Αυτός που ήμουν κάποτε

Γράφει ο Γεώργιος Σιλιβάκος

Αντίθετα και μη,

κάποτε γυρίζουμε σε όλα αυτά που κάποτε ήμασταν.

Ψάχνω στα παλιά πράγματα,

θέλω να μυρίσω τον παλιό εαυτό μου,

Τότε που ήταν παιδί.

Να δω τον κόσμο έστω και μια φορά πάλι,

με τα παιδικά μου μάτια.

Μια νύχτα,

πήδηξα την καγκελόπορτα του νηπιαγωγείου.

Περπάτησα την αυλή με τα χαλίκια,

έσκυψα παίρνοντας μερικά στα χέρια μου.

Απέναντι, είδα να παίζει ο μικρός εαυτός μου

Τότε κατάλαβα.

Τότε λύγισα κι έκλαψα.

Όταν αυτός που ήμουν κάποτε,

μου χαμογέλασε.

ΠΗΓΗ




Να προχωράς πάντα μπροστά. Δεν έχουν νόημα τα πισωγυρίσματα.

Γράφει η Ρούλα Παγιαλάκη

Να προχωράς μόνο μπροστά, να κοιτάς πάντα ψηλά και να διαγράφεις. Να προχωράς πάντα μπροστά, σαν να είναι αυτό μοναδική επιλογή σου. Σαν να είναι μονόδρομος και είναι υποχρεωτική αυτή σου η πορεία. Να προχωράς πάντα μπροστά, με το βλέμμα καθαρό και χώρο στην ψυχή σου. Να προχωράς και να αναζητάς αυτά που ποθεί η ψυχή σου, αυτά για τα οποία αδημονείς. Να προχωράς μόνο μπροστά και να μην κοιτάζεις ποτέ πίσω. Να κλείνεις ερμητικά τα αυτιά σου στις σειρήνες, που δεν θέλουν να ταξιδέψεις. Να κυνηγάς τα όνειρά σου, να έχεις στόχο και να παλεύεις γι’ αυτόν.

Και να κοιτάς πάντα ψηλά! Να ατενίζεις το μέλλον. Να έχεις αισιοδοξία από επιλογή και όχι από ανάγκη. Να χαρίζεις στα μάτια σου όμορφες εικόνες, ανοικτούς ουρανούς, ξαστεριές και ουράνια τόξα. Να μην χαμηλώνεις ποτέ την ματιά σου, όσο και αν στο επιβάλλουν οι συνθήκες ή οι καταστάσεις. Να μην χαμηλώνεις την ματιά σου μπροστά σε τίποτα και σε κανέναν. Μόνο στον Θεό. Να κοιτάζεις πάντα ψηλά και να καρτεράς το καλύτερο. Να πιστεύεις ότι το αξίζεις, ότι είναι στο δρόμο σου και έρχεται.

Να κοιτάζεις πάντα ψηλά και να διαγράφεις. Να διαγράφεις άσχημες συμπεριφορές, να διαγράφεις το λίγο, το μισό, το άδικο. Να διαγράφεις τα πρέπει, τα δήθεν, τα λειψά. Να διαγράφεις και τα πολύ φανταχτερά, τα δήθεν ιδανικά ,τα μασκαρεμένα. Να διαγράφεις τον εγωισμό, την σκοπιμότητα, τις δικαιολογίες και τα ψέματα. Να διαγράφεις και τις αναβολές, η ζωή τρέχει. Να παίρνεις έναν κόκκινο μαρκαδόρο και να τραβάς διαγραφή, απ’ άκρη σ’ άκρη. Να διαγράφεις ό,τι δεν σου επιτρέπει να είσαι εσύ, να είσαι ο εαυτός σου, ό,τι δεν σε αφήνει να ανθίσεις.

Να προχωράς πάντα μπροστά. Να κοιτάς ψηλά, και να διαγράφεις ό,τι είναι βαρίδι για τα πόδια και την ψυχή σου. Η ζωή είναι γεμάτη δώρα και ανατροπές. Ξαναζεσταμένο να μην τρως το φαΐ σου και το γυαλί που ράγισε πέτα το. Πέτα το παλιό, για να δώσεις χώρο στο καινούργιο να έρθει. Καλωσόρισέ το στην πόρτα σου και βάλτο στην ζωή σου. Να προχωράς πάντα μπροστά!
ΠΗΓΗ

Deppie Politaki




Παράξενα facts για τον οργασμό, που ίσως δεν γνωρίζατε

5 στοιχεία τα οποία μπορεί να αλλάξουν τον τρόπο που βλέπετε τη σεξουαλική κορύφωση.

Σκέφτεστε ποτέ την επιστήμη πίσω από τον οργασμό; Μάλλον όχι, ειδικά όταν βρίσκεστε στη μέση ενός. Αποδεικνύεται, όμως, ότι υπάρχουν πολλά ενδιαφέροντα στοιχεία που μπορούμε να γνωρίζουμε γι’ αυτόν. Η κορύφωση στο σεξ μπορεί να σας φανεί πολύ πιο συγκλονιστική, αφού μάθετε τα παρακάτω συναρπαστικά και, ίσως, αστεία facts για αυτή.

Υπάρχει πρόωρος οργασμός και για τις γυναίκες

Είναι γνωστό πως οι άντρες μπορεί να βιώσουν πρόωρη εκσπερμάτιση πολύ συχνά. Πράγμα που δεν ισχύει μόνο για αυτούς. Σύμφωνα με μελέτες οι γυναίκες χρειάζονται το πολύ 10 λεπτά για να κορυφώσουν στη διάρκεια των προκαταρκτικών. Επιπλέον, έρευνα που έγινε στην Πορτογαλία έδειξε ότι περίπου το 40% των γυναικών βιώνουν περιστασιακά οργασμό, χωρίς να το περιμένουν ή να το θέλουν και περίπου το 3% αυτών κορυφώνει πρόωρα για χρόνια. Αυτό, φυσικά, δεν αναιρεί το ότι οι γυναίκες δυσκολεύονται να κορυφώσουν. Τα πιο πρόσφατα στοιχεία δείχνουν ότι η δυσκολία ή ανικανότητα στον οργασμό επηρεάζει το 10 με 40% των γυναικών.

Όλα είναι στο μυαλό

Όταν κάνετε σεξ σκέφτεστε οτιδήποτε άλλο εκτός από αυτό; Το μυαλό σας τρέχει σε λογαριασμούς και υποχρεώσεις; Μήπως να το ξανασκεφτείτε; Η προσοχή στο ό,τι συμβαίνει εκείνη την ώρα μεταξύ εσάς και του συντρόφου σας μπορεί να αποδώσει τα μέγιστα στην ευχαρίστησή σας. Μια μελέτη που δημοσιεύτηκε τον στο Journal of Sexual Research διαπίστωσε ότι η ικανότητα οργασμού αυξήθηκε κατά 30% σε ένα πρόγραμμα ενσυνειδητότητας τεσσάρων ή οκτώ συνεδριών σε γυναίκες. Επιπλεόν, διαπιστώθηκε ότι ο διαλογισμός μπορεί να βοηθήσει το πόσο συγκεντρωμένοι θα είστε στη στιγμή. Μελέτη στο Journal of Sex and Marital Therapy, έδειξε ότι οι γυναίκες που έκαναν διαλογισμό σημείωσαν υψηλότερη βαθμολογία σε μετρήσεις της σεξουαλικής λειτουργίας και υγείας από εκείνες που δεν διαλογίζονταν καθόλου.

Οι straight γυναίκες έχουν λιγότερους οργασμούς

Μελέτη σε 52.600 ανθρώπους στις ΗΠΑ έδειξε το «χάσμα οργασμού» μεταξύ ετεροφυλόφιλων και ομοφυλόφιλων γυναικών. Τα ποσοστά της μελέτης των Πανεπιστημίων της Ιντιάνα, του Chapman και του Claremont Graduate φανέρωσαν το ποσοστό των ανθρώπων που συνήθως είχαν οργασμό:

  • Το 65% των ετεροφυλόφιλων γυναικών
  • Το 66% των αμφιφυλόφιλων γυναικών
  • Το 86% των λεσβιών γυναικών

Στα αντίστοιχα ποσοστά οι ετεροφυλόφιλοι άντρες είχαν οργασμό σε ποσοστό 96%.

Τα γεννητικά όργανα δεν είναι απαραίτητα

Όπως είπαμε παραπάνω όλα είναι στο μυαλό, αλλά και στο νευρικό σύστημα. Οι απολήξεις των νεύρων διεγείρονται με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους. Η τάση που ήθελε τις γυναίκες να έχουν οργασμούς όταν έκαναν κοιλιακούς στο γυμναστήριο, άλλωστε, ήταν μία από τις πιο δημοφιλείς την περασμένη χρονιά.

Η συμβολή στους πόνους περιόδου

Μπορεί να μας φαίνεται λιγάκι κουραστικό και περισσότερο επώδυνο να κάνουμε σεξ, ενώ πονάμε λόγω περιόδου, αλλά οι ειδικοί λένε πως ο οργασμός μπορεί να μειώσει τα συμπτώματα της έμμηνου ρύσης, καθώς εμπλέκονται νεύρα που στο σεξ χαλαρώνουν. Επιπλέον, η απόσπαση της προσοχής από τον πόνο που προσφέρουν οι οργασμοί συμβάλλει στην καταπολέμηση του πόνου. Σε κάθε περίπτωση, αν το επιθυμείτε, δεν βλάπτει να δοκιμάσετε.

ΠΗΓΗ




Γράμμα σ’ ένα αεροπλάνο

Παρασκευή βράδυ κι η σιωπή εκεί έξω, διαπερνά με ένα άγγιγμα όλες σου τις σκέψεις. Είναι η στιγμή που περιμένεις κάθε εβδομάδα από τότε που άρχισε να γίνεται συνήθεια. Οι μουσικές που αρχίζουν σιγανά ν’ ακούγονται στο ραδιόφωνο, ο τρόπος με τον οποίο περπατάς διστακτικά μέχρι το παράθυρό σου και με το που φτάνουν τα δάχτυλά σου ανάμεσα στις μισοσπασμένες περσίδες του, κρυφοκοιτάζοντας τη νύχτα που αφήνει το χιόνι να σκεπάσει κάθε σου κρυφή επιθυμία. Κρατώντας τη μυστική…

Ψάχνοντας ένα λευκό χαρτί κι εκείνο το μολύβι που η άκρη του αντέχει ν’ αποτυπώνει κάθε λέξη που μπορείς να γράφεις με τα μάτια κλειστά. Ένα χαρτί από εκείνα που το μέγεθός τους ταιριάζει ακριβώς για να στριμωχτεί σ’ έναν από εκείνους τους φακέλους που γύρω γύρω σημαδεύονται από μπλε και κόκκινες μικροσκοπικές γραμμές. Αυτούς που δεν μπορείς να κλείσεις καλά γιατί… πλέον όσα χωρούν μόνο πάνω σ’ ένα σκισμένο φύλλο, αρκούν για να ‘ναι πιο βαριά κι απ’ τις ανάσες σου. Γράμματα που μαζεύονται από ξένα χέρια και πετάγονται με φόρα στον έλεγχο των αεροπλάνων εκείνων που μεταφέρουν τα όνειρά μας. Άνθρωποι που μπερδεύουν τα δαχτυλικά μας αποτυπώματα και ξεθωριάζουν το άρωμά μας, για να ελέγξουν με ωμότητα κάθε μας “θέλω”, πριν καν προλάβει να φτάσει στον προορισμό του. Καθυστερώντας στο διάδρομο που σαν βιτρίνα πάνω της, τοποθετείται μαζί με τα υπόλοιπα πακέτα. Και γλιστράει στο γραμματοκιβώτιό του, πάντα δεύτερο…

Ένας δυνατός θόρυβος, αποσπά την προσοχή της φαντασίας σου. Και ξαφνικά… τα φώτα βρίσκουν την ώρα να σβήσουν. Μόνος, στη μέση ενός δωματίου που ψάχνεις μόνο με την αφή σου όσα απόδρασαν από το γράμμα των επιθυμιών σου και ελπίζεις πως θα τ΄αγγίξεις. Θα τα βρεις εκεί. Σκοντάφτοντας πάνω στην ανάσα τους που προσπαθούν να κρύψουν, κλείνοντας δυνατά με το χέρι, τα χείλη εκείνα που έχουν στοιχειώσει τον ύπνο σου τα ξημερώματα. Την αίσθηση ζεστασιάς που λείπει τώρα από το κρύο ξύλινο δάπεδο που περπατάς ξυπόλητος. Διστακτικά. Ψάχνοντας, συνειδητοποιείς πως είσαι στο κατώφλι της μπαλκονόπορτας και τα πόδια σου πατάνε στα σύνορα που σε χωρίζουν από τον κόσμο εκεί έξω. Τότε απότομα, γυρνάς σαν να περιμένεις να δεις την απόσταση να γίνεται ευχή. Τη μοναδική που μπορείς να σπαταλίσεις για να μπορέσεις να τραβηχτείς πίσω και να απομακρυνθείς από εκεί έξω που δεν σταματάει να στρώνει κάθε χιονονιφάδα που διαλέγει να βρει έδαφος δίνοντας άσπρες πινελιές στο τοπίο που φιλοξενεί το σκοτάδι σου, εδώ. Μέσα και έξω από τα στόρια του δωματίου σου.

Το κουτί με τα σπίρτα που φυλάς στο συρτάρι, δίπλα στα σχεδόν σφραγισμένα από επιλογή ημερολόγια της ζωής σου, είναι πλέον βρεγμένο. Δε σ’ αφήνει να ανάψεις το κερί που θα μπορέσει να σε κατευθύνει, σχεδιάζοντας το μονοπάτι της διαδρομής σου, με τα φώτα κλειστά. Σαν να μη θέλει απόψε να φτάσουν οι επιστολές σου στον παραλήπτη τους. Σαν να μην πρέπει το τσιγάρο ν’ αλλοιώσει τη γεύση σου απόψε. Και σημειώνεις με μικρά γράμματα κάτω κάτω να μη μαθευτεί ποτέ αν διαβάστηκαν οι απαντήσεις που πρόφτασες να λάβεις ανάμεσα σε αλληλογραφίες που σκίζεις μέχρι να φτάσεις σ’ εκείνη που έρχεται πάντα την ίδια μέρα. Στο ίδιο σημείο. Σαν ραντεβού. Σε περιμένει εκεί, για να μεταφράσει κάθε γουλιά μουσικής που καταπίνεις μέσα από το ποτήρι του κρασιού σου. Η βελόνα στο πικάπ προχωρά και γυρίζει πίσω μόνη της, παίζοντας το ίδιο κομμάτι ξανά και ξανά. Είναι το “Black” από τους Pearl Jam… και από τότε που μπήκε πειρατικά στη συχνότητα της ζωής σου, κάθε νύχτα τα φώτα σβήνουν και ζεις στο σκοτάδι του.




Τα… έντεχνα Σαββατόβραδα της ζωής μου

Αν κοιτάξεις γύρω μας, θα συνειδητοποιήσεις πως όλοι ζούμε σπρώχνοντας τις ώρες και τις μέρες της καθημερινότητάς μας, για να φτάσουμε στο πολυπόθητο Σαββατόβραδο. Τη σκέψη που σε βάζει στη διαδικασία να μετράς αντίστροφα, τοποθετώντας μία νοητή αρχή, μία ανυπόμονη μέση κι ένα επαναλαμβανόμενα λησμονημένο τέλος. Περιμένοντας… για το επόμενο βράδυ Σαββάτου.

Η καταιγίδα της νύχτας εκείνης, είναι συχνό φαινόμενο. Όλα όσα βίωσες μέσα στις προηγούμενες μέρες που προετοιμάζονταν όλες τους να ντυθούν στα «καλά» του Σαββάτου σου, ξεχνούσαν να στρέψουν την προσοχή τους στις λεπτομέρειές σου. Τόσες πρόβες, τόσα κουστούμια και τόσοι μονόλογοι, όλα άδικα. Αφού ο καιρός (σου), στα χάλασε. Απ’ τις φορές που οι προβλέψεις σου, μετατράπηκαν σε ιστορίες από εκείνες που διαβάζεις στο τρένο που σε μεταφέρει μέχρι το σταθμό της νύχτας εκείνης. Ιστορίες που θα ξεφυλλίσεις, θα περάσουν με κεκτημένη ταχύτητα μπροστά από τα τοπία της διαδρομής σου και τελικά, θα αποδειχθούν μέρος της ντουλάπας των ανεκπλήρωτων σου.

Τα φιλμ τους, άλλοτε θα ‘ναι ασπρόμαυρα κι άλλοτε θα χρωματίζονται από τις πιτσιλιές των λέξεων που επιλέγουμε να τα περιγράψουμε. Συνήθειες που δεν κρύβονται, οι τάσεις μας να επαναφέρουμε στη μνήμη μας προηγούμενα Σαββατόβραδα και να προσπαθούμε να αποτυπώσουμε την πιστή αντιγραφή τους. Μία βαρετή αναπαράσταση, γιατί θα της λείπει αισθητά η έμπνευση. Σκηνές και κλικ, που μοιάζουν με κοινά, όπως όλα. Τα ‘χεις δει από άλλα μάτια και τα ΄χεις ζήσει από ξένα χείλη. Τα ΄χεις ζηλέψει. Μα σου ταιριάζουν άραγε…;

Η μυρωδιά του χαρτιού και τα σημάδια του μελανιού, με τα οποία γράφεις προσεκτικά το σενάριό τους. Τα γράμματά σου καλλιγραφικά, για να φτάσουν προσεγμένες οι προσκλήσεις, σ’ όσους ανθρώπους έχεις ανάγκη ν’ ακούσεις το γνωστό τους βήμα στο κατώφλι της νύχτας εκείνης. Προσθέτοντας τόσες κλεμμένες στιγμές από αποκόμματα ρομαντικών βιβλίων που είχες κρύψει στις ανυπόμονες επιθυμίες σου και περιμένοντας τον αέρα να φυσήξει κάνοντάς τες μία μία σκηνές από ταινία που επέμεινες στην επανάληψή της. Σαν παράδοση. Κάθε Σάββατο…

Η γεύση του κρασιού, που έγκειται σ’ όσα φτάνει να σε ταξιδέψει η φαντασία. Η ανάσα σου στεγνή, απ΄ όσους δρόμους έτρεξες για να φτάσεις στη νύχτα εκείνη. Το χρώμα του, έντονα συνδεδεμένο με το αγαπημένο σου μέρος που γουλιά γουλιά ακούς τις σκέψεις σου, κάθε Σάββατο. Γεμάτο αφίσες από συναυλίες του παρελθόντος και χαραγμένα στις καρέκλες του κρυφά σου πάθη. Πλάτη με πλάτη όσα μπόρεσες ν’ αγγίξεις στο διάβα σου, μα σβήνουν εκεί, μαζί με το τσιγάρο που έφτασε να κάψει τις άκρες απ’ τα δάχτυλά σου, μα θες να απολαύσεις κάθε σπιθαμή του. Η μυστική σου σύνδεση με την… έντεχνη χροιά της σκηνής που ζωντανά αναπαριστά φόβους, αλλά ξεχνά κάθε πρέπει σου.

Η ατμόφαιρα του πενταγράμμου. Οι λέξεις που άναψαν σαν κεριά και φυσάνε τη μυρωδιά της νύχτας εκείνης. Οι φλόγες που φωτίζουν τις νότες κάθε μέτρου που η πρεμιέρα του, μαζί με τη δική μας, φτάνει σαν την πρώτη της φορά, κάθε Σάββατο. Στο ραδιόφωνο βραχνά, όσο ετοιμάζεσαι ξεσκονίζοντας τους ώμους από το καλό σου παλτό, σιγοτραγούν δύο φωνές. Μία γυναικεία και μία ανδρική. Όπως οι λαβύρινθοι της ζωής. Είναι η Παυλίνα κι ο Μπάμπης. Σ’ αυτό το τραγούδι, που με το νόημά του, έρχεται να ενώσει το παζλ εκείνης της νύχτας. “Λαβύρινθοι

Tα… έντεχνα Σαββατόβραδα της ζωής μου.




Γιατί ερωτευόμαστε… «μουσικούς» ανθρώπους;

Κάπου εκεί έξω, υπάρχουν άνθρωποι που μεταμορφώνουν όλα όσα αισθάνονται, σε μελωδίες. Επιβιώνουν σε μία εποχή που όλα γύρω μας αλλάζουν τόσο γρήγορα και τίποτα πια δεν είναι ίδιο. Μπορούν και ανακατεύουν την ένταση του πάθους μέσα σε μία ήρεμη δύναμη, που σε συντροφεύει κάθε φορά που έχεις την ανάγκη να τρέξεις μακριά απ’ όσα σου δημιουργούν αρνητικά συναισθήματα. Άνθρωποι που φυλάνε τα όνειρα τους σ’ έναν κόσμο, που το εισητήριο για τον προορισμό του, καταφέρνουν τελικά να βρουν λίγοι ανάμεσα μας. Εκείνοι οι «όμορφοι ξένοι», που ερωτευόμαστε τη ζωή μέσα από τα μάτια τους. Ή μήπως μέσα από… τη μουσική τους;

Μέσα στο πλήθος, ο κάθε ένας από εμάς, ξεχωρίζει εκείνον που θα πιστέψει πως θα βρει κοινούς προορισμούς, θα αναζητήσει τους σταθμούς αυτούς που ήταν περαστικοί κάποτε κι οι δύο και θα φτάσει να συνειδητοποιήσει πως όλα όσα έψαχνε εκεί έξω, ήταν δίπλα του. Αρκεί πολλές φορές όχι μόνο να παρατηρείς, αλλά να κλείνεις τα μάτια για λίγο. Να ακούς τις μελωδίες. Να εμπιστεύεσαι τα ακούσματα που σε καθοδηγούν. Να αφήνεσαι σε όσα σου λένε σιγανά, ανάμεσα στη μουσική. Γιατί τα πράγματα γύρω μας έχουν την περιγραφή που εμείς τους έχουμε δώσει. Όλα τα γεγονότα της ζωής μας, μένουν ως εικόνες στο χρονοντούλαπο του μυαλού μας μέχρι να καταφέρουμε να βρούμε τις κατάλληλες λέξεις για να τα ντύσουμε. Εκεί που οι λέξεις, χάνονται στους λαβύρινθους της μουσικής και οι «μουσικοί» άνθρωποι μετατρέπουν τις εικόνες μας σε εκρηκτικά συναισθήματα. Γιατί η καθημερινότητά μας είναι πλέον τόσο γρήγορη κι οι άνθρωποι που περνάνε από αυτή, έχουν την τάση πάντοτε να τρέχουν στον ιδεατό διάδρομο της συνήθειας, της ρουτίνας, της κυνικής πραγματικότητας. Μόνο εκείνοι. Εκείνοι μπορούν να σε πάνε μακριά για λίγο. Να μεταμορφώσουν κάθε επιθυμία σου σε μία ολοκληρωμένη ιστορία.

Οι άνθρωποι «εκείνοι», ερωτεύονται σπάνια. Η φύση τους είναι τόσο μοναχική. Η σύνθεση του χαρακτήρα τους, ιδιαίτερη. Σκέψου πως θα ‘ταν να μπορούσες μόνο εσύ να καταλάβεις με ποιον τρόπο οι ερμηνείες σου είναι σημαντικές. Σημαντικές για να μπορείς να αναπνέεις στο ρυθμό του ρομαντισμού. Ακόμη και μικροπράγματα, να έχουν ξεχωριστή σημασία, γιατί όλα είναι μέρος του μουσικού κομματιού της ζωής τους. Σκέψου πως θα ‘ταν κάθε προηγούμενη εμπειρία τους, να ‘ναι ένας συνδυασμός από νότες μοναδικός για να φτάσει να περιγράψει τον τρόπο που σκέφτονται στο σήμερα. Ο πόνος που ίσως να ‘χουν νιώσει, να είναι δέκα σειρές με στίχους που αποκαλύπτουν τη μυστήρια πλευρά της νύχτας τους. Κι η ευτυχία, δέκα παύσεις αναπνοής ανάμεσα στις νότες τους. Η σχέση τους με το χρόνο, να αποτυπώνεται εκεί που συναντούν το μουσικό μέτρημα που σε κάθε χτύπο εναλλάσει στο μυαλό και τις διαφάνειες από όλες εκείνες τις κρυφές κι ανείπωτες επιθυμίες. Σκέψου κι εκείνους που μπορούν και κατευθύνουν όλα τα παραπάνω, μουσική και στίχους και χρόνο. Για εκείνους μπορώ να σου πω με σιγουριά πως αφού φέρουν τη μαεστρία αυτή, ικανοί να διευθύνουν κάθε χαρακτήρα της μουσικής στα ίδια τους τα χέρια, ακόμη και ακίνητοι μπορούν να σχεδιάσουν στον αέρα την πορεία προς τον δικό τους μοναδικό προορισμό. Σ’ έναν δρόμο χωρίς ταμπέλες, ενός κόσμου που δε χάνονται ποτέ και που όσοι τους γνωρίζουν, παλεύουν να συγκρατήσουν την εικόνα τους στο μυαλό τους.

Γιατί οι άνθρωποι «εκείνοι», κρύβονται. Δεν τους συναντάς συχνά. Στέκονται με πλάτη στο κοινό όσο απολαμβάνεις την ιστορία τους, σ’ αντικρίζουν μόνο για λίγα λεπτά και μετά εξαφανίζονται. Ξεφυλλίζουν κάπου απόμερα τις σελίδες των μουσικών βιβλίων εκείνων που ξεκλειδώνουν τις πόρτες της ζωής, σε δωμάτια που αν βρεθείς μαζί τους, η καρδιά σου θα μπορεί να ακούει πλέον μόνο σε μελωδίες.

Γι’ αυτό.

Γι’ αυτό τους ερωτεύεσαι.




Όποιος πραγματικά θέλει να μείνει στη ζωή σου…θα μείνει!

Γράφει η Σωτηρία Ραυτοδήμου

Απόσταση.

Μια λέξη που μπερδεύει, πληγώνει, ενώνει, χωρίζει, λυτρώνει.Δεν είναι κάτι εύκολο…

Θέλει κότσια για να τα “βάλεις” μαζί της.

Πόσο δυνατή όμως μπορεί να φανεί η απόσταση μπροστά στη θέληση. Πόσο μπορεί να φθείρει μια αληθινή σχέση; Ναι δεν κυλούν όλα όμορφα όταν δεν υπάρχει καθημερινή επαφή αλλά και πάλι πότε είναι όλα καλά;

Οι δυσκολίες πάντα υπάρχουν, είναι όμως στο χέρι μας να τις ξεπερνάμε.

Η επιθυμία όμως “νικά” τα χιλιόμετρα και δεν θα επιτρέψει να τη φθείρουν. Η επιθυμία πηγάζει απο την καρδιά και όχι απ’ το μυαλό.

Όποιος πραγματικά θέλει να μείνει στη ζωή σου θα μείνει, χωρίς δεύτερες σκέψεις χωρίς δικαιολογίες χωρίς “δεν μπορούμε” ή “δε γίνεται”. Γιατί καμμιά απόσταση δεν νίκησε τα συναισθήματα.

Η απόσταση χωρίζει μόνο όσους δεν ήθελαν να μείνουν.

Πηγή

Πηγή εικόνας

Νένα Ευθυμιάδου




Μη φοβάσαι. Ρίσκαρε…

Καθώς ο καιρός περνά, καθένας από εμάς ξεφεύγει από τον κόσμο μας και ταξιδεύει σε κόσμους μοναδικούς…Οι ανθρώπινες σχέσεις φθείρονται…! Ζούμε σε μία εποχή που τα πάντα φιλτράρονται, ελέγχονται, και τελικά στιβάζονται σε ατελείωτες σκέψεις!

Ο εγωισμός, μας τυφλώνει και τα συναισθήματα μας, φυλακίζονται μέσα μας… έχουμε παγιδευτεί στην ιδέα πως, για να υπάρξει μια σχέση μεταξύ ανθρώπων τα πάντα θα πρέπει να είναι ιδανικά!

Έχουμε σκεφτεί ποτέ, ότι όσα περιμένουμε να έρθουν, ίσως να περιμένουν εμάς να πάμε;

Οι σκέψεις είναι το μαράζι των ψυχών…

Η ζωή αναζητά θαρραλέους ανθρώπους…

Γι’ αυτό, μη φοβάσαι να ζητήσεις συγνώμη από κάποιον που πλήγωσες, μη φοβάσαι να αγκαλιάσεις κάποιον που σου έλειψε, μη φοβάσαι να φωνάξεις δυνατά: «Σ’ Αγαπώ»!…

Μη φοβάσαι να πεις ευχαριστώ, μη ξεχνάς… πες όλα όσα ένιωσες ή σκέφτηκες…Μη φοβάσαι να δείξεις αδύναμος, μπροστά σε κάποιον που κέρδισε μια μάχη ( αλλά όχι τον πόλεμο)… και βασικά, μη φοβάσαι… να φοβάσαι!!! Ρίσκαρε!!!

Τα πάντα είναι ένα παιχνίδι και εσύ καλείσαι να παίξεις…

Μη φοβάσαι αν τους όρους τους βάζει κάποιος άλλος αντί για σένα…Ίσως στην επόμενη παρτίδα να μπορείς εσύ να βάλεις τους όρους σου, γιατί νίκησες την προηγούμενη…

Σε ένα παιχνίδι, υπάρχουν πάντα καλοί και κακοί, κερδισμένοι και χαμένοι…

Από τον τρόπο που θα παίξεις… εξαρτάται η πλευρά που θα είσαι!

Να ξέρεις όμως ότι θα είσαι παίκτης και όχι παρατηρητής…!

Γράφει ο Διογένης Σινώπης

Πηγή : pestomoukiauto.blogspot.com

Πηγή

Νένα Ευθυμιάδου




Πώς η μοναξιά του Φθινοπώρου, μας… γνωρίζει στον έρωτα.

Φθινόπωρο, η αρχή των πάντων.

Δεν είναι τυχαίο που η περίοδος αυτή έρχεται αμέσως μετά την περίοδο των διακοπών. Ένα διάλειμμα, αυτό του Καλοκαιριού, μας βρίσκει το πέρας του μπροστά σε αποφάσεις που οι περισσότερες θα καθορίσουν όχι μόνο το Χειμώνα που έρχεται… αλλά ίσως να είναι ικανές να αλλάξουν ολόκληρη τη ζωή μας.

Έχεις αναρωτηθεί ποτέ γιατί στις περισσότερες ταινίες, η εικόνα που αντιπροσωπεύει το Φθινόπωρο είναι η κλασική αμερικάνικη συνήθεια με τη ζεστή σοκολάτα στο χέρι, η μοναχική αυτή φιγούρα σκεπασμένη σκεπτική μπροστά απ’ το βροχερό παράθυρο του σπιτιού; Οι «ρομαντικοί» φιλόσοφοι αποδίδουν την εικόνα αυτή στον καιρό. Ο οποίος αλλάζει, συναντώντας τις βροχές και τον αποχωρισμό των φύλλων απ’ τα δέντρα, φέρνει και τη συναισθηματική μας φύση αντιμέτωπη με ερωτήματα που ίσως και να μας απασχολούσαν και το Καλοκαίρι που αφήσαμε πίσω μας, αλλά να μην ήμασταν έτοιμοι να τα αντικρίσουμε ή/και να τα αποφεύγαμε.

Θυμάμαι, η μητέρα μου από μικρό παιδί να μου περιγράφει πώς αισθάνεται κάθε απογευματινό του Φθινοπώρου που η μελαγχολία, όπως τη χαρακτήριζε, έφτανε να την κατευθύνει στα βιβλία, τη μουσική ή τις σειρές εκείνες που τις χαζεύεις με μοναδικό σκοπό να μη σκέφτεσαι. Πάντοτε την άκουγα, χωρίς να αισθάνομαι απόλυτα όλα όσα μου έλεγε. Μέχρι που ένα Φθινοπωρινό απόγευμα, οι λέξεις που έβρισκα για να το περιγράψω, έφταναν να μου θυμίσουν εκείνες της μητέρας μου.

Τα βιβλία, όλα εκείνα που κάθονται στη βιβλιοθήκη μας σκονισμένα, τείνουμε να τα γνωρίσουμε λίγο καλύτερα τον Σεπτέμβρη. Κι όχι γιατί ξεκινάνε τα σχολεία ή τα Πανεπιστήμια. Αλλά γιατί οι λέξεις που είναι γραμμένες, έτοιμες σε προτάσεις από τις σκέψεις άλλων ανθρώπων, να είναι ορισμένες φορές και ικανές να περιγράψουν για εμάς παρόμοια συναίσθηματα και βιώματα. Ο ίδιος λόγος που καταφεύγουμε και στο να ξεκινάμε να βλέπουμε τις σειρές που αρχίζουν αυτή την περίοδο στην τηλεόραση. Είναι το αμέσως επόμενο απ’ τα βιβλία. Η εικόνα. Η ιστορία που μοιάζει με τη δική σου, τώρα τη βλέπεις και μέσα από τα μάτια κάποιου που επέλεξε να την εκφράσει παραστατικά απ’ τη δική του σκοπιά. Με τη δική του πλοκή. Κάπου εκεί, η μελωδία είναι εκέινη που θα δώσει την τελική πινελιά. Η τάση που έχουμε να συνδυάζουμε μουσική με συναίσθημα ή και το αντίθετο. Αν σκέφτείς και τα τρία αυτά χαρακτηριστικά του Φθινοπώρου σου: τα βιβλία, οι σειρές και η μουσική, μπορούν να συνοδεύσουν μέσα και έξω απ’ το σπίτι… φτάνοντας στη μοναχικότητα της εποχής αυτής.

Ανάγκη. Πόσα κομμάτια της τέχνης, περιγράφουν τον έρωτα ως ανάγκη; Ανάγκη η οποία δημιουργείται μέσα από απλές καθημερινές συνήθειες, χωρίς να περιμένει να εμφανιστεί ξαφνικά και ανεξήγητα όπως στις σαπουνόπερες. Ο έρωτας για να φτάσει σε εμάς, συνήθως περνάει μέσα από περιόδους της ζωής μας που ή είμαστε καλά με τον εαυτό μας και έτοιμοι να τον δεχτούμε, την κατάλληλη όπως ονομάζουν στιγμή ή είμαστε στην πιο ακατάλληλη στιγμή της ζωής μας και ο έρωτας αποτελεί το μέσο εκείνο που θα μας κάνει να δούμε τα πράγματα γύρω μας φορώντας τη ματιά της νέας αρχής.

Η λέξη που αρκεί να αντιπροσωπεύσει κάθε Φθινόπωρο της ζωής μας, μοιάζει να είναι η λέξη «Ευχαριστώ». Μπορεί η μοναχική πλευρά της εποχής, εκείνη που μας ώθησε στο να «οργανώσουμε» εκτός από τη μαθητική μας τσάντα, την κασετίνα των σχεδίων μας και το φάκελο των σημαντικότερων συνεντεύξεων της ζωής μας, είναι ταυτόχρονα και εκείνη που μας έκανε να γνωρίσουμε καλύτερα τον εαυτό μας. Ή και τον έρωτα εκείνο που μας έκανε να θέλουμε να γίνουμε καλύτεροι. Ποιος ξέρει…

Η playlist μας, τα… απογεύματα του Φθινοπώρου λοιπόν ξεκινάνε όλες με το “Thank you” από Dido,

γιατί ακόμη κι αν χάσεις το λεωφορείο, έχεις τη χειρότερη μέρα στη δουλειά και απ’ τη βροχή δεν μπορείς να δεις καθαρά μέσα απ’ το παράθυρό σου, εκεί έξω υπάρχει ο έρωτας εκείνος που σου δίνει την καλύτερη μέρα της ζωής σου. Ακόμη κι αν είναι ανεκπλήρωτος.

Γράφει η Στέλλα Μακαρώνη.




Η πρώτη μας αγάπη

Playlist to read this article  

Love song by Taylor Swift 

Wildest Dreams by Taylor Swift 

Take my breath away by Berlin

Unconditionally by Kate Perry 

I don’t want to miss a thing by Aerosmith

Στο ταξίδι για Αθήνα , στην μακρινή εκείνη πόλη , που κάτω από την στέγη των αστεριών της , φιλοξενεί εκατομμύρια ανθρώπους , θυμήθηκα την πρώτη μου αγάπη . Στο ταξίδι για το αύριο , μια ελπίδα για το σήμερα , θυμήθηκα το τσίμπημα του έρωτα που πρωτόγνωρα ακουμπούσε το κορμί μου . Στην πολύωρη μετάβαση για την πόλη του άγνωστου , που όμοια της δεν υπάρχει , που σε τυλίγει σε δρόμους και στενά , με σκοτάδι αναμειγμένα και φωτιά , θυμήθηκα πως ήταν να σε αγαπούν , όταν ήσουνα παιδί . Για εκείνη την αθώα , την πρώτη , την παιδική αγάπη . Την αγάπη που κρατάς όπου και αν πας , εικόνισμα στην καρδιά σου , ανάμνηση από το παρελθόν που ανακαλείς κάθε φορά που ακούς την λέξη αγάπη . Και ας έχουν μείνει λείψανα εκτίμησης και σεβασμού και ας έχουν περάσει δεκάδες χιλιάδες αιώνες από τότε . Η πρώτη αγάπη δεν ξεχνιέται . Και αν την βάλεις στο νου, και αν γελάσεις σθεναρά , θα ναι πάντα η αγάπη , η εκείνη αγάπη που σε κανε να νιώθεις ζωντανός . Σε καλοσώρισε στον κόσμο τον πραγματικό , τον σκληρό και γεμάτο συναισθήματα , τον άδικο τον κόσμο , τον καλό . Σε ταξίδεψε σε τόπους μακρινούς που η φλούδα σου δεν είχε ακουμπήσει , σου έκλεισε τα μάτια για να την εμπιστευτείς τυφλά , σου χάιδεψε το εφηβικό σου πρόσωπο γεμάτο θέρμη και σου ψιθύρισε στο αυτί, καλή τύχη , θα την χρειαστείς . Πάντα να εύχεσαι στην πρώτη σου αγάπη . Να σηκώνεις το ποτήρι ψηλά και να χαμογελάς για όλα όσα σου έχει προσφέρει . Χωρίς εκείνη , δεν θα ξερες τι γλυκό να σ’αγαπούν και να σου το δείχνουν . Χωρίς εκείνη , δεν θα ξερες τι σου αξίζει , τι οφείλει να περάσει το κατώφλι της ψυχής σου . Χωρίς εκείνη , δεν θα ‘χες μάθει να εκτιμάς , να παραστρατείς , να συγχωρείς , να παραβλέπεις. Και ας είναι γεμάτη λάθη η πρώτη μας αγάπη . Εκείνα μας δίδαξαν και τώρα θα μας διδάσκουν, πως οι άνθρωποι γεννιούνται , ζουν και φεύγουν ελεύθεροι . Και ας είναι γεμάτη καρδούλες και γλυκόλογα η πρώτη μας αγάπη . Κακό σημάδι της ενηλικίωσης , επάνω στο κορμί μας , η σιγή των αισθημάτων μας . Και ας είχε λόγια παιδικά και υποσχέσεις ανεκπλήρωτες , όνειρα απατηλά που τότε έμοιαζαν αληθινά .

 Η πρώτη μας αγάπη , σκέψη του μυαλού μας πια , οριοθετεί τα θέλω μας . Μαθαίνουμε να αναγνωρίζουμε την σωστή και αγνή αγάπη , μακριά από σημάδια κακοποιητικής συμπεριφοράς . Γιατί αυτά δεν είναι αγάπη . Η πρώτη μας αγάπη συνοδεύεται από συναισθήματα αγνώστου προελεύσεως που η καρδιά αδυνατεί να ταυτοποιήσει . Είναι τόσο δυνατά , τόσο ηχηρά που καμιά φορά φοβάσαι μήπως και τα ανακαλύψουν οι περαστικοί του δρόμου . Αχ , και ξαφνικά γεμίζουν τα πνευμόνια σου αέρα , φουσκώνει περήφανα η ψυχή σου και νιώθεις την αδρεναλίνη να ρέει απεριόριστη στα μικρά μικρά , μικρά σου αιμοσφαιρίδια . Και δώστου πάλι όνειρα , τρελούτσικα και απίθανα , σενάρια ζωής που ίσως , και ναι , και όχι , και δεν ποτέ , μην βγουν αληθινά  και σκέψεις , που σε κατακλύζουν την πρώτη ώρα του σχολείου . Η πρώτη μας αγάπη , συνήθως μας συναντά στα μαθητικά μας χρόνια . Σχολιαρούδα ακόμα , το άγγιγμα μας φαίνεται ιερό και το βλέμμα αθώο . Συνειδητοποιούμε την ομορφιά του σώματός μας και επενδύουμε σε εκείνη . Και έρχεται . Ήρθε , έφτασε κοντά μας , χωρίς καν να αναμένεις . Η πρώτη μας αγάπη , δεν είναι σαν τις άλλες . Ανακαλύπτει για πρώτη της φορά , τα απόκρυφα σημεία της ψυχής μας . Μαθαίνει να συνυπάρχει με τα υπόλοιπα συναισθήματα στο κουβάρι της καρδιάς μας . Και τραβάει ο τυχερός το νήμα που απλόχερα προσφέρει το μυαλό μας και μπερδεύονται οι ανθρώπινες σχέσεις σε ένα μπολ γεμάτο νάρκη .  Η πρώτη μας αγάπη , είναι η κάψα που πρωτόγνωρα βιώνει το υπέροχο κορμί σου , σαν κοιτάς με σε βαθιές θάλασσες που σχηματίζουν τα μάτια του ανθρώπου που σε έφερε ως εδώ . Και τα μικρά του όνειρα , γίνονται δικά σου . Ένα με το σώμα σου , ένα με τα σχέδια , ένα με τα μάτια σου . Η πρώτη αγάπη δεν σε απογοητεύει . Σε ανεβάζει στον 7ο ουρανό και από εκεί χαζεύεις με ελπίδα . Τα σύννεφα που φεύγουν ,  τα γλαροπούλια που πετούν και την αλμύρα της θάλασσας να ακουμπά την άκρη του ποδιού σου . Και δεν σου φτάνει αυτό. Ζητάς άλλο και άλλο , σαν να στερεύει το οξυγόνο που αποζητά η κοφτή αναπνοή σου .  Με απώτερο σκοπό , να μην την ξεχάσεις ποτέ . Αφήνει τα σημάδια της η πρώτη μας αγάπη .

Το αόρατο χέρι της πρώτη μας αγάπης , κατευθύνει την σκέψη του μυαλού μας . Σαν από μηχανής θεός , ξεπροβάλλει από αρχαία τραγωδία και μας οδηγεί σε πράξεις που μόνο ο έρωτας θα μπορούσε να λογίσει. Και ας φαίνονται όλα λανθασμένα . Και ας φαίνονται σωστά. Και ας μην γνωρίζεις πως πρόκειται για αληθινή αγάπη . Η πρώτη σου αγάπη και παντοτινή. 

Στην πρώτη μας αγάπη , τα βλέπουμε όλα φωτεινά . Λουλούδια , αρχίζουν και φυτρώνουν στο σκοτεινότερο σημείο της συνειδήσεως μας και η γεύση των πραγμάτων αποκά μια άλλη διάσταση. Δεν γνωρίζουμε από χωρισμούς , μελόδραμα και γύρνα πίσω . Στην πρώτη μας αγάπη δεν χωράνε εγωισμοί . Το συγγνώμη ακούγεται ευωδία από τα χείλη του ανθρώπου , που αργότερα προτιμά να κρατά το στόμα του κλειστό . Το βλέμμα , εκείνο το σπινθιροβόλο βλέμμα που σε καρφώνει ολόκληρο , καθώς βαδίζεις στα τυφλά προς την μεριά του . Και σου κρατά το χέρι , σου ανεβάζει τους παλμούς βήμα προς βήμα και ο ουρανός γεμίζει αστέρια. Το γέλιο σου σκεπάζει με ευλάβεια τα ( ίσως και όχι τόσο πετυχημένα ) αστεία που ηχούν σαν ύμνος από τα χείλη που κοιτάς με τόση αγωνία. Και γελάς . Πολύ γελάς . Οι ματιές γεμίζουν τον χώρο που απλώνεται στα πόδια σου , φαρέτρα ολόκληρη κατέχουν , με βέλη ερωτεύσιμα και ανάθεμα αν ξέρεις που θέλουν να σε βρουν . Η πρώτη σου αγάπη γίνεται η αχίλλειος πτέρνα που συνοδεύει το σώμα σου για πάντα . Δεν την ξεχνάς . Δεν μπορείς να την ξεχνάς . Και ας έχει φύγει το πάθος . Ξέρεις ποιο είναι το αγαπημένο μου μέρος στην πρώτη μας αγάπη; Και στην κάθε αγάπη . Τα μικρά μεγάλα , αμέτρητα , αχόρταγα πειράγματα . Ποιος θνητός και ποιος θεός μπορεί να αντισταθεί μπροστά τους ; Σαν από χάδι αγγέλου , ομορφαίνουν εκείνο που αναπτύσσεται και σου ψιθυρίζει μυστικά της προσωπικότητας του άλλου . Τα μεγάλα τους μάτια , σε θωρούν και κάνουν την αγάπη σου ακόμα πιο μεγάλη . Η σάρκα σου , ανέγγιχτη ακόμα , από τα ανεξίτηλα σημάδια της αγάπης , αφήνεται στην δίνη του κυκλώνα που φωνάζει το όνομα του . Το μόνος γίνεται μαζί , και ας μην το βλέπεις έτσι . Τα δάχτυλα σου μπλέκονται στην ονειροπαγίδα και μετατρέπουν το θάρρος σε πράξη . Χρόνια αργότερα  , σε ένα ταβερνάκι , σαν θυμηθείς εκείνες τις πράξεις , μην κοκκινήσεις  λέγοντας πως ήταν χαζομάρες . Οι μνήμες ολοζώντανες στο πέρασμα του χρόνου , μας αποδεικνύουν ότι εκείνες έφτιαξαν την αγάπη . Την έχτισαν , πετραδάκι πετραδάκι , την πότισαν νερό για να ανθίσει . Και ήρθε και έδεσε η τύχη και σου πρόσφερε απλόχερα την πρώτη σου αγάπη. 

Ο αέρας φυσάει λυσσασμένα και ακουμπά νοσταλγικά τα απόκρυφα σημεία του μυαλού σου. Στο τώρα , το σήμερα , το παρόν και το ύστερα . Η πρώτη σου αγάπη , συντροφεύει διστακτικά τα βήματα σου όπου και αν πας . Όπου και αν βρεθείς . Σου θυμίζει πως κάποτε αγαπήθηκες και αγάπησες πολύ . Και αν δεν την έχεις βρει ακόμα , μην σε νοιάζει , μην λυπάσαι – η μοίρα γνέθει για όλους το κρυφό τους πεπρωμένο . Σε εκείνους που ένιωσαν την πρώτη τους αγάπη , να κυλά αρμονικά , δροσοσταλίδες στο αίμα τους , φτερούγες πεταλούδας που αντικρίζει πρώτη φορά τον ήλιο . Η πρώτη μας αγάπη μας εγκαταλείπει όταν πια ωριμάσουμε . Μπορεί να γίνει και παντοτινή . Ποτέ δεν ξέρεις . Η ανάμνηση της , τα Εισόδια σε έναν καινούργιο κόσμο , χαράζονται ανέπαφα στα σύννεφα που προστατεύουν τα τοιχώματα της ψυχής μας . Στο παρόν , στο τώρα . Να θυμάσαι με δόξα την πρώτη σου αγάπη . Να την τιμάς και να την σέβεσαι . Γιατί σου έμαθε πολλά . Είτε να επιμένεις σε πολλά, είτε να φεύγεις αφήνοντας πίσω σου τα λίγα . Και ας πάει στο καλό . Η πρώτη σου αγάπη λείπει του έρωτος πολύ – μα δεν είναι αυτό το θέμα . Ο έρωτας προσωρινός , θυελλώδης , ατάραχος με βαρύ ιστορικό στην πλάτη του , δίνει την θέση στην αγάπη . Και εκείνη , εστεμμένη βασιλίσσης των συναισθημάτων , δεν ξεχνιέται ποτέ. Στην υγειά , λοιπόν , της πρώτης μας αγάπης , είπα και η πόλη έσβησε από μπροστά μου .

“There is nothing like young love. It comes at a time before the heart knows to protect itself when everything important is raw and exposed—the perfect environment for a soul-sucking, heart-crushing burst.”

Αριάδνη Εμμανουηλίδου