Οι εικόνες που αντικρίζεις μοιάζουν σαν να έχουν ξεπηδήσει από παραμύθι. Εβδομήντα χιλιάδες εκτάρια οργιαστικής βλάστησης πάνω στα σύνορα με τη Βουλγαρία, ένα εκπληκτικό φυσικό πάρκο όπου κυριαρχεί η ερυθρελάτη και τα δέντρα φτάνουν έως 65 μέτρα ύψος!

Το δάσος της Ελατιάς ή «Καράντερε», είναι ένα «αυθεντικό και ανεπανάληπτο μουσείο της φύσης»!

Το δάσος Ελατιάς είναι ένα σχετικά νέο δάσος. H περιοχή της Eλατιάς μέχρι την εποχή του Eμφυλίου ήταν ένας εκτεταμένος βοσκότοπος, όπου έβοσκαν έως και 700.000 γιδοπρόβατα. H αναχώρηση των κοπαδιών από μόνη της στάθηκε αρκετή για να πυκνώσει το δάσος με δασική πεύκη. Bέβαια, βοήθησαν και τα πολλά αγριογούρουνα που, σκάβοντας με το ρύγχος τους τη γη, διευκόλυναν και επιτάχυναν την εγκατάσταση της δασικής πεύκης.

Το Καρά Ντερέ είναι πάνω στην τομή της μεσευρωπαϊκής και της μεσογειακής κλιματικής ζώνης, με την ερυθρελάτη (Picea abies) στο νοτιότερο όριο εξάπλωσής της. Είναι είδος έλατου που απαντάται κυρίως στις σκανδιναβικές χώρες, αλλά στην Ελλάδα θα το βρούμε μόνο εδώ.

Πρόκειται για τα ψηλότερα δέντρα που μπορεί να βρει κανείς στη χώρα μας, το ύψος τους ξεπερνά τα 50 μέτρα και φτάνει μέχρι τα 60 ή και τα 65 μέτρα.

Η μορφή του είναι πολύ χαρακτηριστική δημιουργώντας με τα κλαδιά του και τις βελόνες του που κρέμονται προς τα κάτω κρόσια. Ο φλοιός της χρησιμοποιείται στη βυρσοδεψία και η ρητίνη της είναι γνωστή ως ρητίνη Βουργουνδίας.

• 

• 

Είναι και το μοναδικό στην Ελλάδα δάσος με σημύδες, είναι οι οξυές, οι βελανιδιές, τα μαυρόπευκα, οι καστανιές, τα σφενδάμια, οι κέδροι, οι φράξοι, τα σκλήθρα, οι γαύροι, οι αγριοτριανταφυλλιές, τα μύρτιλλα, η δασική πεύκη κ.α.

Η δασική πεύκη συναντάται και αυτή μόνον εδώ. Είναι ένα πανύψηλο δέντρο με εντελώς κάθετο κορμό που φέρνει χρωματικά προς το κεραμιδί και έχει μικρά κουκουναράκια. Η τεράστια βιοποικιλότητά της (χλωριδική και πανιδική) κάνει την Ελατιά ένα μοναδικό φυσικό πάρκο.

• 

• 

Συνολικά έχουν καταγραφεί περίπου 1.800 είδη χλωρίδας, 40 είδη θηλαστικών και 130 είδη πουλιών, μεταξύ των οποίων και ο σπάνιος αγριόκουρκος.

Εκεί μέσα ζουν όλα τα άγρια θηλαστικά της πατρίδας μας: αρκούδες, λύκοι, αγριόγιδα, τσακάλια, αρκάδια, αγριογούρουνα, αλεπούδες, αγριόγατοι, ασβοί, κουνάβια, νυφίτσες, λαγοί, σκίουροι, βίδρες κ.α. Η πολυσχιδής μορφολογία του εδάφους της είναι ένα υπέροχο γλυπτό, λαξευμένο με δεξιοτεχνική μαστοριά από τη σοφή ροή των υδάτων της Ροδόπης.

Μέχρι το 1944 η περιοχή ήταν σχεδόν γυμνή λόγω της έντονης κτηνοτροφίας και μόνο κατά θέσεις, στις απρόσιτες περιοχές, υπήρχαν δασωμένα τμήματα. Η περιοχή αποτελούσε θερινό λιβάδι Σαρακατσάνικων τσελιγκάτων.

Η αποχώρηση των τσελιγκάτων μετά το 1944 και η μείωση των ανθρώπινων δραστηριοτήτων μέχρι το 1974 είχε ως αποτέλεσμα τη φυσική αναδάσωση της περιοχής, η οποία συνεχίζεται ακόμη και σήμερα.

Σημείο αναφοράς της περιοχής το Δασικό Χωριό Ελατιάς, το οποίο ανήκει στο Δασαρχείο Δράμας και αποτελεί το διοικητικό και λειτουργικό κέντρο της περιοχής.

• 

• 

• 

• 

Πηγή

Αυτές τις μέρες θυμάμαι μια συνάδελφο από το ξενοδοχείο το οποίο εργαζόμουν το καλοκαίρι, ξέκλεβε κάθε μέρα λίγα λεπτά πριν αρχίσει την εργασία της και ερχόταν να μου μιλήσει, να μου πει μια καλημέρα. Είχε πάθος με τα βιβλία και μου δάνειζε μερικά να περνάω τις ελεύθερες ώρες μου. Με το ίδιο πάθος μου μιλούσε και για τον τόπο που διέμενε, τον Ταξιάρχη. Ουκ ολίγες φορές με είχε καλέσει να το επισκεφτώ. Όταν μου μιλούσε για αυτό το χωριό, την παρομοίαζα σαν τις σειρήνες στην Οδύσσεια. Για τον Ταξιάρχη Χαλκιδικής, είχα ακούσει την περίοδο λίγο πριν τα Χριστούγεννα, γιατί στην Θεσσαλονίκη υπήρχαν πολλοί παραγωγοί, αγρότες, έμποροι, οι οποίοι πουλούσαν τα περίφημα έλατα του Ταξιάρχη.

Μια Αυγουστιάτικη μέρα λοιπόν πήρα το αυτοκίνητο μου και από την Γερακινή ακολούθησα τον δρόμο, για το χωριό. Πριν το νοσοκομείο του Πολυγύρου, στα δεξιά είδα την πινακίδα «Ταξιάρχης» και άρχισα να ανεβαίνω το βουνό , το οποίο ήταν καταπράσινο με πλούσια βλάστηση. Τα παράθυρα ήταν ανοιχτά και οι μυρωδιές της φύσης άρχισαν να μου γαργαλούν τα ρουθούνια , μύριζα τα δέντρα, την Πεύκη, το ρετσίνι , το χώμα και τα αρώματα των άγριων λουλουδιών. Μια κατάφυτη περιοχή ασύγκριτης ομορφιάς, φάνταζε ειδυλλιακή από τα τεράστια καταπράσινα πεύκα, τις καστανιές, τα έλατα και τα μικρά ζώα που έτυχε να δω στην διαδρομή. Βέβαια έπρεπε να ήμουν απολύτως αφοσιωμένη στην οδήγηση, γιατί ο δρόμος ήταν γεμάτος απότομες στροφές.

Πραγματικά η ομορφιά της Ελληνικής φύσης με συναρπάζει, η εναλλαγή του τοπίου από την αλμύρα της θάλασσας και τους 40 βαθμούς κελσίου, στην δροσιά του βουνού με μαγεύει, πόσο ευλογημένη είναι η Ελλάδα μας!!! Έπειτα από είκοσι λεπτά ανεβαίνοντας τον Χολομώντα, έφτασα στον Ταξιάρχη. Ένα πετρόκτιστο χωρίο, με πέτρινα πλακόστρωτα δρομάκια, παλιά αρχοντικά και στην είσοδο του χωριού να δεσπόζει η περίφημη βρύση Σιποτούρα, η οποία βρίσκεται για να ξεδιψούν οι επισκέπτες του τόπου. Πάρκαρα στο δημόσιο πάρκινγκ και καθώς κατηφόριζα έφτασα στην πλατεία, όπου και περίμενα την συνάδελφο μου.

Αμέσως μόλις με συνάντησε πήρε τον ρόλο του ξεναγού μου. Πρώτα πήγαμε στον Ιερό Ναό του Αγίου Αρχαγγέλου, το στολίδι του Ταξιάρχη. Όπως μου αφηγήθηκε γνώρισε εκεί τον σύζυγο της σε ένα γάμο, αφήνοντας το χωρίο της, στις Σέρρες να έρθει ερωτική μετανάστρια, στην ορεινή Χαλκιδική. Στην περίοδο της τουρκοκρατίας δεν υπήρχε ούτε μια τουρκική οικογένεια, η οποία να είχε εγκατασταθεί μόνιμα στο χωρίο , γεγονός το οποίο κάνει ακόμη και τώρα υπερήφανους τους κατοίκους. Από τον Ναό φαίνεται απέναντι να δεσπόζει το Άθως, Άγιο Όρος, το οποίο μετόχι της μονής του Αρχαγγέλου βρίσκεται στο χωρίο. Μου ανέλυσε για όλα τα δρώμενα, πανηγύρια, γιορτές που λαμβάνουν χώρα στο χωρίο και στο μεγάλο προαύλιο της εκκλησίας, το οποίο μου θύμισε εξέδρα χτισμένη στο βουνό με θέα σε πολλές μεριές. Καθώς φεύγαμε από την εκκλησία, περπατούσαμε στα δρομάκια αντίκρυσα άγριες συκιές και μπήκα στον πειρασμό να δοκιμάσω τους βιολογικούς καρπούς. Στην διαδρομή χαιρέτουσε τους συγχωριανούς της, είδαμε την οικία του Μακεδονομάχου οπλαρχηγού καπετάν Γιάννη Παρλιάρη και το χάνι, με την τελική κατεύθυνση την πλατεία του χωρίου, στην οποία δεσπόζει το άγαλμα του οπλαρχηγού. Καθίσαμε σε μια καφετέρια, η οποία ήταν πιο ψηλά χτισμένη από τις άλλες και είχε αμφιθεατρική θέα.

Έπειτα ήρθε ο σύζυγος της με τον γιό της και όπως προστάζουν οι άγραφοι κανόνες φιλοξενίας, πήγαμε σε ένα από τα ταβερνάκια της πλατείας. Καθίσαμε σε ένα τραπεζάκι ενώ μου έκανε εντύπωση η διακόσμηση, μίας και στην μέση του τραπεζίου κοσμούσε ένα βάζο, όχι με λουλούδια, αλλά με ένα κλωνάρι ρίγανη. «Μα καλά ένα κλαδάκι με ρίγανη;», «Πόσο πίσω είναι;» σκέφτηκα. Αμέσως δόθηκε η παραγγελία από τον σύζυγο, με σεβασμό στα γούστα της φιλοξενούμενης τους, απλά πιάτα με κρέατα, σαλάτα και πατάτες τηγανιτές φρεσκοκομμένες στο χέρι. Μόλις ήρθαν, άλλαξα γνώμη. Ήταν μια πανδαισία μυρωδιών και γεύσεων. Ποικιλία κρεάτων, ανάμεσα τους τα φημισμένα χειροποίητα χωριάτικα λουκάνικα με πορτοκάλι. Δεν χόρταινα να τα μυρίζω και να τα γεύομαι, ασυναίσθητα λοιπόν, πήρα το κλωνάρι με την ρίγανη και το έτριψα επάνω στα πιάτα. Τώρα εξηγείται η χρησιμότητα και ο λόγος ύπαρξης του. Ο Ταξιάρχης, πέρα των άλλων φημίζεται για την ρίγανη, όπως για τα δέντρα και τους χτίστες του. Μου είπαν ότι θα μου έδιναν ένα βαζάκι ρίγανης μαζί μου, όταν θα έφευγα. Τί ωραίο σκηνικό εξελίσσονταν, ουζάκι, φαγητό, γέλια, ανεμελιά, καθαρός αέρας στην φύση, στο βουνό και καθαροί- αγνοί άνθρωποι να απαρτίζουν την παρέα μου. «Πόσο ανέμελα και ουσιαστικά, περνάει εδώ η ζωή σας» είπα στην συνάδελφο μου.

Το καλύτερο μου το κράτησε για το τέλος την «απολυμένη πέτρα», ένα συγκρότημα ορεινού τουρισμού, έξω από τον Ταξιάρχη. Απολαύσαμε το μαγευτικό ηλιοβασίλεμα, την αμόλυντη ατμόσφαιρα, περπατήσαμε στην φύση ανάμεσα στα δέντρα, στην πλούσια χλωρίδα που προσφέρει ο Χολομώντας, ένας προορισμός για περιηγητές, φυσιολάτρες, οικογένειες.

Έφυγα τα μεσάνυχτα από τον Ταξιάρχη, ενώ οι προτροπές για να με φιλοξενήσουν στο σπίτι τους ήταν έντονες. Στο δρόμο, το τοπίο το ίδιο επιβλητικό, όμως χωρίς το φως της μέρας ήταν άγριο και λίγο με φόβιζε. Μου έσπαγε τα ρουθούνια η μυρωδιά της ρίγανης που ξεχύθηκε σε όλο το αυτοκίνητο και άρχισαν οι εικόνες, από την μέρα που πέρασε, να ξετυλίγονται στο μυαλό μου, δημιουργώντας ένα ασυναίσθητο χαμόγελο στο πρόσωπο. Τι ήταν αυτό που το προκάλεσε; Ήταν η κίνηση αγάπης που μου προσφέρθηκε στα πλαίσια της επίσκεψης μου, το μικρό διάλειμμα από την καθημερινότητα που ζούσα, ήταν το επιβλητικό τοπίο το οποίο επισκέφτηκα; Η αναλλοίωτη απλότητα των ανθρώπων και η προσήλωση τους να διατηρούν αυτή την παραδοσιακή ανθρώπινη συμπεριφορά σεβασμού τόσο προς τους συνανθρώπους τους, όσο και προς το δάσος το φυσικό τοπίο, το περιβάλλον. Με κατακλίσαν οι σκέψεις μου, ξεχνώντας το φόβο μου και χωρίς να το καταλάβω έφτασα στον Πολύγυρο, συνεχίζοντας για τον προορισμό μου, εντελώς διαφορετική απ’ ότι ξεκίνησα να πάω.

Μαρία Ζαμπίδου

Ο Όλυμπος από το 1938 αποτελεί την πρώτη περιοχή στην Ελλάδα που ανακηρύχθηκε Εθνικός Δρυμός με σκοπό τη διατήρηση της άγριας χλωρίδας και πανίδας.
Το 1981 ανακηρύχθηκε από την UNESCO «Διατηρητέο μνημείο παγκόσμιας βιόσφαιρας» ενώ ακόμη έχει καταχωρηθεί στον κατάλογο του ευρωπαϊκού δικτύου Natura 2000 ως «Ζώνη ειδικής προστασίας» και «Τόπος κοινοτικού ενδιαφέροντος».

Η συνηθέστερη διαδρομή για να πεζοπορήσει κάποιος το φαράγγι του Ενιπέα, είναι να ακολουθήσει τον Ε4. Ο Ε4 είναι διεθνές μονοπάτι ορειβατικών διαδρομών το οποίο φέρει τις απαραίτητες σημάνσεις κι ο Ενιπέας είναι ένα κομμάτι αυτού άρα και η ασφαλέστερη διαδρομή για να ακολουθήσει κανείς.

Η δική μου πεζοπορία ξεκίνησε από την θέση Πριόνια στα 1100m και κατέληξε στο Λιτόχωρο που αποτελεί έδρα αλλά και ορμητήριο για τις περισσότερες περιπατητικές, πεζοπορικές και ορειβατικές διαδρομές του Ολύμπου.
Τα Πριόνια είναι το τελευταίο σημείο όπου μπορεί να οδηγηθεί κάποιος με αυτοκίνητο. Από κει και πέρα μπορεί να ακολουθήσει τμήμα του Ε4 που ανεβαίνει για το καταφύγιο «Σπήλιος Αγαπητός» ή να ξεκινήσει την κατάβαση μέσα στην καρδιά του Ολύμπου και τα νερά του Ενιπέα καταλήγοντας στο Λιτόχωρο.

Το πρώτο που συναντάς κατεβαίνοντας πριν μπεις μέσα στο κατάφυτο δάσος, είναι η Μονή του Αγίου Διονυσίου. Ένας τοπικός Άγιος όπως χαρακτηριστικά μας είπε ο οδηγός μας, ο εν Ολύμπω. Η Μονή τοποθετείται χρονικά κάπου στον 16^ο αιώνα και γίνεται μια προσπάθεια διατήρησης και αναστύλωσής του αυτό το διάστημα.

Περνώντας την μονή, μετά από λίγα μέτρα ξεκινά το κατάφυτο και βαθύσκιο δάσος του Ολύμπου. Οι πηγές του Ενιπέα ουσιαστικά χωρίζουν το βουνό στα δύο. Ένα αρκετά δημοφιλές μονοπάτι για περιπατητές και φυσιολάτρες αλλά κι αρκετά απαιτητικό σε σημεία, που η ομορφιά του όμως δεν μπορεί να αποτυπωθεί με λόγια.

Πάντα σε πεζοπορικές εκδρομές υπάρχουν σημεία τα οποία χαρακτηρίζονται ως «viewpoints». Είναι τα λεγόμενα σημεία που έχουν την καλύτερη θέα της εκάστοτε διαδρομής.
Για μένα κι έτσι όπως βίωσα εγώ την διαδρομή του Ενιπέα, είναι από μόνη της ένα viewpoint 11 και κάτι χιλιομέτρων! Μια μυθική διαδρομή!

Ο Ενιπέας όπως μας λέει η μυθολογία, υπήρξε ο ωραιότερος από τους ποτάμιους Θεούς. Γυναίκα του υπήρξε η Τυρώ. Όταν την είδε ο Ποσειδώνας την ερωτεύτηκε. Έτσι πήρε την μορφή του Ενιπέα για να την κατακτήσει κι απέκτησαν δύο δίδυμα αγόρια.
Ένας ακόμη μύθος μας λέει πως στις όχθες του λουζόταν η Θεά Λητώ, ερωμένη του Δία και μητέρα της Άρτεμης και του Απόλλωνα.
Στην ευρύτερη περιοχή στο φαράγγι του Ενιπέα υπήρξε ο τόπος όπου κατασπαράχθηκε ο Ορφέας από τις Μαινάδες και στα κρυφά σημεία και τις απόκρημνες πλαγιές του κρύβονταν ο λήσταρχος Γιαγκούλας με τα πρωτοπαλίκαρά του.
Ένας τόπος με τόσο πλούσια ιστορία και μυθολογία που ένα κομμάτι σελίδας δεν αρκεί για να προσθέσεις.

Η πεζοπορική διαδρομή σε τοποθετεί απευθείας στην καρδιά του δάσους. Ένα βαθύσκιο δάσος με οξιές, δρυς, θεόρατα πεύκα κι έλατα να κυριαρχούν τονίζοντας ακόμη περισσότερο την μυθική του διάσταση.
Το μονοπάτι είναι σχετικά καλοδιατηρημένο και στο μεγαλύτερο μέρος του σκιερό. Αυτοί που το χάραξαν ήξεραν ακριβώς που βρίσκεται ο ήλιος κάθε στιγμή της ημέρας και πόση ώρα χρειάζεται για να το διασχίσει ένας περιπατητής με σχετικά καλή φυσική κατάσταση. Έτσι το μεγαλύτερο μέρος του είναι σκιερό, σίγουρα πολύ δροσερό και άρα πάρα πολύ απολαυστικό και ξεκούραστο!

Στα μέσα περίπου της διαδρομής θα δεις το Άγιο Σπήλαιο κι ένα εκκλησάκι αφιερωμένο στον Άγιο Διόνυσο τον εν Ολύμπω.
Η ιστορία μας λέει πως μέσα στον βράχο προσέχονταν κι ασκήτεψε ο Άγιος.

Καθ’ όλη τη διάρκεια της διαδρομής θα συναντήσεις ξύλινα γεφυράκια απ’ όπου περνάνε τα κρυστάλλινα νερά του Ενιπέα ενώνοντας την μία πλευρά του φαραγγιού με την άλλη.
Η βλάστηση είναι πλούσια σε όλο το μέρος της διαδρομής. Σε κάποια σημεία τόση ώστε να βλέπεις μόνο ότι υπάρχει στο κοντινό οπτικό σου πεδίο και σε κάποια αλλά ο Μύτικας, η ψηλότερη κορυφή της Ελλάδας να φαντάζει πως είναι δίπλα σου.
Στην δασική έκταση και τα θεόρατα δέντρα, θα περάσεις τα λεγόμενα «silent» σημεία. Είναι σιωπηρά κομμάτια του δάσους όπου το ύψος των δέντρων και η πυκνότητα της έκτασης τους δεν επιτρέπει στα πουλιά να κάνουν φωλιές και να μένουν στα κλαδιά τους. Το μόνο που ίσως μπορεί να ακούσεις είναι ο ήχος του νερού και κάποιες μακρινές φωνές περιπατητών. Ίσως βέβαια να μην ακούσεις και τίποτα. Να έχεις μόνο την χαρά της εικόνας ως κυρίαρχη αίσθηση!

Πέρα από το πεζοπορικό κομμάτι του φαραγγιού αξίζει να αναφέρω πως το Λιτόχωρο είναι μια πολύ όμορφη και γραφική κωμόπολη. Ακόμη και να μην θέλεις να ακολουθήσεις κάποια επίσημη και γνωστή πεζοπορική διαδρομή, μια βόλτα για καφέ, για φαγητό ή για βολτάδα γενικότερα στο Λιτόχωρο αλλά και την ευρύτερη περιοχή αξίζει να την κάνεις, μιας και βρίσκεται κυριολεκτικά μία ανάσα από το κέντρο της Θεσσαλονίκης. Μια περιοχή απίστευτου φυσικού κάλους όπου οι εικόνες που θα λάβεις πίσω θα αποτυπωθούν βαθιά στο μυαλό σου.

Ό,τι κι αν επιλέξεις να κάνεις, είναι μια περιοχή που πρέπει οπωσδήποτε να επισκεφτείς έστω για μία φορά.
Αν και είμαι σίγουρη πως αν το κάνεις για μία φόρα (το λέω από πείρα!) δεν θα αρκεστείς μόνον σε αυτή!

~be Creative and stay Metal~
Κατερίνα Γιάτσα

Και πως να επιλέξεις μόνο 12 από τα τόσα υπέροχα χωριουδάκια που κρύβει αυτός ο τόπος;

Άλλωστε κάθε Έλληνας που σέβεται τον εαυτό του και διαβάζει αυτό το άρθρο θα θεωρήσει ότι θα έπρεπε να συμπεριληφθεί και το χωριό του σε αυτή τη λίστα. Δυστυχώς όμως η Ελλάδα έχει τόσα πολλά πανέμορφα χωριά που είναι αδύνατον να αναφερθούν όλα…

1. Νυμφαίο

Ένα αλπικό κόσμημα, που γοητεύει ακόμα και τους πιο απαιτητικούς και σύμφωνα με τους ταξιδιωτικούς οδηγούς ένα από τα δέκα ωραιότερα χωριά της Ευρώπης. Το Νυμφαίο, είναι ένας πέτρινος παραδοσιακό οικισμός στο νομό  Φλώρινας με υψόμετρο 1.350μ. Περικλείεται από δάσος οξιάς και διασχίζεται από λιθόστρωτα μονοπάτια και πετρόχτιστα σπίτια. Η αλλόκοσμη ομορφιά του τοπίου, σε  συνδυασμό με τον έντονο παραδοσιακό χαρακτήρα του, το κάνουν πόλο έλξης αξιόλογου τουρισμού.

Αξιοσημείωτο είναι, ότι ενάμισι χιλιόμετρο έξω από το χωρίο δραστηριοποιείται η οργάνωση του Αρκτούρου, με ένα περιβαλλοντικό κέντρο ενημέρωσης για την καφέ αρκούδα και τον λύκο. Η ιδιαίτερη αρχιτεκτονική του, το κάνει ιδανικό για στιγμές χαλάρωσης και ξεγνοιασιάς. Ανακαλύψτε μόνοι σας, τις ομορφιές του βολτάροντας στα πλακόστρωτα δρομάκια, και ξεκουράστε ψυχή τε και σώματι!

Επισκεφτείτε το μουσείο Αργυροχρυσοχοΐας, Λαογραφίας και Ιστορίας και την εκκλησία του Αγ. Νικολάου. Κάντε ιππασία ή πεζοπορία μέχρι τον Αρκτούρο και μετά ικανοποιήστε τον ουρανίσκο σας με παραδοσιακά εδέσματα.

2. Οία

Ένα όνομα χίλιες λέξεις! Κάθε Έλληνας πρέπει οπωσδήποτε να επισκεφτεί μια φορά στη ζωή του αυτό το μοναδικό μέρος. Χιλιάδες άνθρωποι από όλο τον κόσμο έρχονται για να αντικρίσουν από κοντά αυτό το μοναδικό τοπίο και να θαυμάσουν ένα από τα πιο όμορφα ηλιοβασιλέματα.

Η Οία είναι ένας παραδοσιακός υπόσκαφος οικισμός της Σαντορίνης, η οποία έχει χαρακτηριστεί ως περιοχή ‘’ιδιαιτέρου φυσικού κάλλους’’. Η σπάνια μορφολογία της, με την απότομη κατακόρυφη κλίση και τα υπόσκαφα κτίσματα, είναι που τη κάνει τόσο ελκυστική. Τα σπίτια είναι σαν σπηλιές σκαμμένα μέσα στο βράχο, με μια θέα που σε αφήνει εμβρόντητο.

Τα τελευταία χρόνια μάλιστα στη θέση των παραδοσιακών αυτών σπιτιών φιλοξενούνται πολυτελείς ξενοδοχεία, καφέ και εστιατόρια. Η Οία αποθεώνεται την ώρα του ηλιοβασιλέματος. Είναι πραγματικά μαγικό αυτό που συμβαίνει. Δεκάδες άνθρωποι καθισμένοι στις ταράτσες και στις βεράντες θαυμάζουν σιωπηλοί ένα από τα πιο σπάνια θεάματα στη γη, γεμάτοι δέος για το μεγαλείο που αντικρίζουν. Λίγο μετά το σούρουπο, περπατήστε στα γραφικά σοκάκια της Οίας χαζεύοντας την, φωταγωγημένη.

3. Δημητσάνα

Στην ορεινή Αρκαδία σε μια πανέμορφη θέση βρίσκεται ένα χωριό, περικυκλωμένο από κατάφυτα βουνά με μεγάλη ιστορία και παράδοση. Η Δημητσάνα είναι ένα από τα ιστορικότερα χωριά της Ελλάδας, καθώς διαδραμάτισε σπουδαίο ρόλο στα χρόνια της Τουρκοκρατίας. Πρόκειται για έναν εξαιρετικής ομορφιάς πετρόχτιστο οικισμό με αξιόλογα αρχοντικά, τα περισσότερα από τα οποία είναι αναστηλωμένα σήμερα.

Με υψόμετρο 950μ αποτελεί ιδανικό προορισμό για όλες τις εποχές του χρόνου. Περπατήστε στα πλακόστρωτα δρομάκια, χαζεύοντας τα αναπαλαιωμένα αρχοντικά και απολαύστε στιγμές χαλάρωσης στους υπέροχους ατμοσφαιρικούς ξενώνες.

Επισκεφτείτε το φαράγγι του Λούσιου, την ιστορική βιβλιοθήκη με τις σπάνιες εκδόσεις, το ανακαινισμένο σπίτι του Πατριάρχη Γρηγορίου Ε΄ και το μικρό εξαιρετικό υπαίθριο Μουσείο Υδροκίνησης, μοναδικό στην Ελλάδα.

4. Άβδηρα

Σύμφωνα με τη μυθολογία, η πόλη ιδρύθηκε από τον Ηρακλή στη μνήμη του συντρόφου του, του Αβδήρου και υπήρξε από τις σημαντικότερες πόλεις της αρχαίας Ελλάδας. Ήταν πατρίδα του Δημόκριτου και του Πρωταγόρα. Σήμερα τα Άβδηρα είναι ένα εκπληκτικό χωριό του νομού Ξάνθης, που ενώνει τόσο αριστοτεχνικά βουνό και θάλασσα. Παραδοσιακά αρχοντικά αγναντεύουν αμμουδένιες ακρογιαλιές.

Μη παραλείψετε να επισκεφτείτε το αρχαιολογικό και λαογραφικό μουσείο του χωριού και λίγο πριν το σούρουπο απολαύστε το ηλιοβασίλεμα στο γραφικό λιμανάκι.

Μια από τις καλύτερες περιόδους να γνωρίσετε τα Άβδηρα, είναι το τελευταίο δεκαήμερο του Ιουλίου, που διοργανώνονται τα Δημοκρίτεια προς τιμή του Δημόκριτου με πλήθος καλλιτεχνών να παίρνουν μέρος στις εκδηλώσεις.

5. Συρράκο

Ένα χωριό σαν παραμύθι, που όποιος το επισκέπτεται μαγεύεται!

Το Συρράκο είναι χωριό του νομού Ιωαννίνων. Με υψόμετρο 1.150μ και γαντζωμένο σε μια κάθετη πλαγιά είναι ανακηρυγμένος παραδοσιακός οικισμός. Πρόκειται για ένα πραγματικά κουκλίστικο χωριό με πέτρινα σπίτια και λιθόστρωτα καλντερίμια, που μόλις το αντικρίζεις σου κόβει την ανάσα.

Η εκπληκτική αυτή πέτρινη αρχιτεκτονική, θα σας κάνει να μη χορταίνετε περιπάτους στα πολλά γραφικά πέτρινα σοκάκια. Μη παραλείψετε να επισκεφτείτε το Λαογραφικό μουσείο και τις 4 εντυπωσιακές εκκλησίες του χωριού μουσειακής αξίας.

Και φυσικά να απολαύσετε υψηλής ποιότητας κρεατικά και ντόπιο κρασί δίπλα στο τζάκι σε μια από τις πολλές παραδοσιακές ταβέρνες. Η ζεστασιά και η απλότητα των κατοίκων του χωριού, θα σας εκπλήξουν.

6. Απείρανθος

Τι να πει κανείς γι΄αυτό το χωριό!

Ενετικοί πύργοι, επιβλητικά παλιά διώροφα σπίτια, μαρμάρινα καλντερίμια με πλακόστρωτα σοκάκια, και γραφικές πλατείες με παραδοσιακά καφενεία δημιουργούν μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα, που σπάνια συναντάται στον κυκλαδικό χώρο.

Η Απείρανθος είναι ένα ορεινό χωριό της Νάξου, χτισμένη στους πρόποδες του βουνού Φανάρι σε υψόμετρο 700 περίπου μέτρων. Ξεχωρίζει από τα άλλα χωριά της Νάξου στο γλωσσικό ιδίωμα, τα ήθη και τα έθιμα, καθώς οι κάτοικοί της λέγεται ότι είναι ένα κράμα Κρητών και Μικρασιατών.

Ανέγγιχτο από τον χρόνο, το χωριό μοιάζει ολόκληρο με ένα φρούριο, που σε περιμένει να το κατακτήσεις περπατώντας στα δαιδαλώδη στενά δρομάκια στα πέτρινα σπίτια και στις ατέλειωτες σκάλες. Αξίζει να επισκεφθείτε το Αρχαιολογικό μουσείο , το Γεωλογικό, το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας, καθώς και το Λαογραφικό και οπωσδήποτε την εκκλησία της Αγία Κυριακής, που χρονολογείται την περίοδο της Εικονομαχίας και αποτελεί ένα από τα σπουδαιότερα μνημεία, όχι μόνο της Νάξου, αλλά και των Βαλκανίων. Και μετά διαλέξτε τη πιο γραφική πλατεία και πείτε έναν ελληνικό καφέ δοκιμάζοντας παραδοσιακά γλυκά Νάξου.

7. Μονεμβασιά

Ένα πέτρινο καράβι που αγναντεύει το Αιγαίο πέλαγος και σε μεταφέρει σε άλλη εποχή. Μια ζωντανή καστροπολιτεία του Μεσαίωνα και η μούσα του Γιάννη Ρίτσου….αυτή είναι η Μονεμβασιά!

Πρόκειται για ένα χωριό στο νομό Λακωνίας, που είναι χτισμένο πάνω σε ένα βράχο και αποτελεί στη κυριολεξία μια μικρή νησίδα, που ενώνεται με μια γέφυρα με τη στεριά. Είναι γνώστη για το μεσαιωνικό της Κάστρο που τη περιφρουρεί και τη κάνει τόσο ξεχωριστή. Μέσα από τα τείχη βρίσκεται μια από τις πιο καλοδιατηρημένες και ζωντανές καστροπολιτείες στην Ελλάδα, που συγκεντρώνει όλο το χρόνο φανατικούς επισκέπτες.

Επιβλητικά αρχοντικά, εντυπωσιακής αρχιτεκτονικής εκκλησίες, κρήνες, χαμάμ, γραφικά στριφογυριστά καλντερίμια και η απουσία αυτοκινήτου δίνουν άλλη διάσταση στο χωριό. Επισκεφτείτε το αρχαιολογικό μουσείο και την εκκλησία της Αγίας Σοφίας. Περιπλανηθείτε στα θολωτά σοκάκια, και μετά καθίστε να ξαποστάσετε πίνοντας φανταστικό ντόπιο κρασί!
Επιλέξτε να μείνετε σε έναν από τους ξενώνες εντός του Κάστρου και μεταφερθείτε στη κυριολεξία σε άλλη εποχή.

8. Αμπελάκια Λάρισας

Το Στολίδι της Θεσσαλίας!

Μακριά από τα αστικά κέντρα και τους συγκοινωνιακούς άξονες,σε εποπτική θέση, πέντε χιλιόμετρα από τα Ιερά στενά των Τεμπών, ανηφορίζοντας κανείς μπορεί να δει να ξεπροβάλουν τα Αμπελάκια, η Ιστορική Κοινότητα των Αμπελακίων όπως έχει επικρατήσει.

Βρίσκεται στους πρόποδες του όρους ‘Οσσα‘,ή ‘Κίσσαβος‘ και σε απόσταση 5 χιλιομέτρων από τα Τέμπη όπου περνά η Εθνική οδός,Αθηνών – Θεσσαλονίκης και σε απόσταση 31 χιλμ. από την Λάρισα, 120 από Θεσσαλονίκη και 380 από την Αθήνα. Η πρώτη οπτική επαφή με τα Αμπελάκια δίνει στον ταξιδιώτη την εντύπωση ότι αυτό το «χωριό» διαφέρει από τα άλλα …και όντως αυτό συμβαίνει.

Αρχοντικά κρεμασμένα στις πλαγιές του βουνού μαρτυρούν με την αρχιτεκτονική τους-αρχικά-ότι τα χρόνια που πέρασαν άφησαν την δική τους ανεξίτηλη ιστορική πινελιά.Μια μαγεία διάχυτη μέσα στα στενά του χωριού αφήνουν τον ταξιδιώτη άφωνο να θαυμάζει τον πολιτισμό που μαρτυρούν τα σπίτια,οι λιθόστρωτοι δρόμοι, οι γέροντες.

9. Αγόριανη, Φωκίδα

Στο δρόμο για την Αγόριανη (ή Επτάλοφος όπως είναι επίσημα το όνομά του από το 1928) νομίζεις ότι πετάς μέσα στα σύννεφα, μέσα στο απόλυτο λευκό της ομίχλης. Φτάνοντας βράδυ στην Αγόριανη, μάλλον δεν πρόκειται να δεις τίποτα γύρω σου.

To μόνο που θα σε ειδοποιήσει ότι έφτασες, είναι ο ήχος του καταρράκτη που κατεβαίνει ορμητικός μέχρι το χωριό.

Το ηλιόλουστο πρωινό, ένα ανέλπιστο δώρο για τα δεδομένα της περιοχής θα διαλύσει το μυστήριο και θα σου φανερώσει την όμορφη πλατεία της Αγόριανης με τα πραγματικά θεόρατα πλατάνια που με τα φύλλα τους σου στρώνουν χρυσοκόκκινο χαλί. Δυο βρύσες έχουν γίνει ένα με τους κορμούς και το χιονάτο νερό μοιάζει να αναβλύζει από μέσα τους. Έχει κάτι το ειδυλλιακό αυτό το χωριό, που σου βγάζει τη φυσιολατρική πλευρά του εαυτού σου.

10. Ζαρούχλα, Αχαΐα

Το καλύτερα κρυμμένο μυστικό των Αροανίων μόλις μισή ώρα απ’ τα Καλάβρυτα

Μικροσκοπικό χωριό, με έναν κεντρικό πλακόστρωτο δρόμο, μαγαζάκια δεξιά κι αριστερά και πέτρινα κουκλίστικα σπίτια. Τριγύρω πυκνά δάση από έλατα και καστανιές που μας προκαλούν να αναζητήσουμε ιστορίες με νεράιδες και ξωτικά. Κοντά της η μικρή λίμνη Τσιβλού που μοιάζει με μυστική γαλάζια όαση περιτριγυρισμένη από τις δασοσκέπαστες πλαγιές και τις βαθιές χαράδρες του αχαϊκού τοπίου.

Ένα αλπικό τοπίο σε μικρογραφία στην καρδιά της Αχαΐας. Στα νερά της καθρεφτίζεται το κάτασπρο πάπλωμα των χιονισμένων πλαγιών που σε λίγους μήνες θα δώσει τη θέση του στις πράσινες αποχρώσεις της άνοιξης. Κατηφορίζοντας προς τη λίμνη, οι κορμοί των πεύκων, των ελάτων και των πλατανιών δημιουργούν ένα φυσικό χωμάτινο μονοπάτι, που διατηρεί τα χνάρια από τα αυλακωτά λάστιχα των mountain bikes.

Στις όχθες της ζευγάρια δασκαλεμένα από τους κατοίκους της Ζαρούχλας μιλούν δυνατά για την τυχαία ανακάλυψη της »δικής τους» γωνιάς και κουρασμένοι γιάπηδες που επιτέλους ξέκλεψαν μια έξτρα μέρα διαφυγής από την πρωτεύουσα.

11. Άγιος Λαυρέντιος

Βρίσκεται σε απόσταση περίπου 20 χιλιομέτρων από τον Βόλο και είναι χτισμένος αμφιθεατρικά στην πλαγιά. Ο βασικός ήχος που ακούει κανείς είναι τα ρυάκια, τα ρέματα και το νερό που ρέει.

Λιθόστρωτα καλντερίμια περνούν μέσα από την πλούσια φύση και τα πετρόχτιστα οικήματα που κοσμούν με την καλαισθησία τους το χωριό. Πνιγμένος στο γενναιόδωρο πράσινο του βουνού των Κενταύρων, καστανιές, πλατάνια και οξιές, ο Άγιος Λαυρέντιος μοιάζει να έχει σταματήσει στο παρελθόν, διατηρώντας την παραδοσιακή ταυτότητά του

Πάνω από το χωριό βρίσκεται το μοναστήρι του Αγίου Λαυρεντίου, το οποίο και του έδωσε το όνομά του. Χρονολογείται περίπου από τα μέσα του 12ου αιώνα και η τοποθεσία του είναι ξεχωριστής ομορφιάς.

Κάντε μια στάση στην πλατεία Χατζίνη κι απολαύστε την ανεμπόδιστη θέα προς το βουνό και το απέναντι χωριό, τη Δράκεια. Η μαγεία του δυτικού Πηλίου ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια σας.

12. Καπέσοβο

Σκαρφαλωμένο σε υψόμετρο 1.100 μέτρων, το όμορφο χωριό του Κεντρικού Ζαγορίου είναι ένας έρωτας με την πρώτη ματιά.

Επιβλητικά αρχοντικά, λιθόκτιστα καλντερίμια που σε προκαλούν να τα ανέβεις –η απότομη πλαγιά που φιλοξενεί το χωριό κάνει την ανάβαση πράγματι πρόκληση– βρίσκοντας συνεχώς δικαιολογίες για στάσεις: πότε για να θαυμάσεις μια εντυπωσιακή, πέτρινη εννοείται, εκκλησία, πότε για να αράξεις στην πανέμορφη πλατεία, πότε για να ξεστρατίσεις προς ένα ακόμη «σημείο με θέα», από τα δεκάδες σηματοδοτημένα με μικρές ξύλινες ταμπέλες, που αγναντεύουν από ψηλά το φαράγγι του Βίκου.

Πηγή