Είναι 8 και κάτι λεπτά, το μαγαζί έχει μόλις ανοίξει. Η μηχανή του καφέ είναι ίσα ίσα έτοιμη να βγάλει τις πρώτες δόσεις καφέ.

Θα έρθει όπου να ΄ναι εκείνη. Φορώντας δέυτερη εβδομάδα σερί τα ίδια ρούχα. Το μαλλί άλουστο για μέρες και αχτένιστο. Μια ξανθιά βρώμικη τζίβα.

Μόλις μπεί αφού πει την καλημέρα της, θα περιμένει να ετοιμαστεί με ιεροτελεστία το αγαπημένο της κρύο ρόφημα. Φρέντο εσπρέσσο, γλυκό. Μα δεν παίρνει την γλύκα της ζάχαρης αυτή η γυναίκα όσο και να της βάλω μέσα.

Θα πάρει το επικριτικό το βλέμμα και θα παρακολουθεί κάθε μια κίνηση να βεβαιωθεί πως δεν θα κάνω τίποτα λάθος και δεν θα ξεχάσω την παραμικρή λεπτομέρεια.

Πρέπει πρώτα να κρατήσω τα λεφτά. Τα ρέστα δεν τα παίρνει ποτέ, τ’αφήνει πουρμπουάρ γιατί μάλλον σιχαίνεται να τα πιάσει. Έπειτα να αλλάξω τα γάντια, να βάλω τη δόση να τρέχει, να πιάσω το ποτήρι της απο ψηλά. Να βάλω πάγο αυστηρά μέσα απο την παγομηχανή κι όχι απο το cooler. Ήρθε η ώρα για το χτύπημα, θέλει να είναι καλό. Απορώ πως δεν βγάζει και χρονόμετρο να δει αν το κάνω με μαθηματική ακρίβεια κάθε φορά. 30 δευτερόλεπτα.

Αφού ολοκληρωθεί το τελετουργικό, θα πάρει το νέκταρ της, θα απολυμάνει με ευβλάβεια το ιερό δισκοπότηρο, ακόμα και το προστατευμένο μέσα στη ζελατίνα του καλαμάκι.

Θα χαιρετίσει και θα πάει έξω να συνδυάσει το ιερό ποτό με μια ακόμη αγαπημένη κακιά συνήθεια. Το τσιγάρο. Θα το κάνει όρθια, φοβάται να καθίσει εκεί που έχουν καθίσει τόσοι.

Τώρα θα αρχίσει να τα βάζει με όλους και να φωνάζει μόνη της, να μιλάει στις μύγες και σε ό,τι άλλο θα την ακούει χωρίς να την διακόπτει. Θα λέει τον πόνο της και τα παράπονα της.

Μοιάζει να είναι τόσο μόνη, όμως δεν την απασχολεί . Είναι συμβιβασμένη με αυτή την μικρή ρουτίνα της.

Φαίνεται σαν το μόνο σημαντικό πράγμα στην ζωή της να είναι ένας καφές κι ένα τσιγάρο. Για αυτο νιώθω την ανάγκη να σεβαστώ τις παραξενιές της και να ακολουθήσω πιστά τις εντολές της. Άλλωστε είμαι κι εγώ μέρος του τελετουργικού σε μεγάλο βαθμό

Deppie Politaki

Είμαι από τους ανθρώπους που δεν έχουν τηλεόραση στο σπίτι τους και πραγματικά ίσως και να ήταν το τελευταίο πράγμα που θα σκεφτόμουν να αγοράσω.

Είμαι σίγουρος πως το περιεχόμενο της, κατά πλειοψηφία προγραμμάτων, θα μου «περνούσε» παντελώς αδιάφορο για να το παρακολουθήσω.

Ωστόσο καμιά φορά τα πράγματα αλλάζουν και νομίζω πως εκπομπές όπως το Dragons Den, η νέα εκπομπή του ANT1, αξίζει ειδικής μνείας από πλευράς μας.

Μιλάμε φυσικά για ένα επιχειρηματικό ριάλιτι επενδύσεων, το οποίο είναι παγκοσμίως γνωστό. Η εν λόγω εκπομπή, δίνει τη δυνατότητα σε νέους επιχειρηματίες να προβληθούν και μέσω μιας πιθανής συνεργασίας με τους Dragons, να εξελιχθούν και να πετύχουν τους στόχους τους.

Το πάνελ των ισχυρών επενδυτών της χώρας μας, απαρτίζεται από τους

Χάρη Βαφειά – Πλοιοκτήτη

Λέων Γιοχάη – Tech Eπενδυτή

Πολ Ευμορφίδη- Ιδρυτή της COCO-MAT

Λιλή Περγαντά – Ιδρύτρια & Πρόεδρο της Power Health

Μαρία Χατζηστεφανή – Ιδρύτρια & Πρόεδρο της Rodial Group 

Ουσιαστικά, αυτό που παρακολουθεί ο θεατής κατά τη διάρκεια της εκπομπής, είναι η παρουσίαση μιας επιχειρηματικής ιδέας, ενός προϊόντος, application ή φιλόδοξου project ενός επιχειρηματία, που σκοπός του είναι να κεντρίσει το ενδιαφέρον των Dragons.

Αν αυτό συμβεί, οι Dragons στηρίζουν τους συμμετέχοντες επιχειρηματίες επενδύοντας όχι μόνο με κεφάλαιο αλλά και με την επιχειρηματική τους εμπειρία.

Ήδη μετά την προβολή των πρώτων επεισοδίων, αρκετές αξιόλογες ιδέες και projects έχουν κερδίσει τις εντυπώσεις!

Παρακάτω μπορείτε να πάρετε μια γεύση από το πρώτο επεισόδιο:

Η Μπάρμπαρα ήρθε και μαζί της έφερε μια παλιά γνωστή…την μελαγχολία. Τώρα που χειμώνιασε λοιπόν (καιρός ήταν…) και αναγκαστικά κλειστήκαμε μέσα, βλέπω να έρχονται τα καλά της καραντίνας. Τι εννοώ; Αυτοί όλοι, ξέρετε…οι “φίλοι” ντε! Που για πάνω από δύο μήνες δεν έχουν ενδιαφερθεί να δουν τι κάνετε, επειδή περνούσαν καλά και δεν σας χρειάζονταν κάτι…ε αυτοί θα σας θυμηθούν τώρα από βαρεμάρα. Με αφορμή κάποιο αστείο βίντεο στο τικ τοκ, κάποιο meme ίσως…θα κάνουν την επανεμφάνισή τους . Σαν την κακοκαιρία που περιμέναμε να δούμε άσπρη μέρα και τελικά τίποτα, μια φθινοπωρινή βροχούλα είδαμε. Έτσι θα έρθουν και εκείνοι, να σας δώσουν λίγη χαρά ότι ήρθαν για να μείνουν και θα εξαφανιστούν πάλι σαν το χιόνι που το έλιωσε ο ήλιος της επόμενης ημέρας.

Τι είναι όμως αυτό το πράγμα; Βαριούνται; Σε θυμούνται. Χρειάζονται κάτι; Σε παίρνουν πόσα τηλέφωνα να δουν τι κάνεις. Όταν όμως δεν σε έχουν πια ανάγκη , ούτε αντίδραση στο ίνσταγκραμ.

Είναι οι ίδιοι φίλοι οι “να κανονίσουμε κανένα καφεδάκι”. Και όταν τελικά πάτε για αυτόν τον καφέ, θα μιλάνε συνεχώς για τα δικά τους νέα, τα προβλήματά τους…ενώ προσπαθείτε να πείτε κάτι δικό σας. Δεν μπορούν καν να προσπαθήσουν να ακούσουν. Τόσο δεν τους νοιάζει. Και κάπως έτσι έχει χαθεί η επικοινωνία στις μέρες μας, από την αδιαφορία.

Ο Garfunkel έχει δηλώσει πως το τραγούδι “The sound of silence” μιλά για την ανικανότητα των ανθρώπων να επικοινωνήσουν μεταξύ τους. Όπως λένε και οι στίχοι “People talking without speaking. People hearing without listening.” Με λίγα λόγια; Οι άνθρωποι συζητούν χωρίς να μιλούν. Οι άνθρωποι ακούν χωρίς ν’ αφουγκράζονται.

Ορίστε και ο διαχρονικός ύμνος!

Hello darkness my old friend…

Deppie Politaki

Παρασκευή βράδυ κι η σιωπή εκεί έξω, διαπερνά με ένα άγγιγμα όλες σου τις σκέψεις. Είναι η στιγμή που περιμένεις κάθε εβδομάδα από τότε που άρχισε να γίνεται συνήθεια. Οι μουσικές που αρχίζουν σιγανά ν’ ακούγονται στο ραδιόφωνο, ο τρόπος με τον οποίο περπατάς διστακτικά μέχρι το παράθυρό σου και με το που φτάνουν τα δάχτυλά σου ανάμεσα στις μισοσπασμένες περσίδες του, κρυφοκοιτάζοντας τη νύχτα που αφήνει το χιόνι να σκεπάσει κάθε σου κρυφή επιθυμία. Κρατώντας τη μυστική…

Ψάχνοντας ένα λευκό χαρτί κι εκείνο το μολύβι που η άκρη του αντέχει ν’ αποτυπώνει κάθε λέξη που μπορείς να γράφεις με τα μάτια κλειστά. Ένα χαρτί από εκείνα που το μέγεθός τους ταιριάζει ακριβώς για να στριμωχτεί σ’ έναν από εκείνους τους φακέλους που γύρω γύρω σημαδεύονται από μπλε και κόκκινες μικροσκοπικές γραμμές. Αυτούς που δεν μπορείς να κλείσεις καλά γιατί… πλέον όσα χωρούν μόνο πάνω σ’ ένα σκισμένο φύλλο, αρκούν για να ‘ναι πιο βαριά κι απ’ τις ανάσες σου. Γράμματα που μαζεύονται από ξένα χέρια και πετάγονται με φόρα στον έλεγχο των αεροπλάνων εκείνων που μεταφέρουν τα όνειρά μας. Άνθρωποι που μπερδεύουν τα δαχτυλικά μας αποτυπώματα και ξεθωριάζουν το άρωμά μας, για να ελέγξουν με ωμότητα κάθε μας “θέλω”, πριν καν προλάβει να φτάσει στον προορισμό του. Καθυστερώντας στο διάδρομο που σαν βιτρίνα πάνω της, τοποθετείται μαζί με τα υπόλοιπα πακέτα. Και γλιστράει στο γραμματοκιβώτιό του, πάντα δεύτερο…

Ένας δυνατός θόρυβος, αποσπά την προσοχή της φαντασίας σου. Και ξαφνικά… τα φώτα βρίσκουν την ώρα να σβήσουν. Μόνος, στη μέση ενός δωματίου που ψάχνεις μόνο με την αφή σου όσα απόδρασαν από το γράμμα των επιθυμιών σου και ελπίζεις πως θα τ΄αγγίξεις. Θα τα βρεις εκεί. Σκοντάφτοντας πάνω στην ανάσα τους που προσπαθούν να κρύψουν, κλείνοντας δυνατά με το χέρι, τα χείλη εκείνα που έχουν στοιχειώσει τον ύπνο σου τα ξημερώματα. Την αίσθηση ζεστασιάς που λείπει τώρα από το κρύο ξύλινο δάπεδο που περπατάς ξυπόλητος. Διστακτικά. Ψάχνοντας, συνειδητοποιείς πως είσαι στο κατώφλι της μπαλκονόπορτας και τα πόδια σου πατάνε στα σύνορα που σε χωρίζουν από τον κόσμο εκεί έξω. Τότε απότομα, γυρνάς σαν να περιμένεις να δεις την απόσταση να γίνεται ευχή. Τη μοναδική που μπορείς να σπαταλίσεις για να μπορέσεις να τραβηχτείς πίσω και να απομακρυνθείς από εκεί έξω που δεν σταματάει να στρώνει κάθε χιονονιφάδα που διαλέγει να βρει έδαφος δίνοντας άσπρες πινελιές στο τοπίο που φιλοξενεί το σκοτάδι σου, εδώ. Μέσα και έξω από τα στόρια του δωματίου σου.

Το κουτί με τα σπίρτα που φυλάς στο συρτάρι, δίπλα στα σχεδόν σφραγισμένα από επιλογή ημερολόγια της ζωής σου, είναι πλέον βρεγμένο. Δε σ’ αφήνει να ανάψεις το κερί που θα μπορέσει να σε κατευθύνει, σχεδιάζοντας το μονοπάτι της διαδρομής σου, με τα φώτα κλειστά. Σαν να μη θέλει απόψε να φτάσουν οι επιστολές σου στον παραλήπτη τους. Σαν να μην πρέπει το τσιγάρο ν’ αλλοιώσει τη γεύση σου απόψε. Και σημειώνεις με μικρά γράμματα κάτω κάτω να μη μαθευτεί ποτέ αν διαβάστηκαν οι απαντήσεις που πρόφτασες να λάβεις ανάμεσα σε αλληλογραφίες που σκίζεις μέχρι να φτάσεις σ’ εκείνη που έρχεται πάντα την ίδια μέρα. Στο ίδιο σημείο. Σαν ραντεβού. Σε περιμένει εκεί, για να μεταφράσει κάθε γουλιά μουσικής που καταπίνεις μέσα από το ποτήρι του κρασιού σου. Η βελόνα στο πικάπ προχωρά και γυρίζει πίσω μόνη της, παίζοντας το ίδιο κομμάτι ξανά και ξανά. Είναι το “Black” από τους Pearl Jam… και από τότε που μπήκε πειρατικά στη συχνότητα της ζωής σου, κάθε νύχτα τα φώτα σβήνουν και ζεις στο σκοτάδι του.

Ένα καρφί που κάποιος κάποτε έβαλε εκεί για να στολίσει τον τοίχο του με αναμνήσεις.

Με κάποια φωτογραφία απο κάποια στιγμή που πέρασε και δεν θα ξαναέρθει μα θέλει να θυμαται.

Με κάποιο αγαπημένο πρόσωπο που ίσως έχασε ή δεν έβλεπε τόσο συχνά και του έλειπε.
Μια φωτογραφία απο τα ξεφρενα νεανικά χρόνια που ολοι νοσταλγούμε όσο απομακρυνόμαστε απο εκείνα.

Μια φωτογραφία απο την γλυκιά εφηβεία με τα πρώτα καρδιοχτύπια.

Μια φωτογραφία που θυμίζει πως όλοι κάποτε ήμασταν παιδιά.

Μπορεί και τίποτα απο όλα αυτά.
Ίσως ένα κάδρο απλό, με κάποια τυχαία σιλουέτα που σε κάθε σπίτι μπορεί να συναντήσεις.

Ένα κορνιζαρισμένο παζλ απο πολλά κομμάτια που απαιτούσε πολύ χρόνο να φτιαχτεί και πήρε την τιμητική του θέση εκεί για να μπορούν να το θαυμάζουν όλοι.

Ακόμα και ένα πτυχίο που κάποιος μόχθησε για να αποκτήσει και πέρασε ώρες πάνω απο τα βιβλία.

Ή ένα απλό ημερολόγιο.

Πόσο βάρος μπορεί να έχει αντέξει ένα καρφί στον τοίχο και πόσες ιστορίες να έχει πάνω του;

Ένα καρφί που φαίνεται τόσο τυχαία τοποθετημένο στον τοίχο.

Ένα καρφί που εμένα μπορεί να με ενοχλεί και αν είχα διαλέξει εγώ την θέση του σίγουρα δεν θα ήταν εκείνη.

Ένα καρφί που κάποτε, κάπου χρησίμευσε.

Ένα καρφί που στέκει περήφανο στη θέση του.

Ένα καρφί που πρέπει να αξιοποιηθεί και να βρεί πάλι λόγο που υπάρχει εκεί.

Έχει ακόμα πολλές αναμνήσεις να σηκώσει.

Deppie Politaki

Τα τελευταία χρόνια, το ενδιαφέρον των ερευνητών της οργανωσιακής συμπεριφοράς έχει εστιαστεί στη δημιουργία των προϋποθέσεων. Βασιζόμενοι στις εργασίες του Freud, οι ερευνητές θεωρούν την ομάδα ως ένα καθρέφτη με δύο όψεις ο οποίος συνδέει την υλική πραγματικότητα με την ψυχική πραγματικότητα, το ομαδικό πνεύμα χαρακτηρίζεται από το σεβασμό στη γνώμη των άλλων, τη θέληση για συνεργασία, την εμπιστοσύνη, τη συμπάθεια, την πειθαρχία που εφαρμόζεται ελεύθερα από όλους, την αποδοχή της κριτικής των άλλων.

Κατά αυτό τον τρόπο, αφενός η ομάδα είναι αποτελεσματική, αφετέρου, οι σχέσεις μεταξύ των μελών είναι αρμονικές εργασιακό περιβάλλον να δημιουργεί ένα αίσθημα πληρότητας και ολοκλήρωσης, καθώς, ένας σημαντικός αριθμός εργαζομένων, φαίνεται ότι δεν αντλεί ικανοποίηση και δε νιώθει δέσμευση για τον εργασιακό χώρο του, με αποτέλεσμα τη μειωμένη οργανωσιακή απόδοση. Ο τρόπος με τον οποίο συμπεριφέρονται οι εργαζόμενοι στη δουλειά, διαφέρει σημαντικά από τον τρόπο που συμπεριφέρονται ως άτομα στις κοινωνικές αλληλεπιδράσεις.

Το πλέγμα παραγόντων που επηρεάζει την συμπεριφορά των εργαζομένων, περιλαμβάνει ατομικά χαρακτηριστικά και προδιαθέσεις, το γενικό οργανωσιακό πλαίσιο, την πολιτική, τις διεργασίες, την αποτελεσματικότητα της διοίκησης και τις αλληλεπιδράσεις μεταξύ συναδέλφων. Οι παράγοντες αυτοί μπορούν να εμπνεύσουν τους εργαζόμενους είτε να εργαστούν σκληρότερα, είτε να νιώσουν εντελώς «ξένοι» μέσα στον οργανισμό.

Ουσιαστικά, πρόκειται για τον τρόπο με τον οποίο δρουν οι εργαζόμενοι ως άτομα εντός του οργανωσιακού πλαισίου και στον τρόπο που αλληλεπιδρούν μεταξύ τους ως μέλη εργασιακών ομάδων. Οι διαφορετικές συμπεριφορές των ατόμων και των ομάδων ενός οργανισμού δημιουργούν το κλίμα του οργανισμού, το οποίο, με τη σειρά του, επηρεάζει θετικά ή αρνητικά την επιτυχία και την αποτελεσματικότητα του οργανισμού.

Επιπλέον, η αναγνώριση των συμπεριφορών που εκδηλώνονται σε έναν οργανισμό είναι αναγκαία προϋπόθεση για την επιτυχή άσκηση ηγεσίας και, εν τέλει, για την αποτελεσματικότητα του οργανισμού, ειδικά σε περιπτώσεις αλλαγής.

Ειδικότερα, προκειμένου η αλλαγή να είναι θετική, οι ηγέτες θα πρέπει να μεριμνήσουν ώστε να δημιουργηθούν οι εσωτερικές συνθήκες και όλοι οι εργαζόμενοι να εμπλακούν στις διεργασίες σχεδιασμού του «μέλλοντος» του οργανισμού.  Η κατανόηση του τρόπου με τον οποίο άτομα και ομάδες αλληλεπιδρούν στο χώρο εργασίας είναι σημαντική για τη δημιουργία θετικής οργανωσιακής αλλαγής. 

Η αναγνώριση και κατανόηση των δυσλειτουργικών συμπεριφορών δίνει στην ηγεσία τη δυνατότητα να «θεραπεύσει» τα προβλήματα και, να αξιοποιήσει το δυναμικό των εργαζομένων, ενισχύοντας ταυτόχρονα τα επίπεδα παραγωγικότητας, ευρωστίας και βιωσιμότητας του οργανισμού. Αναφορικά με την αναγκαιότητα αποτύπωσης, μελέτης και βελτίωσης της οργανωσιακής συμπεριφοράς, έχουν γραφτεί πολλά. Το κυριότερο επιχείρημα στη κριτική που δέχεται ο κλάδος της οργανωσιακής συμπεριφοράς είναι ότι, η αλλαγή των στάσεων και των συμπεριφορών του εργαζόμενου που αποτελεί το αντικείμενο μελέτης της, καθώς και οι τεχνικές που χρησιμοποιούνται από τους επαγγελματίες, συνιστούν χειραγώγηση και, άρα, μη-ηθική πρακτική.

Σύμφωνα με τις σχετικές έρευνες, αναφέρεται ότι, παρά τους περιορισμούς, οι παρεμβάσεις για τη βελτίωση της οργανωσιακής συμπεριφοράς αποτιμώνται θετικά. Σε κάθε περίπτωση, η στάση των διοικούντων παίζει καθοριστικό ρόλο στο βαθμό που τα ανώτερα στελέχη «αγκαλιάζουν» τις ηθικές αξίες και τα ίδια συμπεριφέρονται με ανάλογο τρόπο, είναι πολύ πιθανό να αναπτυχθούν στους οργανισμούς τέτοια πρότυπα.

Οι Άνθρωποι του Οργανισμού (Organizationists): διακρίνονται από υψηλότερα από το μέσο όρο επίπεδα δέσμευσης προς τον οργανισμό υψηλότερη από το μέσο όρο δέσμευση μόνο προς τον οργανισμό τους.
Οι Καριερίστες (Careerists): παρουσιάζουν υψηλότερα από το μέσο όρο επίπεδα δέσμευσης προς το επάγγελμα.
Οι Μη αφοσιωμένοι (Uncommitted): δεν αισθάνονται καμία δέσμευση ούτε προς το επάγγελμα, ούτε προς τον οργανισμό στον οποίο εγγράφεται η δράση τους.

Συνοψίζοντας, η διοίκηση του οργανισμού οφείλει να λάβει σοβαρά υπόψη τα παραπάνω, δίνοντας έμφαση στον εμπλουτισμό των αντικειμένων εργασίας, στο στυλ ηγεσίας & διοίκησης που προωθεί τη συνεργασία και τη συμμετοχή στη λήψη αποφάσεων, τη δημιουργία ισχυρής κουλτούρας βάσει συλλογικά αποδεκτών αξιών. Η επαγγελματική εμπλοκή Η δράση αποτελεί μια απόφαση, μια επιλογή αλλά και ένα στοίχημα.

Κατερίνα Συμφέρη
Εκπαιδευτικός

Γράφει ο Y Factor

Προσπάθησα.. να πεις ότι δεν προσπάθησα; Ξεπέρασα τα όρια μου και πήγα ακόμα παραπέρα. Και δεν έπρεπε να είναι έτσι. Για κανέναν από τους δύο. Πάλεψα με εσένα και με εμένα. Έσπασα και κόλλησα ξανά και ξανά. Προσπαθώντας να νικήσω τους φόβους σου. Και έχασα.

Όταν κάποιος σε κάνει να νιώθεις ανεπιθύμητος, απλά φεύγεις επειδή δεν έχεις λόγο να μείνεις. Δεν προσπαθείς να τον στεναχωρήσεις ή να τον κάνεις να αισθανθεί ένοχος με τη φυγή σου. Αν σε έκαναν να νιώσεις έτσι, σίγουρα δε θα τους κοστίσει καθόλου να σε χάσουν. Το να συμβιβαστείς σε κάτι που δε σε καλύπτει είναι μόνο χάσιμο χρόνου. Σημασία έχει να είσαι δίπλα σε έναν άνθρωπο που αγαπάει και σέβεται τόσο την ομορφιά σου όσο και τις πληγές σου, και τις δεύτερες πολύ περισσότερο από την πρώτη.

Σε τελική ανάλυση, στο τέλος της ημέρας, ένα είναι το άτομο στο οποίο θες να επιστρέφεις. Το άτομο που θες να πεις πώς ήταν η μέρα σου ακόμα και αν δεν το έχεις ανάγκη. Που θέλεις να μοιραστείς τα πάντα. Τις χαρές, τις λύπες, τις ανησυχίες, τους φόβους και τη νύχτα σου. Αν δεν είσαι εσύ ο προορισμός του όμως, λίγο πρέπει να σε ενδιαφέρει πού πηγαίνει.

Αν όμως είσαι, κράτησε τον. Κακόμαθε τον όσο μπορείς. Αφιέρωσε του το χρόνο σου. Δείξε με κάθε τρόπο ότι του ανήκεις και απαίτησε το ίδιο ακριβώς. Μη βολευτείς σε ημίμετρα. Άλλο είναι να λες σε έναν άνθρωπο ότι είναι όμορφος και άλλο να τον κάνεις να το νιώθει. Βγες από το βόλεμα και τη συνήθεια.

Δεδομένο δεν είναι τίποτα και πολύ περισσότερο οι άνθρωποι.

Αυτό που θα επενδύσεις, αυτό θα πάρεις και πίσω. Αν δε ρισκάρεις, δε θα κερδίσεις και τίποτα.

Δε γίνεται να αναζητάς καινούργια πράγματα μένοντας ο ίδιος.

Για αυτό, πρόσεχε ποιον απομακρύνεις από τη ζωή σου, κάποιοι δεν γυρνάνε πίσω. Το να επιτρέψεις σε κάποιον να νοιαστεί για σένα δεν πρέπει να είναι προνόμιο που το παρέχεις, πρέπει να είναι ελεύθερη επιλογή. Προσωπική και συνειδητοποιημένη επιλογή. Όπως και το να μπορέσει να ανταπεξέλθει κάποιος σε κάτι τόσο μεγάλο. Οι περισσότεροι άνθρωποι όμως δε θέλουν να είναι ελεύθεροι. Η ελευθερία προϋποθέτει και ανάληψη ευθύνης και δεν είναι όλοι οι άνθρωποι φτιαγμένοι να αναλάβουν τις ευθύνες τους.

Και είναι μεγάλη ευθύνη να επιτρέψεις σε έναν άνθρωπο να μπει μέσα σου. Να σε αγγίξει με τρόπο που δεν επέτρεψες σε κανέναν να σε αγγίξει. Να του δείξεις τα σκοτάδια σου, εκεί που και εσύ φοβάσαι να πας. Σημαίνει ότι αυτόν τον άνθρωπο έχεις δεχτεί ότι τον χρειάζεσαι και ότι και αυτός είναι διατεθειμένος να περπατήσει το δρόμο αυτό μαζί σου.

Πόσο υπέροχο είναι να βρεις έναν άνθρωπο που θέλει να μάθει τα πάντα που ταλαιπωρούν το μυαλό σου, να σου το λέει και να σου το δείχνει;

loveletters.gr

Νένα Ευθυμιάδου

Αν κοιτάξεις γύρω μας, θα συνειδητοποιήσεις πως όλοι ζούμε σπρώχνοντας τις ώρες και τις μέρες της καθημερινότητάς μας, για να φτάσουμε στο πολυπόθητο Σαββατόβραδο. Τη σκέψη που σε βάζει στη διαδικασία να μετράς αντίστροφα, τοποθετώντας μία νοητή αρχή, μία ανυπόμονη μέση κι ένα επαναλαμβανόμενα λησμονημένο τέλος. Περιμένοντας… για το επόμενο βράδυ Σαββάτου.

Η καταιγίδα της νύχτας εκείνης, είναι συχνό φαινόμενο. Όλα όσα βίωσες μέσα στις προηγούμενες μέρες που προετοιμάζονταν όλες τους να ντυθούν στα «καλά» του Σαββάτου σου, ξεχνούσαν να στρέψουν την προσοχή τους στις λεπτομέρειές σου. Τόσες πρόβες, τόσα κουστούμια και τόσοι μονόλογοι, όλα άδικα. Αφού ο καιρός (σου), στα χάλασε. Απ’ τις φορές που οι προβλέψεις σου, μετατράπηκαν σε ιστορίες από εκείνες που διαβάζεις στο τρένο που σε μεταφέρει μέχρι το σταθμό της νύχτας εκείνης. Ιστορίες που θα ξεφυλλίσεις, θα περάσουν με κεκτημένη ταχύτητα μπροστά από τα τοπία της διαδρομής σου και τελικά, θα αποδειχθούν μέρος της ντουλάπας των ανεκπλήρωτων σου.

Τα φιλμ τους, άλλοτε θα ‘ναι ασπρόμαυρα κι άλλοτε θα χρωματίζονται από τις πιτσιλιές των λέξεων που επιλέγουμε να τα περιγράψουμε. Συνήθειες που δεν κρύβονται, οι τάσεις μας να επαναφέρουμε στη μνήμη μας προηγούμενα Σαββατόβραδα και να προσπαθούμε να αποτυπώσουμε την πιστή αντιγραφή τους. Μία βαρετή αναπαράσταση, γιατί θα της λείπει αισθητά η έμπνευση. Σκηνές και κλικ, που μοιάζουν με κοινά, όπως όλα. Τα ‘χεις δει από άλλα μάτια και τα ΄χεις ζήσει από ξένα χείλη. Τα ΄χεις ζηλέψει. Μα σου ταιριάζουν άραγε…;

Η μυρωδιά του χαρτιού και τα σημάδια του μελανιού, με τα οποία γράφεις προσεκτικά το σενάριό τους. Τα γράμματά σου καλλιγραφικά, για να φτάσουν προσεγμένες οι προσκλήσεις, σ’ όσους ανθρώπους έχεις ανάγκη ν’ ακούσεις το γνωστό τους βήμα στο κατώφλι της νύχτας εκείνης. Προσθέτοντας τόσες κλεμμένες στιγμές από αποκόμματα ρομαντικών βιβλίων που είχες κρύψει στις ανυπόμονες επιθυμίες σου και περιμένοντας τον αέρα να φυσήξει κάνοντάς τες μία μία σκηνές από ταινία που επέμεινες στην επανάληψή της. Σαν παράδοση. Κάθε Σάββατο…

Η γεύση του κρασιού, που έγκειται σ’ όσα φτάνει να σε ταξιδέψει η φαντασία. Η ανάσα σου στεγνή, απ΄ όσους δρόμους έτρεξες για να φτάσεις στη νύχτα εκείνη. Το χρώμα του, έντονα συνδεδεμένο με το αγαπημένο σου μέρος που γουλιά γουλιά ακούς τις σκέψεις σου, κάθε Σάββατο. Γεμάτο αφίσες από συναυλίες του παρελθόντος και χαραγμένα στις καρέκλες του κρυφά σου πάθη. Πλάτη με πλάτη όσα μπόρεσες ν’ αγγίξεις στο διάβα σου, μα σβήνουν εκεί, μαζί με το τσιγάρο που έφτασε να κάψει τις άκρες απ’ τα δάχτυλά σου, μα θες να απολαύσεις κάθε σπιθαμή του. Η μυστική σου σύνδεση με την… έντεχνη χροιά της σκηνής που ζωντανά αναπαριστά φόβους, αλλά ξεχνά κάθε πρέπει σου.

Η ατμόφαιρα του πενταγράμμου. Οι λέξεις που άναψαν σαν κεριά και φυσάνε τη μυρωδιά της νύχτας εκείνης. Οι φλόγες που φωτίζουν τις νότες κάθε μέτρου που η πρεμιέρα του, μαζί με τη δική μας, φτάνει σαν την πρώτη της φορά, κάθε Σάββατο. Στο ραδιόφωνο βραχνά, όσο ετοιμάζεσαι ξεσκονίζοντας τους ώμους από το καλό σου παλτό, σιγοτραγούν δύο φωνές. Μία γυναικεία και μία ανδρική. Όπως οι λαβύρινθοι της ζωής. Είναι η Παυλίνα κι ο Μπάμπης. Σ’ αυτό το τραγούδι, που με το νόημά του, έρχεται να ενώσει το παζλ εκείνης της νύχτας. “Λαβύρινθοι”

Tα… έντεχνα Σαββατόβραδα της ζωής μου.

Πως μπορείς να έχεις το δικό online εισόδημα, εύκολα και απλά, με τις φωτογραφίες που έχεις τραβήξει από το κινητό σου?

Η αλήθεια είναι πως υπάρχουν αρκετοί τρόποι. Ένας από αυτούς είναι και το Pexels.

To Pexels είναι μια online πλατφόρμα, η οποία σου παρέχει δωρεάν πληθώρα φωτογραφιών και βίντεο σχετικές με την εκάστοτε αναζήτησή σου.

Το υλικό το οποίο βρίσκεται διαθέσιμο από διάφορους δημιουργούς, παρέχεται χωρίς δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας στον οποιονδήποτε και αυτό είναι κάτι πολύ σημαντικό στην νέα εποχή του GDPR.

Διότι πλέον με τα νέα δεδομένα του Γενικού Κανονισμού Προστασίας Δεδομένων της ΕΕ, κανείς δεν μπορεί πλέον να «κατεβάσει» έτσι απλά μια φωτογραφία από τη google και να τη χρησιμοποιήσει.

Το Pexels όμως έρχεται να δώσει λύση στο πρόβλημα. Προσωπικά χρησιμοποιώ την εν λόγω πλατφόρμα πολλάκις, ώστε να εμπλουτίσω τα διάφορα άρθρα μου, με φωτογραφίες και βίντεο. Είμαι βέβαιος πως πολλοί αρθρογράφοι και bloggers κάνουν ακριβώς το ίδιο.

Πως όμως θα ήταν εφικτό κάποιος να έχει και εισόδημα μέσω του Pexels? Εύκολα και απλά.

Για να το καταφέρει κάποιος αυτό, θα πρέπει να έχει το ρόλο δημιουργού στην πλατφόρμα. Να αναρτά δηλαδή τις δικές του προσωπικές φωτογραφίες ή βίντεο, με σκοπό να αποκτήσει κοινό το οποίο θα ενδιαφερθεί να τις κατεβάσει.

Ο χρήστης της ιστοσελίδας όπως αναφέραμε και προηγουμένως, μπορεί να αποκτήσει εντελώς δωρεάν οποιαδήποτε φωτογραφία. Ωστόσο αν είσαι πραγματικά καλός και αρέσει το έργο που παράγεις, υπάρχει πάντα η δυνατότητα του να λάβεις δωρεές από ανθρώπους που χρησιμοποιούν το δικό σου υλικό.

Σαφέστατα και δε θα μπορείς να έχεις ιδιαίτερα υψηλές προσδοκίες για μεγάλες οικονομικές απολαβές από την αρχή. ‘Ετσι και εδώ, όπως και σε οτιδήποτε κάνει κάποιος, όσο πιο επαγγελματίας είναι σε αυτό που κάνει, τόσο περισσότερο αυξάνει και τις πιθανότητες να πετύχει εν τέλει σε αυτό.

Σίγουρα δεν εννοώ το να είναι κάποιος επαγγελματίας φωτογράφος, η βιντεολήπτης. Αλλά αναμφίβολα θα βοηθούσε πολύ το έργο του

• Μια καλή κάμερα
• Γνώσεις πάνω στην επεξεργασία εικόνων και βίντεο που μπορεί να αποκτήσει και μέσω του youtube ή διάφορων εφαρμογών.
• Το να χτίσει ένα καλό portfolio, όπου κάθε πιθανός χρήστης της πλατφόρμας που συνδέεται μαζί του, να εκτιμήσει ακόμα περισσότερο τη δουλειά του.
• Το να ξέρει τα trends και το τι πουλάει την εκάστοτε χρονική περίοδο.

Μπορεί αυτός ο τρόπος εισοδήματος να φαντάζει δύσκολος με την πρώτη ματιά για πολλούς. Αν αναλογιστείς όμως πως στο υλικό σου θα έχει πρόσβαση ολόκληρος ο πλανήτης, καταλαβαίνεις πως η σωστή δουλειά, η οποία παρέχεται δωρεάν και απλόχερα, θα εκτιμηθεί από πολλούς.

Ακούγοντας καθημερινά να συμβαίνουν τραγικά γεγονότα και περιστατικά δίπλα μας βλάπτοντας κάποιο παιδί, δεν μπορούμε να εθελοτυφλούμε!

Ως γονείς και εκπαιδευτικοί, οφείλουμε να προσέχουμε τα παιδιά και να τα προστατεύουμε από «ύποπτες» συμπεριφορές και «ύποπτους» ανθρώπους.

Δεν υπάρχει κάτι καλύτερο από τη συζήτηση, αυτή είναι η συμβουλή μου. Πρέπει να συζητάμε με τα παιδιά γι’ αυτά τα πράγματα και το πλαίσιο για να μιλήσουμε στα παιδιά χωρίς να τα φοβίσουμε είναι μαθαίνοντας τους καινούριες δεξιότητες για να μένουμε ασφαλείς.

Τι εννοούμε όταν λέμε «ύποπτος άνθρωπος»;

Κάποιος που προσπαθεί να παγιδεύσει ένα παιδί να κάνει κάτι που δεν πρέπει, κάτι που θα το βλάψει.

Κοινά χαρακτηριστικά «ύποπτων ατόμων»;

1. Ζητάει από ένα παιδί βοήθεια. Οι ενήλικες ζητάνε βοήθεια από ενήλικες!
2. Ζητάει από ένα παιδί να κρατήσει μυστικό με τη μορφή απειλής!
3. Προσπαθεί να προγραμματίσει χρόνο μόνος/-η με το παιδί!

Καλό θα είναι, λοιπόν, να συμβουλέψουμε τα παιδιά μας να μην κρατάνε μυστικά και οτιδήποτε θέλουν να συζητήσουν, είναι ασφαλή να το κάνουν μαζί μας!

Αναστασία Κακλαμάνου