Η κοινωνία της γυναίκας
Written by Αριάδνη Εμμανουηλίδου on 27/10/2021
Κατεβαίνω τις σκάλες του σπιτιού μου και με προσοχή ανοίγω την πόρτα της εισόδου . Ελέγχω δεξιά αριστερά , μήπως κάποιος έχει σταθεί στο σκοτάδι . Θυμάμαι την υπόθεση της φοιτήτριας που την είχε βιάσει και κάψει ζωντανή , κάτω από το σπίτι της , ένα τέρας . Περπατάω με την τσάντα σφιχτά στην αγκαλιά μου , τον δρόμο που οδηγεί στην στάση του λεωφορείου. Με διακριτικά βλέμματα , ελέγχω , μήπως κάποιος με ακολουθεί . Φτάνω στην στάση του λεωφορείου και περιμένω υπομονετικά να έρθει η γραμμή που χρειάζομαι. Αυτοκίνητα περνάνε και μερικοί οδηγοί σφυρίζουν. Τους αγνοώ . Το catcalling δεν θα σταματήσει ποτέ να υπάρχει. Ανεβαίνω στο 29 και βολεύομαι σε μια γωνία. Ένας τύπος κοιτάζει αδιάκριτα το μπούστο μου , με ελάχιστο δέρμα να εμφανίζεται. Ανεβάζω το φερμουάρ του μπουφάν μου και ρίχνω μια θυμωμένη ματιά προς το μέρος του. Αδειάζει σιγά σιγά ο χώρος και βρίσκω ελεύθερη θέση. Στην επόμενη στάση ανεβαίνει ένας κύριος , στην ηλικία του πατέρα μου. Κάθεται δίπλα μου και με κοιτάει με πονηρό ύφος. Μαζεύομαι στην γωνία και δυναμώνω τον ήχο στα ακουστικά. Το χέρι του , ελαφρά ανασηκώνεται και βρίσκει την θέση του στο μπούτι μου. Βγάζω τα ακουστικά , χτυπάω με δύναμη το χέρι του και φωνάζω – Θα έπρεπε να ντρέπεστε . Ησυχία , σιωπή στο ακροατήριο. Όλοι ψιθυρίζουν , κανένας δεν κινείται.
Κατεβαίνω βιαστικά για να μην αργήσω στο μάθημα και συνεχίζω να περπατάω μέχρι να φτάσω στο τέλος της διαδρομής . Μια παρέα νεαρών , βρίσκεται έξω από ένα μαγαζί και κοιτάει προς το μέρος μου. Τους προσπερνάω , με acdc , να ηχεί στα ακουστικά μου και με την άκρη του ματιού μου διακρίνω τις μορφές τους να με ακολουθούν . Ηρέμησε , πηγαίνουν απλά προς τον δρόμο τους . Που τυχαίνει να είναι και δικός σου. Δεν συμβαίνει απολύτως τίποτα . Στρίβουν στο ίδιο στενό με μένα . Δεν υπάρχει κόσμος τριγύρω. Γελάνε . Δεν μου φαίνονται επικίνδυνοι , αλλά από την άλλη , πρέπει να αλλάξω δρόμο , μήπως γίνει κάτι . Παρεκκλίνω από τον δρόμο μου και επιλέγω την αντίθετη κατεύθυνση . Η παρέα απομακρύνεται και ένα βάρος φεύγει από πάνω μου. Είναι άραγε ο φόβος που μας κυριεύει παράλογος ; Είναι μήπως παρανοϊκός ο φόβος που κατακλύζει την καρδιά μας , όταν βρισκόμαστε μόνες μας ; Μήπως και οι άντρες δεν φοβούνται στον δρόμο ; Δεν χωράνε διακρίσεις . Πόσες από εμάς , μπορούμε να πούμε με σιγουριά ότι δεν αγχωνόμαστε όταν στρίβουμε σε ένα στενό που δεν υπάρχει κόσμος ή φώτα και διακρίνουμε ανδρικές μορφές να περπατάνε από πίσω μας ; Από πού πηγάζει ο φόβος , η ανάγκη να ξέρουμε πως θα φτάσουμε στο σπίτι μας , στην δουλειά μας , στο ραντεβού μας ασφαλείς ; Η σκέψη μου γίνεται αέρας , όταν φτάνω στο κτήριο . Έχει αρχίσει να νυχτώνει και οι γωνίες φαίνονται ακόμα πιο σκοτεινές . Και οι άνθρωποι επίσης.
Θαρρείς και όταν πέφτει το σκοτάδι γίνονται ακόμα πιο απόμακροι.
Το μάθημα τελειώνει και πλησιάζω την έδρα για να ρωτήσω τον καθηγητή επί της εργασίας που μας έχει αναθέσει . Μου προτείνει να βρεθούμε στο γραφείο του για να το συζητήσουμε . Διστάζω . Η συζήτηση δεν χρειάζεται να γίνει εκεί . Προσπαθώ να του αλλάξω γνώμη , λέγοντας του πως δεν είναι κάτι τόσο σημαντικό . Επιμένει . Θα αναλύσουμε καλύτερα τις διορθώσεις που πρέπει να κάνω . Αποφασίζω να πάω . Ενημερώνω την μαμά μου , για το που θα είμαι , επειδή θα αργήσω . Πάντα να λες που είσαι στους οικείους σου , εκείνους που εσύ εμπιστεύεσαι. Δεν είναι θέμα ανάκρισης . Αν κάτι σου συμβεί , να ξέρουν που θα σε εντοπίσουν . Η πρόληψη σώζει . Ενημερώνω μια συμφοιτήτρια μου για την συζήτηση που προηγήθηκε και της ζητάω να με συνοδεύσει μέχρι το γραφείο και να παραμείνει απέξω , έως ότου τελειώσει . Δέχεται και την ευχαριστώ . Συναντώ τον καθηγητή και ξεκινάμε κατευθείαν τις διορθώσεις . Με πλησιάζει . Θέλει να μου δείξει συγκεκριμένα τα σημεία που πρέπει να αλλάξω . Τον κοιτάζω . Το χέρι του κατευθύνεται προς το δικό μου και το γραπώνει . Σαστίζω . – Μην με αγγίζετε , δεν είναι πρέπον . Καλύτερα να φύγω. Κατευθύνομαι προς την πόρτα με γοργά βήματα και γεμάτα θυμό . Έχει κλειδώσει . Με πλησιάζει απειλητικά . Τα μάτια του γεμίζουν με αηδιαστικές σκέψεις που δεν τον τιμούν , ως άνθρωπο . Τον προειδοποιώ ότι αν κάνει μερικά βήματα ακόμα θα φωνάξω για βοήθεια, πως έχω ενημερώσει και αυτό που κάνει είναι ανήθικο . Γελάει . Φοβάμαι . Φωνάζει το όνομα μου και συνέρχομαι από τις τρομακτικές σκέψεις μου . Θα μπορούσε να έχει συμβεί . Θα μπορούσε να το είχε κάνει . Είναι η πραγματικότητα , είναι η αλήθεια , που οφείλει να λάμψει . Το όνομα της , είναι σεξουαλική παρενόχληση . Συμβαίνει καθημερινά , κάθε ώρα , κάθε λεπτό , κάθε στιγμή . Τελειώνουμε με συνοπτικές διαδικασίες , τον ευχαριστώ και φεύγω μαζί με την συμφοιτήτρια μου . Κατευθυνόμαστε προς την στάση , την αποχαιρετώ και μπαίνω στο λεωφορείο.
Αρχίζει να γεμίζει με κόσμο , σε σημείο που ασφυκτιά το σώμα μου , καθώς δεν έχει χώρο . Σαν σαρδέλες , ο ένας πάνω στον άλλον . Καθημερινό φαινόμενο . Στα αυτιά μου ηχεί James brown με το this is a man’s world , να με βάζει σε σκέψεις . Είναι άραγε η κοινωνία μας φτιαγμένη για όλους ; Αισθανόμαστε όλοι τον ίδιο φόβο ; Τις σκέψεις μου διακόπτει ένα σώμα το οποίο άτσαλα συγκρούεται με το δικό μου . Το νιώθω να τρίβεται πάνω μου και οι δολοφονικές τάσεις μου επιστρέφουν . Ένας γλοιώδης , τυπάκος , μου χαμογελά πονηρά και κολλάει πάνω μου . Τον σπρώχνω με τα χέρια μου και τον κλωτσάω στο επίμαχο σημείο . Ο κόσμος γύρω μου μένει ακλόνητος . Απλά κοιτάνε. Και σχολιάζουν. Για να μάθεις , γελοίε. Κατεβαίνω στην στάση και προχωράω . Καθημερινά φαινόμενα . Που η κοινωνία μας τα δέχεται . Τα κάνει κτήμα της . Τα κάνει ένα με το σώμα της , απερίσκεπτα. Που δεν προστατεύει τα παιδιά της , όπως θα έπρεπε . Δεν στηλιτεύει τα γεγονότα , δεν τιμωρεί τους ανθρώπους που προβαίνουν σε τέτοιους αναίσχυντες πράξεις . Φτάνω σπίτι . Μιλάω με τους δικούς μου , τρώμε όλοι μαζί . Ήσυχες , απλές , όμορφες , οικογενειακές στιγμές . Ετοιμάζομαι να βγω . Θα γυρίσω αργά , το βράδυ . Η μαμά μου ανησυχεί . Παιδί μου , οι καιροί που ζούμε είναι δύσκολοι , θέλω να προσέχεις . Να φωνάξεις αν χρειαστεί , να ζητήσεις βοήθεια , αν συμβεί κάτι , να μας πάρεις τηλέφωνο . Τα μάτια σου δεκατέσσερα. Να προσέχεις , να έχεις καθαρό μυαλό και να μην εμπιστεύεσαι απόλυτα κανέναν . Η κοινωνία που ζούμε , δεν είναι ασφαλής . Μοιάζει με αχανή έκταση ζούγκλας .
Φτάνουμε στο κλαμπ. Η ώρα έχει περάσει και το μαγαζί γεμίζει. Τα ποτά πηγαινοέρχονται στους δίσκους και μια ελαφριά ζάλη σκεπάζει την ατμόσφαιρα. Κατευθύνομαι προς το μπάνιο. Ένας μεθυσμένος τύπος μου χαμογελά παραπλανητικά και με πλησιάζει. Με σπρώχνει προς τον τοίχο και απλώνει τα απαίσια χέρια του πάνω μου. Φωνάζω να σταματήσει και εκείνος δεν δείχνει να θέλει. Ο μεγαλύτερος μας φόβος. Ο βιασμός . Η ανάγκη να συνοδευόμαστε πάντα από κάποιον άλλον , σε μια κοινωνία που θυμίζει ελεύθερη. Σε μια κοινωνία που τα περιστατικά βιασμού , πληθαίνουν. Τον σπρώχνω από πάνω μου. Μου λέει πως τα ρούχα μου άλλο δείχνουν. Πως δεν θα έπρεπε να χορεύω έτσι , αν δεν ήθελα να συνευρεθούμε . Η κοινωνία μας . Εκείνη που ανακοινώνει πως τα ρούχα φταίνε και όχι ο βιαστής . Το λίκνισμα των γοφών μας . Αυτή είναι η αιτία που η κοινωνία σημειώνει , αντί να μας μαθαίνει πως το όχι είναι όχι. Περιστατικά , που ( δεν ) μου έχουν συμβεί , μα συμβαίνουν σε κάθε ανυποψίαστη γυναίκα που εμπιστεύεται την ασφάλεια της κοινωνίας. Που χαλαρώνει και αφήνεται , όπως θα έπρεπε, ζώντας ελεύθερη . Όλα αυτά μας δείχνουν , πως η κοινωνία της γυναίκας , δεν είναι όπως θα έπρεπε. Η κοινωνία της γυναίκας , δεν είναι όπως την φανταζόμασταν , όταν κάναμε εφηβικά όνειρα και σκόρπιες σκέψεις για το μέλλον. Η κοινωνία της γυναίκας είναι όλα αυτά που γράψαμε και αναφέραμε παραπάνω .Περιστατικά παρενόχλησης , βιασμοί , catcalling , φόβος , αγωνία. Μην βρεθούμε μόνες μας . Μην μας ακολουθήσουν στο δρόμο. Μην και δε φτάσουμε στο σπίτι μας , στην εργασία μας , στην παρέα μας ασφαλείς. Συμβαίνουν κάθε ώρα και στιγμή. Και σε άνδρες , για να γινόμαστε ξεκάθαροι.
Για να προλάβω μερικούς. Δεν παρενοχλούν όλοι. Δεν βιάζουν όλοι. Δεν προσπαθούν να μας πιέσουν όλοι. Σε σένα που κρατάς τις αποστάσεις , σε σένα που σέβεσαι το όχι . Σε εκείνον που μόλις ακούει όχι , σταματάει. Σε εκείνους που κάνουν τα πάντα για να φτάσουμε ασφαλείς σπίτι και φροντίζουν ταυτόχρονα για την ασφάλεια τους . Σε εκείνους που ενδιαφέρονται για το πως θα γυρίσουμε , σε εκείνους που μας συνοδεύουν μέχρι εκεί που ορίσουμε . Σε αυτούς που δεν διστάζουν να μπουν μπροστά και να βοηθήσουν όταν μας παρενοχλούν . Σε αυτούς που μας υποστηρίζουν , όταν φωνάζουμε για το τι βιώσαμε. Σε αυτούς που μας πιστεύουν . Σας ευχαριστούμε. Σε εκείνον που γυρνούσα από το κλαμπ και άλλαξε πεζοδρόμιο , επειδή κατάλαβε πως φοβήθηκα που κάποιος βρισκόταν από πίσω μου. Συνέχισε να κάνεις την κοινωνία της γυναίκας , καλύτερη .