To ωραίο φύλο,το αδύναμο φύλο,οι γυναίκες πρέπει να είναι όμορφες να ελκύουν τους άντρες, να είναι γλυκές, να μην βρίζουν δεν τους ταιριάζει, πρέπει να είναι σεμνές αλλά και sexy, να έχουν ωραίο σώμα, να είναι ευτυχισμένες και να φροντίζουν τον άντρα τους,να κάνουν παιδιά γιατί αυτός είναι ο προορισμός τους. Όλα αυτά πρέπει να τα κάνουν και να τα έχουν οι γυναίκες,οι άντρες τι πρέπει να κάνουν;

Γεννηθήκαμε σε έναν κόσμο που αντικειμενοποιεί το γυναικείο φύλο στον έσχατο βαθμό. Από τη μουσική βιομηχανία μέχρι και το ίδιο του το σπίτι. Γι’αυτό βλέπουμε κορίτσια σχεδόν γυμνά σε όλα τα βίντεο κλιπ να χορεύουν απολαμβάνοντας τα άσχημα λόγια που λέει ο εκάστοτε τραγουδιστής για εκείνες, για όλες μας. Πώς μπορούμε να ακούμε τραγούδια που μας υποτιμούν και μας εξευτελίζουν; Είναι άλλο να ντύνεσαι όπως επιθυμείς και να συμπεριφέρεσαι όπως θέλεις και να είσαι ελεύθερη να το κάνεις και άλλο να ξεπουλάς εσένα την ίδια. Γιατί αν δεν σεβόμαστε πρώτα εμείς τον εαυτό μας, ας μην περιμένουμε να μας σεβαστεί κανένας.

Υπάρχει το πρότυπο της χαζής ξανθιάς, αλλά πανέμορφης γυναίκας που ό,τι έχει καταφέρει το οφείλει στην ομορφιά της. Δηλαδή ομορφιά και εξυπνάδα δεν μπορούν να συνυπάρξουν;Και πώς είναι η ομορφιά στην τελική; Ποιός την καθορίζει;

Είναι πολλά τα θέματα που θίγονται μέσα από αυτά τα ερωτήματα.

Επί χρόνια σιγά,σιγά χτίζονται τα στερεότυπα,τα αφομοιώνουμε,τα κάνουμε κτήμα μας και εν τέλει μας φαίνεται πως αυτό είναι το φυσιολογικό. Όλοι είμαστε μάρτυρες αυτής της κατάστασης θύτες και θύματα σε έναν φαύλο κύκλο αιώνες τώρα. Πότε θα δοθεί ένα τέλος και από ποιόν;

Απαιτούμε ισότητα, δικαιούμαστε ισότητα, όμως δεν μπορούμε να την διατηρήσουμε. Παντού σχολιαζόμαστε για το ντύσιμο, τα μαλλιά, αλλά αφήνουμε στην άκρη τις ικανότητες. Κατα καιρούς έχουν βγει στη δημοσιότητα διάφορα σκάνδαλα, που αφορούν ισχυρούς άνδρες πεπεισμένοι πως έχουν το δικαίωμα να παρενοχλούν και να ζητάνε ανταλλάγματα απο γυναίκες για να ”ανέβουν” στον εκάστοτε τομέα. Πάντα όμως όλα μαθαίνονται κατόπιν εορτής ή κάποιες φορές γίνεται το εξής χειρότερο όλοι ξέρουν, αλλά κανείς δεν μιλά <<κοινό μυστικό>>.

Ο φόβος και η ντροπή είναι ο μεγαλύτερος σύμμαχος του κάθε θύτη που γνωρίζει πως δεν θα μιλήσεις για ό,τι σου έκανε τρέμοντας μην στιγματιστείς.

Χρόνια τώρα δίνονται μάχες για την ισότητα των δύο φύλων και έχουν ευτυχώς επιτευχθεί πολλά, όμως στις μέρες μας στην γιορτή της γυναίκας πίνουμε ποτάρες με φίλες σε κάποιο μπαρ χωρίς να γνωρίζουμε γιατί υπάρχει αυτή η μέρα και τι συνέβη πριν 111 χρόνια. Δεν είμαστε αυτό που μας κάνουν να πιστεύουμε πως είμαστε,είμαστε πολλά παραπάνω!

Από πολύ μικρή ηλικία στα σχολεία μας εφοδιάζουν με την πεποίθηση πως όλοι μας έχουμε ίσα δικαιώματα και ίσες ευκαιρίες στη ζωή μας,πράγμα που μεγαλώνοντας συνειδητοποιούμε πως δεν είναι αλήθεια.

Η ταξική διαφορά των ανθρώπων έχει μεγάλο μερίδιο ευθύνης για τις ευκαιρίες που θα έχει ο καθένας μας τόσο σε μορφωτικό, όσο και σε επαγγελματικό επίπεδο.Τα σπουδαία μυαλά πάνε μπροστά δεν αντιλέγω,αλλά πολλές φορές δεν τους έχει δοθεί το βήμα για να αποδείξουν την σπουδαιότητά τους και έτσι χάνονται.Έχουμε πολλά παραδείγματα ανθρώπων που κατέλαβαν υπεύθυνες θέσεις, χωρίς να έχουν τα απαραίτητα προσόντα,στερώντας τη θέση από κάποιους που άξιζαν να βρίσκονται εκεί ,χάρη στις γνωριμίες ή το επώνυμο τους.Επίσης υπάρχουν περιπτώσεις που η απουσία χρημάτων δεν άφησε παιδιά να μετεκπαιδευτούν και η πολιτεία απλώς τους γύρισε την πλάτη. Φυσικά υπάρχουν και εξαιρέσεις,που επιβεβαιώνουν όμως τον κανόνα. 

Η χώρα μας δεν φημίζεται για την αγάπη της προς τους νέους ανθρώπους,καθώς βάζει τα δυνατά της για να τους εποδίζει να εξελίσσονται στην γενέτειρα τους,όμως καυχιέται με περίσσεια υπερηφάνεια για τα κατορθώματα τους σε άλλες χώρες.Έχουμε μια δωρεάν παιδεία που βασίζεται στις γνώσεις των παιδιών από τα φροντιστήρια λες και είναι δεδομένο ότι όλα τα παιδιά έχουν την δυνατότητα να δώσουν χρήματα για να κάνουν πράγματα που θα έπρεπε να καλύπτει η ”δωρεάν” παιδεία τους.Στιβάζουνε τριάντα νέους σε μια αίθουσα και μετά τους κατηγορούνε κιόλας για τη μη σωστή λειτουργικότητα του μαθήματος.

Μοιράζουνε βιβλία που είναι γεμάτα με λάθη και ανακρίβειες και κάνουνε τους μαθητές να ανταγωνίζονται για το ποιός θα γίνει ο καλύτερος παπαγάλος και ποιός θα πάρει τον μεγαλύτερο βαθμό,αδιαφορώντας για το πώς θα δώσουν στα παιδιά τα εφόδια για να βγούν στην κοινωνία,χωρίς να τους καλλιεργήσουν την κριτική τους σκέψη.Δεν θέλουν λοιπόν ενήλικες που να διεκδικούν και να αγωνίζονται για τα δικαιώματα τους αλλά ενήλικες που θα δέχονται όποια αλήθεια τους παρουσιάζεται χωρίς να φέρνουν αντίρρηση.

Το <<Η Ελλάδα τρώει τα παιδιά της>>δεν βγήκε τυχαία είναι μια μεγάλη αλήθεια που την βιώνουμε καθημερινά.Αναγκαζόμαστε να υπομένουμε καταστάσεις να αφήνουμε όνειρα ανεκπλήρωτα φοβούμενη πως δεν θα τα καταφέρουμε και κάπου εκεί χάνουμε το παιχνίδι.

Μια μικρή κουκίδα σε μια οθόνη και ο ήχος μιάς καρδιάς που θα σου αλλάξει τη ζωή.<<Το παιδί σου!>>Το ποιό;Εγώ είμαι παιδί, πώς θα κανω παιδί;Δεν νιώθω έτοιμη!Πώς θα τα καταφέρω;Aυτά είναι λίγα από τα ερωτήματα που δημιουργούνται στη θέαση της παραπάνω εικόνας.Αγωνία,φόβος και χαρά είναι από τα λίγα συναισθήματα που κυριαρχούν το κορμί σου.

Οι πρώτοι μήνες είναι μάλλον ίδιοι με τους προηγούμενους,πριν το σώμα σου γίνει ”σπίτι”για έναν νέο άνθρωπο.Όταν όμως η κοιλίτσα αρχίζει να φουσκώνει εκεί αρχίζεις και συνειδητοποιείς πολλά! Όλο αυτό γίνεται πιο αληθινό,γίνεται η πραγματικότητα σου.Μαζί με την κοιλίτσα,μεγαλώνουν και τα συναισθήματα και κάπου εκεί μπαίνει η ανυπομονησία να κρατήσεις το μικρό σου αγκαλιά και να ζήσεις μαζί του την υπόλοιπη ζωή σου.

Ενώ παράλληλα εσύ δεν είσαι αυτή που ήσουν,οι ορμόνες σου κάνουν party και το ζούν στα κόκκινα.Κλαίς,φωνάζεις,γελάς,όλα ταυτόχρονα,έχεις ανάγκη από κατανόηση,κάποιες φορές δεν καταλαβαίνεις ούτε εσύ τις αντιδράσεις σου και τον ίδιο σου τον εαυτό! Και πάλι φόβος,φόβος για το άγνωστο που θα έρθει και μετά χαρά και αισιοδοξία,γιατί αυτό που θα έρθει είναι ένα μικρό θαύμα,το δικό σου θαύμα.

Μερικές φορές μπορεί να περάσει από το μυαλό σου αν όλο αυτό που ζείς είναι σωστό,αλλά να ξέρεις είναι ό,τι πιο σωστό έχεις κάνει.Έτσι λοιπόν περνάνε οι μήνες και όσο ψωνίζεις όμορφα και χαριτωμένα πράγματα για το μικροσκοπικό σου πλασματάκι έρχεσαι ακόμα πιο κοντά του.Όταν πια η κοιλιά έχει γίνει σα μπαλόνι έτοιμο να σκάσει τα κόκαλα σου πονάνε και η μέση σου χτυπάει καμπανάκια από το βάρος που σηκώνει, έχεις μπει στην τελική ευθεία.

Η πολυπόθητη ώρα θα έρθει εκεί που δεν το περιμένεις!Αύτο ήταν…από δω και πέρα δεν θα είσαι εσύ για σένα,αλλά εσύ για το παιδί σου.

Δεν έχεις φοβηθεί ξανά τόσο πολύ στη ζωή σου και ίσως δεν έχεις  ξανά πονέσει τόσο.Η αγωνία σου όμως σε κάνει να ξεχνάς τον πόνο.Όλα θα πάνε καλά ακούς από όλους και εσύ μέσα σου αναρωτιέσαι αν όντως θα πάνε.Τα λεπτά περνάνε αργά,λες και είναι αιώνες,προσπαθείς να καταλάβεις τι ακριβώς πρόκειται να συμβεί και τότε συνειδητοποιείς ότι είσαι πιο έτοιμη από ποτέ!

Ένα δυνατό κλάμα που μοιάζει με νιαούρισμα αντηχεί σε όλο το δωμάτιο ώσπου σταματάει μόλις το ακουμπήσουν επάνω σου. ΟΚ! και τώρα τι;Είμαι μαμά;Θα περάσει αρκετός καιρός μέχρι να νιώσεις μαμά και αυτό είναι απόλυτα φυσιολογικό.Κρατάς στα χέρια σου τον κόσμο όλο,αλλά είναι πολύ ξένο ακόμα για σένα,δεν χρειάζεται να νιώσεις λατρεία γι’αυτό το μωρό από την πρώτη στιγμή και είναι κατανοητό.Μην επηρεάζεσαι από όσα ακούς,να τα φιλτράρεις και να  κρατήσεις όσα θέλεις εσύ,τα υπόλοιπα άστα στην άκρη.

Τώρα πρέπει να φροντίσεις εσένα,να είσαι εσύ καλά,για να είναι και το παιδί σου .Όταν κοιταχτείς στον καθρέφτη  μην απογοητευτείς,το σώμα σου ξέρει τι πρέπει να κάνει και θα επανέλθει σιγά,σιγά,άλλωστε όσοι σ’αγαπούν το κάνου για ό,τι έχεις  μέσα σου. 

Κράτα το νινί αγκαλιά και θα τα ξεχάσεις όλα!

Με αγάπη.

Είναι εύκολο να αγαπάς.Ή μάλλον είναι εύκολο να λές ότι αγαπάς.

Στο όνομα της αγάπης έχουν γίνει τρομερά εγκλήματα και εδώ κάπου μπαίνει το ερώτημα,πώς για κάτι τόσο όμορφο και αγνό μπορεί να προκληθεί τόσος πόνος.

Οι άνθρωποι έχουμε μάθει να αγαπάμε με ανταλλάγματα και υπό όρους,να αγαπάμε εύκολα και επιφανειακά,βάζοντας εγωισμούς και ταμπέλες.Ζητάμε από τους άλλους να μας αγαπούν γι’αυτό που είμαστε,ενώ ουσιαστικά ούτε εμείς οι ίδιοι γνωρίζουμε ποιοί είμαστε στην πραγματικότητα.Σε δευτερόλεπτα αγαπάμε και ξεαγαπάμε χωρίς να φιλτράρουμε,παρορμητικά.Φοβόμαστε να εμβαθύνουμε στις καταστάσεις αρκούμαστε σε μια εικόνα, σε ένα like,αυτό μετράει πια,πόσα like έχει ένα profile.

Πασχίζουμε να φτιάξουμε το έξω μας,να είναι λαμπερό,όμορφο,ελκυστικό και για το μέσα μας δεν κάνουμε τίποτα,το αφήνουμε στην τύχη του.Αναλωνόμαστε σε πρόχειρα περιτυλίγματα που φθίνουν σε βάθος χρόνου και καταλήγουμε μόνοι,χωρίς αληθινές φιλίες και σχέσεις,εκεί μας έχει μείνει μόνο ο εαυτός μας,που στην τελική ούτε αυτόν τον αγαπάμε και έτσι εξέλιξη δεν υπάρχει,υπάρχουν μόνο like.

Έρευνες δείχνουν πως στις μέρες μας ένα παντρεμένο ζευγάρι στα δύο με τρία χρόνια παίρνει διαζύγιο.Αναφέρομαι σε αυτό,θέλοντας να εξηγήσω πως πλέον βρισκόμαστε σε μια ατελείωτη μάχη προσπαθώντας να καλύψουμε ανασφάλειες που έχουμε χρησιμοποιώντας άλλους ανθρώπους,πιστεύοντας πως θα μας “ανεβάσουν” και κάπου εκεί χάνουμε το παιχνίδι,γιατί φεύγουν από τη ζωή μας εκείνοι που πραγματικά πιστεύουν στην ομορφιά μας,στην εσωτερική μας ομορφιά.Αυτήν που αντέχει στον χρόνο.

Έχουμε γίνει πλάσματα χωρίς υπομονή γιατί «Ουδείς αναντικατάστατος». Αυτό μας έφαγε.Είναι μαγκιά να έχεις πολλούς φίλους,πολλούς συντρόφους,εφήμερους χωρίς ουσία.Βομβαρδιζόμαστε από πρότυπα,πρότυπα ομορφιάς,ζωής,χαρακτήρα και προσπαθούμε μάταια να γίνουμε αυτά,βυθίζοντας όλο και πιο βαθιά τον πραγματικό μας εαυτό.

Δεν είναι όμως αυτή η ουσία της ζωής,ούτε της αγάπης.Καλό θα ήταν να εστιάζουμε στην αλήθεια,την δικιά μας αλήθεια,να προσπαθούμε να γίνουμε η καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας,χωρίς να μας νοιάζει το ”φαίνεσθαι”.

Να αγαπιέστε και να αγαπάτε πολύ!Χωρίς πρέπει και ταμπού!

Πολιτισμός…Μια λέξη πολλές σημασίες .

Η τέχνη είναι η ραχοκοκαλιά της κοινωνίας μας, είναι πνευματικό αγαθό. Στην αρχαία Ελλάδα ήταν προνόμιο των λίγων, των εκλεκτών, στις μέρες μας πάλι είναι δικαίωμα όλων! Άνθρωποι εργάζονται και ζουν μέσα από την τέχνη είτε αυτή ονομάζεται θέατρο, κινηματογράφος, μουσική, ζωγραφική, γλυπτική. Ανθρωποι επίσης παίρνουν ζωή από αυτήν ψυχαγωγούνται και ξεφεύγουν από την δύσκολη καθημερινότητα.

Την πλάτη της λοιπόν γυρνάει η πολιτεία ακόμη μια φορά στον κλάδο της καλλιτεχνικής δημιουργίας λόγο της υφιστάμενης κατάστασης που επικρατεί και τα μέτρα που έχουν ληφθεί για την αντιμετώπιση της πανδημίας. Θλίψη μου προκαλούν τα ισχύοντα μέτρα καθώς φαίνεται ότι ο ιός συχνάζει σε θέατρα, σινεμά, μουσεία, ενώ αντίθετα απεχθάνεται τα μέσα μαζικής μεταφοράς και τα παιδιά μέχρι την ηλικία των δώδεκα ετών. Ωστόσο ας πάρουμε αυτή την συνθήκη ως πραγματική, που είναι η στήριξη των αρχών για τους εργάτες της τέχνης; Να σας απαντήσω ευθύς αμέσως, πουθενά!

Η λέξη πολιτεία έχει ετυμολογική συγγένεια με την λέξη πολιτισμός. Στην Ελλάδα του σήμερα πάλι, αυτές οι δύο λέξεις δεν έχουν καμία σχέση, όπως αποδεικνύεται συνεχώς.

Ο κόσμος του θεάματος και όχι μόνο ματωνει, άνθρωποι δουλεύουν κάτω από αντίξοες συνθήκες πολλές ώρες, παίρνοντας ελάχιστα χρήματα και χωρίς καμία αναγνώριση καταπώς φαίνεται.

Φυσικά δεν είναι ο μοναδικός κλάδος που επλήγησε ενώ παράλληλα καλείτε να ορθοποδήσει στις καθόλου βέβαιες μέρες που ακολουθούν!

Ζούμε σε μια εποχή που όλα αλλαζουν τίποτα δεν είναι δεδομένο και όλοι μας περνάμε μια εσωτερική κρίση!

Στις δύσκολες λοιπόν μέρες που διανύουμαι,το κοινοβούλιο της Πολωνίας επέλεξε να καταθέσει ένα νομοσχέδιο απαγορεύσεις των αμβλώσεων πράγμα πολύ στρατηγικό κατά τη γνώμη μου καθώς η πανδημία που πλήττει τις χώρες μας μονοπωλεί στα μεσα. Έτσι λοιπόν την Τετάρτη 28 Οκτωβρίου η πρόταση αυτή γνωστοποιειται και προκαλείται σάλος αντιδράσεων όπως είχε γίνει και το όχι και τόσο μακρινό 2016 στην ίδια χώρα για το ίδιο ζητημα.

Θεωρώντας λοιπόν εξοργιστική την πρόταση αυτή θέλω να παραθέσω την άποψή μου πάνω στο ζήτημα αυτό.

οι άνθρωποι είμαστε όντα που πράττουμε εν γνώση μας έχοντας την κριτική να ξεχωρίσουμε το σωστό από το λαθος και αυτό είναι κατά βαση καθολικό,δεν μπορούμε να αναγκαζουμε κανέναν άνθρωπο να κάνει κατι που θα επηρεάσει την υπόλοιπη ζωή του για πάντα ! το να στερείς από μια γυναίκα να διακοψει μια εγκυμοσύνη η οποια είναι είτε ανεπιθύμητη είτε προβληματικη είναι έγκλημα. Το σώμα μας, μας ανήκει και κανείς δεν έχει δικαίωμα πανω σε αυτό. ΤΩΡΑ πολλοί από σας θα σκεφτείτε πως έγκλημα είναι να σκοτώνεις  μια ψυχή που δεν έχει γεννηθεί ακόμη παρόλα ταύτα η επιστημονική κοινότητα δεν έχει την ίδια άποψη.

Το ζήτημα δυστυχώς είναι βαθύτερο και ξεκινάει από την εφηβική ηλικια, αν λοιπόν θέλουμε να μειωθούν οι εκτρώσεις αυτό που έχουμε να κάνουμε σαν κοινωνία σαν ανθρωπότητα αν θέλετε,είναι η σεξουαλική διαπαιδαγώγηση των παιδιών μας ,να μπουν λοιπον ενεργα σα σχολεια μαθήματα που θα διδάσκουν στα παιδια μας για το σεξ ,τις προφυλάξεις και τον σεβασμο στο αντίθετο φύλο.

Ας επιστρέψουμε όμως στο ζήτημα της Βαρσοβίας οπου είναι μια χωρα με 38 εκατ πλυθησμό και οι αμβλώσεις είναι 2000 (νόμιμες)και εδώ έρχεται η οργανωση γυναικειων δικαιωμάτων να πει πως εκτρώσεις γίνονται,απλά είναι πάρανομες και σε άλλες χώρες και ο αριθμός τους δυστυχώς είναι τεράστιος (200.000). Όπως καταλαβαίνουμε λοιπον ενας τέτοιος νόμος δεν θα εξαλείψει τις εκτρώσεις, απλώς θα γίνονται παράνομα ή στο εξωτερικό και γι’αυτό επισημαίνω ότι το θέμα είναι βαθύτερο και πρέπει να στοχεύσουμαι στην εκπαίδευση και ΠΑΛΙ αυτή είναι η λύση για τα προβλήματα που μαστίζουν τον κόσμο μας

Θεοδώρα Ταμπάκη