Άγνωστοι στην άγνωστη χώρα του έρωτα…

Έρωτας. Η χώρα που κανένας δεν κατάφερε ποτέ να χαρτογραφήσει έως σήμερα. Μία χώρα που για τον καθένα μας έχει διαφορετικά μονοπάτια προς τον προορισμό της. Ένας τόπος που φέρει με μεγάλα γράμματα την ένδειξη “Αυστηρά Προσωρινή Διαμονή” στους επισκέπτες της. Οι ζωές μας, φτάνουν στα σύνορά της σε μη προκαθορισμένο χρόνο, εντελώς ξαφνικά, ίσως και από ανάγκη και πολλές φορές… περιμένουν με ελπίδα μέχρι και το τελευταίο δευτερόλεπτο ώσπου να φτάσει το τερματικό δρομολόγιο για την επιστριφή με το δεύτερο εισητήριο εισόδου στο χέρι.

Άγνωστοι. Όλοι ήμασταν και είμαστε άγνωστοι μέχρι να γνωριστούμε στη γλώσσα του έρωτα. Η μοναδική γλώσσα στον πλανήτη ολόκληρο που δε διδάσκεται. Αρκεί μονάχα ένα βλέμμα για να μπορέσεις να περιγράψεις τον κόσμο. Εκεί, οι άνθρωποι πίστευουν στον ίδιο Θεό. Τα συναισθήματα αποτελούν την πορεία που χαράζεις μέσα στη σκοτεινή νύχτα και κάθε πρωί αφήνουν τα σημάδια σου ανεξίτηλα εξερευνώντας τον αριθμό 2.

Αποσκευές. Στη χώρα του έρωτα, είναι φορές που φεύγεις αφήνοντας πίσω όλα σου τα υπάρχοντα. Δυστυχώς, δεν καταφέρνεις ποτέ να γυρίσεις πίσω να τα μαζέψεις και όλοι όσοι περνάνε βιαστικοί από δίπλα σου και σε σπρώχνουν είναι αδύνατον να ακούσουν τις περιγραφές από τις αποσκευές. Μπορείς να τις βρεις μόνο εσύ. Και μεταξύ μας… είσαι ο μοναδικός που γνωρίζεις που ακριβώς είναι φυλαγμένες.

Αποχωρισμός. Έχουμε μεγαλώσει μαθαίνοντας πως ό,τι δεν είναι πια δικό μας, πρέπει να το ξεχάσουμε για πάντα ή/και όταν το θυμόμαστε να μας κυριεύουν μόνο συναιθήματα θλίψης και άδικου. Ναι, αυτός ο ανθρώπινος εγωκεντρισμός που καιρό με τον καιρό δηλητηριάζει τη φύση και το περιβάλλον της χώρας του έρωτα. Η γεύση αυτή που αφήνει το φιλί που ενώ δεν ξέρεις πως ήταν το τελευταίο, μένει στη μνήμη σου μέχρι να την ξανασυναντήσεις… ΑΝ την συναντήσεις ποτέ ξανά. Αλλά κι εκείνη που αν και δεν ένιωσες ποτέ, υπήρχε σε κάθε όνειρο και φαντασία σου. Ανεκπλήρωτη. Ώσπου χάθηκε κι εκείνη μαζί με κάθε αποσκευή σου.

Περπατώντας αργά και αθόρυβα στα στενά της άγνωστης αυτής χώρας… αναρωτιέσαι. Μία χώρα που μερικές λέξεις, ένα άγγιγμα και μία ματιά μπορούν να τη χρωματίσουν και να της δώσουν ζωή όλοι οι άνθρωποι, γιατί άραγε επιλέγουν να την κρατάν γκρίζα με σκουριασμένα τα σίδερα της προβλήτας που προσπαθεί να μη χαθεί στη θάλασσα της νέας αυτής εποχής αφανισμού των συναισθημάτων;!

Στον έρωτα, όπως λέει και το κομμάτι “side” του Travis, “Όλοι προσπαθούμε να ζήσουμε ευτυχισμένοι… από το φόβο της ταχείας πτώσης. Αλλά η ζωή είναι ταυτόχρονα και μεγάλο και μικρό πλήκτρο. Απλά άνοιξε τη συγχορδία”.

Γράφει η Στέλλα Μακαρώνη.