Το αίσθημα της αγάπης είναι τόσο όμορφο, γλυκό αλλά και σημαντικό. Νιώθουμε αγάπη για πολλά πράγματα γύρω μας και τα παιδιά λαμβάνουν από πολύ μικρή ηλικία το συναίσθημα αυτό. Όμως, δεν γίνεται να εκφράσουν εύκολα πάντα αυτά που νιώθουν, καθώς η εξέλιξη της ομιλίας των παιδιών σχετίζεται με την ηλικία και τα ερεθίσματα που δέχονται από το περιβάλλον τους.

Στα παιδιά οφείλουμε να μιλάμε για τα συναισθήματα με απλό τρόπο και με παραδείγματα προκειμένου να τα κατανοήσουν εύκολα, ακόμη και να ζητήσουμε από τα ίδια να εκφράσουν την αγάπη με το δικό τους τρόπο όπως το έχουν στο μυαλό τους. Αρκετές φορές, βέβαια, τα λόγια των παιδιών περί αγάπης μας σοκάρουν όταν έχουν ανεπτυγμένη συναισθηματική νοημοσύνη.

Οφείλουμε να μάθουμε στα παιδιά μας πως η αγάπη μπορεί να εκδηλωθεί με ποικίλλους τρόπους, όπως με το να αφιερώνουμε χρόνο στους ανθρώπους που αγαπάμε, να τους αποδεχόμαστε όπως είναι, με μια αγκαλία, ένα φιλί ή ένα χαμόγελο.

Ο καλύτερος τρόπος να μιλήσουμε για το συναίσθημα αυτό στα παιδιά είναι μέσα από τα παιδικά βιβλία. Διαβάζοντας ξεχωριστές ιστορίες στα βιβλία, τα παιδιά θα ανακαλύψουν τι είναι πραγματικά η αγάπη αλλά και τα είδη αγάπης που υπάρχουν (γονική αγάπη, αδερφική, ερωτική, φιλική, η αγάπη μεταξύ συγγενών).

Κάθε σχέση αγάπης, προσφέρει μια μοναδική εμπειρία και ποικιλία συναισθημάτων. Μέσω αυτών αναπτύσσονται συναισθηματικά και κοινωνικά οι άνθρωποι. Τα παιδιά μαθαίνουν να σχετίζονται με τους συνανθρώπους τους, αποκτούν αυτοπεποίθηση, αισιοδοξία και αναπτύσσουν προσαρμοστικές συμπεριφορές.

Ας δούμε, λοπόν, κάποια παιδικά βιβλία για την αγάπη:

1. Η κυρία Άιφελ

2. Τη μέρα που μεταμορφώθηκα σε πουλί

3. Η παράξενη αγάπη του αλόγου και της λεύκας

4. Ερωτόκριτος, ο πρώτος μου Κορνάρος

Αναστασία Κακλαμάνου

Βρίσκομαστε στην περίοδο όπου οι περισσότεροι μαθητές έχουν πάρει το πρώτο σχολικό τους έλεγχο ή ετοιμάζονται γι’ αυτό. Οι βαθμοί είναι ένα θέμα που συζητιέται διακαώς από τους δασκάλους, τους γονείς, τους μαθητές καθ’ όλη τη σχολική χρονιά.

Όταν οι βαθμοί είναι «άριστοι» ή είναι καλύτεροι από αυτούς που «περιμέναμε», σίγουρα η χαρά είναι τεράστια. Τι γίνεται, όμως, όταν τα αποτελέσματα δεν είναι τα επιθυμητά για τους μαθητές και τους γονείς;

Σίγουρα, δεν ήρθε η συντέλεια του κόσμου και εύκολα μπορεί να αξιοποιηθεί αυτή η κατάσταση υπέρ του μαθητή. Κάθε παιδί έχει ταλέντα και ικανότητες, όμως, το σχολείο δεν έχει πάντα τον τρόπο να τα ανακαλύψει. Καλό θα ήταν να μιλάμε με τους εκπαιδευτικούς και να υποστηρίζουμε το παιδί ενισχύοντας τις αδυναμίες του με κάθε δυνατό τρόπο.

Κάθε αποτυχία μπορεί να μας διδάξει κάτι και να μας βοηθήσει να πάμε ένα βήμα μπροστά!

Πώς οι γονείς, όμως, να βοηθήσουν τα παιδιά σε μια τέτοια περίπτωση; Αρχικά, θα πρέπει να εκτιμήσουν την προσπάθεια του παιδιού τους και να δουν πέρα από την κακή βαθμολογία. Μην του βάλετε τις φωνές και μην το συγκρίνετε με κάποιο αδερφάκι ή συμμαθητή, δεν θα οδηγήσει πουθένα μόνο θα ρίξει τη ψυχολογία και την αυτοπεποιηθήση του κι άλλο!

Επίσης, δώστε του κίνητρο να προσπαθήσει σε καθημερινή βάση και να μελετήσει μόνο του. Μην εστιάζετε μόνο στους βαθμούς των διαγωνισμάτων αλλά στην προσπάθεια που καταβάλλει καθώς οι βαθμοί δεν είναι το πάν. Πραγματικά, υπάρχουν πολλοί λόγοι που συνδράμουν για να μην πάρει άριστο βαθμό και η πίεση που ασκούν οι γονείς μετατρέπεται σε άγχος για το παιδί.

Ακόμη, να επικοινωνείτε συχνά με δασκάλους ή καθηγητές του παιδιού. Η συνεργασία σχολείου-οικογένειας μπορεί να βοηθήσει το παιδί να βελτιωθεί. Εν ανάγκη, αν το παιδί έχει πολλά «κενά» τότε σκεφτείτε σοβαρά το ενδεχόμενο της ενισχυτικής διδασκαλίας.

Το πιο σημαντικό, όμως, από όλα είναι να μην ξεχνάτε να ενθαρρύνετε το παιδί σας, πρέπει να λειτουργείτε ως σύμμαχος και όχι ως εχθρός του που αν δεν φέρει «καλό βαθμό» θα το τιμωρήσει. Κανένας δεν λειτουργεί αποτελεσματικά με τις φωνές, τις απειλές και την παρουσία του φόβου.

Το σύστημα εκπαίδευσης είναι ένα μέσο διαμόρφωσης των παιδιών και οι βαθμοί είναι μέρος αυτής της διαδικασίας, δεν καθορίζουν την αξία του παιδιού ούτε προκαθορίζουν το μέλλον του. Υποστηρίξτε τις ανάγκες του και η βελτίωση θα έρθει…

Αναστασία Κακλαμάνου

Όταν την έχεις αυτονότη θεωρείς πως θα την έχεις για πάντα.Τη στιγμή που θα στη στερήσουν όμως το νιώθεις.Πάντα φοβόμουν την φυλακή και τον εγκλωβισμό σε ένα μέρος.Το θέμα είναι ότι και χωρίς κάγκελα μπορούμε να βρεθούμε εγκλωβισμένοι.Μέχρι που συνέβη μου φαινόταν αδιανόητο.Πόσο θα συνεχίσει?Πόσο θα ζούμε με έλεγχο της κάθε μας κίνησης?Πόσο θα φοβόμαστε να εκφραστούμε?Πότε θα αναπνέουμε καθαρό αέρα χωρίς περιορισμό?Πότε θα μπορούμε να αγκαλιάσουμε τους αγαπημένους μας χωρίς να φοβόμαστε μην τους σκοτώσουμε?Οι κυβερνήσεις,τα κόμματα,οι πλούσιοι ανά τον κόσμο και όλοι αυτοί που θέλουν να μας επιβάλλουν την άποψη τους ας αναλογιστούν και μια φορά και ας σκεφτούν ότι δεν είναι θεοί και ότι όλοι είμαστε άνθρωποι με ψυχή,αγάπη,οικογένεια.Γιατί όλοι μας είμαστε ομάδα και όχι εχθροί.Πότε επιτέλους κάποιος θα δημιουργήσει μια κοινωνία αγάπης και αλληλεγγύης να σταματήσει η παράνοια,η ασυδοσία,η αλαζονεία.Όλοι μας θα πεθάνουμε μια μέρα.Ας είμαστε τουλάχιστον έτοιμοι όταν έρθει εκείνη η ώρα να την αντιμετωπίσουμε την θεία δίκη γνωρίζοντας ότι κάναμε και κάτι καλό σ αυτόν τον κόσμο

Ετυμολογία της ελευθερίας

  Η λέξη ελεύθερος είναι μάλλον δυσετυμολόγητη και η ετυμολογία στα λεξικά της αρχ. ελληνικής παρουσιάζει προβλήματα.Θεωρητικά η λέξη προέρχεται από σανσκρ. ρίζα rudh- , I.E.*leudh  (αμάρτυρη με τη σημασία αυξάνειν) η οποία σχετίζεται με αρχ. γερμ. Leute (λαός) και με λατ. Liber.

  Η Ελληνική Γραμματεία ωστόσο παρέχει τις προ-υποθέσεις έγκριτης ετυμολόγησης του ελεύθερος προέρχεται  από  τη  σύνθεση  των  λέξεων

 1.«Ελελεύ» (πολεμικό επιφώνημα προς τον   ελευθέριο Δία)το οποίο γράφει ο σχολιαστής του Αριστοφάνους:« Επίφθεγμα πολεμικόν το ελελεύ.Οι προσιόντες γαρ εις πόλεμον το ελελεύ εφώνουν μετά τινος εμμελούς κινήσεως» , όπως περίπου σήμερα οι στρατι-ώτες φωνάζουν την πολεμική ιαχή «αέρα».Ενώ ο λεξικογράφος Σουίδας (Σούδα) γράφει «θεώ τ ΄αλάλαγμα» (προς τον θεό (Δία) ο αλαλαγμός).

 Και 2. το επίθετο «θούρος»(ορμητικός, σφοδρός, πολεμικός).Ο Ομηρος ονομάζει τον Αρη «θούρον Αρηα», ενώ ο Αισχύλος αναφέρει «Τυφώνα θούρον», στη δε Οδύσσεια («μνήσαιτο δε θούριδος αλκής») δηλώνεται η κατ’ εξοχήν ιδιότητα της αλκής.

 Συνεπώς, Ε(λε)λεύ + θουρος > * ελεύθουρος > ελεύθερος .Τα γραμματικά δε πάθη, που παρατηρούνται,είναι στη μεν λέξη «ελελευ» συγκοπή και αποβολή της συλλαβής

-λε- , ενώ στη λέξη «θούρος» συστολή της μακράς συλλ. –ου- σε βραχεία –ε –  με ηχητική αφομοίωση προς την προηγουμένη.

ΕΛΕΝΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΟΥ

Το βιβλίο θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ένας φίλος, ένας συνοδοιπόρος που μας οδηγεί προς τη ψυχαγωγία. Είναι ένα πέρασμα στον κόσμο της γνώσης και το μόνο σίγουρο είναι πως ό,τι είδος λογοτεχνίας κι αν επιλέξεις να διαβάσεις θα σε συνεπάρει μαζί του, αφού μαζί του βιώνουμε έντονα συναισθήματα, φιλοσοφούμε, μαθαίνουμε, προβληματιζόμαστε.

Πραγματικά, ενώ το βιβλίο είναι όλα τα παραπάνω πως θα πείσουμε ένα παιδί να έρθει σε επαφή με τον κόσμο του βιβλίου; Οι απαντήσεις σίγουρα ποικίλλουν και οι λόγοι φαντάζομαι είναι πολλοί. Συνήθως, τα παιδιά ταυτίζουν το βιβλίο μόνο με τη σχολική γνώση και οι γονείς ενώ όταν είναι σε πολύ μικρή ηλικία τα παιδιά τους κάνουν προσπάθειες να τα μυήσουν στον κόσμο του βιβλίου… μετά οι προσπάθειες μειώνονται ή εξαφανίζονται.

Πολύ βασικό για να αγαπήσει το διάβασμα είναι να του δώσει κάποιος την ευκαιρία να διαβάσει ένα βιβλίο που θα του ταιριάζει ως ιδιοσυγκρασία, που να πιστέψει ότι είναι κοντά στα ενδιαφέροντά του. Έπειτα, η διαδικασία αυτή να συνεχιστεί ξανά και ξανά ώστε να δημιουργηθεί μια «αιώνια φιλία».

Το παιδί, που είναι στην πιο δημιουργική φάση της ζωής του, πρέπει να δει τον εαυτό του μέσα στο βιβλίο και όχι να το νιώθει ως κάτι ξένο, κάτι απρόσιτο και μακρινό.

Η σχέση μας με την ανάγνωση, λοιπόν, ξεκινά από πολύ τρυφερή ηλικία και είναι μια σχέση που πρέπει να καλλιεργείται συνεχώς από την ηλικία που ακόμα δεν ξέρουμε να διαβάζουμε και οι δικοί μας άνθρωποι γίνονται οι οδηγοί μας.

Η ανάγνωση βιβλίου θα βοηθήσει το παιδί να αναπτύξει τη φαντασία του, την ενσυναίσθησή του, να βρει νέα ενδιαφέρονται, να γελάσει, να ονειρευτεί, να προβληματιστεί και να μάθει. Εξίσου, καλλιεργείται η γλωσσική του ικανότητα και βελτιώνεται η μνήμη και η συγκέντρωση. Ακόμη, μειώνεται το άγχος και επέρχεται η ψυχική ηρεμία.

Όμως, τι βιβλίο να πάρω σε ένα παιδί;

Αρχικά, διαλέγουμε με βάση την ηλικία. Πιο συγκεκριμένα, για παιδιά 1-2 ετών επιλέγουμε βιβλία με σκληρές σελίδες, με παραθυράκια και απλές εικόνες αντικειμένων. Για παιδιά 2-3 ετών: Βιβλία με μικρές ιστορίες, στιχάκια και πάζλ. Για παιδιά 3-4 ετών: Βιβλία με πιο σύνθετες έννοιες που επιζητούν λύσεις και προβληματίζουν τα παιδιά.Για παιδιά 4+ ετών: Παραμύθια με λίγο εκτενή κείμενο που μιλούν για τα συναισθήματα, φιλίες κ.α.

Επίσης, πολύ σημαντικό είναι να επιλέγουμε βιβλία με ζωντανά χρώματα που θα τους τραβήξουν την προσοχή τους. Για παιδιά προσχολικής ηλικίας που δεν μπορούν ακόμα να διαβάσουν, μικρές ιστορίες με έντονη εικονογράφηση, ενώ για παιδιά που κάνουν ήδη τα πρώτα του βήματα στην ανάγνωση επιλέγουμε ιστορίες με μεγάλα γράμματα που θα τα βοηθήσουν στην προσπάθεια τους. Στις μεγαλύτερες ηλικίες τα πράγματα είναι πιο εύκολα καθώς τα παιδιά έχουν την δική τους κρίση και άποψη.

Αναστασία Κακλαμάνου

Ο θυμός είναι ένα έντονο συναίθημα που προκαλείται συνήθως από κάποια προσβαλή, ταραχή ή και άρνηση. Όπως όλοι οι άνθρωποι θυμώνουν, το ίδιο συμβαίνει και στα παιδιά. Συνηθώς παρουσίαζεται ως άμυνα ενάντια σε βαθύτερα συναισθήματα όπως ο φόβος, η απογοήτευση, η ζήλια και ο πόνος. 

Τα παιδιά μαθαίνουν και έρχονται σε επαφή καθημερινά με ερεθίσματα από το κοντινό τους περιβάλλον, δηλαδή την οικογένεια και τους φίλους. Χάρη σε αυτούς, μπορούν αβίαστα να διδαχθούν μέσω της υπομονής και της απόκτησης συναισθηματικής νοημοσύνης να αναγνωρίζουν και να διαχειρίζονται τα συναισθήματα τους, όπως για παράδειγμα το θυμό.

Για να θεωρήσουμε ορθή την αντιμετώπιση του θυμού από τα παιδιά, σημαίνει πως έχουν καταφέρει:

1. να ελέγχουν μια επιθετική συμπεριφορά,
2. να είναι σε θέση να αναγνωρίσουν τι συναισθήματα κρύβονται πίσω από το θυμό τους και
3. να επιλύουν τα προβλήματα τους με εποικοδομητικό τρόπο.

Όμως, τι πρέπει να κάνουμε όταν το παιδί βιώνει έντονο θυμό; Πώς να το βοηθήσουμε να διαχειριστεί και να κατανοήσει τα έντονα αυτά συναισθήματα; Ας δούμε κάποιες πρακτικές που θα μας βοηθήσουν!

1. Όλα τα συναισθήματα είναι αποδεκτά. Μόνο οι πράξεις πρέπει να περιορίζονται.

2. Προσπαθήστε να βάλετε όρια. Επιτρέποντας το συναίσθημα δεν σημαίνει πως επιτρέπονται και οι καταστροφικές πράξεις, π.χ το να χτυπάει. Υπενθυμίστε στο παιδί ότι η βία δεν είναι λύση.

3. Παραμείνετε κοντά στο παιδί όταν είναι αναστατωμένο, σας χρειάζεται! Είναι εντάξει να ζητάνε βοήθεια διότι όταν κλείνονται στον εαυτό τους πιθανόν δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν μόνα τους το πρόβλημα που τους απασχολεί. Γι’ αυτό ενθαρρύνετε τους να σας ζητήσουν υποστήριξη.

4. Προσπαθήσετε να είστε ήρεμοι. Τα παιδιά θα προσπαθήσουν να υιοθετήσουν τη συμπεριφόρα σας καθώς έχουν την τάση να μιμούνται συμπεριφορές κυρίως από το οικογενειακό τους περιβάλλον.

5. Βοηθήστε το παιδί να αναπτύξει συναισθηματική νοημοσύνη, δηλαδή να χειρίζεται το θυμό του πιο εποικοδομητικά. Κάντε το να νιώθει ασφάλεια να εκφράσει το συναίσθημα που το κατακλύει.

Ορισμένες φορές, για να βοηθήσουμε την κατάσταση είναι αναγκαίο το παιχνίδι με σκοπό, βέβαια, τη διαχείρηση του θυμού. Ενδεικτικά:

1. Το «θυμόμετρο»

Αρχικά, αναφερόμαστε στα στάδια του θυμού (ηρεμία-εκνευρισμός-θυμός-οργή). Επιλέγουμε ένα χρώμα για κάθε στάδιο (π.χ. για την οργή το κόκκινο γιατί όταν θυμώνουμε πολύ κοκκινίζει το πρόσωπό μας) ενώ για τις διακυμάνσεις του θυμού στα πλαίσια του ίδιου σταδίου χρησιμοποιούμε τις διαβαθμίσεις του αντίστοιχου χρώματος (π.χ. για την οργή χρησιμοποιούμε το κόκκινο, για το ανώτερο στάδιο από αυτήν προσθέτουμε στο κόκκινο λίγο μαύρο και για το προηγούμενο από αυτήν στάδιο προσθέτουμε στο κόκκινο λευκό). Με αυτόν τον τρόπο για την έντονη οργή έχουμε σκούρο κόκκινο και για την ήπια οργή ανοιχτό κόκκινο. Τέλος, συζητάμε για τα συναισθήματα και τι ήταν αυτό που μας προκάλεσε το συναίσθημα αυτό. Αν το παιδί δυσκολεύεται, μπορεί να εκφραστεί και μέσω της ζωγραφικής.

2. Το κουτί της «Ηρεμίας»

Είναι σημαντικό να φτιάξουμε ένα κουτί στο οποίο θα βάλουμε πράγματα που μας βοηθάνε να ηρεμήσουμε, όπως ένα μουσικό όργανο που ακούγοντάς το ηρεμούμε ή κάποιο αγαπημένο παιχνίδι.

Παρ’ όλα αυτά, κάποια παιδιά αντιμετωπίζουν δυσκολίες στη διαχείρηση θυμού. Σε μια τέτοια περίπτωση, η θεραπευτική παρέμβαση μπορεί να τα βοηθήσει να επεξεργαστούν τα βαθύτερα συναισθήματα που κρύβονται κάτω από το θυμό και να αναπτύξουν την ικανότητα να διαχειρίζονται όλα τους τα συναισθήματα. Προλαμβάνοντας και αντιμετωπίζοντας το συσσωρευμένο θυμό του παιδιού σας μέσω μιας θεραπευτικής παρέμβασης, το βοηθάτε να γίνει ένας πιο ισορροπημένος ενήλικας.

Αναστασία Κακλαμάνου

Τα αγόρια που παίζουν συχνά βιντεοπαιχνίδια στην ηλικία των 11 ετών, είναι λιγότερο πιθανό να εμφανίσουν κατάθλιψη μετά από τρία χρόνια, δείχνει μια νέα διεθνής επιστημονική έρευνα. Από την άλλη, σύμφωνα με την ίδια μελέτη, τα κορίτσια που περνάνε περισσότερες ώρες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, εμφανίζουν συχνότερα συμπτώματα κατάθλιψης.

Οι ερευνητές από τη Βρετανία, τη Σουηδία (ιατρικό Ινστιτούτο Καρολίνσκα Πανεπιστημίου Στοκχόλμης) και την Αυστραλία, με επικεφαλής τον ‘Ααρον Κάντολα του Τμήματος Ψυχιατρικής του Πανεπιστημιακού Κολλεγίου του Λονδίνου (UCL), οι οποίοι έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό ψυχολογικής ιατρικής “Psychological Medicine”, ανέφεραν πως τα ευρήματα δείχνουν ότι ο χρόνος μπροστά σε μια οθόνη μπορεί να επηρεάσει είτε θετικά είτε αρνητικά την ψυχική υγεία των παιδιών.

«Μολονότι δεν μπορούμε να επιβεβαιώσουμε ότι τα βιντεοπαιχνίδια πραγματικά βελτιώνουν την ψυχική υγεία, δεν φαίνεται το παίξιμο τους να είναι βλαβερό και μάλιστα μπορεί να έχει μερικά οφέλη. Ιδιαίτερα στη διάρκεια της πανδημίας τα βιντεοπαιγνίδια αποτελούν μια σημαντική κοινωνική πλατφόρμα για τους νέους. Είναι όντως ανάγκη να μειωθεί ο χρόνος που τα παιδιά -και οι ενήλικες- περνάνε καθιστοί, τόσο για τη σωματική όσο και για την ψυχική υγεία τους, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι η χρήση μιας οθόνης είναι εγγενώς επιβλαβής», δήλωσε ο Κάντολα.

Η μελέτη, η οποία αφορούσε συνολικά 11.341 παιδιά και εφήβους, βρήκε ότι τα αγόρια που έπαιζαν βιντεοπαιγνίδια τις περισσότερες μέρες, είχαν κατά μέσο όρο 24% λιγότερα συμπτώματα κατάθλιψης μετά από μία τριετία, σε σχέση με τα αγόρια που έπαιζαν βιντεοπαιγνίδια λιγότερο από μια φορά το μήνα. Κάτι ανάλογο δεν παρατηρήθηκε στα κορίτσια.

Από την άλλη, τα κορίτσια (αλλά όχι τα αγόρια) που έκαναν τη συχνότερη χρήση των social media, είχαν 13% περισσότερα συμπτώματα κατάθλιψης μετά από τρία χρόνια, σε σχέση με τα συνομήλικα κορίτσια που χρησιμοποιούσαν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης στο διαδίκτυο λιγότερο από μια φορά το μήνα. Η μέτρια χρήση των social media δεν φάνηκε να αυξάνει την πιθανότητα κατάθλιψης. Προηγούμενες μελέτες έχουν βρει παρεμφερή ευρήματα και οι επιστήμονες εκτιμούν ότι η πολύ συχνή ενασχόληση με τα social media επιβαρύνει την ψυχική υγεία των παιδιών, ιδίως των κοριτσιών.

Όπως έδειξε και η νέα μελέτη, τα αγόρια παίζουν βιντεοπαιγνίδια συχνότερα από τα κορίτσια, ενώ τα τελευταία κάνουν χρήση των social media συχνότερα από τα αγόρια. Η έρευνα δεν βρήκε κάποια σαφή συσχέτιση ανάμεσα στη γενική χρήση του διαδικτύου από τα παιδιά και στην κατάθλιψη.

«Η σχέση ανάμεσα στο χρόνο μπροστά από μια οθόνη και στην ψυχική υγεία είναι πολύπλοκη και θα χρειαστεί περισσότερη έρευνα για να την κατανοήσουμε», ανέφερε ο επίκουρος καθηγητής ψυχιατρικής επιδημιολογίας Ματς Χάλγκρεν του Ινστιτούτου Καρολίνσκα. Πρόσθεσε ότι «σε κάθε περίπτωση, πρέπει να ενθαρρύνουμε τους νέους να είναι πιο δραστήριοι σωματικά και να διακόπτουν τις παρατεταμένες περιόδους καθισιού μπροστά από μια οθόνη, κάνοντας έστω ελαφριά σωματική δραστηριότητα».

Πηγή

Είναι κοινά παραδεκτό πως στις μέρες μας η «παράδοση του οικογενειακού τραπεζιού» σε καθημερινή βάση τείνει να εγκαταληφθεί. Οι λόγοι είναι πολλοί που μας απομακρυνούν από αυτόν το «θεσμό», διαφορετικές ώρες εργασίας ή εξωσχολικές δραστηριότητες είναι οι κυριότεροι. Όμως, είναι τόσο σημαντικοί αυτοί οι λόγοι ώστε να εγκαταληφθεί αυτός ο «θεσμός» οριστικά;

Αρχικά, είναι σημαντικό να αναφερθεί πως τα τελευταία χρόνια πολλές είναι οι επιστημονικές μελέτες που έχουν τονίσει την αξία των οικογενειακών γευμάτων για τη σωματική ανάπτυξη και την προαγωγή της ψυχικής και σωματικής υγείας των παιδιών.

Ειδικότερα, όταν οι γονείς εφαρμόζουν την αρχή της ισορροπημένης διατροφής, φαίνεται ότι η οικογενειακή διατροφή βοηθά τα παιδιά να αναπτύξουν υγιεινές και ισορροπημένες διατροφικές συνήθειες. Όσο γευματίζουν οικογενειακά, είναι λιγότερο πιθανό να καταναλώσουν ακατάλληλα τρόφιμα, διότι οι γονείς μπορούν να ελέγξουν τόσο την ποιότητα όσο και την ποσότητα των τροφών. 

Επίσης, τα αποτελέσματα μελετών έδειξαν ότι τα παιδιά που τρώνε συχνά με την οικογένειά τους, έχουν κατά 50% λιγότερες πιθανότητες να υποφέρουν από άγχος, ενώ παράλληλα είναι πιο ευτυχισμένα και πιο υγιή διανοητικά.

Οι γιορτινές μέρες, λοιπόν, είναι η ευκαιρία να βρεθούμε ξανά με την οικογένεια μας και να φάμε όλοι μαζί!

Ορισμένοι λόγοι για να εκτιμήσουμε ξανά την αξία ενός οικογενειακού γεύματος, πόσο μάλλον κατά την περιόδο των Χριστουγέννων, είναι οι εξής:

1. Δημιουργούμε όμορφες οικογενειακές αναμνήσεις.
2. Ενισχύονται οι οικογενειακοί δεσμοί.
3. Περνάμε καθορισμένο κοινό χρόνο με τα μέλη της οικογένειας.
4. Ευκαιρία για επικοινωνία.
5. Ισχυροποίηση του δεσμού της οικογένειας.
6. Ενισχύεται η αντίληψη της ομαδικότητας, της ισότητας μεταξύ των μελών και η αίσθηση του “ανήκειν” σε μια ευρύτερη ομάδα.
7. Ευκαιρία για την οικογένεια να συζητήσει, να μοιραστεί την καθημερινότητα τους, να ακούσουν οι γονείς τα προβλήματα των παιδιών τους και όπου κρίνουν σημαντικό να τους βοηθήσουν.
8. Το φαγητό με παρέα βοηθά τα παιδιά να μάθουν να μοιράζονται και να σκέφτονται και τους άλλους. 
9. Μειώνει το αίσθημα μοναξιάς ή της απομόνωσης και θέτει τις βάσεις για μια πιο υγιεινή ζωή.
10. Βοηθά στο γέλιο, την χαρά και την αισιοδοξία.

Ας καθιερώσουμε στο πρόγραμμα μας, λοιπόν, αυτή τη τόσο σημαντική συνήθεια για την οικογένειας μας και ιδίως αυτές τις γιορτινές μέρες!

Αναστασία Κακλαμάνου

Τι είναι η αγκαλιά;

Εν αρχή, ας δώσουμε έναν ορισμό στην έννοια της αγκαλιάς τόσο πρακτικού όσο και πιο συναισθηματικού περιεχομένου. Η δύναμη της αγκαλιάς είναι πολύ ισχυρή. Eίναι αυτό που τυλίγεις τα χέρια σου γύρω από το σώμα του άλλου και τον ακουμπάς στον κορμό σου. Στην ουσία  κρατάς την ψυχή του και εκείνος τη δική σου. Είναι το μέρος όπου κάθε συναίσθημα φόβου, θλίψης, πόνου, μοναξιάς και ανασφάλειας δεν χωρούν. Είναι ένα είδος σιωπηλής, αμφίπλευρης επικοινωνίας. Ο πιο σωστός τρόπος έγκειται στο ότι το αριστερό μάγουλο μας θα πρέπει να ακουμπά το αριστερό του ατόμου που αγκαλιάζουμε, καθώς είναι η πλευρά της καρδιάς και έτσι πρόκειται πλέον για μια αγκαλιά αγάπης ή από “καρδιάς”.

Τι δείχνουμε παίρνοντας κάποιον αγκαλιά;

Όλο αυτό συμπληρώνεται από ένα χάδι, την απαλή κίνηση του χεριού στην πλάτη του ατόμου που αγκαλιάζουμε, σε ένδειξη τρυφερότητας και αγάπης. Με την αγκαλιά εκφράζονται τα πιο ζεστά και θετικά συναισθήματα μας.

Μέσα από μια “ειλικρινή” αγκαλιά μπορούν να ειπωθούν αλήθειες, οι οποίες δεν είναι δυνατόν να εκφραστούν λεκτικά. Ποια μητέρα μπορεί να ξεχάσει την πρώτη αγκαλιά που πήρε το νεογέννητο μωρό της; Ποιο βρέφος δεν ωφελήθηκε από αυτήν την πρώτη αγκαλιά και τον χτύπο της καρδιάς της μητέρας του; Ποιο παιδί δεν περιμένει τον γονιό του να γυρίσει από τη δουλειά για να του χαρίσει ένα χαμόγελο και μια αγκαλιά; Αλλά και ο ίδιος ο γονιός νομίζετε πως δεν έχει ανάγκη από μια αγκαλιά;

Η αγκαλιά κατά τη βρεφική ηλικία

Το βρέφος ήδη από την περίοδο της κύησης μαθαίνει στη σωματική επαφή με τη μητέρα μέσα από την κοιλιά, οπότε η ανάγκη για επαφή συνεχίζεται και μετά τη γέννηση του. Η ανάγκη για αγκαλιά του βρέφους τόσο από τη μητέρα όσο και από τον πατέρα είναι σημαντική διότι συντελεί στην συναισθηματική και νοητική του ανάπτυξη. Ορισμένες φορές είναι βάλσαμο για τους πόνους τους, όπως είναι οι κολικοί. Ευρύτερα βοηθάει στο να τεθούν ισχυρά θεμέλια για την ανάπτυξη της αίσθησης ασφάλειας, προστασίας και φροντίδας.

Η αγκαλιά κατά την παιδική ηλικία

Στην μετέπειτα και καθόλη τη διάρκεια ανάπτυξης του παιδιού, η αγκαλιά αποκτά επιπλέον νόημα, καθώς στο παιδί πλέον η αγκαλιά δημιουργεί:

– Aίσθημα του “ανήκειν” σε ένα πλαίσιο που αποτελείται από μέλη που το αγαπούν

– Tο αποδέχονται και το υποστηρίζουν.

– Tονώνει την αυτοπεποίθηση του και ενισχύει θετικά την εικόνα του εαυτού του.

– Tο βοηθάει στο να μάθει πως να δημιουργεί υγιείς σχέσεις

Η αγκαλιά κατά την εφηβική ηλικία

Μεγαλώνοντας, ωστόσο μπορεί να παρατηρηθούν σημάδια αποφυγής αγκαλιάς από τα παιδιά.

Αυτό μπορεί  να οφείλεται στην ηλικία του παιδιού και στην ανάγκη για επαφή με συνομηλίκους και στην εικόνα που θέλουν να επιδείξουν τα παιδιά σε αυτούς. Συνήθως τα σημάδια αυτά είναι φανερά κατά τη σχολική ηλικία και είναι πιθανόν να αυξηθούν κατά την προεφηβεία και εφηβεία.

Τι κάνουμε σε αυτή τη περίπτωση;

Στην περίπτωση αυτή το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι:

– Να προσαρμοστούμε στην ηλικία του παιδιού.

– Να επιδιώκουμε τη σωματική επαφή με έναν πιο διακριτικό τρόπο.

– Να προσπαθούμε να μην τα πνίγουμε στις αγκαλιές και πιέζοντας τα.

Ένα είναι το σίγουρο πως η σωματική επαφή δεν πρέπει να χαθεί και να επαναπαυτούμε στο ότι ίσως να μην μας χρειάζεται πια διότι μεγαλώνει. Ναι μεγαλώνει αλλά η αγκαλιά μας θα πρέπει να είναι πάντα εκεί έτοιμη να το κρατήσει όταν την έχει ανάγκη, διότι πάντα θα την χρειάζεται και δε θα πρέπει να του τη στερούμε.

Η επίδραση της αγκαλιάς στους ενήλικες

Για τη μητέρα

Μια αγκαλιά, ωστόσο, δεν έχουν ανάγκη μόνο τα παιδιά αλλά και οι ενήλικες-γονείς. Μια μητέρα που έφερε στον κόσμο το παιδί της έχει ανάγκη μια αγκαλιά από τον σύντροφο της, προσφέροντας έτσι την αίσθηση μιας ικανής και άξιας μάνας.

– Της δίνει κουράγιο πως “όλα θα πάνε καλά” και ασφάλεια.

– Μια αγκαλιά βοηθάει στο να σταθεί πάλι στα πόδια της και να συνεχίσει να εξελίσσεται ως άνθρωπος,σύζυγος και μητέρα.

Για τον πατέρα

Μια αγκαλιά και για τον πατέρα είναι ύψιστης σημασίας. Βλέποντας τη ζωή του να αλλάζει και νοιώθοντας πως έχει το ρόλο του “θεατή” μπροστά σε αυτές τις μεταβολές, έχει ανάγκη μια αγκαλιά για να μπορέσει να ανακουφιστεί και να αποκαλύψει τη δική του αλήθεια. Στο σημείο αυτό, η σύντροφος του θα πρέπει να τον ενισχύσει στον πατρικό του ρόλο. Έτσι ενεργοποιείται και εκείνος και αποκτά το αίσθημα του ότι τα καταφέρνει περίφημα και ως σύζυγος και ως πατέρας.

Η αγκαλιά δεν είναι ένδειξη αδυναμίας αλλά το πιο ισχυρό όπλο που έχει ο άνθρωπος για υπάρχει και να συνυπάρχει με τους υπόλοιπους.

Πως εξηγείται βιολογικά η ανάγκη μας για αγκαλιά;

Στο σημείο αυτό χρήσιμο θα ήταν να αναφέρουμε τη νευροβιολογική βάση της αγκαλιάς. Όταν αγκαλιάζουμε απελευθερώνεται μια συγκεκριμένη ορμόνη, η λεγόμενη ωκυτοκίνη ή αλλιώς η “ορμόνη της αγκαλιάς”. Αυτή η χημική ουσία του οργανισμού σχετίζεται με τους κοινωνικούς δεσμούς και δημιουργεί το αίσθημα εμπιστοσύνης και δέσμευσης.

H έκκριση των εν λόγω ορμονών βοηθάει στην μείωση της αρτηριακής πίεσης και στη ρύθμιση των καρδιακών παλμών. Δηλαδή ενεργοποιούνται οι υποδοχείς πίεσης και μέσω του αίματος μεταφέρονται σήματα στο πνευμονογαστρικό νεύρο, το οποίο είναι υπεύθυνο για την ευρύτερη αρτηριακή πίεση.

Επίσης, η αγκαλιά αυξάνει την αιμογλοβύνη στο αίμα συντελώντας στη μείωση της εμπειρίας των φόβων (Huber,2005) και δρα επίσης ως φυσικό αγχολυτικό καθώς μειώνει την κορτιζόλη στο σώμα μας. Αυτή σχετίζεται σχετίζεται με το άγχος, στέλνοντας κατασταλτικά σήματα στον εγκέφαλο.

Τέλος, η ωκυτοκίνη φαίνεται να έχει ευεργετική επίδραση σε κομμάτια της λειτουργίας του εγκεφάλου. Σχετίζεται με πολλές και διάφορες ψυχικές και κοινωνικές δυσλειτουργίες, οι οποίες αφορούν στον αυτισμό και τη σχιζοφρένεια.

Καταληκτικά, η Virginia Satir, σημαντική οικογενειακή θεραπεύτρια σημειώνει πως χρειαζόμαστε 4 αγκαλιές την ημέρα για να επιβιώσουμε, 8 αγκαλιές την ημέρα για συντηρηθούμε και 12 για να αναπτυχθούμε.

Δεν είναι επιτακτικό να ξεκινήσετε με αυτά τα νούμερα αγκαλιάς. Απλά να δίνετε και να δέχεστε αρκετές αγκαλιές ημερησίως είναι ένα καλό φάρμακο για τον οργανισμό και την ψυχική μας υγεία. Ωστόσο, σε κάθε αγκαλιά δεν είναι απαραίτητο να σφίγγουμε τον άλλον. Θεωρητικά όλοι γνωρίζουμε τι είναι και πως γίνεται μια αγκαλιά, στην πράξη της όμως έχει μεγαλύτερη αξία και σημασία.

Πηγή

Μπαμπά,

Δεν υπάρχουν κατάλληλες λέξεις να σου πω ‘ευχαριστώ’ ή να σου περιγράψω τι σημαίνεις για μένα.

Όλοι οι άντρες αλλάζουν από τη στιγμή που αποκτούν μία κόρη. Και όταν με κράτησες για πρώτη φορά στην αγκαλιά σου, είμαι σίγουρη ότι σκέφτηκες σε τί κόσμο θα ζήσω. Είμαι σίγουρη ότι ανησύχησες αν θα μπορούσες να μου δώσεις όλα όσα πίστευες ότι αξίζω. Είμαι σίγουρη ότι φοβήθηκες πως θα τα κάνεις θάλασσα μερικές φορές. Είμαι σίγουρη ότι αναρωτήθηκες τί άνθρωπος θα γίνω, ενώ σιωπηλά μου υποσχέθηκες ότι θα είσαι περήφανος για μένα ό,τι κι αν γίνει.

Ήξερες ότι στη ζωή μου θα έχυνα και πολλά δάκρυα. Ήξερες ότι θα μου έφτιαχνες πολλά σπασμένα παιχνίδια αλλά ότι δεν θα μπορούσες να κολλήσεις την καρδιά μου μετά την πρώτη μου ερωτική απογοήτευση. Ήξερες ότι θα αντιμετωπίσω αγενείς ανθρώπους και δεν θα είσαι εκεί για να με προστατέψεις. Ότι θα υπήρχαν επιλογές που θα έπρεπε να κάνω χωρίς να σε έχω δίπλα μου, να μου λες ποια είναι η σωστή.

Δεν πληρώνονται οι θυσίες που έχεις κάνει για μένα και ο χρόνος που αφοσίωσες από τη δική σου ζωή. Γιατί δεν ήταν μόνο τα χρήματα που μου έδινες καθώς έβγαινα από την πόρτα, χωρίς καν να πω ένα γεια, ως έφηβη. Ήταν η άνευ όρων αγάπη ανάμεσα στον μπαμπά και την κόρη που μας βοήθησε να ξεπεράσουμε κάθε φάση της ζωής μας. Ήταν κάθε αγκαλιά και κάθε φιλί στο μάγουλο, καθώς μεγάλωνα. Ήταν αυτό το ‘σ’αγαπώ’, απλά για να το ξέρω. Ήταν που μου έλεγες πόσο όμορφη είμαι, παρόλο που δεν το πίστευα μερικές φορές. Ήταν που έδινες πάντα την καλύτερη συμβουλή ακόμη κι αν την αγνοούσα.

Σαν παιδί, δεν έβλεπα ποτέ τις ρυτίδες στο μέτωπό σου όταν έρχονταν λογαριασμοί στο σπίτι.  Αυτό που έβλεπα μόνο είναι ‘Μπαμπά μπορούμε να αγοράσουμε αυτό’, καθώς βγαίναμε από κάποιο μαγαζί με μια καινούρια κούκλα. Δεν ήξερα τί έκανες στη διάρκεια της μέρας, αυτό που ήξερα ήταν ότι ‘Ο μπαμπάς πρέπει να δουλέψει’. Ζούσα ξένοιαστα μεταξύ σχολείου και παιχνιδιού. Έτρεχα στις σκάλες όταν άκουγα να παρκάρεις το αυτοκίνητο στον δρόμο. Δεν ήξερα ότι οι διακοπές κόστιζαν λεφτά, το μόνο που ήξερα ήταν ότι έπρεπε να πάμε κάπου. Δεν ήξερα το καθημερινό στρες και τα προβλήματα που σε κρατούσαν ξύπνιο τη νύχτα, ήξερα μόνο ότι θα ήσουν ο πρώτος που θα τρέξει στο κρεβάτι μου, όταν θα έβλεπα έναν εφιάλτη. Δεν ήξερα ότι ο πόνος θα περάσει, το μόνο που ήξερα ήταν πως θα τρέξεις να με πάρεις αγκαλιά με την παραμικρή γρατζουνιά.

Και καθώς τα χρόνια περνούσαν, άρχισα να μαθαίνω περισσότερα γι’αυτόν τον κόσμο. Όλοι γερνούσαν με τον καιρό και ξέρω ότι κι εσύ απεχθανόσουν τον χρόνο, βλέποντάς με να μεγαλώνω. Και παρακολουθούσες από μακριά, γνωρίζοντας ότι τελικά θα καταλάβαινα πώς ήταν πραγματικά ο κόσμος.

Και ήσουν πάντα εκεί, σε κάθε παιχνίδι, σε κάθε νίκη και σε κάθε ήττα. Ήσουν ο εμψυχωτής σε κάθε όνειρο που είχα και που δεν ξέραμε αν τελικά θα πραγματοποιηθεί. Ήσουν εκεί σε κάθε μου αποτυχία.

Και σου ράγισε η καρδιά όταν θα έφευγα για το πανεπιστήμιο, καθώς στεκόσουν κοιτάζοντας το άδειο μου δωμάτιο. Και καινούριοι λογαριασμοί άρχισαν να στέλνονται με το ταχυδρομείο. Αγάπη είναι να δίνεις σε κάποιον το καλύτερο ακόμα κι αν σου ραγίζει η καρδιά και να προσφέρεις στα παιδιά σου τα πράγματα που ίσως εσύ δεν είχες ποτέ.

Και το μόνο που ήθελες ήταν να γίνω καλός άνθρωπος, να παίρνω έξυπνες αποφάσεις και να είμαι ανεξάρτητη.

Μέσα από την αγάπη των γονιών γινόμαστε έντιμοι άνθρωποι. Μέσα από την αγάπη των γονιών γινόμαστε οι άνθρωποι που είναι γραφτό να γίνουμε. Μέσα από την αγάπη των γονιών θέλουμε να γίνουμε αυτοί που θα τους κάνουμε περήφανους. Αυτοί που θα ανταποκριθούν στις προσδοκίες τους. Θέλουμε να μην κάνουμε ποτέ λάθη, γιατί μια από τις χειρότερες κουβέντες που δεν θέλουμε να ακούσουμε από το στόμα τους είναι ‘με απογοήτευσες’. Αλλά ακόμα και μέσα στις απογοητεύσεις και τα λάθη, όπου οι γονείς ήταν αυτοί που μάζεψαν τα κομμάτια, ξεχώριζε η αγάπη.

Τότε μια μέρα σου γνωρίζω κάποιον και το μόνο που θέλεις γι’αυτόν είναι να με κάνει ευτυχισμένη. Το μόνο που θέλεις είναι ο άντρας αυτός να φροντίσει το κοριτσάκι σου, όπως το φρόντιζες εσύ όλα αυτά τα χρόνια. Να ξέρεις όμως πως ούτε κι εμείς οι κόρες μπορούμε να φανταστούμε μια ζωή χωρίς εσένα και πως πονάει και η δική μας η καρδιά.

Γιατί ήσουν εκεί για τα πάντα, ζούσες τα δάκρυα και τις απογοητεύσεις μου, και στενοχωριόσουν πιο πολύ κι από μένα. Και όσο σκεπτικός κι αν ήσουν γι’αυτόν τον άντρα, για τον οποίο πιστεύεις πως ποτέ δεν θα είναι αρκετά καλός, ελπίζεις ότι θα με αγαπήσει με τον σωστό τρόπο.

Τότε μια μέρα μου ζητάει να τον παντρευτώ και η καρδιά σου σταματάει για λίγο.

Και είναι μια βόλτα στην εκκλησία, την οποία σκεφτόσουν από τη στιγμή που με πήρες αγκαλιά τη μέρα που γεννήθηκα. Ήξερες ότι μια μέρα θα έπρεπε να με αποχωριστείς. Και καθώς κρατάς τα δάκρυά σου και με φιλάς στο μάγουλο, με ακούς να σου ψιθυρίζω: 

‘Αλλά να θυμάσαι μπαμπά, εσένα αγάπησα πρώτο’.

By Kirsten Corley

Πηγή

Ένα πολυβραβευμένο animation του Örs Bárczy το “Hey Deer” εδώ και χρόνια καταφέρνει να συγκινεί μικρούς και μεγάλους.
Με πάνω από 6 εκατομμύρια views και ένα αναπάντεχο… τέλος