Οι εξαρτήσεις αποτελούν ένα μεγάλο «άλυτο» κεφάλαιο για τις ζωές πολλών ανθρώπων.Η αντιμετώπιση των εξαρτήσεων απαιτεί συχνά την ψυχολογική υποστήριξη ειδικών, που μπορεί να βοηθήσει στην αντιμετώπιση των συναισθημάτων, των σκέψεων και των συμπεριφορών που συνδέονται με την εξάρτηση. Μέσω της θεραπευτικής συνεδρίας και της ψυχολογικής συμβουλευτικής, οι άνθρωποι μπορούν να ανακτήσουν τον έλεγχο της ζωής τους και να αναπτύξουν τις δεξιότητες που απαιτούνται για να διαχειριστούν αποτελεσματικά την εξάρτησή τους.

Το Cityvibes.gr «φιλοξενεί» την Ψυχολόγο – Ψυχοθεραπεύτρια, Μαρία Άννα Τσακίρη, η οποία έδωσε τις δικές της απαντήσεις αναφορικά με το θέμα.

Περισσότερες πληροφορίες για την Ψυχολόγο, μπορείτε να αντλήσετε εδώ.

Πώς μπορεί να επηρεάσει η ψυχολογική κατάσταση ενός ατόμου την ανάπτυξη
και την αντιμετώπιση εξαρτήσεων;

«Η εξάρτηση, είναι ένα πολυπαραγοντικό φαινόμενο, το οποίο έχει να κάνει με ατομικούς , οικογενειακούς και κοινωνικούς παράγοντες, είναι η συνάντηση ενός ατόμου με μία ουσία μια συγκεκριμένη κοινωνικοπολική στιγμή (Olivenstein). Η ψυχολογική κατάσταση ενός ατόμου λοιπόν, όπως αυτή τίθεται στην ερώτηση, έχει να κάνει με τις σκέψεις, τα συναισθήματα, τις σχέσεις, τις δυσκολίες στις σχέσεις, τις συνθήκες μέσα στις οποίες ζει το άτομο και τις επιπτώσεις που αυτές
δημιουργούν καθώς και πολλά άλλα. Ασταθή, χωρίς όρια, ανασφαλή περιβάλλοντα καθώς και δυσλειτουργίες μέσα στην οικογένεια μπορούν να δημιουργήσουν συναισθηματικά κενά τα οποία το άτομο θα θελήσει να καλύψει με διάφορους τρόπους, ένας εκ των οποίων είναι η χρήση. Η χρήση μπορεί να γίνει κατάχρηση και να εξελιχθεί σε εξάρτηση. Η αντιμετώπιση των εξαρτήσεων πρέπει να γίνεται σε δημόσια, στεγνά προγράμματα απεξάρτησης, κατά την γνώμη μου, γιατί διαθέτουν όχι μόνο την τεχνογνωσία, καθώς είναι πρωτοπόρα σε όλη την Ευρώπη αλλά και γιατί η απεξάρτηση είναι μια κοινωνική διαδικασία. Είναι μια διαδικασία που το άτομο μαθαίνει να μεγαλώνει και να αναπτύσσεται εκ νέου, να κατανοεί τι το ώθησε στην χρήση, να περπατάει καθαρό δίπλα σε καθαρούς ανθρώπους που αγωνίζονται επίσης. Αυτή η προσωπική ανάπτυξη συμβαίνει μέσα από θεραπευτικές ομάδες διαφόρων ειδών με στόχο το άτομο να κατακτήσει την προσωπική του ελευθερία
που η εξάρτηση του στέρησε.»

Ποια είναι η σχέση μεταξύ των ψυχολογικών παραγόντων, όπως το άγχος ή η
κατάθλιψη, με την εμφάνιση εξαρτήσεων;

«Εδώ χρειάζεται να γίνει ένας διαχωρισμός. Υπάρχει το κομμάτι της συννοσηρότητας, δηλαδή της συνύπαρξης ενός προβλήματος εξάρτησης και μιας ψυχοπαθολογίας, που είναι πολύ δύσκολο να πούμε τι προηγήθηκε καθώς είναι γνωστό ότι κάποιες ουσίες ευνοούν την εμφάνιση ψυχοπαθολογίας (κάνναβη, κοκαΐνη, κ.α) την ίδια στιγμή που είναι γνωστό και συναντάμε χρήστες που εμφανίζουν ψυχοπαθολογία αφού μπουν σε διαδικασία απεξάρτησης και εκεί καταλαβαίνουμε ότι η ουσία “κοίμιζε” σε ένα βαθμό τα σύμπτώματα. Το άλλο κομμάτι έχει να κάνει με χρήστες που δεν είναι εξαρτημένοι, όχι τουλάχιστον σε τέτοιο βαθμό που να αναζητήσουν βοήθεια σε κάποιο πρόγραμμα.
Αυτό που συναντάμε όλο και πιο συχνά είναι άνθρωποι να κάνουν χρήση, σε μια λειτουργική κατά τα άλλα καθημερινότητα, είτε για να μπορέσουν να χαλαρώσουν από το στρες, είτε για να μπορέσουν να διασκεδάσουν, είτε για να νιώσουν καλύτερα με τον ίδιο τους τον εαυτό. Πολύ συχνά συναντάω στην δουλειά, νέους ανθρώπους, φοιτητές, εργαζόμενους που δεν μπορούν να διασκεδάσουν ή δεν διανοούνται να διασκεδάσουν το Σάββατο χωρίς τη χρήση κοκαΐνης και αλκοόλ, ή την χρήση md. Την ίδια στιγμή ένας τρόπος να κοιμηθούν ή να χαλαρώσουν σε μια εργάσιμη, είναι η κάνναβη. Αυτοί οι άνθρωποι δε θα ζητήσουν βοήθεια από κάποιο πρόγραμμα αλλά πηγαίνουν σε ψυχολόγο και εκεί είναι μια ολόκληρη δουλειά ψυχοθεραπευτική που πρέπει να γίνει για να δει το άτομο τι καλύπτει αυτή η, κοινωνικά αποδεκτή πια, χρήση του, ποια βαθύτερα συναισθήματα και αγωνίες έρχεται να εξυπηρετήσει, ποια ελλειπή σχέση με τον εαυτό ή ποιο κενό. Γιατί, όταν κάτι μου γίνεται αναγκαίο για να υπάρξω, με τον οποιοδήποτε τρόπο, τότε δεν με ελευθερώνει αλλά με εγκλωβίζει.»

Πώς μπορεί η ψυχολογική θεραπεία να συμβάλλει στην αντιμετώπιση και την
αποτροπή εξαρτήσεων;

«Για μένα είναι ο μόνος τρόπος να αντιμετωπιστεί η εξάρτηση. Είτε μιλάμε για
προγράμματα σε μια προχωρημένη εξάρτηση είτε μιλάμε για ιδιώτες στην
κατάχρηση και την χρήση ουσιών, η ανάπτυξη του εαυτού, η αναζήτηση του
εσωτερικού κενού που έρχεται να καλύψει η ουσία, τα βιώματα και τα τραύματα που
κρύβονται από πίσω , οι οικογενειακές σχέσεις κτλ είναι όλα θέματα που αναδύονται
και δουλεύονται μέσα στην θεραπευτική διαδικασία ώστε το άτομο να μπορέσει να
νιώσει ελεύθερο και αρκετά δυνατό ώστε να σταθεί καθαρό στα πόδια του.»

Ποιες είναι οι ψυχολογικές προκλήσεις που αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι που
προσπαθούν να ξεπεράσουν μια εξάρτηση;

«Σίγουρα το γεγονός πώς η χρήση είναι παντού γύρω μας δεν είναι βοηθητικό. Το
αλκοόλ είναι παντού και η χρήση του είναι συνδεδεμένη με τη διασκέδαση σε τέτοιο
βαθμό που αν δεν πιεις είσαι ξενέρωτος, η κάνναβη θεωρείται κάτι απόλυτα αθώο
ενώ είναι αποδεδειγμένο ότι συνδέεται με κρίσεις πανικού, ψυχωσικά επεισόδια κ.α
ενώ όπως ανέφερα παραπάνω η χρήση είναι τρόπος διασκέδασης σήμερα.
Επιπλέον, η ανεργία, το κόστος ζωής, η ταχύτητα και το άγχος της καθημερινότητας,
η μη σύνδεση με τη φύση αποξενώνουν τον άνθρωπο από τον εαυτό και τους γύρω
του. Ζούμε σε μια συνθήκη τόσο ξένη και τόσο ανοίκεια από αυτό που πραγματικά
έχουμε ανάγκη σαν άνθρωποι, που είναι τρομερά δύσκολο να ανταποκριθούμε όλοι
πόσο μάλλον κάποιοι που είχαν βρει έναν τρόπο έστω και ψεύτικο να το “αντέχουν”
όλο αυτό.»

Πώς μπορεί η ψυχολογική υποστήριξη να βοηθήσει στην αντιμετώπιση των
ριζικών αιτιών μιας εξάρτησης και όχι μόνο στην αντιμετώπιση των
συμπτωμάτων;

«Όπως είπα, στο γραφείο δέχομαι ανθρώπους με προβληματική χρήση ουσιών αλλά
όταν πρόκειται για εξάρτηση παραπέμπω πάντα σε δημόσια προγράμματα (Αργώ,
ΚΕΘΕΑ, 18Άνω) και όσοι άνθρωποι πραγματικά γνωρίζουν από εξάρτηση κάνουν το
ίδιο. Οπότε, η πρόκληση αυτή τη στιγμή είναι όσοι έρχονται στο γραφείο και είναι
λειτουργικοί στην καθημερινότητα και τις σχέσεις τους, αλλά δεν μπορούν π.χ να
ησυχάσουν χωρίς “να πιουν ένα τσιγάρο” ή να διασκεδάσουν χωρίς λίγη σκόνη ή ένα
χάπι. Εκεί, πάμε στην ουσία και τον πυρήνα του ατόμου, στις ανάγκες, τα θέλω του,
στον αυθορμητισμό και τα όνειρα που έχει ξεχάσει, στην σύνδεση με τον εαυτό, πάμε
σε όλα αυτά που η χρήση καλύπτει.
Επίσης, εξαρτήσεις δεν είναι μόνο οι ουσίες. Εξάρτηση είναι ο τζόγος, με τις τόσες
διαφημίσεις και εφαρμογές στο κινητό, είναι το gaming, είναι ακόμα και τα
ενεργειακά ποτά σε μικρότερες ηλικίες. Εξαρτητικά στοιχεία μπορεί να έχει η σχέση
με το φαγητό. Εξαρτητικές μπορούν να είναι οι σχέσεις με την οικογένεια και τους
στενούς άλλους, και αυτή η εξάρτηση μπορεί να μη φαίνεται, αλλά είναι εξαιρετικά
δυσλειτουργική για το ίδιο το άτομο, το εγκλωβίζει και το κρατάει πίσω.
Όλες οι εξαρτήσεις κάτι έρχονται να καλύψουν, κάποιο εσωτερικό κενό και πάντα
έχουν σαν αποτέλεσμα το άτομο να μη μπορεί να μεγαλώσει και να ελευθερωθεί, να
κρατιέται δέσμιο ουσιών, συνηθειών είτε ανθρώπων.»

Μαρία Άννα Τσακίρη, Ψυχολόγος ΑΠΘ
Μsc Ποινικό Δίκαιο και Εξαρτήσεις
Εκπαιδευόμενη Ψυχοδραματίστρια
Ψυχοθεραπεύτρια NDI
Θεσσαλονίκη, 54623, Ερμού 57, 5ος Όροφος
e-mail: info@mtsakiri-psy.gr
Ιστοσελίδα: mtsakiri-psy.gr

Με αφορμή την πρεμιέρα της παράστασης «spa – σε κατάρα» του Στέφανου Παπατρέχα, η «Κατερίνα» (Κωνσταντίνα Κλαψινού), παραχώρησε στον cityvibes.gr και στον Γιώργο Μαλέκα μια συνέντευξη για τη δική της οπτική στο έργο:

Ε: Τι σημαίνει για εσένα «κατάρα»; Το χρησιμοποιείς στην καθημερινότητα σου; Με ποιά έννοια;

Α: Μόνο με χιούμορ, όπως ακριβώς την χρησιμοποίησε ο Στέφανος Παπατρέχας για το έργο μας, μπορώ να δεχτώ την λέξη και την έννοια της κατάρας. Δεν πιστεύω καθόλου σε αυτά και γι΄ αυτό όταν μου είπε το θέμα του καινούργιου του έργου, γέλασα με το άκουσμα και μόνο μιας ινδιάνικης κατάρας. Πιστεύω στην θετική και την αρνητική ενέργεια που εκπέμπει ο άνθρωπος, αλλά μέχρι εκεί.

Ε: Πώς περνάει τη μέρα της στο Spa η «Κατερίνα»;

Α: Η Κατερίνα μου, αντιμετωπίζει τα πάντα ως ακόμα μία εμπειρία. Την ενθουσιάζει το παραμικρό, δοκιμάζει χωρίς αντίσταση όλα όσα την υποχρεώνει το πρόγραμμα να κάνει και περιμένει με ανυπομονησία να βγει έξω και να πει στον αγαπημένο της πώς πέρασε. Όλα αυτά μέχρι τη στιγμή που θα έρθει αντιμέτωπη με όσα την τρομάζουν και με ανθρώπους που θα προσπαθήσουν να της μειώσουν όλα όσα έχουν μεγάλη αξία για εκείνη. Εκεί βλέπουμε μια εντελώς διαφορετική Κατερίνα, έτοιμη να βγάλει νύχια και να υπερασπιστεί τα πιστεύω της.

Είμαι πιο προσεκτική και πιο ενοχική όταν έρχομαι σε επαφή με ανθρώπους που δεν έχω οικειότητα.

Κωνσταντίνα Κλαψινού

Ε: Σε τι βαθμό / σε ποιά στοιχεία της προσωπικότητάς σου ταυτίζεσαι με την «Κατερίνα»;

Α: Παρά το γεγονός πως κατάφερε να με κάνει να την αγαπήσω και να την θαυμάσω, το σίγουρο είναι ότι είμαστε πολύ μακριά με την Κατερίνα. Είναι ένας άνθρωπος που πιστεύει πολύ στους άλλους και στα ειλικρινή τους αισθήματα, κάτι που εγώ καταφέρνω με δυσκολία και όχι συχνά. Εκφράζεται με απίστευτη ειλικρίνεια και είναι τρομερά αυθόρμητη. Εγώ είμαι πιο προσεκτική και πιο ενοχική όταν έρχομαι σε επαφή με ανθρώπους που δεν έχω οικειότητα. Έχει συνδυάσει την ευτυχία της με την συντροφικότητα, σε αντίθεση με μένα που δεν ένιωσα ποτέ να το έχω ανάγκη. Χαίρομαι όταν μου συμβαίνει, αλλά ξέρω ότι μπορώ να ζήσω και να είμαι καλά και χωρίς αυτό.

Ο Στέφανος πιστεύω θέλησε να παίξει από τη μια μεριά με το παράλογο που έχει το έργο ως συνθήκη – μια ινδιάνικη κατάρα που απειλεί να μεταμορφώσει όλον τον δυτικό κόσμο σε πράσινα άλογα – και με τα ευτράπελα που αυτή φέρνει, αλλά από την άλλη και με τη ζωώδη πλευρά, τις ορμές, τα ένστικτα ή ακόμη και τη φύση μας ως ζώα, που οι άνθρωποι έχουμε λίγο ξεχάσει στην ανάγκη μας να ευχαριστήσουμε τους γύρω μας και να είμαστε σωστά και υποδειγματικά μέλη μιας κοινωνίας.

Κωνσταντίνα Κλαψινού

Ε: Πώς ερμηνεύεις τα «πράσινα άλογα»; Πόσο κοντά είναι στην φράση που χρησιμοποιούμε στην καθημερινότητά μας; 

Α: Μου αρέσουν πολύ τα λογοπαίγνια και με τράβηξε εξαρχής ο τίτλος στο έργο του Στέφανου που παίζει με τις λέξεις. Έτσι, λοιπόν, και όσο αφορά στα πράσινα άλογα, κάποιοι θεωρούν πως η κανονική γραφή είναι «πράσσειν άλογα», το να πράττει δηλαδή κανείς παράλογα, χωρίς λογική. Ωστόσο, ψάχνοντάς το λίγο παραπάνω, δεν είναι τελικά σίγουρο πιο από τα δυο είναι σωστό («πράσσειν άλογα» ή «πράσινα άλογα»), γιατί την έκφραση πράσινα άλογα την συναντάμε και σε άλλες γλώσσες και ουσιαστικά αναφέρεται σε κάτι που δεν υπάρχει, κάτι τρελό και ανήκουστο. Ο Στέφανος πιστεύω θέλησε να παίξει από τη μια μεριά με το παράλογο που έχει το έργο ως συνθήκη – μια ινδιάνικη κατάρα που απειλεί να μεταμορφώσει όλον τον δυτικό κόσμο σε πράσινα άλογα – και με τα ευτράπελα που αυτή φέρνει, αλλά από την άλλη και με τη ζωώδη πλευρά, τις ορμές, τα ένστικτα ή ακόμη και τη φύση μας ως ζώα, που οι άνθρωποι έχουμε λίγο ξεχάσει στην ανάγκη μας να ευχαριστήσουμε τους γύρω μας και να είμαστε σωστά και υποδειγματικά μέλη μιας κοινωνίας.

Ε: Και κάτι που αφορά την Κωνσταντίνα, που θαυμάζω από μικρός, πολύ: Τι σε εμπνέει πολύ έντονα στη δουλειά σου; Ποια συνθήκη στη ζωή σου, επιβεβαιώνει το «ηθοποιός, σημαίνει φως»;

Α: Έμπνευση για κάθε ηθοποιό, σκηνοθέτη, συγγραφέα πιστεύω είναι οι άνθρωποι με τους οποίους συνεργάζεσαι. Όταν βρίσκεσαι με ανθρώπους που μιλάτε την ίδια γλώσσα, που ονειρεύεστε ίδιες αξίας πράγματα, που τους βλέπεις να δημιουργούν και το κεφάλι σου γεμίζει με εικόνες και ιδέες, όλο αυτό σε κάνει να εμπνέεσαι και να θες να δουλεύεις ασταμάτητα χωρίς να νιώσεις στιγμή κουρασμένος και άδειος. Νιώθω πολύ τυχερή που τα τελευταία χρόνια βρίσκομαι διπλά σε τέτοιους ανθρώπους. Με τον Στέφανο Παπατρέχα και τον Λάζαρο Βαρτάνη, ένιωσα από την πρώτη στιγμή ότι μπορώ να πω τα πάντα και να συνεννοηθούμε, χωρίς καν να ανοίξω το στόμα μου. Όλο αυτό είναι το φως. Σε μια κοινωνία με πολλά σκοτάδια, μπαίνεις στο θέατρο με τέτοιους ανθρώπους και όλα γίνονται πιο φωτεινά.

Σε υπερευχαριστούμε Κωνσταντίνα 😊

Επιμέλεια Συνέντευξης: Γιώργος Μαλέκας
Φωτογραφίες Παράστασης: Μάκης Γκαρτζόπουλος

Μιχάλης Σεβαστέρης. Τι να πούμε για αυτόν τον εξαίρετο κωμικό, αλλά και άνθρωπο. Τζογαδόρος, αλλά δε του αρέσει καθόλου να «Τζογάρει» τις ζωές των ζώων. Vegan, λοιπόν, επίσης! Η συνέντευξη που παραχώρησε στον Γιώργο Μαλέκα και τον cityvibes.gr, με αφορμή την παράστασή του στο Λοσάντζελε είναι απλά worth reading.

Ε: Πόσο καιρό είσαι vegan και πώς ξεκίνησες;

Α: Είμαι εδώ και 12 χρόνια. Από μικρό παιδί είχα προβληματισμούς πάνω σε αυτό το θέμα. Στα 18 μου πρώτη φορά υιοθέτησα δύο γατιά και ένιωσα πως ήρθα πιο κοντά με όλα τα ζώα. Έτσι αποφάσισα αυτό που τόσο καιρό σκεφτόμουν ότι μου ταιριάζει να το δοκιμάσω και σαν πράξη. Στην αρχή ήταν δύσκολα αλλά μόλις βρήκα τα βίγκαν φαγητά που σου ταιριάζουν, έγινε μία συνήθεια και δεν ένιωθα ότι μου λείπει κάτι. Πέρα από βιταμίνη Β12. Πάρτε συμπλήρωμα.

Ε: Τι σε εμπνέει περισσότερο στο «Λοσάντζελε» σαν χώρος;

Α: Ότι είναι ένας χώρος που φτιάχτηκε ειδικά και μόνο για την τέχνη του stand up comedy! Είναι μια πολύ πρωτοποριακή και τολμηρή κίνηση για την Ελλάδα! Παίζω εκεί σχεδόν 2 χρόνια και όλες αυτές οι εμφανίσεις που έχω κάνει στο Λοσάντζελε με βοήθησαν πολύ να διαμορφωθώ σαν κωμικός.

Ε: Διαβάζοντας για το πόκερ και την ενασχόλησή σου με αυτό, θα σου θέσω μια τριάδα και θέλω κατάταξη: ύπνος, σεξ, πόκερ.

Α: Προτιμώ όλα σε ένα. Στριπ πόκερ στο όνειρό μου.
Όχι οκ. 1. Πόκερ, γιατί άμα χάνω δε θα μπορώ ούτε να κοιμηθώ, ούτε να κάνω σεξ. 2 ύπνος. Για να ξυπνήσω και να ξαναπαίξω πόκερ. 3 σεξ. Αλλά μόνο αν με πληρώσουν κανα 20€ για να κάνω.

Ε: Νιώθεις καθόλου “influencer”; όχι απαραίτητα όπως οι instagrammers, παρά με την πραγματική του έννοια: πιστεύεις ότι κάποιος εμπνέεται από σένα; το έχεις νιώσει;

Α: Έχω γίνει γνωστός ως τζογαδόρος οπότε το πολύ-πολύ να ενέπνευσα κάποιον να παίξει το εξοχικό του. Ελπίζω να το διπλασίασε.

Ε: Υπάρχουν άτομα στο χώρο του stand up που θαυμάζεις ή/και θα ήθελες να συνεργαστείτε; (αν δεν έχει γίνει ήδη)

Α: Θαυμάζω αρκετά άτομα στο χώρο. Οι κωμικοί που θεωρώ τους καλύτερους και συστήνω σε όλους να δουν είναι Μαθιουδάκης – Βύρωνας, Χριστοφορίδης, Cain. Ελάτε γκεστ στο τζογαδόρο με γυαλί ηλίου και μπλε φουσκοτό μπουφάν.

Σε ευχαριστούμε πολύ, Μιχάλη!

Επιμέλεια Συνέντευξης: Γιώργος Μαλεκας

Με αφορμή την παράσταση «Η σημαία των Αθηνών», του Ανδρέα Κεντζού (λεπτομέρειες της παράστασης εδώ), η ηθοποιός Μαρία Μαυροματάκη, στη συνέντευξη, που παραχώρησε στο portal μας και στον Γιώργο Μαλέκα, ξεδιπλώνει το χαρακτήρα της «Σοφίας» και τι ρόλο διαδραματίζει στη φιλοσοφία του κειμένου.

Ε: Η σημαία στο έργο συμβολίζει μια σημαντική παρελθοντική πράξη αντίστασης. Πώς
πιστεύετε ότι οι πράξεις και οι επιλογές του χαρακτήρα σας αντανακλούν ή αψηφούν την
κληρονομιά ενός τέτοιου συμβόλου;

Στη «Σημαία των Αθηνών» του Ανδρέα Κεντζού, που σκηνοθετεί ο Δημήτρης Μυλωνάς στο Από Μηχανής Θέατρο, ενσαρκώνω τον ρόλο της Σοφίας. Είναι η κόρη ενός ανθρώπου ο οποίος την περίοδο της γερμανικής Κατοχής, μικρό παιδί ακόμη, προέβη σε μια ηρωική πράξη αντίστασης. Για την ακρίβεια, συμμετείχε στην πρώτη πράξη αντίστασης κατά του φασισμού στην Ευρώπη, δίνοντας τον προσωπικό του αγώνα για την ελευθερία. Το προϊόν της δράσης του, η «γερμανική σημαία», βρίσκεται σήμερα στα χέρια της Σοφίας και της οικογένειάς της, κειμήλιο μυστικό και βάρος δυσβάσταχτο. Η Σοφία, θεματοφύλακας της οικογενειακής ιστορίας, φυλάσσει ευλαβικά τη βαριά κληρονομιά, ζώντας η ίδια στη σκιά της, ανήμπορη να τη διαχειριστεί και να ανοίξει τους δικούς της δρόμους. Η ευκαιρία να κάνει ένα βήμα προς την ατομική της ελευθερία δίνεται όταν έρχεται αντιμέτωπη με τις ερωτικές επιλογές της κόρης της και καλείται να ξεπεράσει κοινωνικές συμβάσεις και βαθιά ριζωμένες αντιλήψεις. Περνώντας από διαφορετικά στάδια και βιώνοντας ποικίλα συναισθήματα κατά τη διάρκεια του έργου, υποχωρεί τελικά μπροστά στην αγάπη, παραδίδοντας το ηρωικό σύμβολο του παρελθόντος εκεί όπου ανήκει: Στο μέλλον. Στους νέους, που έχουν το θάρρος να διεκδικήσουν το δικαίωμά τους στην ελευθερία.

Η κωμωδία υπήρξε ανέκαθεν ένας τρόπος να θίξει κανείς ακόμα και τα πιο σοβαρά ζητήματα.

Μαρία Μαυροματάκη

Ε: Το έργο χρησιμοποιεί τη μαύρη κωμωδία για να εξερευνήσει σοβαρά θέματα. Αντίθεση που αδιαμφισβήτητα προκαλεί αίσθηση! Πώς εξισορροπούνται τα κωμικά στοιχεία με τις πιο σοβαρές πτυχές της ιστορίας του χαρακτήρα σας;

Η κωμωδία υπήρξε ανέκαθεν ένας τρόπος να θίξει κανείς ακόμα και τα πιο σοβαρά ζητήματα. Όταν πρόκειται, μάλιστα, για γεγονότα της πρόσφατης ιστορίας, που είναι ακόμα νωπά στο συλλογικό ασυνείδητο, και άρα ιδιαίτερα φορτισμένα, ή για φλέγοντα κοινωνικά θέματα που δεν έχουν βρει ακόμα λύση, γεννιέται πολλές φορές η ανάγκη να αποφορτιστούν μέσα από την κωμωδία, η οποία επιδρά συνήθως λυτρωτικά. Στη «Σημαία των Αθηνών» υπάρχει από γραφής μία κωμική διάσταση, την οποία έχει αναδείξει ακόμη περισσότερο η σκηνοθεσία. Ο ρόλος της Σοφίας, ωστόσο, είναι κατά βάση δραματικός. Πρόκειται για μια γυναίκα που ζει με το βάρος της ευθύνης απέναντι στον ήρωα πατέρα της, εγκλωβισμένη σ’ έναν γάμο γεμάτο αδιέξοδα, η οποία καλείται να αντιμετωπίσει καταπρόσωπο την αλήθεια του παιδιού της. Αυτή η μάχη με τον ίδιο της τον εαυτό και τις παγιωμένες αντιλήψεις της, η πεισματική αντίσταση που προβάλλει μέχρι την τελική υποχώρηση, εμπεριέχει ένα κωμικό στοιχείο ιδιαίτερα ενδιαφέρον, που αποτέλεσε μια ωραία πρόκληση και για εμένα κατά τη διάρκεια των προβών. Είναι πραγματικά ιλιγγιώδης ο τρόπος με τον οποίο εναλλάσσονται οι δραματικές με τις κωμικές στιγμές, απόρροια των εσωτερικών συγκρούσεων, όχι μόνο στον ρόλο της Σοφίας, αλλά και σε όλο το έργο.

Ε: Τι μηνύματα ελπίζετε να αποκομίσει το κοινό από τον ρόλο σας;

Λέει κάποια στιγμή ο σύζυγος της Σοφίας: «Η αγάπη μετράει». Αυτό ακριβώς είναι το μήνυμα. Η αγάπη. Στη διάρκεια του έργου η Σοφία περνάει απανωτά σοκ. Αποκαλύπτονται μπροστά της μυστικά που αντίκεινται στις αξίες της και διαταράσσουν τις ισορροπίες της, σπάζοντας τα ταμπού και όλα τα στεγανά της. Όσο κι αν αντιστέκεται στην αρχή, σταδιακά υποχωρεί και συμφιλιώνεται. Το κλειδί για την εξέλιξή της είναι η αγάπη, η αγάπη για την κόρη της, που την οδηγεί στην αποδοχή. Αποδέχεται το παιδί της, αποδέχεται τον άντρα της και στο τέλος αποδέχεται τον εαυτό της.

Η διαδικασία των προβών είναι συνήθως κοπιώδης και ιδιαίτερα δημιουργική, με στιγμές έμπνευσης, αλλά και έντασης, που φέρνουν τους συντελεστές όλο και πιο κοντά, μέχρι να δέσουν μεταξύ τους και να ανέβουν στη σκηνή σαν ένα αρμονικό σύνολο, μία ομάδα.

Μαρία Μαυροματάκη

Ε: Πώς κυλάει η συνεργασία με τους υπόλοιπους συντελεστές;

Κάθε φορά που ξεκινάει μια θεατρική δουλειά, οι ηθοποιοί εντάσσονται σε μια καινούργια οικογένεια, δημιουργώντας δεσμούς με τα υπόλοιπα μέλη. Στη δική μας θεατρική οικογένεια –που είναι οικογένεια και στο έργο– αναπτύξαμε πολύ ωραίες σχέσεις και συνεργαστήκαμε άψογα. Η διαδικασία των προβών είναι συνήθως κοπιώδης και ιδιαίτερα δημιουργική, με στιγμές έμπνευσης, αλλά και έντασης, που φέρνουν τους συντελεστές όλο και πιο κοντά, μέχρι να δέσουν μεταξύ τους και να ανέβουν στη σκηνή σαν ένα αρμονικό σύνολο, μία ομάδα. Νομίζω ότι εμείς το καταφέραμε αυτό στις πρόβες και συνεχίζουμε και στη διάρκεια των παραστάσεων.

Ευχαριστούμε πολύ!

Επμέλεια συνέντευξης: Γιώργος Μαλέκας

Η ανάληψη ευθυνών αποτελεί ένα σημαντικό κομμάτι της ψυχολογίας του κάθε ανθρώπου καθώς επηρεάζει τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε τον εαυτό μας και τον κόσμο γύρω μας. Η ικανότητα να αναγνωρίζουμε τις δικές μας ενέργειες και να αναλαμβάνουμε τις συνέπειές τους μας επιτρέπει να αναπτύξουμε αίσθημα αυτοελέγχου και αυτοπεποίθησης. Αντίστοιχα, η αποφυγή της ευθύνης μπορεί να οδηγήσει σε αίσθημα ανασφάλειας.

Το Cityvibes.gr «φιλοξένησε» εκ νέου τον Ψυχολόγο Παναγιώτη Νταϊλάκη, ώστε να απαντήσει στις σχετικές ερωτήσεις μας.

Ο Παναγιώτης Νταϊλάκης είναι Ψυχολόγος, Νευροεπιστήμονας του τμήματος Ιατρικής ΑΠΘ,
συγγραφέας και ερευνητής. Προσφέρει ψυχική φροντίδα στην έδρα του η οποία βρίσκεται στο
κέντρο της Θεσσαλονίκης, στην οδό Κομνηνών 12.

Πώς θεωρείτε ότι η ανάληψη ευθυνών συνδέεται με την ψυχολογική ευεξία και την
προσωπική ανάπτυξη ενός ατόμου;

«H ανάληψη ευθυνών είναι αυτό που δίνει νόημα στην ζωή. Ειδικά στη σήμερον ημέρα ακούμε
ιδιαίτερα συχνά για τα δικαιώματα των πολιτών. Αυτό που δεν ακούμε συχνά όμως είναι για τις
ατομικές ευθύνες. Πρέπει να καταλάβουμε κάποια στιγμή ότι τα δικαιώματα του ανθρώπου
δίπλα μας, είναι δική μας ευθύνη. Δεν μπορεί να υπάρχει το ένα χωρίς το άλλο, εκτός και αν
μιλάμε για ένα παιδί που μονάχα ζητάει πράγματα και δεν έχει καταλάβει, ακόμα, ότι είναι
κομμάτι μιας κοινωνίας. Αυτό που πιστεύω είναι ότι λαμβάνοντας ευθύνες, δηλαδή ένα ψυχολογικό “φορτίο”, αποκτάμε αυτομάτως και εμείς οι ίδιοι αξία ανάλογα το βάρος του φορτίου που έχουμε αποφασίσει να κουβαλήσουμε στους ώμους μας. Στον Χριστιανισμό αυτό φαίνεται ιδιαίτερα στο αρχέτυπο του Ιησού Χριστού και τον τίμιο Σταυρό.
Για να δώσω ένα παράδειγμα σχετικά με τα προαναφερθέντα. Φανταστείτε έναν γονέα να χάνει
την δουλειά του. Αυτό θα του επιφέρει άγχος, όχι μόνο εξαιτίας του γεγονότος αυτού, αλλά γιατί
ελλοχεύει ο κίνδυνος ότι αυτή η κατάσταση θα επηρεάσει και έναν άλλο πολύ πιο σημαντικό
τομέα, δηλαδή την οικογένειά του. Τι μας διδάσκει όμως αυτό;
O γονέας αυτός αποφάσισε να αναλάβει την ευθύνη της δημιουργίας και επιβίωσης της
οικογένειάς του. Άρα παίζει ο ίδιος καθοριστικό ρόλο προς την οικογένεια και είναι ιδιαίτερα
πολύτιμος. Έτσι, επιστρεφουμε όπως καταλαβαίνετε στην ιδέα ότι η ανάληψη ευθυνών είναι
αυτό που δίνει νόημα στην ζωή.»

Ποιες είναι οι συνήθειες ή οι παράγοντες που μπορούν να εμποδίσουν κάποιον από το να
αναλάβει ευθύνες στη ζωή του;

«Θεωρώ ότι ένα βασικό στοιχείο που μας εμποδίζει να αναλάβουμε ευθύνες είναι ηθελημένη
αδράνεια. Σίγουρα έχει τύχει σε όλους μας να δούμε κάτι, κατά την διάρκεια της ημέρας μας, για
το οποίο μπορούσαμε να κάνουμε κάτι αλλά επιλέξαμε την αδράνεια.
Μαθαίνουμε να αντιδρούμε στα ερεθίσματα με αυτόν τον τρόπο τροφοδοτόντας, έτσι, μια
συνήθεια που μακροπρόθεσμα επηρεάζει πολλές πτυχές της ζωής μας. Αν παραμένουμε
αδρανείς σε πράγματα που γνωρίζουμε ότι μπορούμε να κάνουμε κάτι, αυτό τι μας καθιστα;
Σίγουρα όχι χρήσιμους. Ένας άνθρωπος που γνωρίζει ότι δεν είναι χρήσιμος, σίγουρα δεν
έχει μια υψηλή εικόνα για τον εαυτό του. Αυτό μπορεί να οδηγήσει στην δημιουργία της
καταθλιπτικής ή αγχώδους συμπτωματολογίας. Αν το σκεφτούμε όμως πιο σφαιρικά, είναι μονάχα η ηθελημένη αδράνεια που μας εμποδίζει να αναλαμβάνουμε ευθύνες; Κατά την άποψή μου όχι.
Καθοριστικό ρόλο, θεωρώ πως έχουν η απογοήτευση και ο φόβος που έχουμε εισπράξει από την
κοινωνία στην οποία ζούμε. Είναι ευρέως γνωστό ότι η πολιτική σκηνή δίνει στους νέους ένα σχεδιάγραμμα ζωής. Ένα πακετάκι, αν θέλετε, που λέει πως αν ακολουθήσουμε τους κανόνες του ίσως να έχουμε μιαν καλή ζωή.
Αυτό είναι το εξής: οι νέοι θα διαβάσουν, θα πανε στα φροντιστήρια, θα δώσουν πανελλήνιες
και έτσι θα περάσουν σε μια σχολή ώστε όταν την τελειώσουν να έχουν μια σταθερή εργασία.
Η πραγματικότητα, όμως, είναι διαφορετική ιδιαίτερα στο τελευταίο κομμάτι.
Υπάρχει μεγάλη πιθανότητα οι νέοι αυτοί, όταν τελειώσουν τις σπουδές, να μη συναντήσουν
συνολικά αυτήν την προσδοκία. Οπότε, ως απάντηση-αντίδραση προς αυτό, πολλοί νέοι,
ειδικότερα στην Ελλάδα, επιλέγουν την αποφυγή της λήψης ευθυνών. Δυστυχώς όμως, αυτή η
στάση δεν πρόκειται να δώσει λύση στο πρόβλημα.»

Πώς μπορεί η ψυχολογία να συνδράμει στην ανάπτυξη της διάθεσης για την ανάληψη
ευθυνών;

«Σίγουρα η εμπειρία του ταξιδιού της ανακάλυψης του εαυτού μπορεί να είναι ευεργετική καθώς
ο ίδιος ο θεραπευόμενος θα μπορέσει να ανακαλύψει τις πτυχές του εαυτού του και τις
κρυμμένες ικανότητές του. Ο Ντοστογιέφσκι το συνοψίζει όμορφα: “Κάθε άνθρωπος δεν είναι μόνο υπεύθυνος για ό,τι κάνει, αλλά για αυτό που κάνουν όλοι οι άλλοι” και ότι “υπάρχει μόνο ένας τρόπος για τη σωτηρία, και αυτός είναι να καταστήσεις τον εαυτό σου υπεύθυνο για όλες τις αμαρτίες των
ανθρώπων. Το να αναλάβεις αυτή την ευθύνη σημαίνει ότι πρέπει να αλλάξεις τη συνείδησή
σου”. Το παραπάνω θα μπορούσε να ερμηνευτεί ως εξής : για να αλλάξεις τον κόσμο, ξεκίνα με το να
αλλάξεις πρώτα τον εαυτό σου.»

Ποιες συμβουλές θα δίνατε σε κάποιον που αντιμετωπίζει δυσκολίες στο να αναλάβει
ευθύνες στην επαγγελματική ή προσωπική του ζωή;

«Στις συνεδρίες μου, μερικές φορές, θέτω την παρακάτω ερώτηση. Αν αποφασίσεις να μην
αναλάβεις την ευθύνη, είναι η εναλλακτική καλύτερη;
Αξίζει να σημειωθεί ότι, οι νέοι σήμερα ψάχνουν απεγνωσμένα να βρουν νόημα στην ζωή.
Πολλές φορές έχω ακούσει κατα την εμπειρία μου, την φράση “δεν ξέρω με τι να ασχοληθώ
στην ζωή μου, δεν ξέρω τι να σπουδάσω, τι δουλειά να κάνω”.
Η συμβουλή μου, λοιπόν, είναι η εξής: κάτσε δέκα λεπτά και σκέψου τι θα μπορούσες να
διορθώσεις στην ζωή σου. Φτιάξε μια λίστα από το πιο εύκολο προς το πιο δύσκολο και ξεκίνα
να το αλλάζεις ένα – ένα, έτσι ώστε το σήμερα να είναι λίγο καλύτερο από το χθες. Θα δεις ότι
μπορείς να κάνεις θαύματα.»

Περισσότερες πληροφορίες για τον Ψυχολόγο Παναγιώτη Νταϊλάκη, μπορείτε να βρείτε στην ιστοσελίδα του panagiotisntailakis.com

Η ομοιοπαθητική στην κτηνιατρική αποτελεί μια εναλλακτική προσέγγιση στην υγεία των ζώων. Παρότι η επιστημονική κοινότητα συχνά αμφισβητεί την αποτελεσματικότητά της, ορισμένοι κτηνίατροι και ιδιοκτήτες ζώων προτιμούν αυτήν τη μέθοδο για τη θεραπεία διαφόρων παθήσεων και προβλημάτων υγείας στα ζώα.

Στο Cityvibes.gr μίλησε η Ομοιοπαθητικός Κτηνίατρος Ντούλου Βασιλική, η οποία απάντησε σε αρκετά ερωτήματα για μια Εναλλακτική προσέγγιση θεραπείας για τα ζώα, άγνωστη για πολλούς από εμάς.

Ποιες είναι οι βασικές αρχές της Ομοιοπαθητικής θεραπείας στην κτηνιατρική και πώς διαφέρουν από τις παραδοσιακές θεραπευτικές προσεγγίσεις;

«Η βασική αρχή της ομοιοπαθητικής θεραπευτικής προσέγγισης είναι αυτό που φανερώνει και η ίδια η λέξη ( όμοιο και πάθος ). Τα όμοια δηλαδή θεραπεύονται με τα όμοια. Χρησιμοπούμε ουσίες οι οποίες προκαλούν ουσιαστικά τα ίδια συμπτώματα με αυτά που προκαλεί η ασθένεια στον οργανισμό. Με αυτόν τον τρόπο ενδυναμώνεται η απάντηση του οργανισμού στο στρεσσογόνο – παθογόνο παράγοντα, ο οποίος προκάλεσε την ανισορροπία – ασθένεια, και έτσι επέρχεται η ίαση. Ως σύμπτωμα θεωρείται η απάντηση του οργανισμού στη συγκεκριμένη νόσο – stress, κάθε ζώο ή και άνθρωπος μπορεί να νοσεί με το ίδιο νόσημα με κάποιον άλλο , όμως έχει διαφορετικά συμπτώματα. Είναι δηλαδή μια οπτική αντίθετη από αυτή που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε τις ασθένειες με την παραδοσιακή ιατρική, κατά την οποία προσπαθούμε να καταπολεμήσουμε και να εξαφανίσουμε τα συμπτώματα της κάθε ασθένειας. Αυτό συμβαίνει γιατί με την ομοιοπαθητική μαθαίνεις να βλέπεις έναν ασθενή απεναντί σου, με τα σωματικά συμπτώματα, με τα ψυχικά – συναισθηματικά, με τα διάφορά στρες που έχει περάσει, πώς έχει αντιδράσει σε αυτά και τί του έχουν αφήσει, μέχρι να φτάσει να έχει τη συγκεκριμένη νοσολογική οντότητα, για την οποία ζητάει τη βοήθεια μας. Στην παραδοσιακή ιατρική μας αρκεί το να βρούμε ποιο ή ποια όργανα πάσχουν και σε ποιο βαθμό, να κάνουμε δηλαδή τη διάγνωση και αυτό είναι αρκετό για τη θεραπεία που θα χoρηγήσουμε. Εδώ ( στην ομοιοπαθητική ) η οπτική μας διευρύνεται.»

Πώς μπορεί η ομοιοπαθητική ιατρική να χρησιμοποιηθεί για την πρόληψη ασθενειών στα ζώα και στη βελτίωση της υγείας τους;

«Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει προληπτική ομοιοπαθητική. Διότι όπως είπαμε χρειάζεται να υπάρχουν συμπτώματα ώστε να βρούμε το όμοιο φάρμακο που θα βοηθήσει. Σε έναν υγιή οργανισμό δεν χρειάζεται να δώσουμε κάποιο φάρμακο, διότι δεν το χρειάζεται. Αυτό που μπορεί να γίνει ως πρόληψη είναι να δοθεί κάποιο ομοιοπαθητικό φάρμακο στο αρχικό στάδιο μιας στρεσογόνου εμπειρίας, ώστε να βοηθήσει το ζώο να το ξεπεράσει πιο εύκολα και να μην φτάσει σε πιο σοβαρή κατάσταση. Πχ. ένα ζώο βιώνει μια τραυματική εμπειρία, αυτή μετέπειτα μπορεί να του δημιουργήσει μια μόνιμη πχ. φοβία και μακροπρόθεσμα να μειωθεί η άμυνα του οργανισμού του φτάνοντας στο σημείο να εμφανίσει κάποια νόσο. Με την ομοιοπαθητική μπορεί αυτό να προληφθεί. Ένα δεύτερο που μπορώ να σκεφτώ είναι όταν έχουμε ένα νόσημα σε αρχικό στάδιο, αντί να δώσουμε πχ. αντιβίωση, μπορούμε να βοηθήσουμε τη φλεγμονή με κάποιο ομοιοπαθητικό φάρμακο, χωρίς να υπάρξουν οι παρενέργειες της αντιβίωσης στo μικροβίωμα του εντέρου. Ταυτόχρονα να μειωθεί και η υπερκατάναλωση των αντιβιοτικών, που όπως γνωρίζουμε οδηγούν σε ανθεκτικά στελέχη μικροβίων, καθιστώντας τα όλο και λιγότερο αποτελεσματικά.»

Ποιες είναι οι κύριες ομοιοπαθητικές θεραπείες που εφαρμόζονται συχνά στην κτηνιατρική;
Ποια τα πλεονεκτήματα και οι περιορισμοί τους;

«Η απάντηση είναι πως σε όλα σχεδόν τα νοσήματα μπορεί να βοηθήσει, εφόσον ουσιαστικά ενδυναμώνει τον οργανισμό. Σε εμένα συνήθως απευθύνονται ιδιοκτήτες με ζωάκια που έχουν χρόνια προβλήματα και είτε δεν υπάρχει αποτέλεσμα με τα φάρμακα της παραδοσιακής ιατρικής , είτε τα ζώα έχουν σοβαρές παρενέργειες από αυτά. Τέτοια νοσήματα είναι αλλεργίες, επιληψία, αρθρίτιδες, νεοπλασίες ( ως υποστήριξη ), νεφρική ανεπάρκεια και πολλά προβλήματα συμπεριφοράς που ξεκινούν από τραυματικά γεγονότα. Τα πλεονεκτήματα είναι η βελτίωση του συνόλου του οργανισμού του ζώου, σε ορισμένες περιπτώσεις η πλήρης θεραπεία του, ακόμα και σε ασθένιες που θεωρούνται μη ιάσιμες, καθώς και η αποφυγή των σοβαρών πολλές φορές παρενεργειών των χημικών φαρμάκων.

Οι περιορισμοί είναι πως τα ζωάκια δεν μας μιλούν ,ώστε να μας πουν πως ακριβώς αισθάνονται, οπότε αρκετές πληροφορίες τις υποθέτουμε με τους κηδεμόνες τους. Αυτό δυσκολεύει και καθυστερεί την εύρεση του σωστού φαρμάκου. Στην ομοιοπαθητική χρειάζονται αρκετές πληροφορίες και λεπτομέριες που κάνουν την διαφορά, οπότε εδώ σίγουρα κάτι χάνουμε. Άλλος περιορισμός είναι η μη καλή μεταφορά πληροφοριών από τον κηδεμόνα του ζώου , όπου πολλές φορές κάνει ανθρωπομορφισμούς ή δίνει στοιχεία από τη δική του ψυχοσύνθεση , τις οποίες προβάλει στο ζώο του, μπερδεύοντας για λίγο τον ομοιοπαθητικό. Άλλος περιορισμός είναι πως η ομοιοπαθητική δεν μπορεί να θεραπεύσει τα πάντα. Ζωάκια τα οποία έρχονται με ασθένειες σοβαρές και σε προχωρημένο στάδιο δεν μπορούμε να περιμένουμε πως θα τα θεραπεύσει. Σε αυτές τις περιπτώσεις δρα υποστηρικτικά σε συνδυασμό με τα φάρμακα της παραδοσιακής ιατρικής.»

Ποια είναι τα κύρια ομοιοπαθητικά φάρμακα που χρησιμοποιούνται στη θεραπεία των ζώων και πως λειτουργούν στον οργανισμό του ζώου;

«Τα ομοιοπαθητικά φάρμακα είναι πάρα πολλά. Είναι τα ίδια φάρμακα που χρησιμοποιούμε και στην ομοιοπαθητική του ανθρώπου. Η προέλευση τους είναι φυτική, ζωική και από διάφορα ορυκτά. Υπάρχουν κάποια τα οποία χρησιμοποιούμε πολύ συχνά, όπως είναι για παράδειγμα η Arnica , ένα είδος μαργαρίτας, η οποία δίνεται σε τραυματισμούς , πόνο, μώλωπες και άλλα τα οποία δίνονται πολύ σπάνια. Η επιλογή τους γίνεται ανάλογα με το ιστορικό και τα συμπτώματα του ζώου, οπότε κάθε θεραπεία είναι μοναδική. Δύο ζώα που πχ. έχουν επιληψία θα πάρουν διαφορετικά φάρμακα, οπότε δεν υπάρχουν κύρια ομοιοπαθητικά φάρμακα. Υπάρχουν μάλλον πιο πολύχρηστα και άλλα που χρησιμοπούνται πιο σπάνια. Η λειτουργία τους είναι πως ουσιαστικά αυξάνουν την ενέργεια του ίδιου του οργανισμού βοηθώντας τον να ξεπεράσει την ασθένεια του ή αν αυτό δεν είναι εφικτό, να τον βοηθήσει να ανταπεξέλθει με τον καλύτερο τρόπο, βελτιώνοντας την ποιότητα της ζωής του.»

Ποιες είναι οι προκλήσεις και οι κριτικές που αντιμετωπίζει η ομοιοπαθητική στον τομέα της
κτηνιατρικής και πώς μπορεί να εξελιχθεί στο μέλλον;

«Οι προκλήσεις είναι πάρα πολλές, διότι είναι μια μέθοδος η οποία δεν είναι καθόλου διαδεδομένη στη χώρα μας, στο χώρο της κτηνιαρικής. Οι κτηνίατροι που ασχολούμαστε με την ομοιοπαθητική είμαστε πολύ λίγοι. Οπότε μία πρόκληση είναι να γίνει πιο γνωστό στον κόσμο ,ότι υπάρχει και αυτή η επιλογή και προσέγγιση και το δεύτερο που έρχεται σαν αποτέλεσμα του πρώτου είναι το να γίνουμε και εμείς
ακόμα καλύτεροι σε αυτό και να βοηθήσουμε πολύ περισσότερα ζώα. Οι κριτικές είναι πάρα πολλές. Είναι μια μέθοδος η οποία κυρίως από παραδοσιακούς ιατρούς κατακρίνεται ως placebo. Η κτηνιατρική νομίζω πως είναι ο κλάδος που μπορεί να αποδείξει πως δεν είναι placebo, διότι ένα ζώο δεν μπορεί να αυθυποβληθεί , να πιστέψει δηλαδή ότι με το συγκεκριμένο φάρμακο θα γίνει καλά και όντως να γίνει. Τα αποτελέσματα της ομοιοπαθητικής τα βλέπω καθημερινά, όσο απίστευτο κι αν είναι. Έχω βοηθήσει πολλά ζώα , όπως η ομοιοαπαθητική έχει βοηθήσει και εμένα την ίδια. Αν ήταν απλώς placebo δεν θα υπήρχε κανένας λόγος να το κάνω. Μακάρι η ανάπτυξη της τεχνολογίας να βοηθήσει να αποδειχθεί η δράση των ομοιοπαθητικών φαρμάκων στις νανοδομές του οργανισμού, ώστε να αναγνωριστεί ως συμπληρωματική θεραπεία. Κάτι το οποίο πιστεύω θα βοηθήσει πολλούς ασθενείς, ζώα και ανθρώπους, στη βελτίωση του συνόλου της υγείας τους.»

Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με την Ομοιοπαθητικό Κτηνίατρο, Ντούλου Βασιλική, μπορείτε να ανατρέξετε στην ιστοσελίδα της homeovet.gr.

Με αφορμή την παράσταση «Rabbit Hole», στο θέατρο ΕΛΕΡ (πληροφορίες εδώ), η ηθοποιός Εύη Δόβελου – με τη συνέντευξη που παραχώρησε στον Γιώργο Μαλέκα και τον cityvibes.gr – μας τοποθετεί στην «πρώτη σειρά» του θεάτρου και μας μιλάει για το πολυβραβευμένο αυτό έργο.

Σύντομη κριτική για την παράσταση:

Μια από τις πιο αξιοσημείωτες πτυχές του “Rabbit Hole” είναι η αμείλικτη ειλικρίνειά του. Δεν αποφεύγει την ακατάστατη σκέψη και το απρόβλεπτο της θλίψης. Το σενάριο πλέκει το χιούμορ και τις καθημερινές στιγμές, δημιουργώντας μια πολυδιάστατη απεικόνιση της ζωής μετά την απώλεια. Αυτό δεν είναι ένα έργο για το πώς θα κλείσεις μια πληγή, αλλά για τη συνεχιζόμενη διαδικασία της ζωής με την απώλεια και τα μικρά βήματα προς τη θεραπεία.

Γιώργος Μαλέκας, cityvibes.gr

E: Ο χαρακτήρας της Izzy, που υποδύεστε, έχει έναν μοναδικό τρόπο να διαχειρίζεται την οικογενειακή τραγωδία. Πώς αντιλαμβάνεστε τον ρόλο της στη διαδικασία “επούλωσης” της οικογένειας και ποιες προκλήσεις αντιμετωπίσατε για να αναδείξετε αυτές τις πτυχές του χαρακτήρα της;

Α: Ο αντισυμβατικός και επαναστατικός χαρακτήρας της Izzy διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στην επούλωση της οικογενειακής οδύνης δίνοντας έναν πιο ανάλαφρο και χιουμοριστικό τόνο στη βαριά ατμόσφαιρα που επικρατεί μέσα στην οικογένεια. Με την ανακοίνωση της εγκυμοσύνης της, η μικρή αδερφή δημιουργεί εξ αρχής αναστάτωση αλλά εν τέλει βοηθάει την αδερφή της και τον άντρα της να γυρίσουν σελίδα. Μια από τις προκλήσεις που αντιμετώπισα ήταν να  αποτυπώσω το έξαλλο παρελθόν της και τον απερίσκεπτο τρόπο ζωής της ενώ η Izzy προσπαθεί να τα αφήσει πίσω της.

Ε: Οι σχέσεις της Izzy με τους άλλους χαρακτήρες είναι αρκετά πολυεπίπεδες. Θα μπορούσατε να μοιραστείτε τις απόψεις σας σχετικά με το πώς εξελίσσονται αυτές οι σχέσεις κατά τη διάρκεια του έργου και τι σημαίνουν στο ευρύτερο πλαίσιο του συναισθηματικού “αγώνα” κάθε ανθρώπου;

Α: Η Izzy βρίσκεται αρχικά σε δύσκολη θέση λόγω της εγκυμοσύνης της μιας και είναι τόσο πρόσφατος ο θάνατος του μικρού της ανιψιού. Γνωρίζει ότι είναι δύσκολο να το αποδεχτεί η μεγάλη της αδερφή καθώς την θεωρεί ανεύθυνη και ανέτοιμη για ένα τέτοιο βήμα. Θέλει όμως να βιώσει τη μητρότητα παρόλο που δεν έχει  απόλυτη εμπιστοσύνη στον εαυτό της, ούτε και οι άλλοι σε αυτήν,  μιας και είναι το μαύρο πρόβατο της οικογένειας. Σε όλο το έργο την κατατρέχει ένα βαθύ αίσθημα αβεβαιότητας όσον αφορά το νέο ξεκίνημα που επέλεξε να κάνει. Έτσι λοιπόν η ίδια, όπως και όλοι οι χαρακτήρες του έργου αγωνίζονται με τον δικό τους ξεχωριστό τρόπο να κατανοήσουν και να αποδεχτούν το τραγικό γεγονός ώστε να μπορέσουν να προχωρήσουν. Ο συναισθηματικός αγώνας που βιώνει κάθε ήρωας είναι μοναδικός και το μονοπάτι της αυτοφροντίδας έρχεται από  διαφορετική προσέγγιση.

Ε: Αν μπορούσατε να προσφέρετε στην Izzy συμβουλές ή ιδέες που βασίζονται στις δικές σας εμπειρίες ζωής, τι θα της λέγατε;

Α: Θα την συμβούλευα ότι δεν χρειάζεται την αποδοχή και την επιβεβαίωση κανενός για οποιοδήποτε βήμα πρόκειται να κάνει στη ζωή της. Η ίδια είναι ικανή να παίρνει τις αποφάσεις που επιθυμεί έτσι ώστε να απολαύσει το ταξίδι αυτοεξάρτησης και ενηλικίωσής της.

Ε: Τοποθετώντας το κείμενο στην κοινωνία του 2024 ποιες πτυχές της ιστορίας της Izzy (ή και του έργου γενικότερα) πιστεύετε ότι βρίσκουν μεγαλύτερη απήχηση στο σύγχρονο κοινό και γιατί;

Το Rabbit Hole είναι μια όμορφη, γλυκόπικρη ιστορία απώλειας και επιβίωσης που αναδεικνύει την ακράδαντη δύναμη των σχέσεων  μέσα σε μια οικογένεια. Με αυτό τον τρόπο, το έργο παραμένει διαχρονικό διότι η απώλεια ενός παιδιού αποτελεί φαινόμενο βαθύτερο και εντονότερο από αυτό που παρατηρείται σε άλλες μορφές πένθους. Η ζωή του γονέα συγκλονίζεται δια παντός και πολλές φορές αυτός εγκαταλείπεται σε μια άνευ νοήματος επιβίωση. Ωστόσο, ο συγγραφέας αφήνει ένα μήνυμα αισιοδοξίας που το χρειαζόμαστε όσο τίποτα στις μέρες μας.

Ευχαριστούμε πολυ!
Πληροφορίες για την παράσταση μπορείτε να βρείτε εδώ
Επιμέλεια συνέντευξης: Γιώργος Μαλέκας

Με αφορμή την παράσταση «Μάλο Μόμε, ή μικρό κορίτσι» (πληροφορίες εδώ), η ηθοποιός Δέσποινα Σαραφείδου μίλησε στον Γιώργο Μαλέκα για το έργο, αλλά και τα νοήματα που έχει να μας μεταφέρει.

Σύντομη κριτική:

Είναι δύσκολο να αποτυπώσεις τα συναισθήματα ενός βιβλίου πάνω στη σκηνή. Η διασκευή και η σκηνοθεσία της Νάντιας Δαλκυριάδου, όμως δεν απογοήτευσε θεωρώ κανέναν θεατή. Το μεγαλύτερο καλό που έχει να προσφέρει αυτή η παράσταση είναι να υπενθυμίσει, σε όσους ξέχασαν, αλλά και να διδάξει σε όσους δε ξέρουν. Ανήκοντας (και λόγω ηλικίας) στο δεύτερο, δε μπορώ να παραλείψω τη σημαντικότητα αυτού του έργου να μου δημιουργήσει έντονα συναισθήματα ακόμα και αν δεν είχα προσωπικό ή οικογενειακό βίωμα σχετικό. Μια παράσταση στα «must watch», για όσους ψάχνουν ποιοτικό θέατρο.

Γιώργος Μαλέκας, cityvibes.gr

Ε: Το έργο απεικονίζει την οδυνηρή πραγματικότητα των οικογενειών που χωρίζονται λόγω οικονομικών αναγκών. Από τη δική σου οπτική γωνία, πώς αυτός ο χωρισμός επηρεάζει τη σχέση μητέρας-κόρης και τι αποκαλύπτει η επανασύνδεσή τους για την ανθρώπινη ανάγκη του «ανήκειν» και της κατανόησης;

Α: «Ο ζωντανός ο χωρισμός παρηγοριά δεν έχει» – ο αποχωρισμός της μάνας από την κόρη στο Μάλο μόμε δημιουργεί βαθύ τραύμα στην κόρη. Η μικρούλα αντιλαμβάνεται την αναχώρηση της μάνας ως εγκατάλειψη. Σε τρυφερή ηλικία, έχοντας ανάγκη τη μητρική φροντίδα, νιώθει μόνη, αβοήθητη. Και, μολονότι ζει με τους παππούδες, βιώνει την ορφάνια. Όταν λοιπόν ξαναβρίσκονται, την κατηγορεί για το φευγιό της και νιώθει ανίκανη να τη συγχωρήσει. Η μάνα από την πλευρά της, που έχει φύγει για να προσφέρει στα παιδιά της ένα καλύτερο μέλλον, γνωρίζει ότι δεν μπορεί να αναπληρώσει το χαμένο χρόνο – «τα χρόνια πέρασαν, δε γυρίζουν πίσω», λέει. Η αντιπαράθεσή τους κορυφώνεται σε άγρια σύγκρουση, που τις πληγώνει και τις διαλύει. Ωστόσο, οι παράλληλες αφηγήσεις τους, οι αμοιβαίες εξομολογήσεις τους δίνουν και στις δύο μια ευκαιρία να κατανοήσουν το πώς βίωσε καθεμιά τους αυτόν τον αποχωρισμό και δημιουργούν τη δυνατότητα μιας προσέγγισης μεταξύ τους.

Ε: Πώς πιστεύεις ότι η απόφαση αυτή (του αποχωρισμού) επηρέασε την έννοια της μητρότητας και της θυσίας;

Α: Η μάνα ξενιτεύεται από ανάγκη, η ακραία φτώχεια την οδηγεί στα εργοστάσια της Γερμανίας, ώστε να συνεισφέρει στην επιβίωση της οικογένειας που έχει μείνει πίσω. «Εδώ είναι το μέλλον, είπα, η ευκαιρία μας να δημιουργηθούμε». Αντιμετωπίζει τη σκληρότητα του συστήματος, το ρατσισμό και τη βία προς τους ξένους εργάτες, έχοντας αποφασίσει να τα καταφέρει, παλεύοντας με νύχια και με δόντια. Ανοίγει με λαχτάρα τα γράμματα για να δει τις φωτογραφίες των κοριτσιών της, παίρνει κουράγιο από τις φωνές τους που ακούει στις κασέτες. Γι’ αυτήν, που στερείται την επαφή με τα παιδιά της, που ακούει να τη φωνάζουν «έι», σαν ξένη και όχι σαν μαμά, πιο σημαντικό είναι να μην περάσουν εκείνα τα δικά της βάσανα, να έχουν τα εφόδια για μια καλύτερη ζωή. «Εσάς, μόνο εσάς σκεφτόμουν, για σας τα έκανα όλα, για να σπουδάστε, να βάλετε ένα βραχιόλι στο χέρι σας».

Ε: Το Μάλο μόμε έχει φόντο τη μετανάστευση των Ελλήνων «Γκασταρμπάιτερ» στη Γερμανία. Κατά τη γνώμη σου, ποιες γνώσεις προσφέρει αυτό το έργο για τη συγκεκριμένη περίοδο της ιστορίας και γιατί πιστεύεις ότι είναι σημαντικό να αναφερθεί σήμερα; Πώς συμβάλλει στη συζήτηση γύρω από τη μετανάστευση και τις επιπτώσεις της στη δυναμική της οικογένειας;

Α: Το Μάλο μόμε εστιάζει σε μια ατομική περίπτωση και παράλληλα ανοίγει σε μια ευρύτερη εικόνα, όπου παρουσιάζονται οι διακρατικές συμφωνίες, οι οικονομικές και πολιτικές σκοπιμότητες της εποχής, αλλά και οι όροι διαβίωσης των εργατών στη Γερμανία. Έτσι, αφενός αποκτά κανείς μια εποπτεία των συνθηκών που συνέβαλαν στο φαινόμενο της μετανάστευσης τη συγκεκριμένη περίοδο, αφετέρου μια επίγνωση των λόγων που οδηγούν στην έξοδο από μια χώρα στη σύγχρονη εποχή. Νομίζω πως μια τέτοια γνώση είναι σημαντική, καθώς η Ελλάδα και σήμερα αποτελεί χώρα προέλευσης, χώρα προορισμού και αλλά και σταθμό για τις μεταναστευτικές ροές. Ταυτόχρονα, με την εστίαση στην ατομική περίπτωση, με κέντρο τη σύγκρουση της μάνας-μετανάστριας και της κόρης που έμεινε πίσω, διαγράφονται η αποξένωση, το τραύμα, το απωθημένο, η πίκρα, η οργή, η λαχτάρα για αγάπη, η δυσκολία συνύπαρξης των δύο γενεών που σημαδεύτηκαν από τον αναγκαστικό αποχωρισμό τους.

Ε: Οι εμπειρίες και τα βιώματα των γυναικών στις ιστορίες της μετανάστευσης δεν προβάλλονται συχνά. Πώς συμβάλλει η ιστορία του χαρακτήρα σου στην κατανόηση των ρόλων και των προκλήσεων των γυναικών στο πλαίσιο της μετανάστευσης;

Α: Η μάνα-μετανάστρια που ενσαρκώνω μιλάει για τη ζωή της σ’ ένα χωριό της Μακεδονίας, τα χρόνια μετά την Κατοχή και τον Εμφύλιο, αλλά κυρίως αφηγείται τη δική της Οδύσσεια του μετανάστη. Τη διαδικασία να βγάλει χαρτιά για να φύγει, τις ιατρικές εξετάσεις, το μακρύ ταξίδι μέσω Αθήνας-Πάτρας-Μπρίντιζι για να φτάσει στον πρώτο προορισμό, στο σταθμό του Μονάχου, τις συνθήκες εργασίας, τη στάση των αφεντικών, τις αντιδράσεις του πληθυσμού απέναντι στους ξένους φιλοξενούμενους εργάτες, τις παρενοχλήσεις που υφίσταται. Ως γυναίκα, μεγαλωμένη σε κοινωνία πατριαρχική, έρχεται αντιμέτωπη με λογής δυσχέρειες και προκλήσεις, από το φόβο της για την απομάκρυνση απ’ τον γενέθλιο τόπο και την έκθεση σε πρωτόγνωρες καταστάσεις, μέχρι το ρατσισμό, την ξενοφοβία, τη σεξουαλική βία. Πέρα από όλα αυτά, όντας μητέρα, βιώνει έντονα το χωρισμό από τις κόρες της, καθώς η επαφή μαζί τους περιορίζεται σε γράμματα, φωτογραφίες, κασέτες και λίγα ταξίδια στην πατρίδα. Πώς να κρατηθεί ζωντανή η σχέση μαζί τους; Και πώς να γεφυρωθεί η ψυχική απόσταση που μοιραία εγκαθίσταται; Και σήμερα ακόμα, πάμπολλες είναι οι γυναίκες που ξεριζώνονται για να εξασφαλίσουν την επιβίωση των παιδιών τους στην πατρίδα. Παρόμοια είναι τα βιώματά τους, οι αντιξοότητες που έχουν να αντιμετωπίσουν, παρόμοια είναι η βαναυσότητα προς το φύλο τους, η σκληρή δουλειά, η μοναξιά.

credit photo Δημήτρης Γερακίτης

Σε ευχαριστούμε πολύ, Δέσποινα!

Επιμέλεια Συνέντευξης: Γιώργος Μαλέκας
Πληροφορίες για την παράσταση, μπορείτε να βρείτε εδώ

Με αφορμή την επερχόμενη πρεμιέρα της παράστασης «Κραυγές» του διδύμου Βούλγαρη – Μακρυνόρη (πληροφορίες εδω), οι δημιουργοί και σκηνοθέτες της παράστασης παραχώρησαν στο cityvibes.gr και το Γιώργο Μαλέκα μια σύντομη συνέντευξη για την παράσταση, αλλά και τις σκέψεις τους.

Ε: Τι σας ενέπνευσε να δημιουργήσετε τις “Κραυγές” και πώς προσεγγίσατε το ευαίσθητο θέμα της έμφυλης βίας στη σκηνοθεσία σας;

Γιώργος Βούλγαρης: Το έργο γράφτηκε στην δύσκολη περίοδο της καραντίνας όπου όλα τα συναισθήματα, οι αναζητήσεις, οι προσωπικές ανασφάλειες και τα προσωπικά ζητούμενα του καθενός από εμάς μεγεθύνθηκαν σε απεριόριστο βαθμό.
Οι αναθεωρήσεις των κεκτημένων της ζωής μας, της προσωπικής μας διαδρομής, έπεσε στο τραπέζι των διαβουλεύσεων με τον εαυτό μας. Βλέποντας το φαινόμενο των γυναικοκτονιών να παίρνει τραγικές διαστάσεις μέσα στην καραντίνα, ανέσυρα μνήμες από το στενό μου οικογενειακό περιβάλλον (ο πατέρας μου προς την μητέρα μου και στη μέση εγώ) και ήθελα να αποτίσω πρωτίστως φόρο τιμής, μέσω της μητέρας μου, σε όλες αυτές τις γυναίκες που βίωσαν κάποια στιγμή στη ζωή τους κακοποιητική συμπεριφορά και βία. Ήταν προσωπική ανάγκη! Την εκμυστηρεύτηκα στον Γιάννη και εκεί αρχίσαμε να θέτουμε τον κορμό του έργου και τα πλαίσια που θα κινηθούμε. Συμφωνήσαμε να συμπεριληφθούν οι μορφές βίας που έχουν άμεσο αντίκτυπο στην ψυχολογία του θύματος (λεκτική, ψυχολογική, εργασιακή, σωματική και σεξουαλική), δοσμένα όμως με καθαρά θεατρικό και ποιητικό τρόπο και όχι στείρα καταγραφή γεγονότων.

Γιάννης Μακρυνόρης: Η περίοδος της καραντίνας, ειδικά της πρώτης, όξυνε πολύ τον συναισθηματικό κόσμο όλων μας. Μας έφερε τόσο αντιμέτωπους με τους εαυτούς μας, όσο και με το άμεσο ενδοοικογενειακό περιβάλλον όπου υπήρξε πιο συνεχή τριβή λόγω του εγκλεισμού. Δυστυχώς, σε πολλές περιπτώσεις ανθρώπων τα πράγματα κλιμακώθηκαν με πολύ άσχημο τρόπο με αποτέλεσμα να σημειωθούν πολλά περιστατικά έμφυλης βίας και πιο συγκεκριμένα γυναικοκτονιών. Όταν λοιπόν ακούς ξαφνικά και τόσο επαναλαμβανόμενα τέτοιες ειδήσεις μέσα σε μια περίοδο περισυλλογής και εσωτερικής αναζήτησης σε συνδυασμό με ένα γενικότερο κλίμα αναστάτωσης και ανησυχίας, μοιραία δεν μένεις ασυγκίνητος. Αυτό ήταν το έναυσμα. Συνδυαστικά και με το προσωπικό ιστορικό που μου αφηγήθηκε ο Γιώργος ανασύροντας μνήμες του, αποφασίσαμε να καταπιαστούμε με αυτό το θέμα και έτσι ξεκινησαμε
την συγγραφή.

Θέλαμε να δημιουργήσουμε πάνω στη σκηνή εικόνες αυθεντικές, που να έχουν μια ισορροπία μεταξύ σκληρής απόδοσης καταστάσεων και καλλιτεχνικής έκφρασης και παράλληλα να δίνουν στον θεατή τον χώρο για να προβληματιστεί, να αισθανθεί και τελικά να αποφασίσει τι θέλει ο ίδιος να νιώσει και τι να κρατήσει από αυτό που είδε.

Γιάννης Μακρυνόρης

Ε: Κατά την απεικόνιση των ιστοριών οκτώ διαφορετικών γυναικών, ποιες ήταν οι προκλήσεις και οι προβληματισμοί για να διασφαλίσετε ότι κάθε ιστορία θα ειπωθεί με αυθεντικότητα και σεβασμό;

Γιώργος Βούλγαρης: Δεν θέλαμε το εγχείρημα να βγει “μελό”. Αυτός ήταν ο μεγαλύτερος φόβος και προβληματισμός μου. Δεν θέλαμε να πάρουμε συναισθηματική θέση στην ιστορία αυτών των γυναικών. Θέλαμε να καταγράψουμε την ωμή αλήθεια και ο τελικός αποδέκτης να είναι ο θεατής ως προς το συναίσθημα που θα νιώσει.

Γιάννης Μακρυνόρης: Το θέμα του έργου ήταν από μόνο του σκληρό και
ευαίσθητο ταυτόχρονα. Εκείνο ήταν το επίκεντρο. Η σκηνική εικονοποίηση ήταν
οι δορυφόροι γύρω του. Το στοίχημα ήταν να αποδοθεί το θέμα καλλιτεχνικά, χωρίς όμως να κλίνει περισσότερο προς ένα συγκεκριμένο συναίσθημα. Θέλαμε να δημιουργήσουμε πάνω στη σκηνή εικόνες αυθεντικές, που να έχουν μια ισορροπία μεταξύ σκληρής απόδοσης καταστάσεων και καλλιτεχνικής έκφρασης και παράλληλα να δίνουν στον θεατή τον χώρο για να προβληματιστεί, να αισθανθεί και τελικά να αποφασίσει τι θέλει ο ίδιος να νιώσει και τι να κρατήσει από αυτό που είδε. Κι αν κρίνω από τις διάφορες απόψεις που έχουμε ακούσει από κόσμο που το είδε στα προηγούμενα ανεβάσματα, μάλλον τα καταφέραμε.

Ε: Δεδομένης της έντασης του θέματος, πώς εξισορροπήσατε το συναισθηματικό βάρος του έργου για το κοινό, μεταφέροντας παράλληλα ένα ισχυρό μήνυμα;

Γιώργος Βούλγαρης: Ο “ποιητικός” και συμπυκνωμένος λόγος του κειμένου είναι ένας εξισορροπητικός παράγοντας. Ένας συνδυασμός ποίησης και σκληρών εικόνων με την πρωτότυπη μουσική που γράφτηκε ειδικά για το έργο, βοήθησαν το έργο να σταθεί πιο “εύπεπτο” προς τον θεατή.

Γιάννης Μακρυνόρης: Είναι όλα θέμα σωστού συνδυασμού. Συμπυκνωμένος και θεματικά στοχευμένος λόγος με μια δόση ποιητικότητας (θέατρο κάνουμε πρωτίστως), μαζί με επίσης στοχευμένες εικόνες και ατμοσφαιρική μουσική που συνοδεύουν τον λόγο και ολοκληρώνουν τον καμβά, υπό το πρίσμα της κινηματογραφικής αισθητικής που χαρακτηρίζει τις δουλειές μας.

Το κοινό δεν μπορείς να το ξεγελάσεις. Αρκεί να μην το υποτιμήσεις και να του απευθυνθείς με ειλικρίνεια και σεβασμό με το έργο σου.

Γιώργος Βούλγαρης και Γιάννης Μακρυνόρης

Ε: Τι ελπίζετε να πάρει το κοινό από αυτή την παράσταση και ποιες συζητήσεις θέλετε να πυροδοτήσετε με αυτό το έργο;

Γιώργος Βούλγαρης: Το έργο εχει δοκιμαστεί. Αυτό είναι το τρίτο ανέβασμά του. Σε όλες αυτές τις παραστάσεις που έχουν προηγηθεί, ήρθαν άνθρωποι που το είχαν δει δύο και τρεις φορές, ξανά και ξανά. Δεν μπήκαμε ποτέ στην διαδικασία να αναρωτηθούμε γιατί συμβαίνει αυτό. Ξέρουμε την δυναμική του έργου μας και το προσφέρουμε με πολύ σεβασμό και ειλικρίνεια στον κόσμο που εμπιστεύεται τόσα χρόνια την σκηνοθετική μας ματιά. Το κοινό δεν μπορείς να το ξεγελάσεις.

Γιάννης Μακρυνόρης: Τα μηνύματα του έργου θα έλεγα ότι υπόκεινται στην κρίση και την προσωπική ματιά του κάθε θεατή, ανάλογα με την κάθε ιδιοσυγκρασία και τα οποιαδήποτε προσωπικά βιώματα. Το έργο μπορεί σε κάποια άτομα να ανασύρει μνήμες, να πυροδοτήσει ενδεχομένως συγκαλυμμένα συναισθήματα, να ενεργοποιήσει οτιδήποτε μέσα τους. Προσυπογράφω τη φράση του Γιώργου: Το κοινό δεν μπορείς να το ξεγελάσεις. Αρκεί να μην το υποτιμήσεις και να του απευθυνθείς με ειλικρίνεια και σεβασμό με το έργο σου. Από εκεί και πέρα, το κοινό είναι ελεύθερο να νιώσει ό,τι θέλει. Αυτή είναι άλλωστε και η πολυπλευρότητα της τέχνης.

Ε: Θα μπορούσατε να μοιραστείτε πληροφορίες σχετικά με το πώς
συνεργαστήκατε ως συν-σκηνοθέτες για να ζωντανέψετε αυτή τη μοναδική
πράξη παράστασης ντοκιμαντέρ;

Γιώργος Βούλγαρης: Με τον Γιάννη Μακρυνόρη συνεργαζόμαστε χρόνια ως σκηνοθετικό δίδυμο. Δεν είναι η πρώτη μας δουλειά μαζί. Θεωρούμε ότι το είδος αυτό του documentary performance theater είναι ένα είδος το οποίο μας βοηθά να δουλεύουμε πολύ πιο ελεύθερα, περισσότερο από κάθε άλλο είδος.

Γιάννης Μακρυνόρης: Στο παρελθόν έχουμε καταπιαστεί ξανά με αυτό το είδος θεάτρου και συγκεκριμένα, κάποια σεζόν είχαμε ασχοληθεί και με το προσφυγικό ζήτημα, δοσμένο μέσα από τον ψυχισμό παιδιών προσφύγων, όπου και τότε το έργο μας είχε μεγάλη απήχηση. Σαφώς και το documentary performance theater μας προσφέρει ένα ευρύτερο φάσμα καλλιτεχνικής έκφρασης σε σχέση με ένα συμβατικό ίσως έργο με αρχή-μέση-τέλος, αν και δεν περιοριζόμαστε φυσικά μόνο σε αυτό το είδος. Μετρώντας χρόνια επαγγελματικής συνεργασίας, έχουμε ασχοληθεί και με έργα πιο κλασικής θεατρικής δομής, προσθέτοντας όμως πάντα το προσωπικό μας στίγμα και την δική μας τεχνική και αισθητική.

Σας ευχαριστούμε πολύ Γιάννη και Γιώργο και καλή σας επιτυχία!

Επιμέλεια συνέντευξης: Γιώργος Μαλέκας
Πληροφορίες για την παράσταση μπορείτε να βρείτε εδώ

Οι αρνητικές σκέψεις αποτελούν μια φυσιολογική πτυχή της ανθρώπινης ψυχολογίας. Συχνά, οι άνθρωποι τείνουν να εστιάζουν σε αρνητικά σενάρια, αμφιβολίες και φόβους, δημιουργώντας έναν εσωτερικό διάλογο που ενισχύει τα αρνητικά συναισθήματα. Αυτή η τάση μπορεί να οφείλεται σε ποικίλους παράγοντες, όπως η ανασφάλεια, ο φόβος της αποτυχίας ή η κοινωνική πίεση.

Το Cityvibes.gr «φιλοξένησε» τον Ψυχολόγο Παναγιώτη Νταϊλάκη, με σκοπό να «ρίξει φως» στο εν λόγω ζήτημα.

Ο Παναγιώτης Νταϊλάκης είναι Ψυχολόγος, Νευροεπιστήμονας του τμήματος Ιατρικής ΑΠΘ,
συγγραφέας και ερευνητής. Προσφέρει ψυχική φροντίδα στην έδρα του η οποία βρίσκεται στο
κέντρο της Θεσσαλονίκης, στην οδό Κομνηνών 12.

Ποιες είναι οι συνηθισμένες καταστάσεις που συνήθως προκαλούν αρνητικές
σκέψεις και πώς μπορεί κάποιος να τις αναγνωρίσει πιο εύκολα;

«Η ερώτηση αυτή είναι ιδιαίτερα πολύπλοκη καθώς ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός και οι
περιπτώσεις μοναδικές. Αν υποθέσουμε, όμως, ότι δεχόμαστε την ύπαρξη μιας καθολικής διαδρομής η οποία μας οδηγεί στην δημιουργία αρνητικών σκέψεων, η άποψή μου είναι πως επειδή η ζωή είναι τόσο δύσκολη και απαιτητική αν δεν της δώσεις όλα όσα έχεις, οι πιθανότητες να δημιουργηθουν πικρίες μέσα σου και να υπερτερήσει το σκοτάδι είναι ιδιαίτερα υψηλές. Σαφώς, όλους μας τρομάζει το γεγονός ότι η ζωή είναι σύντομη και δύσκολη, αλλά αυτό είναι που την καθιστά τη μεγαλύτερη περιπέτεια που θα βιώσουμε. Θεωρώ πως αυτοί οι οποίοι επιλέγουν την σιγουριά και φοβούνται να λάβουν μέρος στην παραπάνω περιπέτεια, ίσως ξεκινήσουν να αντιμετωπίζουν, μετά από κάποια χρόνια, τα άτομα που έχουν πετύχει στην ζωή τους με ζήλια, λύπη, ίσως, και κακία. Δηλαδή, αρνητικά συναισθήματα. Συναισθήματα τα οποία είναι απλώς μια προβολή ως προς αυτά που νιώθουν για τον ίδιο τους τον εαυτό. Οπότε ως απάντηση προς το ερώτημά σας προτείνω το εξής: όταν αντιλαμβανόμαστε ότι έχουμε μια αρνητική σκέψη να κάνουμε τις παρακάτω ερωτήσεις στον εαυτό μας:

1. Τι με οδήγησε σε αυτήν την σκέψη;
2. Που συνέβαλα εγώ στην δημιουργία αυτής της κατάστασης;
3. Πως με κάνει να νιώθω;
4. Τι μπορώ να κάνω, ρεαλιστικά, εγώ για αυτό;»

Πώς μπορεί κάποιος να αναπτύξει ενδιαφέρον και ευαισθησία για τις θετικές
πτυχές της ζωής, ακόμα και όταν αντιμετωπίζει προκλήσεις;

«Όπως αναφέραμε και παραπάνω η ζωή είναι μικρή και γεμάτη δυσκολίες. Ποιά “όπλα” έχω,
όμως, στην κατοχή μου για να μπορέσω να ανταπεξέλθω στις τελευταίες;
Η απάντηση είναι πως τα “όπλα” αυτά είναι δύο, η ευγνωμοσύνη και η πίστη. Ευγνωμοσύνη για
τα πράγματα που έχω και πίστη ότι, στο μέλλον, αυτά που σχεδιάζω θα πετύχουν. Ότι είμαι
έτοιμος να αντιμετωπίσω όποια πρόκληση και να έρθει. Αναφέρομαι στην πίστη καθώς
θεωρώ πως αποτελεί την υψηλότερη μορφή ελπίδος που μπορούμε να έχουμε ενάντια στις
σκοτεινές ημέρες που βιώνουμε ή θα βιώσουμε.
Ετσι, έχοντας τα δύο προαναφερθέντα θα μπορέσουμε να δούμε τις θετικές πτυχές της ζωής
χωρίς να μας κατακλύζει ο φόβος των αρνητικών σκέψεων που μας καθιστά τυφλούς.
Όλοι μας μπορούμε να βρεθούμε σε δυσβάσταχτες καταστάσεις, σε αυτές όμως είναι που η
ευγνωμοσύνη για αυτά που έχουμε γίνεται αναγκαία και η πίστη γίνεται ο σύμμαχός μας.»

Υπάρχουν συγκεκριμένες στρατηγικές ή τεχνικές που μπορεί κάποιος να χρησιμοποιήσει για να αντιμετωπίσει τις αρνητικές σκέψεις κατά τη διάρκεια της καθημερινής του ζωής;

«Υπάρχουν στρατηγικές που μπορούν να προσαρμοστούν στις ανάγκες και τις προτιμήσεις κάθε ατόμου τις οποίες θα αναφέρω και παρακάτω. Σε αυτό το σημείο όμως θα ήθελα να απαντήσω στην ερώτησή σας με μια σκέψη συμβολικού χαρακτήρα. Στις συνεδρίες μου, μου αρέσει ιδιαίτερα να αναφέρομαι στις διδαχές της ιστορικής κληρονομιάς καθώς αποτελείται από πληθώρα αρχέτυπων και αλληγοριών οι οποίες εμπεριέχουν την κρυμμένη αλήθεια. Δεν είναι τυχαίο που μόνον με το να έρθουμε αντιμέτωποι με αυτό που φοβόμαστε μπορούμε να εξελιχθούμε πραγματικά. Άλλωστε η τεχνική της έκθεσης (exposure) χρησιμοποιείται από πολλούς θεραπευτές. Ας το σκεφτούμε και ως αλληγορία, όλοι γνωρίζουμε την ιστορία με το φίδι και τον κήπο της Εδέμ. Είτε μας αρέσει είτε όχι, τα φίδια υπάρχουν στον κόσμο. Το να ελπίζουμε για έναν κόσμο χωρίς φίδια είναι ουτοπικό. Αυτό όμως που μπορούμε να κάνουμε, πρακτικά, είναι να γίνουμε εμείς οι γητευτές των φιδιών. Έτσι, δημιουργείται το παράδοξο, το οποίο λέει πως αυτά που φοβόμαστε είναι και αυτά που αν τα αντιμετωπίσουμε θα μας βοηθήσουν να εξελιχθούμε. Γιαυτό άλλωστε το φίδι συμβολίζει πολλές φορές και την αναγέννηση.»

Πώς μπορεί κάποιος να διαχειριστεί καλύτερα την αυτοκριτική του και να αναπτύξει μια πιο ενημερωμένη και ενθαρρυντική προσέγγιση προς τον εαυτό του;

«Θεωρώ σημαντικό να αναλύσουμε, αρχικά, πως μπορεί κάποιος να κάνει αυτοκριτική. H εμπειρία μου με οδηγεί στο συμπέρασμα ότι αυτό που αναφέρεται στο Κατά Ιωάννη Ευαγγέλιον ενδεχομένως να ισχύει, “ἡ ἀλήθεια ἐλευθερώσει ὑμᾶς”. Σε όλους μας έχει τύχει να λέμε πράγματα που δεν τα πιστεύουμε πραγματικά σε βαθμό που να δημιουργούμε, μερικές φορές, μία ταυτότητα η οποία περιέχει ψέματα. Εθελοτυφλούμε μπροστά στην ωμή αλήθεια διότι δεν είμαστε έτοιμοι να την αντιμετωπίσουμε και φοβόμαστε τις συνέπειές της. Γι αυτόν ακριβώς τον λόγο ο δρόμος προς την αλήθεια είναι ιδιαίτερα επίπονος. Αυτή, όμως, είναι η ουσία της αυτοκριτικής. Η αναγνώριση της αληθινής όψης του εαυτού μας. Μια ερώτηση που κάνω συνήθως είναι η εξής:
“Πως θα ήταν ο εαυτός σου τώρα αν είχες αναλάβει όλες τις ευθύνες που θα έπρεπε να είχες αναλάβει και αν είχες ολοκληρώσει όλα αυτά που ήθελες να ολοκληρώσεις;”
Μια ενθαρρυντική προσέγγιση είναι να σκεφτούμε ότι ποτέ δεν είναι αργά να κάνουμε την αλλαγή που επιθυμούμε, αρκεί μονάχα να βρούμε το θάρρος να αποδεχτούμε την αλήθεια και να σκεφτούμε μια στρατηγική για το πως θέλουμε να ζήσουμε την ίδια μας την ζωή. Άλλωστε, όπως είχε πει και ο Καρλ Γιούνγκ, δεν είσαι αυτά που σου συνέβησαν αλλά αυτά που επιλέγεις να γίνεις.»

Ποιες είναι οι συγκεκριμένες συμβουλές ή ασκήσεις που μπορεί να ενσωματώσει κάποιος στην καθημερινή του ρουτίνα για να ενισχύσει τη θετική του ψυχολογία;

«Νοῦς ὑγιής ἐν σώματι ὑγιεῖ. Είναι σημαντικό να υπάρχει μια υγιής ισορροπία ανάμεσα στα δύο. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός που η γυμναστική και η μεσογειακή δίαιτα παίζουν καθοριστικό ρόλο στην διατήρηση της ευεξίας του ατόμου. Θα ήθελα όμως να μείνω στο πρώτο κομμάτι, νοῦς ὑγιής. Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα της εκπαίδευσης, κατά την άποψή μου, είναι ότι σου μαθαίνουν τι να σκέφτεσαι και όχι πως να σκέφτεσαι. Η ανάπτυξη της κριτικής ικανότητας και της αμφισβήτησης είναι η αρχή της πραγματικής σοφίας. Το να επιθυμούμε απλώς να είμαστε ευτυχισμένοι δεν θα μας βοηθήσει όταν έρθουν οι δυσκολίες της ζωής, αυτό που θα μας βοηθήσει είναι οι δεξιότητες που έχουμε αναπτύξει από τις, περασμένες, δύσκολες εμπειρίες μας και το στήριγμα των προσώπων που έχουμε δίπλα μας. Τα προαναφερθέντα όμως απαιτούν και ένα καλό επίπεδο αυτογνωσίας. Έτσι, συνοψίζοντας, θα πρότεινα τα εξής βασικά “συστατικά” που μας βοηθάνε καθημερινά:

1. Αναγνώριση θετικών στιγμών: Καθημερινά, προσπάθησε να αναγνωρίσεις και να
   εκτιμάς τις θετικές στιγμές που βιώνεις.
2. Ασκήσεις αισιοδοξίας: Καθημερινά, σκέψου ή γράψε τρία πράγματα που σε κάνουν
   αισιόδοξο ή ευγνώμον. Αυτό μπορεί να υποστηρίξει τη θετική σκέψη.
3. Καθημερινή αναζωογόνηση: Κάνε μικρά διαλείμματα κατά τη διάρκεια της ημέρας για
   να αναζωογονηθείς. Μια βόλτα, μια βαθιά αναπνοή, ή μια γρήγορη άσκηση.
4. Κοινωνική σύνδεση: Συνδέσου με άλλους ανθρώπους. Οι κοινωνικές σχέσεις μπορούν
   να συμβάλουν στην ψυχική ευεξία. Κάνε προσπάθεια να περνάς χρόνο με φίλους και
   οικογένεια.
5. Στόχοι: Καθορισε μικρούς εβδομαδιαίους στόχους.
6. Μην διστάσεις να ζητήσεις βοήθεια από έναν ειδικό αν νιώθεις ότι το χρειάζεσαι.»

Περισσότερες πληροφορίες για τον Ψυχολόγο Παναγιώτη Νταϊλάκη, μπορείτε να βρείτε στην ιστοσελίδα του panagiotisntailakis.com