Ζούμε σε μια εποχή που δεν μας λείπει τίποτα, μπορούμε να αποκτήσουμε τα πάντα. Ακόμη και σε αυτή την περίοδο του lockdown, με μια σύντομη αναζήτηση στο διαδίκτυο μπορούμε να αγοράσουμε ότι επιθυμούμε, αρκεί βεβαίως να έχουμε χρήματα. Με απίστευτη ευκολία αποκτούμε αντικείμενα, ρούχα, αλλάζουμε λουκ, περιποιούμαστε τον εαυτό μας, αλλάζουμε εργασία, σπίτι, αυτοκίνητο. Η απορία λοιπόν που μου γεννήθηκε είναι γιατί να μην μπορούμε να αποκτήσουμε τόσο εύκολα και σύντροφό; Μια σχέση αλλησοσεβασμου και αλληλοκατανόησης. Αρκετοί άνθρωποι στον κύκλο μου και γενικότερα στην κοινωνίας μας, παραμένουν χρόνια μόνοι. Είναι συνειδητή ή υποσυνείδητη επιλογή το να είσαι single;

Αρχικά οι γονείς, οι συγγενείς, κάποιοι φίλοι και ο κοινωνικός περίγυρος, αναρωτιούνται : Γιατί είσαι μόνος; Τόσο καλό παιδί, με χίλιες χαρές. Έπειτα βγαίνει ομόφωνα το πόρισμα: Μάλλον έχει κάποιο κουσούρι, δεν μπορεί, κάτι θα κρύβει. Γίνεται αντιληπτό το βλέμμα απαξίωσης και λυπήσης! Στο ράφι θα μείνει, κρίμα κοτζαμ παίδαρος! Αρχικά μπαίνεις στο τριπακι να αγχωθεις και να σκεφτείς ότι τα χρόνια περνάνε. Είναι γνωστό ότι τους περισσότερους ανθρώπους απασχολεί το να έχουν σύντροφό, όμως γιατί οι περισσότεροι είναι μόνοι και τα διαζύγια τόσο αυξημένα; Αντιθέτως οι εφήμερες σχέσεις, γνωριμίες και το γρήγορο σεξ τόσο εύκολο. Μάλλον δεν έχουμε μάθει να κοπιάζουμε , να προσπαθούμε, έχουμε απορρόφηθει στο εύκολο και στο “βολεμα “. Πολλοί το βαφτίζουν συνειδητή επιλογή, δεν θα διαφωνήσω, ναι υπάρχουν και αυτοί. Όμως αυτοί που θέλουν να είναι συνειδητά couple, γιατί δεν μπορούν;

Σε αυτό το σημείο θυμάμαι τις συζητήσεις με μια φίλη μου, που μου εξιστορούσε τις συνεχόμενες αποτυχίες στην επιλογή του ερωτικού συντρόφου της, στο τέλος κατέληγε στο ερώτημα “Γιατί όλοι αυτοί σε εμένα, συνεχώς;” Νομίζω ότι η συνεχόμενη επαναλαμβανόμενη κατάσταση που βιώνουμε δεν είναι τύχη κακή, αλλά επιλογή! Θυμάμαι την έκφραση ενός φίλου “Μαρία, Βολεύομαι και όσο Βολεύομαι δεν θα αλλάξω την κατάσταση!!” Τίμιο κ ειλικρινές.

Είναι ξεκάθαρο ότι από την αρχή φαίνεται μια κατάσταση που θα καταλήξει και εάν υπάρχει πρόσφορο έδαφος. Σκέψεις του στυλ ” θα αλλάξει” , ” θα κολλήσει” και θα μεταμορφωθεί δεν υπάρχουν πλέον ούτε στα παραμύθια για νήπια. Είναι πραγματικά ουτοπικό. Ο σκοπός είναι να αναζητούμε συνοδηπορους, ανθρώπους που έχουν τα ίδια θέλω με εμάς, οτιδήποτε και να είναι αυτό. Θα μας βοηθήσει να μην χάνουμε χρόνο και ενέργεια. Θέλει μεγάλη δύναμη να είμαστε πιστοί στις επιθυμίες μας, ώστε η επιλογές των συντρόφων μας να μην είναι η τελευταία λύση ανάγκης και απελπισίας. Δίπλα στον μοναδικό μας εαυτό να τοποθετούμε ανθρώπους ισάξιους, που αναζητούν εμάς.

Στον αντίποδα αυτού, υπάρχει η άποψη ότι φοβούμενος τελικά την δέσμευση σαμποτάρει ο καθένας τον εαυτό του, με τις επαναλαμβανόμενες λάθος επιλογές. Προβάλλοντας ως δικαιολογία ότι η έλλειψη συντρόφου δεν είναι δική του ευθύνη, αφού ο ίδιος θέλει και προσπαθεί, δυστυχώς όμως πάντα φταίνε οι άλλοι , οι οποίοι φέρονται σκάρτα. Ουσιαστικά έχοντας ζήσει εμπειρίες άσχημες, έντονου πόνου, θλίψης και απογοήτευσης στο παρελθόν, δεν επιθυμεί να ξαναζήσει το ίδιο τραυματικό συναίσθημα. Κλείνει τα συναισθήματα του και την καρδιά του και συνειδητά επιλέγει ανθρώπους που ξέρει ότι δεν θα έχει μέλλον μαζί του. Ανθρώπους που από την αρχή, τους έχει υποσυνείδητα απορρίψει για ουσιαστική δέσμευση. Υψώνει τείχη και κρύβεται! Κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός. Μεγάλωνοντας αποκτούμε την εμπειρία να αξιολογήσουμε και να συμπεριφερθούμε αναλόγως. Με αυτό το τρόπο δίνουμε ευκαιρία πρώτα στον εαυτό μας και έπειτα στον άλλον, να κάνουμε γνωριμίες.

Βέβαια εδώ θα προσθέσω ότι η έντονη κοινωνική ζωή και η πολύ εύκολη ευελιξια στις προσωπικές μας σχέσεις , αλλά και στα social δίνει, κάθε άλλο παρά την εικόνα του ότι θέλουμε δέσμευση. Ενώ μπορεί πραγματικά να το αναζητούμε, εκπέμπουμε το μήνυμα ότι μας απασχολεί πιο έντονα και ουσιαστικά η κοινωνική μας συναναστροφή και η προβολή μας και δεν επιθυμούμε καμία δέσμευση.

Τέλος θα θίξω την γνωστή σε όλους λαϊκή ρήση “ο ένας του βρωμάει, ο άλλος του ξινίζει”. Έχει συμβεί σε όλους να σκεφτόμαστε, ότι κάποιος είναι πολύ καλός, πολύ ξενέρωτος, κοντός, άσχημος, ότι δεν υπάρχει σεξουαλική έλξη, δεν μου ταιριάζει κοινωνικά, δεν μου ταιριάζει εμφανισιακά, δεν έχει δουλειά και διάφορα άλλα. Ισχύει ότι για τον εαυτό μας ψάχνουμε και θέλουμε το καλύτερο. Έναν σύντροφο που να μοιραζόμαστε την ζωή μας και να έχουμε ενεργή σεξουαλική και κοινωνική ζωή. Όμως κάποιες στιγμές σκεφτόμαστε σαν νάρκισσοι. Έχουμε τοποθετήσει πολύ ψηλά τον εαυτό μας και όμοιος άνθρωπος σαν εμάς δεν υπάρχει. Έχουμε γίνει πολύ επιλεκτικοί που με το ζόρι ανεχόμαστε και τον ίδιο μας τον εαυτό.

Θα κλείσω με μια φράση από μια γερμανική ταινία που είδα πρόσφατα. Στην ερώτηση “Ψάχνεις την μεγάλη αγάπη;” η απάντηση ήταν “ε, ας είναι και μικρή” . Ελπίζω και εύχομαι να συνεχίζουμε να προσπαθούμε και να ψάχνουμε ότι μας γεμίζει, μας ηρεμεί, μας ξεκουράζει , μας κάνει χαρούμενους και μας δίνει δύναμη… Να το βρούμε έστω και ας είναι πιο μικρό!!!

Μαρία Ζαμπίδου