Μια ασυνήθιστη…αγάπη

Ξυπνάω , με πρώτη εικόνα το χαμόγελο της . Είναι αρκετά χαρούμενη που επιτέλους , μετά από ένα γεμάτο Σαββατοκύριακο , θα ξαναϊδωθεί με τους συμμαθητές και φίλους. Με την δασκάλα της , έτοιμη για νέες δραστηριότητες, χειροτεχνίες και μουσική. Την αγαπάει πολύ την μουσική και ας μην ακούω στίχους από το στόμα της. -Καλημέρα , της λέω , με όρεξη. Μηδέν απάντηση, μόνο ένα βλέμμα , συνοδευόμενο με χαμόγελο.

Συνειδητοποιώ , πως άδικα περίμενα την λέξη καλημέρα να βγει από τα όμορφα χείλη της , μιας και δεν έχει γίνει ποτέ. Μόνο βλέμμα , χαμόγελο ή κατσουφιασμένο πρόσωπο , όταν μου στεναχωριέται , σαν κάτι να της συμβαίνει. Όμως δεν αλλάζει τίποτε, καθώς πολλές φορές τα λόγια δεν μπορούν να περιγράψουν αυτό που αισθάνεσαι και βλέπεις. Έτσι και με εκείνη. Δεν χρειάζεται τον λόγο για να σου αποδείξει πόσο νοιάζεται για σένα. Δεν έχει ανάγκη από λέξεις για να σου δείξει πόσο χαρούμενη είναι που βγήκε βόλτα , που περπάτησε , που άκουσε τα αγαπημένα της τραγούδια στο ραδιόφωνο. Αρκεί, να σε κοιτάξει.

Υπάρχουν κάποιες φορές που διαισθάνομαι πως ο λόγος θα συνιστούσε βοηθητικό στοιχείο στην περίπτωση της. Κάποιες φορές ,αδυνατώ να καταλάβω τι επιζητά , τι αισθάνεται , αν πεινά ή αν κρυώνει. Κάποιες άλλες , με απλές κινήσεις σου υποδεικνύει ακριβώς πως να την βοηθήσεις. Η μαμά μου λέει πως όσο μεγαλώνεις , τόσο πιο εύκολο είναι να την καταλάβεις. Και ας μην αρθρώνει ολόκληρες προτάσεις , παρά μόνο μικρούς φθόγγους, άναρθρα επιφωνήματα. Τι είναι οι λέξεις μπροστά στην αγάπη; Υπάρχει ομορφότερο πράγμα από την αδελφική αγάπη ; Και στην δική μου περίπτωση , ξεχειλίζει. Άλλωστε , πως να μην αγαπήσεις τέτοιο πλάσμα , που ο Δημιουργός μπροστά του , αισθάνεται υπερήφανος ;

Ξαπλώνει δίπλα μου , τα απογεύματα , την ώρα που προσπαθώ να απομνημονεύσω τις ατελείωτες σημειώσεις των αρχαίων ελληνικών , με τους αναρίθμητους φιλοσόφους και με κοιτάζει. -Κουράγιο αδερφούλα , το έχεις , είναι σαν να μου λέει. Και μου δίνει κουράγιο , με το βλέμμα της ,ή με το προσωρινό άγγιγμα της . Ξέρω πως της αρέσουν οι αγκαλιές, αρκεί να μην είναι υπερβολικές. Τότε χαλάει το πράγμα. – Μην τα παρατάς , συνέχισε να προσπαθείς , πιστεύω σε σένα, τα λόγια της αντηχούν στα αυτιά μου. Λόγια που ποτέ δεν ειπώθηκαν με την φωνή , αλλά με τα καστανά ματάκια της. Και τι είναι βλέμμα είναι τούτο….σε κοιτάζει και νιώθεις πως ξεγυμνώνει την ψυχή , πως γνωρίζει όλες τις ενδόμυχες σου σκέψεις.

Και αν σου χαμογελάσει , δηλώνεις ευτυχισμένος. Σε συμπαθεί , απολαμβάνει την παρέα σου και ας μην συζητάτε , παρά μόνο με ματιές. Δεν χωρούν λέξεις σε τέτοιες στιγμές. Ξάφνου , να σου πάλι ,κάποιες απότομες κινήσεις , περίεργες , που δεν βλέπεις καθημερινά . Μα έτσι είναι εκείνη . Για αυτό ξεχωρίζει , ανάμεσα σε τόσους ανθρώπους. Δεν αντιλέγω , κάθε άτομο διαθέτει μια μοναδική και ξεχωριστή προσωπικότητα. Μα ΄κείνη , είναι διαφορετική , λες και δεν πλάστηκε στο ίδιο καλούπι με τους υπόλοιπους ανθρώπους. Ένα πλάσμα , ίσως μαγικό , ένας άγγελος θα λέγαμε…

Σαν ήμουνα μικρή , παίζαμε με τα παιχνίδια μου ολημερίς , δίχως να παραπονεθεί . Τότες δεν καταλάβαινα πολλά , ήξερα πως ήταν το αδέρφι μου . Απλά , λιτά και όμορφα. Χωρίς ταμπέλες , χωρίς κατηγορίες , χωρίς κριτική. Καθώς μεγάλωνα , έβλεπα τα αδέρφια των γύρω μου . Μα γιατί σε μένα δεν γινότανε τα ίδια ; Γιατί εμείς δεν μπορούσαμε να πραγματοποιήσουμε μερικά από εκείνα που τα αδέρφια κάνουν ; Η μάνα μου , ακλόνητος βράχος στο πλευρό μας , άφησε τα πράγματα να εξελιχθούν μόνα τους, ήξερε πως θα γίνουν όπως έπρεπε. Και έξαφνα , η σύντομη περιέργεια μου, σταμάτησε.

Άκουγα για πρώτη φορά την λέξη αυτισμό. Τι είναι πάλι τούτο , έλεγα από μέσα μου. Υπάρχει λέξη που περιγράφει την αδερφή μου ; Και ποιος την επέλεξε ; Ωριμάζοντας, ήρθα σε επαφή με διάφορα φάσματα της ανθρώπινης ζωής , όπως το σύνδρομο Down ,  σχιζοφρένεια, τύφλωση. Όλα τους ξεχωριστά , με ιδιαίτερη ομορφιά. Μα ποτέ δεν κατηγοριοποίησα κάποιον , τους έβλεπα όλους ίσους. Έτσι έμαθα από μικρή. Όλα τα παιδιά του κόσμου , σαν εμένα. Και εγώ , σαν όλα τα παιδιά του κόσμου. 

Καθισμένη δίπλα της , αισθάνομαι πολύ τυχερή που αποτελεί μέλος της οικογένειας μου. Η ομιλία είναι το τελευταίο που φέρνω στο νου μου. Οι άνθρωποι στον δρόμο κοιτάζουν , άλλοτε διακριτικά , άλλοτε πιο έντονα. Δεν τους αδικώ. Δεν μπορείς να καταλάβεις πως είναι να ζεις με εκείνη , να την αγαπάς και να την φροντίζεις. Και εκείνη να κάνει το ίδιο. Με τον δικό της τρόπο , που μόνο εκείνη ξέρει. Την αδελφική αγάπη την χτίζεις , δεν έρχεται ουρανοκατέβατη. Και κανένας αυτισμός , καμιά νόσος , καμιά ιδιαιτερότητα δεν αποτελεί τροχοπέδη για την δημιουργία αληθινής αγάπης ανάμεσα στα αδέρφια. Τρέχω , γεμάτη αυθορμητισμό , και της δίνω ένα φιλί.- Σαγαπώ πολύ , της λέω. Το ξέρει ήδη. Μου χαμογελάει και μου ανταποδίδει. Στα μάτια της , βρίσκω την απάντηση της. Το σ’αγαπώ της , που αξίζει για όλου του κόσμου το χρυσάφι .Και κάπου κάπου , κάποιες βραδιές με ξαστεριά, που το φεγγάρι ολόγιομο δεσπόζει στον νυχτερινό ουρανό και τα πουλιά ησυχάζουν, τότε μου ψιθυρίζει στο αυτί με την πρωτάκουστη φωνή της -Και εγώ σ’αγαπώ. Ή μπορεί να είναι απλά το δικό μου απωθημένο….

Στο Χριστινάκι μου

Αριάδνη Εμμανουηλίδου