Τα βιβλία είναι φαντασία, χαρά ,λύπη, μυστήριο και γνώση μαζί. Όμως δεν είναι πάντα ο δεδομένος τρόπος ψυχαγωγίας. Βάση ενός “μύθου” τα βιβλία είναι ένας τρόπος διασκέδασης περισσότερο για τις μεγάλες παρά για τις νέες ηλικίες , ποια είναι όμως η πραγματικότητα;

Σύμφωνα με έρευνα τα ποσοστά των αναγνωστών στην Ελλάδα δεν είναι τόσο ανησυχητικά όσο κανείς θα πίστευε. Δεν χρειάζεται να είναι κανείς βιβλιοφάγος για να μπορέσει να απολαύσει ένα βιβλίο, βέβαια άλλα τύποι διασκέδασης όπως μουσική και τηλεόραση έρχονται πιο πάνω στην λίστα του ελληνικού πληθυσμού.

Η ερώτηση όμως που θα μπορούσε να ξαφνιάσει τους περισσότερους από τα αποτελέσματα είναι “Σε σχέση με πέρυσι διαβάζετε τον ίδιο αριθμό βιβλίων, λιγότερο ή περισσότερο;” στις ηλικίες 18-24 υπήρχε 18% αύξηση ενώ στις ηλικίες 65-74 59% μείωση, ενώ ενδείξεις δείχνουν πως πάντα υπάρχει μία εξάρτηση με το κοινωνικό επίπεδο. Από ότι φαίνεται και θα μπορούσε κανείς να πει πως είναι λογικό, οι νέοι έχουν περισσότερο χρόνο και διάθεση για την ανάγνωση ενός βιβλίο. Για πιο λόγο όμως θα μπορούσε να συμβαίνει αυτό;

Υπάρχουν τόσα πολλά υπέροχα βιβλία που πολλοί θα θέλαμε να διαβάσουμε, στις ηλικίες των 18-24 ίσως να είναι και η κατάλληλη στιγμή στην οποία μπορεί ο άνθρωπος να κατανοήσει και ,ίσως, να εκτιμήσει το βιβλίο. Κάτι το οποίο δεν θα μπορούσε να κάνει μέχρι εκείνο το διάστημα της ζωής του. Δεδομένου του φόρτου εργασίας που αντιμετωπίζουν οι σημερινοί νέοι κάτω των 18 είναι λογικό ο χρόνος που μπορούν να διαθέσουν για την ανάγνωση ενός βιβλίο, λογοτεχνικού ή όχι , να είναι λίγος.

Λίγος διότι ο νέος καλείτε να δώσει χρόνο για μαθήματα προετοιμασίας. Το όριο της ηλικίας των 18 ή καλύτερα της τελευταίας τάξης του λυκείου, είναι αυτό που θα μπορούσε να περιορίζει τις δραστηριότητες και πολλές φορές να αγχώνει τους νέους με αποτέλεσμα ασχολίες όπως η ανάγνωση να είναι μία μακρινή ιδέα και πολλές φορές ανύπαρκτη.

Θα μπορούσε κανείς να ερωτηθεί “Θα ήταν καλό οι νέοι κάτω των 18 να είχαν περισσότερο χρόνο και αν ναι θα διάβαζαν βιβλία ή όχι;”. Δυστυχώς στην έρευνα δεν υπήρχε δειγματοληψία κάτω των 18 οπότε η ιδέα πως οι νέοι κάτω των 18 δεν διαβάζουν ,σε μεγάλο ποσοστό, βιβλία θα μπορούσε να είναι επίσης ένας μύθος ή απλά μια αντίληψη .

Πηγή

Μπούτης Ηλίας

Ένα αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας είναι η άθληση, πόσο μάλλον για τους νέους Έλληνες που πολλές φορές στρέφονται στον αθλητισμό για τα θετικά που τους προσφέρει. Πότε όμως ο αθλητισμός ξεκινά να έχει ένα, περισσότερο, αρνητικό παρά θετικό αντάλλαγμα για την υγεία τους;

Ένα σκοτεινό κομμάτι της κουλτούρας του αθλητισμού είναι τα αναβολικά η υπερβολική χρήση των οποίων δημιουργεί προβλήματα στον οργανισμό των ανθρώπων. Σύμφωνα με σχετική έρευνα(2016) του ΑΠΘ 1 στους 4 νέους που ασχολείται σε μεγάλο η μικρό επίπεδο με τον αθλητισμό είναι χρήστης αυτών των ουσιών. Για ποιο λόγο όμως ωθείται κάποιος στην χρήση ; Οι νέοι θέλουν να καταφέρουν πολύ γρήγορα τον τελικό τους στόχο με αποτέλεσμα να ψάχνουν μια εύκολη διέξοδο που πολλές φορές οδηγεί στην καταστροφή τους;

Επίσης η πρόσβαση σε αυτές τις ουσίες αποτελεί κάτι αρκετά εύκολο για αυτούς που επιθυμούν να χορηγηθούν, είτε αυτό θα είναι μέσω φίλων και συναδέλφων είτε αυτό θα είναι μέσω των ίδιων των προπονητών τους. Μιας και όταν μιλάμε για πρωταθλητισμό το ντοπάρισμα είναι κάτι αρκετά διαδεδομένο. Οπότε αυτό ίσως να οδηγεί τον αθλητή στην πεποίθηση πως η χρήση για την επίτευξη καλύτερων αποτελεσμάτων στην προπόνηση του να είναι κάτι το φυσιολογικό.

Πέρα όμως από τους νέους που ασχολούνται με τον πρωταθλητισμό υπάρχουν πολύ που απλώς προσπαθούν να ‘χτίσουν’ σώμα. Σώμα που πολλές φορές δομούν με βάση αυτές τις ουσίες, κάτι που θα μπορούσε να οδηγήσει σε επιθετικές συμπεριφορές και άλλες παρενέργειες. Για ποιο λόγο όμως η χρήση ουσιών είναι κάτι το οποίο θα επιχειρήσει ο οποιοσδήποτε νέος; Μήπως η άθληση θα έπρεπε να παρέχει και μία γενικότερη εκπαίδευση για τα επιβλαβές αποτελέσματα που θα μπορούσε να παρέχει η λάθος διαχείριση του σώματος μας και η χορήγηση ουσιών σε αυτό;

Μήπως όμως αυτή η ανάγκη των νέων να επιτύχουν το γρηγορότερο δυνατό έχει δώσει την ευκαιρία να τους εκμεταλλευτούν και να επωφεληθούν οικονομικά κάποιοι άλλοι; Αν ίσχυε κάτι τέτοιο δεν θα έπρεπε να σταματήσει η εκμετάλλευση των νέων;

Θα μπορούσε κάποιος να πει πως όλη η πίεση που δέχονται οι νέοι αθλητές και πόσο μάλλον όσοι ασχολούνται με τον πρωταθλητισμό είναι αυτό που τους οδηγεί στην χρήση και ίσως πολλές φορές στο να ‘μισήσουν” αυτό που μέχρι τώρα τους έκανε ευτυχισμένους.

Πηγή

Μπούτης Ηλίας

Στην σύγχρονη καθημερινότητα οι σχέσεις μεταξύ των νέων σπανίζουν, ακόμα περισσότερο οι μακροχρόνιες . Είναι πολύ εύκολο να βρεις κάτι που ξέρεις πως δεν θα κρατήσει, παρά να αφήσεις τον εαυτό σου να ρισκάρει και πολύ πιθανόν να πληγωθεί; Πως όμως και γιατί φτάσαμε σε αυτό το σημείο ως κοινωνία;

Σύμφωνα με Αμερικανική έρευνα οι νέοι που γεννήθηκα την δεκαετία του 90’ επιλέγουν να μειώσουν τις σεξουαλικές τους επαφές σε σχέση με τις προηγούμενες γενιές. Είτε αυτό οφείλεται στην ευρύτερη γνώση των σεξουαλικός μεταδιδόμενων νοσημάτων είτε αυτό οφείλεται στην πίεση που νιώθουν οι νέοι. Βάση της έρευνας ένα 15% δήλωση πως μετά τα 18 δεν είχε κανέναν σεξουαλικό σύντροφο, ένα ποσό που από μόνο του δεν κάνει μεγάλη εντύπωση αλλά σε σύγκριση με το 6% (που δεν είχε σεξουαλικό σύντροφο) της πρωθύστερης γενιάς έχει μία σημαντική διαφορά. Τι μπορεί να είναι αυτό που κάνει τους νέους να αποφεύγουν την σεξουαλική επαφή στην ηλικία που θεωρητικά θα έπρεπε να έχουν περισσότερες ορμές;

Το παραπάνω ερώτημα είναι ένα δύσκολο, το οποίο δεν δίνεται να απαντηθεί σε αυτό το άρθρο. Ο σχολιασμός του όμως είναι ένα άλλο θέμα. Με την ανάπτυξη της τεχνολογίας αλλά και εφαρμογών που έχουν δομηθεί αποκλειστικά για την εύρεση συντρόφου ο νέος έχεις πολλές “εύκολες” διεξόδους. Εύκολες διεξόδους που στην πραγματικότητα μπορεί να δημιουργούν αυτό το συναισθηματικό χάσμα. Τα πρότυπα αλλάζουν και οι νέοι έχουν να ανταγωνιστούν ένα μεγαλύτερο ποσοστό , κάτι που θα μπορούσε να τους πιέζει και τελικά να τους οδηγεί στον εγκλεισμό. Τα αρνητικά συναισθήματα που μπορεί να δημιουργηθούν από όλη αυτή την “αποβλάκωση” στα “social media” για τον σωματότυπο του καθενός θα μπορούσε να είναι ένας λόγος που ο νέος φοβάται να “βγάλει” τον εαυτό του προς τα έξω.

Πότε όμως έγινε αυτή η αλλαγή; Πότε χάθηκε ο ρομαντισμός και η πραγματική σύνδεση μεταξύ των ανθρώπων; Είναι κάτι το οποίο αντιμετωπίζει ο μεγαλύτερος πληθυσμός των νέων ή τελικά βρίσκει ο καθένας τον δικό του σύντροφο;

Αν σκεφτεί κανείς το πόσο προβάλλονται οι σεξουαλικές σχέσεις στα μέσα μαζικής ενημέρωσης και γενικότερα στο διαδίκτυο θα μπορούσε να πει κανείς πως η νεολαία θα είχε μεγαλύτερα ποσοστά από ότι φαίνονται στις σχετικές έρευνες. Μήπως τελικά αυτή η γενιά είναι μία παρεξηγημένη γενιά σε αυτό το κλάδο; Αν ναι μήπως θα έπρεπε να σκεφτούμε για πιο λόγο υπάρχει αυτό το συναισθηματικό εμπόδιο για τις σχέσεις των νέων;

Πηγή

Πηγή

Μπούτης Ηλίας

Η κατάθλιψη και οι τάσεις αυτοκτονίας των νέων είναι ένα θέμα το οποίο έχει απασχολήσει το ευρύτατο κοινό σε μεγάλο βαθμό τα τελευταία χρόνια. Πιο συγκεκριμένα σε χώρες όπως το Ηνωμένο Βασίλειο η αυτοκτονία είναι το κύριο αίτιο χαμού για νέους από 20-34 ετών. Με την ραγδαία ανάπτυξη και εύκολη πρόσβαση του διαδικτύου θα μπορούσαμε να αναρωτηθούμε αν και οι νέοι στη χώρα μας αντιμετωπίζουν το ίδιο πρόβλημα. Εφόσον το διαδικτυακό “bullying” καλπάζει και στη χώρα μας.

Λόγο του ιού και της έγκλησης πολλοί ήταν αυτοί που πρότειναν την επίσκεψη σε έναν αρμόδιο. Ο εγκλεισμός και το μεγάλο χρονικό διάστημα “μοναξιάς” ίσως να οδήγησε ένα μεγάλο ποσοστό νέων σε σκέψεις και πράξεις που διαφορετικά δεν θα είχαν συμβεί. Σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα του ΑΠΘ το μεγαλύτερο ποσοστό εμφάνισε αισθήματα άγχους και κατάθλιψης κατά τη διάρκεια της καραντίνας. Ειδικότερα για τους φοιτητές θα μπορούσε να πει κάποιος πως ήταν κάτι το αναμενόμενο λόγο του στρες που αντιμετωπίζουν με τον θεσμό των εξετάσεων και του μεγάλου αριθμού μαθημάτων που μπορεί να καλούνται να “περάσουν”. Επίσης το όλο ζήτημα του εάν θα υπήρχε εξεταστική ή όχι μπορεί να έπαιξε έναν σημαντικό ρόλο στην αίσθηση του άγχους και στρες που αντιμετώπισαν φέτος οι φοιτητές.

Πέρα από τους νέους φοιτητές , υπάρχουν και πολλοί νέοι οι οποίοι εργάζονται και μπορεί να βίωσαν και αυτοί ακριβώς τα ίδια συναισθήματα. Η οικονομική αστάθεια που ήρθε μαζί με την πανδημία δημιούργησε μία μεγάλη αβεβαιότητα που θα τρόμαζε τον καθένα. Μία αβεβαιότητα η οποία επιδεινώνεται με το κλείσιμο επιχειρήσεων , τουριστικών εστιών και γενικότερα θέσεων εργασίας. Μία αβεβαιότητα που πολύ πιθανόν ο νέος Έλληνας να μην γνώριζε πως να την αντιμετωπίσει δεδομένου πως το φετινό συμβάν ήταν κάτι πρωτόγνωρο για την γενιά αυτή.

Γιατί όμως αυτό το γεγονός πυροδότησε τόσο μεγάλη αύξηση ή ίσως παρατήρηση αυτού του προβλήματος ; Ο εγκλεισμός ήταν πραγματικά αυτός που οδήγησε στην αύξηση της εμφάνισης ψυχολογικών προβλημάτων στους νέους Έλληνες ή η κακή ψυχολογική υγεία αυτών ήταν ένα φαινόμενο που προϋπήρχε και τους οδήγησε στο να την εκφράσουν ; Μήπως θα έπρεπε να σκεφτούμε εάν το πρόβλημα προϋπήρχε και πολύ απλά όλο αυτό ήταν μία αφορμή εμφάνισης αυτού;

Το μεγαλύτερο ποσοστό ψυχικών ασθενειών εμφανίζεται στην παιδική ηλικία, ενώ τις περισσότερες φορές δεν λαμβάνεται η σωστή θεραπεία για την εκάστοτε περίπτωση. Ακόμα στην εφηβική ηλικία, ανάλογα με την πίεση που δέχονται τα παιδιά, είτε αυτή είναι λόγο του εκπαιδευτικού συστήματος είτε λόγο του κοινωνικού προτύπου που καλούνται να αφομοιώσουν, αυτή μπορεί να δημιουργήσει αισθήματα και σκέψεις κατάθλιψης. Κάτι το οποίο έχει παρατηρηθεί περισσότερο σε χώρες όπως Αμερική και Αγγλία αλλά σίγουρα προβληματίζει και τους νέους Έλληνες.

Θα μπορούσε η άγνοια του προβλήματος ή της επίλυσης αυτού να οδηγήσει στην κατάθλιψη; Δηλαδή αν ο νέος δεν αντιμετωπίσει αυτά τα προβλήματα οι σκέψεις μέσα στο μυαλό του πολύ πιθανόν να μεγαλώσουν, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να διαχειριστεί την ζωή που τον περιμένει μπροστά. Μία ζωή που πολύ πιθανόν να έχει πολλές αλλά και διαφορετικές δυσκολίες για τον κάθε διαφορετικό άνθρωπο.

Μήπως οι ρυθμοί της πραγματικότητας που ζούμε είναι πολύ γρήγοροι για να καταλάβουμε πολλά από τα προβλήματα που έχουμε; Πως θα μπορούσε το σύστημα αλλά και οι νέοι γονείς να αποφύγει αλλά και να μειώσει τους βαθμούς κατάθλιψης στην χώρα;

Τηλεφωνική γραμμή ψυχοκοινωνικής υποστήριξης 10306

Μπούτης Ηλίας

Πηγή 1

Πηγή 2

Στην Ελλάδα του 2020 το μεγαλύτερο ποσοστό των νέων έχουν ακολουθήσει μία ακαδημαϊκή καριέρα. Με άλλα λόγια η πλειοψηφία των νέων έχει συνεχίσει τις σπουδές του σε πανεπιστημιακό επίπεδο. Σύμφωνα με την Eurostat το 2016 υπήρχαν 19.6 εκατομμύρια σπουδαστές τριτοβάθμιες εκπαίδευσης. Όλοι αυτοί οι νέοι θα διεκδικούν θέσεις εργασίες το 2020 και με το όλο και μεγαλύτερο ανταγωνισμό ένα μεταπτυχιακό είναι το λιγότερο που θα χρειαστεί κάποιος αν θέλει να βγει νικητής στον αγώνα για την πολυπόθητη θέση εργασίας . Ποιες είναι όμως οι επιλογές που έχουν;

Οι περισσότεροι ίσως επιλέξουν να δοκιμάσουν την τύχη τους με ένα μεταπτυχιακό στο εξωτερικό το οποίο θα μπορούσε να τους δώσει περισσότερες διεξόδους για την συνέχεια μιας ομαλής ζωής. Τι είναι όμως ακριβώς αυτό που προσφέρουν τα μεταπτυχιακά του εξωτερικού που τα κάνουν τόσο δελεαστικά; Σίγουρα για πολλούς το να ζήσεις σε μία άλλη πόλη είναι κάτι καινούριο το οποίο σε ενθουσιάζει σαν ιδέα, πόσο μάλλον το να ζήσεις σε μία άλλη χώρα. Ωστόσο όπως κάθε άλλη αρχή το να ζήσεις κάπου μόνος σου είναι κάτι αρκετά προκλητικό. Δεν είναι όμως μόνο ο ενθουσιασμός που οδηγεί τον νέο στην επιλογή της “ξενιτιάς “ για σπουδές στο εξωτερικό. Μπορεί το ποσό που θα χρειαστεί να διαθέσει ο κάθε φοιτητής να είναι αρκετό, με τιμές να διαφέρουν ανά χώρα, η σιγουριά όμως της επαγγελματικής αποκατάστασης είναι αυτό που κάνει αυτή την ιδέα τόσο ελκυστική. Ενδεικτικές τιμές μεταπτυχιακών ανά χώρες είναι Δωρεάν για χώρες όπως Δανία ,Σουηδία και Νορβηγία(στην πλειοψηφία αυτών), 2000 ευρό ανά έτος για χώρες όπως Γερμανία, Ολλανδία και Ιταλία(στην πλειοψηφία αυτών) και σε τιμές κοντά στα 8000-10000 ευρό για χώρες όπως Αγγλία , Ιρλανδία και Σκοτία.

Τι εννοούμε όμως σιγουριά; Τα περισσότερα πανεπιστήμια του εξωτερικού έχουν επαφές με εταιρίες και με την αγορά εργασίας , ενώ κάποια από αυτά στις διαδικτυακές τους σελίδες υπόσχονται και άμεσα θέσεις εργασίας για τους φοιτητές του. Αυτό πολλές φορές επιτυγχάνεται με την διεξαγωγή πρακτικής η οποία και δημιουργεί την πρώτη επαφή με την αγορά εργασίας. Βέβαια η πρακτική είναι μία επιλογή που έχει ο κάθε Έλληνας φοιτητής, λόγο του ανταγωνισμού ,όμως, είναι σπάνιες οι περιπτώσεις στις οποίες ο ¨πρακτικάριος” θα κρατήσει την θέση μετά το πέρας της πρακτικής.

Είναι φανερό πως το εκπαιδευτικό σύστημα του εξωτερικού λειτουργεί με διαφορετικό τρόπο από αυτό της Ελλάδας κανείς όμως δεν μπορεί να πει πως οι γνώσεις με τις οποίες εφοδιάζεται ο φοιτητής είναι λιγότερες, κάθε άλλο. Το 4ετές πτυχίο για το οποίο αγωνίζονται οι νέοι, στα αγγλικά ptychion, είναι ανώτερο από το 3ετές bachelor και παρέχει το ίδιο πλήθος ,αν όχι περισσότερο ,γνώσεων. Όμοια τα μεταπτυχιακά της Ελλάδας παρέχουν τους εν δυνάμει μεταπτυχιακούς τους με ότι μπορεί να χρειαστούν για μια μελλοντική δουλειά. Οπότε για πιο λόγο η ιδέα του εξωτερικού εξακολουθεί να είναι τόσο όμορφη;

Έχοντας πει τα παραπάνω ας εξετάσουμε λίγο την πορεία του μέσου φοιτητή στην Ελλάδα. Μετά το πέρας των σπουδών του και οποιασδήποτε άλλης υποχρέωσης έρχεται η ώρα που θα πρέπει να βρει κάποια δουλειά για να συντηρήσει τον εαυτό του. Η πλειοψηφία θα ήθελε να ασχοληθεί με το πτυχίο που έχει πλέον στα χέρια της. Όμως αυτό πολλές φορές είναι ένα όνειρο μιας και οι θέσεις αλλά και οι επιλογές είναι περιορισμένες. Αυτό έχεις ως κατάληξη ο νέος να οδηγηθεί σε μία δουλειά την οποία ίσως έκανε στο παρελθόν, είτε αυτό είναι σέρβις ή κάτι άλλο. Με αποτέλεσμα έναν μισθό που ο καθένας θα ένιωθε πως ήταν λίγος για τον κόπο την επιμονή και υπομονή που έδειξε τα προηγούμενα χρόνια. Γιατί όμως συμβαίνει αυτό; Πέρα από την έλλειψη θέσεων εργασίας , αυτό που δεν είχαν οι φοιτητές ήταν επαφή με τον εργοδότη. Βέβαια δεν μπορούμε να προκαθορίσουμε τον καθένα, αυτό που αναφέρεται είναι πως ο φοιτητής θα πρέπει να δείξει μόχθο και να ασχοληθεί αρκετά με το κομμάτι της αγοράς εργασίας από μόνος του πριν το τέλος των σπουδών του.

Ανακεφαλαιώνοντας οι επιλογές στο μεταπτυχιακό που έχει κάποιος μπορεί να είναι εξωτερικού ή εσωτερικού με τα πανεπιστήμια του εξωτερικού να σου προσφέρουν μία πιο ομαλή διαδικασία για την εύρεση εργασίας, κάτι που οι περισσότεροι σκέφτονται. Είναι δύσκολο όμως να βγεις έξω για σπουδές και για δουλειά, οπότε ίσως θα μπορούσαμε να σκεφτούμε τι θα μπορούσαμε να κάνουμε για να κρατήσουμε τους νέους Έλληνες στην Ελλάδα.

Μπούτης Ηλίας

Πηγή