Στο Θέατρο Αθηναϊκή Σκηνή θα παρουσιαστεί από την Παρασκευή 24 Μαΐου για 9 μόνο παραστάσεις η Αναγεννησιακή κωμωδία «Οι Τρελοί της Βαλένθια» του Λόπε ντε Βέγκα, με τρία διαφορετικά φινάλε, σε σκηνοθεσία Μιχάλη Καλαμπόκη.

Η ξεκαρδιστική κωμωδία που έρχεται από τον Χρυσό Αιώνα της Ισπανικής Αναγέννησης αλλά απηχεί στο παρόν, επιστρέφει 10 χρόνια μετά την πρώτη της πετυχημένη παρουσίαση από τον επαγγελματικό θίασο της Αθηναϊκής Σκηνής, που μέτρησε δύο χρόνια παραστάσεων και καλοκαιρινή περιοδεία. Η παράσταση προσκλήθηκε και ως εκπροσώπηση της Ελλάδας στο διεθνές θεατρικό φεστιβάλ της Νοτίου Κορέας. Οι ‘’Τρελοί της Βαλένθια’’ θα παρουσιαστούν επετειακά για εννέα μόνο παραστάσεις.
Αξίζει να σημειωθεί ότι το έργο που σκηνοθέτησε ο Μιχάλης Καλαμπόκης και που αγαπήθηκε από θεατές και κριτικούς, παρουσιάζεται για τρίτη μόλις φορά στο Ελληνικό κοινό.

Οι «Τρελοί της Βαλένθια», γραμμένοι στην Ισπανία από το Λόπε ντε Βέγκα την εποχή που μεσουρανούσε ο Σαίξπηρ στην Αγγλία, αποτελούν έργο κλασικό, ποιητικό, μια δροσερή, ιπποτική κωμωδία και ταυτόχρονα τόσο σύγχρονη μιας και καταπιάνεται με τη διαχρονική τρέλα του Έρωτα που δεν αγγίζει εποχές.
Όλες οι εκδηλώσεις του Έρωτα, κεραυνοβόλο χτύπημα, πάθος, πόθος, κτητικότητα, υποψίες, ζήλια, κρεβατομουρμούρα, αλλά και καθημερινές έντονες καταστάσεις που μας κάνουν να μοιάζουμε με τρελούς, κάνουν τους πιο λογικούς ήρωες να μοιάζουν πιο τρελοί από τους τρελούς. Άλλωστε ποιος δεν είναι ή δεν έχει υπάρξει τρελός από Έρωτα!

Μια παράσταση με καταβολές από την Αναγέννηση, γεμάτη από μουσική και κοστούμια εποχής, υπογραμμισμένη με έντονο χιούμορ και ροκ διάθεση. Έρχεται στο σήμερα με έναν φρέσκο θίασο, την ανατρεπτική ανάγνωση του σκηνοθέτη Μιχάλη Καλαμπόκη και τα τρία διαφορετικά “φινάλε”, που γοητεύουν το κοινό.

Υπόθεση:
Μέσα στο διάσημο τρελοκομείο της Βαλένθια συναντιούνται και ερωτεύονται ο Φλοριάνο (Μιχάλης Καλαμπόκης), που προσποιείται τον τρελό για να γλιτώσει την σύλληψη για την δολοφονία του πρίγκιπα Ρεϊνέρο και η όμορφη Εριφίλα (Αλεξάνδρα Βουτζουράκη), που αφού τη λήστεψε και την εγκατέλειψε γυμνή ο υπηρέτης της, την περάσανε για τρελή και την μαζέψανε! Οι δυο τους παριστάνουν τον Άμλετ και την Οφηλία και έτσι τους πιστεύουν. Τα εμπόδια στην σχέση τους πολλά: ο ψευτοδιανοούμενος, πιο τρελός απ’ τους τρελούς διευθυντής του τρελοκομείου Πιζάνο (Θωμάς Πανδής) με τους δύο θεόχαζους υπηρέτες του, Τόμας (Θάνος Σκόπας) και Μάρτιν (Λευτέρης Αρβανιτόπουλος), που πιστεύουν ότι είναι ο Δον Κιχώτης και ο Θερβάντες, ο τρελός με τα καθήκοντά του αστυνομικός Λιμπέρτο (Λάμπρος Καλογιάννης), ο έμπιστος φίλος του Φλοριάνο, Βαλέριο (Σωτήρης Καρκαλέμης), ερωτευμένος έως φρενοβλάβειας κι αυτός με την Εριφίλα, η ανιψιά του Πιζάνο, Φαίδρα (Νάνσυ Ρηγοπούλου) με την υπηρέτριά της Λαϊντα (Χριστίνα Πάγκαλη) ερωτευμένες με τον Φλοριάνο, που κάνουν τις τρελές για να μείνουν κοντά του…και τελικά… “το χάνουν” και κυρίως το μεγάλο εμπόδιο μεταξύ Φλοριάνο και Εριφίλα, που πιστεύει ο ένας για τον άλλο ότι είναι πραγματικά τρελοί. Ένα μυστηριώδες πρόσωπο από το παρελθόν (Αλέξανδρος Κλωτσοτήρας) και ο υπηρέτης (Αλέξανδρος Σάβγκα) όμως, θα βάλουν τα πράγματα στην θέση τους και θα ενώσουν τους δύο ερωτευμένους… ή μήπως όχι. Θα εξαρτηθεί από το φινάλε που θα επιλέξει και θα ευχαριστήσει τελικά το κοινό ως καλύτερο. Ο Λόπε ντε Βέγκα με το έργο του ικανοποίησε τόσο τις απαιτήσεις της άρχουσας τάξης, όσο και του πιο λαϊκού κοινού μιας και ένωσε το ρυθμό με την ποίηση, την ιπποτική καθημερινότητα με τις περιπέτειες των υπηρετών.

Προηγούμενες παραγωγές του επαγγελματικού θιάσου «Αθηναϊκή Σκηνή»: Άμλετ του Ουίλιαμ Σαίξπηρ, Βόυτσεκ του Γκεοργκ Μπύχνερ, Οι τρελοί της Βαλένθια του Λόπε ντε Βέγκα (2 χρονιές και καλοκαιρινή περιοδεία), Εδουάρδος ο Β’ του Κρίστοφερ Μάρλοου (2 χρονιές και καλοκαιρινή περιοδεία), Οι γειτόνισσες του Παντελή Χορν, Ματωμένος γάμος του Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα, Πέρσες Shelter του Αισχύλου, Να ντύσουμε του γυμνούς του Λουίτζι Πιραντέλο, Δωδέκατη νύχτα του Ουίλιαμ Σαίξπηρ, Δούλα, βασισμένο στον Πειρασμό του Γρηγορίου Ξενόπουλου.

Συντελεστές:
Σκηνοθεσία: Mιχάλης Καλαμπόκης
Μετάφραση, Διασκευή: Αλεξάνδρα Βουτζουράκη
Μουσική: Χρήστος Γαλίτης
Κίνηση, Χορογραφίες: Μιχάλης Καλαμπόκης
Σκηνικά: F&F
Κοστούμια: Κοραής Δαμάτης, Άννα Μαχαιριανάκη
Κομμώσεις – Μακιγιάζ: Μαρίνα Μηλιάρη
Σχεδιασμός Φωτισμού: Αλέξανδρος Πολιτάκης
Φωτογραφίες αφίσας: Μιχαήλ Μαυρομούστακος
Φωτογράφηση, βίντεο – τρέιλερ, βιντεοσκόπηση: Πέτρος Πουλόπουλος
Ηχογράφηση, ηχητικό τρέιλερ: Βασίλης Σκαλτσής
Σπαθογραφίες: Θάνος Σκόπας
Επικοινωνία: Αντώνης Κοκολάκης

Διανομή:
Φλοριάνο: Mιχάλης Καλαμπόκης
Εριφίλα: Αλεξάνδρα Βουτζουράκη
Πιζάνο: Θωμάς Πανδής
Λαϊντα: Χριστίνα Πάγκαλη
Βαλέριο: Σωτήρης Καρκαλέμης
Φαίδρα: Νάνσυ Ρηγοπούλου
Τόμας: Θάνος Σκόπας
Λιμπέρτο: Λάμπρος Καλογιάννης
Ρεϊνέρο: Αλέξανδρος Κλωτσοτήρας
Μάρτιν: Λευτέρης Αρβανιτόπουλος
Λεονάτο: Αλέξανδρος Σάβγκα

Πληροφορίες παράστασης:
Κάθε Παρασκευή στις 21.00, Σάββατο στις 21.00 και Κυριακή στις 20.00 για 9 παραστάσεις από 24 Μαΐου 2024.

Θέατρο Αθηναϊκή Σκηνή Κάλβου – Καλαμπόκη
Αθανασίου Διάκου και Τζιραίων 13, Αθήνα, έξω από το Μετρό Ακρόπολης
www.athstage.gr
Tηλέφωνο κρατήσεων: 6948364859 (10.00 – 22.00)

Υπεύθυνος επικοινωνίας: Αντώνης Κοκολάκης
Εmail: kokolakispr@yahoo.gr και kokolakispr@gmail.com

📌Πού: Θέατρο Αλέκος Αλεξανδράκης (πρώην Ριάλτο), Κυψέλης 54, Αθήνα 113 62
📅Πότε: Από Σάββατο 1^η Ιουνίου στις 21:00 για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων.

Αναλυτικότερα:  Πρεμιέρα: Σάββατο 1^η Ιουνίου, Κυριακή 2 Ιουνίου,   Παρασκευή 7 Ιουνίου, Σάββατο 8 Ιουνίου, Κυριακή 9 Ιουνίου.

Πιθανή η παράταση των παραστάσεων τα δύο επόμενα Σαββατοκύριακα. Κατόπιν νεότερης ενημέρωσης.

💵 Εισιτήρια: 15 € στο ταμείο του θεάτρου
Προπώληση: Στα 12€ more.com
Διάρκεια: 130 λεπτά (συμπεριλαμβανομένου 10λεπτου διαλείμματος)

Προσοχή: Η παράσταση Περιλαμβάνει ακατάλληλη φρασεολογία και είναι  κατάλληλη για ηλικίες άνω των 16 ετών.

Η Θεατρική Εταιρεία: “Τα Παιδιά Καλλιτεχνούν” υπό τη σκηνοθεσία του Λεωνίδα Χρυσομάλλη, παρουσιάζει για πρώτη φορά και για περιορισμένες παραστάσεις, την πολυαγαπημένη ταινία των Μιχάλη Ρέππα και Θανάση Παπαθανασίου “Αυστηρώς Κατάλληλο”, σε θεατρική διασκευή του Γιάννη Βλαβιανού.

Μέσα στον κυκεώνα των αρνητικών συναισθημάτων της Ελλάδας του σήμερα, το έργο παραμένει πιο επίκαιρο από ποτέ, θίγοντας φλέγοντα ζητήματα, με το μοναδικό και ανεπανάληπτο χιούμορ των Ρέππα – Παπαθανασίου.

Η θεατρική μεταφορά της ταινίας, είναι ένα καινοτόμο εγχείρημα για την ομάδα μας. Μία πρωτοποριακή κίνηση, που μόνο σκοπό έχει την διασκέδαση του κοινού, με ένα κείμενο που αγαπήθηκε πολύ από την ταινία και θα ζωντανέψει ξανά… Αυτή τη φορά όμως, στο θεατρικό σανίδι.

Λίγα λόγια για την υπόθεση: 

Δύο Έλληνες νέοι σκηνοθέτες αναζητούν παραγωγό για το φιλμ τους “Το Τέλος του Πάθους” και καταλήγουν στον Τάκη Πανουργιά, “Βασιλιά” του πορνό στη δεκαετία του ’70. Εκείνος όμως σκοπεύει να γυρίσει την ταινία δύο φορές. Στα ίδια σκηνικά, μία ταινία τέχνης και μία ταινία ενήλικου περιεχόμενου. Τι θα γίνει όμως όταν αυτά τα δύο μπλεχτούν μεταξύ τους;

Ταυτότητα παράστασης:

“Αυστηρώς Κατάλληλο”
των Μιχάλη Ρέππα, Θανάση Παπαθανασίου

Πρεμιέρα: 1^η Ιουνίου 21:00

Ερμηνεύουν: Αριάδνη Μπαρόλα, Ιφιγένεια Νικολαΐδου, Ελένη Χαμπιλίδου, Χρήστος Σάφκας, Γιώργος Παπαδάκης, Έλενα Δρακοπούλου, Στέλιος Λεοντσίνης, Παναγιώτης Τριανταφύλλου, Γιώργος Μαλέκας, Γιάννης Φαμέλης, Κατερίνα Φυτίλη, Δανάη Φούσκα, Δώρα Γαλάνη, Γιάννης Βλαβιανός, Χαρά Χατζηκαλυμνίου, Ζέτα Ντίλη, Εύα Δημάδη, Πένυ Παπαϊωάννου, Ειρήνη Μπαλατσού, Μιχάλης Βλαβιανός, Απόστολος Δούκας, Κώστας Νομικός, Γιώργος Λούκος.

Σκηνοθεσία: Λεωνίδας Χρυσομάλης

Σκηνοθέτης Β’: Γιάννης Βλαβιανός

Θεατρική προσαρμογή: Γιάννης Βλαβιανός

Σχεδιασμός φωτισμών: Τα Παιδία Καλλιτεχνούν – Ηλίας Κόκκινος                         

Σκηνικά: Τα Παιδία Καλλιτεχνούν

Τεχνικός Σκηνικών: Οδυσσέας Καστρινός

Επιμέλεια make up: Τα Παιδία Καλλιτεχνούν

Κομμώσεις: Τα Παιδία Καλλιτεχνούν

Φωτογραφίες: Τα Παιδία Καλλιτεχνούν

Ηχολήπτης Παράστασης: Θα ανακοινωθεί προσεχώς

Φωτιστής Παράστασης: Θα ανακοινωθεί προσεχώς

Παραγωγή: Planno

Παρέχεται η δυνατότητα Parking επί της οδού Ζακύνθου 28 (100 μέτρα από το θέατρο) στην τιμή των 5€ για τους θεατές της παράστασης.

Τοποθεσία: Θέατρο Χώρος, Ορφέως & Πραβίου 6-8, Βοτανικός
Ημερομηνία: Πρεμιέρα: Παρασκευή 10 Μαΐου, στις 21.00. Παραστάσεις: Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο, Κυριακή στις 21.00. Διάρκεια: 100’
Πληροφορίες/Κρατήσεις: Τηλ.: 6983308778
Τιμές εισιτηρίων: 15€ κανονικό και 12€ μειωμένο (Φοιτητικό, ΑΜΕΑ.)
Προπώληση: Ticketservices.gr

Βασισμένη σε πάνω από 20 ημερολόγια στρατιωτών της Μικρασιατικής Εκστρατείας, η παράσταση «Το Όνειρο της Ιωνίας, Η Μικρασιατική Εκστρατεία μέσα από τα ημερολόγια των στρατιωτών», σε κείμενο του Αντώνη Κυριακάκη και σκηνοθεσία του Γιώργου Πατεράκη και του συγγραφέα, επιχειρεί να φωτίσει τα ιστορικά γεγονότα της περιόδου 1919 – 22, μέσα από τη ματιά των απλών ανθρώπων που τα βίωσαν και των οποίων οι ζωές καθορίστηκαν ολοκληρωτικά από αυτά.

Τέσσερις αδερφικοί φίλοι στρατολογούνται για τη Μικρασιατική Εκστρατεία. Η αποβίβαση στη Σμύρνη, οι ελληνικές νίκες και οι ονειρικές υποδοχές του ελληνικού στρατού από τα χωριά της Μ. Ασίας θα τους κάνουν να αισθανθούν μυθικοί ήρωες. Η ιστορία όμως σιγά-σιγά θα αλλάξει, αφού οι πολιτικές και οικονομικές εξελίξεις θα επηρεάσουν αρνητικά την Ελλάδα και στο πεδίο της μάχης. Η πτώση του Βενιζέλου, η αλλαγή, σχεδόν, όλων των αξιωματικών στα μέσα της εκστρατείας από τη νέα Ελληνική κυβέρνηση, οι πρώτες νίκες που μοιάζουν με ήττες, με τα χαρακώματα να καταπίνουν χιλιάδες συμπατριώτες τους, θα αλλάξουν τελείως την πορεία της εκστρατείας. Θα πεινάσουν, θα διψάσουν, θα ζήσουν τον εθνικό διχασμό μέσα στο στρατόπεδο τους, θα προδώσουν και θα προδοθούν, όσο η Ελλάδα βρίσκεται στο απόλυτο οικονομικό και πολιτικό αδιέξοδο. Τέλος θα γίνουν μάρτυρες της φρικιαστικής άτακτης υποχώρησης και το όνειρο θα μετατραπεί σε εφιάλτης. Μέσω των φαντάρων που παίρνουν μέρος στην Μικρασιατική εκστρατεία, παρακολουθούμε το ψυχογράφημα της Ελλάδας του 1922. Ένα αντιπολεμικό έργο που έχει ως στόχο να φωτίσει τις παθογένειες της ελληνικής κοινωνίας που εδώ και 100 χρόνια παραμένουν σθεναρά ίδιες!

Τα ημερολόγια των στρατιωτών που έλαβαν μέρος στη Μικρασιατική εκστρατεία μας δίνουν ένα θησαυρό πληροφορίας για την ζωή των στρατιωτών στα χαρακώματα και στο πεδίο της μάχης που μέχρι σήμερα παραμένει ανεξερεύνητος. Συγκεντρώνοντας υλικό από 20 ημερολόγια συντίθεται μια ιστορία τεσσάρων στρατιωτών που στόχο έχει να αναδείξει όλες τις πτυχές της περιόδου 1919 -1922 από την οποία γνωρίζουμε μόνο το επώδυνο τέλος της.

Στο έργο ακούγονται αυτοτελή αποσπάσματα από τα ημερολόγια των στρατιωτών: Τ. Κουτσουράδης, X. Καραγιάννης, Γ. Παρθένιος, Π. Αποστολίδης Σ. Ανδρούτσος, Δ. Αρβανίτης, Μ. Παπαδάκης, Ν. Βασιλικός, Χ. Πληζιώτης, Π. Πρινιωτάκις, Σ. Δομουχτσής, Δ. Κεφαλογιάννης, Ι. Μεντζάλης, Ν. Κολόμβας, Ε. Καμπάνης, Λ. Πρασκευιάδης, Κ. Γλέντης, Ι. Γιαννόπουλος, Β. Σούλης, Δ. Συμβώνης. Καθώς και από τα Δημοσιογραφικά Πολεμικά Φύλλα του πολεμικού ανταποκριτή στη Μικρά Ασία Κ. Μισαηλίδη, όπως και αποσπάσματα από το λογοτεχνικό έργο του Μυριβήλη.

Σημείωμα Συγγραφέα

Το τέλος της Μικρασιατικής Εκστρατείας, που είναι γνωστή ως Μικρασιατική Καταστροφή αποτέλεσε την ταφόπλακα της οποιασδήποτε Εθνικής φιλοδοξίας. Το τέλος της Μεγάλης Ιδέας σημαίνει και το τέλος της μεγάλης Ελλάδας. Τότε εγκαθιδρύεται και το ψευδώνυμο “Ψωροκώσταινα”. Αυτό το χαστούκι αποτέλεσε ένα Εθνικό τραύμα, το οποίο στην προσπάθεια μας να το επουλώσουμε, αποφύγαμε να έρθουμε αντιμέτωποι με την πραγματική αλήθεια, τις ευθύνες μας. Υποδείξαμε ως υπεύθυνους τις Μεγάλες Δυνάμεις και πήραμε ένα ρόλο προδομένου. Ένα ρόλο θύματος. Η Ελλάδα όμως στο διάστημα 1910-19 διαγράφει τη πιο πετυχημένη της πορεία. Κι όμως το καταστροφικό τέλος δε θα μας αφήσει να μιλάμε για τίποτα άλλο παρά για την καταστροφή της Σμύρνης. Μην έχοντας το θάρρος να δούμε και να μελετήσουμε τα λάθη μας (πολιτικά και στρατιωτικά) που οδήγησαν στον ξεριζωμό του ελληνισμού από την Μικρά Ασία,  και έτσι να  επουλώσουμε αυτό το Εθνικό τραύμα, δημιουργήσαμε έναν άλλο μηχανισμό αντιμετώπισης του προβλήματος. Το πασάλειμμα. Αυτός ο μηχανισμός αποτέλεσε ένα θεμελιώδη τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουμε όχι μόνο τα εθνικά αλλά και τα κοινωνικά μας προβλήματα μέχρι και σήμερα. Μια πρόσκαιρη δηλαδή λύση του προβλήματος χωρίς την παραμικρή προοπτική για την οποιαδήποτε μόνιμη εξάλειψη του. Η αδυναμία μας να σταθούμε ψύχραιμα απέναντι στα προβλήματά μας, ίσως αποτελεί ένα βασικό λόγο για τον οποίο τίποτα δεν αλλάζει σε αυτή τη χώρα. Ποιοί είμαστε εμείς οι Έλληνες; Τι μας κάνει Έλληνες το 2024; Ποιοί αποτελούμε αυτή τη κοινωνία; Ποιά είναι η Μεγάλη Ιδέα σήμερα; Υπάρχει;

Συντελεστές:

Σύλληψη ιδέας – Κείμενο: Αντώνης Κυριακάκης
Δραματουργία: Χάρης Βαλασόπουλος
Σκηνοθεσία: Αντώνης Κυριακάκης, Γιώργος Πατεράκης
Μουσική: Αλεξάνδρα Κατερινοπούλου
Φωτιστικός σχεδιασμός: Κατερίνα Μαρία Σαλταούρα
Σκηνικά: Ανθή Φουντά
Επιμέλεια Κίνησης: Ευθύμης Χρήστου
Επικοινωνία: Μαριάννα Παπάκη, Νώντας Δουζίνας (Cont Act)
Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης: Στρατής Νταλαγιώργος
Φωτογραφίες: Αλεξάνδρα Ρίμπα
Οργάνωση Παραγωγής: Νaif 
Ηθοποιοί: Λένα Μποζάκη, Τάσος Τζιβίσκος, Κώστας Κουτρουμπής, Βασίλης Καλφάκης, Μάρκος Γέττος

Κατάλληλο για άνω των 16 ετών

Στον Μικρό Κεραμεικό θα παρουσιαστεί η ποπ τραγωδία του Σταυριανού Κιναλόπουλου, «ΑΣΑΝΣΕΡ», από τη Δευτέρα 3 Ιουνίου για 4 μόνο Δευτέρες  μέχρι τις 24 Ιουνίου.

Ποπ τραγωδία δύο νέων -του μίζερου Όμηρου και της Νανάς, ενός πλουσιοκόριτσου που νοιάζεται μόνο για μακιγιάζ και μόδα- οι οποίοι κλείνονται στο ασανσέρ, μόλις ο Όμηρος πάει να ζητήσει δουλειά από τον πατέρα της Νανάς. «Δε θα πάρεις τη δουλειά!»

Τότε, ξεκινάει μεταξύ τους ένα κοινωνικό/ψυχολογικό/σεξουαλικό ξεγύμνωμα. Κωμωδία. Δράμα. Ειρωνεία. Όρια. Μάσκες. Φόβοι. Ποιος είναι ο κοινός φόβος όλων μας;

-Ένα κλουβί είναι η ελευθερία σας, απλώς με καλύτερη θέα!-Ο μόνος μου φόβος εσύ. Και κάθε εσύ!

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ:

συγγραφή – σκηνοθεσία | Σταυριανός Κιναλόπουλος             
βοηθός σκηνοθέτη | Βάσσω Γιαννιά
σκηνικά | Γιώργος Κοκόσης
κουστούμια | Γιώργος Σώτος
φωτογραφία αφίσας | Lefteris Primos
παίζουν | Πάνος Μπέκας & Μαλίνα Κιναλοπούλου

Βραβευμένο έργο από το Διεθνές Ινστιτούτο Θεάτρου της UNESCO (I.T.I.)
Ο Κώστας Γεωργουσόπουλος το βάφτισε ως ποπ τραγωδία και
το ενέταξε στη βιβλιοθήκη του Εθνικού Θεατρικού Μουσείου

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
– Η παράσταση είναι κατάλληλη για άτομα άνω των 15 ετών. 
– Στην παράσταση γίνεται χρήση στρομποσκοπικού φωτισμού για λίγα δευτερόλεπτα. 

ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ
Δευτέρα 3,10,17 & 24 Ιουνίου 2024 

ΩΡΑ ΕΝΑΡΞΗΣ
21:15

ΠΡΟΠΩΛΗΣΗ
TICKET SERVICES
Online: https://www.ticketservices.gr/event/mikros-kerameikos-asanser/?lang=el

Εκδοτήριο: Πανεπιστημίου 39, Αθήνα
Τηλεφωνικά: 2107234567

ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ
Προπώληση 12€
Μειωμένο(Ανέργων) 10€ 
Ταμείο 15€
Ατέλεια 5€

ΔΙΑΡΚΕΙΑ
75 λεπτά 

Με αφορμή την παράσταση «Κουαρτέτο» του Χάινερ Μύλλερ, στο θέατρο «Από Μηχανής», γίνεται παράθεση μιας σύντομης κριτικής από τον Γιώργο Μαλέκα:

«Η σκηνοθεσία του “Κουαρτέτου” από τον Θανάση Σαράντο ισορροπεί επιδέξια μεταξύ της φιλοσοφικής ενδοσκόπησης και της καυστικής κριτικής των κοινωνικών όψεων που ενυπάρχουν στο πρωτότυπο κείμενο. Μέσα από έναν σύγχρονο «φακό»,  ξετυλίγεται η πολυπλοκότητα της πλάνης και των επιθυμιών των χαρακτήρων. Το μινιμαλιστικό σκηνικό του έργου έρχεται σε έντονη αντίθεση με το πλούσιο συναισθηματικό μωσαϊκό που «υφαίνουν» οι ηθοποιοί, αναδεικνύοντας περαιτέρω τη διαρκή επικαιρότητα των θεμάτων του Müller. Κάθε σκηνή είναι μια προσεκτική μελέτη του ψυχολογικού πολέμου των χαρακτήρων, αφήνοντας το κοινό να αναλογιστεί την αυθεντικότητα του «εγώ», σε έναν κόσμο που εξυμνεί την αρτιότητα. Γίνεται εν τέλει ένας καθρέφτης για το κοινό, αντανακλώντας όχι μόνο τους αγώνες των χαρακτήρων αλλά και τις δικές μας κοινωνικές διαμάχες, που καλύπτονται με το «κοινωνικώς αποδεκτό» πέπλο, αλλά ξεχειλίζουν από το χάος της ωμής ανθρώπινης φιλοδοξίας».

Με αφορμή την Παράσταση, «Τιμάνδρα», η Νάνα Παπαδάκη δίνει τη δική της οπτική για το έργο, σε μια σύντομη συνέντευξη που παραχώρησε στον cityvibes.gr και τον Γιώργο Μαλέκα:

Το έργο “Τιμάνδρα” εξερευνά πολύπλοκα θέματα όπως ο έρωτας, ο πόλεμος και η γυναικεία σεξουαλικότητα μέσα από το αρχαίο σκηνικό του. Ως ηθοποιός, πώς προσεγγίσατε την ενσάρκωση ενός τόσο ιστορικά και συναισθηματικά φορτισμένου χαρακτήρα;

Όπως σωστά λέτε, το έργο εξερευνά τον έρωτα, τον πόλεμο, τη γυναικεία σεξουαλικότητα, αλλά, κυρίως, αναφέρεται στην πολιτική και κοινωνική σύνδεσή τους και για αυτό το επέλεξα. Επειδή, ακριβώς, δεν περιορίζεται σε μια, ακόμη, ερωτική ιστορία, και στη «φόρτιση» που αυτή επιφέρει, αλλά, μέσω αυτής, ανοίγεται στη μεγάλη εικόνα, η οποία ξεκινά απ’ τα βάθη της ιστορίας και φτάνει ως τις μέρες μας. Άρα δεν στέκομαι τόσο στον χαρακτήρα, δεν παίζουμε ψυχολογικό θέατρο, αλλά στην «Ιδέα», δηλαδή σε κάτι που, συνήθως, προσπερνούμε, κυρίως, όταν πρόκειται για μια γυναίκα. Εστίασα, λοιπόν, στη γυναίκα, ως φορέα ιστορικών, κοινωνικών, πολιτικών ζυμώσεων πάνω στο ίδιο της το σώμα και, φυσικά, το μυαλό, μιας και πρόκειται για εταίρα, δηλαδή γυναίκα ερωτική και καλλιεργημένη, δηλαδή ερωτική, επί της ουσίας. Και, κυρίως, ανοιχτή να βαδίσει, με όλο της το είναι, πάνω στο έδαφος της αμφιβολίας. Εκεί εντοπίζω τη δική μου ενσάρκωση της Τιμάνδρας. Ακόμη και «χωροταξικά» βρίσκομαι, επί σκηνής, σε ένα «άδειο» κέντρο,  δίχως κανένα κράτημα από θεατρικό φροντιστήριο, κατευθείαν απεύθυνση στο κοινό ή χορογραφημένη κίνηση. Πάνω σε αυτό το έδαφος καλούμαι να υπάρξω. Η κάθε ενσάρκωση της Τιμάνδρας έχει τη δική της δυσκολία. Στη δική μου εντοπίζω την πύκνωση γύρω από έναν ιστορικό και φιλοσοφικό λόγο που αρθρώνεται πάνω σ’ ένα ανεξερεύνητο έδαφος.  

Άνθρωποι, απ’ όλη την ηθική και πνευματική γκάμα, ζούσαν και στην αρχαιότητα. Υπήρχαν προδότες, ηλίθιοι, έξυπνοι, κουτοπόνηροι, ανοιχτά μυαλά, κλειστά μυαλά, πολιτικοί με όραμα, πολιτικάντηδες, λαοπλάνοι, άνθρωποι έντιμοι, άνθρωποι φοβισμένοι, άνθρωποι τρυφεροί. Τα ίδια όπως και τώρα.

Νάνα Παπαδάκη

Δεδομένου του φιλοσοφικού βάθους του έργου, ποιες προσωπικές ιδέες ή σκέψεις σας επηρέασαν περισσότερο κατά τη διάρκεια της ενσάρκωσης της Τιμάνδρας;

Με απασχόλησε το «συλλογικό όριο» πάνω στο οποίο κινείται η ψυχή και η σκέψη αυτής της γυναίκας. Το όνομά της, που σημαίνει «αυτή που τιμά τον άνδρα», είναι, προφανώς, ειρωνικό, γιατί ποιο άλλο όνομα θα έδιναν οι άντρες σε μια εταίρα, παρά το ότι τους τιμά! Ούτε, επίσης, αποτελεί μια ηρωίδα της αρχαιότητας. Δεν ήταν ηρωίδα, εταίρα ήταν. Και για μένα αυτό έχει μεγάλη σημασία, γιατί συνήθως βλέπουμε την «αρχαιότητα» μέσα από ένα «ηρωικό» πρίσμα. Άνθρωποι, απ’ όλη την ηθική και πνευματική γκάμα, ζούσαν και στην αρχαιότητα. Υπήρχαν προδότες, ηλίθιοι, έξυπνοι, κουτοπόνηροι, ανοιχτά μυαλά, κλειστά μυαλά, πολιτικοί με όραμα, πολιτικάντηδες, λαοπλάνοι, άνθρωποι έντιμοι, άνθρωποι φοβισμένοι, άνθρωποι τρυφεροί. Τα ίδια όπως και τώρα. Δεν ήταν ανώτεροι, επειδή κάποια σπουδαία μυαλά έζησαν, τότε, ανάμεσά τους, ούτε είμαστε εμείς ανώτεροι, επειδή κατεβάζουμε καινούριες εφαρμογές στο κινητό μας. Αλλού είναι το θέμα και το έργο, που συνδυάζει τη γυναίκα, τη φιλοσοφία, το χιούμορ και τον έρωτα, ήταν το πιο κατάλληλο για να μιλήσω για πράγματα που θα έπρεπε, κατά τη γνώμη μου, να είναι αυτονόητα και τα οποία ο συγγραφέας του Θοδωρής Καλλιφατίδης θίγει με απαράμιλλη γλαφυρότητα και μαεστρία. Άλλωστε ο ίδιος, ως καθηγητής φιλοσοφίας, αλλά και σπουδαστής του Θεάτρου Τέχνης, ήταν ο πλέον κατάλληλος για να συνδυάσουμε, επί σκηνής, θέατρο και φιλοσοφία, κάτι που για εμένα είναι ζητούμενο, στην εποχή που ζούμε. Η εμπλοκή μου με την παράσταση ξεκίνησε απ’ την αρχική ιδέα, προχώρησε στην παραγωγή και έφτασε μέχρι την ενσάρκωση μίας εκ των τριών εκδοχών της Τιμάνδρας, κάτι που είχαμε συμφωνήσει με τον συγγραφέα εξαρχής. Η ματιά του Καλλιφατίδη με εκφράζει απόλυτα γιατί είναι πρωτότυπη, βαθιά, πολιτική. Η δραματουργία που μας κατακλύζει δεν δίνει στη γυναίκα τον ρόλο που της αξίζει και, πρωτίστως, δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Δεν γίνεται πάνω στο σώμα μας να εκφράζεται μόνο η απατημένη σύζυγος, η αδίστακτη ερωμένη, η αφοσιωμένη μάνα και άλλα στερεότυπα που προφανώς αφορούν, αντίστοιχα, και στους άντρες. Ούτε γίνεται όταν λέμε σώμα να εννοούμε μόνον το γυναικείο. Και οι άντρες έχουν σώμα, δεν είναι ασώματοι. Στο έργο του Καλλιφατίδη βρήκα μια γυναίκα όμορφη, καλλιεργημένη, δυνατή. Πιο σύγχρονη από πολλές άλλες σύγχρονες εκδοχές της.

Το έργο θίγει επίσης θέματα όπως η ελευθερία και η ουσία της ζωής. Μπορείτε να μοιραστείτε μαζί μας πώς αυτά τα θέματα βρίσκουν απήχηση στο σύγχρονο κοινό, από τη δική σας οπτική γωνία;

Θα μιλήσω πάλι απ’ την οπτική γωνία της δικής μου «ενσάρκωσης» της Τιμάνδρας, που είναι αρκετά σύνθετη. Ας πούμε, σ’ ένα σημείο, αναφέρεται το αν είναι προτιμότερο να έχει κανείς πολλές επιλογές όπως π.χ. να ζει στην Αθήνα ή στο αυστηρό καθεστώς της Σπάρτης. Σκέφτομαι, επηρεαζόμενη απ’ όσα ζούμε, ότι, πλέον, έχουμε φτάσει στο σημείο όλες οι επιλογές που έχουμε να αποτελούν, επί της ουσίας, την ίδια μία και μοναδική επιλογή, αυτή που δεν θα ταράξει τα λιμνάζοντα νερά της κοινωνίας. Όλες οι δραματουργίες τείνουν προς την ίδια κατεύθυνση. Δεν ξέρω λοιπόν και εγώ εάν είμαι ελεύθερη, όπως νομίζω, ή εάν η πληθώρα επιλογών είναι η ίδια, μία και απαράλλακτη, επιλογή που συμφέρει την υπάρχουσα κατάσταση και απλά αλλάζουμε σκηνικά και ρούχα, από θέατρο σε θέατρο, από σκηνή σε σκηνή, αγοράζουμε το ίδιο προϊόν, σε πολλές, φαινομενικά, διαφορετικές εκδοχές, σκεφτόμαστε και κάνουμε όλοι τα ίδια. Επίσης, η ουσία της ζωής, για εμένα, είναι η υπέρβαση και εάν το θέατρο απομακρυνθεί από αυτή του τη λειτουργία, τότε δεν επιτελεί τον ρόλο του, απλά συντηρείται και συντηρεί.  

Την επόμενη φορά που θα επισκεφτεί ένα μνημείο (σ.σ. το κοινό) να σκεφτεί ότι όλοι οι άνθρωποι που ζούσαν τότε και για τους οποίους περηφανεύεται δεν ήταν όλοι ευφυείς, υπήρχαν και «αρχαίοι» βλάκες.

Νάνα Παπαδάκη

“Τι πιστεύετε ότι πρέπει να πάρει το κοινό από την παράστασή σας και το έργο στο σύνολό του;”

Ένα έναυσμα για να δει κανείς την πολύπαθη «αρχαιότητα» διαφορετικά, μέσα απ’ την κοινωνική και πολιτική της σκοπιά, τη γυναίκα ως φορέα «Ιδεών», να δει και, κυρίως, να ακούσει μια όμορφη ιστορία, αρκετά σύνθετη είναι αλήθεια, να αναρωτηθεί αν υπάρχουν κι άλλοι τρόποι να «συγκινείται» στο θέατρο. Την επόμενη φορά που θα επισκεφτεί ένα μνημείο να σκεφτεί ότι όλοι οι άνθρωποι που ζούσαν τότε και για τους οποίους περηφανεύεται δεν ήταν όλοι ευφυείς, υπήρχαν και «αρχαίοι» βλάκες. Να δει τη χώρα ως έναν ζωντανό οργανισμό εν εξελίξει και όχι ως τελειωμένη υπόθεση. Χρειάζεται απ’ όλους μας καθημερινή εγρήγορση. Και πιστεύω ότι έργα που φέρνουν τη φιλοσοφία στη σκηνή είναι εξαιρετικά χρήσιμα προς αυτή την κατεύθυνση.

Σε ευχαριστούμε πολύ!
Επιμέλεια Συνέντευξης: Γιώργος Μάλεκας

Με αφορμή την επερχόμενη παράσταση “Τάξη” (πληροφορίες στο τέλος του άρθρου), οι πρωταγωνιστές παραχώρησαν στο cityvibes.gr και το Γιώργο Μαλέκα μια σύντομη συνέντευξη, βάζοντας μας στο κλίμα των επόμενων ημερών.

Για τον δάσκαλο (κ. McCafferty):

Ως ενδιάμεσος στο έργο, πώς ο χαρακτήρας σας πλοηγείται στις δύσκολες δυναμικές μεταξύ του σχολικού συστήματος και των γονικών προσδοκιών;”

Αιμίλιος Καλογερής:

Ο McCafferty, ο δάσκαλος του έργου, προσπαθεί να συμβάλλει σε μια όσο το δυνατόν καλύτερη εικόνα των μαθητών του στο σχολείο και νοιάζεται για την εξέλιξή τους αργότερα. Σκοπός του ως εκπαιδευτικός είναι η μετάδοση της γνώσης, η καλλιέργεια, η βελτίωση της συμπεριφοράς των παιδιών και επιδιώκει μια εποικοδομητική συνεργασία μεταξύ σχολείου και οικογένειας.

Ίσως όμως, λογαριάζει χωρίς τον ξενοδόχο! Επειδή ακριβώς οι στόχοι που θέτει ως εκπαιδευτικός είναι πολύ υψηλοί, δεν λαμβάνει όσο θα έπρεπε υπόψη του την απαξίωση των προτάσεών του από τους γονείς των μαθητών, οι οποίοι κουβαλώντας ακόμα μέσα τους το αίσθημα αποκλεισμού λόγω των  ακατάλληλων μεθόδων μάθησης της δικής τους εποχής και τη γεύση της αποτυχίας έχουν κάθε λόγο να υποπτεύονται τις σύγχρονες και εξελιγμένες εκπαιδευτικές μεθόδους επίλυσης των μαθησιακών προβλημάτων ως καταστροφικές για το παιδί τους που θα μπορούσαν να το στιγματίσουν για όλη του τη ζωή.

Από τον χειρισμό του θέματος στο έργο ΤΑΞΗ των Ιζόλτ Γκόλντεν και Ντέιβιντ Χόραν καταλαβαίνουμε πως άσχετα από τις προθέσεις του δασκάλου, την επάρκεια, και το ψυχικό του δόσιμο στην αντιμετώπιση των μαθησιακών δυσκολιών των μαθητών του, τα όρια της επιρροής του στην διαμόρφωση των δυνατοτήτων των παιδιών καθορίζονται από τους γονείς και το οικογενειακό περιβάλλον του μαθητή. Γι’ αυτό ούτε ευδιάκριτα είναι, ούτε ξεκάθαρο είναι το πότε λειτουργούν θετικά, ανασταλτικά ή ακόμα και καταστρεπτικά.

Οι προσβολές που εκτοξεύει (σ.σ. ο Μπράιαν) απέναντι στον καθηγητή, εμποτισμένες από το αίσθημα της προσωπικής του αποτυχίας ως μαθητή, ως μηχανικού, ως πατέρα και ως συζύγου, παρά τις φοβερές προσπάθειες που έχει κατά καιρούς καταβάλει, τον οδηγούν  σε ένα παραλήρημα εχθρότητας και αντιδεοντολογικής συμπεριφοράς.

Παναγιώτης Νικολιδάκης

Για τον Brian Costello (πατέρας): 

“Στην “Τάξη”, ο χαρακτήρας σας αντιμετωπίζει σημαντικές διαφωνίες με τις εκπαιδευτικές αποφάσεις που λαμβάνονται για τον γιο του. Πώς η προοπτική του χαρακτήρα σας αμφισβητεί τις παραδοσιακές απόψεις για την εκπαίδευση;

Παναγιώτης Νικολιδάκης:

Ο Μπράιαν διαφωνεί με τις εκπαιδευτικές μεθόδους διδασκαλίας καθώς πιστεύει πως το σχολείο δεν δίνει λόγο στον μαθητή, δεν αφουγκράζεται τις ανησυχίες του και δεν νοιάζεται για τις προσωπικές του φιλοδοξίες. Το βλέπει σαν ένα κλειστό σύστημα χωρίς ανάσα διαφυγής, κάτι σαν φυλακή δηλαδή. Κατηγορεί μάλιστα το σχολείο πως καθορίζει την στάση του απέναντι στους μαθητές λαμβάνοντας υπόψη όχι την πρόοδό τους στα μαθήματα αλλά την κοινωνική θέση των γονιών τους, την οικονομική τους κατάσταση και την επαγγελματική τους καταξίωση. Κατ’ ουσίαν ο Μπράιαν αναπτύσσει μια επιχειρηματολογία που έχει να κάνει με τα αισθήματα προκατάληψης και την έλλειψη εμπιστοσύνης προς τους δασκάλους, που προέρχεται από τα δικά του δύσκολα μαθησιακά χρόνια, την ανάμνηση των οποίων δεν μπόρεσε να ξεπεράσει ποτέ. Διατείνεται πως η ποιότητα της εκπαίδευσης δεν είναι εφάμιλλη των προσδοκιών ενός μαθητή καθώς το σχολείο στερείται κοινωνικής δικαιοσύνης. Οι προσβολές που εκτοξεύει απέναντι στον καθηγητή, εμποτισμένες από το αίσθημα της προσωπικής του αποτυχίας ως μαθητή, ως μηχανικού, ως πατέρα και ως συζύγου, παρά τις φοβερές προσπάθειες που έχει κατά καιρούς καταβάλει, τον οδηγούν  σε ένα παραλήρημα εχθρότητας και αντιδεοντολογικής συμπεριφοράς.

Για τη Donna Costello (Μητέρα):

“Ο χαρακτήρας σας στην “Τάξη” εκφράζει φόβους για τον στιγματισμό του παιδιού της. Τι πιστεύετε ότι λέει αυτό το έργο για τις κοινωνικές πιέσεις που αντιμετωπίζουν οι γονείς στην αντιμετώπιση των εκπαιδευτικών αναγκών των παιδιών τους;”

Ρίτα Μαρτσάκη

Η Ντόνα μπαίνοντας μέσα στην σχολική αίθουσα αυτομάτως της έρχονται μνήμες από τα δικά της παιδικά χρόνια και την τραυματική εμπειρία που είχε ως μαθήτρια αυτού του σχολείου. Μνήμες που, όπως αντιλαμβανόμαστε κατά τη διάρκεια του έργου, την έχουν στιγματίσει και καθορίσει. Έχοντας ζήσει και η ίδια τα σχολικά της χρόνια ως ένα παιδί με μαθησιακές δυσκολίες, δυσκολεύεται να διαχειριστεί το θέμα που θίγει ο δάσκαλος και θεωρεί τον εαυτό της υπεύθυνο για το πρόβλημα του παιδιού της. Νιώθει ανεπαρκής και αποτυχημένη παρ’ όλο που είναι η μόνη που καταβάλλει προσπάθειες να τον διαβάσει και να τον βοηθήσει.

Στο άκουσμα από το στόμα του δασκάλου ότι ο γιος της χρειάζεται σχολικό ψυχολόγο αναβιώνουν οι δικές της αγωνίες και φόβοι που είχε ως μαθήτρια του ίδιου σχολείου. Και είναι όλα αυτά τα παιδικά τραύματα που την κάνουν σήμερα να μην μπορεί να εμπιστευτεί το εκπαιδευτικό σύστημα και τον τρόπο που λειτουργεί. Στα χρόνια που η ίδια ήταν μαθήτρια δεν βρέθηκε κάποιος να τη βοηθήσει, να την κατευθύνει, έχασε μια χρονιά εξαιτίας του άρρωστου πατέρα της για να τον φροντίζει και έπειτα μπήκε σε μια τάξη για παιδιά με ειδικές ανάγκες, πράγμα το οποίο την έκανε να αισθανθεί πως ήταν ένα «τούβλο», όπως μαθαίνουμε από το στόμα του Μπράιαν. Τώρα ως ενήλικας και μητέρα προσπαθεί να αποβάλλει αυτές τις σκέψεις και να κοιτάξει να βοηθήσει το παιδί της που τη χρειάζεται. Αντιλαμβάνεται όμως ότι δε μπορεί να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις των μαθημάτων.

Ο τρόπος που ο δάσκαλος μεταφέρει στους γονείς το πρόβλημα του γιου τους ενισχύει τα αρνητικά τους συμπλέγματα καθώς ως γονείς κουβαλούν πολλά κατάλοιπα μέσα τους από τα δικά τους μαθησιακά χρόνια. Δεν μπορούν να κατανοήσουν τις αγαθές προθέσεις του δασκάλου τον οποίο αντιμετωπίζουν με επιφύλαξη και καχυποψία, με αποτέλεσμα να δημιουργούνται συγκρούσεις και παρεξηγήσεις. Το έργο μας δείχνει  ότι η ευθύνη για την πρόοδο ενός παιδιού εξαρτάται από τους δύο αυτούς παράγοντες,  το εκπαιδευτικό σύστημα και το οικογενειακό περιβάλλον. Επίσης μας δείχνει πως το μορφωτικό επίπεδο των γονιών μπορεί να έχει καθοριστική σημασία στην εξέλιξη του παιδιού τους μέσω της επιρροής που ασκούν σε οικογενειακό επίπεδο. Το εκπαιδευτικό σύστημα από την άλλη με την άκαμπτη οργάνωσή του δεν καταφέρνει πολλές φορές να αξιοποιήσει τις δυνατότητες ενός παιδιού, με αποτέλεσμα το παιδί να αφήνεται στη μοίρα του.

Σας ευχαριστούμε πολύ και καλή επιτυχία!
Επιμέλεια Συνέντευξης: Γιώργος Μαλέκας

Με αφορμή την παράσταση «Ο Συνεργός», του Γιώργου Χριστοδούλου, στο θέατρο «Επί Κολωνώ», η Μαρία Προϊστάκη, στο ρόλο της Τασούλας, παραχώρησε στο cityvibes.gr και το Γιώργο Μαλέκα, μια συνέντευξη για τη δική της οπτική πάνω στο έργο!

Μελετώντας το κείμενο του Γ. Χριστοδούλου, ποια ήταν τα πρώτα σου συναισθήματα; Πώς βλέπεις το εγχείρημά του;

Μ: «Κατάλαβα αμέσως ότι πρόκειται για ένα πολύ δυνατό έργο. Θυμάμαι βρήκα όλους τους χαρακτήρες εξαιρετικά ενδιαφέροντες και ήμουν στην άκρη της καρέκλας μου μέχρι το τέλος. Στο τέλος συγκινήθηκα, προβληματίστηκα, ανακουφίστηκα, όλα μαζί. Θαυμάζω το Γιώργο για αυτή την ικανότητα του να δημιουργεί τόσο άρτιες ιστορίες, να γράφει χαρακτήρες πολύ ανθρώπινους σε ακραίες συνθήκες και να μπορεί να εμβαθύνει και στα δύο φύλα εξίσου. Είναι κάτι με το οποίο ασχολείται εδώ και χρόνια, η συγγραφή θεατρικών έργων, και απλώς τώρα αισθάνθηκε άνετα να επικοινωνήσει και αυτή του την ιδιότητα με το κοινό.»

Η ανικανότητα των αρχών να πάρουν στα σοβαρά αυτού του είδους τα εγκλήματα είναι απελπιστική. Η δε αύξηση των γυναικοκτόνων, των ανδρών δηλαδή που πιστεύουν ότι έχουν αυτό το δικαίωμα είναι τρομακτική και απόλυτα εξοργιστική

Μαρία Προϊστάκη

Είχες ακούσει πριν το κείμενο, για την υπόθεση αυτή; Πώς σε έκανε να νιώσεις; 

Μ: «Φυσικά. Νομίζω όλοι την είχαν παρακολουθήσει και είχαν σοκαριστεί. Ήταν από τις πρώτες γυναικοκτονίες που καταγράφηκαν τόσο έντονα στη μνήμη του κοινού και νομίζω η πρώτη που ο γυναικοκτόνος είχε επιλέξει να είναι στα φώτα της δημοσιότητας κατά τη διαλεύκανση του εγκλήματος. Από τότε ακολούθησαν το παράδειγμα του και άλλοι. Και από τότε δυστυχώς μαθαίνουμε για πολλές γυναικοκτονίες, πιο πολλές απ’ όσες μπορούμε να αντέξουμε. Τότε είχα σοκαριστεί. Τώρα είμαι εξοργισμένη και βαθιά απογοητευμένη. Η ανικανότητα των αρχών να πάρουν στα σοβαρά αυτού του είδους τα εγκλήματα είναι απελπιστική. Η δε αύξηση των γυναικοκτόνων, των ανδρών δηλαδή που πιστεύουν ότι έχουν αυτό το δικαίωμα είναι τρομακτική και απόλυτα εξοργιστική».

Μίλησε μας για τον ρόλο της Τασούλας… Τι σου έκανε περισσότερη εντύπωση στο χαρακτήρα της;

Μ: «Η Τασούλα είναι η γυναίκα του Αποστόλη, του ανθρώπου δηλαδή που μέσα σ’ ένα βράδυ αποφασίσει να βοηθήσει τον ξάδερφο του και γυναικοκτόνο στην εξαφάνιση του πτώματος της Βίκης. Η Τασούλα επίσης είναι παιδική φίλη της Βίκης και έχει πολύ στενή σχέση και με τη μάνα της Βίκης.
Η Τασούλα είναι μια γυναίκα με δυνατότητες για πολλά πράγματα, για αγάπη, για σπουδές, για εργασία αλλά για τους δικούς της λόγους και από τους δικούς της δαίμονες, βρίσκεται να περνάει τη ζωή της στο σπίτι, ως σύζυγος του Αποστόλη.
Τα διλήμματα που αντιμετωπίζει την υπερβαίνουν και κατρακυλάει κι αυτή σε ένα μονοπάτι που δεν επέλεξε.
Μου έκανε τρομερή εντύπωση το πως αντιδράει όταν μαθαίνει το κακό που έχει συμβεί και το τι κάνει αφότου αποκαλυφθεί η αλήθεια σε όλους.»

Τι θα ήθελες να επικοινωνήσεις με το ρόλο σου στο κοινό;

Μ: Μέσα από το ρόλο μου λέω στο κοινό «Αγαπήστε. Αλλά πρώτα απ’ όλα αγαπήστε τον εαυτό σας. Προστατέψτε αλλά πρώτα απ’ όλα προστατέψτε τον εαυτό σας. Ξυπνήστε. Μιλήστε. Πάντα υπάρχουν επιλογές. Κι εκεί που δεν υπάρχουν, υπάρχουν. Κι όταν δεν καταφέρετε να κάνετε τίποτα σωστό, παραδεχτείτε το. Δηλώστε αδυναμία. Σταθείτε στο ύψος σας και αναλάβετε την ευθύνη σας.»

Πώς κυλάει η συνεργασία σου με τους συμπρωταγωνιστές σου; 

Μ: «Οι τρεις άνθρωποι με τους οποίους βρίσκομαι επί σκηνής είναι εξαιρετικοί ηθοποιοί, είναι ιδανικοί για τους ρόλους που ερμηνεύσουν και είναι τύχη να τους συναντώ κάθε βράδυ και να χτίζουμε αυτή την ιστορία μαζί. Είμαστε συνοδοιπόροι. Αυτή η ιστορία μας έφερε κοντά και γι’ αυτό πάντα θα υπάρχει μια μυστική συνομωσία μεταξύ μας».

Σε ευχαριστούμε πολύ, Μαρία!
Επιμέλεια Συνέντευξης: Γιώργος Μαλέκας

«Τόσο η ζήλια όσο και ο φθόνος είναι εντελώς διαφορετικά συναισθήματα. Η ζήλια είναι η επιθυμία γι’ αυτό που ανήκει σε κάποιον άλλο, ενώ ο φθόνος είναι ο φόβος ότι ο άλλος θα μας πάρει αυτό που έχουμε. Έχουν και τα δύο το ίδιο διαβρωτικό αποτέλεσμα στην καρδιά.»
Τόμας Μουρ

📌 Πού: Θέατρο Άβατον, Ευπατριδών 3, Κεραμεικός, τηλ.: 210 34 12 689
📅 Πότε: Από 6 Απριλίου και κάθε Σάββατο στις 21:00 και Κυριακή στις 19:00 (έως και 21/4)
💵 Εισιτήρια: 15 € (γενική είσοδος) και 12 € (μειωμένο)
Προπώληση: MORE.COM και τηλεφωνικά στο: 210 34 12 689
Διάρκεια: 70’ χωρίς διάλειμμα

Η Θεατρική Ομάδα “New Lab Theatre Company” παρουσιάζει, σε πανευρωπαϊκή πρεμιέρα, το έργο της Πάμελα Πράθερ, “MultiMedea”. Τρεις γυναίκες καταθέτουν επί σκηνής τα τραύματα της γυναικείας ψυχοσύνθεσης, μέσα από την κοινωνική ταυτότητα στην πορεία των αιώνων. Μέσα από την καθημερινότητά τους προβάλλουν την επιθυμία τους για ζωή γεμάτη ισότητα, δημιουργικότητα και ευτυχία.

Λίγα λόγια για την πλοκή

Το έργο είναι γραμμένο γύρω από το αρχέτυπο της Μήδειας και εμπλουτίζεται δραματουργικά με τις αληθινές ιστορίες δύο άλλων γυναικών που ακολούθησαν την ίδια πορεία με την ηρωίδα της ελληνικής Μυθολογίας.

Η Μήδεια, η Σούζαν Σμιθ και η Φούμικο Κιμούρα εμπλέκουν τις επιθυμίες τους, τα όνειρά τους και το πάθος τους για τον έρωτα. Αντιμετωπίζουν το εμπόδιο της απιστίας και την πρόκληση της ζήλιας και του φόνου, προκειμένου να επιβιώσουν από την σφοδρή ανάγκη για αγάπη και αφοσίωση. Η εσωτερική σύγκρουση και η ανάγκη για απόδοση δικαιοσύνης δίνουν μια σκοτεινή πλευρά στις ιστορίες και τις σηματοδοτούν ως δείγματα κοινωνικής απαξίωσης και αναξιότητας.

Πώς θα βρουν οι ηρωίδες την ισορροπία τους προκειμένου να φτάσουν στην ουσία της ύπαρξης των ρόλων τους και των αξιών που φέρουν προγονικά; Πόσο βοηθούν τα ερεθίσματα που απλώνει ο κάθε πολιτισμός στην καθημερινή ζωή των ηρωίδων; Πόσο διαφορετική είναι η ματιά της δικαιοσύνης στους ορίζοντες πέρα από τα σημεία του ορίζοντα της Δύσης;

Σκηνοθετικό σημείωμα

«Η Μήδεια σ’ αυτό το έργο είναι ένας χάρτης της παγκόσμιας θηλυκότητας που προκαλείται από τη βίαιη και σαρωτική αρσενική ενέργεια της κατάκτησης και της διείσδυσης. Τρεις γυναίκες συγχρονίζονται και με μια φωνή καταθέτουν την αδικία και την απιστία ως τα πιο ασυγχώρητα τραύματα της γυναικείας ψυχοσύνθεσης. Η μια μιλά μέσα από την άλλη και όλες μαζί φτιάχνουν μια ιστορία, με μια αρχή και ένα τέλος. Η συγγραφέας δεν ασχολείται με την εκδίκηση, αλλά με τη γενεσιουργό αιτία της δυστυχίας που οδηγεί στην απιστία και τη ζήλια. Υπάρχει ποιητικός λόγος μέσα στον σύγχρονο τόνο της ομιλίας των τριών γυναικών, κρατώντας έτσι τον χρόνο και τον τόπο της κάθε ηρωίδας. Ελλάδα, Αμερική, Ιαπωνία…
Η πρωτότυπη μουσική της Καλλιρρόης Ραουζαίου συντροφεύει τις υπάρξεις των τριών γυναικών και τις παρουσιάζει μέσα από ιδιαίτερες μελωδικές διαδρομές. Οι πολιτισμικές συνθέσεις ζωγραφίζουν την ενότητα, την παγκοσμιότητα και την ομοιότητα των ανθρώπων, πέρα από τα όρια του δικού τους ορίζοντα. Ταξίδι αιθέριο».

Όλγα Τζωρτζ

Βιογραφικό συγγραφέα
Η Πάμελα Πράθερ είναι θεατρική συγγραφέας, Coach Φωνής και Υποκριτικής τέχνης. Υπήρξε καθηγήτρια στο Yale School of Drama και στο NYU. Υπήρξε πρόεδρος της Ένωσης Εκπαιδευτών Φωνής και Λόγου (VASTA). Έχει εκπαιδεύσει ηθοποιούς στο Yale School of Drama, στο πρόγραμμα BFA του Playwright’s Horizon του NYU, στο UCLA, στο Marymount Manhattan College, στο AMDA και στο The School for Film and Television.

Ταυτότητα παράστασης
MultiMedea
Της Πάμελα Πράθερ
Πρεμιέρα: 6 Απριλίου

Μετάφραση: Άρλα Φύτρου
Δικαιώματα μετάφρασης: Όλγα Τζωρτζ
Σκηνοθεσία: Όλγα Τζωρτζ
Παίζουν: Ειρήνη Τσώλη, Ιωάννα-Μαρία Μπατή, Βασιλική Βλάχου
Σκηνικά – Κοστούμια: Γιάννης Κρητικόπουλος
Μουσική: Καλλιρρόη Ραουζαίου
Φωτισμοί: Κατερίνα Μαραγκουδάκη
Φωτογραφίες: Μαρία Τσώλη
Βίντεο: Ευάγγελος Βροχίδης
Έντυπα: Μόσχα Μάρκου
Προβολή και Επικοινωνία: Βάσω Σωτηρίου – We Will

📌 Πού: Roi Mat, Λευκωσίας 5, Πλατεία Αμερικής
📅 Πότε: Από Σάββατο 6 Απριλίου και κάθε Σάββατο και Κυριακή (έως 28 Απριλίου) στις 18:00
Είσοδος ελεύθερη- Απαραίτητη η κράτηση θέσεων
☎️ Τηλέφωνο κρατήσεων: 6945136190
Διάρκεια: 90’

ΆΓΙΟΣ: Το ρίσκο δεν είναι για όλες τις ώρες, δεν είναι για όλες τις καταστάσεις και σίγουρα δεν είναι για όλους τους ανθρώπους.
ΨΗΛΟΣ: Πάλι δεν σε πιάνω.

Για τέσσερα Σαββατοκύριακα του Απριλίου, το ιστορικό μπιλιαρδάδικο Roi Mat στην πλατεία Αμερικής θα μεταμορφωθεί σε θέατρο. Οι ηθοποιοί σε παίχτες και οι θαμώνες σε θεατές, χάρη στη site-specific παράσταση του Γιώργου Κλεάνθους, «ΡΟΥΑ ΜΑΤ».

Μέσα σ’ έναν χώρο ιστορικό, που συμπληρώνει φέτος 50 χρόνια λειτουργίας, από τα τραπέζια του οποίου έχουν περάσει μεταξύ άλλων ο Θεοδωράκης, ο Κόκοτας και ο Παπακωνσταντίνου, οι τρεις χαρακτήρες του έργου-ο Ψηλός, ο Άγιος και Μικρός θα παίξουν τη δική τους αξέχαστη παρτίδα.

Λίγα λόγια για την πλοκή
Ένας δια βίου θαμώνας προετοιμάζεται με τον μαθητή του για τη συμμετοχή τους σε κάποιο τοπικό τουρνουά μπιλιάρδου. Όλα κυλούν ομαλά, όταν ένας από τους παλιούς παίχτες του μαγαζιού κάνει την εμφάνισή του ανατρέποντας όλες τις ισορροπίες…
Μια παράσταση εμπνευσμένη από το αυθεντικό μπιλιαρδάδικο της πλατείας Αμερικής, Roi Mat, που μιλά με τρυφερότητα και σαρκαστικό χιούμορ για τη φιλία, τη μοναξιά, τη νοσταλγία και τη ματαιότητα, με τις συγκρούσεις ανάμεσα στους χαρακτήρες να είναι εκρηκτικές. Σαν το πρώτο «σπάσιμο» μιας παρτίδας μπιλιάρδου…

Σημείωμα συγγραφέα/σκηνοθέτη
«Η αγαπημένη αίθουσα διασκέδασης, το μυστηριώδες Roi Mat δεν είναι απλώς ένα μπιλιαρδάδικο. Είναι ένας θρύλος, ένας μύθος, ένας κόσμος ονείρων που είναι χαραγμένος στις αναμνήσεις των ανθρώπων που τον έχουν επισκεφθεί, που το έχουν ζήσει, που έχουν μεγαλώσει μέσα σε αυτό. Και φέτος, που γιορτάζει τα 50 χρόνια λειτουργίας του, εμπνευσμένος από την ιστορία του, αποφάσισα με την ομάδα μου ν’ ανεβάσουμε την ομώνυμη παράσταση. Ένα σύγχρονο έργο, που ακολουθεί τρεις χαρακτήρες, δια βίου θαμώνες του. Το ύφος του έργου είναι κωμικοτραγικό και με αφορμή το μπιλιάρδο και τις περιπέτειες των ηρώων μιλάει για θέματα φιλίας, εξουσίας, μοναξιάς και ματαιοδοξίας».

Γιώργος Κλεάνθους

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
ΡΟΥΑ ΜΑΤ
Του Γιώργου Κλεάνθους
Πρεμιέρα: 6 Απριλίου

Κείμενο-Σκηνοθεσία: Γιώργος Κλεάνθους
Ερμηνεύουν: Σωτήρης Δούβρης, Μιχάλης Καλιότσος, Γιάννης Σέρρης
Σκηνογραφία-Ενδυματολογία: Νεκταρία Ηλιάκη
Φωτισμός: Νίκος Σέμπος
Μουσική: Αλέξιος Αλεξόπουλος
Σχεδιασμός αφίσας: Χριστίνα Κατσαρέα
Trailer: Μάνος Μακρυγιαννάκης
Προβολή και Επικοινωνία: Βάσω Σωτηρίου-We Will