Ο εβραϊσμός είναι κανονιστική θρησκεία, όχι μόνο στις συμπεριφορές αλλά και στις ηθικές επιταγές και φυσικά και στους κανόνες διατροφής. Ο εβραϊσμός εμπεριέχει πολλούς και λεπτομερείς κανόνες διατροφής: απαγορεύεται ο εβραίος να τρώει χοιρινό, απαγορεύεται να τρώει κρέας μαζί με γάλα. Η διατροφή των εβραίων ονομάζεται κοσέρ (kosher) και υπάρχουν ειδικευμένοι ραβίνοι σε αυτήν την πλευρά του πράγματος.

Για τους εβραίους ο σεβασμός προς το θείο είναι απαράμιλλος και σ’ αυτόν απευθύνονται με τη φράση Αλληλούια (Hallelujah). Η σημιτική ρίζα για τον Θεό είναι “ελ” (el). Αυτό το “ελ” (el) βρίσκεται μέσα στο “Αλληλούια” (Hallelujah), βρίσκεται μέσα στο “Αλλάχ” των μουσουλμάνων.

Οι εβραίοι πορεύτηκαν με ένα βιβλίο, την Τορά, και έναν ναό, τον ναό του Σολομώντος. Όλα γίνονταν εκεί, δεν υπήρχαν κατασπασμένοι ναοί, ένας ήταν ο Ναός. Μέσα σε αυτόν τον ναό, τον ναό του Σολομώντος, γίνονταν τελετουργίες, ιερουργίες, διότι οι εβραίοι είχαν ιερείς. Σήμερα δεν έχει ο εβραϊσμός  ιερείς, γιατί για να λειτουργούν οι ιερείς, πρέπει να υπάρχει ο ναός του Σολομώντος και ο ναός του Σολομώντος δεν υπάρχει. Ιστορικά, όταν υπήρχε ο Ναός, υπήρχαν και οι ιερείς, οι οποίοι κατάγονταν από δύο οικογένειες, ιερές του αρχαίου Ισραήλ, τις οικογένειες Κοέν (Cohen) και την οικογένεια Λεβί (Levi). Εξάλλου αυτά τα δύο ονόματα, Κοέν και Λεβί, μέχρι σήμερα είναι από τα πιο χαρακτηριστικά επώνυμα Εβραίων.

Οι Εβραίοι είχαν τη θρησκεία τους, η οποία είναι ανεικονική. Σε αυτήν δεν υπάρχουν ούτε αγάλματα, ούτε ζωγραφικές αποτυπώσεις, καθόλου. Βρέθηκαν να κατακτούνται από πολυθεϊστές, από οπαδούς άλλων θρησκειών: κατακτήθηκαν από τους Μακεδόνες, τους Έλληνες δηλαδή, βρέθηκαν να είναι μέσα σε ελληνιστικά βασίλεια, κατακτήθηκαν από τους Ρωμαίους, και πλέον το Ισραήλ, η περιοχή του Ισραήλ, παρέμεινε για μεγάλο διάστημα υπό ρωμαϊκό έλεγχο. Αυτή τώρα η πλευρά της ρωμαϊκής παρουσίας στην περιοχή του Ισραήλ και των Εβραίων, έπαιξε ρόλο σημαντικό στα πράγματα και στις εξελίξεις για τον εξής λόγο: οι Ρωμαίοι, λόγω του ότι διηύθυναν μια αυτοκρατορία, ήταν ανεκτικοί στις θρησκείες, αρκεί να μην έθιγαν την κυριαρχία των Ρωμαίων και το κύρος της διοίκησης και του αυτοκράτορα.

Στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία υπήρχαν γιορτές στις οποίες ο πληθυσμός προσκυνούσε τις προτομές και τα αγάλματα του Αυτοκράτορα. Ήταν στην ουσία τελετές οι οποίες δήλωναν τη νομιμοφροσύνη των ανθρώπων, το γεγονός ότι δέχονται ότι είναι υποταγμένοι στην Αυτοκρατορία. Η κάθε αυτοκρατορία σε αυτό είναι άτεγκτη. Θέλει τους υπηκόους της να  είναι υποταγμένοι και να σέβονται την κεντρική αρχή — να πληρώνουν τους φόρους τους και να σέβονται την κεντρική αρχή. Όμως ο μονοθεϊσμός των Εβραίων και η άρνησή τους να προσκυνήσουν οτιδήποτε είναι ζωγραφισμένο ή απεικονισμένο ή άγαλμα και φυσικά να προσκυνήσουν άνθρωπο και αυτοκράτορα, έφερε αντιπαλότητες. Και όλη η σύλληψη του εβραϊσμού θεωρήθηκε από τους Ρωμαίους επικίνδυνη και τους δημιούργησε ανησυχία. Θεωρήθηκαν οι Εβραίοι δηλαδή στοιχείο ανταρσίας και επιρρεπείς στις εξεγέρσεις. Άρχισε   να υπάρχει αμοιβαία καχυποψία, πίεση εκ μέρους των Ρωμαίων στους Εβραίους. Οι Εβραίοι αντέδρασαν με βιαιότητες, δημιούργησαν εξεγέρσεις και γενικά η σχέση Ρωμαίων και Εβραίων δεν ήταν καλή. Μάλιστα στις ιστορίες του χριστιανισμού που σχετίζονται με τη γέννηση του ιδρυτή του χριστιανισμού, του Ιησού, καταγράφεται ότι όταν η  Μαρία, η μητέρα του Ιησού, ήταν έτοιμη να τον γεννήσει, υπήρχε μεγάλος φόβος μεταξύ των  Εβραίων, διότι οι Ρωμαίοι στρατιώτες αναζητούσαν τα παιδιά των Εβραίων για να τα σφάξουν. Γι’ αυτό και η Μαρία —και ο Ιωσήφ, ο πατέρας του— προσπάθησε να βρει ασφαλές καταφύγιο για να γεννήσει το παιδί της. Δηλαδή ακόμα και σε αυτήν την ιστορία που σχετίζεται με τον χριστιανισμό, καταγράφεται μια βία των Ρωμαίων απέναντι στους Εβραίους.

Αυτή τώρα η βία και η αμοιβαία δυσπιστία, κάποιες φορές κορυφώνονταν. Έτσι, στην πρώτη εκατονταετία μ.Χ., περίπου στο 70 μ.Χ., οι Εβραίοι ξεκινούν μια μεγάλης κλίμακας εξέγερση, η οποία καταπνίγεται στο αίμα, με αποτέλεσμα να καταστραφεί σε μεγάλο βαθμό ο ναός του Σολομώντος από τους Ρωμαίους. Όμως στον δεύτερο γύρο των πραγμάτων, δηλαδή στη δεκαετία του 130 περίπου μ.Χ., καταγράφεται η μεγαλύτερη εξέγερση των Εβραίων —η επανάσταση του Βαρχοχέβα, όπως έχει μείνει στην ιστορία—, οπότε οι Εβραίοι συγκρούονται συστηματικά και σε μεγάλη κλίμακα με τους Ρωμαίους. Και οι Ρωμαίοι τελικά, όχι απλώς καταπνίγουν στο αίμα αυτήν την εξέγερση, αλλά καταστρέφουν εκ βάθρων, τελείως, τον ναό του Σολομώντος και απαγορεύουν την επιστροφή των Εβραίων στην ιερή τους πόλη, την πόλη των Ιεροσολύμων. Εκεί δηλαδή, γύρω στο 130 με 140 μ.Χ. οι Εβραίοι ως λαός, αλλά και ο εβραϊσμός υφίσταται μεγάλη φθορά και επίθεση και καταστροφή λόγω αυτής της συγκρούσεως που αναφέραμε.

Το μεγαλύτερο μέρος των Εβραίων διασπείρεται και φεύγει από τη γη του Ισραήλ, και διαχέεται προς τα ανατολικά, δηλαδή σε αυτό που είναι σήμερα Συρία, Ιράκ, Ιράν, αλλά και προς τα βόρεια και δυτικά και νότια, δηλαδή σε αυτό που είναι Αίγυπτος σήμερα, σε αυτό που είναι σήμερα Τουρκία, σε αυτό που σήμερα είναι Ελλάδα, Βαλκάνια, και φυσικά προς  την Ιταλία. Αρχίζει δηλαδή αυτό το οποίο είναι καταγεγραμμένο στην ιστορία σαν η πιο απόλυτη ανθρώπινη διασπορά, η διασπορά των Εβραίων — η περίφημη διασπορά των Εβραίων. Γιατί η διασπορά των Εβραίων μελετάται με τέτοιο πρόσημο;

Οι Εβραίοι δεν είναι μεγάλος λαός, δεν έφυγαν πάρα πολλοί άνθρωποι και τόσα πολλά εκατομμύρια, αλλά το χαρακτηριστικό των Εβραίων ήταν ότι έφυγαν σχεδόν όλοι και στη γη τους έμειναν ελάχιστοι πλέον Εβραίοι. Αντίθετα, στη γη αυτή σταδιακά εγκαταστάθηκαν γειτονικοί πληθυσμοί, σημιτικής επίσης προελεύσεως, που αποτελούν σήμερα τους Άραβες και Παλαιστίνιους που κατοικούν στην περιοχή αυτή και που έχει γεννήσει τόσα ζητήματα, μια και μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, περίπου 2000 χρόνια μετά την καταστροφή τους, οι Εβραίοι ξανά έχουν αποκτήσει κράτος όπως γνωρίζουμε, στην περιοχή της αρχαίας τους κοιτίδας. Έτσι, αυτή η σύγκρουση Ρωμαίων και Εβραίων έφερε στον 2ο αιώνα μ.Χ. μεγάλες εξελίξεις οι οποίες και θα διαρκέσουν αιώνες, στους επόμενους που έρχονται.

Κατερίνα Συμφέρη
Εκπαιδευτικός

Τι είναι η Βουλή των Εφήβων ;

Η Βουλή των Εφήβων είναι ένα εκπαιδευτικό πρόγραμμα που υλοποιείται απο το Ίδρυμα για τον κοινοβουλευτισμό και τη δημοκρατία και το Υπουργείο Παιδείας, Θρησκευμάτων και Αθλητισμού. Αγκαλιάζεται κάθε χρόνο απο χιλιάδες μαθητές και μαθήτριες απο την Ελλάδα, την Κύπρο και τον Απόδημο Ελληνισμό και η πρωτοβουλία υλοποίησης του είναι ευρύτατα αποδεκτή απο την κοινή γνώμη.

Σκοπός του Προγράμματος

Βασικός σκοπός του προγράμματος είναι η μύηση της μαθητικής νεολαίας στην αξία της συμμετοχής στα κοινά και στις αρχές και στον τρόπο λειτουργίας του δημοκρατικού πολιτεύματος.

Θεματική της φετινής Συνόδου

Η φετινή σύνοδος ασχολήθηκε με τη θεματική ”Αφοπλίζοντας τη Βία” , μία θεματική που έχει απασχολήσει αρκετά την κοινωνία μας το τελευταίο διάστημα (μέχρι και σήμερα με το επίκαιρο περιστατικό του Blue Horizon , όντας το πιο πρόσφατο στη σειρά των άπειρων καθημερινών περιστατικών). Η βία όμως έχει πολλές μορφές που φαινόνται διαχρονικά όπως η οπαδική,έμφυλη κλπ.

Τι έγινε συνοπτικά τις ημέρες της προετοιμασίας ..

Η σύνοδος πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα (4-7 Σεπτεμβρίου) στην οποία παρεβρέθηκαν έφηβοι βουλευτές απο όλη την Ελλάδα και το εξωτερικό.

Σε συνδυασμό με την προετοιμασία που γίνεται από τα σχολεία για τη συμμετοχή στο πρόγραμμα υπήρξαν και άλλες επιμορφωτικές διαλέξεις σε οτι αφορά τη βία απο ειδικούς επιστήμονες που ασχολούνται με τέτοια περιστατικά. Προσωπικά θα διακρίνω τον κ. Λάμπρο Πόλκα για την εξαιρετική του διαδραστική διάλεξη μέσα απο τη μέθοδο Brain Storming αλλά και την ευκαιρία να παραθέσουμε τις απόψεις μας σε σχέση με τη βία και να προβληματιστούμε με το φαινόμενο. Ειδικότερα επιμείναμε στην πρόληψη και όχι στην αντιμετώπιση καθώς η βία αποτελεί διαχρονικό φαινόμενο. Άλλωστε η λέξη απο μόνη της δεν προφέρεται εύηχα.

Μιλήσαμε με κυβερνητικά στελέχη !

Μας δόθηκε η δυνατότητα να παραθέσουμε τις ερωτήσεις μας στην κα. Ζαχαράκη Υπουργό Οικογένειας και Πρόνοιας αλλά και στον Υφυπουργό Ανάπτυξης και Επεδνύσεων κ.Σενετάκη. Είχαμε τη δυνατότητα να κάνουμε ανοιχτές ερωτήσεις προς κυβερνητικά στελέχη σε θέματα που μας απασχολούν γύρω απο το φαινόμενο της βίας αλλά και απο ζητήματα που πλήττουν την εφηβική κοινότητα και την κοινωνία γύρω μας. Ωστόσο οι απαντήσεις απο τα στελέχη (προσωπικά) δεν θαρρώ οτι με κάλυψαν γύρω απο την ερώτηση που είχα και εγώ και άλλοι έφηβοι βουλευτές. Άλλωστε αυτό το βλέπουμε συχνά και στα media,απο τις αναρτήσεις και τις απαντήσεις των κυβερνητικών στελεχών.

Υπήρξαν στιγμές που διέκρινα μια τάση λογοκρισίας απο τα μέλη της διοργάνωσης , πράγμα που με ενόχλησε ιδιαίτερα καθώς πιστεύω ότι πρέπει κάποια στιγμή να ακούσουμε και τη γενιά που έρχεται στο προσκήνιο. Δεν ενδιαφέρονται όλοι για τον κόσμο γύρω μας , και ούτε μπορούμε να το επιβάλλουμε. Επίσης, ούτε όλοι έχουν εμπεριστατωμένα επιχειρήματα και τεκμήρια για ζητήματα που αφορούν την κοινωνία μας και προτάσεις που μπορούν να την κάνουν καλύτερη, όμως όλοι έχουν υποχρέωση να προσπαθούν για αυτό που θα κάνει την αλλαγή και να μην παραμένουν μόνιμοι κριτές απο την άνεση του καναπέ τους, κουνώντας επιδεικτικά το δάκτυλο.

Φετινή ολομέλεια

Την Πέμπτη 7/09 πραγματοποιήθηκε η ολομέλεια της φετινής συνόδου στην αίθουσα συνεδριάσεων της Βουλής των Ελλήνων. Οι λόγοι που εκφωνήθηκαν δεν αποτελούσαν προιόν ξύλινου λόγου ( όπως ειπώθηκε απο κάποιους), αλλά προιόν συνολικής δουλειάς και απόψεων που διατύπωθηκαν απο την ως τωρα μελέτη μας.

Προτάσεις βελτίωσης

1. Διευρυμένες θεματικές για πιο πρακτικά θέματα που μας πλήττουν καθημερινά όπως το εργασιακό,μεταναστευτικό κλπ στα οποία να δίνεται η δυνάτοτητα να γίνουν πιο πολλές και στοχευμένες ερωτήσεις
2. Εξατομίκευση των εμπειριών του κάθε βουλευτή απο τον τόπο του και την προσαρμογή των εμπειριών του στο θέμα
3. Καλό θα ήταν να ακούγεται περισσότερο η φωνή των εφήβων χωρίς να υπάρχει λογοκρισία με σκοπό την υποστήριξη πολιτικών συμφερόντων

Μια εξαιρετική εμπειρία για κάθε έφηβο

Θα συνιστούσα ανεπιφύλακτα σε κάθε έφηβο που πληροί τα κριτήρια συμμετοχής στο πρόγραμμα να μπορέσει να ζήσει αυτή τη μοναδική εμπειρία , καθώς έτσι θα γνωρίσει θεσμούς που δυστυχώς στο σημερινό λύκειο παρεξηγούνται όπως η συνεργασία , η αλληλεπίδραση και η ευρύτερη γνώση μέσα απο διάφορες μεθόδους και εργαλεία. Επίσης θα του δοθεί η δυνατότητα να συναναστραφεί με πολιτικά πρόσωπα και να εκφράσει τις απόψεις του για κάθε ζήτημα. Σημαντική σημείωση όμως αποτελεί η υποχρέωση της πολιτείας να ακούσει την φωνή των ανθρώπων της (και των εφήβων) που την εκπροσωπούν.

Το 1763 μ.Χ., οι Άγγλοι έχουν νικήσει τους Γάλλους και έχουν ήδη προχωρήσει προς τα κεντρικότερα· δεν έχουν ακόμα φτάσει —σ’ αυτή τη φάση— στον Ειρηνικό ωκεανό. Αλλά αυτές οι αποικίες που είναι Άγγλοι μόνο.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής αποτελούνται απ’ όλη τη Γη. Η Βόρεια Αμερική εποικίστηκε από Άγγλους. Για τους πρώτους αιώνες Άγγλοι πήγαιναν εκεί και εγκαθίσταντο σε συντριπτική πλειοψηφία. Αυτή η μεγάλη μετακίνηση πληθυσμών προς τη Βόρεια Αμερική έγινε στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα και μετά, δηλαδή πρόσφατα, μετά το 1880 μ.Χ. Τα πρώτα 200-300 χρόνια οι άνθρωποι που μετακινούνταν ήταν Άγγλοι, άντε και τίποτα Γερμανοί προτεστάντες οι οποίοι έφευγαν κι εκείνοι απ’ τη Γερμανία και πήγαιναν [εκεί] και εγκαθίσταντο. Γενικά ήταν προτεστάντες και κυρίως Άγγλοι.

Επομένως, υπάρχει ένα παράρτημα της Αγγλίας, οι άποικοι είναι παράρτημα της Αγγλίας, αλλά η Αγγλία τους μεταχειρίζεται σαν μακρινή περιοχή απόσπασης φόρων. Οι άνθρωποι αυτοί είναι άνθρωποι οι οποίοι έχουν μπει στη φωτιά, μακριά από τη χώρα τους έχουν πετύχει να δημιουργήσουν μια οικονομία με την οποία να συντηρούνται. Συγκρούονται με τους Ινδιάνους, έχουν την αίσθηση ότι “εγώ αξίζω, δεν είμαι για να μ’ έχεις εδώ πέρα μακριά και το μόνο που να μου κάνεις είναι να μου ζητάς φόρους χωρίς να μου προσφέρεις άλλα”. Υπάρχει μια δυσαρέσκεια απέναντι στη μαμά Αγγλία απ’ αυτούς τους αποίκους, οι οποίοι λίγο μετά από το τέλος του κύκλου των πολέμων μεταξύ Αγγλίας και Γαλλίας κάνουν επανάσταση εναντίον της μάνας τους.

Το 1775 μ.Χ., δηλαδή 12 χρόνια αργότερα, θα γίνει η περίφημη Αμερικανική   Επανάσταση. Αυτοί οι άποικοι θα αρνηθούν να πληρώσουν τους φόρους που τους στέλνει η μαμά Αγγλία, η Αγγλία θα αντιδράσει έντονα, θα στείλει στρατεύματα κι εκείνοι θα συγκρουστούν μαζί τους. Είναι κατά κάποιον τρόπο ένας εμφύλιος πόλεμος αυτή η Αμερικανική Επανάσταση, που όμως θα ολοκληρωθεί με τη δημιουργία ενός  κράτους που πλέον θα έχει ξεχωριστή αίσθηση ταυτότητας.

Αυτή η επανάσταση έχει πάρα πολύ ενδιαφέροντα χαρακτηριστικά, διότι αυτοί οι Άγγλοι που πολεμούν τη μαμά Αγγλία είναι ως επί το πλείστον  προτεστάντες —έτσι κι αλλιώς κι η μαμά Αγγλία είναι προτεστάντισσα—, αλλά ανάμεσά τους είναι πολλοί καλβινιστές, που δεν σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους και που έχουν διάφορες απόψεις για τα πράγματα και μερακλώνονται όταν συγκρούονται με εξουσίες. Εξ αυτού βρέθηκαν πολεμικότατοι απέναντι στην Αγγλία και από ποιους βρήκαν βοήθεια; Από τους Γάλλους.

Η Γαλλία είχε ηττηθεί το 1763 μ.Χ. Ο Γάλλος βασιλιάς έφερνε βαρέως αυτή την ήττα του. Μόλις άκουσε, 12 χρόνια μετά, ότι οι Άγγλοι άποικοι πολεμούν ενάντια στην Αγγλία, σκέφτηκε ότι είναι ευκαιρία να χτυπήσει την Αγγλία προσεταιριζόμενος τους επαναστάτες. Έτσι, έστειλε στρατεύματα στην Αμερικανική Επανάσταση, στους Άγγλους επαναστάτες που πολεμούσαν εναντίον της μητέρας Αγγλίας.

Μάλιστα, έχει ενδιαφέρον ότι, επειδή αυτή η αποστολή του ήταν πολυέξοδη, αύξησε κατά πολύ τη φορολογία στη χώρα του και είναι μια από τις αιτίες της έκρηξης της Γαλλικής Επανάστασης το 1789 μ.Χ. — γιατί είμαστε κοντά. Η Αμερικανική Επανάσταση ξεκινά το 1775 μ.Χ. και τελειώνει το 1783 μ.Χ. και σε αυτή μετέχει ένας μεγάλος αριθμός Γάλλων στρατιωτών με αρχηγό τον Λαφαγιέτ (Lafayette). Έχει ενδιαφέρον αυτό, διότι αυτό που έπαθε ο Γάλλος βασιλιάς βοηθώντας τους Αμερικανούς επαναστάτες είναι απρόσμενο. Δεν πέτυχε κάτι διπλωματικά σοβαρό — αυτό που έλπιζε εκείνος. Εκείνο το οποίο του συνέβη είναι να φορτώσει με φόρους τη χώρα του και να υποστεί αργότερα αυτά που υπέστη με τη Γαλλική Επανάσταση. Δεν ήταν βέβαια ο μόνος λόγος, αλλά ήταν μέσα στις αιτίες που ετοίμασαν τη μεγάλη Γαλλική Επανάσταση το 1789 μ.Χ.

Κάτι άλλο που συνέβη στον Γάλλο βασιλέα είναι ότι οι Γάλλοι στρατιώτες που ήρθαν να συμπολεμήσουν με τους Αμερικανούς, βρέθηκαν μπροστά σε έναν πόλεμο που δεν ήταν μόνο πόλεμος στρατιωτικός. Εμπεριείχε πολλή ιδεολογία, διότι αυτοί οι καλβινιστές προτεστάντες που πολεμούσαν εναντίον της Αγγλίας το συνέλαβαν όλο αυτό σαν κοινωνική επανάσταση, όχι μόνο σαν στρατιωτική επανάσταση, και συνέταξαν καταπληκτικά επαναστατικά κείμενα.

Μετά από πολλά χρόνια, η Γαλλία στον 19ο αιώνα, για να θυμίζει στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής —που πια είχαν γίνει μεγάλη δύναμη στον 19ο αιώνα— ότι τις βοήθησαν για την ελευθερία τους, τους χάρισαν το περίφημο Άγαλμα της Ελευθερίας, το οποίο δημιουργήθηκε στη Γαλλία (αυτό το τεράστιο άγαλμα) στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα. Μάλιστα επιστατούσε στην κατασκευή του ο Άιφελ, αυτός ο μεγάλος Γάλλος μηχανικός, και έφτασε στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής τεμαχισμένο και στήθηκε και οξυγονοκολλήθηκε για να γίνει όπως ξέρετε. Αυτό το Άγαλμα της Ελευθερίας σχετίζεται με το γεγονός της αποστολής Γάλλων στρατιωτών και στρατού για τη βοήθεια της Αμερικανικής Επανάστασης.

Η Αμερικανική Επανάσταση ήταν πάρα πολύ ζωντανό γεγονός ιδεολογικά, πολιτικά, στρατιωτικά. Απευθύνονται στις διάφορες πολιτείες, (New Jersey, New York, Virginia, South Carolina, North Carolina), που είναι αυτές οι πολιτείες που σας είχα δείξει στον προηγούμενο χάρτη της ανατολικής [Αμερικής] προς το κέντρο. Καλούνται όλοι να ενωθούν, γιατί αν δεν ενωθούμε στη μάχη εναντίον της Αγγλίας θα πεθάνουν.

Η Αμερικανική Επανάσταση αποδείχτηκε νικηφόρα. Το 1783 μ.Χ. πλέον ολοκληρώνεται αυτός ο κύκλος και συνδυάζεται με ένα Σύνταγμα των Ηνωμένων Πολιτειών που είναι ο τρόπος σύλληψης της οργάνωσης της δημοκρατίας αυτής.

Μια μεγάλη δημοκρατία δημιουργείται στον κόσμο το 1783 μ.Χ., η οποία μάλιστα είναι και ομοσπονδιακή, δηλαδή έχει πολιτείες που η κάθε μία πολιτεία έχει τους δικούς της νόμους και εκλέγει τους δικούς της εκπροσώπους και όλοι μαζί στέλνουν εκπροσώπους στην κεντρική κυβέρνηση και δημιουργείται αυτή η καινούρια μεγάλη δημοκρατία στον κόσμο, της οποίας η γέννηση συνοδεύτηκε με λαμπρά κείμενα τα οποία επηρέασαν πάρα πολύ τη Γαλλική Επανάσταση και τους Γάλλους στρατιώτες που μετέχουν στην Αμερικανική Επανάσταση. Όταν γύρισαν στην πατρίδα τους —γύρισαν στην πατρίδα τους το 1783 μ.Χ. που τελείωσε η Αμερικανική Επανάσταση— το 1789 μ.Χ. ξεκίνησε η Γαλλική Επανάσταση, ανάμεσα στους αρχηγούς της Γαλλικής Επανάστασης είναι στελέχη του στρατού που είχαν πολεμήσει μαζί με τους Αμερικανούς επαναστάτες.

Το 1783 μ.Χ. μία χώρα, παράρτημα της Αγγλίας, κάνει τη δεύτερη μεγάλη επανάσταση. Είναι η Αμερικανική Επανάσταση και πάει παραπέρα την Αγγλική Επανάσταση με τα κείμενα τα οποία παρήγαγε και την έννοια της ελευθερίας και της δημοκρατίας την οποία συνέλαβε. Παιδί της Αμερικανικής Επανάστασης θα είναι η Γαλλική Επανάσταση που πρόκειται να γίνει το 1789 μ.Χ.

Άρα, οι δύο πρώτες μεγάλες επαναστάσεις της Ευρώπης είναι αγγλική η πρώτη (το 1642 μ.Χ.), αμερικανική η δεύτερη (το 1775 μ.Χ.) —και οι δύο αγγλικές δηλαδή στην πραγματικότητα, αγγλοσαξονικές— και βέβαια πάντα υπάρχει η Ολλανδία, που για λόγους εντιμότητος πρέπει να την αναφέρουμε, γιατί είχε πρωτοπορήσει, αλλά είχε τις δικές της κλίμακες.

Άρα, ο προτεσταντισμός έπαιξε ρόλο σε αυτές τις εξελίξεις, και η Αγγλία δημιούργησε στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, στον βορρά του Ατλαντικού, ένα της παράρτημα, που ήταν πρώτα πρώτα οι άποικοί της και μετά οι Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής και ο Καναδάς, που είναι παιδιά της Αγγλίας. Μπορεί διοικητικά να μην τα έλεγχε —αν και ο Καναδάς είναι τμήμα της Κοινοπολιτείας—, αλλά δεν παύει να είναι η καρδιά της Βορείου Αμερικής αγγλική (αγγλοσαξονική) και προτεσταντική. Και επομένως η Αγγλία μετέφερε τον προτεσταντισμό της και τη γλώσσα της στη Βόρεια  Αμερική. Η Ισπανία μετέφερε τη γλώσσα της και τον καθολικισμό της στη Νότια και Κεντρική Αμερική και η Αγγλία τη γλώσσα της και τον προτεσταντισμό της στη Βόρεια Αμερική.

Κατερίνα Συμφέρη
Εκπαιδευτικός

1. Δεν είναι εξατομικευμένη διδασκαλία.
Δεν διαμορφώνεται ειδικό εκπαιδευτικό υλικό και διδακτικό ρεπερτόριο για κάθε μαθητή. Οι μαθητές ομαδοποιούνται σε μικρές ομάδες των 3-4 ατόμων, ανάλογα με τις κοινές ανάγκες τους, και εργάζονται όπως οι μαθητές σε ένα μονοθέσιο σχολείο.

2. Δεν επικρατεί χαοτική κατάσταση στην τάξη, όπου οι μαθητές κάνουν ό,τι θέλουν.
Αντιθέτως, υπάρχει προ-οργάνωση του χώρου και του τρόπου εργασίας με σαφείς οδηγίες και με οριοθέτηση της συμπεριφοράς των μαθητών.

3. Δεν είναι ευκαιρία για να διαμορφωθούν ομοιογενείς ομάδες ισοδύναμων επιδόσεων και ικανοτήτων στη σχολική τάξη.

Αντιθέτως, οι μαθητές μπορεί να εργάζονται σε κοινού ενδιαφέροντος, αλλά μεικτής επίδοσης ομάδες.

«Για την επίτευξη μιας δίκαιης αξιολόγησης θα τίθεται σε όλους η ίδια εργασία: σκαρφαλώστε στο δέντρο».

Η διαφοροποιημένη διδασκαλία είναι μία διαδραστική διαδικασία μεταξύ του μαθητή και του εκπαιδευτικού, μέσα από την οποία ο μεν εκπαιδευτικός ανταποκρίνεται εκ των προτέρων στις ιδιαίτερες και μοναδικές ανάγκες του μαθητή, ο δε μαθητής μπορεί να συμμετέχει ενεργά και να μαθαίνει συνεχώς στο μέγεθος των δυνατοτήτων του.

Κατερίνα Συμφέρη
Εκπαιδευτικός

Οι ΤΠΕ δεν συνεπάγονται μια αυτοματοποιημένη και μηχανιστική διαδικασία και δεν διασφαλίζουν από μόνες τους την αποτελεσματικότητα των προγραμμάτων εξΑΕ και την ανάπτυξη της επικοινωνίας μεταξύ εκπαιδευτή και εκπαιδευόμενων. Η μάθηση που βασίζεται στην τεχνολογία της πληροφορίας απαιτεί περισσότερες δεξιότητες από τον διδάσκοντα. Η επίτευξη των εκπαιδευτικών στόχων αποτελεί μια ενδιαφέρουσα πρόκληση, όμως είναι ταυτόχρονα και περισσότερο επίπονη. Ο εκπαιδευτής δεν είναι πλέον ένας απλός φορέας μετάδοσης της γνώσης. Το καθήκον του να καθοδηγεί και να υποστηρίζει τους σπουδαστές επιλέγοντας, ελέγχοντας και αξιολογώντας τις αναρίθμητες διαδικτυακές πηγές και πληροφορίες γίνεται όλο και πιο σημαντικό.

Οι Palloff και Pratt, σε ό,τι αφορά τα χαρακτηριστικά της διαδικτυακής μάθησης, θεωρούν ότι πρέπει να λαμβάνονται υπόψη:

• οι συμμετέχοντες και η μεταξύ τους αλληλεπίδραση
• οι πολιτικές και οι διαδικασίες που ακολουθούνται (διατύπωση κοινών στόχων, κατευθυντήριες γραμμές, πρακτικά ζητήματα)
• η εκπαιδευτική διεργασία (συνεργασία, μετασχηματίζουσα μάθηση, ομαδική δουλειά)
• το περιβάλλον διδασκαλίας και μάθησης που υποστηρίζει την εκπαιδευτική λειτουργία.

Μάλιστα, επισημαίνουν ότι όσοι διδάσκουν σε διαδικτυακό περιβάλλον οφείλουν να χρησιμοποιούν τις ΤΠΕ έτσι ώστε:

• να δημιουργούν μια συναρπαστική κοινότητα μάθησης

• να ενθαρρύνουν τους εκπαιδευόμενους να αξιοποιούν όσο το δυνατόν καλύτερα τις ικανότητές τους

• να αναδεικνύουν την δυναμική της ομάδας και των τεχνικών διαλόγου

• να εφαρμόζουν ποικίλες εκπαιδευτικές τεχνικές και μεθόδους διδασκαλίας εκτός από την διάλεξη

• να αποκτούν περαιτέρω κατάρτιση σχετικά με το γνωστικό τους αντικείμενο

• να καθορίζουν στόχους και να κινητοποιούν τους εκπαιδευόμενους να τους επιτύχουν

• να υλοποιούν δημιουργικές και καινοτόμες ιδέες ενθαρρύνοντας την συνεργασία

• να δημιουργούν ένα μαθησιακό κλίμα που βασίζεται στην εμπειρία και σε έναν συνεργατικό και υποστηρικτικό τρόπο μάθησης

• να αξιολογούν τα μαθησιακά αποτελέσματα

Κατερίνα Συμφέρη
Εκπαιδευτικός

Στις περισσότερες προσπελάσεις της γλώσσας, ακόμη και τις παραδοσιακές ή δομικές, τα πεδία του ενδιαφέροντος δεν είναι πάντα αμιγώς γλωσσολογικά. Συναντάμε θεωρήσεις ιστορικές, φιλοσοφικές, γεωγραφικές πολιτικές, σημειολογικές. Από τη μία, λοιπόν, εξετάζονται τα γλωσσικά στοιχεία και, από την άλλη, μεταξύ άλλων, κοινωνικές έννοιες, όπως η κοινωνική τάξη, το καθεστώς και το κύρος, η ισχύς και η εξουσία, η αλληλεγγύη και η προσαρμογή.

Υπάρχουν, βέβαια, τέσσερις πιθανές περιπτώσεις για τη συσχέτιση γλώσσας και κοινωνίας.

1) Εξωτερική αιτιότητα της διαμόρφωσης και της ποικιλίας στη γλώσσα: η κοινωνική δομή επηρεάζει και καθορίζει τη γλωσσική δομή και συμπεριφορά: πρόκειται ίσως για την προφανέστερη σχέση.

2) Αντίστροφα, η γλωσσική δομή διαμορφώνεται και μεταβάλλεται κυρίως από εσωτερικούς λόγους, λόγους συστήματος (εσωτερική αιτιότητα) και επηρεάζει την κοινωνική δομή.

3) Οι δύο δομές, κοινωνική και γλωσσική, βρίσκονται σε συνεχή και υποχρεωτική αλληλεπίδραση. Η θέση είναι αρχικά πλατωνική, ενώ ο μαρξισμός έδωσε έμφαση στη σχέση γλώσσας και υλικών συνθηκών ζωής.

4) Η θεωρητική, έστω, θέση ότι δεν υπάρχει καμία μορφή σχέσης ανάμεσα στη γλώσσα και την κοινωνία και ότι η γλώσσα είναι μόνο ένα όργανο έκφρασης της σκέψης αναφέρθηκε πιο πάνω (στην ακραιφνή ΓΜΓ, η γλώσσα φαντάζει απομακρυσμένη από τους ομιλητές της).

Την προσπάθεια, επομένως, συσχετισμού γλωσσικών και κοινωνικών δομών αντιπροσωπεύει η ΚΓ. Δεν πρόκειται για απλή ανάμειξη γλωσσολογίας και κοινωνιολογίας. Η ΚΓ εντοπίζει συγκεκριμένες πτυχές της χρήσης και των επιλογών της γλώσσας μέσα σε μια κοινότητα, παρατηρεί και περιγράφει τις εκδηλώσεις της επαφής αυτής, προτείνει ερμηνείες για τη γλωσσική ποικιλία και για τη σημασία των ΚΓ μεταβλητών.

Κατερίνα Συμφέρη
Εκπαιδευτικός

”Μουσικὴν πᾶσι μὲν ἀνθρώποις ὄφελος ἀσκεῖν” έτσι είναι η μουσική αποτελεί όφελος για τους ανθρώπους και την κοινωνία και έρχεται αντιμέτωπη με τις δυσκολίες. Η μελωδία πολλές φορές μας κάνει να ονειρευόμαστε τον κόσμο που πραγματικά θα θέλαμε και άλλες φορές μας βάζει στη θέση να ερμηνεύσουμε τα γεγονότα που συμβαίνουν γύρω μας, και επειδή τα γύρω έχουν αρνητικό πρόσημο , η μουσική μας υποδεικνύει την ανάγκη της αλλαγής.

Και αν δεν υπάρχει μουσική ;

Η μουσική λειτουργεί σαν την ιατρική καθώς πραγματικά αποτελεί ένα είδος γιατρειάς , θεραπεύει τον εσωτερικό μας κόσμο και δεν είναι λίγες οι φορές που λέμε ότι η μουσική μας απαλλάσσει απο τη σύγχυση που επικρατεί μέσα μας… Αυτός άλλωστε είναι και ο χρησιμοθηρικός χαρακτήρας της μουσικής. Αν δεν υπήρχε πιθανώς να μην μπορούσαμε να επιβιώσουμε στη σύγχρονη κοινωνία με τις παραμέτρους που έχει λάβει.

 Και τι άλλο κάνει ;

Γοητεύει : Για να καταλάβουμε την έννοια της γοητείας θα την παρομοιάσουμε με αυτή του ανθρώπου. Ο άνθρωπος στη πορεία της ζωής του διαμορφώνει χαρακτήρα. Αυτο κάνει και η μουσική αποκτά προσωπικότητα. Για αυτό και δεν μπορούν να μας αρέσουν όλα τα ακούσματα. Άρα η μουσική αποτελεί κομμάτι του χαρακτήρα μας.

Ενώνει : Δεν μπορούμε να αρνηθούμε οτι η μουσική δεν φέρνει κοντά τους ανθρώπους. Η μουσική λειτουργεί (κυρίως στις μέρες) ως αφορμή επικοινωνίας μεταξύ των ανθρώπων. Με τα κοινά ακούσματα οι άνθρωποι έρχονται πιο κοντά και γοητεύονται απο αυτό που λέγεται έρωτας. Γιατί η μουσική αυτό κάνει!

Χαρίζει χαμόγελα : Αυτό πιθανώς να συμβαίνει και σήμερα απο κάποια κατηγορία ανθρώπων που ψάχνει μουσική με τον παραδοσιακό τρόπο ,όπως τα βινύλια (όχι μέσα απο πλατφόρμες μουσικής). Η διαδικασία αναζήτησης κάτι συγκεκριμένου για κάποιον, δίνει αξία στη μουσική και χαρά στο απευθυνόμενο πρόσωπο και δημιουργούνται μοναδικά συναισθήματα ανάλογα με την περίσταση.

Ερμηνεύει : Πολλοί συνθέτες ισχυρίζονται οτι η μουσική απαιτεί τις κατάλληλες κοινωνικές συνθήκες για να είναι φιλοσοφικά ωφέλιμη στους ανθρώπους. Εξάλλου βλέπουμε κατά περιόδους οτι μελωδίες και τραγούδια που ακούμε αφορούν την περίοδο που διανύουμε. Τέλος αποτελεί πριόν προοικονομίας για όσα έπονται να συμβούν. Σημαντικό είναι επίσης να αναφέρουμε οτι ο καλλιτέχνης εκφράζεται και ΔΕΝ μεταφράζεται. Σκοπός του είναι η μουσική/τέχνη του να αποτελέσει κάτι διαφορετικό για κάθε άνθρωπο και θα τον κάνει ξεχωριστό.

Το σημαντικότερο όμως είναι οτι η μουσική παρουσιάζει ένα ποσοστό του εσωτερικού μας κόσμου. Έτσι ο άλλος γνωρίζοντας τι ακούσματα έχουμε, μπορεί εύκολα να αναλύσει τον χαρακτήρα μας…

Άραγε να ακούν όλοι μουσική ;

Αν ακούνε όλοι θα αλλάξει κάτι ; (Food for thought)

Playlist to read this article

Everlong by Foo Fighters

Prologue 

Πάντα μου άρεσε ο μακροπερίοδος λόγος . Και ας μας μαθαίναν στο σχολείο ότι δεν πρέπει στην έκθεση να τον χρησιμοποιούμε . Είχε κάτι το εξουσιαστικό , το μαγικό πάνω μου . Λάτρευα τα κόμματα , τα επίθετα που στοιχίζονταν  το ένα δίπλα στο άλλο και άντε να βρεις την άκρη τους , περιέγραφαν τον απερίσκεπτο ενθουσιασμό μου . Με γέμιζε δύναμη και ανάγκη , να πω την ιστορία πριν ακόμα χαράξει . Ας μου συγχωρεθεί τούτη η αμαρτία , για αυτήν την ιστορία . 

Τα πόδια του είχαν βουλιάξει στην βρεγμένη άμμο , περιμένοντας υπομονετικά να αντικρίσει την μορφή της . Ο ουρανός είχε αρχίζει να ροδίζει , όταν η μαγική της λάμψη , έσυρε βοή και τάραξε την ηρεμία των πτηνών που παραμόνευαν κρυφά , στις άκρες των βουνών. Πρωτόγνωρο για ‘κεινη . Σκοτεινός και απόμερος , ο δρόμος καθώς ήταν , τα μάτια της δεν φόβιζε , καμία ανησυχία . Οι παλμοί της ήταν σταθεροί , ένιωθε σαν σπίτι , ο άνθρωπος που είχε απέναντί της . Μικρές μεγάλες λέξεις , χείμαρρος τα λόγια της , μονόλογος που σπάει καντράν χιλ-ιομέτρων , σαν έρημο Σαχάρα χωρίς φραγμό και σκέψη . Και εκείνος , εκείνος που ξεμυτίζει από χρυσό – γεμάτο δώρα –  κάστρο , σαν βγει από βραδύς ,  αστερισμός των Διοσκούρων , σημάδι απροσπέλαστο , αιώνιο καταφύγιο , μοιραίο δειλινό που σιγολιώνει . Ο μικρός πρίγκιπας άκουγε με προσοχή το στόμα της να ανοιγοκλείνει , μελωδία ανήκουστη, από άλλον πλανήτη . Της είχαν θυμώσει , ζεστά και πολύχρωμα αστέρια , είχε την τύχη να μιλά με θνητό , γιο βασιλέα μέγα . Και τι ήταν εκείνη ; Μια μοναχική και απρόσιτη Σελήνη. Βλέπεις , οι άνθρωποι , του πε ψιθυριστά , σαν να φοβόταν πως θα ξυπνούσε οικισμούς και γύρω χωριά , έχουν την τάση να πληγώνουν . Να μην εκτιμούν την φύση , τον Δημιουργό , τον ίδιο τον εαυτό τους . Να χάνονται και να περνούν , το λιγοστό τους χρόνο , σε ξένα αποτυπώματα , σε πλάνες ξελογιάστρες . Μην τα παρεξηγείς – μην πεις πως φταις σε κάτι. Είναι που τραύμα κουβαλούν , βαρύ και δεν μπορούν να το σκεφτούν , πως όλοι δεν είναι ίδιοι .

Δύσκολο να ξεχάσεις την όψη του , βασιλική θωριά και ελεύθερο του πνεύμα . Τα μάτια του , δάσος απόμερο στην άκρη του βουνού , κύμα που σκάει στην ακτή μόλις βραδιάσει , πίνακας του Ρέμπραντ , κρεμάμενος επί Λούβρο , φύλλα που ‘τα σερνε ο αέρας , φεγγάρι αυγουστιάτικο που καθρεφτίζεται στην λίμνη . Τα μάτια του τα φωτεινά , αλλάζουν χρώμα κάθε φορά , σαν φώτα Χριστουγέννων , τυλιγμένα σε έλατο που το βαραίνουν τα στολίδια , φάτνη που λείπουν οι βοσκοί , τον Μεσσία να προυπαντήσουν , στα μάτια του τον βρίσκουν και τον καλωσορίζουν . Είναι τα μάτια του φωτιά , Αίτνα , Βεζούβιος και λάβα  , είναι αγέρας που τρυπώνει ανάμεσα στα παραθυρόφυλλα , την ώρα που η νοικοκυρά καλημερίζει την ανατολή και ατενίζει στο άπειρο με αναστεναγμό και σκέψη . Είναι ιδέα λαμπερή , φωτιά στα σωθικά της , όταν υψώνει την ματιά του στα δικά της και λιώνει σαν θεά στους πρόποδες του Ολύμπου . Είναι έργο που προσέφεραν , Ικτίνος , Καλλικράτης , με χέρια θεϊκά τον εσφυρηλατήσαν , ασπίδα που’ φτιαχνε χίλιες μια νύχτες , στο κρυφό του εργαστήρι , Ήφαιστος μέγα σιδηρουργός με ολόχρυσο μαντήλι. Είναι τα αστέρια που στολίζουν τα καστανόξανθα μαλλιά του και μπρος στην πυρά θυσιάζουν , χωρίς να το σκεφτούνε , τις μάγισσες , τους δαίμονες και ό,τι άλλο βασανίζει , τις σκέψεις της μοναχικής και απρόσιτης Σελήνης . Ο μικρός πρίγκιπας ήταν ένα πλάσμα , από εκείνα τα περίεργα , τα αλλόκοτα , τα σπουδαία , ήταν μια έννοια αόριστη και ταυτόχρονα οριστέα , ήταν κοχύλι στολισμένο με φύκια και πολύχρωμες δαντέλες, που δεν άνοιγε ποτέ παρά μονάχα σε εκείνους που το θελε και αγαπούσε . Ήταν τα χέρια του γραμμές , κάθετες οριζόντιες , παράλληλες και ευθείες , ήταν πετρόχτιστα αρχοντικά με δούλους και αφεντάδες να τρώγουν και να πίνουν σιμά στο ίδιο τραπέζι , με κεντητό τραπεζομάντηλο , όμορφα στρωμένο . Ήταν τα λόγια του , βαρέα , το μέλλον να αλλάξουν και ράβε ξήλωνε τον κόσμο θε να τον εβάψουν, με χρώμα του φωτός, ελπίδα χαρισμένο , με κίτρινη μπογιά που μένει και δεν φεύγει . Τι λέγαμε , τι γράφαμε , θαρρείς πως ξέχασα τι σκέφτομαι και νιώθω  ; Α ναι , για εκείνον , τον μικρό , τον  πρίγκιπα, τον νέο ,με τα υπέροχα χρώματα που ‘χε για χάδια , το γέλιο σαν γάργαρο νερό και τα βλέφαρα κλειστά , σαν να απολάμβανε κονσέρτο από βραδύς  , εν ώρα του πολέμου . 

Τον κοίταξε αποσβολωμένη , μια μεθυστική ζάλη , από εκείνες που αναδεύουν τον εσωτερικό κόσμο του ανθρώπινου οργανισμού, προκαλούν ένα γνώριμο συναίσθημα ευφορίας και σφυρηλατούν την θέρμη που αναπλάθει τα παγωμένα ακροδάχτυλα του , τύλιξε την απόσταση μεταξύ τους και φλόγισε τα μάγουλα της. Κάτω από το βελούδινο πέπλο του ουρανού, η αναπνοή του επανήλθε στο ρυθμό που πρόσταζε η καρδιά του και κοίταξε το χέρι της , αλεξανδρινά ερείπια των αυτοκρατοριών που μάχονταν για μια ματιά της. Μια αυθόρμητη κίνηση και θα τα χαλούσε όλα. Καρτερούσε να σφίξει το μικρό κλωνάρι που φάνταζε για χέρι στο δικό του και να της πει πως την καταλαβαίνει . Πως είναι εδώ , ακοίμητος φρουρός , φυλάει Θερμοπύλες για κείνες τις καταιγίδες που ταράζουν τα ήρεμα γλυκά νερά της λίμνης που καθρεφτίζεται στο βλέμμα της. Μα η Σελήνη , χιλιοβεβηλωμένη, αστόλιστο δάκρυ του ουρανού δεσπόζει, σε μια γωνιά της στέρνας , ενώ μικρές μικρές αχτίδες τυφλώνουν το εικόνισμα της και διαγράφεται ολοκάθαρα το λειψό αποτύπωμα χαδιού, που τόσο έχει ανάγκη . Σαν νύμφη του βουνού έλουζε το χρυσοκεντημένο δέρμα της σε αθάνατο νερό , την νύχτα που ο ήλιος πενθούσε, φιλώντας απαλά τα ματωμένα χείλη της και φάνταζε για αερικό , βηματίζοντας γοργά, σαν διέκρινε ανθρώπινη κορμοστασιά να εισχωρεί στα πέλματα της . Αλίμονο , που πήγαινε να μπλέξει , ποια αρχαία θρησκεία και ποια τελετουργία , έφερε στο διάβα του σαν όρισε η μοίρα , μια τέτοια οπτασία ;Είχε μπροστά του , καταγής , το πιο ποθητό σώμα του ουρανού, ελιξίριο φτιαγμένο με ευτυχία , φοβόταν μην και δε ραγίσει τις γυάλινες επιφάνειες που κοσμούσαν το κορμί της. Σαν να ‘ξερε πως αίμα αθώων θα χυθεί , αν τολμούσε τούτα τα χείλη να φιλήσει. Και μετά , τι μπορεί να ακολουθήσει ; 

Θυμάσαι , του είπε , θυμάσαι πως με κοίταξες την ώρα που έτεινα το χέρι προς το μέρος σου, για να το πιάσεις και σε σκοπούς μελωδικούς τα βήματα μας να χαράξεις ; Ήταν το πιο ζεστό και ονειροπόλο βλέμμα που έλαβα ποτέ μου . Σαν να διέκρινες τις χίλιες μύριες σκέψεις μου και πολέμησες τους δαίμονες που με ενοχλούν τα βράδια , σαν να ‘δες σε μένα όλες τις ηλιαχτίδες του ουρανού , δίχως να ‘χω μέσα μου φλόγα καμιά και ελπίδα. Κοίταξε με. Είμαι η Σελήνη , η κόρη του Υπερίωνα , ένα γαλαξιδιακό σύμπλεγμα ομορφιάς , εκείνη που θαυμάζουν. Εκείνη που οι άνθρωποι αποφεύγουν να πλησιάσουν , μήπως και στερέψει το οξυγόνο. Είμαι ο μοναδικός φυσικός δορυφόρος της Γης και απέχω 384.403 χιλιόμετρα από την ανθρωπότητα . Είμαι η Σελήνη , ένα κορίτσι που αγαπά τα μακρινά ταξίδια και τις ακρογιαλιές. Εξαφανίζομαι σαν έρθει η χαραυγή , για να δώσω την θέση μου στον μεγαλοπρεπή Ήλιο. Πάντα θεωρούσα την αγάπη ,απόκτημα των Γήινων, έκλαιγα βουβά τις νύχτες, καρφιτσωμένη σε τροχιά απογοήτευσης , για αυτά που μας χωρίζουν. Και εσύ , μικρέ μου πρίγκιπα , όαση της Σίβα, σαν να ξέρες πως φτιάχτηκα για σένα , μου χαμογέλασες λειψά και μου πες αν μπορείς,  κατέβα . Κατέβα  κόρη του ουρανού , άσε τον θρόνο σου για λίγο και άσε τα χέρια σου ανοιχτά , να σε αγκαλιάσω ,μήπως να φύγω; Ο μικρός πρίγκιπας έσκυψε το κεφάλι προβληματισμένος . Θυμόταν τα πάντα. Αυτή η πεταλούδα με τα πολύχρωμα φτερά και την πασπαλισμένη αστερόσκονη στις άκρες  , θυμόταν τα πάντα . Κάθε κίνηση , κάθε του βλέμμα. Σαν να ‘ ταν μαγεμένη από τον τρόπο που ανοιγόκλεινε τα υπέροχα χείλη του . Μπορεί και να ήταν . Γέλασε δυνατά , σε μια στιγμή αδυναμίας – πάλευε το ουράνιο πλάσμα να ξεμπλέξει τα ατίθασα κοχύλια που μαζευόταν στα μαλλιά της , το κύμα τα χε φέρει . Περπατούσαν ολοταχώς προς το τέλος του δρόμου , εκεί που σύχναζε η Σελήνη , εκεί που η άμμος υποχωρεί και εκεί που η θάλασσα ανοίγει . Εκεί που ο Λόρκα συναντά τον Καζαντζάκη , εκεί που τα πουλιά κελαηδούν , στίχους μακρόσυρτους του Ελύτη . Το γέλιο του μικρού πρίγκιπα , σωστή κλίμακα του πενταγράμμου , σαν θρόισμα της μοίρας άγγιζε τα αυτιά της και ανατρίχιαζε τα εσώψυχα της . Ένιωθε πλήρης.

Την είδε , καθώς ξεπρόβαλε αργοπορημένη πίσω από τα σύννεφα που επισκίαζαν την φλογερή της όψη . Οι πρώτες σταγόνες ευτυχίας έλουσαν το πρόσωπο της ,φωτίζοντας την φεγγαρόσκονη που ’χε φωλιάσει στις φακίδες της . Η Ανατολή , η περήφανη αναγέννηση της λύπης , με τις μυστικιστικές τελετουργίες που ‘χε για σύμβολο αληθείας , και το στεφάνι στα μαλλιά που έπλεκαν για εκείνη , χαμογέλασε πικρά προς την όμορφη Σελήνη – ήξερε πως ήταν καιρός πια να αποχωρήσει. Ο μικρός πρίγκιπας κοίταξε προς το μέρος της και βάλθηκε να απομνημονεύει τις κινήσεις της . Βιαστικές , απόμακρες , άτσαλες κινήσεις , μηχανικά σκέπασε τα πόδια της με άμμο και έστρεψε το ολοστρόγγυλο πρόσωπο της προς τον ορίζοντα . Τα μάτια της έλαμψαν , όπως κάθε άλλη φορά που ερχόταν τούτη η ώρα . Ήταν η αγαπημένη της στιγμή. Η ώρα που έπρεπε να φύγει . Η ώρα που έπρεπε να δει τον Ήλιο να φωτίζει. Θα σε ξαναδώ , την ρώτησε ψιθυριστά ο μικρός πρίγκιπας , απευθυνόμενος περισσότερο στον εαυτό του. Την ησυχία έσπασε εκείνη , κλοτσώντας αμήχανα μερικά πετραδάκια που στόλιζαν την ακτή που τόσο αγαπούσε . Η φύση ορίζει για εκείνους που τολμούν και θέλουν . Για εκείνους που λένε όσα καίγονται και όσα δεν γίνονται ποτέ. Κάπου κάπου , μια κιθάρα αντηχούσε , σκοπούς για ακυβέρνητες αγάπες τραγουδούσε. Ήταν το τραγούδι του για κείνη , νότες που εξέφραζαν πόσο περίμενε τούτη την στιγμή , πόσο ήθελε να μείνει.  Οι λιγοστές ανθρώπινες φιγούρες ξεπρόβαλαν στο τέλος του δρόμου , εκεί που το κύμα σταματά και η άσφαλτος αρχίζει , για τον πρωινό τους περίπατο , διακόπτοντας βίαια την ευφορία που γλιστρούσε ανάμεσα στα κορμιά τους. Σηκώθηκε απότομα , κοίταξε γύρω της , σαν να φοβόταν τις σκιές που έζωναν τους τοίχους  και με μια κίνηση αστραπής χάθηκε από το οπτικό του πεδίο , αφήνοντας τις σκέψεις του κενές και την καρδιά του άδεια. Αυτό ήταν . Το σεληνιακό πλάσμα είχε πια εξαφανιστεί. Ο μικρός πρίγκιπας έστρεψε το βλέμμα του , σαν να ‘ξερε τι έπεται, προς τα σύννεφα που είχαν ζωγραφίσει την φυγή της .Τίναξε τους κόκκους άμμου , που βρήκαν στέγη στα παπούτσια του και αποκαρδιωμένος βημάτισε αργά προς την έξοδο . Είχε πάρει πια , τον δρόμο της επιστροφής.

Αριάδνη Εμμανουηλίδου

Η εκπαιδευτική γλωσσολογία (educational linguistics) είναι ένας όρος που εμφανίστηκε πρόσφατα στο επιστημολογικό σύμπαν, προερχόμενος κυρίως από την αγγλόφωνη ακαδημαϊκή παράδοση. Πεδίο αυτού του αναπτυσσόμενου κλάδου είναι η συνάντηση και τη διάδραση της γλώσσας και της επιστήμης της, της γλωσσολογίας, με την εκπαίδευση.

Ο όρος περιλαμβάνει τους διάφορους τομείς της γλωσσικής εκπαίδευσης και, από την άλλη, τη γνώση που έχει αναπτυχθεί από την επιστήμη της γλωσσολογίας και τους διάφορους κλάδους της και έχει άμεση συνάφεια με τις γλωσσικές ικανότητες των μαθητών και με τη γλωσσική εκπαίδευση γενικά.

Πεδία ενδιαφέροντος της εκπαιδευτικής γλωσσολογίας, όπου η εκπαιδευτική γλωσσολογία καλύπτει δύο μεγάλες κατηγορίες θεμάτων: από τη μία, τους παράγοντες και το περιβάλλον της γλωσσικής εκπαίδευσης και, από την άλλη, τα διδακτικά ζητήματα της γλωσσικής εκπαίδευσης. Περαιτέρω, με βάση και την επιστημονική δραστηριότητα που έχει αναπτυχθεί για τα διάφορα αυτά ζητήματα, οι δύο παραπάνω κατηγορίες θεμάτων περιλαμβάνουν ειδικότερα πεδία.

Οι παράγοντες και το περιβάλλον της γλωσσικής εκπαίδευσης μπορούν να προσεγγιστούν σε κοινωνικό, ατομικό και σχολικό επίπεδο, ενώ στα διδακτικά ζητήματα της γλωσσικής εκπαίδευσης διακρίνουμε τη διδακτική της μητρικής/πρώτης γλώσσας, τη διδακτική των δεύτερων ή ξένων γλωσσών, καθώς και τον σχετικά αυτόνομο τομέα του εντοπισμού και της αξιολόγησης των γλωσσικών δεξιοτήτων.

Κατερίνα Συμφέρη
Εκπαιδευτικός

Η θεσμοθετημένη και ελεγχόμενη διαδικασία από την πλευρά της πολιτείας ή άλλου φορέα, με στόχο τη μετάδοση ενός συστήματος γνώσεων και αξιών στη νέα γενιά για την ένταξη και δραστηριοποίησή της μέσα στο κοινωνικό σύνολο.

Διακρίνεται:

• στο Περιεχόμενο (τι διδάσκεται)
• την Παιδαγωγική (το πώς διδάσκεται)
• την Αξιολόγηση (τα κριτήρια που καθορίζουν την επιτυχία ή αποτυχία των παραπάνω)

Διαχρονικοί στόχοι της εκπαίδευσης

Μορφωτικοί: αφορούν στη μόρφωση του πολίτη, δηλαδή στην πνευματική, ψυχική και σωματική του καλλιέργεια.

Κοινωνικοί: συμβάλλουν στην κοινωνικοποίηση και ανάπτυξη κοινωνικών δεξιοτήτων με στόχο την ομαλή ένταξη στο κοινωνικό σύνολο.

Πολιτικοί: πολιτιστική ταυτότητα, ιστορία και κληρονομιά κάθε χώρας στις νεότερες γενιές.

Επιδιώξεις διδασκαλίας τον 21^ο αιώνα, σύμφωνα με την UNESCO πρέπει να κινούνται σε 4 άξονες:

• μαθαίνω να αποκτώ γνώσεις (learning to know)
• μαθαίνω να πράττω (learning to do)
• μαθαίνω να συνυπάρχω και να συνεργάζομαι (learning to live together)
• μαθαίνω να υπάρχω (learning to be)

Πώς μαθαίνουν οι μαθητές;

• ενεργός συμμετοχή
• κοινωνική αλληλεπίδραση
• δραστηριότητες που έχουν νόημα
• σύνδεση των νέων πληροφοριών με την προϋπάρχουσα γνώση
• χρήση στρατηγικών
• αυτορρύθμιση και αναστοχασμός
• αναδόμηση της προϋπάρχουσας γνώσης
• κατανόηση και όχι απομνημόνευση
• εφαρμογή των γνώσεων
• διάθεση χρόνου για εξάσκηση
• αναπτυξιακές και ατομικές διαφορές
• μάθηση μέσα από κίνητρα

Σκοπός εκπαίδευσης στην Ελλάδα

«Σκοπός της Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης είναι να συμβάλλει στην ολόπλευρη, αρμονική και ισόρροπη ανάπτυξη των διανοητικών και ψυχοσωματικών δυνάμεων των μαθητών, ώστε, ανεξάρτητα από φύλο και καταγωγή, να έχουν τη δυνατότητα να εξελιχθούν σε ολοκληρωμένες προσωπικότητες και να ζήσουν δημιουργικά»

Κατερίνα Συμφέρη
Εκπαιδευτικός