Παρίσι : Ένας πλήρης οδηγός ταξιδιού 2

Σας το είχαμε υποσχεθεί εξάλλου . Σας κάναμε να περιμένετε με αγωνία για την συνέχεια του άρθρου. Ο πλήρης οδηγός ταξιδιού στο Παρίσι , είναι εδώ , με νέες φωτογραφίες , πληροφορίες για τα μέρη που αξίζει να επισκεφτείτε, συμβουλές για να αποφύγετε τον…συνωστισμό σε τουριστικά μέρη , μετρό και αξιοθέατα. Άλλωστε , το ‘παμε και θα το ξαναπούμε – το Παρίσι είναι από μόνο του ένα κόσμημα της ευρωπαϊκής ηπείρου. Θα ΄έλεγε κανείς πως χρειάζεσαι τουλάχιστον μια εβδομάδα για να εξερευνήσεις τις βασικές πτυχές του. Και έχουν δίκιο . Η πρώτη επαφή με το Παρίσι , οφείλει να γίνει στα σημεία που εκατομμύρια τουρίστες κάθε χρόνο επισκέπτονται. Σήμερα , θα μιλήσουμε για Μονμάρτη. Έχει κανείς ιδέα τι είναι ; Θα δούμε το φημισμένο Μουρλέ Ρουζ(όχι τις χορεύτριες δυστυχώς) και θα πάρουμε μια γεύση από την απίστευτη Βασιλική της Ιερής Καρδιάς , ενώ θα απολαύσουμε την θέα του Παρισιού από ψηλά . Οι κήποι του Κεραμεικού , θα είναι ο πρώτος μας σταθμός , βγαίνοντας από το Λούβρο , που είχαμε κάνει στάση στο προηγούμενο άρθρο , ενώ θα δούμε πως είναι να βρίσκεσαι κάτω από την επιβλητική Αψίδα του Θριάμβου . Και όχι , αγαπημένοι μου , δεν ήταν η Αψίδα του Θριάμβου , στην τελευταία φωτογραφία , το ξέρατε άλλωστε . Είναι ακόμα πιο εντυπωσιακή . Θα γευτούμε γαλλικό κρασί και ποικιλία τυριών , γέννημα θρέμμα παριζιάνικης κουλτούρας. Θα θαυμάσουμε την φημισμένη Gallery Lafayette και τα ακριβά της πολυκαταστήματα . Θέλετε μια μικρή δόση από τον οίκο Gucci και Dior που βρίσκονται στα Ηλύσια Πεδία ; Το σπίτι του -κολλητού μας – Μακρόν , ξέρετε κατά που πέφτει ; Πόσο εντυπωσιακή τέλος πάντων είναι η Όπερα Garnier ; Μπόρεσα να συνεννοηθώ τελικά με τους Γάλλους ή ήταν απόφοιτοι του ΙΕΚ Ξυνή , σαν του λόγου μου ; Προσδεθείτε , η πτήση αναχωρεί….τώρα !

Κήποι του Κεραμεικού

Βγαίνοντας από το Λούβρο , ενθουσιασμένη από την απαράμιλλη ομορφιά των εκθεμάτων του μουσείου , έπεσα πάνω σε μια Αψίδα . Μην σας πω ψέματα , δεν γνώριζα ποια ήταν . Κατευθύνθηκα προς εκείνη , όταν το μάτι μου εντόπισε μια έκταση πρασίνου να βρίσκεται όπισθεν αυτής . Ένας ακόμα κήπος του Παρισιού , είπα μέσα μου . Έκανα λάθος . Ο κήπος του κεραμεικού δεν είναι απλά , ΕΝΑΣ κήπος ! Ο κήπος του Κεραμεικού (γαλλικά: Jardin des Tuileries) είναι ένας δημόσιος κήπος που βρίσκεται ανάμεσα στο Λούβρο και την πλατεία Κονκόρντ στο 1ο διαμέρισμα του Παρισιού της Γαλλίας. Δημιουργήθηκε από την Αικατερίνη των Μεδίκων ως κήπος του παλατιού του Κεραμεικού το 1564 και άνοιξε για το κοινό το 1667. Μετά τη Γαλλική Επανάσταση έγινε δημόσιο πάρκο και από τότε είναι τόπος συνάντησης και χαλάρωσης τόσο για τους τουρίστες όσο και για τους Παριζιάνους.

Ο κήπος του Κεραμεικού οριοθετείται από το παλάτι του Λούβρου προς τα νοτιοανατολικά, την οδό Ριβολί στα βορειοανατολικά, την πλατεία Κονκόρντ στα βορειοδυτικά και τον Σηκουάνα στα νοτιοδυτικά. Είναι ο παλαιότερος κήπος του Παρισιού και παλαιότερα ήταν ο ιδιωτικός κήπος του παλατιού του Κεραμεικού, βασιλική και αυτοκρατορική κατοικία που δεν υπάρχει σήμερα. Ο κήπος του Κεραμεικού έχει ταξινομηθεί ως ιστορικό μνημείο από το 1914 και περιλαμβάνεται στις περιοχές που προστατεύονται ως Μνημεία Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO στις όχθες του Σηκουάνα. Ο κήπος εξυπηρετείται από τις γραμμές 1, 8 και 12 του μετρό στο σταθμό Κονκόρντ και από τη γραμμή 1 στο σταθμό Κεραμεικός.

Ο κήπος είναι διακοσμημένος με υπέροχα μαρμάρινα αγάλματα. Το 1719 η κύρια είσοδος πλαισιωνόταν από δύο αγάλματα, το καθένα από τα οποία απεικόνιζε τον Ερμή με το φτερωτό άλογο του. Ο κήπος στεγάζει επίσης πολλά από τα αγάλματα του Αριστίντ Μαγιόλ, έναν από τους πιο διάσημους γλύπτες του 20ού αιώνα, και τα γλυπτά του Ωγκύστ Καιν. Από το 1998, ο χώρος έχει υποδεχτεί νέα σύγχρονα γλυπτά των Ωγκύστ Ροντέν, Χένρι Μουρ, Ρόι Λίχτενσταϊν και πολλών άλλων. Οι προσωρινές εκθέσεις αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής και του ρυθμού του κήπου.

Στην φωτογραφία , απεικονίζεται μόνο η είσοδος του , από την μεριά του Λούβρου. Δεν έχετε παρά να προχωρήσετε στο εσωτερικό του και να θαυμάσετε την αρχιτεκτονική του , καθώς και το υπέροχο πράσινο που πλαισιώνει τα αγάλματα . Στο βάθος διακρίνουμε τον Πύργο του Άιφελ !

Απομακρυνόμαστε από την περιοχή του Λούβρου και αναζητούμε λεωφορείο με προορισμό την Μονμάρτη . Στην διαδρομή θαυμάζουμε , για μια ακόμη φορά την αρχιτεκτονική των κτιρίων , πριν μπούμε στο μετρό.

Λεωφορείο 40 . Εδώ είμαστε. Θα ανεβούμε ψηλά , να το ξέρετε. Δεν το λες και κοντά , στην διαδρομή διακρίνουμε μικρές μικρές γαλλικές συνοικίες και ανθρώπους βιαστικούς να πηγαίνουν στην δουλειά τους . Μα γιατί να πάμε , τέλος πάντων , στην Μονμάρτη , τι το ιδιαίτερο έχει ; Είναι αυτό που αποκαλούν οι Γάλλοι , ο λόφος των καλλιτεχνών ;

Τοίχος της Αγάπης

Κατεβαίνοντας από το λεωφορείο , μια μικρή στάση , ανεβαίνοντας τον λόφο , στον τοίχο της αγάπης . Μην φανταστείτε κάτι μεγαλειώδες , ένα ρομαντικό πάρκο και ένας τοίχος στον οποίο είναι γραμμένη η φράση “ σε αγαπώ” , σε 311 διαφορετικές γλώσσες ! Απίστευτο ε ; Ο «τοίχος της αγάπης» στο Παρίσι δημιουργήθηκε το 2000 από το καλλιτεχνικό δίδυμο Φεντερίκ Μπαρόν και Κλερ. Για να γεμίσει ο τοίχος τα 40 τετραγωνικά μέτρων στην πλατεία Ζεάν Ρικτούς, στη Μονμάρτη, ο Baron ζήτησε πρώτα από τον αδελφό του και αργότερα από τους ξένους γείτονές του να γράψουν λόγια αγάπης στις γλώσσες τους. Στη συνέχεια , απευθύνθηκαν στις πρεσβείες των κρατών για να συλλέξουν όλα τα «σ ‘αγαπώ», τα οποία έγραψαν πάνω σε πλάκες από σμάλτο και τα κόλλησαν στον τοίχο. «Τα κόκκινα σχήματα στον τοίχο αντιπροσωπεύουν τα κομμάτια μιας ραγισμένης καρδιάς, είναι η καρδιά της ανθρωπότητας που τόσο συχνά ραγίζει, και ο τοίχος έρχεται για να συγκεντρώσει όλα αυτά τα κομμάτια στον ίδιο χώρο», λέει ο Frederic. Διακρίνουμε το ελληνικό ” σαγαπώ ” , αλλά και την αντίστοιχη φράση , ” σου ερώ” – ναι στα αρχαία ελληνικά !

Προχωρώντας , προς τα πάνω , ξεπηδιούνται , δεξιά και αριστερά , γαλλικές ομορφιές που πλαισιώνουν την διαδρομή και την κάνουν ακόμα πιο όμορφη ! Όσο εμείς , θα σας δείχνουμε φωτογραφίες από τα στενά της Μονμάρτης , μέχρι να φτάσουμε στην Βασιλική της Ιερής Καρδιάς και να αντικρίσουμε το Παρίσι από ψηλά , θα σας πούμε δυο λόγια , για το φημισμένο αυτό μέρος .

H Μονμάρτη η αλλιώς, “βουνό του μάρτυρα” λέγεται ότι αποτελεί ίσως την πιο ρομαντική γειτονιά του Παρισιού και αυτό δεν είναι καθόλου τυχαίο. Στο 18ο διαμέρισμα του Παρισιού και με υψόμετρο περίπου στα 130 μέτρα, κρύβεται μια όαση τέχνης και διασκέδασης δημοφιλής τόσο στους τουρίστες και σε ντόπιους όσο και σε μεγάλους καλλιτέχνες του παρελθόντος όπως Πάμπλο Πικάσο, Ρενουάρ, Πισαρό, Τουλούζ-Λωτρέκ, Ανρί Ματίς, Έντγκαρ Ντεγκά και πολλοί ακόμη που ζούσαν στην Μονμάρτη. Ο χαρακτηρισμός της Μονμάρτης ως “βουνό του μάρτυρα”, πηγάζει από το μαρτύριο του επισκόπου του Παρισιού Σαίν Ντενίς (Saint Denis), που το 250 μ.Χ. εκτελέστηκε με αποκεφαλισμό στην κορυφή του ιστορικού αυτού λόφου. Οι πρώτοι κάτοικοι του λόφου, εγκαταστάθηκαν εκεί κατά τη διάρκεια του 19ου αιώνα, όταν ο αυτοκράτορας Ναπολέων ο τρίτος έδωσε ένα μεγάλο μερίδιο της γης σε εύπορους φίλους, αναθέτοντάς τους συνάμα και το καθήκον της ανάπτυξης του.

Οι αρχικοί κάτοικοι αναγκάστηκαν να μετακινηθούν προς τα προάστια του Παρισιού, όπου γρήγορα ανέπτυξαν τη δική τους πόλη, η οποία “έτρεχε” με τους δικούς της κανόνες. Αυτό κατά συνέπεια, κατέστησε τη Μονμάρτη “κακόφημη” γειτονιά καθώς έγινε δημοφιλής περιοχή κατανάλωσης αλκοόλ και διασκέδασης στα παγκοσμίως γνωστά και ιστορικά “Κόκκινος Μύλος”, πιο γνωστό ως Moulin Rouge και Le Chat Noir! Τέχνη και ακολασία λοιπόν, ένας συνδυασμός αθεράπευτος!

Και φτάσαμε ! Το Παρίσι απλώνεται στα πόδια μας και εμείς κοντοστεκόμαστε , τραγουδώντας Edith Piaf και αισθανόμαστε όπως ο Πικάσο ( μόνο που δεν ξέρουμε να τραβάμε μια ίσια γραμμή ) . Αξίζει ο ποδαρόδρομος , σας το υπόσχομαι . Εάν θέλετε να γλιτώσετε την κούραση , επιλέξτε το τελεφερίκ που μεταφέρει τους τουρίστες στην κορυφή της Μονμάρτης και πίσω . Πίσω μας , δεσπόζει , η εκθαμβωτική Βασιλική της Ιερής Καρδιάς και πλήθος κόσμου σπεύδει να βγάλει μια φωτογραφία με φόντο την γαλλική πρωτεύουσα…Απολαύστε !

Βασιλική της Ιερής Καρδιάς

Η Βασιλική της Ιερής Καρδιάς της Μονμάρτης χτίστηκε μεταξύ του 1875 και 1914 από τον αρχιτέκτονα Πώλ Αμπάντι κατά τη ρωμανο-βυζαντινή περίοδο. Ο Αμπάντι ήταν αρχιτέκτονας ήταν επίσης γνωστός για την αποκατάσταση του καθεδρικού ναού του Périgueux, τον οποίο επαναδόμησε με αρχιτεκτονική αρκετά παρόμοια με αυτή της Βασιλικής της Ιερής Καρδιάς της Μονμάρτης. Η κορυφή του λόφου της Μονμάρτρης, όπου βρίσκεται σήμερα η εκκλησία, αποτελούσε ανέκαθεν μια άκρως ιερή και μυστηριώδης θα έλεγε κανείς τοποθεσία. Λέγεται ότι δρυΐδες της εποχής τελούσαν μυστήρια εκεί και τελετές, δοξάζοντας τους θεούς τους και ότι οι Ρωμαίοι είχαν χτίσει ναούς αφιερωμένους στους θεούς Άρη και Ερμή. Η έντονη λευκή όψη του ναού, οφείλεται σε ένα συγκεκριμένο είδος πετρώματος, προερχόμενο από το λατομείο Château-Landon, αλλά όχι μόνο. Σε καιρικές συνθήκες με έντονη υγρασία, ο ασβεστίτης που απαρτίζει το πέτρωμα λειτουργεί σαν χλώριο, “ξεπλένοντας” και ανανεώνοντας το χαρακτηριστικό του λευκό χρώμα. Προφανώς και αυτό είναι έντονης πρακτικής σημασίας αλλά και αλληγορικής σημασίας, απεικονίζοντας την πίστη και την δύναμη της να εξυγιάνει τον άνθρωπο, απομακρύνοντας τις “ακαθαρσίες”.

Η εκκλησία είναι ανοιχτή καθημερινά από τις 6 π.μ. έως τις 10.30μ.μ με την είσοδο να είναι δωρεάν ενώ για επισκέψεις σε ομάδες δεν απαιτείται κάποια κράτηση. Η πρόσβαση στο τρούλο βρίσκεται έξω από τη Βασιλική στα αριστερά και από εκεί και έπειτα υπάρχουν… 300 βήματα προς “αναρρίχηση” και χωρίς ανελκυστήρα! Η εκκλησία διατίθεται για επίσκεψη κάθε μέρα από τις 8.30 π.μ. έως τις 8μ.μ. (Μάιο έως Σεπτέμβριο) και 9 π.μ. έως τις 5μ.μ. (Οκτώβριος έως Απρίλιος). Αυτές οι ώρες υπόκεινται σε αλλαγές και μπορεί να ποικίλουν ανάλογα με τις καιρικές συνθήκες. Επιπλέον υπάρχουν διάφορες τιμές για πρόσβαση στο τρούλο.

Tip : Ενδέχεται να σας πλησιάσουν άτομα , ζητώντας σας να βάλετε μια υπογραφή , για διάσωση του περιβάλλοντος κτλ. Μην υπογράψετε κανένα χαρτί , πρόκειται περί πλάνης , καθώς μετά σας αναγκάζουν να πληρώσετε 200 ευρώ έξτρα , ως συνδρομή , εφόσον έχετε συμμετάσχει με την υπογραφή σας.

Μουλέν Ρουζ

Κατηφορίζοντας , στα στενά της Μονμάρτη , μαγαζάκια με σουβενίρ και μια ευρεία γκάμα μπερέδων ξεπροβάλλουν, δεξιά και αριστερά , ενώ το φημισμένο Μουλέν Ρουζ – με τα εντυπωσιακά υπερθεάματα των 200 ευρών – πέφτει πάνω μας καθώς διασχίζουμε τον δρόμο! Ο Κόκκινος Μύλος – όπως μεταφράζεται στα ελληνικά – έχει την δική του ιστορία να μας πει. 125 χρόνια Ιστορίας. Από τότε που άνοιξε τις πόρτες του πριν από περισσότερα από 125 χρόνια, το Μουλέν Ρουζ (Moulin Rouge) έθεσε το πρότυπο για τα πιο διάσημα καμπαρέ του κόσμου. Τον Οκτώβριο του 1889, το Παρίσι βούιξε σχετικά με το άνοιγμα ενός νέου μουσικού θεάτρου. Οι ιδιοκτήτες Ιωσήφ Ογιέρ και Σαρλ Ζίντλερ επέλεξαν το όνομα Moulin Rouge (Κόκκινος Μύλος) για το θέατρο τους, και του έδωσαν το παρατσούκλι “Le Premier Palais des Femmes” (Το πρώτο παλάτι των γυναικών) και ισχυρίστηκαν ότι το Μουλέν Ρουζ θα γίνει σύντομα “ένας ναός της μουσικής και του χορού”.Κατά τις πρώτες δεκαετίες η εγκατάσταση ήταν ανοιχτή και δεν ήταν τίποτα περισσότερο από ένα χορευτικό που εκτελούνταν από εταίρες για να ψυχαγωγήσουν την πελατεία τους. Μερικές φορές ήταν εντελώς χυδαία και ότι γινόταν στο εσωτερικό του Μουλέν Ρουζ προκαλούσε μεγάλη δημόσια κατακραυγή. Κατά τη διάρκεια αυτής της χρονικής περιόδου, ένας από τους πιο αξιοσημείωτους προστάτες του μουσικοθεάτρου ήταν ο καλλιτέχνης Ανρί ντε Τουλούζ-Λωτρέκ, ο οποίος ζωγράφισε μια σειρά από διάσημες σκηνές του Μουλέν Ρουζ. Στα νεότερα χρόνια, η επιχείρηση προσπάθησε να «καθαρίσει» (ας πούμε δηλαδή), και κατάφερε να χάσει τελικά τη φήμη της ως οίκος ανοχής. Έτσι έγινε μια μοντέρνα αίθουσα μουσικής και ένα γνωστό καμπαρέ για τα φαντασμαγορικά σόου του. Με αυτό τον τρόπο άρχισε να προσελκύει πελατεία υψηλότερης ποιότητας. Ακόμα και αν δεν επιθυμείτε να επισκεφτείτε το εσωτερικό του και να δείτε μια παράσταση ( ο τιμοκατάλογος σας απομακρύνει ενδεχομένως από αυτήν την επιλογή ) , αξίζει να δείτε από κοντά την πιο κακόφημη συνοικία του Παρισιού και να αποθανατίσετε την στιγμή !

Τροκαντερό

Επόμενη στάση, Τροκαντερό . Μια γαλλική μπακέτα στο χέρι και φύγαμε για μια από τις πιο δημοφιλείς πλατείες , του Παρισιού. Το Τροκαντερό αποτελεί μια περιοχή στο 16ο διαμέρισμα του Παρισιού, απέναντι ακριβώς από τον Σηκουάνα και από τον ιστορικό πύργο του Άιφελ. Ο λόφος του Τροκαντερό, σε μια μακρινή εποχή, αποκαλούνταν λόφος Σελώ (Chaillot), καθώς φιλοξενούσε κάποτε ένα μικρό χωριό με την εν λόγω ονομασία.Το τοπωνύμιο ονομάστηκε έτσι προς τιμή τη μάχης του Τροκαντερό, η οποία έλαβε χώρα στην κοιλάδα του Τροκαντερό στην Ισπανία όπου η Γαλλικές ένοπλες δυνάμεις κατέλαβαν το μέρος υπό τις οδηγίες του Δούκα της Ανγκουλέμ, γιό του βασιλιά Καρόλου Ι΄ της Γαλλίας.Το κύριο χαρακτηριστικό γνώρισμα και μεγαλύτερο έκθεμα του Πάρκου του Τροκαντερό αποτελεί το αποκαλούμενο συντριβάνι της Βαρσοβίας και είναι ένας μεγάλος όγκος νερού, ή και καθρέφτης νερού, με 12 υδάτινες “κιονοστοιχίες” που φτάνουν τα 12 μέτρα στο τελικό τους ύψος, 24 μικρότερα συντριβάνια που το νερό τους φτάνει τα 4 μέτρα σε ύψος και 10 υδάτινες αψίδες.

Έπειτα από πολυάριθμες μεταβολές στην ιδιότητα του Παλατιού του Τροκαντερό, αποφασίστηκε να αγοραστεί από την πόλη του Παρισιού και επανασχεδιάστηκε από τον αρχιτέκτονα Γκαμπριέλ Νταβιού. Στη συνέχεια, επαναπροσδιορίστηκε για άλλη μια φορά η ταυτότητά του και μετατράπηκε σε χώρο φιλοξενίας και στέγασης του προσωπικού του αστρολογικού και μετεωρολογικού σταθμού Ομπσερβατουάρ (Observatoire de Paris) από το 1876 και έπειτα. Ωστόσο, λόγω ελλιπούς συντήρησης, το 1974 το κτίσμα βρισκόταν πλέον σε τόσο κακή κατάσταση που οι εργαζόμενοι αναγκάστηκαν να το εκκενώσουν. Μια πυρκαγιά το κατέστρεψε εντελώς το 1991.

Λεωφόρος Ηλυσίων Πεδίων

Μετρό και πάλι μετρό ! Στάση – δεν ξέρω πως γράφεται στα ελληνικά – Σαμ-Σελιζε . Ή αλλιώς λεωφόρος των Ηλυσίων Πεδίων. Εκεί που είναι τα Gucci , Louis Vuitton , Dior , Renault . Α, ναι και η Αψίδα . Αλλά εδώ μιλάμε για μια από τις πιο πλούσιες συνοικίες του Παρισιού. Όπου και αν κοιτάξεις , διακρίνεις την φινέτσα . Ή έτσι θέλει να δείχνουν , οι κάτοικοι. Η Λεωφόρος των Ηλυσίων Πεδίων (γαλλικά:Avenue des Champs-Élysées) είναι μεγάλη λεωφόρος στο 8ο διαμέρισμα του Παρισιού, με 1,9 χιλιόμετρα μήκος και 70 μέτρα πλάτος, που ξεκινάει από την πλατεία Σαρλ ντε Γκωλ, όπου βρίσκεται και η Αψίδα του Θριάμβου και καταλήγει στην πλατεία Κονκόρντ (Πλατεία Ομονοίας). Είναι διάσημη για τα θέατρα, τις καφετέριες, τα πολυκαταστήματα, τους κινηματογράφους της αλλά και για τις στρατιωτικές παρελάσεις που πραγματοποιούνται κάθε χρόνο στις 14 Ιουλίου, εθνική εορτή της Γαλλίας. Πήρε το όνομά της από τα Ηλύσια Πεδία στα οποία κατά την ελληνική μυθολογία αποτελούσαν τμήμα του Άδη και ήταν ο τελικός προορισμός της ψυχής των ηρώων και των ενάρετων.

Μέχρι τη βασιλεία του Λουδοβίκου ΙΔ΄, η περιοχή όπου σήμερα βρίσκεται η λεωφόρος των Ηλυσίων Πεδίων ήταν ακατοίκητη, υπήρχαν μόνο δάση, χωράφια και λαχανόκηποι. Ο δρόμος σχεδιάστηκε αρχικά το 1667 από τον Αντρέ Λε Νοτρ ως επέκταση του κήπου του Κεραμεικού που περιέβαλαν το παλάτι του Κεραμεικού, το οποίο, αρχικά κατασκευασμένο το 1564, ο Λε Νοτρ είχε ξαναχτίσει με το δικό του ύφος για τον Λουδοβίκο ΙΔ΄ το 1664. Ο Λε Νοτρ σχεδίασε έναν ευρύ χώρο περιπάτου μεταξύ του παλατιού και της σύγχρονης πλατείας Σαρλ ντε Γκωλ, με δύο σειρές φτελιών εκατέρωθεν, και παρτέρια στο συμμετρικό στυλ του γαλλικού τύπου κήπου.

Αψίδα του Θριάμβου

Διασχίζουμε την λεωφόρο , φθάνοντας εκεί που θέλαμε . Και μένουμε άναυδοι. Η Αψίδα του θριάμβου στέκεται περήφανη , αγέρωχη , επιβλητική στην μέση του δρόμου και δημιουργεί ένα κυκλοφοριακό χάος .Ένα νεοκλασικό αρχιτεκτόνημα και μνημείο μορφής θριαμβικής αψίδας που κατασκευάστηκε καθ’ εντολή του Ναπολέοντα. Αμέσως μετά την νίκη του στο Αούστερλιτς, ο Γάλλος Αυτοκράτορας Ναπολέων ο Α’ είπε, απευθυνόμενος προς το στράτευμά του ότι θα επιστρέψουν στα σπίτια τους μονάχα αφότου περάσουν κάτω από την Αψίδα του Θριάμβου. Η εντολή για την έναρξη της κατασκευής της δόθηκε στις 18 Φεβρουαρίου 1806 με πρωτεργάτη και αρχιτέκτονα τον ξακουστό Ζαν Σαλγκρέν, ο οποίος αντλούσε έμπνευση από ελληνικά και ρωμαϊκά κτίσματα της αρχαιότητας.

Οι εργασίες θεμελίωσης της Αψίδας του Θριάμβου κράτησαν δύο χρόνια, η κατασκευή ωστόσο, εγκαταλείφθηκε ύστερα από τις συνεχείς ήττες του Ναπολέοντα κατά την Ρώσικη εκστρατεία το 1812. Οι κατασκευές έλαβαν χώρα ξανά έπειτα από εντολή του βασιλιά Λουδοβίκου – Φιλίππου του Α’ (Louis-Philippe le Ier) το 1832, ο οποίος αφιέρωσε το έργο στη δόξα των Γαλλικών Ενόπλων Δυνάμεων, για την ολοκλήρωσή του το 1836 κάτω από την επίβλεψη του αρχιτέκτονα Γκιγιώμ Αβέλ Μπλουέ (Guillaume Abel Blouet), ο οποίος παρέμεινε πιστός στο αρχικό σχέδιο του Σαλγκρέν. Ο λιτός σχεδιασμός και το τεράστιο μέγεθος του μνημείου είναι συνήθη χαρακτηριστικά του ρομαντικού νεοκλασικισμού του τέλους του 18ου αιώνα.

Αναζητήστε ανάγλυφα γλυπτά στη βάση καθενός από τους τέσσερις πυλώνες, περίτεχνους στρατιώτες σε μια ζωφόρο γύρω από την κορυφή, καθώς και τα ονόματα 128 μαχών και 558 στρατηγών. Μπορεί να χρειάστηκαν τριάντα χρόνια, αλλά άξιζε τον κόπο. Στη βάση της αψίδας, ο τάφος του Άγνωστου Στρατιώτη αποτίει φόρο τιμής στους 1,3 εκατομμύρια Γάλλους στρατιώτες που πέθαναν στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο Άγνωστος Στρατιώτης κηδεύτηκε το 1921, κάτω από την αιώνια φλόγα. Στο 18:30 κάθε βράδυ, η φλόγα αναζωπυρώνεται. Υπάρχει επίσης μια έκθεση που εξηγεί τη συμβολική σημασία αυτού του μνημείου. Φροντίστε να τη δείτε, αφού πρώτα ανεβείτε στην κορυφή.

Ένα κόσμημα της τέχνης , δεν συμφωνείτε ;

Tip : Η είσοδος για την κορυφή της αψίδας , όπου μπορείτε να θαυμάσετε την θέα , κοστίζει 12 ευρώ το άτομο . Για άτομα κάτω των 18 και πολίτες Ευρωπαϊκής ένωσης 18-26 η είσοδος είναι δωρεάν !

Φεύγοντας από τα Ηλύσια Πεδία , πέσαμε πάνω στο -κάτι σαν μέγαρο Μαξίμου- σπίτι του προέδρου της Γαλλίας . Φυσικά , δεν επιτρεπόταν η φωτογράφηση , ούτε να πλησιάσουμε στο κτίριο , ενώ ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις περιφρουρούσαν εμπρός και όπισθεν του οικοδομήματος . Οι κήποι που πλαισίωναν το κτίριο ήταν πανέμορφοι , καθαροί και περιποιημένοι , ενώ τα πεσμένα φθινοπωρινά φύλλα έδιναν μια νότα μελαγχολίας στο τοπίο.

Θα ξεχνούσαμε το βασικότερο . Κάναμε και μια βόλτα στην μπουτίκ της Παρί , χαζεύοντας την συλλογή από μπλούζες και κούπες . Είδαμε και τον Μέσσι . Σε φωτογραφία , να μας χαιρετάει :/

Όπερα Γκαρνιέ

Γυρνώντας από τα Ηλύσια Πεδία , κάναμε μια στάση στην φημισμένη όπερα Γκαρνιέ. Η ‘Οπερα Γκαρνιέ, ή αλλιώς Παλέ Γκαρνιέ (Palais Garnier) αποτελεί αναμφισβήτητα ένα από τα πιο περίτεχνα και επιβλητικά κτίρια στην μαγευτική και γλαφυρή θα έλεγε κανείς, πόλη των Παρισίων. Ιστορικά, ήταν επίσημα η πρωτεύουσα λυρική σκηνή στο Παρίσι, αλλά και έδρα του μπαλέτου της Όπερας του Παρισιού, μέχρις ότου το η Όπερα της Βαστίλης άνοιξε τις πύλες της το 1989. Το ιστορικό αυτό κτίσμα, συντελείται συνολικά από 17 ορόφους με την κύρια αίθουσα να καταλαμβάνει μόλις το 1/5 της συνολικής του έκτασης! Το ωοειδές του αμφιθέατρο μπορεί να φιλοξενήσει μέχρι και 1.979 επισκέπτες συγχρόνως, ενώ πηγή φωτός αποτελεί ο τιτανομέγιστος του πολυέλαιος με το καθεαυτού βάρος του να ανέρχεται στους… 6 τόνους! Σε προγενέστερες εποχές, ο πολυέλαιος λειτουργούσε με λάμπες αερίου, πράγμα που σταδιακά κατέστρεψε εντελώς το ταβάνι της Όπερας. Το 1964, ύστερα από επιλογή του υπουργού πολιτισμού Αντρέ Μαλρό, ανέλαβε να το σχεδιάσει εκ νέου ο διάσημος Ρώσος ζωγράφος Μαρκ Σαγκάλ, αποδίδοντάς του τη σημερινή του μορφή. Πηγή έμπνευσης για το έργο του Σαγκάλ αποτέλεσαν πολλά κλασικά έργα του μπαλέτου και της Όπερας.

Ο βασιλιάς Ναπολέων ο 3ος είναι αυτός που αποφάσισε την ανέγερση μιας καινούριας Όπερας, ενώ η τοποθεσία επιλέχτηκε από το Βαρόνο Οσμάν και το έργο καθεαυτού ανατέθηκε στον αρχιτέκτονα Σαρλ Γκαρνιέ έπειτα από διαγωνισμό. Ο νεαρός τότε Γκαρνιέ έχει μόλις επιστρέψει από μεγάλο ταξίδι στη Αθήνα και την Ρώμη, και μαγεμένος από την ομορφιά, την χάρη αλλά και την σύνθετη αρχιτεκτονική του ναού του Παρθενώνα, θέλησε να κάνει κάτι επηρεασμένο από αυτό, εισάγοντας πολλούς αρχιτεκτονικούς χαρακτήρες σε ένα κτίριο. Το έργο ξεκίνησε επίσημα το 1861 αλλά υπήρχαν συνεχείς διακοπές των εργασιών λόγω ελλιπούς χρηματοδότησης, αλλά και λόγω του Γαλλογερμανικού πολέμου του 1870 και της εργατικής επαναστατικής κυβέρνησης, Παρισινής Κομμούνας του 1871. Η Όπερα εν τέλει, εγκαινιάστηκε και ξεκίνησε να λειτουργεί στις 5 Ιανουαρίου του 1875.

Τελικά τι, στ’ αλήθεια, απέγινε με τη λίμνη στα θεμέλια της όπερας; Ο ήχος του νερού που περνάει κάτω από το κτίριο δημιούργησε το θρύλο του φαντάσματος. Ο Gaston Leroux, Γάλλος συγγραφέας, μεγαλώνοντας στη γαλλική πρωτεύουσα άκουγε διάφορες ιστορίες και μύθους που τον ενέπνευσαν. Έμπλεξε τον μύθο με την πραγματικότητα με ένα τρόπο μοναδικό και δημιούργησε μία από τις πιο διάσημες ιστορίες αγάπης όλων των εποχών: Το Φάντασμα της Όπερας. Το 1896 έπεσε ένα αντίβαρο από τον μεγάλο πολυέλαιο της κεντρικής αίθουσας, σκοτώνοντας έναν από τους εργάτες. Το γεγονός αυτό στάθηκε ως αφορμή για μία από τις πιο συγκλονιστικές στιγμές του μυθιστορήματος: το φάντασμα σκοτώνει με τον ίδιο τρόπο ένα από τα μέλη του ακροατηρίου, ώστε να απαγάγει την Christine φυγαδεύοντας την στα υπόγεια κελάρια. Η όπερα του Παρισιού επιβιώνει μέχρι σήμερα με την ίδια μορφή που περιγράφεται στο μυθιστόρημα. Ο ίδιος ο Leroux, μάλιστα, υποστήριζε σε όλη τη ζωή του ότι το φάντασμα δεν είναι μύθος, αλλά αληθινό.

Gallery Lafayette

Πίσω από την όπερα , σε απόσταση 100 μέτρων , εντοπίζουμε την πιο φαντασμαγορική χριστουγεννιάτικη εικόνα του Παρισιού. Το πολυκατάστημα , με 6 ορόφους σε κάθε κτίριο , που καταλαμβάνει ένα ολόκληρο οικοδομικό τετράγωνο. Το Galeries Lafayette (Γκαλερί Λαφαγιέτ) ίσως είναι το πιο διάσημο πολυκατάστημα στο Παρίσι και ιδρύθηκε στα τέλη του 19ου αιώνα. Κάθε χρόνο, εκατομμύρια καταναλωτές επισκέπτονται κεντρικό κατάστημα της στη λεωφόρο Haussmann, στο 9 διαμέρισμα του Παρισιού. Μια επίσκεψη στο Galeries Lafayette δεν έχει να κάνει μόνο με τα ψώνια. Το πολυκατάστημα είναι από μόνο του είναι ένα αξιοθέατο με τον υπέροχο γυάλινο θόλο σε στιλ αρτ νουβό. Μπορείτε ακόμα να πάτε μέχρι τον τελευταίο όροφο του καταστήματος, να πιείτε τον καφέ σας, να γευματίσετε και φυσικά να απολαύσετε την εκπληκτική θέα σε όλο το Παρίσι.

Δειπνήστε σε ένα από τα εστιατόρια της περιοχής Châtelet, κατά την επιστροφή σας , σπίτι. Δοκιμάστε το κρασί της, γευτείτε τα τυριά της , απολαύστε τα δρομάκια γεμάτα κόσμο . Αυτό είναι το Παρίσι.

Το Παρίσι δεν σταματά εδώ . Σε αυτές τις εικόνες , σε αυτές τις πληροφορίες . Το Παρίσι συνεχίζει σε δρόμους και στενά που σας περιμένουν να τα εξερευνήσετε . Ένα πάρκο , μια πλατεία , μια γειτονιά λαϊκή , όλα έχουν νόημα και αξία εδώ . Μην διστάσετε να έρθετε σε επαφή με το άγνωστο. Η εμπειρία , άλλωστε , είναι ανεκτίμητη . Ο οδηγός , δεν έχει σκοπό να σας επιβάλλει που να κατευθυνθείτε . Ένα διαδικτυακό εγχειρίδιο , με προσωπική χροιά , για όσα μπορείτε να επισκεφτείτε . Τα λόγια είναι φτωχά,  μπροστά στις φωτογραφίες . Ένα είναι σίγουρο . Η καλύτερη παρέα κάνει το ταξίδι , ακόμα πιο συναρπαστικό . Κλείστε τώρα , τα εισιτήρια σας για το Παρίσι , και να θυμάστε . Το άρθρο μας , θα σας συντροφεύει ….όποτε το χρειαστείτε !

Αριάδνη Εμμανουηλίδου