Λίγα σχετικά χιλιόμετρα μακριά από το κέντρο της Αθήνας, βρίσκεται ένας μικρός παράδεισος!
Η Μονεμβασιά ιδρύθηκε τον 6ο αιώνα, από την μετεγκατάσταση σε αυτή των κατοίκων της Αρχαίας Σπάρτης, η οποία τότε ήταν γνωστή ως Λακεδαίμονα.Το όνομα Μονεμβάσια, Μονεμβασία ή Μονεμβασιά οφείλεται στο γεγονός ότι ο μόνος τρόπος για να την επισκεφτεί κανείς είναι μέσα από το βράχο, που είναι η μοναδική είσοδος, η ”μόνη έμβαση”.και οι Φράγκοι την αποκαλούσαν Μαλβαζία. Με το ίδιο όνομα βάφτισαν και μια τοπική ποικιλία κρασιού που παραγόταν στην ανατολική Λακωνία από τον 12ο αιώνα μ.Χ. και για τρεις περίπου αιώνες. Αυτό το κρασί συγκεντρωνόταν στη Μονεμβασιά και ξεκίναγε το μεγάλο ταξίδι προς τη δύση με το λατινογενές όνομα Malvasia. …

• 

• 

Με ιστορία που ξεκινάει από τη νεολιθική περίοδο, η περιοχή της σημερινής Μονεμβάσιας συνδέεται με το λαμπρό Μινωικό πολιτισμό και αναφέρεται από τον Παυσανία ως “Μινώα Άκρα”.Ένας τρομακτικός σεισμός μετέτρεψε τη Μινώα Άκρα σε νησί και η περιοχή πήρε τη σημερινής της μορφή. Η πόλη της Μονεμβάσιας κτίστηκε όταν οι Άβαροι κατήλθαν στην Πελοπόννησο και οι κάτοικοι κατέφυγαν στο βράχο, η δυσπρόσιτη θέση του οποίου τους παρείχε τη δυνατότητα να οχυρωθούν και στο σημείο εκείνο ,έχτισαν την πόλη που ονόμασαν Μονεμβασια.
Άλλοι προσδιορίζουν την περίοδο κατοίκησης της Μονεμβάσιας νωρίτερα με την εισβολή των Βησιγότθων και την κυρίευση της Σπάρτης από τον Αλάριχο.Η ολοκλήρωση και τελειοποίηση των οχυρωματικών έργων κατέστησε το φρούριο δυσπόρθητο. Αμφιθεατρικά χτισμένη και περιτειχισμένη από τα τείχη του κάστρου της, έγινε στόχος επίδοξων κατακτητών.
Όταν οι σταυροφόροι κατέλαβαν την Κωνσταντινούπολη, καταλύοντας το βυζαντινό κράτος, η Μονεμβάσια παρέμεινε το ελεύθερο προπύργιο της Πελοποννήσου για πάνω από 40 χρόνια. Τελικά, έπειτα από πολιορκία τριών ολόκληρων χρόνων, η Μονεμβάσια περιήλθε στην κατοχή των Φράγκων. Στη συνέχεια, ο Μιχαήλ Η’ Παλαιολόγος, αναστηλωτής της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας αντάλλαξε τον αιχμάλωτο Γουλιέλμο Βιλλεαρδουίνο με τα κάστρα του Μυστρά,της Μάνης και της Μονεμβάσιας κι έκτοτε η Μονεμβάσια αποτέλεσε σημαντική στρατιωτική και ναυτική βάση του Βυζαντίου.Το 1464 τέθηκε υπό την εξουσία των Ενετών οι οποίοι διαρρύθμισαν τα τείχη της Κάτω Πόλης και κατασκεύασαν τη Γέφυρα που ένωσε το νησί της Μονεμβάσιας με την ξηρά. Το 1540 η Μονεμβάσια περνάει στην κατοχή των Τούρκων. Στις 21 Ιουλίου 1821 η Μονεμβάσια παραδόθηκε στους Έλληνες και αποτελεί την πρώτη οχυρωμένη πόλη που απελευθερώθηκε.
Η βυζαντινή καστροπολιτεία της Μονεμβασιάς, το «πέτρινο καράβι» του Ρίτσου, στέκει καρτερικά στο νοτιοανατολικό άκρο της Λακωνικής γης. Κάστρα και τείχη, παλιά αρχοντικά, στενά λιθόστρωτα δρομάκια, εκκλησίες, παλιές χαμηλές καμάρες, αψίδες, οικόσημα, μαρμάρινοι αυτοκρατορικοί θρόνοι, βυζαντινές εικόνες δίνουν την εντύπωση μιας πόλης φανταστικής, που δεν την άγγιξε το πέρασμα του χρόνου.Ένα μικρό νησί που ενώνεται με την ενδοχώρα από μια στενή λωρίδα γης, μια γέφυρα που συνυπάρχει με το θαλασσινό στοιχείο.

Μπαίνοντας στο βράχο από τη μοναδική είσοδο ,«μόνη έμβαση» απ’ όπου και το όνομα της πόλης Μονεμβασιά αρχίζει το ταξίδι στο παρελθόν, από τον 6ο αιώνα που κατοικήθηκε μέχρι και σήμερα.Μπαίνοντας στην πόλη αριστερά βρίσκεται το σπίτι του Μονεμβασίτη ποιητή της Ρωμιοσύνης Γιάννη Ρίτσου. Στη συνέχεια, ο κεντρικός δρόμος με το βυζαντινό καλντερίμι, ο δρόμος της αγορά που οδηγεί στη Κεντρική Πλατεία με το παλαιό κανόνι και την Εκκλησία του Ελκομένου Χριστού. Απέναντι το ιστορικό διατηρητέο κτίριο του 16ου αιώνα (τζαμί) όπου στεγάζεται η Αρχαιολογική Συλλογή Μονεμβασίας. Από εδώ διακλαδίζονται οι δρόμοι προς όλες τις γωνίες του Κάστρου.Μετά από μία ανηφορική διαδρομή 15 λεπτών, ο επισκέπτης φτάνει στην επάνω πόλη,«Γούλα» όπως λέγεται, αλλά η θέα σίγουρα τον ξεκουράζει. Στα πόδια του η κάτω πόλη, τα τείχη και η θάλασσα, να παίζει το αιώνιο παιχνίδι της με το Κάστρο, ενώ λίγο πιο πάνω δεσπόζει η εκκλησία της Αγίας Σοφίας χτισμένη στην άκρη του απόκρημνου βράχου.Στο Κάστρο υπάρχουν 40 εκκλησίες, μεταξύ των οποίων της Παναγίας της Χρυσαφίτισσας, της Παναγίας Μυρτιδιώτισσας, της Παναγίας της Κρητικιάς, του Αγίου Νικολάου, του Αγίου Στεφάνου, του Αγίου Παύλου, της Αγίας Άννας, καθώς και το εργαστήριο και μουσείο αργυροχρυσοχοΐας.

Γραφει και Φωτογραφιζει η ΑνναΜαρια Συνιορακη

Το Αγκίστρι απέχει μόλις μία ώρα από το λιμάνι του Πειραιά. Η ακτοπλοϊκή σύνδεση με τον Πειραιά ξεκίνησε το 1960 ενώ μέχρι τότε η χρησιμοποιούνταν καΐκια από/προς την Αίγινα. Σε αρχαία κείμενα όπως αναφέρει ο Πλίνιος και άλλοι αρχαίοι ιστορικοί όπως ο Θουκυδίδης και ο Διόδωρος, το Αγκίστρι είχε την ονομασία Κεκρυφάλεια που σημαίνει «στολισμένη κεφαλή». Παρ’ όλο που δεν έχουν γίνει αρχαιολογικές ανασκαφές στην δυτική ακτή του νησιού υπάρχουν βυθισμένες μέσα στην θάλασσα, αρχαιότητες και λείψανα προϊστορικής εγκατάστασης. Εδώ βρίσκεται ο τάφος του αρματολού Μητρομάρα (1772), πρωτεργάτη στα Ορλωφικά, ο οποίος κατέφυγε και πέθανε στο νησί στις 15 Φεβρουαρίου 1772. Τότε ήταν που οι Τούρκοι σκότωσαν όλους τους συναγωνιστές του και πούλησαν τις γυναίκες ως σκλάβες, εκτός από τη γυναίκα του που εξαγοράστηκε. Από το νησί καταγόταν και ο αγωνιστής της επανάστασης του 1821 Ιωάννης Αγκιστριώτης που πολέμησε σε διάφορες μάχες μέχρι το 1825.

Το Αγκίστρι σου χαρίζει τα υπέροχα κρυστάλλινα νερά του κι εσύ για αντάλλαγμα του αφήνεις ένα κομμάτι από την καρδιά σου εκεί. Το Αγκίστρι απαιτεί πόλο έλξης για λάτρεις κάμπινγκ. Είναι πολλοί αυτοί που κάθε καλοκαίρι παίρνουν τη σκηνούλα τους, μια καλή παρέα(η και οχι;) και τρέχουν στο νησί για να ξεφύγουν από όλα.

Για μπάνιο θα πας οπωσδήποτε στην Απόνησο. Είναι ένα ιδιωτικό νησάκι στο νοτιοδυτικό τμήμα του Αγκιστρίου οπου μπορείς να αράξεις εκεί από το πρωί μέχρι το βράδυ. Τα νερά του είναι λες και κάνεις μπάνιο σε πισίνα, ενώ ο συνδυασμός των χρωμάτων του τοπίου θα σε μεταφέρει σε εξωτικά μέρη. Μόνο μία ταβέρνα θα βρεις εκεί. Λέγεται «Απόνησσος» και το φαγητό της θα σε αποζημιώσει. Ένα τηγανητό ψαράκι ή καλαμαράκι μετά τη θάλασσα είναι ό,τι πρέπει. Όλο και κάποιο τραπέζι γάμου θα συναντήσεις εκεί το καλοκαίρι.

Στα νερά της Δραγωνέρας θα απολαύσεις μπάνιο. Μπορεί να μην είναι η παραλία που έχεις συνηθίσει, να έχει λίγα βράχια και να είναι κάπως βαθιά, αλλά τα νερά της είναι τόσο καθαρά που δεν θα θέλεις με τίποτα να βγεις έξω.

Το καλύτερο ηλιοβασίλεμα του Αργοσαρωνικού θα το δεις στο Μεγαλοχώρι. Τι καλύτερο από το να αράζεις με μια μπύρα στο ‘Κάστρο’ χαζεύοντας τον ήλιο να χάνεται μέσα στη θάλασσα;

Τα Λιμενάρια είναι το τρίτο και πιο απομακρυσμένο χωριό του νησιού. Θα το συναντήσεις στο δρόμο προς την Απόνησο και μπορείς να κάνεις μια στάση για φαγητό μετά το μπάνιο σου.

Aν πάλι αποφασίσεις να μείνεις για περισσότερες ημέρες, μπορείς να κάνεις μια μονοήμερη εκδρομή στην Αίγινα.
Απέχει λιγότερο από 15 λεπτά από το Αγκίστρι.

Μπορεί το νησί να είναι μικρό, όμως έχει πολλές εκκλησίες που αξίζει να επισκεφτείς. Η Ζωοδόχος Πηγή (Μητρόπολη) στο Μεγαλοχώρι, οι Άγιοι Ανάργυροι στη Σκάλα, η Αγία Κυριακή στα Λιμενάρια, η Παναγία στο Μετόχι με την απίστευτη θέα, και τα εκκλησάκια των Αγίων Πάντων και Αγίων Θεοδώρων πάνω από το Μεγαλοχώρι.

Πάνω από τη Σκάλα, στην πλαγιά του βουνού βρίσκεται το χωριό Μετόχι. Αν περάσεις από εδώ αξίζει να κάνεις μια στάση για φωτογραφίες στην πόρτα ενός σπιτιού τυλιγμένου στις βουκαμβίλιες. Εκεί έζησε η γνωστή Γερμανίδα καλλιτέχνης Gerti Brauner, από το 2000-2010 όταν και απεβίωσε.

Γραφει και Φωτογραφιζει η ΑνναΜαρια Συνιορακη

Οι γάτες συντροφεύουν τους ανθρώπους ως κατοικίδια ζώα από την εποχή της αρχαίας Αιγύπτου. Οι Αιγύπτιοι της εποχής εκείνης λάτρευαν τη γάτα ως θεά του σπιτιού. Οι κατοικίδιες γάτες προστάτευαν τους αγρούς και τις οικίες από μολύνσεις που προκαλούσαν διάφορα βλαβερά ζώα, όπως τα ποντίκια, και μερικές φορές τις θεωρούσαν όπως τα πολεμικά θηλυκά λιοντάρια. Πιθανότατα οι πρώτες εξημερωμένες γάτες να είχαν σώσει τους Αιγυπτίους από μολύνσεις εξαιτίας της παρουσίας τρωκτικών και η θεά-γάτα Μπαστ, ως προστάτιδα, να προέκυψε από το θαυμασμό για τις άλλες γάτες. Η Μπαστ ήταν κόρη του θεού ήλιου και διαδραμάτισε σημαντικότατο ρόλο στην αρχαία αιγυπτιακή θρησκεία. Υπάρχουν υποθέσεις ότι οι γάτες που κατοικούν στα νησιά της Κένυας στο Αρχιπέλαγος Λαμού, είναι πιθανότατα οι τελευταίοι απευθείας απόγονοι των γατών που ζούσαν στην αρχαία Αίγυπτο. Οι Αιγύπτιοι όταν πέθαινε η γάτα τους συχνά ξύριζαν τα φρύδια τους σε ένδειξη πένθους. Σε πολλές θρησκείες στην αρχαιότητα υπήρχε η δοξασία ότι οι γάτες είναι εκστατικές ψυχές, σύντροφοι ή οδηγοί για τους ανθρώπους και ότι είναι παντογνώστες αλλά δεν μπορούν να επηρεάσουν τις ληφθείσες αποφάσεις των ανθρώπων, επειδή δεν έχουν φωνή.

Στην Ιαπωνία, η Μανέκι Νέκο είναι μια γάτα που συμβολίζει την καλοτυχία. Ενώ για το Ισλάμ δεν αποτελεί ιερό ζώο, ορισμένοι συγγραφείς αναφέρουν ότι ο Προφήτης Μωάμεθ είχε μια αγαπημένη γάτα, με το όνομα Μουέζα. Λέγεται ότι η αγάπη του για τα ζώα αυτά ήταν τόσο μεγάλη, ώστε θα προτιμούσε να έμενε χωρίς το μανδύα του παρά να ενοχλούσε μια γάτα που θα κοιμόταν επάνω σε αυτόν. Υπάρχουν επίσης και προλήψεις σε πολλούς πολιτισμούς για τα ζώα αυτά. Μία από αυτές είναι η πρόληψη ότι αν κάποιος δει μια μαύρη γάτα να περνά μπροστά του, τότε αυτός θα έχει κακοτυχία.

Το 2007 φιλοζωικές οργανώσεις στην Ιταλία ανακήρυξαν την 17η Νοεμβρίου ως ημέρα της μαύρης γάτας, προσπαθώντας να δώσουν τέλος σε αυτήν την προκατάληψη. Επίσης, ιδιαίτερα το Μεσαίωνα πίστευαν ότι οι γάτες είναι μάγισσες ή χρησιμοποιούνται για την ενδυνάμωση των μαγικών δυνάμεων και ικανοτήτων για μάγια. Για το λόγο αυτό κατά τους μεσαιωνικούς χρόνους εξοντώθηκαν συστηματικά πολλές γάτες. Η εξολόθρευσή τους οδήγησε στον πολλαπλασιασμό των αρουραίων και συνακόλουθα σε μαζικούς θανάτους από την επιδημία πανώλης (Μαύρος Θάνατος). Η εν λόγω επιδημία μεταδόθηκε από ψύλλους που είχαν μολύνει τους αρουραίους.

Η ζωή των γατών δίπλα στον άνθρωπο τις καθιστά μιμητές της κοινωνικής συμπεριφοράς των ανθρώπων. Έτσι, κάποιοι υποστηρίζουν ότι εδώ και χιλιάδες χρόνια πριν, οι γάτες έχουν ως υποκατάστατο της μητέρας τους το άτομο που τις φροντίζει και οι οικόσιτες ενήλικες γάτες ζουν ένα είδος ζωής σαν να ήταν ακόμη μικρά γατάκια και να μην έχουν μεγαλώσει. Επίσης, κυρίως τα γατάκια αρέσκονται στο να παίζουν με ανθρώπους ή με αντικείμενα (π. χ. κουβάρι).Με τη συμπεριφορά αυτή εκπαιδεύονται στο να συλλαμβάνουν τη λεία τους.

Οι γάτες δείχνουν πολλές φορές στοργή για τους ανθρώπινους συντρόφους τους, ιδιαίτερα αν τις αγαπούν και τις φροντίζουν από πολύ μικρή ηλικία. Ένας τρόπος έκφρασης της οικειότητας και της ζεστασιάς της γάτας με τον άνθρωπο είναι το χαρακτηριστικό “γουργούρισμα” που παράγουν, ιδιαίτερα όταν ο άνθρωπος τις χαϊδεύει και τις φροντίζει. Άλλος ένας τρόπος με τον οποίο εκφράζουν την ευγνωμοσύνη τους προς τον άνθρωπο, είναι με το να τρίβονται στα πόδια του ή να του γλείφουν τα χέρια.

Οι γάτες θυμώνουν και εμπλέκονται σε μάχες με άλλες γάτες, συχνά για τη διεκδίκηση του θηλυκού ή και για άλλες αιτίες. Όταν οργίζεται αλλά και ενώ παίζει ή είναι σε αυτοάμυνα, η γάτα προσπαθεί να φανεί πιο εντυπωσιακή και απειλητική, ορθώνοντας τη γούνα της και κυρτώνοντας τη ράχη της. Έτσι αυξάνεται το μέγεθος του σώματός της. Παρά τη σχετική κοινωνικότητα που αποτελεί γενικό χαρακτηριστικό στις γάτες, υπάρχουν ακόμη γάτες που πληρούν ή και υπερβαίνουν το στερεότυπο ότι παρουσιάζουν αρνητική κοινωνική συμπεριφορά. Οι μεγαλύτερες σε ηλικία γάτες μερικές φορές είναι επιθετικές απέναντι στα γατάκια, πολλές φορές δαγκώνοντας και γρατζουνώντας τα.

Είναι γνωστές για τη σχολαστική καθαριότητά τους. Περιποιούνται τον εαυτό τους με το να γλείφουν τη γούνα τους, επιστρατεύοντας τις θηλές στη γλώσσα τους και το σάλιο. Το τελευταίο ενεργεί ως ισχυρό καθαριστικό μέσο και αποσμητικό.

Οι γάτες λατρεύουν να πιάνουν ποντίκια. Η γάτα σας δε θα κυνηγήσει επειδή πεινάει – είναι πολύ καλά ταϊσμένη. Κι ως φυσικοί κυνηγοί, είναι πολύ καλές σε αυτό. Το κάνει αυτό ως φυσικό ένστικτο. Η γάτα σας μπορεί επίσης να σας αφήσει ως δώρο ένα ποντίκι, ή ορισμένες φορές κάτι μεγαλύτερο, στο κατώφλι σας. Οι ερευνητές των γατών δεν είναι εντελώς σίγουροι γιατί οι γάτες αφήνουν νεκρή λεία για τους ιδιοκτήτες τους, αλλά πιστεύουν ότι αυτό συμβαίνει για δύο λόγους:1)Ως σημάδι τρυφερότητας για τον ιδιοκτήτη τους2)Ως αποτέλεσμα του γονεϊκού ενστίκτου της.

Τελος, διακρίνεται για την εξαιρετική της όραση στο σκοτάδι και για τις ικανότητές της στο σκαρφάλωμα. Οι περισσότερες ράτσες γάτας αρέσκονται στο να ανεβαίνουν και να κάθονται σε μέρη με μεγάλο ύψος. Αυτό οφείλεται σύμφωνα με επιστήμονες κυρίως στο ότι με τον τρόπο αυτό τα ζώα κατοπτεύουν το χώρο τους και μπορούν να δουν τις ενέργειες των ανθρώπων και των άλλων κατοικίδιων ζώων στην περιοχή. Κατά την πτώση της από κάποιο ύψος, μια γάτα έχει την ικανότητα να περιστρέψει έτσι το σώμα της με ευλυγισία και να επιστρέψει στην κανονική της θέση, με τα πόδια προς το έδαφος, αρκεί να έχει χρόνο για να το κάνει αυτό. Οι οικόσιτες γάτες είναι γνωστές για τη συνήθειά τους να επιτίθενται στη λεία τους πηδώντας από μέρη όπως π.χ. ένα κλαδί δέντρου, τακτική που ακολουθεί και η λεοπάρδαλη. Τα ύψη δίνουν στη γάτα μία αίσθηση ασφάλειας και γοήτρου. Όταν βρίσκεται σε κίνδυνο μπορεί να κάνει άλμα και πτώση από ύψος μεγαλύτερο των 8 μέτρων.

ΓΡΑΦΕΙ ΚΑΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΖΕΙ Η ΑΝΝΑΜΑΡΙΑ ΣΥΝΙΟΡΑΚΗ

Χτισμένη στις πλαγιές της Οίτης στα 1.040 μέτρα υψόμετρο η Παύλιανη είναι ένα ορεινό χωριό στο  νομό Φθιώτιδα. Βρίσκεται μέσα σε πυκνό ελατοδάσος και σήμερα είναι πολύ αναπτυσσόμενη τουριστικά. Μία θεωρία για την ονομασία του χωριού αναφέρει ότι το όνομά της το οφείλει στους πρώτους της κατοίκους, οι οποίοι ήταν οι πρώτοι που πίστεψαν στα διδάγματα του Αποστόλου Παύλου. Πιο πιθανή εκδοχή όμως είναι να οφείλεται σε Σλαβική ονομασία.

Για να πας να επισκεφθείς την πλατεία του χωριού περνάς από μια γέφυρα ιδιαιτερότητα της γέφυρας είναι όταν την διασχίζεις αρχίζει και παίζει μουσική.

Καθώς ανεβαίνεις το γεμάτα δρομάκια με τα καταπράσινα δεξιά και αριστερά δέντρα παρατηρεί κανείς κάτω έναν μικρό δρόμο ασφάλτου με μικρά παιδικά αυτοκίνητα με διάφορα χρώματα να είναι δίπλα από ποταμάκια γεμάτα νερό ,αλλά και πάνω από τα ποτάμια αιώρες χρώματος ροζ που μπορεί κανείς να ξαπλώσει πάνω τους και να αράξει ακούγοντας τον ήχο των ποταμιών και την ηρεμία που σου παρέχει ένα τέτοιο μέρος.

Αν αναζητάτε σημεία με πανοραμική θέα, τότε στη θέση «Θρόνος του Δία», σε ένα περίπτερο από ξύλο πάνω από την είσοδο του αισθητικού πάρκου της περιοχής που βλέπει έως τον Μαλιακό Κόλπο.Ο σιδερένιος Θρόνος, δημιουργήθηκε μετά την διαταγή που έδωσε ο Αίγκον ο Κατακτητής, στον Δράκο του, Βαλέριον, να λιώσει με την καυτερή του ανάσα χίλια σπαθιά των ηττημένων εχθρών του κατά τη διάρκεια του Πολέμου της Κατάκτησης (War of Conquest). Στον σιδερένιο Θρόνο, κάθεται ο Βασιλιάς των Andals και των πρώτων Ανθρώπων.

Κοντά σας βρίσκεται η εκκλησία του Αγίου Αθανασίου με το πετρόχτιστο καμπαναριό που χρονολογείται από το 1868. Στη διαδρομή μεταξύ Άνω και Κάτω Παύλιανης θα συναντήσετε το μονοπάτι γνωστό και ως «του άγνωστου καλλιτέχνη». Έλατα, βελανιδιές, ιτιές, πλατάνια μικροί καταρράκτες, ξύλινα γεφυράκια, πινακίδες ζωγραφισμένες στο χέρι, αιώρες και γκλίτσες είναι μόνο μερικές από τις εκπλήξεις που σας επιφυλάσσει σε μια πορεία μισής ώρας.

ΓΡΑΦΕΙ ΚΑΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΖΕΙ Η ΑΝΝΑΜΑΡΙΑ ΣΥΝΙΟΡΑΚΗ