Αυτές τις μέρες θυμάμαι μια συνάδελφο από το ξενοδοχείο το οποίο εργαζόμουν το καλοκαίρι, ξέκλεβε κάθε μέρα λίγα λεπτά πριν αρχίσει την εργασία της και ερχόταν να μου μιλήσει, να μου πει μια καλημέρα. Είχε πάθος με τα βιβλία και μου δάνειζε μερικά να περνάω τις ελεύθερες ώρες μου. Με το ίδιο πάθος μου μιλούσε και για τον τόπο που διέμενε, τον Ταξιάρχη. Ουκ ολίγες φορές με είχε καλέσει να το επισκεφτώ. Όταν μου μιλούσε για αυτό το χωριό, την παρομοίαζα σαν τις σειρήνες στην Οδύσσεια. Για τον Ταξιάρχη Χαλκιδικής, είχα ακούσει την περίοδο λίγο πριν τα Χριστούγεννα, γιατί στην Θεσσαλονίκη υπήρχαν πολλοί παραγωγοί, αγρότες, έμποροι, οι οποίοι πουλούσαν τα περίφημα έλατα του Ταξιάρχη.

Μια Αυγουστιάτικη μέρα λοιπόν πήρα το αυτοκίνητο μου και από την Γερακινή ακολούθησα τον δρόμο, για το χωριό. Πριν το νοσοκομείο του Πολυγύρου, στα δεξιά είδα την πινακίδα «Ταξιάρχης» και άρχισα να ανεβαίνω το βουνό , το οποίο ήταν καταπράσινο με πλούσια βλάστηση. Τα παράθυρα ήταν ανοιχτά και οι μυρωδιές της φύσης άρχισαν να μου γαργαλούν τα ρουθούνια , μύριζα τα δέντρα, την Πεύκη, το ρετσίνι , το χώμα και τα αρώματα των άγριων λουλουδιών. Μια κατάφυτη περιοχή ασύγκριτης ομορφιάς, φάνταζε ειδυλλιακή από τα τεράστια καταπράσινα πεύκα, τις καστανιές, τα έλατα και τα μικρά ζώα που έτυχε να δω στην διαδρομή. Βέβαια έπρεπε να ήμουν απολύτως αφοσιωμένη στην οδήγηση, γιατί ο δρόμος ήταν γεμάτος απότομες στροφές.

Πραγματικά η ομορφιά της Ελληνικής φύσης με συναρπάζει, η εναλλαγή του τοπίου από την αλμύρα της θάλασσας και τους 40 βαθμούς κελσίου, στην δροσιά του βουνού με μαγεύει, πόσο ευλογημένη είναι η Ελλάδα μας!!! Έπειτα από είκοσι λεπτά ανεβαίνοντας τον Χολομώντα, έφτασα στον Ταξιάρχη. Ένα πετρόκτιστο χωρίο, με πέτρινα πλακόστρωτα δρομάκια, παλιά αρχοντικά και στην είσοδο του χωριού να δεσπόζει η περίφημη βρύση Σιποτούρα, η οποία βρίσκεται για να ξεδιψούν οι επισκέπτες του τόπου. Πάρκαρα στο δημόσιο πάρκινγκ και καθώς κατηφόριζα έφτασα στην πλατεία, όπου και περίμενα την συνάδελφο μου.

Αμέσως μόλις με συνάντησε πήρε τον ρόλο του ξεναγού μου. Πρώτα πήγαμε στον Ιερό Ναό του Αγίου Αρχαγγέλου, το στολίδι του Ταξιάρχη. Όπως μου αφηγήθηκε γνώρισε εκεί τον σύζυγο της σε ένα γάμο, αφήνοντας το χωρίο της, στις Σέρρες να έρθει ερωτική μετανάστρια, στην ορεινή Χαλκιδική. Στην περίοδο της τουρκοκρατίας δεν υπήρχε ούτε μια τουρκική οικογένεια, η οποία να είχε εγκατασταθεί μόνιμα στο χωρίο , γεγονός το οποίο κάνει ακόμη και τώρα υπερήφανους τους κατοίκους. Από τον Ναό φαίνεται απέναντι να δεσπόζει το Άθως, Άγιο Όρος, το οποίο μετόχι της μονής του Αρχαγγέλου βρίσκεται στο χωρίο. Μου ανέλυσε για όλα τα δρώμενα, πανηγύρια, γιορτές που λαμβάνουν χώρα στο χωρίο και στο μεγάλο προαύλιο της εκκλησίας, το οποίο μου θύμισε εξέδρα χτισμένη στο βουνό με θέα σε πολλές μεριές. Καθώς φεύγαμε από την εκκλησία, περπατούσαμε στα δρομάκια αντίκρυσα άγριες συκιές και μπήκα στον πειρασμό να δοκιμάσω τους βιολογικούς καρπούς. Στην διαδρομή χαιρέτουσε τους συγχωριανούς της, είδαμε την οικία του Μακεδονομάχου οπλαρχηγού καπετάν Γιάννη Παρλιάρη και το χάνι, με την τελική κατεύθυνση την πλατεία του χωρίου, στην οποία δεσπόζει το άγαλμα του οπλαρχηγού. Καθίσαμε σε μια καφετέρια, η οποία ήταν πιο ψηλά χτισμένη από τις άλλες και είχε αμφιθεατρική θέα.

Έπειτα ήρθε ο σύζυγος της με τον γιό της και όπως προστάζουν οι άγραφοι κανόνες φιλοξενίας, πήγαμε σε ένα από τα ταβερνάκια της πλατείας. Καθίσαμε σε ένα τραπεζάκι ενώ μου έκανε εντύπωση η διακόσμηση, μίας και στην μέση του τραπεζίου κοσμούσε ένα βάζο, όχι με λουλούδια, αλλά με ένα κλωνάρι ρίγανη. «Μα καλά ένα κλαδάκι με ρίγανη;», «Πόσο πίσω είναι;» σκέφτηκα. Αμέσως δόθηκε η παραγγελία από τον σύζυγο, με σεβασμό στα γούστα της φιλοξενούμενης τους, απλά πιάτα με κρέατα, σαλάτα και πατάτες τηγανιτές φρεσκοκομμένες στο χέρι. Μόλις ήρθαν, άλλαξα γνώμη. Ήταν μια πανδαισία μυρωδιών και γεύσεων. Ποικιλία κρεάτων, ανάμεσα τους τα φημισμένα χειροποίητα χωριάτικα λουκάνικα με πορτοκάλι. Δεν χόρταινα να τα μυρίζω και να τα γεύομαι, ασυναίσθητα λοιπόν, πήρα το κλωνάρι με την ρίγανη και το έτριψα επάνω στα πιάτα. Τώρα εξηγείται η χρησιμότητα και ο λόγος ύπαρξης του. Ο Ταξιάρχης, πέρα των άλλων φημίζεται για την ρίγανη, όπως για τα δέντρα και τους χτίστες του. Μου είπαν ότι θα μου έδιναν ένα βαζάκι ρίγανης μαζί μου, όταν θα έφευγα. Τί ωραίο σκηνικό εξελίσσονταν, ουζάκι, φαγητό, γέλια, ανεμελιά, καθαρός αέρας στην φύση, στο βουνό και καθαροί- αγνοί άνθρωποι να απαρτίζουν την παρέα μου. «Πόσο ανέμελα και ουσιαστικά, περνάει εδώ η ζωή σας» είπα στην συνάδελφο μου.

Το καλύτερο μου το κράτησε για το τέλος την «απολυμένη πέτρα», ένα συγκρότημα ορεινού τουρισμού, έξω από τον Ταξιάρχη. Απολαύσαμε το μαγευτικό ηλιοβασίλεμα, την αμόλυντη ατμόσφαιρα, περπατήσαμε στην φύση ανάμεσα στα δέντρα, στην πλούσια χλωρίδα που προσφέρει ο Χολομώντας, ένας προορισμός για περιηγητές, φυσιολάτρες, οικογένειες.

Έφυγα τα μεσάνυχτα από τον Ταξιάρχη, ενώ οι προτροπές για να με φιλοξενήσουν στο σπίτι τους ήταν έντονες. Στο δρόμο, το τοπίο το ίδιο επιβλητικό, όμως χωρίς το φως της μέρας ήταν άγριο και λίγο με φόβιζε. Μου έσπαγε τα ρουθούνια η μυρωδιά της ρίγανης που ξεχύθηκε σε όλο το αυτοκίνητο και άρχισαν οι εικόνες, από την μέρα που πέρασε, να ξετυλίγονται στο μυαλό μου, δημιουργώντας ένα ασυναίσθητο χαμόγελο στο πρόσωπο. Τι ήταν αυτό που το προκάλεσε; Ήταν η κίνηση αγάπης που μου προσφέρθηκε στα πλαίσια της επίσκεψης μου, το μικρό διάλειμμα από την καθημερινότητα που ζούσα, ήταν το επιβλητικό τοπίο το οποίο επισκέφτηκα; Η αναλλοίωτη απλότητα των ανθρώπων και η προσήλωση τους να διατηρούν αυτή την παραδοσιακή ανθρώπινη συμπεριφορά σεβασμού τόσο προς τους συνανθρώπους τους, όσο και προς το δάσος το φυσικό τοπίο, το περιβάλλον. Με κατακλίσαν οι σκέψεις μου, ξεχνώντας το φόβο μου και χωρίς να το καταλάβω έφτασα στον Πολύγυρο, συνεχίζοντας για τον προορισμό μου, εντελώς διαφορετική απ’ ότι ξεκίνησα να πάω.

Μαρία Ζαμπίδου