Το Αγκίστρι απέχει μόλις μία ώρα από το λιμάνι του Πειραιά. Η ακτοπλοϊκή σύνδεση με τον Πειραιά ξεκίνησε το 1960 ενώ μέχρι τότε η χρησιμοποιούνταν καΐκια από/προς την Αίγινα. Σε αρχαία κείμενα όπως αναφέρει ο Πλίνιος και άλλοι αρχαίοι ιστορικοί όπως ο Θουκυδίδης και ο Διόδωρος, το Αγκίστρι είχε την ονομασία Κεκρυφάλεια που σημαίνει «στολισμένη κεφαλή». Παρ’ όλο που δεν έχουν γίνει αρχαιολογικές ανασκαφές στην δυτική ακτή του νησιού υπάρχουν βυθισμένες μέσα στην θάλασσα, αρχαιότητες και λείψανα προϊστορικής εγκατάστασης. Εδώ βρίσκεται ο τάφος του αρματολού Μητρομάρα (1772), πρωτεργάτη στα Ορλωφικά, ο οποίος κατέφυγε και πέθανε στο νησί στις 15 Φεβρουαρίου 1772. Τότε ήταν που οι Τούρκοι σκότωσαν όλους τους συναγωνιστές του και πούλησαν τις γυναίκες ως σκλάβες, εκτός από τη γυναίκα του που εξαγοράστηκε. Από το νησί καταγόταν και ο αγωνιστής της επανάστασης του 1821 Ιωάννης Αγκιστριώτης που πολέμησε σε διάφορες μάχες μέχρι το 1825.

Το Αγκίστρι σου χαρίζει τα υπέροχα κρυστάλλινα νερά του κι εσύ για αντάλλαγμα του αφήνεις ένα κομμάτι από την καρδιά σου εκεί. Το Αγκίστρι απαιτεί πόλο έλξης για λάτρεις κάμπινγκ. Είναι πολλοί αυτοί που κάθε καλοκαίρι παίρνουν τη σκηνούλα τους, μια καλή παρέα(η και οχι;) και τρέχουν στο νησί για να ξεφύγουν από όλα.

Για μπάνιο θα πας οπωσδήποτε στην Απόνησο. Είναι ένα ιδιωτικό νησάκι στο νοτιοδυτικό τμήμα του Αγκιστρίου οπου μπορείς να αράξεις εκεί από το πρωί μέχρι το βράδυ. Τα νερά του είναι λες και κάνεις μπάνιο σε πισίνα, ενώ ο συνδυασμός των χρωμάτων του τοπίου θα σε μεταφέρει σε εξωτικά μέρη. Μόνο μία ταβέρνα θα βρεις εκεί. Λέγεται «Απόνησσος» και το φαγητό της θα σε αποζημιώσει. Ένα τηγανητό ψαράκι ή καλαμαράκι μετά τη θάλασσα είναι ό,τι πρέπει. Όλο και κάποιο τραπέζι γάμου θα συναντήσεις εκεί το καλοκαίρι.

Στα νερά της Δραγωνέρας θα απολαύσεις μπάνιο. Μπορεί να μην είναι η παραλία που έχεις συνηθίσει, να έχει λίγα βράχια και να είναι κάπως βαθιά, αλλά τα νερά της είναι τόσο καθαρά που δεν θα θέλεις με τίποτα να βγεις έξω.

Το καλύτερο ηλιοβασίλεμα του Αργοσαρωνικού θα το δεις στο Μεγαλοχώρι. Τι καλύτερο από το να αράζεις με μια μπύρα στο ‘Κάστρο’ χαζεύοντας τον ήλιο να χάνεται μέσα στη θάλασσα;

Τα Λιμενάρια είναι το τρίτο και πιο απομακρυσμένο χωριό του νησιού. Θα το συναντήσεις στο δρόμο προς την Απόνησο και μπορείς να κάνεις μια στάση για φαγητό μετά το μπάνιο σου.

Aν πάλι αποφασίσεις να μείνεις για περισσότερες ημέρες, μπορείς να κάνεις μια μονοήμερη εκδρομή στην Αίγινα.
Απέχει λιγότερο από 15 λεπτά από το Αγκίστρι.

Μπορεί το νησί να είναι μικρό, όμως έχει πολλές εκκλησίες που αξίζει να επισκεφτείς. Η Ζωοδόχος Πηγή (Μητρόπολη) στο Μεγαλοχώρι, οι Άγιοι Ανάργυροι στη Σκάλα, η Αγία Κυριακή στα Λιμενάρια, η Παναγία στο Μετόχι με την απίστευτη θέα, και τα εκκλησάκια των Αγίων Πάντων και Αγίων Θεοδώρων πάνω από το Μεγαλοχώρι.

Πάνω από τη Σκάλα, στην πλαγιά του βουνού βρίσκεται το χωριό Μετόχι. Αν περάσεις από εδώ αξίζει να κάνεις μια στάση για φωτογραφίες στην πόρτα ενός σπιτιού τυλιγμένου στις βουκαμβίλιες. Εκεί έζησε η γνωστή Γερμανίδα καλλιτέχνης Gerti Brauner, από το 2000-2010 όταν και απεβίωσε.

Γραφει και Φωτογραφιζει η ΑνναΜαρια Συνιορακη

Η Σαρωνίδα ευρίσκεται στα νοτιοανατολικά παράλια του Σαρωνικού, σε απόσταση 35 χιλιομέτρων περίπου νοτιοανατολικά της Αθήνας.
Η Σαρωνίδα ευρίσκεται μεταξύ του Λαγονησίου (κατεύθυνση προς Πειραιά) και της Αναβύσσου (κατεύθυνση προς Σούνιο). Συνορεύει βορείως με τη δημοτική ενότητα Καλυβίων (Καλύβια και περιοχή Λαγονησίου) και νοτίως και ανατολικώς με τη δημοτική ενότητα Αναβύσσου (περιοχές «Λάκκα Αναβύσσου» και «Μαύρο Λιθάρι»)

Η Σαρωνίδα διαθέτει μία μεγάλη – κεντρική παραλία, η οποία, κατά τους καλοκαιρινούς μήνες, γεμίζει ασφυκτικά, αλλά και πολλές μικρές και όμορφες – γραφικές παραλίες. Η περιοχή διαθέτει πολλές φυσικές ομορφιές, οι οποίες αποτελούν μεγάλο πόλο έλξης για τους κατοίκους της Αθήνας. Η θέα από όλα σχεδόν τα σημεία της περιοχής είναι μοναδική και ο οποιοσδήποτε μπορεί να απολαύσει την καταπληκτική δύση του ηλίου. Σημαντική για την προσέλκυση πολιτών στην περιοχή και για την απόλαυση του παραλιακού μετώπου της Σαρωνίδας ήταν η κατασκευή από την τελευταία κοινοτική αρχή (πριν τη δημιουργία του «Καλλικρατικού» Δήμου Σαρωνικού) ενός περιπατητικού διαδρόμου κατά μήκος της ακτογραμμής της Σαρωνίδας.

Ένα από τα χαρακτηριστικότερα αξιοθέατα της Σαρωνίδας είναι ο ιερός ναός Κοιμήσεως της Θεοτόκου, ο οποίος δεσπόζει στην κορυφή ενός λόφου της περιοχής. Η θέα από τον ιερό ναό είναι μοναδική, καθότι δύναται ο οποιοσδήποτε να απολαύσει πανοραμικά τη Σαρωνίδα, το Λαγονήσι, το Σαρωνικό Κόλπο και νησιά, όπως η Αίγινα και η Ύδρα. Λόγω της καταπληκτικής τοποθεσίας, στην οποία οικοδομήθηκε ο ιερός ναός Κοιμήσεως της Θεοτόκου, αλλά και τού κάλλους του ναού, πολλά ζευγάρια τον επιλέγουν για το γάμο τους. Πολλοί, επίσης, τον επιλέγουν για τη βάπτιση των παιδιών τους. Πέραν του ιερού ναού Κοιμήσεως της Θεοτόκου σημαντικό αξιοθέατο αποτελεί η μοναδική δασική έκταση, η οποία έχει απομείνει στην περιοχή, στη νοτιοανατολική πλευρά της Σαρωνίδας. Μέχρι και τις αρχές της δεκαετίας του 1970 ήταν δασοσκεπής και η άλλη πλαγιά του όρους Όλυμπος, αλλά μετά από αλλεπάλληλες πυρκαγιές το δάσος αυτό αφανίστηκε. Όλη δε αυτή η περιοχή έχει ρυμοτομηθεί και οικοπεδοποιηθεί.

Το έτος 1929, με το Διάταγμα της 21ης Νοεμβρίου 1929 , η Ανάβυσσος αναγνωρίσθηκε σε αυτόνομη Κοινότητα με τη συγκεκριμένη ονομασία, αφού αποσπάστηκε από την Κοινότητα Καλυβίων – Θορικού. Είχαν ήδη εγκατασταθεί οι Μικρασιάτες πρόσφυγες και είχε δημιουργηθεί αυτόνομος οικισμός. Τα διοικητικά όρια ήταν τα εξής: Θέρμη, βόρεια κορυφογραμμή Σκόρδι, Άγιος Παντελεήμονας, Καπό, Φερεντίνου, Γκλιάτη, Πάντου, θάλασσα (η σημερινή οδός Μικράς Ασίας). Η σημερινή περιοχή της Σαρωνίδας περιλαμβανόταν στα διοικητικά όρια της νέας, πλέον, Κοινότητας Αναβύσσου.

Μεσαίωνας – Τουρκοκρατία:
Για εκείνη την περίοδο δεν υπάρχουν πολλές πληροφορίες σε σχέση με την ευρύτερη περιοχή της Αναβύσσου, στην οποία περιλαμβανόταν και η περιοχή της Σαρωνίδας. Αυτό, το οποίο γνωρίζουμε, κυρίως από τις περιγραφές των διαφόρων, ξένων κυρίως, περιηγητών είναι, ότι η ευρύτερη περιοχή είχε πλέον παρακμάσει, οικονομικά και πληθυσμιακά. Οι κάτοικοι ήταν μερικές μόνο δεκάδες και αυτοί δεν ήταν μόνιμοι.
Νεώτερα χρόνια:
Η ίδια παρακμιακή κατάσταση συνεχίσθηκε και μετά την απελευθέρωση. Ειδικώς στην περιοχή της Σαρωνίδας υπήρχαν μόνο ορισμένοι νομάδες κτηνοτρόφοι από την ελληνική φυλή των Σαρακατσάνων, οι οποίοι μετέφεραν τα κοπάδια των ζώων τους από την Πάρνηθα και ξεχειμώνιαζαν, περιστασιακά, σε καλύβες, κυρίως, στις περιοχές Βλάχικα, Φέριζα, Καταφύγι και Θυμάρι, αλλά και στην περιοχή, όπου σήμερα ονομάζεται «Γαλανέϊκα» στην περιφερειακή οδό του οικισμού της Σαρωνίδας με τη σημερινή ονομασία «Γαλάνη» (Ποσειδώνος στην προέκτασή της). Ακόμη και μετά τη μικρασιατική καταστροφή, όταν και εγκαταστάθηκαν στην περιοχή της σημερινής Αναβύσσου και της σημερινής Π. Φώκαιας οι πρώτοι πρόσφυγες, η περιοχή της Σαρωνίδας παρέμεινε με τους ελάχιστους Σαρακατσάνους κατοίκους της, χωρίς να αναπτυχθεί πληθυσμιακά και οικονομικά. Οι «Γαλάνηδες» ή «Γαλανέοι» ήταν οι πρώτοι, από τους Σαρακατσάνους κτηνοτρόφους, που εγκαταστάθηκαν μόνιμα στην περιοχή της Σαρωνίδας κατά τους νεώτερους ιστορικούς χρόνους, εγκαταλείποντας τη νομαδική ζωή.
Η περιοχή της Σαρωνίδας ονομαζόταν εκείνη την περίοδο «Πεύκα Γιουρντά», λόγω του υπάρχοντος τότε πευκοδάσους της περιοχής (υπήρχαν και πολλά ελαιόδενδρα). «Γιουρντάς» ή «Γκιουρντάς» ονομαζόταν και ο πευκόφυτος λόφος, που χωρίζει τη Σαρωνίδα από τον οικισμό «Μαύρο Λιθάρι» Αναβύσσου. Η ονομασία αυτή, μάλλον αρβανίτικη, λέγεται, ότι σημαίνει «πολύ ζεστό μέρος». Ενδέχεται, όμως, να προέρχεται και από την τουρκική λέξη yurt, που σημαίνει τόπος ή περιοχή, δηλαδή η περιοχή ή τόπος τών πεύκων. Αργότερα, ήτοι το 1965, η περιοχή μετονομάσθηκε σε Σαρωνίδα, λόγω του γεγονότος, ότι η περιοχή «βρέχεται» από το Σαρωνικό Κόλπο (άλλοι ισχυρίζονται, ότι η ονομασία οφείλεται στο γεγονός, ότι την περιοχή «σαρώνουν» οι άνεμοι), και η ονομασία αυτή επικράτησε ιδίως μετά την αναγνώρισή της, ως αυτόνομης Κοινότητας το 1979. Με την ονομασία Σαρωνίδα (πρώην Δάριζα) υπάρχει και άλλος οικισμός στην Κοινότητας Γαλατά του Δήμου Τροιζήνος.

Γραφει και φωτογραφιζει η ΑνναΜαρια Συνιορακη