Μουσική…αλλά πώς;

Του Γιώργου Αρβανιτίδη

Πάνε πλέον πάνω από 100 χρόνια, όταν ο Νίτσε ομολόγησε ότι “Χωρίς μουσική η ζωή θα ήταν ένα λάθος”. Πώς εμείς σήμερα να μην συμφωνήσουμε μαζί του προσθέτοντας ότι αποτελεί έκφραση ψυχής που νοηματοδοτεί την ζωή μας;
Ακούμε μουσική , παίζουμε μουσική , δημιουργούμε μουσική, επικοινωνούμε με την μουσική , χωρίς να είναι δυστυχώς πάντοτε δεδομένη η ποιοτική υπόσταση της . Δεν είναι πλεονασμός να επισημανθεί ότι η μόδα ή τα media την αντιμετωπίζουν πολλές φορές ως εμπόρευμα για πούλημα . Στο σημείο αυτό ο ρόλος των ωδείων (δημοσίων ή ιδιωτικών) είναι καθοριστικός, αφού οφείλουν να παρέχουν κατάλληλη μουσικο-θεωρητική κατάρτιση, να καλλιεργήσουν την αισθητική και το κυριότερο να εμπνεύσουν τους νεαρούς μαθητές τους να αγαπήσουν την μουσική και το ωραίο. Απαιτείται αφοσίωση, χρόνος και υπομονή ιδίως τις στιγμές που το μάθημα παίρνει ανιαρή διάσταση , όπως ίσως συμβαίνει στην θεωρία της μουσικής.

Δεν είναι όμως έτσι τα πράγματα. Κατά την ταπεινή μου γνώμη η θεωρία της μουσικής αποτελεί ένα βασικό εργαλείο με το οποίο κανείς μπορεί να προχωρήσει περεταίρω , να κατανοήσει ρυθμικές άξιες , διαστήματα , κλίμακες , modes , συγχορδίες κλπ., και έτσι θα συμπληρώσει την πρακτική του κατάρτιση ή όπως κοινά θα λέγαμε «ξέρεις τι παίζεις , ξέρεις τι ακούς αλλά και το αντίστροφο ξέρεις τι ακούς , όποτε ξέρεις πως θα το παίξεις»

Όσον αφορά στο θέμα της διδακτικής της θεωρίας της μουσικής έχουν γραφτεί και έχουν ειπωθεί πολλά. Οι ειδικοί έχουν επισημάνει την σημασία της και τονίζουν πως αποτελεί βασικό κομμάτι της γνώσης της μουσικής.
Αν θέλει λοιπόν κάποιος να ασχοληθεί σοβαρά με την μουσική δεν θα πρέπει να αγνοήσει και το θεωρητικό τμήμα της.
Κλείνοντας ως πιστός follower του Jimi Hendrix θα επαναλάβω «Η μουσική είναι ένας ακίνδυνος τρόπος για να φτιάχνεσαι.»
PLAY ON !