Σου έχει τύχει ποτέ να δίνεις τα πάντα για μια σχέση, ή να βοηθάς πολύ τους άλλους, να είσαι πάντα καλός και σωστός και να σου το ξεπληρώνουν με «αχαριστία»;

Ίσως νιώθεις ότι ανταποκρίνεσαι πάντα στις ανάγκες των άλλων, βάζεις πίσω τα δικά σου θέλω για να μην προκαλέσεις εντάσεις, και φροντίζεις τη σχέση (μπορεί να είναι και σε εργασιακό περιβάλλον). Έτσι θέλεις να τους δείξεις πόσο τους εκτιμάς.

Εκείνοι γιατί δε σε εκτιμούν όμως; Ή τουλάχιστον, όχι όσο θα ήθελες. Η εξήγηση που συνήθως δίνεις είναι ότι είναι αχάριστοι ή σε εκμεταλλεύονται. Ίσως πεις ότι είναι σκληροί άνθρωποι που δεν τους νοιάζει παρά μόνο ο εαυτός τους.Ακούγεται λογικό εκ πρώτης όψεως.

O ψυχο-λογικός δρόμος

Μπορεί όμως να υπάρχει και μια άλλη εξήγηση. Μπορεί οι άλλοι να μη σε εκτιμούν τόσο πολύ αν και εσύ είσαι πάντα εκεί για εκείνους, ακριβώς επειδή εσύ είσαι πάντα εκεί για εκείνους…«Δηλαδή, τι μου λες;» θα ρωτήσεις. «Ότι εγώ φταίω που δε με εκτιμούν οι άλλοι; Και δαρμένος και φταίχτης;»

Ίσως ακούγεται παράλογο. Είναι όμως ψυχο-λογικό.Να ξεκαθαρίσω από την αρχή ότι δε φταις εσύ σαν άνθρωπος. Όμως όλες οι συμπεριφορές έχουν συνέπειες. Και οι συνέπειες της δικής σου στάσης είναι πολύ πιθανό να συμβάλουν στην αδιαφορία που εισπράττεις. Ο λόγος είναι πολύ απλός και πολύ ανθρώπινος.

Το διαμάντι

Σκέψου για λίγο. Πότε σου γεννιέται μεγαλύτερη επιθυμία για κάτι; Συνήθως είναι όταν το αντικείμενο της επιθυμίας σου είναι σε έλλειψη. Αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά οι διαφημιστές και μας προβάλουν μηνύματα όπως:

«Εκπτώσεις για λίγες μέρες ακόμα»«Τρέξτε να προλάβετε!»«Μόνο σε επιλεγμένα καταστήματα»«Η τιμή ισχύει για περιορισμένο αριθμό τεμαχίων».

Ο σκοπός είναι να μας δημιουργήσουν το αίσθημα της έλλειψης, καθώς είναι ένα πολύ καλά καταγεγραμμένο ψυχολογικό φαινόμενο πως δημιουργείται μεγαλύτερη επιθυμία για κάτι όταν είναι δυσεύρετο. Βαθυθέλουμε την έλλειψη. Ένα διαμάντι και ένα κρύσταλλο ίδιου σχήματος μπορεί να λάμπουν το ίδιο, όμως το διαμάντι είναι πιο ακριβό επειδή είναι πιο σπάνιο. Η σπανιότητα αυξάνει την τιμή. Όχι η εμφάνιση. Όσο μεγαλύτερη η διαθεσιμότητα, τόσο μικρότερη η τιμή.

Πίσω στις σχέσεις

Εσύ πόσο διαθέσιμος είσαι στις σχέσεις σου; Πόσο συμφωνείς με ό,τι σου προτείνουν; Πόσο λες «δεν έχω πρόβλημα» όταν συζητάτε τι να κάνετε; Πόσο παίρνεις πρώτος τηλέφωνα και στέλνεις πρώτος μηνύματα για να δεις τι κάνουν οι άλλοι ή αν θα βγείτε; Πόσο παραπονιέσαι στον άλλον; Πόσο δεν λες αν κάτι σε ενοχλεί; Πόσο αφήνεις ό,τι κάνεις για να ασχοληθείς με το πρόβλημα του άλλου, ή με ό,τι τον απασχολεί; Εσύ πόσο διαθέσιμος είσαι στις σχέσεις σου;

Οι περισσότεροι άνθρωποι νομίζουμε ότι με το να είμαστε «καλοί» και βολικοί και διαθέσιμοι, οι άλλοι θα μας εκτιμήσουν. Αν λέμε πάντα «Ναι». Συχνά κρύβεται από πίσω η ανασφάλεια μας πως αν δεν είμαστε βολικοί, δε θα μας θέλουν γύρω τους. Κι όμως, ίσως με αυτή τη συμπεριφορά να πετυχαίνουμε το ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα από το επιθυμητό.Και όχι επειδή βγάζουν «κακία» ή αχαριστία. Αλλά επειδή είναι άνθρωποι. Και όλοι οι άνθρωποι έχουμε τους ίδιους ψυχο-λογικούς νόμους συμπεριφοράς.

Το κάνεις και εσύ…

Σκέψου για τον εαυτό σου. Έχεις κάποιον φίλο ή φίλη που πάντα σε παίρνει τηλέφωνο, είναι πάντα εκεί, χωρίς εσύ να χρειάζεται να προσπαθήσεις ιδιαίτερα και δε σου φέρνει ποτέ αντίρρηση; Πώς νιώθεις απέναντί του; Ίσως δεις ότι τον θεωρείς πιο δεδομένο από άλλους και τείνεις πιο εύκολα να τον παραμελήσεις.

Το έχω δει και εγώ στον εαυτό μου και προβληματίστηκα. Έχω ένα φίλο που τον αγαπάω πολύ και παρατηρώ ότι συχνά έχω την τάση να τον αγνοήσω περισσότερο από άλλους φίλους μου που δεν είναι τόσο διαθέσιμοι. Και θεωρώ τον εαυτό μου καλό άνθρωπο!

Αλλά κανένας δεν είναι προστατευμένος από τον αυτόματο τρόπο λειτουργίας του εγκεφάλου μας.

Συμπέρασμα

Ίσως μέχρι τώρα να επιδίωκες να κερδίσεις την εκτίμηση και την προσοχή των άλλων προσπαθώντας να είσαι πάντα διαθέσιμος. Με το να μην τους χαλάς χατίρι. Αν το αποτέλεσμα των προσπαθειών σου δεν είναι το προσδοκώμενο, τότε ίσως η εξήγηση να μην είναι ότι οι άλλοι δε νοιάζονται, δε σε συμπαθούν ή δείχνουν αχαριστία. Είναι πολύ πιθανό να έχεις ενεργοποιήσει άθελά σου ένα πολύ ανθρώπινο χαρακτηριστικό τους. Πως τείνουμε να εκτιμούμε λιγότερο ό,τι είναι σε υπερπροσφορά.

Κάτι για το οποίο δε χρειάζεται να κοπιάσουμε με κάποιον τρόπο. Ίσως είσαι σε υπερπροσφορά.Αν το συνειδητοποιήσεις θα δεις πως πιθανώς να μην είναι τόσο αχάριστοι οι άλλοι και να μην είσαι το θύμα της σχέσης, όπως μέχρι τώρα μπορεί να νόμιζες (αυτό βέβαια μπορεί να μη σου αρέσει και τόσο να το δεις…).

Η γνώση είναι δύναμη, όπως λέω συνεχώς στο βιβλίο μου «Ψυχο-λογικά Μυστικά που μακάρι να γνώριζα νωρίτερα)». Γνωρίζοντας τις συνέπειες των συμπεριφορών σου, αποφεύγεις τις παρεξηγήσεις και αποκτάς το δικαίωμα να δράσεις διαφορετικά.

Ας συνειδητοποιήσουμε πως συμβάλλουμε και εμείς στις συμπεριφορές που εισπράττουμε. Άρα έχουμε δύναμη να τις αλλάξουμε αν θέλουμε. Αλλά και αν δεν θέλουμε, ή νομίζουμε πως δεν μπορούμε να τις αλλάξουμε, πάλι δεν πειράζει. Θα ξέρουμε τι άλλο μπορεί να συμβαίνει και δε θα κατηγορούμε τόσο εύκολα τους άλλους.

Έκφρασε τις ανάγκες σου. Είναι πολύ εντάξει να πεις όχι. Είναι πολύ εντάξει να μην έχεις χρόνο κάποιες φορές. Είναι πολύ εντάξει να σε ενοχλεί κάτι και να λες τι σε ενοχλεί. Είναι πολύ εντάξει να βάλεις όριο.Μάλιστα όχι μόνο είναι πολύ εντάξει αλλά ίσως είναι και ο μοναδικός δρόμος για να πετύχεις αυτό που θέλεις.Σκέψου ψυχο-λογικά και μην επιτρέπεις στην ανασφάλειά σου να σου στερεί αυτό που τόσο πολύ έχεις ανάγκη. Σχέσεις όμορφες, ισότιμες και ανταποδοτικές.Με αμοιβαία εκτίμηση και σεβασμό. Μπορείς να το πετύχεις και σου αξίζει!

Γράφει ο Δημήτρης Φλαμούρης

Πηγή

Στις περισσότερες προσπελάσεις της γλώσσας, ακόμη και τις παραδοσιακές ή δομικές, τα πεδία του ενδιαφέροντος δεν είναι πάντα αμιγώς γλωσσολογικά. Συναντάμε θεωρήσεις ιστορικές, φιλοσοφικές, γεωγραφικές πολιτικές, σημειολογικές. Από τη μία, λοιπόν, εξετάζονται τα γλωσσικά στοιχεία και, από την άλλη, μεταξύ άλλων, κοινωνικές έννοιες, όπως η κοινωνική τάξη, το καθεστώς και το κύρος, η ισχύς και η εξουσία, η αλληλεγγύη και η προσαρμογή.

Υπάρχουν, βέβαια, τέσσερις πιθανές περιπτώσεις για τη συσχέτιση γλώσσας και κοινωνίας.

1) Εξωτερική αιτιότητα της διαμόρφωσης και της ποικιλίας στη γλώσσα: η κοινωνική δομή επηρεάζει και καθορίζει τη γλωσσική δομή και συμπεριφορά: πρόκειται ίσως για την προφανέστερη σχέση.

2) Αντίστροφα, η γλωσσική δομή διαμορφώνεται και μεταβάλλεται κυρίως από εσωτερικούς λόγους, λόγους συστήματος (εσωτερική αιτιότητα) και επηρεάζει την κοινωνική δομή.

3) Οι δύο δομές, κοινωνική και γλωσσική, βρίσκονται σε συνεχή και υποχρεωτική αλληλεπίδραση. Η θέση είναι αρχικά πλατωνική, ενώ ο μαρξισμός έδωσε έμφαση στη σχέση γλώσσας και υλικών συνθηκών ζωής.

4) Η θεωρητική, έστω, θέση ότι δεν υπάρχει καμία μορφή σχέσης ανάμεσα στη γλώσσα και την κοινωνία και ότι η γλώσσα είναι μόνο ένα όργανο έκφρασης της σκέψης αναφέρθηκε πιο πάνω (στην ακραιφνή ΓΜΓ, η γλώσσα φαντάζει απομακρυσμένη από τους ομιλητές της).

Την προσπάθεια, επομένως, συσχετισμού γλωσσικών και κοινωνικών δομών αντιπροσωπεύει η ΚΓ. Δεν πρόκειται για απλή ανάμειξη γλωσσολογίας και κοινωνιολογίας. Η ΚΓ εντοπίζει συγκεκριμένες πτυχές της χρήσης και των επιλογών της γλώσσας μέσα σε μια κοινότητα, παρατηρεί και περιγράφει τις εκδηλώσεις της επαφής αυτής, προτείνει ερμηνείες για τη γλωσσική ποικιλία και για τη σημασία των ΚΓ μεταβλητών.

Κατερίνα Συμφέρη
Εκπαιδευτικός

Έρωτας, αυτός ο μικρός φτερωτός… διάβολος! Μα ναι , ποιός είπε ότι είναι άγγελος; Με αυτά που κάνει; Ούτε καν!

Τι πάει λάθος με τον κύριο; Όλα.
Αρχικά χτυπάει πάντα την λάθος στιγμή. Έρχεται από το πουθενά, συνήθως όταν σε βρει στις καλές σου ώστε να σε στείλει στην παράνοια μια κι έξω.

Επιλέγει πάντα τον λάθος άνθρωπο για να μπορείς μετά να βάζεις την Δέσποινα στο replay να λέει “και πάλι βρήκα τον λάθος άνθρωπο για ν’ αγαπήσω” και να δίνεις πόνο.
Σου παίρνει τα μυαλά, σε αποσυντονίζει και χάνεις τον μπούσουλα. Για να μην πω ότι σε κάνει να φαίνεσαι σαν χαζό, όλη μέρα με ένα χαμόγελο χωρίς λόγο στα χείλη.

Σου κάνει σκωτσέζικα ντούς, μια είσαι μια χαρά στα καλύτερα σου….μια άνοιξε πέτρα για να μπω….άντε βγάλε άκρη.

Δεν υπάρχει ισορροπία ρε παιδί μου. Ψυχολογία ασανσέρ.
Θα μου πεις τώρα, οκ πόση διάρκεια έχει η επιρροή του; Εξαρτάται, θα σου απαντήσω.
Έχει να κάνει με το βαθμό δυσκολίας της σχέσης. Αν μιλάμε για ανεκπλήρωτο έρωτα τότε άστο. Εδώ μιλάμε για μια κατάσταση όπου όσο υπάρχει το φλερτ, το παιχνίδι και η επικοινωνία με τον κρυφό σου πόθο, τόσο υπάρχουν και τα σκαμπανεβάσματα. Μέρα νύχτα πάνω από το τηλέφωνο να ξεροσταλιάζεις, για όσο. Πόσο; Όσο αντέχεις!
Και παλεύεις και προσπαθείς και μετά καταλήγεις να ακούς Πάριο και να τραγουδάς “θέλω να βγω απ’ τα αδιέξοδο αυτό, θέλω να βγω” Δεν μπλέκεις λέμε.

Πάντα βέβαια υπάρχει και η άλλη πλευρά, του αμοιβαίου, πιο σπάνιο. Πιο όμορφο και ήρεμο. Εκεί έχεις έναν ενθουσιασμό στην αρχή όμως κάποια στιγμή όλα μπαίνουν σε μια σειρά, ο έρωτας φεύγει και δίνει την θέση του στην αγάπη. Εκεί το πρόβλημα έιναι όταν δώσει την θέση του στην συνήθεια. Μιλάμε πάλι για ψιλοχαμένο παιχνίδι. Αν δεν είναι αγάπη αλλά απλά έχεις βολευτεί είναι κακό. Πολύ κακό.
Είναι πραγματικά τόσο δύσκολες οι ανθρώπινες σχέσεις ή εμείς τις κάνουμε;
Φταίει η εποχή μας; Φταίνε τα social media;
Φταίει που ψάχνουμε το ιδανικό ενώ τελικά δεν υπάρχει; Αλλά συνεχίζουμε να ελπίζουμε και να το αναζητάμε αδιαφορώντας για τους ανθρώπους που έχουμε δίπλα μας και πληγώνοντάς τους πολλές φορές και πληγώνοντας ακόμα και τους ίδιους μας τους εαυτούς φυσικά.
Ένα ατελείωτο κυνήγι ενός χαμένου θησαυρού ή ενός χαμένου τέλειου άλλου μισού…

Γιατί δεν έχουμε έναν διακόπτη συναισθημάτων με on/off τέλος πάντων ; Όταν κάτι δεν πάει απλά να πατάς το off και γεια σας…
Το πρόβλημα ξεκινάει απο παλιά πάντως . Σύμφωνα με το μύθο του Πλάτωνα, οι άνθρωποι ήταν σφαιροειδή ανδρόγυνα όντα με δυο πρόσωπα, δυο γεννητικά όργανα και οκτώ άκρα. Στρογγυλοί σαν πούλια από τάβλι που με τα τέσσερα χέρια και πόδια τους όταν ήθελαν να τρέξουν πήγαιναν σαν τροχός. Τα πλάσματα αυτά ήταν τόσο δυνατά που οι Θεοί τα φοβήθηκαν και ο Δίας αποφάσισε να τα χωρίσει στα δυο με κεραυνό. Τα δυο κομμάτια ονομάζονταν ημίτομα και ο Απόλλωνας τα έραβε ενώνοντας τα τελειώματα στον αφαλό. Από τότε, σύμφωνα με το μύθο του Πλάτωνα, οι άνθρωποι είναι μισοί. Δηλαδή ημίτονα που προσπαθούν να ολοκληρωθούν στην αρχική τους ενότητα αναζητώντας το άλλο τους μισό. Ο πόθος μας για το ολόκληρο και η ορμή μας να επιστρέψουμε στην πρωταρχική μας φύση ενώνοντας τα δυο μας μισά, σε ένα ολόκληρο ονομάστηκε «έρωτας».
Απο τότε λοιπόν βασανιζόμαστε.

Δύσκολοι καιροί για πριγκίπισσες και πρίγκηπες.

Deppie Politaki

Γράφει η Ρούλα Παγιαλάκη

Να προχωράς μόνο μπροστά, να κοιτάς πάντα ψηλά και να διαγράφεις. Να προχωράς πάντα μπροστά, σαν να είναι αυτό μοναδική επιλογή σου. Σαν να είναι μονόδρομος και είναι υποχρεωτική αυτή σου η πορεία. Να προχωράς πάντα μπροστά, με το βλέμμα καθαρό και χώρο στην ψυχή σου. Να προχωράς και να αναζητάς αυτά που ποθεί η ψυχή σου, αυτά για τα οποία αδημονείς. Να προχωράς μόνο μπροστά και να μην κοιτάζεις ποτέ πίσω. Να κλείνεις ερμητικά τα αυτιά σου στις σειρήνες, που δεν θέλουν να ταξιδέψεις. Να κυνηγάς τα όνειρά σου, να έχεις στόχο και να παλεύεις γι’ αυτόν.

Και να κοιτάς πάντα ψηλά! Να ατενίζεις το μέλλον. Να έχεις αισιοδοξία από επιλογή και όχι από ανάγκη. Να χαρίζεις στα μάτια σου όμορφες εικόνες, ανοικτούς ουρανούς, ξαστεριές και ουράνια τόξα. Να μην χαμηλώνεις ποτέ την ματιά σου, όσο και αν στο επιβάλλουν οι συνθήκες ή οι καταστάσεις. Να μην χαμηλώνεις την ματιά σου μπροστά σε τίποτα και σε κανέναν. Μόνο στον Θεό. Να κοιτάζεις πάντα ψηλά και να καρτεράς το καλύτερο. Να πιστεύεις ότι το αξίζεις, ότι είναι στο δρόμο σου και έρχεται.

Να κοιτάζεις πάντα ψηλά και να διαγράφεις. Να διαγράφεις άσχημες συμπεριφορές, να διαγράφεις το λίγο, το μισό, το άδικο. Να διαγράφεις τα πρέπει, τα δήθεν, τα λειψά. Να διαγράφεις και τα πολύ φανταχτερά, τα δήθεν ιδανικά ,τα μασκαρεμένα. Να διαγράφεις τον εγωισμό, την σκοπιμότητα, τις δικαιολογίες και τα ψέματα. Να διαγράφεις και τις αναβολές, η ζωή τρέχει. Να παίρνεις έναν κόκκινο μαρκαδόρο και να τραβάς διαγραφή, απ’ άκρη σ’ άκρη. Να διαγράφεις ό,τι δεν σου επιτρέπει να είσαι εσύ, να είσαι ο εαυτός σου, ό,τι δεν σε αφήνει να ανθίσεις.

Να προχωράς πάντα μπροστά. Να κοιτάς ψηλά, και να διαγράφεις ό,τι είναι βαρίδι για τα πόδια και την ψυχή σου. Η ζωή είναι γεμάτη δώρα και ανατροπές. Ξαναζεσταμένο να μην τρως το φαΐ σου και το γυαλί που ράγισε πέτα το. Πέτα το παλιό, για να δώσεις χώρο στο καινούργιο να έρθει. Καλωσόρισέ το στην πόρτα σου και βάλτο στην ζωή σου. Να προχωράς πάντα μπροστά!
ΠΗΓΗ

Deppie Politaki

5 στοιχεία τα οποία μπορεί να αλλάξουν τον τρόπο που βλέπετε τη σεξουαλική κορύφωση.

Σκέφτεστε ποτέ την επιστήμη πίσω από τον οργασμό; Μάλλον όχι, ειδικά όταν βρίσκεστε στη μέση ενός. Αποδεικνύεται, όμως, ότι υπάρχουν πολλά ενδιαφέροντα στοιχεία που μπορούμε να γνωρίζουμε γι’ αυτόν. Η κορύφωση στο σεξ μπορεί να σας φανεί πολύ πιο συγκλονιστική, αφού μάθετε τα παρακάτω συναρπαστικά και, ίσως, αστεία facts για αυτή.

Υπάρχει πρόωρος οργασμός και για τις γυναίκες

Είναι γνωστό πως οι άντρες μπορεί να βιώσουν πρόωρη εκσπερμάτιση πολύ συχνά. Πράγμα που δεν ισχύει μόνο για αυτούς. Σύμφωνα με μελέτες οι γυναίκες χρειάζονται το πολύ 10 λεπτά για να κορυφώσουν στη διάρκεια των προκαταρκτικών. Επιπλέον, έρευνα που έγινε στην Πορτογαλία έδειξε ότι περίπου το 40% των γυναικών βιώνουν περιστασιακά οργασμό, χωρίς να το περιμένουν ή να το θέλουν και περίπου το 3% αυτών κορυφώνει πρόωρα για χρόνια. Αυτό, φυσικά, δεν αναιρεί το ότι οι γυναίκες δυσκολεύονται να κορυφώσουν. Τα πιο πρόσφατα στοιχεία δείχνουν ότι η δυσκολία ή ανικανότητα στον οργασμό επηρεάζει το 10 με 40% των γυναικών.

Όλα είναι στο μυαλό

Όταν κάνετε σεξ σκέφτεστε οτιδήποτε άλλο εκτός από αυτό; Το μυαλό σας τρέχει σε λογαριασμούς και υποχρεώσεις; Μήπως να το ξανασκεφτείτε; Η προσοχή στο ό,τι συμβαίνει εκείνη την ώρα μεταξύ εσάς και του συντρόφου σας μπορεί να αποδώσει τα μέγιστα στην ευχαρίστησή σας. Μια μελέτη που δημοσιεύτηκε τον στο Journal of Sexual Research διαπίστωσε ότι η ικανότητα οργασμού αυξήθηκε κατά 30% σε ένα πρόγραμμα ενσυνειδητότητας τεσσάρων ή οκτώ συνεδριών σε γυναίκες. Επιπλεόν, διαπιστώθηκε ότι ο διαλογισμός μπορεί να βοηθήσει το πόσο συγκεντρωμένοι θα είστε στη στιγμή. Μελέτη στο Journal of Sex and Marital Therapy, έδειξε ότι οι γυναίκες που έκαναν διαλογισμό σημείωσαν υψηλότερη βαθμολογία σε μετρήσεις της σεξουαλικής λειτουργίας και υγείας από εκείνες που δεν διαλογίζονταν καθόλου.

Οι straight γυναίκες έχουν λιγότερους οργασμούς

Μελέτη σε 52.600 ανθρώπους στις ΗΠΑ έδειξε το «χάσμα οργασμού» μεταξύ ετεροφυλόφιλων και ομοφυλόφιλων γυναικών. Τα ποσοστά της μελέτης των Πανεπιστημίων της Ιντιάνα, του Chapman και του Claremont Graduate φανέρωσαν το ποσοστό των ανθρώπων που συνήθως είχαν οργασμό:

• Το 65% των ετεροφυλόφιλων γυναικών
• Το 66% των αμφιφυλόφιλων γυναικών
• Το 86% των λεσβιών γυναικών

Στα αντίστοιχα ποσοστά οι ετεροφυλόφιλοι άντρες είχαν οργασμό σε ποσοστό 96%.

Τα γεννητικά όργανα δεν είναι απαραίτητα

Όπως είπαμε παραπάνω όλα είναι στο μυαλό, αλλά και στο νευρικό σύστημα. Οι απολήξεις των νεύρων διεγείρονται με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους. Η τάση που ήθελε τις γυναίκες να έχουν οργασμούς όταν έκαναν κοιλιακούς στο γυμναστήριο, άλλωστε, ήταν μία από τις πιο δημοφιλείς την περασμένη χρονιά.

Η συμβολή στους πόνους περιόδου

Μπορεί να μας φαίνεται λιγάκι κουραστικό και περισσότερο επώδυνο να κάνουμε σεξ, ενώ πονάμε λόγω περιόδου, αλλά οι ειδικοί λένε πως ο οργασμός μπορεί να μειώσει τα συμπτώματα της έμμηνου ρύσης, καθώς εμπλέκονται νεύρα που στο σεξ χαλαρώνουν. Επιπλέον, η απόσπαση της προσοχής από τον πόνο που προσφέρουν οι οργασμοί συμβάλλει στην καταπολέμηση του πόνου. Σε κάθε περίπτωση, αν το επιθυμείτε, δεν βλάπτει να δοκιμάσετε.

ΠΗΓΗ

Playlist to read this article

Cruel Summer by Taylor Swift

Do I Wanna Know by Arctic Monkeys

Το ροδαλό χρώμα των μαγούλων , στο άκουσμα του ονόματος του , είναι ικανό να χαμηλώσεις το βλέμμα σταθερά και να στριφογυρίσεις τις κόρες των ματιών σου . Τα χείλη σου σχηματίζουν καμπύλη αισθητή , χαριτωμένη , χρωματισμένη από αναμνήσεις μπλε και μωβ , σήμα της ελπίδας . Κάτι καινούριο γεννιέται , παίρνει ανάσα και αναδύεται ομοιόμορφο από τον πάτο της θαλάσσης . Εκείνος που δεν λέγεται , εκείνος που καυχιέται , πως έχει με τα βέλη του πληγώσει , τόσους ανθρώπους γύρω του , και ακόμα να τελειώσει . Σαν σεντόνι μαγικό , καλύπτει με ευλάβεια τα λάθη του παρελθόντος και νέα μονοπάτια ανοίγονται εμπρός σου . Εκείνος που δεν μένει , που φεύγει με το πέρασμα του χρόνου και φέρνει την αγάπη , ξενυχτά παρέα με τα βράδια του καλοκαιριού και αναζωπυρώνει την φλόγα της αλήθειας , που χαμηλά υψώνει το κορμί της . Ο καλοκαιρινός σου έρωτας , το πάθος μιας νύχτας , φεύγει μακριά – αποχαιρέτα την την Αλεξάνδρεια που χάνεις .Τελειώνει ο μήνας και το νοίκι και μας πετάει έξω από την μνήμη , τα δανεικά του μήνα να πληρώσουμε και τα συναισθήματα μας να κλειδώσουμε . Σε ένα υπόγειο κελί , χωρίς παράθυρο , με μόνη ηλιαχτίδα την θέρμη της σαρκός μας που ανέμελα χτυπούσε ο αέρας . Τα σημάδια του καλοκαιρινού έρωτα , ζωγραφική πολύχρωμη , σκιές ανάμεσα στα δάχτυλα , που τρεμοπαίζουν στο φως του κεριού που σιγολιώνει , μου ψιθυρίζουν στο αυτί . Νιώθω το κρύο να με κοιτά , αγέρωχη την ώρα που διακρίνω την μορφή του , με την άκρη του ματιού μου , να χαμογελά , ατάραχη , αδιάσπαστη , καθώς μου τραγουδά.

Ο καλοκαιρινός έρωτας δεν είναι όπως τον ξέρεις . Όπως τον ονειρεύτηκες κάτω από το χειμωνιάτικο σου πάπλωμα , υπό τον ήχο της βροχής , με το μπουφάν στο χέρι . Ο καλοκαιρινός έρωτας δεν είναι όπως τον θυμάσαι . Ατίθασος , ανέμελος , απροσδιόριστος και ωραίος . Έχει την γεύση της σταφίδας , την σμιλεμένη  όψη και την ώριμη γεύση που δεν αρέσει σε κανέναν . Έχει την γεύση της αλμύρας που απλώνεται επάνω στο κορμί σου , γεμάτη πέτρες  και αχινούς , φύκια και κοχύλια . Σαν τον γευτείς , το δέρμα σου ροδίζει , τα μάγουλα αναψοκοκκινίζουν , νιώθεις καλοκαίρι .Τα πόδια σου βουλιάζουν , καθώς προσπαθείς να ξεφύγεις από την δίνη του , σε χρυσοστολισμένη άμμο , που σε καλωσορίζει, στα δέσμια αυτού του κόσμου . Νιώθεις ελεύθερος . Ο καλοκαιρινός έρωτας , είναι παντού παρών και πουθενά . Παίζει κρυφτό ανάμεσα στις ηλιαχτίδες του ήλιου , που ξεπροβάλλουν δειλά δειλά από το βουνό , κραυγάζει την φιλαρέσκεια του σε όλο τον απέραντο ουρανό , κάνει αισθητή την παρουσία του , μοιράζεται τις φιλοδοξίες του , γελά ασυναίσθητα , σαν να ‘τανε πιωμένος . Τα χνάρια του στην άμμο , στολίδι τα θεωρεί , μέγας παντογνώστης , ακλόνητος ηγέτης . Η φύση που χει στο νου της , σχέδια σπουδαία για εκείνους που την υπηρετούν , μικρά και άβουλα ανθρωπάρια , μπροστά σε κείνα που αποφάσισε ευθύς κοντολογής για το καλό τους . Είμαστε , αυτός ο κόσμος , ο μικρός , ο μέγας , που μπουρδουκλώνει τα μικροσκοπικά του πόδια , σε έρωτες καλοκαιρινούς , εγωισμούς και ψέμα. 

Ο καλοκαιρινός έρωτας σε ωθεί  να ανακαλύψεις καινούριες πτυχές του εαυτού σου . Σε μια στιγμή , κοιτάζεις την μορφή που έχει πάρει , αυθόρμητα σηκώνεσαι , μια τσάντα και κλειδιά , στον δρόμο της αυγής πια βρίσκεσαι , πριν χαράξει η ομορφιά της , διώχνοντας τα γκριζομάλλινα σύννεφα που εμποδίζουν την κόρη του ματιού σου . Καβάλα στο ποδήλατο , ο αέρας μαστιγώνει την τυφλή όψη του προσώπου σου , στις φλέβες σου κυλά αδρεναλίνη και το σώμα σου ανατριχιάζει στην απεικόνιση του καλοκαιρινού έρωτα , ως έργο τέχνης στο μυαλό σου . Καλημερίζεις τους ανθρώπους γύρω σου , με το χαμόγελο στα χείλη , σαν νίκη τρομερή , όμοια της δεν έχει δει άγαλμα χρυσελεφάντινο , της Αθηνάς η όψη .Είναι αλλιώτικη η μυρωδιά του καλοκαιρινού έρωτα . Βροχή που μόλις ξεκινάει , ψιχάλες που αποτυπώνονται στην γυμνή ανθρώπινη σάρκα , καλομαγειρεμένο φαγητό της μαμάς , καινούριο βιβλίο τυλιγμένο σε χαρτί , μελομακάρονα και κουραμπιέδες , πρωινή δροσιά μετά από μπουρίνι . Σαν νικοτίνη εθιστική εισχωρεί απροσδιόριστα , ακανόνιστα στον οργανισμό που με τόση υπομονή ,προσπαθεί να διαχειριστεί , τα όσα χίλια μύρια συμβαίνουν και τον αποτελειώνει . Τον αποδιοργανώνει , τον ξανασυναρμολογεί , τον ριζώνει, τον κατακεραυνώνει . Είναι φορές που σε μειώνει , σε καταδυναστεύει , σε απομονώνει . Θέλεις να κλάψεις , να ξεσπάσεις για όσα βιώνει το κορμί σου . Εφιάλτες με ανασφάλειες μπερδεύονται στα όνειρα σου , αγριεύουν την μορφή του έρωτα και όλα φαίνονται θολά , μικρά και αρρωστημένα . Μα είναι εκεί , ο καλοκαιρινός σου έρωτας , να σου υπενθυμίζει , πως όμοιο συναίσθημα στην γη δεν θα υπάρξει , το χάδι του είναι γατρειά και το κορμί του η πλάση .

Το μεγαλείο της ανθρωπότητας υποκλίνεται μπροστά στην φλογερή του ανάσα , τα στήθη του προτάσσει , καθώς υψώνεται τοίχος αδιαπέραστο , φραγμό στα σχέδια του έρωτα και στα κρυφά του λόγια . Ο καλοκαιρινός σου έρωτας , το στίγμα μιας νύχτας , κάτω από μια πανσέληνο , ορθώνει την ματιά σου , βάζει φωτιά στα σωθικά και θερμά ζητωκραυγάζει . Ο καλοκαιρινός έρωτας θέλει μοίρασμα στα δύο . Θέλει υπομονή και κατανόηση , διαιρεμένα με το 2 . Σαν κυλιστείς ,  με τα μαλλιά βρεγμένα , στα καθαρά σεντόνια , η σάρκα παίρνει οστά και το μυαλό γυρίζει σβούρες γύρω από γιατί, αν και δεν , μήπως… και θα δείξει . Αμφιβολίες για τι μέλλει γενέσθαι , αν άξιζε να ασχοληθείς , αν έπρεπε να το δεχτείς , αν ήθελες εν τέλει . Στον καλοκαιρινό έρωτα , στην αίσθηση που σου προσφέρει, τα χέρια που απλώνονται , απλόχερα να αγγίξουν , όχι μην πεις βροντόφωνα , με σθένος . Κάτσε και σκέψου , τις στιγμές , τα όνειρα , τα σχέδια , το παρελθόν και το παρόν , το αύριο και τα θέλω. Ο καλοκαιρινός έρωτας επέρχεται με ημερομηνία λήξης . Δεν περιμένει για πάντα , σκεπτικός , αν πάρεις αποφάσεις . Σκορπίζεται σαν στάχτη , μικρό σύννεφο γίνεται και στους δρόμους νυχτοπερπατά , καινούριες αγκαλιές ζητά και τρυφερά τους χάδια . Ο καλοκαιρινός έρωτας , σαν όλους τους άλλους έρωτες , είναι παράφορα εγωιστής και φεύγει , αν νιώσει φόβο και απειλή , στο σώμα του να ρέει . 

Το φθινόπωρο κατέφθασε και συμπαρασέρνει τους καλοκαιρινούς μας έρωτες , στο καλάθι των αχρήστων . Τα φύλλα σκεπάζουν την ένδοξη μορφή τους και οι βρόχες λασπώνουν το κορμί τους , καθιστώντας το άθικτο για την επόμενη καλοκαιρινή περιπέτεια . Για τους τυχερούς , η μυρωδιά , τα χάδια και η θέρμη που εκπέμπουν , διασώζονται , ως άλλοι ακέραιοι πάπυροι , γράμμενοι σε χέρι που φίλησε εικόνες , που προσκύνησε θαύματα και μένουν αλώβητοι ανά τους αιώνες . Για άλλους , το χώμα που έφερε η βροχή , αναμειγνύεται εξαίσια με το σχήμα των αμφιβολιών που κρατούν αλυσοδεμένο τον έρωτα , τον καλοκαιρινό, τον εκείνο μακρινό , με τα σύννεφα μπλεγμένο . Για κείνους , που ατέρμονα αναζητούσαν την ελπίδα , τους γέλασε ο έρωτας και εμφανίστηκε μπροστά τους , σαν από μηχανής θεός , σαν ήρωας , σαν θρύλος . Για λίγους και μικρούς , που τον καταδιώκαν , απότομα τους γύρισε την πλάτη  και μπήκε σε τρένο υπερσιβηρικό , για άλλους ωκεανούς και εχάθη . Μα όπου και αν παν , και όπου σταθούν , αγάπη θε να δώσουν , οι έρωτες του καλοκαιριού , αρνούνται να τελειώσουν . Να δώσουν την σειρά τους σε χειμωνιάτικους , απλούς , συμβιβασμένους . Γιατί, πως να το κάνουμε , χείμωνας όταν έρθει , αστέρια λείπουν από τον ουρανό και ο έρωτας στερεύει .

Τι είναι για σένα , ο καλοκαιρινός έρωτας ; Αγάπη που γεννιέται ή άστρο του ουρανού που γρήγορα ξεχνιέται ; 

Αριάδνη Εμμανουηλίδου

Γράφει η Σωτηρία Ραυτοδήμου

Απόσταση.

Μια λέξη που μπερδεύει, πληγώνει, ενώνει, χωρίζει, λυτρώνει.Δεν είναι κάτι εύκολο…

Θέλει κότσια για να τα “βάλεις” μαζί της.

Πόσο δυνατή όμως μπορεί να φανεί η απόσταση μπροστά στη θέληση. Πόσο μπορεί να φθείρει μια αληθινή σχέση; Ναι δεν κυλούν όλα όμορφα όταν δεν υπάρχει καθημερινή επαφή αλλά και πάλι πότε είναι όλα καλά;

Οι δυσκολίες πάντα υπάρχουν, είναι όμως στο χέρι μας να τις ξεπερνάμε.

Η επιθυμία όμως “νικά” τα χιλιόμετρα και δεν θα επιτρέψει να τη φθείρουν. Η επιθυμία πηγάζει απο την καρδιά και όχι απ’ το μυαλό.

Όποιος πραγματικά θέλει να μείνει στη ζωή σου θα μείνει, χωρίς δεύτερες σκέψεις χωρίς δικαιολογίες χωρίς “δεν μπορούμε” ή “δε γίνεται”. Γιατί καμμιά απόσταση δεν νίκησε τα συναισθήματα.

Η απόσταση χωρίζει μόνο όσους δεν ήθελαν να μείνουν.

Πηγή

Πηγή εικόνας

Νένα Ευθυμιάδου

Playlist to read this article  

Love song by Taylor Swift 

Wildest Dreams by Taylor Swift 

Take my breath away by Berlin

Unconditionally by Kate Perry 

I don’t want to miss a thing by Aerosmith

Στο ταξίδι για Αθήνα , στην μακρινή εκείνη πόλη , που κάτω από την στέγη των αστεριών της , φιλοξενεί εκατομμύρια ανθρώπους , θυμήθηκα την πρώτη μου αγάπη . Στο ταξίδι για το αύριο , μια ελπίδα για το σήμερα , θυμήθηκα το τσίμπημα του έρωτα που πρωτόγνωρα ακουμπούσε το κορμί μου . Στην πολύωρη μετάβαση για την πόλη του άγνωστου , που όμοια της δεν υπάρχει , που σε τυλίγει σε δρόμους και στενά , με σκοτάδι αναμειγμένα και φωτιά , θυμήθηκα πως ήταν να σε αγαπούν , όταν ήσουνα παιδί . Για εκείνη την αθώα , την πρώτη , την παιδική αγάπη . Την αγάπη που κρατάς όπου και αν πας , εικόνισμα στην καρδιά σου , ανάμνηση από το παρελθόν που ανακαλείς κάθε φορά που ακούς την λέξη αγάπη . Και ας έχουν μείνει λείψανα εκτίμησης και σεβασμού και ας έχουν περάσει δεκάδες χιλιάδες αιώνες από τότε . Η πρώτη αγάπη δεν ξεχνιέται . Και αν την βάλεις στο νου, και αν γελάσεις σθεναρά , θα ναι πάντα η αγάπη , η εκείνη αγάπη που σε κανε να νιώθεις ζωντανός . Σε καλοσώρισε στον κόσμο τον πραγματικό , τον σκληρό και γεμάτο συναισθήματα , τον άδικο τον κόσμο , τον καλό . Σε ταξίδεψε σε τόπους μακρινούς που η φλούδα σου δεν είχε ακουμπήσει , σου έκλεισε τα μάτια για να την εμπιστευτείς τυφλά , σου χάιδεψε το εφηβικό σου πρόσωπο γεμάτο θέρμη και σου ψιθύρισε στο αυτί, καλή τύχη , θα την χρειαστείς . Πάντα να εύχεσαι στην πρώτη σου αγάπη . Να σηκώνεις το ποτήρι ψηλά και να χαμογελάς για όλα όσα σου έχει προσφέρει . Χωρίς εκείνη , δεν θα ξερες τι γλυκό να σ’αγαπούν και να σου το δείχνουν . Χωρίς εκείνη , δεν θα ξερες τι σου αξίζει , τι οφείλει να περάσει το κατώφλι της ψυχής σου . Χωρίς εκείνη , δεν θα ‘χες μάθει να εκτιμάς , να παραστρατείς , να συγχωρείς , να παραβλέπεις. Και ας είναι γεμάτη λάθη η πρώτη μας αγάπη . Εκείνα μας δίδαξαν και τώρα θα μας διδάσκουν, πως οι άνθρωποι γεννιούνται , ζουν και φεύγουν ελεύθεροι . Και ας είναι γεμάτη καρδούλες και γλυκόλογα η πρώτη μας αγάπη . Κακό σημάδι της ενηλικίωσης , επάνω στο κορμί μας , η σιγή των αισθημάτων μας . Και ας είχε λόγια παιδικά και υποσχέσεις ανεκπλήρωτες , όνειρα απατηλά που τότε έμοιαζαν αληθινά .

 Η πρώτη μας αγάπη , σκέψη του μυαλού μας πια , οριοθετεί τα θέλω μας . Μαθαίνουμε να αναγνωρίζουμε την σωστή και αγνή αγάπη , μακριά από σημάδια κακοποιητικής συμπεριφοράς . Γιατί αυτά δεν είναι αγάπη . Η πρώτη μας αγάπη συνοδεύεται από συναισθήματα αγνώστου προελεύσεως που η καρδιά αδυνατεί να ταυτοποιήσει . Είναι τόσο δυνατά , τόσο ηχηρά που καμιά φορά φοβάσαι μήπως και τα ανακαλύψουν οι περαστικοί του δρόμου . Αχ , και ξαφνικά γεμίζουν τα πνευμόνια σου αέρα , φουσκώνει περήφανα η ψυχή σου και νιώθεις την αδρεναλίνη να ρέει απεριόριστη στα μικρά μικρά , μικρά σου αιμοσφαιρίδια . Και δώστου πάλι όνειρα , τρελούτσικα και απίθανα , σενάρια ζωής που ίσως , και ναι , και όχι , και δεν ποτέ , μην βγουν αληθινά  και σκέψεις , που σε κατακλύζουν την πρώτη ώρα του σχολείου . Η πρώτη μας αγάπη , συνήθως μας συναντά στα μαθητικά μας χρόνια . Σχολιαρούδα ακόμα , το άγγιγμα μας φαίνεται ιερό και το βλέμμα αθώο . Συνειδητοποιούμε την ομορφιά του σώματός μας και επενδύουμε σε εκείνη . Και έρχεται . Ήρθε , έφτασε κοντά μας , χωρίς καν να αναμένεις . Η πρώτη μας αγάπη , δεν είναι σαν τις άλλες . Ανακαλύπτει για πρώτη της φορά , τα απόκρυφα σημεία της ψυχής μας . Μαθαίνει να συνυπάρχει με τα υπόλοιπα συναισθήματα στο κουβάρι της καρδιάς μας . Και τραβάει ο τυχερός το νήμα που απλόχερα προσφέρει το μυαλό μας και μπερδεύονται οι ανθρώπινες σχέσεις σε ένα μπολ γεμάτο νάρκη .  Η πρώτη μας αγάπη , είναι η κάψα που πρωτόγνωρα βιώνει το υπέροχο κορμί σου , σαν κοιτάς με σε βαθιές θάλασσες που σχηματίζουν τα μάτια του ανθρώπου που σε έφερε ως εδώ . Και τα μικρά του όνειρα , γίνονται δικά σου . Ένα με το σώμα σου , ένα με τα σχέδια , ένα με τα μάτια σου . Η πρώτη αγάπη δεν σε απογοητεύει . Σε ανεβάζει στον 7ο ουρανό και από εκεί χαζεύεις με ελπίδα . Τα σύννεφα που φεύγουν ,  τα γλαροπούλια που πετούν και την αλμύρα της θάλασσας να ακουμπά την άκρη του ποδιού σου . Και δεν σου φτάνει αυτό. Ζητάς άλλο και άλλο , σαν να στερεύει το οξυγόνο που αποζητά η κοφτή αναπνοή σου .  Με απώτερο σκοπό , να μην την ξεχάσεις ποτέ . Αφήνει τα σημάδια της η πρώτη μας αγάπη .

Το αόρατο χέρι της πρώτη μας αγάπης , κατευθύνει την σκέψη του μυαλού μας . Σαν από μηχανής θεός , ξεπροβάλλει από αρχαία τραγωδία και μας οδηγεί σε πράξεις που μόνο ο έρωτας θα μπορούσε να λογίσει. Και ας φαίνονται όλα λανθασμένα . Και ας φαίνονται σωστά. Και ας μην γνωρίζεις πως πρόκειται για αληθινή αγάπη . Η πρώτη σου αγάπη και παντοτινή. 

Στην πρώτη μας αγάπη , τα βλέπουμε όλα φωτεινά . Λουλούδια , αρχίζουν και φυτρώνουν στο σκοτεινότερο σημείο της συνειδήσεως μας και η γεύση των πραγμάτων αποκά μια άλλη διάσταση. Δεν γνωρίζουμε από χωρισμούς , μελόδραμα και γύρνα πίσω . Στην πρώτη μας αγάπη δεν χωράνε εγωισμοί . Το συγγνώμη ακούγεται ευωδία από τα χείλη του ανθρώπου , που αργότερα προτιμά να κρατά το στόμα του κλειστό . Το βλέμμα , εκείνο το σπινθιροβόλο βλέμμα που σε καρφώνει ολόκληρο , καθώς βαδίζεις στα τυφλά προς την μεριά του . Και σου κρατά το χέρι , σου ανεβάζει τους παλμούς βήμα προς βήμα και ο ουρανός γεμίζει αστέρια. Το γέλιο σου σκεπάζει με ευλάβεια τα ( ίσως και όχι τόσο πετυχημένα ) αστεία που ηχούν σαν ύμνος από τα χείλη που κοιτάς με τόση αγωνία. Και γελάς . Πολύ γελάς . Οι ματιές γεμίζουν τον χώρο που απλώνεται στα πόδια σου , φαρέτρα ολόκληρη κατέχουν , με βέλη ερωτεύσιμα και ανάθεμα αν ξέρεις που θέλουν να σε βρουν . Η πρώτη σου αγάπη γίνεται η αχίλλειος πτέρνα που συνοδεύει το σώμα σου για πάντα . Δεν την ξεχνάς . Δεν μπορείς να την ξεχνάς . Και ας έχει φύγει το πάθος . Ξέρεις ποιο είναι το αγαπημένο μου μέρος στην πρώτη μας αγάπη; Και στην κάθε αγάπη . Τα μικρά μεγάλα , αμέτρητα , αχόρταγα πειράγματα . Ποιος θνητός και ποιος θεός μπορεί να αντισταθεί μπροστά τους ; Σαν από χάδι αγγέλου , ομορφαίνουν εκείνο που αναπτύσσεται και σου ψιθυρίζει μυστικά της προσωπικότητας του άλλου . Τα μεγάλα τους μάτια , σε θωρούν και κάνουν την αγάπη σου ακόμα πιο μεγάλη . Η σάρκα σου , ανέγγιχτη ακόμα , από τα ανεξίτηλα σημάδια της αγάπης , αφήνεται στην δίνη του κυκλώνα που φωνάζει το όνομα του . Το μόνος γίνεται μαζί , και ας μην το βλέπεις έτσι . Τα δάχτυλα σου μπλέκονται στην ονειροπαγίδα και μετατρέπουν το θάρρος σε πράξη . Χρόνια αργότερα  , σε ένα ταβερνάκι , σαν θυμηθείς εκείνες τις πράξεις , μην κοκκινήσεις  λέγοντας πως ήταν χαζομάρες . Οι μνήμες ολοζώντανες στο πέρασμα του χρόνου , μας αποδεικνύουν ότι εκείνες έφτιαξαν την αγάπη . Την έχτισαν , πετραδάκι πετραδάκι , την πότισαν νερό για να ανθίσει . Και ήρθε και έδεσε η τύχη και σου πρόσφερε απλόχερα την πρώτη σου αγάπη. 

Ο αέρας φυσάει λυσσασμένα και ακουμπά νοσταλγικά τα απόκρυφα σημεία του μυαλού σου. Στο τώρα , το σήμερα , το παρόν και το ύστερα . Η πρώτη σου αγάπη , συντροφεύει διστακτικά τα βήματα σου όπου και αν πας . Όπου και αν βρεθείς . Σου θυμίζει πως κάποτε αγαπήθηκες και αγάπησες πολύ . Και αν δεν την έχεις βρει ακόμα , μην σε νοιάζει , μην λυπάσαι – η μοίρα γνέθει για όλους το κρυφό τους πεπρωμένο . Σε εκείνους που ένιωσαν την πρώτη τους αγάπη , να κυλά αρμονικά , δροσοσταλίδες στο αίμα τους , φτερούγες πεταλούδας που αντικρίζει πρώτη φορά τον ήλιο . Η πρώτη μας αγάπη μας εγκαταλείπει όταν πια ωριμάσουμε . Μπορεί να γίνει και παντοτινή . Ποτέ δεν ξέρεις . Η ανάμνηση της , τα Εισόδια σε έναν καινούργιο κόσμο , χαράζονται ανέπαφα στα σύννεφα που προστατεύουν τα τοιχώματα της ψυχής μας . Στο παρόν , στο τώρα . Να θυμάσαι με δόξα την πρώτη σου αγάπη . Να την τιμάς και να την σέβεσαι . Γιατί σου έμαθε πολλά . Είτε να επιμένεις σε πολλά, είτε να φεύγεις αφήνοντας πίσω σου τα λίγα . Και ας πάει στο καλό . Η πρώτη σου αγάπη λείπει του έρωτος πολύ – μα δεν είναι αυτό το θέμα . Ο έρωτας προσωρινός , θυελλώδης , ατάραχος με βαρύ ιστορικό στην πλάτη του , δίνει την θέση στην αγάπη . Και εκείνη , εστεμμένη βασιλίσσης των συναισθημάτων , δεν ξεχνιέται ποτέ. Στην υγειά , λοιπόν , της πρώτης μας αγάπης , είπα και η πόλη έσβησε από μπροστά μου .

“There is nothing like young love. It comes at a time before the heart knows to protect itself when everything important is raw and exposed—the perfect environment for a soul-sucking, heart-crushing burst.”

Αριάδνη Εμμανουηλίδου

Τα ταξίδια και οι όμορφοι προορισμοί δεν τελειώνουν ποτέ , αν σκεφτεί κανείς πως έχουμε ακόμα πολύ μέχρι να ανακαλύψουμε πλήρως την Γη. Το ίδιο και οι αναμνήσεις , συνδυασμένες με τις εικόνες που περισυλλέγουμε από τους τόπους που επισκεπτόμαστε. Και θα μου πεις , τα ταξίδια , ποτέ δεν περιέχουν αρνητικές σκέψεις , στοιβαγμένα προβλήματα στην γωνία της βαλίτσας , στριμωγμένα δίπλα σε  ρούχα που φρεσκομυρίζουν σπίτι. Τα ταξίδια πάντα σε ωριμάζουν ,σε αναζωογονούν , παίρνεις μια βαθιά ανάσα για όταν θα γυρίσεις και αντικρίσεις το περίσσιο βουνό της καθημερινότητας. Σε μεταλλάσσουν , γίνονται ένα με το αίμα σου και κυλούν ακέραια σωματίδια , στις φλέβες μέχρι να βρουν φωλιά να κουρνιάσουν . Και τα ταξίδια , ποτέ δεν είναι λυπητερά , φορτωμένα με ενοχές και δάκρυα , ιστορίες που λέμε στα παιδιά για να τρομάξουν , τσαλακωμένα λόγια πικρά σε χαρτί από ασήμι , σχηματισμένο με τόση αγάπη και θέρμη . Τα ταξίδια , εκείνα που λαχταράει η καρδούλα σου, τα χει συνδυάσει η έρημη , με γνωριμίες και ανθρώπους , καινούργια πρόσωπα στον καμβά της ζωής , ελπίδα για το άγνωστο και ένα ζεστό πέπλο μυστηρίου να ξετυλίγεται , καθώς θυμάσαι . Θυμάσαι , θυμάσαι πολλά και εύλογα. Τα ταξίδια , οι περιπέτειες που στροβιλίζονται στην δίνη του μυαλού , έχουν και άλλη όψη . Άσχημη , κακεντρεχή , κανείς τους να μην την αντικρίσει , να μην την δει με τα γυμνά του μάτια . Σαν έκλειψη σελήνης , εμφανίζεται σπάνια , η σκέψη που συντροφέρει τα ταξίδια και σαν αγκάθι τριαντάφυλλου χώνεται στον πυθμένα της καρδιά μας . Πώς θα ήταν , αν μου κρατούσες  το χέρι ; 

Το χέρι μου είναι αδειανό , καθώς γυρνάω με τα πόδια από το μικρό σοκάκι της πόλης. Σκεπτόμενος τα ταξίδια . Γιατί , άραγε πηγαίνουμε σε μέρη που δώσαμε υποσχέσεις , πως θα γεμίζαμε με γέλια , με ματιές κρυφές και λαβωμένα σώματα . Από βέλη έρωτος , από αναμνήσεις . Γιατί επιμένουμε να πληγώνουμε την ενσυναίσθηση , πως η μορφή που τόσο ερωτευτήκαμε θα πάρει σάρκα και οστά και θα ξαναγυρίσει κοντά μας . Ίσως το σώμα να πηγαίνει σε μέρη που έκανες όνειρα πως θα σου έσφιγγε το χέρι , αποζητώντας την χαμένη έλξη . Ίσως το σώμα να αντιδρά και πλάθει με το φτωχό μα δαιμόνιο μυαλό του ιστορίες χωρίς τέλος , συναντήσεις στο σκοτάδι , με λίγο φως να ξεπροβάλει από τις χαραμάδες των ψυχών μας . Και το όνειρο σταματά εδώ . Η ψευδαίσθηση γίνεται χίλια κομμάτια ,μετατρέπεται σε θρύψαλα και σπάνε τα δεσμά του παρελθόντος. Δεν θα έρθει πια , να σου σφίξει το χέρι , πάρτο χαμπάρι. Δεν θα έρθει πια , να σου χαϊδεύει το μάγουλο , πάει . Η σιωπή εξαπλώνεται καθώς ανοίγεις την βαλίτσα με τα πράγματα σου και συνειδητοποιείς την ερημιά που νιώθει η ψυχή σου , στο κάλεσμα της ανάμνησης που αιώνια σε τυραννάει . Γιατί; Ακούς την φωνή σου να ψελλίζει και τους τοίχους του δωματίου να πιέζουν ασφυκτικά τις άκρες των χεριών σου . Γιατί , αναρωτιέσαι . Τα ταξίδια , τα όμορφα ταξίδια δεν θα πρεπε να είναι έτσι . Θα πρεπε να σου προσφέρουν γαλήνη και την αίσθηση ότι είσαι ελεύθερος . Κάτι ακούγεται στο βάθος . Ένας μικρός αλλά γνώριμος ήχος . Οι αλυσίδες που κρατούν δέσμιο το κορμί σου , δεν ακούς ;

Στέκομαι στο ύψος της λίμνης , της ξακουστής και ήρεμης λίμνης , με τα ατάραχα νερά . Η μορφή μου σχηματίζεται στο κρυστάλλινο νερό , μα δεν είναι μόνη . Ένα χέρι σφίγγει την μέση μου . Η αντανάκλαση μου χαμογελά θλιμμένα και αφήνεται στην δίνη του ονείρου . Ένας βουβός πόνος , στο στήθος με επαναφέρει στην πραγματικότητα. Θα έπρεπε να ήταν εδώ . Και δεν ήταν . Τα βήματα και οι γνώριμοι ήχοι  απομακρύνονται από το σημείο επαφής και αφήνουν έναν αναστεναγμό. Το χέρι ακουμπά , ασυναίσθητα , την επιφάνεια της λίμνης και ταράζει τους παλμούς των κυμάτων . Η σκυθρωπή μορφή μου είναι πια μόνη … La face glacée du lac. Et mon coeur. Un seul et même.  Νυχτώνει. Εκεί στο βάθος , δύο σκιές συναντιούνται κάτω από το φως της πανσελήνου και χορεύουν κυκλικά γελώντας , ενώ στρέφουν για κλάσματα του δευτερολέπτου το βλέμμα τους προς τα μένα . Και ύστερα , με ύφος λυπημένο , το βάζουν στα πόδια , πριν ακόμα τους θαυμάσει το φεγγάρι . Ίσως γιατί στο πρόσωπο της , είδα την ελπίδα , χαραγμένη στο πλατύ χαμόγελο , ακμάζουσα και σπουδαία . Ίσως γιατί στο πρόσωπο του είδα τις δικές μου πίκρες και αναμνήσεις , τα γιατί που με ακολουθούν ως εδώ . Ίσως γιατί στα πρόσωπά τους είδα υποσχέσεις που δεν καταφεραν να εκπληρωθούν . Από την μία μεριά πάντα . Γιατί εγώ , είμαι εδώ . Λίγο αργά . Αλλά είμαι . 

Τα αυτοκίνητα σκίζουν την άσφαλτο και διακόπτουν βίαια τους συνειρμούς μου , φέρνοντας με στην πραγματικότητα . Τι λέγαμε ; Α ναι . Για τα ταξίδια . Για τα μοναχικά ταξίδια , εκείνα που αν και κουβαλάς μαζί σου ολόκληρο στόλο απο αγαπημένους σου ανθρώπους , πάλι νιώθεις κενός . Άδειος , σαν πακέτο από τσιγάρα που ο καπνιστής , αφού έχει χρησιμοποιήσει για δική του απόλαυση , πετά με δύναμη στον κάδο απορριμμάτων . Χρησιμοποιημένος , είναι η ορθότερη ερμηνεία του συναισθήματος . Και θα μου πεις , τα ταξίδια που τόσο επιζητούμε και ψάχνουμε σε κάθε ευκαιρία να τα πραγματοποιήσουν δεν συστήνονται σε περιπτώσεις εξαιρετικά εύθραστες ; Σαν φάρμακο δεν τα συστήνουν συγγενείς και φίλοι , όταν εσύ μαζεύεις με γυμνά χέρια τα γυαλιά από το πάτωμα της μικρής αθάνατης καρδιάς σου ; Σαν συνταγή γιατρού δεν είναι γραμμένη , με δύσμορφα γράμματα τα λόγια του μυαλού σου : Φύγε . Φύγε και μην ξαναγυρίσεις . Ποιον από όλους να ακούσεις;  Ανοίγω το παράθυρο δειλά δειλά και ακούω τις αστραπές να σκίζουν τον συννεφιασμένο ουρανό . Μοιάζει και αυτός κενός . Θα βρέξει – άλλωστε πάντα βρέχει εδώ . Οι ψιχάλες δεν αργούν να φτάσουν στο παγωμένο χέρι μου και από εκεί εξαπλώνονται σε όλο μου το σώμα. Η μοναξιά , όμως δεν φεύγει . Όσο και να την τρίψεις , όσο και αν την βρέξεις , όσο και αν προσπαθήσεις , δεν φεύγει . Γραμμένη με ανεξίτιλο , σε τούτο το ταξίδι .

Συνταξιδιώτη , συνοδειπόρε , εσύ που θέλεις να βρεις καταφύγιο στα ταξίδια και επιλέγεις την δική τους συντροφιά . Εσύ που θέλεις να κρυφτείς από την ασχήμια του κόσμου , που σε κλωτσά όταν πέφτεις και σε χειροκροτά όταν σηκώνεσαι . Φύγε . Πήγαινε . Μακριά από όσα σε φοβίζουν . Πάρε μια ανάσα . Μόνο μην μου βρεθείς σε μέρη , που τάξατε πως θα πηγαίνατε μαζί . Μόνο μην μου σκεφτείς λέξεις που θα σου λεγε και θα σε ηρεμούσαν. Ώρα της ψευδαίσθησης , να φύγει .  Οι αλυσίδες που ηχούν και σου υπενθυμίζουν πως ο καθένας επιλέγει τον δικό του δρόμο , δεν είναι παρά φαύλοι κύκλοι του παρόντος . Ώρα να τις σπάσεις . Και αν δεν είσαι έτοιμος , δεκτό , ποιος να τολμήσει να αρνηθεί τα όσα έχουν γίνει , βυθίσου στην δίνη του χρόνου και γιάτρεψε τις βαθουλωμένες αναμνήσεις σου. Μα μόνο , μην μου βρεθείς εκεί που ονειρεύτηκες πως θα είσαι ευτυχής .

Αριάδνη Εμμανουηλίδου

Είναι φορές που έχουμε αφήσει τον εαυτό μας να πιστέψει πως ένα μόνο δευτερόλεπτο θα άλλαζε ακόμη και ολόκληρη τη ζωή μας. Βραδιές που στριφογυρνούσε στη σκέψη μας αυτό το «αν μου έδινε μια στιγμή μόνο ακόμη, να εκφράσω όλα όσα έχω μέσα μου», τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά. Είναι όμως πραγματικό; Οι άνθρωποι, κυρίως στις ερωτικές σχέσεις, έχουν μία τάση να εξαντλούν κάθε χρονικό περιθώριο που τους δίνετε για να εκφράσουν όλα όσα σκέφτονται, νιώθουν και βιώνουν μόνοι τους και στο τέλος να μην έχουν πει ούτε τα μισά από όσα θα ήθελαν. Ο πραγματικός χρόνος όμως που μας χωρίζει από το να τα εξομολογηθούμε, απέχει μόνο μια… απόφαση.

Κάποια λεπτά ενώ μιλούσατε, το μόνο που είχες στο μυαλό σου ήταν κάποιο «γιατί», ένα «ίσως» με δική σου υπόθεση ή μερικά μοναδικά κομμάτια σου που θα ήθελες να μοιραστείς. Μέρες ολόκληρες σκεφτόσουν αυτές τις δύο λέξεις που κρατάς μέσα σου και για να τις πεις θα χρειαζόσουν μία μόνο στιγμή. Χρόνια ονειρεύεσαι τη σκηνή αυτή, μελετώντας ξανά και ξανά τα λόγια σου για τότε, με κάθε λεπτομέρεια. Κι όσο ο καιρός είναι περασμένος, προστίθονται κι άλλα. Πρόβα στην πρόβα, αναρρωτιέσαι ποια θα ‘ταν η «κατάλληλη» αυτή σκηνή που πρέπει να ξεθάψεις το βινύλιο με τίτλο «Οι σκέψεις και τα συναισθήματά μου» το οποίο έχει γίνει γνώριμη μελωδία και συντροφεύει πλέον όλες τις νύχτες σου.  

Για κάθε σχέση υπάρχει ένα ιδεατό ρολόι. Είναι αυτό που ξεκινάει να μετράει από την πρώτη στιγμή, αυτή της γνωριμίας. Κάποιες φορές χτυπάει δυνατά, όπως οι ανήσυχοι, ακαθόριστοι χτύποι της καρδιάς μας για να στρέφουμε την προσοχή μας πάνω του. Κι άλλες πάλι, λειτουργεί αθόρυβα για να μη μας θυμίζει την παρουσία του. Σ’ άλλες σχέσεις ο χρόνος κυλλάει προς τη φυσιολογική κατεύθυνση του ρολογιού, ενώ σ’ άλλες μετράει αντίστροφα. Όσες φορές όμως κι αν προσπαθήσεις να βγάλεις την μπαταρία έχοντας σκοπό να παγώσεις το χρόνο, οι δείκτες του παραμένουν εκεί που τις άφησε ο χρόνος και η συνέχεια τους αν και εξαρτάται από σένα για το πότε θα είναι, δε θα είναι ίδια, γιατί θα έχει χάσει την αξία της πραγματικότητας.

Η σχέση μας με το χρόνο στις ερωτικές σχέσεις, εξαρτάται από την ανάγκη μας για ασφάλεια και ο δείκτης του ρολογιού αντιπροσωπεύει τα συναισθήματά μας. Όλες εκείνες οι φορές που δεν καταφέραμε να πούμε όλα όσα θα θέλαμε, όταν ποτέ δεν εκφράσαμε όσα νιώθουμε κρατώντας τα μυστικά, τότε που δεν είπαμε τι μας πειράζει, εκείνες τις φορές που δεν εξωτερικεύσαμε ότι δεν περνούσαμε όμορφα, δεν ήταν γιατί δεν μπορούσαμε. Αλλά γιατί η σχέση μας μετά από τα παραπάνω, θα άλλαζε σε κάτι άγνωστο σε εμάς.

Όπως λένε κι οι Coldplay στο τραγούδι Clocks, “Η σύγχυση δεν σταματά ποτέ, κλείνοντας τοίχους και σημειώνοντας ρολόγια”. Γι’ αυτό πριν από κάθε φορά που θα φτάσεις να επιζητάς ένα μονάχα δευτερόλεπτο ακόμη, φρόντισε όλα τα προηγούμενα να τα έχεις αξιοποιήσει τρέχοντας μέσα στις σκέψεις και τα συναισθήματα σου, κρατώντας στο χέρι σου τη δική σου -μοναδική- απόφαση.

Γράφει η Στέλλα Μακαρώνη