Τον 17ο αιώνα, οι καλλιτέχνες στην Ιταλία άρχισαν να αγκαλιάζουν ένα πιο περίτεχνο στυλ ,έναν πιο αναγεννησιακό χαρακτήρα. Αυτή η στροφή προς μια περίτεχνη αισθητική είναι εμφανής τόσο στην τέχνη όσο και στην αρχιτεκτονική της εποχής. Πρόκειται για το κίνημα μπαρόκ. Το ύφος του μπαρόκ αποτέλεσε ένα νέο τρόπο έκφρασης που γεννήθηκε στη Ρώμη της Ιταλίας και έπειτα εξαπλώθηκε σχεδόν σε ολόκληρη την Ευρώπη. Χαρακτηρίστηκε από ένα έντονο δραματικό και συναισθηματικό στοιχείο, ενώ εφαρμόστηκε κυρίως στην αρχιτεκτονική, τη γλυπτική και τη μουσική, αλλά συναντάται παράλληλα και στη λογοτεχνία ή τη ζωγραφική. Σκοπός του μπαρόκ είναι πρωτίστως να εντυπωσιάσει καθώς και να εξυψώσει τον άνθρωπο μέσα από τα πάθη και τα συναισθήματά του.

Ένας από τους μεγαλύτερους εκπροσώπους της τεχνοτροπίας του ιταλικού μπαρόκ ήταν ο Gian Lorenzo Bernini. Ήταν Ιταλός γλύπτης και ζωγράφος. Θεωρείται ένας από τους σπουδαιότερους γλύπτες του 17ου αιώνα, που άφησε το ισχυρότερο προσωπικό στίγμα στην εικόνα της Ρώμης. Εκτός από τη σχεδίαση της Βασιλικής του Αγίου Πέτρου ,ένα από τα πιο σημαντικά μνημεία της Ιταλίας, ο διάσημος γλύπτης, είναι επίσης ο δημιουργός του αγάλματος “Η αρπαγή της Περσεφόνης” (The Rape of Proserpina).Το άγαλμα αυτό είναι μια από τις πιο πολύτιμες δημιουργίες του. Στην περίπτωση του τίτλου του, ο όρος «βιασμός» (rape) ,αναφέρεται στην πράξη της απαγωγής.
Ο Bernini ολοκλήρωσε το “The Rape of Prosperina” μεταξύ του 1621 και του 1622. Αν και ο καλλιτέχνης ήταν αρκετά νέος εκείνη την εποχή, είχε ήδη δει την επιτυχία ως εκκολαπτόμενος καλλιτέχνης. Με ύψος περίπου 7,5 πόδια, το κομμάτι είναι σκαλισμένο από μάρμαρο carrara, ένα υλικό που προέρχεται από την Τοσκάνη και χρησιμοποιείται ιστορικά από αρχαίους Ρωμαίους οικοδόμους.

H προσοχή του Bernini στη λεπτομέρεια και το ενδιαφέρον για τον ρεαλισμό φαίνεται στις ανατομικές λεπτομέρειες του έργου. Καθώς το χέρι του Πλούτωνα αρπάζει το μηρό της Περσεφόνης, τα δάχτυλά του φαίνονται να βυθίζονται στο φαινομενικά απαλό δέρμα της. Παρομοίως, προσπαθώντας να την υπερνικήσει, προεξέχουν οι μύες στα λυγισμένα πόδια του και τα τεταμένα χέρια, ενώ τα ρέοντα μαλλιά και τα περιστρεφόμενα υφάσματα δείχνουν κίνηση σε πλήρη εξέλιξη. Στο βάθος φαίνεται και ο Κέρβερος , που αντιπροσωπεύει τον φύλακα του Άδη και έχει την μορφή ενός σκύλου.

Ο μύθος της Περσεφόνης

Η ιδέα για την δημιουργία του αγάλματος κρύβεται πίσω από τον ομώνυμο ελληνικό μύθο όπου ο Πλούτωνας , ο θεός του κάτω κόσμου, απήγαγε την Περσεφόνη, την κόρη της θεάς Δήμητρας. Ο Πλούτωνας την ερωτεύτηκε και την πήρε στον κάτω κόσμο για την ομορφιά της. Η Θεά Δήμητρα όμως τη ζήτησε πίσω. Ο Πλούτωνας συμφώνησε να ανεβαίνει η Περσεφόνη έξι μήνες στον πάνω κόσμο και να κατεβαίνει τους επόμενους έξι στον κάτω κόσμο. Έτσι τους μήνες που η Περσεφόνη ήταν στον επίγειο κόσμο η Θεά Δήμητρα χαιρόταν και επικρατούσε καλοκαιρία και ευφορία, ενώ τους άλλους μήνες που η κόρη της δεν ήταν κοντά της ,επικρατούσε κακοκαιρία και ξηρασία.

Δεδομένης της απαίσιας φύσης αυτής της ιστορίας, δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι το γλυπτό του Bernini προκάλεσε αναταραχή τους τελευταίους αιώνες. Η απεικόνιση του θεάματος αυτού συναντήθηκε ως επί το πλείστον με επαίνους. Χαρακτηρίστηκε από πολλούς ως μια εκπληκτική αντίθεση τρυφερότητας και σκληρότητας, αλλά για κάποιους μια σκηνή που απεικονίζει μια βίαιη απαγωγή μπορεί να είναι κάπως ενοχλητική. Οι συζητήσεις πάνω στην διγνωμία που προκύπτει από αυτό το αμφιλεγόμενο θέμα συνεχίζονται μέχρι και σήμερα.

Το γλυπτό βρίσκεται στην βίλλα Μποργκέζε, στη Ρώμη. Πρόκειται για μικρό σχετικά μουσείο, μοναδικό όμως ως προς τους πίνακες και τα αγάλματα του που διαθέτει.

Ποτέ δεν ξες τι μπορεί να κάνει ο άνθρωπος για τα άτομα που αγαπάει ,ειδικά οι παππούδες για τα εγγόνια τους.Η σχέση των παππούδων με τα εγγόνια τους είναι αναμφισβήτητα μοναδική. Τις περισσότερες φορές έχουν τον ρόλο της babysitter, τις στιγμές που οι γονείς των παιδιών είναι απασχολημένοι και τα εγγόνια προφανώς απολαμβάνουν τις στιγμές που περνούν με τους παππούδες τους. Εκτιμούν την ανεκτικότητα και τη λιγότερο αυστηρή στάση που δείχνουν, τα παιχνίδια, τα χατίρια και τις ιστορίες τους,το χαρτζιλίκι και τις λιχουδιές που φυσικά δε δίνονται με μέτρο.Μια ασυνήθιστη πράξη αγάπης για τα εγγόνια συνέβη στην Ιαπωνία και έχει αγγίξει τις καρδιές εκατομμύρια ανθρώπων.
Συγκεκριμένα ,ένα ζευγάρι από το Takaharu, νομός Miyazaki,στην Ιαπωνία στα 70 του χρόνια, αποφάσισε να αναδημιουργήσει τη μαγεία της ταινίας κινουμένων σχεδίων “My Neighbor Totoro”, σχεδιάζοντας ένα αντίγραφο του χαρακτήρα “Totoro” για τα εγγόνια τους.Ο Totoro είναι ένας φανταστικός χαρακτήρας που δημιουργήθηκε από το Studio Ghibli , το πιο αγαπημένο στούντιο κινουμένων σχεδίων της Ιαπωνίας.

Η πιο εμβληματική εικόνα του πανούργου, ευρέως χαμογελαστού μαγικού πλάσματος είναι εκείνη που περιμένει ένα ασυνήθιστο λεωφορείο στη βροχή,για αυτό και δημιούργησαν το άγαλμα σε στάση λεωφορείου.
Το έργο ήταν χειροποίητο και έδειξε την εξαιρετική ικανότητα του ζευγαριού στην ξυλουργική και την άψογη προσοχή τους στη λεπτομέρεια. Χρησιμοποιώντας μερικές παραδοσιακές τεχνικές και σοβάτισμα, κατασκευάστηκε πρώτα το πλαίσιο που μοιάζει με βαρέλι για το μελλοντικό άγαλμα.

Ακολούθησαν στρώματα σκυροδέματος και μια μακρά διαδικασία γλυπτικής. Στη συνέχεια προστέθηκαν τούβλα για να βοηθήσουν στη δημιουργία του μαγικού γκρίζου θηρίου. Με προσεκτική γλυπτική, άρχισαν να αναδύονται τα αξιομνημόνευτα, τολμηρά μάτια και μουστάκια του. Το ζευγάρι ολοκλήρωσε το έργο προσθέτοντας ένα μονοπάτι από χαλίκι γύρω από τη δομή και τοποθέτησε την χαρακτηριστική πινακίδα στάσης λεωφορείου.

Το άγαλμα έχει πλέον αγαπηθεί από παιδιά και ενήλικες. Δεν ήταν μόνο μια μεγάλη έκπληξη για τα εγγόνια, αλλά αυτή τη στιγμή προσελκύει τους λάτρεις του Totoro από όλο τον κόσμο. Το ζευγάρι έχει προσθέσει επίσης και την χαρακτηριστική κόκκινη ομπρέλα από την ταινία για κάθε επισκέπτη, φωτογράφο και λάτρη των selfie.

Χάρη στην αγάπη και το όραμα αυτού του ηλικιωμένου ζευγαριού, εδώ και καιρό οι οπαδοί των anime , της ταινίας “My Neighbor Totoro” και οι αναζητητές μαγείας έχουν μια θετική και γεμάτη ενθουσιασμό στάση, όσον αφορά το αξιοθέατο που προκαλεί θαυμασμό και νοσταλγία.Επισκέπτονται το χωριό για να δουν το γλυπτό και να τραβήξουν μια φωτογραφία μαζί του.