Μια τρελή περσόνα

Είναι 8 και κάτι λεπτά, το μαγαζί έχει μόλις ανοίξει. Η μηχανή του καφέ είναι ίσα ίσα έτοιμη να βγάλει τις πρώτες δόσεις καφέ.

Θα έρθει όπου να ΄ναι εκείνη. Φορώντας δέυτερη εβδομάδα σερί τα ίδια ρούχα. Το μαλλί άλουστο για μέρες και αχτένιστο. Μια ξανθιά βρώμικη τζίβα.

Μόλις μπεί αφού πει την καλημέρα της, θα περιμένει να ετοιμαστεί με ιεροτελεστία το αγαπημένο της κρύο ρόφημα. Φρέντο εσπρέσσο, γλυκό. Μα δεν παίρνει την γλύκα της ζάχαρης αυτή η γυναίκα όσο και να της βάλω μέσα.

Θα πάρει το επικριτικό το βλέμμα και θα παρακολουθεί κάθε μια κίνηση να βεβαιωθεί πως δεν θα κάνω τίποτα λάθος και δεν θα ξεχάσω την παραμικρή λεπτομέρεια.

Πρέπει πρώτα να κρατήσω τα λεφτά. Τα ρέστα δεν τα παίρνει ποτέ, τ’αφήνει πουρμπουάρ γιατί μάλλον σιχαίνεται να τα πιάσει. Έπειτα να αλλάξω τα γάντια, να βάλω τη δόση να τρέχει, να πιάσω το ποτήρι της απο ψηλά. Να βάλω πάγο αυστηρά μέσα απο την παγομηχανή κι όχι απο το cooler. Ήρθε η ώρα για το χτύπημα, θέλει να είναι καλό. Απορώ πως δεν βγάζει και χρονόμετρο να δει αν το κάνω με μαθηματική ακρίβεια κάθε φορά. 30 δευτερόλεπτα.

Αφού ολοκληρωθεί το τελετουργικό, θα πάρει το νέκταρ της, θα απολυμάνει με ευβλάβεια το ιερό δισκοπότηρο, ακόμα και το προστατευμένο μέσα στη ζελατίνα του καλαμάκι.

Θα χαιρετίσει και θα πάει έξω να συνδυάσει το ιερό ποτό με μια ακόμη αγαπημένη κακιά συνήθεια. Το τσιγάρο. Θα το κάνει όρθια, φοβάται να καθίσει εκεί που έχουν καθίσει τόσοι.

Τώρα θα αρχίσει να τα βάζει με όλους και να φωνάζει μόνη της, να μιλάει στις μύγες και σε ό,τι άλλο θα την ακούει χωρίς να την διακόπτει. Θα λέει τον πόνο της και τα παράπονα της.

Μοιάζει να είναι τόσο μόνη, όμως δεν την απασχολεί . Είναι συμβιβασμένη με αυτή την μικρή ρουτίνα της.

Φαίνεται σαν το μόνο σημαντικό πράγμα στην ζωή της να είναι ένας καφές κι ένα τσιγάρο. Για αυτο νιώθω την ανάγκη να σεβαστώ τις παραξενιές της και να ακολουθήσω πιστά τις εντολές της. Άλλωστε είμαι κι εγώ μέρος του τελετουργικού σε μεγάλο βαθμό

Deppie Politaki