχρι να στερέψουν όλα. Ήταν η μόνη τροφή που είχε ανάγκη ο εαυτός μου για να επιβιώσει εκείνη την μέρα.
Μια σειρά καταστάσεων, αποφάσεων, πράξεων, ένας άνθρωπος.
Είναι οι μέρες που σου φταίνε όλοι και όλα. Οι μέρες που συνειδητοποιείς πως η θλίψη που προσπαθούσες να κρύψεις κάτω απ’ το χαλάκι είναι τόσο μεγάλη, που επισκιάζει τα πάντα. Ή θα την αφήσεις να βγει πάνω στην επιφάνεια και θα την αντιμετωπίσεις κατά μέτωπο ή θα σε αρρωστήσει μια και καλή.

Όταν τελείωσα επιτέλους απ’ τη δουλειά -αιώνες μου φάνηκαν οι ώρες μέχρι να τελειώσει-, με το που πήρα τον δρόμο της επιστροφής τα δάκρυα ήδη έτρεχαν σαν χείμαρρος. Η υπομονή είχε πια εξαντληθεί και κάθε όριο ήταν πλέον ξεκάθαρο.
Φτάνοντας σπίτι κι όσο περνούσε η ώρα η διάθεση μου χειροτέρευε. Δεν μπορούσε τίποτα να απαλύνει την θλίψη που είχε αγκιστρωθεί μέσα μου. Δεν μπορούσα να εξωτερικεύσω τα όσα ένιωθα, όσο κι αν προσπαθούσα. Όσο κι αν μιλούσα μόνη μου -ναι το έκανα κι αυτό- κι ας έβριζα κι ας φώναζα τα γιατί μου, αυτά φούντωναν ακόμη περισσότερο αντί να καταλαγιάζουν. Μέσα στην όλη την θολούρα της στιγμής, το μάτι μου έπεσε σε έναν ντοσιέ που είχα παρατημένο κάπου πάνω στο γραφείο. Χωρίς να το σκεφτώ το άρπαξα και ξεκίνησα να γράφω. Θυμάμαι έγραφα για ώρα, τόσο που σχεδόν είχε ξημερώσει.  
Προσπάθησα κάποια στιγμή να θυμηθώ πως έφτασα στην ανάγκη αυτή παίρνοντας τον ντοσιέ και γράφοντας μανιωδώς αλλά μάταια. Ήταν τόσο έντονα κι άσχημα τα συναισθήματα που ένιωθα, που πολλά από αυτά περνούσαν δίχως η λογική να τα πάρει χαμπάρι.   
Το να γράφω ήταν μια διαδικασία που πάντα την απολάμβανα και μου έκανε καλό και από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ήμουν μ’ ένα μολύβι κι ένα τετράδιο στο χέρι γράφοντας σκέψεις και προβληματισμούς, αναμνήσεις και συναισθήματα. Μια συνήθεια που για κάποιον λόγο είχα αφήσει πολλά χρόνια πίσω κι από κείνο το βράδυ και μετά, αποτέλεσε ένα κομμάτι μιας καθημερινότητας.

Αυτό που συνέβη εκείνη την νύχτα μου άλλαξε κάθε επόμενη μέρα. Ήταν το φάρμακο, το χάπι που άλλαξε ριζικά όλη μου τη διάθεση. Άδειασα, άδειασα από τα πάντα κι από τα όσα ένιωθα. Πολύ περίεργο έτσι; Ένα χαρτί κι ένα μολύβι πως μπόρεσαν να μου αλλάξουν όλη τη ψυχολογία. Είχα γράψει τόσα που διαβάζοντάς τα την επόμενη δεν το πίστευα κι εγώ η ίδια. Ήταν όλα όσα είχα μέσα μου και δεν μπορούσαν να βγουν με άλλον τρόπο. Ίσως ήταν μία από τις μη συνειδητές διαδικασίες του οργανισμού για τις ανάγκες της επιβίωσης κι αυτοσυντήρησης. Ίσως κι όχι, ακόμα και τώρα δεν μπορώ να το πω με βεβαιότητα. Αυτό που σίγουρα ξέρω πια είναι, πως από εκείνη τη μέρα και μετά ότι με συνέδεε με όλες αυτές τις καταστάσεις είχε κοπεί. Τόσο απλά όσο ακούγεται, μαχαίρι.

Το παραπάνω βέβαια είναι μόνο ένα κομμάτι από τα πολλαπλά οφέλη που έχει κάποιος γράφοντας και πραγματικά μπορώ να απαριθμήσω πολλά μέσω των δικών μου βιωμάτων.  
Ενδεικτικά θα πω μέσα από την δική μου εμπειρία πως η γραφή ακονίζει τις γωνίες του μυαλού και της μνήμης. Μπορεί να επαναφέρεις μνήμες που ούτε καν ήξερες πως τις είχες. Το μυαλό είναι ένας λαβύρινθος άπειρων δυνατοτήτων, το να γράφεις σου ανοίγει δρόμους και δυνατότητες που ίσως να μην είχες φανταστεί και ζήσει μέχρι εκείνη τη στιγμή.

Εμπλουτίζει το λεξιλόγιό, αρχίζεις μέχρι και να θυμάσαι γραμματικούς κανόνες που είχες ξεχάσει εδώ και χρόνια γιατί βοηθάνε στην έκφραση και στην αποτύπωση της σκέψης σου τη στιγμή που γράφεις.
Σε κάνει δημιουργικό, σου γεννά ιδέες, δίνει χρώμα στις σκέψεις σου, τους δίνει μορφή και σχήμα.
Ταξιδεύεις κυριολεκτικά παντού, όπου είχες ποθήσει να πας.
Γίνεσαι πιο παρατηρητικός, με τον εαυτό σου, τους άλλους, τον κόσμο γύρω σου.
Γράφοντας εκφράζεις όσα θα ήθελες να πεις αλλά ποτέ δεν έκανες μέσω του προφορικού λόγου.

Είναι πολλές οι περιπτώσεις ψυχοθεραπείας όπου οι θεραπευτές παροτρύνουν τους θεραπευόμενούς τους να γράφουν τις σκέψεις τους κρατώντας ημερολόγια. Έχει αποδειχθεί επιστημονικά το όφελος της εκφραστικής θεραπείας μέσω της γραφής στην ψυχική υγεία.

Διαβάζεις ενδεχομένως περισσότερο. Όταν μπαίνεις στην διαδικασία να γράφεις για πράγματα που σε ενδιαφέρουν, σκέφτεσαι ή αισθάνεσαι νιώθεις και μια εσωτερική ανάγκη να διαβάσεις και τις σκέψεις άλλων ανθρώπων. Γνωρίζεις για το πως νιώθουν, το πως σκέφτονται. Τρέφει την ενσυναίσθηση σου και την συναισθηματική σου νοημοσύνη.
Και κάπως έτσι βουτάς σε μια απύθμενη πηγή έκφρασης και σκέψεων που εν τέλει καθρεφτίζεται και στην δική σου εκφραστικότητα.

Νιώθω ευγνώμων για όλα όσα συνέβησαν εκείνη την ημέρα. Γιατί όχι μόνο μπόρεσα να ελευθερωθώ από τα όσα με βάραιναν αλλά και να είμαι εδώ στο τώρα και να μπορώ να τα μοιράζομαι.

~be Creative and stay Metal~
Κατερίνα Γιάτσα