Η μελαγχολία του εγωκεντρισμού μου
Written by Αθανάσιος Μουλιός on 23/10/2021
“Κάτω από το φως των εγωισμών μας είμαστε όλοι εκθρονισμένοι μονάρχες.”
Τσάρλι Τσάπλιν, 1889-1977, Βρεατανός ηθοποιός
Ένα μικρό, μοναχικό μαγαζί, ουδείς φίλος και ουδεμία φίλη για παρέα, ένα μπουκάλι κατακόκκινο ημίγλυκο κρασί και ένα κολωνάτο ποτήρι. Όσο για φαγητό, θα διάλεγα το “εγώ” μου μαριναρισμένο σε άφθονη μελαγχολία. Ένα δείπνο αφιερωμένο στην πάρτη μου, γιατί αγαπώ τον εαυτό μου.
Πλέον αγαπώ τον εαυτό μου περισσότερο από το φυσιολογικό. Στο παρελθόν συνήθιζα να τον υποβιβάζω, οπότε του το χρωστάω. Μου το χρωστάω. Μα τελευταία κατασπαράζει την ψυχική μου υγεία αυτή η καλλιέργεια του εγωκεντρισμού μου και νιώθω απαθής μέσα σε ένα καρυδότσουφλο καταμεσής του Ειρηνικού ωκεανού. Και αυτό γιατί δεν υπάρχει πραγματική ευτυχία μέσα στον εγωισμό. Δίνεται χώρος στη δυστυχία, κι έτσι γεννάται η απληστία, η σκληρότητα, η αδικία, η εκμετάλλευση των άλλων. Στο παρελθόν λειτουργούσα με βάση ένα απόφθεγμα του Ουίλιαμ Όσλερ, ότι δηλαδή ήρθαμε στον κόσμο, όχι για να πάρουμε ό,τι έχει η ζωή για τον εαυτό μας, μα και για να προσπαθήσουμε να κάνουμε τη ζωή των άλλων πιο ευτυχισμένη. Ίσως λανθασμένες επιλογές και ελλιπής κριτική ικανότητα να με ώθησαν σε αυτή μου την εγωλατρία.
Ωστόσο δεν έχουν αλλάξει πάρα πολλά. Βρήκα την γκρίζα εκείνη ζώνη μεταξύ άσπρου και μαύρου και τη θεώρησα το πιο όμορφο σημείο για έναν άνθρωπο. Ή έστω για τον δικό μου άνθρωπο. Εκεί θα χτίσω τον εαυτό μου, από το έδαφος, ξεκινώντας από τα θεμέλια. Γιατί; Επειδή ο εγωισμός στο τέλος ποτέ δε μου επέτρεψε πραγματικά να έχω υγιείς σχέσεις, αφού συνήθως πήγαινε χέρι-χέρι με τις ανασφάλειές μου και κάθε απογοήτευση φάνταζε θύελλα στα μάτια μου.
Εξάλλου το σύμπαν —με μια μικρή, ασήμαντη εξαίρεση— αποτελείται από τους άλλους.
