Πατημασιές στην άμμο

Ένας άνθρωπος. Δυο σειρές πατημασιών. Στην αμμουδιά. Αναρωτήθηκε το γιατί. Γύρισε, μα δεν είδε κανέναν. Απόρησε, αλλά συνέχισε να περπατά. Έστεψε το κεφάλι και κοίταξε όλες εκείνες τις πατημασιές στην άμμο για μια ακόμη φορά. Συλλογίστηκε, και τότε διαπίστωσε το εξής. Πρόσεξε ότι αρκετές στάθηκαν οι φορές στη ζωή του, όπου υπήρχε μόνο μια σειρά από πατημασιές. Και μάλιστα ότι αυτό συνέβαινε στις πιο δύσκολες καταστάσεις που βίωνε.

Στράφηκε στον Ύψιστο λέγοντας «Κύριε, είπες ότι από την στιγμή που θα αποφάσιζα να σε ακολουθήσω θα περπατούσες πλάι μου και θα ήσουν πάντα και συνεχώς συνοδοιπόρος σε όλη την πορεία μου. Γιατί με αφήνεις μόνο μου, στις πιο πολυτάραχες στιγμές της ζωής μου; Δεν μπορώ να καταλάβω, γιατί όταν σε χρειαζόμουν περισσότερο από κάθε άλλη φορά Εσύ με εγκατέλειπες;»

Και ο Κύριος αποκρίθηκε «παιδί μου σε αγαπώ τόσο πολύ που ποτέ δε θα σε άφηνα, αλλά και ούτε θα σε εγκατέλειπα. Ο λόγος που στη διάρκεια των πιο δύσκολων στιγμών του πόνου και των δοκιμασιών σου είδες μόνο ένα ζευγάρι από πατημασιές στην άμμο, είναι γιατί σε μετέφερα μέσα στην αγκαλιά μου.» Δηλαδή, ως πανταχού Παρών και τα πάντα Ορών σε κάθε βήμα του ανθρώπου, τον καθοδηγεί και του συμπαραστέκεται σε κάθε δυσκολία, και συνεπώς, τον κουβαλούσε πλέον στα χέρια Του όντας εκεί για αυτόν.

Αυτό συνέβη, γιατί με προϋπόθεση την ταπείνωση του ανθρώπου, επέρχεται η χάρη του Θεού, και έτσι, όλοι και όλα αλλάζουν. Επιπροσθέτως, ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης έρχεται να ισχυροποιήσει και να επιβεβαιώσει το προαναφερθέν λέγοντας ότι «το σήμερα είναι στο δικό σου χέρι, το αύριο είναι στο χέρι του Θεού.»

Από τον πυρήνα αυτό αναδύονται και ανακύπτουν αβίαστα οι διαχρονικές αξίες της ανιδιοτελούς και αδελφικής αγάπης, της φιλαλληλίας.

Αικατερίνη Συμφέρη
Θεολόγος-Εκπαιδευτικός