Αντώνης Καραθανασόπουλος στο CityVibes.gr: Οι καλλιτέχνες οφείλουν να παίρνουν θέση στα πράγματα

Ο Αντώνης Καραθανασόπουλος είναι μουσικός και ηθοποιός με καταγωγή από την Πάτρα . Ως ηθοποιός έχει συμμετάσχει σε διάφορες θεατρικές παραστάσεις (Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας, Αντιγόνη, η αληθινή ιστορία, Εδουάρδος Β, Τρομεροί Γονείς, κ.α.) καθώς και σε τηλεοπτικές παραγωγές (1821 Οι Ήρωες, Κρατάς μυστικό;). Σαν μουσικός είναι ο κιθαρίστας, τραγουδιστής και ιδρυτικό μέλος του συγκροτήματος Rollin’ Dice που μέχρι στιγμής μετράει 2 δισκογραφικές δουλειές: Way to the Sun (2017) και Reroll (2020). Ο Αντώνης μοιράζεται στο CityVibes.gr και στη Ραφαέλα Κατηκαρίδου, τις σκέψεις του και τα μελλοντικά του σχέδια.

Μίλησέ μας για την αρχή της διαδρομής σου. Πότε γεννήθηκε μέσα σου η ανάγκη να εκφραστείς μέσω της τέχνης;

Όταν ήμουν 12 χρονών συμμετείχα στο θεατρικό εργαστήρι “Μαγικές Σβούρες” του Δημήτρη Αδάμη κι έκτοτε δεν έχω πάψει να ασχολούμαι με την υποκριτική. Το πρώτο πράγμα που με κίνησε ήταν ότι όλο αυτό έμοιαζε με παιχνίδι. Έτσι έπειτα η σύνδεση με τους συμπαίκτες και τον κόσμο έκανε πολύ φυσική όλη τη διαδικασία μέσα μου.

Ποιες θα έλεγες ότι ήταν ορισμένες εμπειρίες που υπήρξαν καθοριστικές για την πορεία σου;

Κάπου στην πέμπτη δημοτικού παίξαμε στο σχολείο τους “Όρνιθες” του Αριστοφάνη. Εγώ τότε ακόμα δεν είχα καμία επαφή με το θέατρο. Όμως αυτή η εμπειρία κάτι ξύπνησε μέσα μου. Το μοίρασμα με τους συμμαθητές μου άνοιξε ένα δρόμο που δεν μπορούσα καν να φανταστώ νωρίτερα. Το ίδιο έπαθα και λίγο αργότερα όταν άκουσα για πρώτη φορά το In Rock των Deep Purple. Δεν περίμενα ότι μία κιθάρα μπορούσε να παράγει όλους αυτούς τους ήχους. Ήθελα αμέσως να πιάσω κι εγώ μία ηλεκτρική κιθάρα και να μάθω να παίζω με τον ίδιο τρόπο.

Θεωρείς πως το θέατρο αποτελεί κάποιου είδους ψυχική κάθαρση, τόσο για τους επαγγελματίες του όσο και για τους θεατές του;

Η θεατρική δράση έχει τη μορφή ιεροτελεστίας σε όποιο χώρο κι αν διαδραματίζεται, από όποιο θίασο και με όποιους θεατές. Η διαδικασία που μπαίνει ο κόσμος τόσο πίσω από τη σκηνή, όσο και στα καθίσματα, δημιουργεί μία αίσθηση που έχει αρχή, μέση και τέλος για όλους. Από τη στιγμή που εισέρχεται κάποιος στο χώρο του θεάτρου, μέχρι και τη στιγμή που βγαίνει. Αυτό δεν έχει αλλάξει ανά τους αιώνες. Ίσως ανά τόπους και περιστάσεις, αλλά ευτυχώς το θέατρο όπως το ξέραμε παραμένει ίδιο, ως διαδικασία. Αυτομάτως λοιπόν αυτό οδηγεί σε μία ενδοσκόπηση ως προς τα επί σκηνής τεκταινόμενα. Σαφώς ορισμένοι κάνουν τόσο βαθιά ενδοσκόπηση ενίοτε που καταλήγουν να, κοιμούνται…Ακόμα κι αυτό όμως δείχνει πως το άτομο αποζητά μία προσωπική γαλήνη. Τι θέλω όμως να δηλώσω περισσότερο με αυτό το χιουμοριστικό παράδειγμα; Υπάρχουν πολλές εκφάνσεις του ζητήματος, όμως όλες πιστεύω ότι όλες καταλήγουν στο εξής. Σε μία παράσταση, ηθοποιοί και θεατές, αφήνουμε ένα μέρος της παλαιότερης μας ζωής επί σκηνής, το ερευνούμε μέσα μας, εξάγουμε τα συμπεράσματα μας κι έπειτα προχωράμε παρακάτω.

Υπήρξε κάποιος ρόλος που να σε επηρέασε σε προσωπικό επίπεδο ή να ταυτίστηκες σε μεγάλο βαθμό μαζί του;

Δε θα το έλεγα, γιατί προσπαθώ να μην έρχομαι σε ταύτιση με τους ρόλους μου. Αυτό με βοηθάει να τους κατανοώ καλύτερα, χωρίς να τους εξηγώ βάσει προσωπικών μου βιομάτων σε ότι αφορά τις αποφάσεις και τις δράσεις τους. Αισθάνομαι ότι μπορώ να προσδώσω επιπλέον στοιχεία που δε θα φανταζόμουν αν τους έφερνα στα “μέτρα μου”.

Αν μπορούσες να περάσεις ένα βράδυ στο σύμπαν μιας ταινίας, ποια θα ήταν και γιατί;

Επειδή είμαι λάτρης της επιστημονικής φαντασίας και της cyberpunk αισθητικής, θα ήθελα πολύ να περιηγηθώ στον κόσμο του Blade Runner. Είναι, για πολλούς λόγους, η αγαπημένη μου ταινία. Βέβαια είναι τόσο δυστοπικό το συγκεκριμένο περιβάλλον, που νομίζω ότι μία και μόνο βραδιά θα μου αρκούσε.

Σε τι φάση πετυχαίνουμε αυτή την περίοδο την μπάντα σου, τους Rollin’ Dice;

Βρισκόμαστε σε μία δημιουργική περίοδο όπου προσπαθούμε να ολοκληρώσουμε τη σύνθεση του τρίτου άλμπουμ μας και παράλληλα προετοιμάζουμε μία σειρά εμφανίσεων. Είχαμε πολύ καιρό να δραστηριοποιηθούμε, οπότε τώρα που μας δίνεται η ευκαιρία και πάλι θέλουμε να επανέλθουμε δυναμικά.

Πες μας λίγα λόγια για την πορεία σας ως τώρα και τους δυο σας δίσκους ‘’Way to the Sun’’ και ‘’Reroll’’.

Με τους Rollin’ Dice είχαμε πολλά σκαμπανεβάσματα μέχρι πρότινος. Πολλές όμορφες στιγμές, αλλά και άλλες που μας ξάφνιασαν και μας έβαλαν στον πάγο μέχρι και σήμερα. Παρόλο που το συγκρότημα υπάρχει πάνω από μία δεκαετία, η δισκογραφική μας έναρξη έγινε με την κυκλοφορία του Way to the Sun το 2017. Στο μυαλό μου αυτό το album είναι σαν ένα ταξίδι που τερμάτισε την αθωότητα. Μας ωρίμασε μουσικά, σαν άτομα και μας έδειξε πως γίνονται κάποια πράγματα. Σε αυτό το διάστημα κάναμε μερικές εμφανίσεις που θα θυμόμαστε για πάντα. Έπειτα, για λόγους υγείας, αναγκαστήκαμε να διακόψουμε την πορεία μας για ένα περίπου χρόνο. Σε αυτό το διάστημα δεν πάψαμε να γράφουμε νέο υλικό. Κάπως έτσι προέκυψε το Reroll. Το προσωπικό μας στοίχημα για να επανέλθουμε στα πράγματα. Ήταν, θα έλεγα, ένα πολύ πιο ώριμο album σε σχέση με το πρώτο και προσωπικά πιο αγαπημένο. Ηχογραφημένο live, με τον ήχο που ακριβώς είχαμε φανταστεί και κομμάτια που μας ικανοποιούσαν ένα προς ένα. Δυστυχώς η κυκλοφορία του συνέπεσε με την πανδημία του COVID-19. Δεν θέλαμε να το κρατήσουμε στο ράφι για 2 χρόνια. Δεν είναι στη φύση μας. Οπότε τον Σεπτέμβρη του 2020 το κυκλοφορήσαμε και η αποδοχή ήταν μεγαλύτερη σε σχέση με το πρώτο. Γεγονός που μας ευχαρίστησε πολύ. Το αρνητικό όμως είναι ότι μέχρι σήμερα δεν έχουμε κατορθώσει να το παρουσιάσουμε ζωντανά. Αυτό σκοπεύουμε να αλλάξει σύντομα.

Κατά τη γνώμη σου η μουσική κατέχει το μαγικό ραβδί που μηδενίζει τις ανθρώπινες αποστάσεις;

Σαφώς. Η μουσική είναι ο καταλύτης που μπορεί να ενώσει και τα πιο εκ διαμέτρου αντίθετα άτομα και να κάνει την οποιαδήποτε απόσταση ανύπαρκτη. Πέραν του πώς μπορεί να ενώσει τον κόσμο στο ψηφιακό περιβάλλον των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, σκέψου πόσοι άνθρωποι κάθε χρόνο ταξιδεύουν με αφορμή κάποιο φεστιβάλ σε ξένες χώρες και συναντούν νέο κόσμο, κάνουν φιλίες ή διατηρούν μέσω αυτού ήδη υπάρχουσες.

Θα ήθελα να μας αναφέρεις στιγμές από την καριέρα σου σαν ηθοποιός αλλά και σαν τραγουδιστής τις οποίες θεωρείς ορόσημο.

Ως ηθοποιός θα ξεχώριζα τη συμμετοχή μου στο δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ 1821: Οι Ήρωες στο ρόλο του Λόρδου Βύρωνα. Ήταν μεγάλη πρόκληση η ενσάρκωση αυτού του ρόλου και παράλληλα πολύ ευχάριστη η διαδικασία. Σε ότι αφορά το μουσικό κομμάτι, θα ξεχώριζα την εμφάνιση μας με τους Rollin’ Dice στο Rockwave Festival του 2018. Ανοίξαμε εκείνη τη μέρα για τους Iron Maiden και η εμπειρία ήταν πραγματικά ότι καλύτερο έχουμε ζήσει.

Πιστεύεις στο δημόσιο λόγο του καλλιτέχνη; Θεωρείς ότι πρέπει να παίρνει να παίρνει θέση στα πράγματα;

Οι καλλιτέχνες οφείλουν να παίρνουν θέση στα πράγματα. Να εκφέρουν άποψη, να προβληματίζουν και να πρωτοστατούν στην κοινωνική αλλαγή. Ειδάλλως είναι αποκομμένοι από την κοινωνία, χωρίς κανένα πάτημα στο σύγχρονο γίγνεσθαι. Δεν καταλαβαίνω τι θέση έχουν επί σκηνής, ή στις οθόνες μας αν δεν έχουν κάτι να πουν για το σήμερα.

Πώς βλέπεις τον εαυτό σου στο μέλλον; Ποια είναι τα μελλοντικά σου σχέδια;

Δεν ξέρω. Πάντα όταν σχεδίαζα κάτι ή όταν έβλεπα κάπως τον εαυτό μου στο μέλλον, η ζωή μου τα έφερνε αλλιώς. Οπότε έχω πάψει να το κάνω. Δε μπορώ δηλαδή να σου πω ότι με βλέπω εκεί, με αυτό τον τρόπο, με αυτούς τους ανθρώπους. Νομίζω ότι απλά θέλω να συνεχίσω να κάνω ότι κάνω, να μου δίνεται η δυνατότητα να το κάνω και να δημιουργώ. Αυτό μου αρκεί. Προς το παρόν ο νους μου ίσως να είναι λίγο πιο στραμμένος στο νέο υλικό των Rollin’ Dice. Μέχρι εκεί θέλω να σκέφτομαι για το μέλλον.

Κλείνοντας, θα ήθελα να μοιραστείς μαζί μας ένα γνωμικό ή στίχο που θα έλεγες ότι σε χαρακτηρίζει απόλυτα.

Σε ότι φάση της ζωής μου κι αν βρίσκομαι σκέφτομαι το εξής, από το τραγούδι Tom Swayer των Rush: “Changes aren’t permanent, but change is”.

Guest: Αντώνης Καραθανόπουλος
Επιμέλεια συνέντευξης: Ραφαέλα Κατηκαρίδου
Επεξεργασία κειμένου: Χριστόφορος Χατζόπουλος