Η τέχνη ασπίδα του εγκλήματος;

Από την αρχή βρισκόμαστε παρατηρητές μιας κατάστασης πρωτόγνωρης θα έλεγε κανείς για τα ελληνικά δεδομένα. Προπονητές, ηθοποιοί , σκηνοθέτες, άνθρωποι του θεάματος, βλέπουν τα κρυμμένα τους μυστικά και τις πτυχές του άλλου τους εαυτού να βγαίνουν στην επιφάνεια χωρίς να υπάρχει σταματημός. Η κακοποίηση σε κάθε της μορφή είναι καταδικάσιμη και αυτό είναι κάτι που δεν πέρασε λεπτό απο το μυαλό των προαναφερθέντων όταν κατέληγαν να κακοποιούν είτε σωματικά είτε ψυχολογικά άτομα τα οποία θεωρούσαν κατώτερα, άτομα τα οποία πάσχιζαν για ένα καλύτερο αύριο και έπρεπε αναγκαστικά να υποκύψουν αλλιώς θα έβρισκαν παντού κλειστές πόρτες.

Αξίζει άραγε κανείς για μια κλειστή πόρτα να κουβαλάει για όλη του τη ζωή το βάρος της κακοποίησης; Αξίζει για ένα «αλλιώς» να γίνει λεία κάποιου αρρώστου;

Αφού η αρχή των καταγγελιών έγινε με αυτήν της αθλήτριας Σοφία Μπεκατώρου κατά παράγοντα της Ομοσπονδίας που ανήκε, όλο και περισσότερα άτομα του αθλητικού χώρου αλλά και του θεάτρου-κινηματογράφου βγαίνουν να καταγγείλουν παρόμοια περιστατικά που υπέστησαν στον εργασιακό τους χώρο.

Δεν θα σταθώ σε ερωτήσεις που τολμούν να κάνουν κάποιοι ασυνείδητοι-γιατί περί ασυνείδητων πρόκειται- «γιατί τα θύματα μίλησαν τώρα και όχι τότε;» ή «τώρα το θυμήθηκαν;» αλλά σε ερωτήσεις όπως ποιοι είναι στην τελική οι άνθρωποι {θύτες} που μπηκαν στα σπίτια μας (βλ.ηθοποιοί) και μας έκαναν να ξεχαστούμε και να γελάσουμε; Ποιοι είναι στα αλήθεια αυτοί οι αψεγάδιαστοι άνθρωποι που μας έφτιαχναν τόσα χρόνια τη διάθεση μέσα απο τα δημιουργήματά τους;

Βάζοντας κάτω τα πράγματα,μπορεί εύκολα να ειπωθεί πως οι παραπάνω εκμεταλλεύτηκαν την τέχνη τους ώστε να περάσουν τα δικά τους «εγώ» σε άλλους. Άλλωστε, από την δικογραφία του γνωστού σκηνοθέτη ήρθαν στο φως μαρτυρίες νέων ανθρώπων που έψαχναν έναν τρόπο να ακολουθήσουν το όνειρό τους στο θέατρο. Δυστυχώς, για τα θύματα, γνώρισαν την άσχημη πλευρά του χώρου του θεάματος πρωτού καν μπορέσουν να κάνουν τα πρώτα τους βήματα. Αρκετοί από αυτούς που είχαν υψηλή θέση στον επαγγελματικό τους χώρο εκμεταλλεύτηκαν το γεγονός για να εκπληρώσουν τις επιθυμίες τους-κυρίως στον σεξουαλικό τομέα- προσεγγίζοντας τους στόχους τους με τη δικαιολογία μιας ευκαιρίας για καριέρα. Μετά τις μηνύσεις- μαρτυρίες των θυμάτων,οι κινήσεις των θυτών φούντωσαν ακόμα περισσότερο τις συζητήσεις περί κατάχρησης της δύναμης που είχαν επαγγελματικά και της αδυναμίας των «κατωτέρων» τους να αντισταθούν. Μπορεί να αντιμετωπίζουν κατηγορίες κατά της γενετήσιας ελευθερίας τώρα, το λάθος όμως έχει γίνει και ειδικά ο χώρος του θεάτρου έχει στιγματιστεί περισσότερο από κάθε άλλον τομέα.

Το ερώτημα είναι αν μπορεί να θεωρηθεί η επαγγελματική πορεία των συγκεκριμένων ανθρώπων ασπίδα για να δρουν ανενόχλητοι ως υπεράνω πάσης υποψίας άτομα. Βάσει και των τελευταίων γεγονότων αποτελεί για αυτούς την απόλυτη κάλυψη αφού το κοινό κρίνει την δημόσια εικόνα τους και την προσφορά τους στο σύνολο και σαφώς, δεν είναι σε θέση να γνωρίζει την ιδιωτική ζωή του κάθε ατόμου. Αυτό όμως, δεν σημαίνει πως εξαιτίας τέτοιων συμβάντων θα πρέπει να στιγματίζεται και ένας ολόκληρος κλάδος όπως για παράδειγμα αυτός των ηθοποιών. Όπως συγκεκριμένα ανέφερε και η Αθηνά Οικονομάκου «Ας μην συγχέουμε το σύνολο με τις εξαιρέσεις».

Η τέχνη δεν χαρακτηρίζεται απο κανέναν ορισμό. Ο άνθρωπος ελκύεται από αυτήν και αυτή με την σειρά της χρειάζεται τον άνθρωπο για την εξέλιξή της. Στο όνομα της τέχνης έχουν δημιουργηθεί έργα αιώνων, έχουν γραφτεί ποιήματα, έχουν παιχτεί έργα και χίλια δυό άλλα πράγματα απείρου κάλλους. Γίνεται να αμαυρωθεί για παράδειγμα ο θεσμός του θεάτρου ή του κινηματογράφου επειδή υπήρξαν παρεκκλίνουσες συμπεριφορές από άτομα του χώρου; Η απάντηση είναι όχι. Δημιουργήθηκε για πρώτη φορά στην Αρχαία Αθήνα σαν μία εξέλιξη του διθυράμβου. Ο θεσμός συνεχίστηκε επί αιώνες, τα έργα δεν σταμάτησαν και ο κόσμος τα θαύμαζε και θα συνεχίσει να το κάνει. Αλίμονο σε αυτούς που πιστεύουν πως κάτι τέτοιο μπορεί να καταρακωθεί. Το θέατρο, ο κινηματογράφος, η τέχνη εν ολίγοις, θα συνεχίσει να υπάρχει όσο υπάρχουν άνθρωποι που το πλαισιώνουν και δίνουν και την ζωή τους για αυτό. Θα υπάρχει όσο υπάρχουν άνθρωποι με το α κεφαλαίο να συνεχίζουν την ιστορία της τέχνης.