Με αφορμή την παράσταση του Γιώργου Καφετζόπουλου «Τάο», στο θέατρο επί κολωνώ (πληροφορίες εδώ), ο ηθοποιός και δημιουργός αυτής της αλληγορικής ιστορίας, μας βάζει στο μυαλό του, σε μία συνέντευξη που παραχώρησε στον cityvibes.gr και τον Γιώργο Μαλέκα:

Ε: Βλέπουμε πάνω στο ίδιο Σανίδι πατέρα και γιο, τόσο στο «Τάο», όσο και στην πραγματική ζωή. Αυτή η προσωπική σχέση επηρέασε καθόλου την ερμηνεία και την αποτύπωση των ρόλων; Αν ναι, πώς;

Α: Πιστεύω πως δεν την επηρέασε τόσο. Τουλάχιστον συνειδητά. Ίσως να έχουμε έρθει πιο κοντά σε ανθρώπινο-συναδελφικό επίπεδο, μιας και τον πατέρα μου στην καθημερινότητα μου, τον βλέπω πολύ περισσότερο από ότι συνήθως λόγω της παράστασης και πρώτη φορά δουλεύουμε για τόσο μεγάλο διάστημα μαζί. Βέβαια έχω χαρεί πολύ γιατί το έργο του έχει αρέσει πολύ και το στηρίζει!

Το me too ας πούμε, μας έδειξε αυτό ακριβώς, πως ένας σκηνοθέτης αν θέλει να επιβληθεί στον ηθοποιό του, μπορεί να το κάνει με πολύ ακραίο και βάρβαρο τρόπο αν το πλαίσιο του δίνει αυτή την εξουσία.

Ε: Στο «Τάο», βλέπουμε μια μόνιμη μάχη εξουσίας για τη νύχτα. Γιατί, πιστεύεις ο άνθρωπος έχει τόση ανάγκη την εξουσία; Ποιος ο ρόλος του «Τάο», ως mindset σε αυτό; 

Α: Η κοινωνία μας (ή η ανθρώπινη φύση αν θέλετε), είναι έτσι δομημένη που εξαναγκάζει τον άνθρωπο να θέλει να επιβληθεί στους άλλους και κατά κάποιο τρόπο να προσπαθεί να ανέλθει στην κοινωνική πυραμίδα, να ξεχωρίσει και να διακριθεί. Αυτό συμβαίνει πιο βάρβαρα και απροκάλυπτα σε πλαίσια όπως είναι η νύχτα ή ο κόσμος των μαφιόζων. Για αυτό βλέπεις πχ ένα ξεκαθάρισμα λογαριασμών, εκτελούν κάποιον μαφιόζο με 60 σφαίρες και λένε τα κανάλια μετά, σεσημασμένος κακοποιός κλπ, σαν να μην τρέχει τίποτα που δολοφονείται κάποιος στο κέντρο της Αθήνας (συχνό φαινόμενο στις μέρες μας)!

το Tai chi είναι πολύ καλή γυμναστική, για κάθε άνθρωπο και κυρίως για ηθοποιούς, γιατί έτσι εξασκείται η υπομονή, αλλά γυμνάζεται το σώμα και το πνεύμα!

Το ίδιο όμως θεωρώ πως συμβαίνει επίσης, πιο κεκαλυμμένα μεν, αλλά με τον ίδιο τρόπο και στον καλλιτεχνικό χώρο και στις σχέσεις μας και παντού. Το me too ας πούμε, μας έδειξε αυτό ακριβώς, πως ένας σκηνοθέτης αν θέλει να επιβληθεί στον ηθοποιό του, μπορεί να το κάνει με πολύ ακραίο και βάρβαρο τρόπο αν το πλαίσιο του δίνει αυτή την εξουσία. Χωρίς ίσως να δολοφονείται κάποιος, αλλά η ουσία δεν αλλάζει. Βλέπουμε επίσης οι γονείς πως καταπιέζουν με πολιτισμένο τρόπο τα παιδιά τους και στην ουσία τα εξαναγκάζουν να γίνουν σαν αυτούς και πάει λέγοντας, υπάρχουν πολλά παραδείγματα εξουσιαστικών σχέσεων. Ακόμα και σε ζευγάρια, βλέπεις να υπάρχει ζήλεια, βία και ανταγωνισμός ενώ υποτίθεται ότι αγαπιούνται! Το Τάο από την άλλη, σαν φιλοσοφία σε πάει αλλού. Σε κάτι αντίθετο από όλα τα παραπάνω, στο να μην προσπαθείς να επιβάλεις τίποτα, να μην ασχολείσαι με την κακία ή την αλαζονεία των άλλων. Ούτε να προσπαθείς να διορθώσεις τους άλλους. Σε προτρέπει να συγκεντρώνεσαι στον εαυτό σου και στο φως σου. Όχι στο σκοτάδι και τον αρνητισμό των άλλων. Σε οδηγεί σε έναν δρόμο ίσως πιο ειρηνικό αλλά και πιο μοναχικό. Και κάπως έτσι το παρουσιάζει και ο Ανδρέας στο έργο, ο ρόλος του πιο ώριμου μαφιόζου, συνταξιούχου πλέον, που παίζει ο πατέρας μου. Λέει πως «το Τάο αγαπάει και θρέφει τα πάντα, αλλά δεν τα εξουσιάζει».

Ε: Είμαι σίγουρος, και προφανώς με διορθώνεις αν κάνω λάθος, ότι έκανες αρκετή προσωπική έρευνα για την ιδεολογία του “Τάο” στο πλαίσιο της παράστασης. Τι έμαθες, το οποίο σε βοήθησε τόσο υποκριτικά και (ίσως) σαν άνθρωπο;

Α: Αυτά τα πράγματα πιστεύω πως είναι σαν τις πολεμικές τέχνες ή το ποδόσφαιρο. Είναι άλλο πράγμα να διαβάσεις για το Τάο και άλλο να ζεις με μια τέτοια φιλοσοφία στην καθημερινότητα σου. Εγώ διάβασα κάποια πράγματα που μου άρεσαν και μου φάνηκε αστείο ένας φονιάς, πρώην μαφιόζος, αντί να έχει ασπαστεί τον χριστιανισμό μέσα στη φυλακή, όπως θα έκαναν οι περισσότεροι, να ασχολείται με μια τελείως διαφορετική φιλοσοφία που έρχεται από τη αρχαία Κίνα και μιλάει για την κυκλικότητα, την ροή και το να «αφεθείς στα πράγματα». Υπάρχει μια διαφορετική ορολογία από τις άλλες θρησκείες. Διαβάζεις πιο πολύ για τα στοιχεία της φύσης. Τον ουρανό, τη γη, τη φωτιά, το νερό, τον άνεμο, το χάος, την τάξη, την μέρα ή την νύχτα, το θηλυκό ή το αρσενικό και όχι τόσο για θεότητες ή Αγίους. Πιστεύω το έβαλα για πλάκα. Όποτε θα ήταν ψέμα αν πω ότι έμαθα κάτι. Νομίζω πως πρέπει να εξασκήσει κάποιος την πολεμική τέχνη tai chi, δυο με τρεις ώρες κάθε μέρα για να μπει στο κλίμα. Γιατί η ουσία αυτής της ιδεολογίας βρίσκεται στην χαλαρότητα και την ψυχική γαλήνη κατά κάποιο τρόπο. Στο να αφήνεσαι στη ζωή και να μην προσπαθείς να ελέγχεις τα πάντα. Δεν είναι τόσο θεωρητικό όλο αυτό λοιπόν, αλλά κυρίως πρακτικό. Όποτε δεν νομίζω πως ξέρω και πολλά στα αλήθεια για το Τάο. Αλλά σίγουρα όλα αυτά που έχω διαβάσει για αυτό, έχουν μεγάλο ενδιαφέρον και το Tai chi είναι πολύ καλή γυμναστική για κάθε άνθρωπο και κυρίως για ηθοποιούς γιατί έτσι εξασκείται η υπομονή αλλά γυμνάζεται το σώμα και το πνεύμα!

Ε: Πώς κυλάει η συνεργασία με τη σκηνοθέτη και τον συμπρωταγωνιστή σας, Θοδωρή; 

Α: Τέλεια, υπάρχει πολύ καλό κλίμα μεταξύ μας και είμαι πολύ χαρούμενος που είμαστε μαζί σε αυτή τη δουλειά! Θεωρώ πως είναι σημαντικό όταν γράφεις κάτι δικό σου που το αγαπάς πολύ, να δουλεύεις με άτομα-συντελεστές που θα το στηρίξουν με σεβασμό και αγάπη και ευτυχώς με τα παιδιά κάπως έτσι το βιώνω. Όποτε είναι μια πολύ ωραία θεατρική συνάντηση-συνεργασία και είμαι ευγνώμων που είμαστε μαζί σε αυτό!

Σε ευχαριστούμε πολύ, Γιώργο!

Επιμέλεια Συνέντευξης: Γιώργος Μαλέκας
Πληροφορίες για την παράσταση μπορείτε να βρείτε εδώ