Ο λόγος για το σημερινό μου άρθρο, το οποίο το λες και βιωματικό, προήλθε από μια συζήτηση που έτυχε να ακούσω, από κάποιους που πίνανε το καφεδάκι τους, πολύ κοντά μου και συζητούσαν για γυναίκες ή μάλλον για κάποια γυναίκα που μεγαλώνει μόνη της δύο παιδιά, άγνωστη φυσικά σε εμένα. Σαφώς και η συζήτηση δεν ήταν επαινετικού χαρακτήρα, εφόσον ο σχολιασμός αφορούσε από το ντύσιμο, μέχρι και τον τρόπο που μεταφέρει τα παιδιά στο σχολείο. Επειδή η εμπειρία μου στο θέμα είναι αρκετά μεγάλη, ήθελα να παρέμβω στη συζήτηση και να υποστηρίξω τις απόψεις μου.

Έχουμε συνηθίσει να ρίχνουμε λίθους, καθισμένοι και βολεμένοι αναπαυτικά στον καναπέ μας, στις ζωούλες μας, πιστεύοντας πως είμαστε κάποιοι. Για όλα αυτά τα πλασματάκια, έχω άσχημα νέα, είμαστε ένα μεγάλο τίποτε…δεν ξέρω αν καταλάβατε ποτέ μια γυναίκα που βρίσκεται σε μια δύσκολη πραγματικά θέση. Απλά αρπάζετε με ευκολία το πρώτο λιθαράκι, στοχεύετε και το εκτοξεύετε. Αν δεν ξέρετε λοιπόν, απλά σωπάστε… Ειδικά όσοι είναι αραγμένοι αλλά όχι ευτυχισμένοι σε γάμους φαντάσματα που έχουν ένα ωραίο περιτύλιγμα, αλλά αν πλησιάσεις νιώθεις την ευωδιά της σαπίλας και της υποκρισίας.

Ειδικά όλοι εσείς που δικαίως θα σας απένεμαν Οσκαρ ερμηνείας για το ρόλο της – του καλού συζύγου, πατέρα, θείου, ανιψιού και πάει λέγοντας. Αν είσαι καλή πάστα ανθρώπου, όποιο ρόλο σου αναθέσει η ζωή θα μπορέσεις να τον ερμηνεύσεις με ειλικρίνεια, αξιοπρέπεια, θάρρος και χωρίς ίχνος μιζέριας. Αν η ζωή σου είναι κλεισμένη σε χρυσό κλουβί, δεν μπορείς να μιλάς για το ντύσιμο της γυναίκας, που ξενυχτάει τα βράδια μόνη πάνω σε ένα εμπύρετο παιδί και που με το πρώτο μισθό της, πήρε παραμύθια στα παιδιά της. Δεν μπορείς να μιλάς για τις αγωνίες της, τους φόβους και τα ερωτηματικά της, δεν έχεις ιδέα τι είναι όλα αυτά.

Δεν μπορείς γιατί δεν κατέχεις. Μένεις στο μήκος της φούστας ίσως γιατί θα ήθελες να διαθέτεις αυτά τα καλλίγραμμα πόδια. Μένεις στο ότι ξενυχτάει και διασκεδάζει, πράγμα που της αξίζει, καθώς δεν ζήτησε ποτέ δανεικά ή κερασμένα ποτά. Μήπως της ρίχνεις λάσπη γιατί εσύ δεν το κάνεις και όταν το κάνεις, δεν το ευχαριστιέσαι; Δεν μπορείς να μιλάς για τα βράδια που μόνη της παλεύει με κάθε είδους δράκους που της ροκανίζουν την ελπίδα, δεν μπορείς να μιλάς αν δεν ξύπνησες 3 η ώρα τα χαράματα και κοιτώντας τα παιδιά σου να κοιμούνται αναρωτιόσουν, πως στο καλό θα καταφέρεις να τα μεγαλώσεις χωρίς να τους λείψει τίποτε.. Δεν μπορείς να μιλάς, αν το χειμώνα που είχε χιόνι, φοβόσουν να τα βάλεις στο σαραβαλάκι που αγόρασες, για να πας σχολείο, αλλά το έκανες.

Οι μονογονεϊκές οικογένειες αντιμετωπίζουν χιλιάδες δυσκολίες ναι, δεν είναι όμως σίγουρα δυστυχισμένες όπως εσύ. Ίσως γι΄ αυτό γελάς με νόημα όταν περνάει με το όμορφο υφάκι της και το χαμόγελό της, γιατί το βλέπεις. Όταν μεγαλώνεις ένα παιδί μόνος-η όλα τα νιώθεις διπλά και τα καλά και τα κακά. Ο ρόλος σου διαιρείται, αλλάζει, προσαρμόζεται για τον απλούστατο λόγο ότι πρέπει να δείξεις στα παιδιά σου τα πάντα. Όλες τις συμπεριφορές. Δεν μπορείς να μιλάς αν δεν έχεις περάσει μόνος-η την πόρτα νοσοκομείου έχοντας το φόβο να σου δείχνει ό,τι πιο μαύρο έχεις δει στη ζωή σου. Δεν μπορείς να μιλάς, γιατί δεν ξέρεις πόσο δύσκολο είναι να στηρίζεσαι μόνο σε εσένα και να μην έχεις κάποιον έστω και για κάτι απλό.. Όταν ξέρεις πως δεν θα ακούσεις ποτέ, το ‘’ Έλα αγάπη έρχομαι σπίτι, χρειαζόμαστε κάτι;’’ ή το ‘’άστο σε μένα”… Να αντιμετωπίζεις χωρίς ένα “μην στεναχωριέσαι θα τα καταφέρουμε” τα πάντα και τους πάντες. Από έναν λογαριασμό που ξέρεις ότι θα σε ζορίσει, μέχρι τον κάποιον που θα αναρωτηθεί μπροστά σου, αν η απόδοσή του στο σχολείο έχει πέσει λόγω του ότι του χώρισες.

Τι να του πεις κι αυτού… δεν θα καταλάβει πως κάθε σου ημέρα είναι σαν να σε πετάνε στη θάλασσα χωρίς ξέρεις κολύμπι. Πως κάθε χαμόγελο σου κρύβει τόσο αγώνα. Κι όλα αυτά για να δεις τα παιδιά σου πιο ευτυχισμένα από εσένα. Όλα αυτά για να μπορέσεις να τους δείξεις πως είναι ικανά για τα πάντα, πως η ζωή είναι μια πρόκληση που θέλει θάρρος και κουράγιο. Δεν θα καταλάβει γιατί απλά υπάρχει μια ταμπέλα μπροστά του που τον τυφλώνει. Θα καταλάβει όμως όταν θα υψώσεις τη φωνή σου και θα του πεις, δεν σου επιτρέπω. Δεν θα καταλάβει αλλιώς… Έχοντας συνάμα τόση μα τόση ανησυχία γι΄ αυτά τα παιδιά… Δεν έχει ιδέα ότι έχεις ρημάξει το κεφάλι σου με έννοιες, προτεραιότητες, φροντίδες, που αφορούν το τώρα και το μετά τους. Μη μιλάς γι΄ αυτούς-ες που κατάφεραν κάτι που εσύ δεν το έχεις δει ούτε στον ύπνο σου. Μην μιλάς για το πως θα περάσει κάποιος ένα μονοπάτι, αν δεν το έχεις εσύ περάσει πριν από αυτόν. Άσε να το περάσει και όταν γυρίσει, πάρε από την εμπειρία του, θαύμασε το θάρρος του. Πόση όμως λεβεντιά στη ψυχή απαιτεί ο θαυμασμός, πόση δύναμη την οποία εσύ δεν θα την έχεις ποτέ.

Όπως ποτέ δεν θα αποκτήσεις ό,τι μπορεί να σε διδάξει η δύναμη ή και η αδυναμία. Δεν έχεις ιδέα πως είναι να πρέπει να είσαι στη δουλειά, ενώ ξέρεις πως το παιδί σου σε έχει ανάγκη. Πως για να τα έχουν όλα, εσύ κάνεις τρεις δουλειές ταυτόχρονα και δεν σου μένει χρόνος να χαρείς τη ζωή σου. Η ζωή σου αρχίζει και τελειώνει στο ρόλο του γονέα. Όσο για την ανταμοιβή σου, αυτή είναι το χαμόγελο τους, οι επιτυχίες τους η ευτυχία και η αγάπη που εισπράττεις. Δεν είναι όλοι ίδιοι με σένα, δεν βλέπουν (ευτυχώς) την επιφάνεια αγνοώντας τις αιτίες. Κρίνεις και χαμογελάς με ένα λοξό χαμόγελο που υπονοεί σκέψεις που μόνο άνθρωποι με το ίδιο ακριβώς περιεχόμενο με εσένα, ενστερνίζονται. Ξέρεις να βλέπεις μόνο το άσχημο, όταν δεν υπάρχουν όμορφα τοπία στη ψυχή σου και μιλάς για τους άλλους, όταν δεν έχεις να πεις κάτι για τον εαυτό σου.

Ξέρετε είναι εκείνες οι κουβέντες των καφέ, που ο γνώστης επί παντός επιστητού, αγορεύει με το δικό του λογύδριο, χωρίς να έχει γνώση για το “ο αναμάρτητος πρώτος το λίθο βαλέτω” και φυσικά επιλέγοντας τους συνδαιτημόνες του , γιατί σαφώς έχει ανάγκη τα παλαμάκια… Εσύ λοιπόν που μιλούσες για εμάς που μεγαλώσαμε μόνοι μας τα παιδιά μας και που σταθήκαμε όρθιοι και αγωνιζόμαστε μέρα με τη μέρα, πάψε… εμείς χαμογελάμε όταν οι γιοί μας λένε, πως είμαστε ικανές να βάλουμε και μουστάκι… Μιλάς για τις μονογονεϊκές οικογένειες αλλά, δεν ξέρεις τίποτε… κι αν δεν μπορείς να πάψεις, ρούφα τον καφέ σου όσο πιο μακριά μου μπορείς….

από την Κωνσταντίνα Γεράκη

Ο Θανάσης η Χαρά και το εμβόλιο…
Ο Θανάσης και η Χαρά γνωρίστηκαν λίγο πριν ξεσπάσει το πρώτο κύμα του covid, κάποιο χειμωνιάτικο βράδυ, με τον πλέον γνωστό τρόπο των συνομιλιών στα social.
Το τραγικό του μέρους ήταν πως μόνο μισή ώρα χώριζε το ζευγάρι, αλλά αυτή ήταν αρκετή για να μπουν ανάμεσα στη σχέση τα σύνορα δύο νομών.

Τα σύνορα, όπως ήταν φυσικό, έγιναν εμπόδιο στην πρώτη καραντίνα για το ζευγάρι. Είχαν όμως την ευκαιρία να ζήσουν ένα όμορφο καλοκαίρι και να περάσουν ξένοιαστα τους δύο πρώτους μήνες του καλοκαιριού.
Η δεύτερη καραντίνα όμως ήταν δύσκολη… Ο Θανάσης προσπαθούσε να κλείνει ραντεβού σε γιατρούς για να την βλέπει και εφόσον οι περισσότερες ειδικότητες πιστοποίησαν ότι χαίρει άκρας υγείας, η σχέση άντεξε, μέχρι τη λήξη του εγκλεισμού.

Εκεί κάπου άρχισαν να σοβαρεύουν τα πράγματα εφόσον μπήκε και ένα μονόπετρο στη μέση (αν και πιστεύω ότι μια σχέση δεν την σοβαρεύει μια πρόταση γάμου, θα πρέπει να διατηρεί το στοιχείο της σοβαρότητας, χωρίς βούλες και σφραγίδες), τέλος πάντων… άλλη συζήτηση αυτή.
Η Χαρά με περισσή χαρά δέχτηκε την πρόταση και έτσι η ευτυχία ήρθε και στέριωσε στις ζωές τους, μέχρι που εμφανίστηκε η δήλωση του εμβολίου, στο προσκήνιο.

Ο Θανάσης δεν ήθελε με τίποτε να βάλει τον υιό μέσα του, φοβόταν να συμμετάσχει σε ένα παγκόσμιο πείραμα, ανησυχούσε για τις παρενέργειες και είχε πολλές επιφυλάξεις…
Η Χαρά όμως ήταν στην απέναντι όχθη.

Τη χρυσή τομή την είχαν βρει, μια που ο έρωτας, κορονοϊούς δεν κοιτά. Συμφώνησαν να διατηρήσει ο καθένας την ελευθερία του και τις απόψεις του, πλήρως δημοκρατικό και να συνεχίσουν να αγαπιούνται. Απέφευγαν να συζητούν για το θέμα, οπότε δεν υπήρχαν και συγκρούσεις. Όμως τώρα τα πράγματα γινόταν όλο και πιο δύσκολα, ειδικά μετά την ανακοίνωση των μέτρων που αφορούσαν τους ανεμβολίαστους.

Γυρίζει η Χαρά από το γραφείο και ανακοινώνει τις αποφάσεις της κυβέρνησης στο Θανάση, ο οποίος σημειωτέων εργαζόταν εκείνο το πρωί και δεν πρόλαβε να ενημερωθεί.
Τι θα γίνει αγάπη μου το χειμώνα; τον ρώτησε.. Αρχικά.
Θα πιάσει κρύο; την ρώτησε κι αυτός με τη σειρά του.

Όοοχι! Δεν θα μπορούμε να βγαίνουμε μαζί, έριξε τη βόμβα η Χαρά, που μόνο χαρούμενη δεν ήταν που είχαν “φάει” τη μισή σχέση τους στο skype και την άλλη μισή στα τηλέφωνα στους δύσκολους μήνες του εγκλεισμού.
Όπως λένε Θανασάκι μου, δεν θα επιτρέπεται η είσοδος σε κλειστούς χώρους σε όσους δεν έκαναν το εμβόλιο.
Το ε..και του Θανάση, ήταν και αυτό που έδωσε το σήμα για πυρ, στη Χαρά.
Τι ε.. και Θανάση μου, πρέπει να το κάνεις.

Έχουμε βγάλει δύο χειμώνες μπροστά στο Νetflix έχουμε πάρει από δέκα κιλά ο καθένας, έχει βουλιάξει ο καναπές και εσύ μου λες ε…και…
Πως θα πάμε για φαγητό, για ποτό, σε ένα θέατρο, σε έναν κινηματογράφο, σε μια εκδήλωση;
Ρε Χαρά μου, είπε να λειάνει τις γωνίες ο Θανάσης και να πέσουν οι τόνοι.. Άσε θα δούμε μέχρι τότε…
Για την ιστορία, τα επόμενα βράδια ο Θανάσης την έβγαλε στον καναπέ, να τρώει πατατάκια και η Χαρά κοιμόταν αγκαλιά με το laptop, στο κρεβάτι.

Όταν όμως το πρόβλημα ήρθε πάλι στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, δηλαδή της κουζίνας με τον καφέ στο χέρι τα πράγματα έγιναν λιγάκι πιο δύσκολα.

Κάπου εκεί καταργήθηκαν οι δημοκρατικοί δεσμοί που έδεναν το ζευγάρι και μπήκε ανάμεσά τους το γνωστό δίλημμα που θέτει εδώ και χρόνια ο γυναικείος πληθυσμός, ως επιχείρημα.
Θανάση ή κάνεις το εμβόλιο ή χωρίζουμε. Ανακοίνωσε η Χαρά και μόνο χαρά δεν του ήρθε του χριστιανού.
Κι ενώ αυτός άρχισε να ζητά διαπραγματεύσεις και συζητήσεις, η Χαρά του είπε πως η κυρία Ευτέρπη του περιπτερά η γυναίκα της είπε πως οι ανεμβολίαστοι δεν θα μπορούν να αλλάξουν ούτε νομό σε λίγο…οπότε;
Δύο τινά. Ή που θα περάσει ο Θανασάκης δεύτερο ιατρικό τσεκάπ για να βρίσκονται, ή που θα βάλει το τσιπάκι μέσα του, να υποστεί την αλλαγή του DNA του, να μην μπορεί να χαρεί παιδί και εγγόνι, (τόση διορατικότητα ο Θανασάκης), όπως ισχυριζόταν ότι θα γίνει, σε περίπτωση που εμβολιαστεί. Η Χαρά όμως ήθελε να ζήσουν τον έρωτά τους γιατί εδώ και δύο περίπου χρόνια δεν είχαν προλάβει να κάνουν τίποτε από αυτά που ήθελαν. Επέμενε λοιπόν, πολύ!

Κάπου εκεί άρχισαν οι καυγάδες, με τους μισούς γείτονες να υποστηρίζουν τη Χαρά και τους άλλους μισούς το Θανάση, μια που οι χριστιανοί δεν έκλειναν μάτι τα βράδια από τις φωνές του πάλαι ποτέ ευτυχισμένου, ήρεμου και γλυκυτάτου, όπως το χαρακτήριζαν, ζευγαριού.
Με τα λίγα και τα πολλά, το σκοινί τέντωσε. Έτσι ένα πρωί μάζεψε η Χαρά με πολύ λύπη τα πράγματα της και είπε το σκληρό αντίο στο Θανάση.
Πέρασαν έτσι περίπου είκοσι μέρες, ώσπου το κουδούνι της Χαράς χτύπησε, για να της παραδοθεί μια ανθοδέσμη και ένα φάκελος.

Μέχρι τότε να σημειωθεί ότι η Χαρά είχε χάσει τη χαρά της και τρία κιλά γιατί οι καφέδες που συνοδευόταν με αναστεναγμούς για τον Θανάση της, ως γνωστόν δεν περιέχουν θερμίδες.
Παρέλαβε τα άνθη και έτρεξε στον καναπέ να ανοίξει το φάκελο. Αντί για αφιέρωση και τα λοιπά, αντίκρυσε το πιστοποιητικό εμβολιασμού του Θανάση, με μια μικρή καρδούλα στο τέλος.
Το ίδιο βράδυ η Χαρά φόρεσε και ένα πολύ ωραίο μονόπετρο στο αριστερό χεράκι της και η ευτυχία εγκαταστάθηκε ξανά στη σχέση του ζευγαριού..
Τώρα τα μικροπροβληματάκια για να είμαστε ακριβοδίκαιοι υπήρχαν, γιατί κάθε πρωί που σηκωνόταν ο Θανάσης έπαιρνε κουταλάκια, πιρουνάκια, νομίσματα του ενός, δύο, ευρώ και τα τοποθετούσε πάνω στο σημείο εμβολιασμού.

Όταν τον έβλεπε η Χαρά, έκανε πιο πολλούς σταυρούς από ότι την Ανάσταση στον περίβολο της Αγίας Βαρβάρας, που πήγαινε, ενώ οι γείτονες άφηναν ξανά τις ασχολίες τους ή τον ύπνο τους, για να ακούσουν το λόγο, που δεν τους άφηνε να κοιμηθούν.
Παρ΄όλα αυτά, όταν η Χαρά του ανακοίνωσε πως σε περίπου οκτώ μήνες θα τους επισκεφτεί το γνωστό πτηνό, με μια πάνα γαντζωμένη στα πόδια, ο Θανάσης δεν ξανάνοιξε το συρτάρι με τα κουταλοπίρουνα.
Άρχισε να τρέχει στα μαγαζιά για να εφοδιαστούν τα πάντα για το δικό του υιό, (αγόρι έδειξε ο υπέρηχος) και ξέχασε εντελώς τον άλλον υιό, που η μετάλλαξή του είχε φτάσει στο γράμμα ‘’Μ’’.
Βλέπετε η Χαρά του θα του έκανε ένα δώρο, που άρχιζε με το ίδιο ακριβώς γράμμα!
Όσο για τη Χαρά δεν σκεφτόταν πια εξόδους και ξενύχτια, παρά μόνο τη στιγμή που θα ερχόταν ο δικός της υιός, στον κόσμο!

Η ιστορία έχει κάποια δόση αλήθειας… ίσως σε αυτούς τους γκρίζους και περίεργους καιρούς που διανύουμε, το χαμόγελο μας βοηθήσει.

από την Κωνσταντίνα Γεράκη

Δεν φταίω εγώ, δεν φταις εσύ, μπορεί να φταίει το νησί… Το ακούσαμε, το αγαπήσαμε, το χορέψαμε, το ζήσαμε! Αγάπες του καύσωνα, των διακοπών, του νησιού, της ποτισμένης νύχτας με μπόλικο αλκοόλ, του χορού, των παιχνιδιών.

Μακριά από την τυποποιημένη καθημερινότητα, μακριά από τα πρέπει, τις νόρμες, αφήνουμε το μυαλό να χαλαρώσει το σώμα να ευχαριστηθεί και όλα αυτά υπό το φως των άστρων. Φτάνει να μην πιστέψουμε πως οι ψευδαισθήσεις μπορούν να μεταφερθούν, στην καθημερινή ζωή. Σίγουρα οι διακοπές δημιουργούν πληθώρα σκέψεων, τύπου, δεν ζω όπως μου αξίζει, μπορώ να προσέχω το σώμα μου κι όμως δεν το κάνω, πρέπει να αλλάξω τρόπο ζωής δικαιούμαι περισσότερη διασκέδαση και πολλές παρόμοιες.

Μέσα σε αυτές αν εμπλακεί κι ένας έρωτας που θα βιαστείς να βαφτίσεις, μεγάλη αγάπη, μπορεί να ντύσει με χρυσόχαρτο τις ημέρες και νύχτες του καλοκαιριού, αλλά στις περισσότερες περιπτώσεις, τα πρωτοβρόχια απογυμνώνουν το παραμύθι. Αν λοιπόν σου τύχει, ναι να το ζήσεις κι αν θες, στον υπερθετικό βαθμό. Μη βάλεις όμως στο μυαλό σου ότι αυτή η ιστορία μπορεί να κρατήσει για πάντα, μην προσπαθείς να το βάλεις σε κουτάκια, οι καλοκαιρινές αγάπες, δεν χωράνε σ΄ αυτά.

Και μην προσπαθήσεις να βαφτίσεις κανέναν βάτραχο πρίγκηπα, μπορεί με την πτώση της θερμοκρασίας να φερθεί σαν βατραχάκι και να το σκάσει για να ξεχειμωνιάσει στην ήσυχη λιμνούλα του, με την κυρία βατραχίνα φυσικά. Διότι η βέρα δεν είναι απαραίτητο αξεσουάρ των διακοπών, γι αυτούς που έχουν περάσει τα σκαλιά της εκκλησίας – δημαρχείου, γενικά γι αυτούς που θέλουν λίγη περιπέτεια, αλλά, και το σιδερωμένο πουκάμισο και το φαγητό στη κατσαρόλα.

Απέφυγε λοιπόν να επενδύσεις , πριν ο θησαυρός σου πασπαλιστεί με άνθρακα και είναι έτοιμος να εξατμιστεί, όπως η βροχή στο ζεστό καλοκαιρινό χώμα. Αγάπες καλοκαιρινές, που σε ταξιδεύουν με πανιά γαλάζια και σε τυλίγουν σε συννεφάκια αυταπάτης; Όχι πάντα, υπάρχουν και οι εξαιρέσεις που κάνουν τον κανόνα να ισχύει.

Απέφυγε να σκέφτεσαι το μέλλον, απόλαυσε το παρόν, σίγουρα θα τροφοδοτήσει πολλές συζητήσεις με τον καφέ στο χέρι, μπροστά στο τζάκι. Σκέψου πόσα γέλια θα κάνεις με την κολλητή σου, όταν της λες πως πίστευες ότι θα κρατήσει για πάντα. Ή όταν της λες πως περίμενες να ήταν λιγάκι πιο ευγενικός και να μην χαθεί, δύο μέρες αφότου τελείωσαν οι διακοπές.

Δημιούργησε αναμνήσεις, αλλά έχε στο πίσω μέρος του κεφαλιού σου, ότι οι καλοκαιρινές αγάπες σε πάνε στον παράδεισο, αλλά παραμένουν ευαίσθητες στις χαμηλές θερμοκρασίες και αποφεύγουν να συνοδεύουν τα χριστουγεννιάτικα στολίδια.

Καλές διακοπές!

από την Κωνσταντίνα Γεράκη

Στις 14 Φλεβάρη, όπως όλοι ξέρουμε, γιορτάζει ο φτερωτός μικρός θεός που τα βέλη του όλοι τα δοκιμάσαμε και οι εμπειρότεροι τα απολαύσαμε κι από την καλή κι από την ανάποδη…
Για να δούμε τρεις τύπους αντρών και πως συμπεριφέρονται στη συγκεκριμένη γιορτή…

1. Ο ερωτοχτυπημένος σε βαριά κατάσταση Βαλεντίνος….
Ο συγκεκριμένος -να τονίσω ότι μετρά μόλις λίγους μήνες… μέρες… ώρες σχέσης ή αυτή μπορεί να βρίσκεται και στο μυαλό του και η άμεσα ενδιαφερόμενη να μην είναι ακόμη ενημερωμένη, την ημέρα αυτή πετάει στα σύννεφα και τραγουδά το “όνειρο ζω” του Χατζηγιάννη.  Αφού λοιπόν ενημερώσει όλους του κολλητούς πως πρόκειται να ξαμοληθεί στην αγορά προς αναζήτηση του τέλειου δώρου που στο τέλος (τι πρωτότυπο) θα πάρει ένα αρκουδάκι και μια τούρτα καρδούλα, το ίδιο βράδυ θα οργανώσει μόνος την έκπληξη.. Φαγητό, γλυκάκι (η τούρτα που λέγαμε) χαμόγελα υπό το φως κεριών (πολλά ρεσώ μπορεί και σε σχήμα καρδούλας αν είναι μερακλής), χαμηλή ρομαντική μουσική και όλα τα συναφή….
Ο συγκεκριμένος τύπος αγαπουλίνι θα μείνει στα σύννεφα όλο το βράδυ και για κανένα εξάμηνο ακόμη…

2. Ο βολεμένος Βαλεντίνος….
Λοιπόν εδώ έχουμε πολλές υποκατηγορίες αλλά εγώ θα αναφερθώ στο σύνηθες μοντέλο.. Είναι ο πολύ κουρασμένος από τη δουλειά, τις υποχρεώσεις, τα βάσανα, τα παιδιά, την πεθερά, τα μπατζανάκια και πάει λέγοντας… Αυτός συνήθως αν δεν διαθέτει κάτι άλλο πικάντικο στη ζωή του την πραγματική ή στον υπολογιστή του τύπου μηνυματάκια στο fb, την ημέρα αυτή έχει νεύρα… ΝΑΙ έχει… Διότι θα γυρίσει στο σπίτι και ξέρει τι ακριβώς θα βρει… θα αντικρίσει ένα βλέμμα όλο απορία από την γυναίκα του τύπου… “καλά βρε πάλι ούτε ένα τριανταφυλλάκι δεν πρόκοψες να φέρεις;”  Αργότερα θα του το πεί κιόλας για να ακούσει την γνωστή και δοκιμασμένη ατάκα, ότι όλα αυτά είναι εμπορικά τρυκ και τέτοια… Ο Βαλεντίνος θα βρεθεί αντιμέτωπος με το ενδεχόμενο να κοιμηθεί στο σαλόνι που είναι και στενός ο καναπές και θα κάνει την ανακωχή του με φράσεις όπως εμάς δεν μας αγγίζουν αυτές οι γιορτές κάνοντας το σενάριο καναπές true story!!!

3. Ο κατεργάρης Βαλεντίνος…
Και φυσικά μιλάμε γι αυτόν που παίζει σε αρκετά γήπεδα και στοχεύει σε υψηλά ερωτικά σκορ.. Αυτός την συγκεκριμένη μέρα λόγω του ότι δεν μπορεί να γίνει κομμάτια ο άνθρωπος.. συνήθως πάει κάπου.. Που;; Κάπου ρε παιδί μου μακριά το που δεν έχει σημασία.. φροντίζει όμως βασική λεπτομέρεια, οι Βαλεντίνες να λάβουν άνθη με καρδούλες και τέτοια.. Τώρα αν ο διάολος βάλει το ποδαράκι του και μπερδέψει ονόματα.. μμμ τότε ένα κάποιο προβληματάκι θα υπάρξει…
Παρόλα αυτά εύχομαι στους ερωτευμένους έτη πολλά και σε όλους τους μοναχικούς συνιστώ άσματα του τύπου “γιατί δεν τους αντέχω ερωτευμένους κι εγώ να μην έχω” να μην ακουστούν καθόλου, ενώ συνιστώ ανεπιφύλακτα να βάλουν στη διαπασών το “περνώ και μόνος-η μου κάλά “ και να πιούν κι ένα κρασάκι παραπάνω…

από την Κωνσταντίνα Γεράκη

Στην ταινία ¨Οι γέφυρες του Μάντισον¨ η Μέριλ Στριπ λέει πως όταν αποκτάς παιδιά η ζωή σου γεμίζει από λεπτομέρειες… όλες αφορούν αυτά και όλες χρήζουν υψίστης σημασίας για σένα, μέχρι τη στιγμή που θα ανοίξουν τη πόρτα και θα σε επισκέπτονται πια με μια βαλίτσα στο χέρι…

Τότε λίγο σκούρα τα πράγματα, μια που αδειάζουν οι ντουλάπες τους, αδειάζει και η ζωή σου από τις τόσες λεπτομέρειες…ξεκινούν να ζήσουν τις δικές τους περιπέτειες.
Μετά;

Μετά αποκτούν τις νέες συνήθειες και μια ζωή δική τους που νομοτελειακά εσύ χωράς μόνο σε λίγα λεπτά της μέρας, όσο διαρκούν λίγα μηνύματα ή ένα τηλεφώνημα. Τώρα για να πούμε και του στραβού το δίκιο, το τηλεφώνημα στην αρχή δεν είναι ένα, καμιά δεκαριά είναι για να βεβαιωθείς ως μητέρα πως έφαγε, ντύθηκε καλά, έβαλε τα τάπερ στο ψυγείο και άλλα πολλά που σε καθιστούν ενεργή στη ζωή τους έστω κι από απόσταση…

Την ημέρα όλα κυλούν μια χαρά.. δουλειά, υποχρεώσεις οικονομικές κατακλύζουν το μυαλό… το βράδυ όμως, πας στη κουζίνα όπου δεν υπάρχει ίχνος άπλυτου πιάτου, μια που τρέφεσαι με delivery και τότε το μάτι σου δε ξεκολλάει από το βάζο με τα μπισκότα, άδειο χωρίς περιεχόμενο και γκρίνιες για το πόσο γρήγορα έφτασε στη μέση…

Θυμάσαι τα πάντα, την στιγμή που ανακάλυψες τα αγαπημένα μπισκότα και το μεγάλο γυάλινο βάζο που φρόντιζες να είναι πάντα γεμάτο… θυμάσαι τα Σάββατα στο σούπερ μάρκετ με το καρότσι να ξεχειλίζει από νοστιμιές, το γεμάτο ψυγείο τα γλυκά που τα ετοίμαζες με τόση χαρά το σκ.. και τώρα…
Τώρα το ψυγείο γεμάτο με δύο γιαουρτάκια, τα ράφια στα ντουλάπια άδεια και συ βασίλισσα σε ένα βασίλειο άδειο.. έτσι σου φαίνεται το άνετο σπίτι, έτσι σου φαίνεται πάνω κάτω και η ζωή σου…

Όταν ανοίγεις την πόρτα του δικού τους σπιτιού, όλα αλλάζουν…
Γυρνάει το χαμόγελο, οι ατάκες που σου λείπουν τα πειράγματα και διόλου δεν σε απασχολεί αν το σπίτι τους μοιάζει με οίκο.. ξέρετε… Το μόνο που σκέφτεσαι είναι να ρουφήξεις στιγμές να τις ταξινομήσεις στις όμορφες αναμνήσεις και να χαρείς όσο μπορείς. Γυρνάς το βράδυ γεμάτη ευγνωμοσύνη για την αγάπη που πήρες, για τις στιγμές και όλα αυτά τα αποτυπώνεις σε ένα μήνυμα, με μια λέξη, ευχαριστώ… Κι αν όλο αυτό μοιάζει μελό ε, ναι είναι…

Γιατί η ελληνίδα μαμά ζει ανάμεσά μας κι αν δεν προσβληθεί από το σύνδρομο όπως λένε της άδειας φωλιάς τότε να αλλάξει ιθαγένεια. Επίσης θυμάσαι τον εαυτό σου που έβρισκες τόσο παράλογο όταν στα δεκαοχτώ σου μετακόμισες και όταν γύρισες στο σπίτι μετά από μια εβδομάδα, η φώτο σου ήταν πάνω στη τηλεόραση με την ανάλογη κορνίζα…
Αφύσικο σου φαινόταν το πόσο τους έλειπες,,, άντε να σε δω κάβουρα, να περπατάς στα κάρβουνα… Τώρα που είσαι σε αυτήν ακριβώς τη θέση, αναλογίζεσαι πως στα κομμάτια πέρασαν τόσο γρήγορα τα χρόνια, μήπως έπρεπε να είχες κάνει περισσότερα και φυσικά αν υπήρξες όσο καλή, σωστή θα έπρεπε…

Ο γονεικός ρόλος όμως παραμένει ένας ανεξερεύνητος πλανήτης, χωρίς καμιά οδηγία πλοήγησης και δίχως ζώνες ασφαλείας. Προχωράς με το ένστικτο, δίνεις χωρίς να ζητάς πίσω ή να κρατάς λογαριασμούς με μόνη πυξίδα την αγάπη, την αφοσίωση, την φροντιδα και περιμένεις … τι; Την απάντηση από έναν ενήλικα πλέον που πίνοντας καφέ μαζί του τον ρωτάς…. …Ήμουν καλή μαμά… η απάντηση;

Η καλύτερη που θα μπορούσα να έχω…. τότε κοιτάς μπροστά και συνεχίζεις να γεμίζεις το βάζο με τα μπισκότα στο δικό του σπίτι, μια που στο δικό σου δεν εξυπηρετεί η ύπαρξή του πλέον..
Επιβάλλεται πια να αγοράσεις ένα πολύ μικρότερο και το γεμίζεις με τα δικά σου αγαπημένα μπισκότα και υπόσχεσαι πως όχι δεν θα σου φανεί περίεργο που θα στολίσεις μόνη δέντρο χωρίς φωνές και μαλώματα για το ποιος κάνει όλη τη δουλειά… απλά αποφεύγεις να το κάνεις υπό τους ήχους που το συνόδευαν τα χρόνια που πέρασαν και βάζεις το άστρο, με Βανδή και τσιφτετέλια….

από την Κωνσταντίνα Γεράκη

Τι όμορφο συναίσθημα για τα παιδικά μας χρόνια να υπάρχει κάποιος που στην αρχή του χρόνου μπορούσαμε να του ζητήσουμε κι αυτός να ανταποκριθεί άμεσα και με ακρίβεια, στην επιθυμία μας…

Μεγαλώνοντας τα πράγματα άλλαξαν ο Άγιος υπήρχε μόνο στις διαφημίσεις και εμείς πάψαμε να ζητάμε ο καθένας το έμαθε με διαφορετικό τρόπο… πάντως το θέμα ήταν πως ο κυριούλης με τα κόκκινα, το έλκηθρο και οι τάρανδοι σταμάτησαν να πραγματοποιούν τα θέλω μας…

Αν για μια στιγμή τώρα που μάθαμε να υπάρχουμε στον κόσμο των ενηλίκων και ξέρουμε πως αυτός ο κόσμος δεν είναι με τα χρώματα που τον σκεφτόμασταν όταν η παιδική μας φαντασία έπλαθε το μέλλον μας, αν μόνο για μια στιγμή κλείναμε τα μάτια μας, τι θα ζητούσαμε από τον αγαπημένο μας Άγιο…Μη βιαστείτε να πείτε χρήματα… πολύ εύκολη απάντηση και καθόλου μα καθόλου συνετή… η υγεία άλλωστε τώρα που είμαστε μεγάλα παιδιά εκτιμάται στο βαθμό που της αξίζει… ας πάμε λίγο πιο πέρα όμως σκεπτόμενοι πιο βαθιά τι θα θέλαμε για μας, τι θα μας έδινε χαρά…Λοιπόν αυτό θα ζητούσα από τον Άγιο, χαρά… ένα συναίσθημα που τα μέσα του υπάρχουν μόνο θετικά πρόσημα, μόνο που όλο πιο σπάνια το νιώθουμε και δεν το διεκδικούμε βουτηγμένοι στη μιζέρια που επιβάλλει η καθημερινότητα και οι υποχρεώσεις μας. Εκπαιδευτήκαμε άριστα στο να εκφράζουμε παράπονα, να βάφουμε τον κόσμο μας γκρι ή και μαύρο και ξεχάσαμε τη χαρά…

Αυτήν που σου δίνει ένα χαμόγελο στο δρόμο το πρωί με μια καλημέρα, τη χαρά που υπάρχει όταν κρατάς ένα ζεστό καφέ στα χέρια σου ένα παγωμένο πρωινό, την χαρά που σου δίνει η θέα του ουρανού, το γέλιο ενός παιδιού, τη χαρά που εισπράττεις από τους ανθρώπους και μόνο… Νομίζω πως κάπου έχουμε χαθεί και δεν την έχουμε στις δόσεις που θα ήταν ικανές να μας κάνουν να αξιολογούμε τα σημαντικά της ζωής. Γιατί αν φανταστούμε πόσο υπέροχο δώρο είναι αυτό και μόνο είναι αρκετό να πλημμυρίσει κάθε κύτταρο μας με αυτή. Τώρα θα μου πείτε ναι αυτά τα περί δώρων και τα λοιπά όταν δεν υπάρχουν τα χρήματα τα αφήνεις στην άκρη. ΟΧΙ πιο μεγάλο από του Μεταξά έχω να πω… Αφήνουμε την ουσία και κυνηγάμε την επιφάνεια, ξεχνάμε να ζούμε και το θυμόμαστε όταν είναι πια αργά… Σε μια συζήτηση που είχα με κάποιον φίλο μου είπε πως ναι καλά όλα αυτά αλλά τι θα είμαστε χαζοχαρούμενοι…. Κοιμήσου ύπνο βαθύ φίλε μου αν έχεις μπερδέψει τόσο τις αξίες σου και έχεις μπει για τα καλά στους λαβύρινθους τις σοβαροφάνειας… Μιλάμε για χαρά που αντλείται από την ευγνωμοσύνη αρχικά για όλα αυτά που έχουμε, για τη χαρά που ψάχνουμε κι αυτή αγνοείται.. ακατανόητο να λέμε στους ανθρώπους να χαίρονται κι αυτοί να το παρεξηγούν… πως κατάφεραν να δώσουν τόσο λάθος χρώμα στη ζωή τους… Ας ζήσουν έτσι αυτή η ζωή τους αξίζει…

Αν όμως εγώ κλείσω τα μάτια μου κι ευχηθώ Άγιε μου Βασίλη σε παρακαλώ φέρε μου μεγάλες δόσεις χαράς για φέτος, χαμόγελα που θα γίνουν του χρόνου τέτοια εποχή, όμορφες αναμνήσεις… 2021 όμορφες ευχές για μια χρονιά γεμάτη χαρά λοιπόν!!!!

από την Κωνσταντίνα Γεράκη

Φτάνει μια στιγμή στη ζωή σου που σκέφτεσαι πόσο πολύ ήθελες την αγάπη των γύρω σου, πόσο αγωνιστικές, αναλώθηκες, ταλαιπωρήθηκες για την απόκτηση της μιας και μοναδικής , ίσως να μάδησες και μερικές μαργαρίτες για να μάθεις.

Δεν αναρωτιέσαι και δεν σε ενδιαφέρει πια, αν και ποιοι πραγματικά σ αγαπούν, αλλά εστιάζεις στο αν εσύ αγαπάς τον εαυτό σου.
Αναπολώντας θυμάσαι πόσο πάλεψες για να κερδίσεις μια θέση στην καρδιά όσων εσύ θεωρούσες σημαντικούς στη ζωή σου, φυσικά δεν αναφέρομαι μόνο σε συντρόφους, πόσο χρόνο επένδυσες για να ικανοποιήσεις τα θέλω τους, να γίνεις αποδεκτός και έτσι να έχεις την αγάπη ή έστω την εκτίμηση.
Μήπως κάπου εκεί χάθηκες στις ανάγκες των άλλων και ξέχασες τα δικά σου; Κι αν είναι έτσι και το καταλάβεις πιστεύω πως μπορεί κάτι να γίνει, αν όμως αυτή η συνειδητοποίηση γίνει αργά τότε λυπάμαι αλλά ο χρόνος ήταν και παραμένει αμείλικτος απέναντί μας.
Για να σκεφτούμε λιγάκι και να απαντήσουμε ειλικρινά στην τόσο απλή ερώτηση, μ αγαπώ;

Που σημαίνει, με φροντίζω, με νοιάζομαι, με ακούω, με σέβομαι, με παρατηρώ, με βελτιώνω, με γαληνεύω, με αποενοχοποιώ, μου προσφέρω χαρά; Ή μήπως περιμένω να πάρω τα πάντα από τους άλλους;
Μαθαίνουμε στα παιδιά μας το βασικότερο όλων, να φροντίζουν τον εαυτό τους; Διδαχθήκαμε πως να γνωρίζουμε εμάς, ώστε να καλύπτουμε τις ανάγκες μας; Όσον αφορά στη δική μου γενιά οι ανάγκες που κάλυπταν οι γονείς μας αρκούνταν στο να έχουμε φαγητό, ρούχα και την στοιχειώδη εκπαίδευση. Σαν γονείς πια πήγαμε ένα βήμα πιο πέρα ώστε να τους προσεγγίζουμε με σκοπό την βελτίωσή τους, με σκοπό να ανταποκρίνονται σε μια νέα βάση κοινωνικών δεδομένων, πολύ απαιτητική.

Πολλές φορές βρεθήκαμε ταυτόχρονα στη θέση μαθητή και δασκάλου, στην
προσπάθειά μας να καλύψουμε κι εμείς τα δικά μας κενά. Εννοώ εκείνες τις στιγμές που προσπαθούσαμε να μάθουμε εμείς κάτι καινούργιο για να μπορέσουμε να το μεταδώσουμε και να γίνει κατανοητό.
Σε αυτό το δρόμο ίσως να αναλωθήκαμε στο να δίνουμε σημασία στα όχι και τόσο σημαντικά, με αποτέλεσμα να παραμελήσαμε να διδάξουμε πως κατακτιέται η αυτογνωσία βασικός πυλώνας ώστε να αγαπήσουμε το είναι μας.

Συχνά οι κοινωνικοί ρόλοι μας κάνουν να απομακρυνόμαστε από τις βαθιές
επιθυμίες μας, να μην ανταποκρινόμαστε στα αληθινά μας θέλω.
Αν όμως αρχίσουμε να παρατηρούμε τον εαυτό μας, αν αρχίσουμε να τον
σεβόμαστε και να μην του βουλώνουμε το στόμα όταν πάει κάτι να πει, ή να μην του κουνάμε επικριτικά το δάκτυλο για πράξεις, σκέψεις, αν του επιτρέψουμε να φωνάξει δυνατά τα θέλω του αντί να ακούμε μόνο αδύναμους ψιθύρους, τότε ίσως ανοίξει το μονοπάτι για την αγάπη που του οφείλουμε.

Περιστοιχιζόμαστε από ανθρώπους που δεν το κάνουν, μιμούμενοι συμπεριφορές δημιουργούν φασόν ζωές και στο τέλος τις πασπαλίζουν με τα έπρεπε, τα πρέπει, τα δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς, γνωστά άλλοθι ώστε να μην παραδεχτούν πως στην πραγματικότητα δεν ήθελαν να ξέρουν ποιοι είναι. Συνήθως ετερόφωτοι και συνάμα κυνηγοί της ευτυχίας της χαράς μέσω άλλων.. κι αν δεν την βρουν ε… τότε δεν φταίνε αυτοί αλλά και πάλι οι άλλοι…είναι τόσο ανακουφιστικό να αποποιούμαστε
την ευθύνη της αγάπης για τον εαυτό μας και της ευτυχίας μας.
Τόσο ηδονικό να παριστάνουμε τα θύματα και τους αγωνιστές που σήκωναν
δανεικές σημαίες και όχι την δική τους. Σημαίες που σηκώθηκαν από άλλους και ήταν χρωματισμένες με έννοιες όπως θυσία, αδικία, ατυχία κτλ.

Αστείο το πόσο εύκολο είναι και ταυτόχρονα πόσο δύσκολο το κάνουμε, να
θέλουμε να μας γνωρίσουμε, να μας αποδεχτούμε και να μας αγαπήσουμε.
Γιατί ίσως τότε θα φταίμε εμείς αν δεν τα καταφέρουμε;
Δεν θα υπάρχει κάποιος που να έφερε το μαύρο, δεν θα υπάρχει θύτης, δεν θα υπάρχει κανείς που να λέμε με δόσεις μικρές ή μεγάλες δράματος, ότι μας
κατέστρεψε την ζωή…

Μας λένε πως αν δεν αγαπήσουμε εμάς δεν μπορούμε να δώσουμε αγάπη. Πόσο όμως κατανοητό είναι αυτό;
Πόσο επικίνδυνα κοντά στο να βαφτιστεί από τους γύρω μας ως υπέρτατη
εγωιστική συμπεριφορά και να αρχίσουν να μας λιθοβολούν γεμάτοι με την
ικανοποίηση του απεταξάμην;
Και στην ουσία, πως θα μάθουμε να το εφαρμόζουμε;
Η αλήθεια είναι πως δεν διαθέτω γνώσεις ψυχολογίας και ό,τι λέω το βασίζω σε προσωπικές και μη αναζητήσεις, εμπειρίες κτλ.

Αυτό που διδάχτηκα όμως στην μέχρι τώρα πορεία μου είναι πως οφείλουμε να μας αγαπάμε, γιατί κανείς δεν θα το κάνει καλύτερα από εμάς. Οφείλουμε να να περάσουμε μια ζωή για εμάς, μοιράζοντας αγάπη όχι ως απόδειξη ηρωοποίησες αλλά επειδή γουστάρουμε πραγματικά να το κάνουμε, χωρίς ίχνος αυτοθυσίας… αρχίζουμε να λέμε όχι, σε ανθρώπους που μας κάνουν να νιώθουμε άσχημα, σε σχέσεις που μας ξεζουμίζουν συναισθηματικά, σε καταστάσεις άβολες που μόνο κακό μας προκαλούν. Ξεκινάμε να μας ακούμε, να μας κανακεύουμε και γιατί όχι μερικές φορές να μας κακομαθαίνουμε.

Χαμογελάμε στα θέλω μας και να προσπερνάμε τα πρέπει των άλλων, αν δεν
κουμπώνουν σ ́εμάς. Επιλέγουμε και δεν αφήνουμε κανέναν να μας επιλέξει.
Δεν φοβόμαστε να προχωρήσουμε σε λάθη κι αυτά εξάλλου την αγάπη μας
αναζητούν.

Τολμάμε να μας αγαπήσουμε γιατί το αξίζουμε.
Τολμάμε να χαμογελάμε με τα στραβά μας γιατί αυτά μας κάνουν μοναδικούς.
Κι επίσης αρχίζουμε να ακούμε πιο συχνά το γνωστό ̈σ όποιον αρέσουμε ̈
χαμηλώνουμε τον πήχη των περιττών αναγκών που μας επιβάλλουν, κατεβάζουμε το καπελάκι μας και προχωράμε μέχρι να μας κοιτάξουμε στον καθρέφτη και να δούμε εκεί το πιο αγαπημένο μας πρόσωπο…
Ας του δώσουμε το καλύτερο κι ας του πούμε σ ́αγαπώ!

από την Κωνσταντίνα Γεράκη

Πριν την καραντίνα συνήθιζα να λέω πως η ζωή μου ήταν κάπως άτονη, λιγάκι βαρετή, πληκτική και διαρκώς παραπονιόμουν. Για να σας εξηγήσω καλύτερα είμαι μητέρα τριών ενήλικων τέκνων μιας κόρης 24 και ενός αγοριού 21 και μιας ζωή να έχει 19χρονης που μου είχε κάνει τα νεύρα κρόσσια μέχρι να περάσει στη σχολή που επιθυμούσε.

Η μεγάλη μου δουλεύει ή μάλλον δούλευε σε κοντινή πόλη σε μοδάτο εστιατόριο, διατηρώντας μόνη της το μικρό σπίτι της και εγώ την επισκεπτόμουν σε τακτά διαστήματα. Από μικρή ήθελε να γίνει σεφ. Ο μεσαίος σπουδάζει ή μάλλον σπούδαζε στην Αλεξανδρούπολη και η μικρή μου στην Κρήτη… Ο σύζυγός μου διατηρεί ή μάλλον διατηρούσε κατάστημα λιανεμπορίου και εγώ εργαζόμουν σε τουριστικό γραφείο .Σίγουρα θα αντιλαμβάνεστε το πόσο δύσκολα μεγαλώσαμε τα καμάρια μας και πόσο άγχος περιλάμβανε η αποκατάστασή τους. Σταθήκαμε όμως τυχεροί, πολύ εργατικοί και τα καταφέραμε…

Όταν λοιπόν φύγανε και βρήκανε τον δρόμο τους είχα τόσο ελεύθερο χρόνο που μερικές φορές πίστευα πως ήμουν τεμπέλα… άρχισα λοιπόν να πηγαίνω για καφέ με τις φίλες μου, γράφτηκα σε γυμναστήριο, απολάμβανα το πρωινό ξύπνημα και για να μην τα λέω και πολλά περίμενα τις γιορτές να μαζευτούμε όλοι μαζί και να απολαύσουμε στιγμές οικογενειακής ευτυχίας. Παρόλα αυτά η αχάριστη, ναι αχάριστη έλεγα πως πλήττω και πως δεν έχω τα παιδιά μου κοντά και και και…Ώσπου ανακοινώθηκε η καραντίνα… τηλέφωνο Νο 1 η μεγάλη μου ανακοινώνει πως θα έρθει σπίτι γιατί δεν έχει την καθόλου οικονομίες και όπως χαρακτηριστικά είπε δεν υπάρχει φως στο τούνελ… τηλέφωνο Νο2 από τον ακριτικό νομό: Μαμααα ερχόμαστε, τι ερχόσαστε παιδί μου; Έγινες δύο;Ναι πριν δέκα μέρες και το Μαράκι δεν μπορεί να πάει Γερμανία που μένουν οι δικοί της…Μάλιστα!!Το Νο3 ήταν θέμα ωρών οπότε μου ήρθε και εκείνο…

Πήρα τον πατέρα και όπως θα αντιδρούσε κάθε Ελληνίδα μάνα του κατέστησα σαφές ότι υπάρχει άμεση ανάγκη επίσκεψης σε σούπερ μάρκετ και μάλιστα όχι μόνο σε ένα…Παρασκευή απόγευμα εμείς λοιπόν τρέχαμε με τα καλάθια φουλ και τα καμάρια μου ταξίδευαν… Σάββατο πρωί ετοίμασα όλα τα κρεβάτια υποδοχής, ετοίμασα φαγητό πήγα λαική, ακύρωσα κομμωτήριο και ήταν η τελευταία ευκαιρία μου να με δω περιποιημένη, αλλά λέω δε βαριέσαι.. θα δω τα λατρεμένα μου…Σάββατο μεσημέρι κατέφθασαν μετά Βαΐων και κλάδων. Αγκαλιές, φιλιά, χαμόγελα και με χαρά περισσή φάγαμε, ήπιαμε, αλλά όταν τελείωσε το πανηγύρι έμεινα μόνη με τις κατσαρόλες, τα τηγάνια και τον γενικό χαμό…

Ξέχασα να σας πω ότι το καθόλα συμπαθητικό Μαράκι, σπούδαζε μεν παιδαγωγικά αλλά μόλις άνοιξα την πόρτα στην πλάτη της κρεμόταν μια κιθάρα και στο χεράκι κρατούσε ένα κλουβάκι με μια μαύρη γάτα…Τρία εγκεφαλικά μου ήρθαν, καθότι αλλεργική στα όμορφα ζωάκια αλλά χαμογέλασα και είπα… καλέ τι γλυκό γατάκι… πως το λένε;;;

Η Κυριακή πέρασε πολύ γρήγορα, να έχω την ευκαιρία να κοιταχτώ στον καθρέφτη, καθώς άρχισα να ετοιμάζω πρωινά, να είμαι πάνω από κατσαρόλες, νεροχύτες και να στρώνω κρεβάτια γιατί τα καμάρια μου αν δεν τους άλλαζες σεντόνι δεν θα το λάμβαναν στις προτεραιότητες τους για τον τρέχων έτος…Από Δευτέρα τα πράγματα έγιναν λίγο χειρότερα…Τι εννοώ…Ξυπνούσαν μεσημέρι και εγώ έπρεπε να πιω καφέ πατώντας στα νύχια και να συνομιλώ με τον πατέρα τους κάνοντας νοήματα… βλέπετε σε ένα μικρό τριάρι ζούμε όχι σε έπαυλη… στο μενού της ημέρας προστέθηκαν και τα πλυντήρια έχω να σας πω, γιατί ναι μεν ξυπνούσαν μεσημέρι, μετά όμως άρχιζαν τις αθλητικές δραστηριότητες και το απόγευμα βγαίνανε για έναν καφέ στο παρκάκι… τα ρούχα δεν χωρούσαν πια στο καλάθι και δεν ήταν και μικρό…

Το βράδυ άρχιζαν οι παραγγελίες.. μαμά, δεν κάνεις εκείνη την τυρόπιτα αύριο, εκείνο το κέικ, εκείνη την μακαρονάδα με τα τυριά, εκείνο το γλυκό με την σοκολάτα… και ούτω καθ εξής… Τόλμησα να σκεφτώ, πως η κορούλα μου θα μπορούσε να μαγειρεύει κανένα φαγάκι. Την έπεισα να μας κάνει λοιπόν παστίτσιο με την συμφωνία να μην την ενοχλήσουμε εν ώρα δημιουργίας. Έτσι κι έγινε. Στρωθήκαμε στο τραπέζι και τι να δούμε… για πιάτα είχε βάλει τις πιατέλες μας τις μεγάλες, στη μέση είχε λίγο μακαρόνι λίγο κιμά παρά πέρα και λίγο άσπρο πιο κει… που είναι βρε αγάπη μου το παστίτσιο; Βρε μαμά αυτό είναι γκουρμέ πιάτο.. αποδομημένο. Νηστικοί σηκωθήκαμε και όταν είδα την κουζίνα που δημιουργήθηκε η συνταγή συμπέρανα ότι πρώτα αποδομείς την κουζίνα για να την εκτελέσεις. Τρεις ώρες καθάριζα κι όταν της είπα να βάλει χεράκι είπε… α.. εγώ είμαι σεφ… Έκτοτε όταν ήθελε να δημιουργήσει το καμάρι της έλεγα άσε.. μη μου κουράζεσαι. Δεν ανέφερα το πώς δοκίμαζε τα δικά μου και τα σχόλια της… Μόλις της έβαζα πιάτο μπροστά , άρχιζε να μιλάει για εντάσεις, υφές και αλάτια που δεν ακούγονται.. λες και ήμουν στο μάστερ σεφ και περίμενα να είμαι η επόμενη αποχώρηση.

Ωστόσο τα βράδια μας είχαν δόσεις καλλιτεχνικές.. το Μαράκι μόλις που πήγαινα για ύπνο είχε έμπνευση και άρχιζε να γρατζουνάει την κιθάρα διότι δεν το είχε και πολύ με τη μουσική και μαζί με τον δικό μου να παριστάνουν τον Τζον Λένον και την Γιόκο Όνο….

Σήκω βρε Λευτέρη έλεγα στο πατέρα τους να τους πεις να βγάλουν τον σκασμό, όχι εκείνος άσε τα παιδιά να διασκεδάσουν… κλεισμένα μέσα έχουν σκάσει… Μάλιστα… ενώ εγώ ας πούμε περνούσα καλά… οκ!!! Γιατί η γυναίκα ούτε το βράδυ είχα ησυχία, ξέχασα να σας ενημερώσω ότι σε όλο τον χαμό είχα και την γάτα που ενώ με είχε πάρει ο ύπνος, αυτή ερχόταν πάνω στο κομοδίνο και με κοιτούσε… άνοιγα τα μάτια πάνω στο κομοδίνο αυτή να με κοιτά… μέσα στον ύπνο η γυναίκα ξεχνούσα την ύπαρξή της, να οι τσιρίδες… και τα γλυκά μου πλάσματα το έβρισκαν τόσο αστείο αυτό, όπως και το φτέρνισμα που είχα όλη τη μέρα!

Θυμόμουν τις μέρες που ξέγνοιαστη έπαιρνα τις φίλες μου για καφέ, για γυμναστήριο, για ψώνια, έστω και για μια βόλτα, μέχρι την πλατεία. Τώρα μέσα και δουλειές…βραδιάζει, ξημερώνει ίδιες οι μέρες… βέβαια προέχει να είμαστε καλά, ασφαλώς όμως πως να είσαι καλά έχοντας τόσες υποχρεώσεις και δεν σου φτάνουν οι 24 ώρες; Για βοήθεια ούτε λόγος… άσε τα παιδιά έλεγε ο Λευτέρης διακοπές κάνουν, τι να τ αφήσω βρε αγάπη μου κι εγώ άνθρωπος είμαι… λίγα πιάτα να πλύνουν ίσως, δεν βλέπεις πως τρώνε και εγκαταλείπουν το τραπέζι λες και τους ήρθε μήνυμα πως σε 3 δεύτερα θα σκάσει βόμβα στην κουζίνα…Όχι αυτός…μη τους πεις κουβέντα.. ε, τότε να βάλεις ένα χεράκι κι εσύ ίσως; Εγώ;;; ρωτάει ο Λευτέρης με ύφος, στυλάκι…και στραβό χαμόγελο συνάμα… Ναι άντρα του σπιτιού μας, εσύ… δεν ήθελα και πολύ να εκτονωθώ σε μια λεκτική επίθεση στο στεφάνι μου… Άρχισα με το κλασικό, δούλα με κάνατε εδώ μέσα και όπως κάθε θηλυκό που θέλει να διατηρεί τα στοιχεία του, θυμήθηκα μέχρι στο γάμο μας που με είχε στραβοκοιτάξει η μάνα του όταν του πάτησα το πόδι… Τους μάζεψα λοιπόν στο σαλόνι και τους είπα πως πρέπει αν θέλουμε όλοι να περάσουμε καλά στην καραντίνα καλό θα ήταν να καταμεριστούν οι εργασίες. Όλοι συμφώνησαν και εγώ ανακουφισμένη πήγα για ύπνο. Μάλιστα τόλμησα να σκεφτώ πως την επόμενη ίσως να τα κατάφερνα να πάω για λίγο περπάτημα το απογευματάκι.

Όταν την επόμενη ζήτησα να με βοηθήσουν όλοι είχαν να κάνουν κάτι πολύ, μα πάρα πολύ σημαντικό που δεν χωρούσε καμία αναβολή. Ο ένας θα ετοίμαζε εργασία, η άλλη θα πήγαινε βόλτα με τη φίλη της την Σοφία γιατί είχε πάθει κατάθλιψη που δεν είδε τον Σίμο πέντε μέρες, ο μικρός μου μόνο είπε πως θα το κάνει, όταν γυρίσει από το γηπεδάκι που θα πάει για τρέξιμο. Που αν άρχιζα να τρέχω εγώ, θα κατέρριπτα ότι μύθο γέννησε η ανθρωπότητα σε αγώνα δρόμου, με αυτά που τραβάω.

Α.. να μην το ξεχάσω, εδώ και τρεις μέρες ο Θανάσης μου ανακοίνωσε πως θα πρέπει να μιλάμε τα απογεύματα με την μητέρα του στην Θήβα, γιατί νιώθει μοναξιά και κανένα δυωράκι θα ανοίγουμε βιντεοκλίση έτσι για νιώθει καλύτερα κι αυτή η καημενούλα… μια που έχω τον χρόνο τον απεριόριστο και δεν ξέρω που να τον καταναλώσω.

Μέχρι που σκέφτηκα ότι αν υπάρξει άλλη καραντίνα να ανακοινωθεί μια ώρα πριν την εφαρμογή της… έτσι τα καμάρια μας θα καθίσουν στο σπιτάκι τους και δεν θα τρέχουμε εμείς οι μαμάδες πίσω από αυτά κι αν γίνετε να βγει κανένα μέτρο ώστε να μείνει και ο Θανάσης καραντίνα στο μαγαζί του, καμία αντίρρηση, θα μιλάει και όσο θέλει με τη μάνα του!!!

από την Κωνσταντίνα Γεράκη

Ο Λευτέρης και η Άννα γνωρίστηκαν σε μια έξοδο με κοινούς φίλους. Λίγο πριν λήξει η βραδιά αντάλλαξαν τηλέφωνα αφού πρώτα, κατά την διάρκεια των πολλών ωρών διασκέδασης και την ανάλογη κατανάλωση αλκοόλ, είχαν ανταλλάξει βλέμματα, τυχαίες χειρονομίες και γενικά όλα αυτά που υπόσχονται πως θα υπάρξει συνέχεια στο έργο…

Η κατάσταση λοιπόν σε λίγες μέρες πήρε την ευτυχέστερη και για τους δύο οδό και ένας έρωτας είχε μόλις γεννηθεί… Φρέσκος με τα χρώματα του πάθους, τις πινελιές του εγωισμού, τα πείσματα και τις αμέτρητες όμορφες στιγμές…
Η Άννα έπλεε σε πελάγη γαλάζια με ανέμους που της έδιναν δύναμη να υποστηρίξει με όλο της το θέλω αυτή τη σχέση…
Στην απέναντι παραλία ο Λευτέρης που μόλις είχε αρχίσει να σχεδιάζει τη ζωή του, την επαγγελματική του κατεύθυνση και την ανάληψη καθηκόντων που δεν θα του έδιναν περιθώρια για περαιτέρω… ξέρετε…
Άρχισε λοιπόν να παραμελεί, να ακυρώνει, να κρατά σιωπές από εκείνες που σε κάνουν να υποθέτεις 487 πράγματα σε μια στιγμή και δεν άργησε να εμφανιστεί σε κοινό στέκι με κάποια φίλη, όπως ισχυρίστηκε, από το Πανεπιστήμιο…
Ο χωρισμός ήρθε και είχε όλα τα χαρακτηριστικά ενός τέλους…
Η Άννα πιστή στο πρωτόκολλο ενός καθωσπρέπει χωρισμού, έκλαψε στην αγκαλιά μου, τον έβριζε, υποσχόταν πως δεν θα του ξαναμιλήσει κτλ κτλ κτλ.
Οι μήνες πέρασαν, ο χρόνος όμως δεν έκανε την δουλειά που έπρεπε… έτσι η παλινδρόμηση του Λευτέρη βρήκε την Άννα να τσαλακώνει εγωισμό και να τον καλωσορίζει στη ζωή της με όλες τις γνωστές ατάκες του τύπου, άλλαξε, το ξανασκέφτηκε, ήταν πολύ ανώριμη απόφαση να δώσουμε ένα τέλος… και τα υπόλοιπα ψέματα που λέμε στον εαυτό μας θέλοντας να δώσουμε μια δεύτερη ευκαιρία.
Μήπως όμως τροφοδοτούμε τη σκέψη μας με ελπίδες που μας κάνουν να νιώθουμε καλύτερα; Ίσως …
Οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο λένε και μιλάνε για αυτές που ζήσανε κάνοντας μικρούς ή μεγάλους κύκλους. Κύκλους που ολοκληρώθηκαν και η επανεκκίνισή τους μονο μουτζούρες δημιουργεί και γρατσουνιές που ίσως και να μείνουν για πάντα…
Το ζευγάρι λοιπόν για λίγο καιρό διένυε έναν second hand έρωτα και μια ψεύτικη ευτυχία… διότι τα πράγματα δεν είχαν καθόλου μα καθόλου αλλάξει. Ούτε διορθώθηκαν οι ρωγμές που προκάλεσαν την αρχική κατάρρευση…
Ο Λευτέρης άρχισε να αργεί στο γραφείο και κάθε που συνέβαινε αυτό η Άννα έπαιρνε όλες τις φίλες της με τη σειρά για να εκμυστηρευτεί τις ανησυχίες της μήπως ο καλός της την έχει κάνει ελαφάκι…μήπως τον χάσει, μήπως… μήπως…
Πολλές παλιές σκέψεις οι ίδιες και απαράλλαχτες. Το τέλος ήρθε και ήταν τόσο σίγουρο πως κάτι τέτοιο θα συνέβαινε όσο σίγουρο είναι πως το ξημέρωμα θα προβάλει ο ήλιος από την ανατολή…
Είναι αυτό που λέει ο σοφός λαός πως όταν ραγίσει το γυαλί δεν κολλάει πάλι και αν αυτό συμβεί θα μείνει η γραμμή να σου θυμίζει.
Αν η ανάγκη να επιστρέψεις έχει τους πυλώνες της στην ανασφάλεια να αντιμετωπίσεις το μέλλον, τότε καλύτερα να γιατρέψεις εαυτόν και μόνο τότε να προχωρήσεις. Το βέβαιο της υπόθεσης είναι πως δεν αλλάζει κανένας για κανέναν κι αν γίνει κάτι τέτοιο τότε έχει ημερομηνία λήξεως.
Αν ξαναγυρίσεις βάζεις την υπογραφή σου σε ένα συμβόλαιο που έχει λήξει… και τα ληξιπρόθεσμα συμβόλαια δεν σου παρέχουν καμιά απολύτως βεβαιότητα ότι τα πράγματα θα οδηγηθούν σε ευτυχέστερους δρόμους…μήπως είναι καλύτερο να στέλνουμε τις παλιές αγάπες στον παράδεισο, κρατώντας την γνώση που μας πρόσφερε η εμπειρία να τις ζήσουμε; Κρατώντας τα χαμόγελα και τις στιγμές μας;
Κι αν πάλι επιμένεις να ψάχνεις στα αποκαίδια ένα τόσο δα μικρό κάρβουνο, σκέψου δύο φορές αν αξίζει να γεμίζεις μουντζούρες…
Όσο για την φίλη μου την Άννα έδωσε ένα δεύτερο τέλος με κάποιες ομοιότητες με το πρώτο, σηκώθηκε ίσιαξε την φούστα της και αυτή την στιγμή που μιλάμε βρίσκεται με τον Αντώνη στην Σαντορίνη. Γιατί η ζωή γράφει τα πιο όμορφα σενάρια φτάνει εσύ να επιλέξεις τους συντελεστές του έργου που θα πρωταγωνιστήσεις… και να έχεις το θάρρος να παραδεχτείς πως δεν πρέπει να νομίζεις πως οι παλιές αγάπες θα αναστηθούν και θα μετουσιωθούν σε κάτι διαφορετικό απ΄ότι ήταν.. στα πιο μεγάλα θέλω άλλωστε έκαναν και θα συνεχίσουν να κάνουν πίσω… αφιερωμένο σε μια Άννα που ψάχνει ακόμη στις στάχτες!

από την Κωνσταντίνα Γεράκη

Δεν σου αρέσει τίποτα από το σήμερα, φτιάξε το αύριο όπως σ΄αρέσει.
Δεν μπορείς να ανεχτείς τον εαυτό σου; άλλαξέ τον.
 Μην αρκείσαι στα λίγα όταν είσαι φτιαγμένος για τα πολλά.
Μην συντονίζεσαι με την καθημερινότητα, όταν μπορείς να ζήσεις στιγμές, έστω και ελάχιστες απόλυτης ικανοποίησης της ύπαρξής σου, μην βάζεις όρια στις επιθυμίες σου.
Σκέψου πως ίσως δεν υπάρχει άλλη ευκαιρία.
Πιάσε αυτήν που είναι μπροστά σου και δημιούργησε, μπορείς…
Αγάπα.. αγάπα με όλο σου το είναι με όλες τις αισθήσεις σου, αυτόν που σε θέλει δυνατό, όποιον σε κάνει να νιώθεις καλύτερος. Πίστεψε σ’ εκείνον που θέλει να σου δώσει φτερά και όχι σ’ αυτόν που σε θέλει κλεισμένο σ’ ένα χρυσό κλουβί… μονα- δικό του.

Σκέψου πως οι κακές στιγμές στην ζωή υπάρχουν για να μας κάνουν να εκτιμούμε τις καλές, αν δεν πληγωθείς δεν έχεις δικαίωμα να πεις πως τα έζησες όλα.
Μέσα στο παιχνίδι κι αυτό.
Κι αν ποτέ νιώσεις πως έχεις χάσει τον έλεγχο, αν δεν μπορείς να βάλεις τάξη στη ζωή σου, μη λυγίζεις, απλά πίστεψε πως αυτό είναι το μεγαλύτερο ψέμα.. μπορείς! Ίσως χρειαστεί να έχεις δίπλα σου κάποιον που θα πιστεύει σε σένα, που θα σου δίνει δύναμη να συνεχίσεις και που αργότερα θα μοιραστείς τη χαρά της επιτυχίας.
Πολλές φορές όλοι σταθήκαμε μπρος σε ένα δίλημμα, ακολούθησε τότε το δρόμο της καρδιάς, άφησε αυτή να αποφασίσει, ακόμη κι αν κάνει λάθος θα έχεις για πάντα την ευχαρίστηση να λες ότι την ακολούθησες και να είσαι σίγουρος ότι οδηγεί σε ταξίδια υπέροχα.
Πες στον εαυτό σου, χρειάζομαι αγάπη ηρεμία ευτυχία γέλιο χαρά συνεννόηση συζήτηση, χρειάζομαι και δικαιούμαι να τα ζήσω.
Πως και ποιος θα σου τα προσφέρει όλα αυτά…
Αλυσίδα… αν δεν τα δώσεις δεν θα τα πάρεις πίσω.
Αν δεν τα προσφέρεις δεν θα στα χρωστάει κανείς.
Ζήσε με τον έρωτα..ερωτεύσου τα πάντα γύρω σου, μα πιο πολύ εκείνον που θα σε κάνει να προχωράς και να νομίζεις πως αν σηκώσεις το χέρι σου θα αγγίξεις τον ουρανό. Κάντο όπως θες, όπως σ αρέσει, ζήσε όπως θες, σου αξίζει. Μην ακούς τις σειρήνες δίπλα σου, αυτές την δουλειά τους κάνουν. Συγκεντρώσου στο στόχο σου, μόνο τότε θα πετύχεις…
Και μην ξεχνάς πως η καρδιά είναι δικιά σου, χάρισε την, ξόδεψε την, αλλά πάντα να την ακούς, αυτή ξέρει τα πάντα για σένα ..

από την Κωνσταντίνα Γεράκη