Τα… έντεχνα Σαββατόβραδα της ζωής μου

Αν κοιτάξεις γύρω μας, θα συνειδητοποιήσεις πως όλοι ζούμε σπρώχνοντας τις ώρες και τις μέρες της καθημερινότητάς μας, για να φτάσουμε στο πολυπόθητο Σαββατόβραδο. Τη σκέψη που σε βάζει στη διαδικασία να μετράς αντίστροφα, τοποθετώντας μία νοητή αρχή, μία ανυπόμονη μέση κι ένα επαναλαμβανόμενα λησμονημένο τέλος. Περιμένοντας… για το επόμενο βράδυ Σαββάτου.

Η καταιγίδα της νύχτας εκείνης, είναι συχνό φαινόμενο. Όλα όσα βίωσες μέσα στις προηγούμενες μέρες που προετοιμάζονταν όλες τους να ντυθούν στα «καλά» του Σαββάτου σου, ξεχνούσαν να στρέψουν την προσοχή τους στις λεπτομέρειές σου. Τόσες πρόβες, τόσα κουστούμια και τόσοι μονόλογοι, όλα άδικα. Αφού ο καιρός (σου), στα χάλασε. Απ’ τις φορές που οι προβλέψεις σου, μετατράπηκαν σε ιστορίες από εκείνες που διαβάζεις στο τρένο που σε μεταφέρει μέχρι το σταθμό της νύχτας εκείνης. Ιστορίες που θα ξεφυλλίσεις, θα περάσουν με κεκτημένη ταχύτητα μπροστά από τα τοπία της διαδρομής σου και τελικά, θα αποδειχθούν μέρος της ντουλάπας των ανεκπλήρωτων σου.

Τα φιλμ τους, άλλοτε θα ‘ναι ασπρόμαυρα κι άλλοτε θα χρωματίζονται από τις πιτσιλιές των λέξεων που επιλέγουμε να τα περιγράψουμε. Συνήθειες που δεν κρύβονται, οι τάσεις μας να επαναφέρουμε στη μνήμη μας προηγούμενα Σαββατόβραδα και να προσπαθούμε να αποτυπώσουμε την πιστή αντιγραφή τους. Μία βαρετή αναπαράσταση, γιατί θα της λείπει αισθητά η έμπνευση. Σκηνές και κλικ, που μοιάζουν με κοινά, όπως όλα. Τα ‘χεις δει από άλλα μάτια και τα ΄χεις ζήσει από ξένα χείλη. Τα ΄χεις ζηλέψει. Μα σου ταιριάζουν άραγε…;

Η μυρωδιά του χαρτιού και τα σημάδια του μελανιού, με τα οποία γράφεις προσεκτικά το σενάριό τους. Τα γράμματά σου καλλιγραφικά, για να φτάσουν προσεγμένες οι προσκλήσεις, σ’ όσους ανθρώπους έχεις ανάγκη ν’ ακούσεις το γνωστό τους βήμα στο κατώφλι της νύχτας εκείνης. Προσθέτοντας τόσες κλεμμένες στιγμές από αποκόμματα ρομαντικών βιβλίων που είχες κρύψει στις ανυπόμονες επιθυμίες σου και περιμένοντας τον αέρα να φυσήξει κάνοντάς τες μία μία σκηνές από ταινία που επέμεινες στην επανάληψή της. Σαν παράδοση. Κάθε Σάββατο…

Η γεύση του κρασιού, που έγκειται σ’ όσα φτάνει να σε ταξιδέψει η φαντασία. Η ανάσα σου στεγνή, απ΄ όσους δρόμους έτρεξες για να φτάσεις στη νύχτα εκείνη. Το χρώμα του, έντονα συνδεδεμένο με το αγαπημένο σου μέρος που γουλιά γουλιά ακούς τις σκέψεις σου, κάθε Σάββατο. Γεμάτο αφίσες από συναυλίες του παρελθόντος και χαραγμένα στις καρέκλες του κρυφά σου πάθη. Πλάτη με πλάτη όσα μπόρεσες ν’ αγγίξεις στο διάβα σου, μα σβήνουν εκεί, μαζί με το τσιγάρο που έφτασε να κάψει τις άκρες απ’ τα δάχτυλά σου, μα θες να απολαύσεις κάθε σπιθαμή του. Η μυστική σου σύνδεση με την… έντεχνη χροιά της σκηνής που ζωντανά αναπαριστά φόβους, αλλά ξεχνά κάθε πρέπει σου.

Η ατμόφαιρα του πενταγράμμου. Οι λέξεις που άναψαν σαν κεριά και φυσάνε τη μυρωδιά της νύχτας εκείνης. Οι φλόγες που φωτίζουν τις νότες κάθε μέτρου που η πρεμιέρα του, μαζί με τη δική μας, φτάνει σαν την πρώτη της φορά, κάθε Σάββατο. Στο ραδιόφωνο βραχνά, όσο ετοιμάζεσαι ξεσκονίζοντας τους ώμους από το καλό σου παλτό, σιγοτραγούν δύο φωνές. Μία γυναικεία και μία ανδρική. Όπως οι λαβύρινθοι της ζωής. Είναι η Παυλίνα κι ο Μπάμπης. Σ’ αυτό το τραγούδι, που με το νόημά του, έρχεται να ενώσει το παζλ εκείνης της νύχτας. “Λαβύρινθοι”

Tα… έντεχνα Σαββατόβραδα της ζωής μου.