Στα Γιάννενα

Τα ταξίδια και οι όμορφοι προορισμοί δεν τελειώνουν ποτέ , αν σκεφτεί κανείς πως έχουμε ακόμα πολύ μέχρι να ανακαλύψουμε πλήρως την Γη. Το ίδιο και οι αναμνήσεις , συνδυασμένες με τις εικόνες που περισυλλέγουμε από τους τόπους που επισκεπτόμαστε. Και θα μου πεις , τα ταξίδια , ποτέ δεν περιέχουν αρνητικές σκέψεις , στοιβαγμένα προβλήματα στην γωνία της βαλίτσας , στριμωγμένα δίπλα σε  ρούχα που φρεσκομυρίζουν σπίτι. Τα ταξίδια πάντα σε ωριμάζουν ,σε αναζωογονούν , παίρνεις μια βαθιά ανάσα για όταν θα γυρίσεις και αντικρίσεις το περίσσιο βουνό της καθημερινότητας. Σε μεταλλάσσουν , γίνονται ένα με το αίμα σου και κυλούν ακέραια σωματίδια , στις φλέβες μέχρι να βρουν φωλιά να κουρνιάσουν . Και τα ταξίδια , ποτέ δεν είναι λυπητερά , φορτωμένα με ενοχές και δάκρυα , ιστορίες που λέμε στα παιδιά για να τρομάξουν , τσαλακωμένα λόγια πικρά σε χαρτί από ασήμι , σχηματισμένο με τόση αγάπη και θέρμη . Τα ταξίδια , εκείνα που λαχταράει η καρδούλα σου, τα χει συνδυάσει η έρημη , με γνωριμίες και ανθρώπους , καινούργια πρόσωπα στον καμβά της ζωής , ελπίδα για το άγνωστο και ένα ζεστό πέπλο μυστηρίου να ξετυλίγεται , καθώς θυμάσαι . Θυμάσαι , θυμάσαι πολλά και εύλογα. Τα ταξίδια , οι περιπέτειες που στροβιλίζονται στην δίνη του μυαλού , έχουν και άλλη όψη . Άσχημη , κακεντρεχή , κανείς τους να μην την αντικρίσει , να μην την δει με τα γυμνά του μάτια . Σαν έκλειψη σελήνης , εμφανίζεται σπάνια , η σκέψη που συντροφέρει τα ταξίδια και σαν αγκάθι τριαντάφυλλου χώνεται στον πυθμένα της καρδιά μας . Πώς θα ήταν , αν μου κρατούσες  το χέρι ; 

Το χέρι μου είναι αδειανό , καθώς γυρνάω με τα πόδια από το μικρό σοκάκι της πόλης. Σκεπτόμενος τα ταξίδια . Γιατί , άραγε πηγαίνουμε σε μέρη που δώσαμε υποσχέσεις , πως θα γεμίζαμε με γέλια , με ματιές κρυφές και λαβωμένα σώματα . Από βέλη έρωτος , από αναμνήσεις . Γιατί επιμένουμε να πληγώνουμε την ενσυναίσθηση , πως η μορφή που τόσο ερωτευτήκαμε θα πάρει σάρκα και οστά και θα ξαναγυρίσει κοντά μας . Ίσως το σώμα να πηγαίνει σε μέρη που έκανες όνειρα πως θα σου έσφιγγε το χέρι , αποζητώντας την χαμένη έλξη . Ίσως το σώμα να αντιδρά και πλάθει με το φτωχό μα δαιμόνιο μυαλό του ιστορίες χωρίς τέλος , συναντήσεις στο σκοτάδι , με λίγο φως να ξεπροβάλει από τις χαραμάδες των ψυχών μας . Και το όνειρο σταματά εδώ . Η ψευδαίσθηση γίνεται χίλια κομμάτια ,μετατρέπεται σε θρύψαλα και σπάνε τα δεσμά του παρελθόντος. Δεν θα έρθει πια , να σου σφίξει το χέρι , πάρτο χαμπάρι. Δεν θα έρθει πια , να σου χαϊδεύει το μάγουλο , πάει . Η σιωπή εξαπλώνεται καθώς ανοίγεις την βαλίτσα με τα πράγματα σου και συνειδητοποιείς την ερημιά που νιώθει η ψυχή σου , στο κάλεσμα της ανάμνησης που αιώνια σε τυραννάει . Γιατί; Ακούς την φωνή σου να ψελλίζει και τους τοίχους του δωματίου να πιέζουν ασφυκτικά τις άκρες των χεριών σου . Γιατί , αναρωτιέσαι . Τα ταξίδια , τα όμορφα ταξίδια δεν θα πρεπε να είναι έτσι . Θα πρεπε να σου προσφέρουν γαλήνη και την αίσθηση ότι είσαι ελεύθερος . Κάτι ακούγεται στο βάθος . Ένας μικρός αλλά γνώριμος ήχος . Οι αλυσίδες που κρατούν δέσμιο το κορμί σου , δεν ακούς ;

Στέκομαι στο ύψος της λίμνης , της ξακουστής και ήρεμης λίμνης , με τα ατάραχα νερά . Η μορφή μου σχηματίζεται στο κρυστάλλινο νερό , μα δεν είναι μόνη . Ένα χέρι σφίγγει την μέση μου . Η αντανάκλαση μου χαμογελά θλιμμένα και αφήνεται στην δίνη του ονείρου . Ένας βουβός πόνος , στο στήθος με επαναφέρει στην πραγματικότητα. Θα έπρεπε να ήταν εδώ . Και δεν ήταν . Τα βήματα και οι γνώριμοι ήχοι  απομακρύνονται από το σημείο επαφής και αφήνουν έναν αναστεναγμό. Το χέρι ακουμπά , ασυναίσθητα , την επιφάνεια της λίμνης και ταράζει τους παλμούς των κυμάτων . Η σκυθρωπή μορφή μου είναι πια μόνη … La face glacée du lac. Et mon coeur. Un seul et même.  Νυχτώνει. Εκεί στο βάθος , δύο σκιές συναντιούνται κάτω από το φως της πανσελήνου και χορεύουν κυκλικά γελώντας , ενώ στρέφουν για κλάσματα του δευτερολέπτου το βλέμμα τους προς τα μένα . Και ύστερα , με ύφος λυπημένο , το βάζουν στα πόδια , πριν ακόμα τους θαυμάσει το φεγγάρι . Ίσως γιατί στο πρόσωπο της , είδα την ελπίδα , χαραγμένη στο πλατύ χαμόγελο , ακμάζουσα και σπουδαία . Ίσως γιατί στο πρόσωπο του είδα τις δικές μου πίκρες και αναμνήσεις , τα γιατί που με ακολουθούν ως εδώ . Ίσως γιατί στα πρόσωπά τους είδα υποσχέσεις που δεν καταφεραν να εκπληρωθούν . Από την μία μεριά πάντα . Γιατί εγώ , είμαι εδώ . Λίγο αργά . Αλλά είμαι . 

Τα αυτοκίνητα σκίζουν την άσφαλτο και διακόπτουν βίαια τους συνειρμούς μου , φέρνοντας με στην πραγματικότητα . Τι λέγαμε ; Α ναι . Για τα ταξίδια . Για τα μοναχικά ταξίδια , εκείνα που αν και κουβαλάς μαζί σου ολόκληρο στόλο απο αγαπημένους σου ανθρώπους , πάλι νιώθεις κενός . Άδειος , σαν πακέτο από τσιγάρα που ο καπνιστής , αφού έχει χρησιμοποιήσει για δική του απόλαυση , πετά με δύναμη στον κάδο απορριμμάτων . Χρησιμοποιημένος , είναι η ορθότερη ερμηνεία του συναισθήματος . Και θα μου πεις , τα ταξίδια που τόσο επιζητούμε και ψάχνουμε σε κάθε ευκαιρία να τα πραγματοποιήσουν δεν συστήνονται σε περιπτώσεις εξαιρετικά εύθραστες ; Σαν φάρμακο δεν τα συστήνουν συγγενείς και φίλοι , όταν εσύ μαζεύεις με γυμνά χέρια τα γυαλιά από το πάτωμα της μικρής αθάνατης καρδιάς σου ; Σαν συνταγή γιατρού δεν είναι γραμμένη , με δύσμορφα γράμματα τα λόγια του μυαλού σου : Φύγε . Φύγε και μην ξαναγυρίσεις . Ποιον από όλους να ακούσεις;  Ανοίγω το παράθυρο δειλά δειλά και ακούω τις αστραπές να σκίζουν τον συννεφιασμένο ουρανό . Μοιάζει και αυτός κενός . Θα βρέξει – άλλωστε πάντα βρέχει εδώ . Οι ψιχάλες δεν αργούν να φτάσουν στο παγωμένο χέρι μου και από εκεί εξαπλώνονται σε όλο μου το σώμα. Η μοναξιά , όμως δεν φεύγει . Όσο και να την τρίψεις , όσο και αν την βρέξεις , όσο και αν προσπαθήσεις , δεν φεύγει . Γραμμένη με ανεξίτιλο , σε τούτο το ταξίδι .

Συνταξιδιώτη , συνοδειπόρε , εσύ που θέλεις να βρεις καταφύγιο στα ταξίδια και επιλέγεις την δική τους συντροφιά . Εσύ που θέλεις να κρυφτείς από την ασχήμια του κόσμου , που σε κλωτσά όταν πέφτεις και σε χειροκροτά όταν σηκώνεσαι . Φύγε . Πήγαινε . Μακριά από όσα σε φοβίζουν . Πάρε μια ανάσα . Μόνο μην μου βρεθείς σε μέρη , που τάξατε πως θα πηγαίνατε μαζί . Μόνο μην μου σκεφτείς λέξεις που θα σου λεγε και θα σε ηρεμούσαν. Ώρα της ψευδαίσθησης , να φύγει .  Οι αλυσίδες που ηχούν και σου υπενθυμίζουν πως ο καθένας επιλέγει τον δικό του δρόμο , δεν είναι παρά φαύλοι κύκλοι του παρόντος . Ώρα να τις σπάσεις . Και αν δεν είσαι έτοιμος , δεκτό , ποιος να τολμήσει να αρνηθεί τα όσα έχουν γίνει , βυθίσου στην δίνη του χρόνου και γιάτρεψε τις βαθουλωμένες αναμνήσεις σου. Μα μόνο , μην μου βρεθείς εκεί που ονειρεύτηκες πως θα είσαι ευτυχής .

Αριάδνη Εμμανουηλίδου