Ο  τίτλος του άρθρου  μου ήρθε εντελώς αυθόρμητα και το πρώτο ευχαριστώ  από τα πολλά που θα ακολουθήσουν  είναι για την έμπνευση που μου έδωσαν να γράψω το παρόν άρθρο οι δύο  υπέροχοι άνθρωποι που αύριο γιορτάζουν. Σήμερα θα σας πω κάποιες μικρές μου προσωπικές ιστορίες που αποδεικνύουν  ότι ένας κόσμος χωρίς τις γυναίκες  θα ήταν απλά κενός. Αφιερώνω τις παρακάτω γραμμές στην αδερφή μου και στην  μητέρα μου.

              Αρχικά πολλές φόρες πιάνω τον εαυτό μου να αναφωνεί  ‘’ Μάνα είναι μόνο μία ‘’. Ο  άνθρωπος που αν το καλοσκεφτείς είναι αυτός που κουβαλάει τον πόνο του παιδιού από την  κοιλία . Περνάει τις  περισσότερες  ώρες με τα παιδία και ας με συγχωρέσουν οι πατεράδες δεν μπορείς ποτέ μα ποτέ να τις  ξεγελάσεις. Πολλά αγόρια ακούω που λένε ότι θα  ήθελα η γυναικά μου να είναι  σαν την μητέρα μου και ο λόγος κυρίως είναι  ένας ,επειδή μια μάνα θα σε αγαπήσει για αυτό που είσαι και όχι για αυτό που θα ήθελαν οι άλλοι να είσαι. Η αγάπη της μητέρας έχει μέσα της όλα κείνα τα συστατικά που χρειάζονται  για να είναι κάποιος ευτυχισμένος, όπως είναι η ανιδιοτέλεια η αγνότητα και η αλήθεια.  Αν κάτι δεν αντέχετε είναι αυτή η υπερβολική φροντίδα τους και αύτη η εικόνα  που έχουν ότι τα παιδιά τους θα είναι πάντα  μικρά. Για παράδειγμα πόσες φορές μου έχει πει παιδί μου πάρε μία ζακέτα θα κρυώσεις ή με το που γύρισα από ξενύχτι πετάχτηκε από το κρεβάτι για να δει αν είμαι καλά. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ  μάνα για την ανεκτικότητα σου όλες εκείνες που ξέσπασα σε νεύρα και φώναζα, για κείνες τις στιγμές που δεν ήμουν καλά και με άκουσες, αλλά σε ευχαριστώ κυρίως  γιατί με την δική σου συμβολή  έμαθα να αγαπώ τους γύρω μου.

              Τα  ετερώνυμα έλκονται, όχι μόνο στην φυσική, όχι μόνο στον έρωτα, αλλά και στην οικογένεια. Ένας αδερφός για την αδερφή του οφείλει να είναι το στήριγμα της, μόνο που το καταλαβαίνει αργά. Αρχικά θυμάμαι τον εαυτό μου να μαλώνω συνέχεια με την αδερφή μου για  τα παιχνίδια, για την προσοχή των γονιών, αλλά και γιατί πάντα πίστευα ότι το γυναικείο φύλο κάνει ότι θέλει( ακόμα το πιστεύω).Δύσκολα θα βρεις αδέρφια που δεν μαλώνουν μεταξύ τους, όμως και από την άλλη δύσκολα θα βρεις  έναν αδερφό να μην προστατεύει την μικρότερη αδερφή του ειδικά από την εφηβεία και μετά. Η δική μου ιστορία εμπεριέχει τα παραπάνω , μικροί μαλώναμε και τώρα ο  ένας δεν μπορεί χωρίς τον άλλον. Θα ήθελα λοιπόν και σε αυτήν να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ. Ένα ευχαριστώ που σπάνια της λέω, γιατί για  μένα είναι ο άνθρωπος που θα συζητήσω τους προβληματισμούς μου , θα μου χαρίσει απλόχερα μια αγκαλιά, χωρίς να της το ζητήσω, θα με συμβουλεύσει, μα το κυριότερο θα μου υποδείξει τα λάθη μου και θα με συγχωρέσει για αυτά.

              Κλείνοντας, οφείλω ένα ευχαριστώ, γιατί είναι σίγουρο ότι υπάρχουν παιδία που είτε δεν έχουν μητέρες τόσο στοργικές, είτε έχουν πιο  δύσκολες στο να εξωτερικεύουν τα συναισθήματα τους. Αν περιμένετε να σας πω  ότι μας κάνουν  ότι θέλουν ,αυτό νομίζω το γνωρίζετε καλύτερα από εμένα. Εγώ λοιπόν θα πω ένα μεγάλο  σε αγαπώ στην μητέρα μου και στην αδερφούλα μου, όσο σπάνια και αν το λέω αυτό .

ΧΡΟΝΙΑ ΣΑΣ ΠΟΛΛΑ !!

Ξυπνάω , με πρώτη εικόνα το χαμόγελο της . Είναι αρκετά χαρούμενη που επιτέλους , μετά από ένα γεμάτο Σαββατοκύριακο , θα ξαναϊδωθεί με τους συμμαθητές και φίλους. Με την δασκάλα της , έτοιμη για νέες δραστηριότητες, χειροτεχνίες και μουσική. Την αγαπάει πολύ την μουσική και ας μην ακούω στίχους από το στόμα της. -Καλημέρα , της λέω , με όρεξη. Μηδέν απάντηση, μόνο ένα βλέμμα , συνοδευόμενο με χαμόγελο.

Συνειδητοποιώ , πως άδικα περίμενα την λέξη καλημέρα να βγει από τα όμορφα χείλη της , μιας και δεν έχει γίνει ποτέ. Μόνο βλέμμα , χαμόγελο ή κατσουφιασμένο πρόσωπο , όταν μου στεναχωριέται , σαν κάτι να της συμβαίνει. Όμως δεν αλλάζει τίποτε, καθώς πολλές φορές τα λόγια δεν μπορούν να περιγράψουν αυτό που αισθάνεσαι και βλέπεις. Έτσι και με εκείνη. Δεν χρειάζεται τον λόγο για να σου αποδείξει πόσο νοιάζεται για σένα. Δεν έχει ανάγκη από λέξεις για να σου δείξει πόσο χαρούμενη είναι που βγήκε βόλτα , που περπάτησε , που άκουσε τα αγαπημένα της τραγούδια στο ραδιόφωνο. Αρκεί, να σε κοιτάξει.

Υπάρχουν κάποιες φορές που διαισθάνομαι πως ο λόγος θα συνιστούσε βοηθητικό στοιχείο στην περίπτωση της. Κάποιες φορές ,αδυνατώ να καταλάβω τι επιζητά , τι αισθάνεται , αν πεινά ή αν κρυώνει. Κάποιες άλλες , με απλές κινήσεις σου υποδεικνύει ακριβώς πως να την βοηθήσεις. Η μαμά μου λέει πως όσο μεγαλώνεις , τόσο πιο εύκολο είναι να την καταλάβεις. Και ας μην αρθρώνει ολόκληρες προτάσεις , παρά μόνο μικρούς φθόγγους, άναρθρα επιφωνήματα. Τι είναι οι λέξεις μπροστά στην αγάπη; Υπάρχει ομορφότερο πράγμα από την αδελφική αγάπη ; Και στην δική μου περίπτωση , ξεχειλίζει. Άλλωστε , πως να μην αγαπήσεις τέτοιο πλάσμα , που ο Δημιουργός μπροστά του , αισθάνεται υπερήφανος ;

Ξαπλώνει δίπλα μου , τα απογεύματα , την ώρα που προσπαθώ να απομνημονεύσω τις ατελείωτες σημειώσεις των αρχαίων ελληνικών , με τους αναρίθμητους φιλοσόφους και με κοιτάζει. -Κουράγιο αδερφούλα , το έχεις , είναι σαν να μου λέει. Και μου δίνει κουράγιο , με το βλέμμα της ,ή με το προσωρινό άγγιγμα της . Ξέρω πως της αρέσουν οι αγκαλιές, αρκεί να μην είναι υπερβολικές. Τότε χαλάει το πράγμα. – Μην τα παρατάς , συνέχισε να προσπαθείς , πιστεύω σε σένα, τα λόγια της αντηχούν στα αυτιά μου. Λόγια που ποτέ δεν ειπώθηκαν με την φωνή , αλλά με τα καστανά ματάκια της. Και τι είναι βλέμμα είναι τούτο….σε κοιτάζει και νιώθεις πως ξεγυμνώνει την ψυχή , πως γνωρίζει όλες τις ενδόμυχες σου σκέψεις.

Και αν σου χαμογελάσει , δηλώνεις ευτυχισμένος. Σε συμπαθεί , απολαμβάνει την παρέα σου και ας μην συζητάτε , παρά μόνο με ματιές. Δεν χωρούν λέξεις σε τέτοιες στιγμές. Ξάφνου , να σου πάλι ,κάποιες απότομες κινήσεις , περίεργες , που δεν βλέπεις καθημερινά . Μα έτσι είναι εκείνη . Για αυτό ξεχωρίζει , ανάμεσα σε τόσους ανθρώπους. Δεν αντιλέγω , κάθε άτομο διαθέτει μια μοναδική και ξεχωριστή προσωπικότητα. Μα ΄κείνη , είναι διαφορετική , λες και δεν πλάστηκε στο ίδιο καλούπι με τους υπόλοιπους ανθρώπους. Ένα πλάσμα , ίσως μαγικό , ένας άγγελος θα λέγαμε…

Σαν ήμουνα μικρή , παίζαμε με τα παιχνίδια μου ολημερίς , δίχως να παραπονεθεί . Τότες δεν καταλάβαινα πολλά , ήξερα πως ήταν το αδέρφι μου . Απλά , λιτά και όμορφα. Χωρίς ταμπέλες , χωρίς κατηγορίες , χωρίς κριτική. Καθώς μεγάλωνα , έβλεπα τα αδέρφια των γύρω μου . Μα γιατί σε μένα δεν γινότανε τα ίδια ; Γιατί εμείς δεν μπορούσαμε να πραγματοποιήσουμε μερικά από εκείνα που τα αδέρφια κάνουν ; Η μάνα μου , ακλόνητος βράχος στο πλευρό μας , άφησε τα πράγματα να εξελιχθούν μόνα τους, ήξερε πως θα γίνουν όπως έπρεπε. Και έξαφνα , η σύντομη περιέργεια μου, σταμάτησε.

Άκουγα για πρώτη φορά την λέξη αυτισμό. Τι είναι πάλι τούτο , έλεγα από μέσα μου. Υπάρχει λέξη που περιγράφει την αδερφή μου ; Και ποιος την επέλεξε ; Ωριμάζοντας, ήρθα σε επαφή με διάφορα φάσματα της ανθρώπινης ζωής , όπως το σύνδρομο Down ,  σχιζοφρένεια, τύφλωση. Όλα τους ξεχωριστά , με ιδιαίτερη ομορφιά. Μα ποτέ δεν κατηγοριοποίησα κάποιον , τους έβλεπα όλους ίσους. Έτσι έμαθα από μικρή. Όλα τα παιδιά του κόσμου , σαν εμένα. Και εγώ , σαν όλα τα παιδιά του κόσμου. 

Καθισμένη δίπλα της , αισθάνομαι πολύ τυχερή που αποτελεί μέλος της οικογένειας μου. Η ομιλία είναι το τελευταίο που φέρνω στο νου μου. Οι άνθρωποι στον δρόμο κοιτάζουν , άλλοτε διακριτικά , άλλοτε πιο έντονα. Δεν τους αδικώ. Δεν μπορείς να καταλάβεις πως είναι να ζεις με εκείνη , να την αγαπάς και να την φροντίζεις. Και εκείνη να κάνει το ίδιο. Με τον δικό της τρόπο , που μόνο εκείνη ξέρει. Την αδελφική αγάπη την χτίζεις , δεν έρχεται ουρανοκατέβατη. Και κανένας αυτισμός , καμιά νόσος , καμιά ιδιαιτερότητα δεν αποτελεί τροχοπέδη για την δημιουργία αληθινής αγάπης ανάμεσα στα αδέρφια. Τρέχω , γεμάτη αυθορμητισμό , και της δίνω ένα φιλί.- Σαγαπώ πολύ , της λέω. Το ξέρει ήδη. Μου χαμογελάει και μου ανταποδίδει. Στα μάτια της , βρίσκω την απάντηση της. Το σ’αγαπώ της , που αξίζει για όλου του κόσμου το χρυσάφι .Και κάπου κάπου , κάποιες βραδιές με ξαστεριά, που το φεγγάρι ολόγιομο δεσπόζει στον νυχτερινό ουρανό και τα πουλιά ησυχάζουν, τότε μου ψιθυρίζει στο αυτί με την πρωτάκουστη φωνή της -Και εγώ σ’αγαπώ. Ή μπορεί να είναι απλά το δικό μου απωθημένο….

Στο Χριστινάκι μου

Αριάδνη Εμμανουηλίδου