Στην ιστορία της ανθρωπότητας διαχρονικά, υπάρχει η έμμονη προσπάθεια της κοινωνίας να επιβάλει μια φόρμα-δίπολο φύλων, ως βάση για την διαμόρφωση μιας συγκεκριμένης/προδιαγεγραμμένης κοινωνικής ταυτότητας των ανθρώπων. Επιχειρείται η συμμόρφωση στις κλειστές έννοιες της αρρενωπότητας ή της θηλυκότητας στη διαμόρφωση της αντίληψης των μελών της τόσο για το φύλο τους όσο και την αλληλεπίδρασή τους με τα υπόλοιπα μέλη της κοινωνίας.
Η έξωθεν διαμορφωμένη και επιβεβλημένη αυτή ψευδής κοινωνική ταυτότητα, η προσαρμοσμένη στα συγκεκριμένα έμφυλα καλούπια συμπεριφοράς, λειτουργεί αφ’ ενός σαν ένα κέλυφος προστασίας από την επικριτική ματιά του στενότερου αλλά και ευρύτερου περιβάλλοντος, ενώ ταυτόχρονα αποτελεί ένα τεράστιο περιορισμό έκφρασης της προσωπικότητας του ατόμου.
Η διαδικασία της ρήξης, του σπασίματος του κελύφους αυτού, η απελευθερωτική επιλογή της εξόδου, είναι μια διαδικασία προσωπική, πολύπλοκη και πολύπλευρη, που μέσα από τις όποιες δυσκολίες, συντελεί στην απόρριψη της «φυσιολογικότητας» των έμφυλων ρόλων, την πραγματική συνάντηση του ατόμου με τον αληθινό του εαυτό και την αποδοχή μοναδικότητας του. Με αφορμή τα 20 χρόνια Athens Pride, ο καλλιτέχνης Δημήτρης Αστερίου με μέσο την ζωγραφική και την γλυπτική, αφηγείται ιστορίες ανθρώπων στην προσπάθειά τους αυτή να έρθουν σε επαφή με την φύση τους, να την αναγνωρίσουν και να επιτρέψουν στους/στις/στα εαυτούς/ές/ά τους να επικοινωνήσουν στο περιβάλλον τους.
Με έντονα, ζεστά χρώματα και πληθώρα υλικών -ακρυλικά, λάδια, μαρκαδόροι, ακουαρέλες, ξύλα, κόλλες και ready mades- σε έργα μεγάλων διαστάσεων και γλυπτές εγκαταστάσεις γυμνά σώματα μοναχικών εφήβων, ομόφυλων ζευγαριών, τρανς αγοριών και κοριτσιών, μέσα από ένα πλήθος συμβόλων μας καλούν να γίνουμε συμμέτοχοι σ’ αυτό το ταξίδι.
Άνθρωποι διχασμένοι ανάμεσα στην σωματικότητα της φύσης τους και τις ιδεοληψίες της κοινωνίας, μεταμορφώνονται: τα κεφάλια τους γίνονται κουτιά που φυλακίζουν την σκέψη ασφυκτικά, ενώ κάποια άλλα γίνονται σπίτια -σύμβολα του καλλιτέχνη της πορείας προς την ωριμότητα τους και την ολοκλήρωση τους- σπάζουν το κέλυφος και μεταμορφώνονται σε απελευθερωμένα και περήφανα κυπαρίσσια που διεκδικούν την ασφάλεια και την ελευθερία την χαρά τής ζωής με σιγουριά και αυτοπεποίθηση.
Συντελεστές/τριες/ά: Εικαστικός ζωγράφος: Αστερίου Δημήτριος ΔΙΟΡΓΑΝΩΣΗ: HUMAN CAST & Athens Pride Επιμέλεια έκθεσης: Αικατερίνη Κονταρίνη, Μαίρη Σακελλαρίου, Νάσος Κατσιαούνης Τίτλοι έργων από τον ποιητή: Μύρων μ. Παβένος
Τόπος / ημερομηνίες και ώρες λειτουργίας της έκθεσης: Aίθουσα Αποθήκη της Τεχνόπολις του Δήμου Αθηναίων
Προσβασιμότητα εκδήλωσης: Η Τεχνόπολη είναι πλήρως προσβάσιμη σε άτομα με αμαξίδιο. Οι χώροι είναι κυρίως εξωτερικοί και επίπεδοι. Ο κοντινότερος σταθμός μετρό είναι ο «Κεραμεικός» (Γραμμή 3 – Μπλε), σε απόσταση 50 μέτρων από την είσοδο στην οδό Ιάκχου, με διαθέσιμο ασανσέρ και προσβάσιμη τουαλέτα. Εξυπηρέτηση με λεωφορεία και τρόλεϊ παρέχεται από τη στάση «Φωταέριο» στην οδό Πειραιώς, με πρόσβαση στις γραμμές 049, 815, 838, 914, Β18, Γ18 και το τρόλεϊ 21. Δεν υπάρχει διαθέσιμος χώρος στάθμευσης εντός Τεχνόπολις· προτείνεται η χρήση Μέσων Μαζικής Μεταφοράς ή κοντινών ιδιωτικών πάρκινγκ.
«ΣΕΛΙΔΕΣ» των Γιώργου Βούλγαρη & Γιάννη Μακρυνόρη | Έρχεται στο Κινηματοθέατρο «ΝΕΑ ΕΛΒΕΤΙΑ» (πρώην “ΛΟΥΙΖΑ”)
Επτά μονόπρακτα. Επτά διαφορετικοί κόσμοι. Επτά ”ΣΕΛΙΔΕΣ” με έναν κοινό παρονομαστή: Τον άνθρωπο και την αέναη, σχεδόν αδέξια, αλλά πάντα γνήσια αναζήτησή του για την αγάπη.
Η ολοκαίνουργια θεατρική δουλειά του δημοφιλούς σκηνοθετικού διδύμου Βούλγαρη-Μακρυνόρη μετά την τεράστια επιτυχία του έργου τους ‘’ΚΡΑΥΓΕΣ’’ και της θεατρικής τους ομάδας “THE SHAPES” , μας προσκαλεί σε ένα ταξίδι μέσα από επτά κωμικοτραγικά στιγμιότυπα, όπου το γέλιο και η συγκίνηση συνυπάρχουν, όπως και στην ίδια τη ζωή. Πρόσωπα καθημερινά, οικεία, άλλοτε αστεία, άλλοτε εύθραυστα, ξεδιπλώνουν μπροστά μας τις πιο μύχιες επιθυμίες και τις πιο αδέξιες προσπάθειες να αγαπήσουν και να αγαπηθούν. Σε ένα πολυπρισματικό θεατρικό έργο με άξονα το χιούμορ, την ευαισθησία και την δραματική ένταση, η παράσταση αναδεικνύει την ανάγκη για σύνδεση και τις συχνά αδέξιες αλλά αυθεντικές εκφάνσεις του έρωτα. Μια σκηνική αφήγηση που ισορροπεί ανάμεσα στο γέλιο και τη συγκίνηση, με επίκεντρο τον άνθρωπο στην πιο αληθινή του μορφή. Ποτέ ο εγωισμός δεν ήταν τόσο απολαυστικός!
Σκηνικά αντικείμενα : Φωτεινή Σιούτη Ενδυματολογία : The Shapes team Σχεδιασμός φωτισμών και χειρισμός : Γιώργος Βούλγαρης Αφίσα & Digital Video Art : Γιάννης Μακρυνόρης Πρωτότυπη μουσική σύνθεση : Nighthunter
Λευτέρης Βασιλάκης: «Kαι τα δύο τα απολαμβάνω εξίσου (σ.σ. Θέατρο – Τηλεόραση) σαν κάθε φορά να είναι η πρώτη φορά»
Με αφορμή την Παράσταση «Λεμονγκράς», ο ηθοποιός Λευτέρης Βασιλάκης μίλησε στο cityvibes και μοιράστηκε τις σκέψεις του πάνω στο έργο, αλλά και τις υπόλοιπες συνεργασίες του:
Το «Λέμονγκρας» βασίζεται σε αληθινή ιστορία και εξερευνά θέματα όπως τα οικογενειακά μυστικά και η επίδραση του παρελθόντος στο παρόν. Πώς επηρέασε αυτή η βάση την ερμηνεία σου και την προσέγγισή σας στον ρόλο;
“Την αλήθεια την «φτιάχνει» κανείς ακριβώς όπως φτιάχνει και το ψέμα”, είχε πει ο Ελύτης. Και είναι ακριβώς αυτός ο τρόπος να κάνεις θέατρο είτε πρόκειται για αληθινή ιστορία είτε για μυθοπλασία. Στο Λέμονγκρας έχουμε συνδυασμό και τον δύο – βασισμένη σε μια αληθινή ιστορία η Ηρώ έγραψε ένα έργο της φαντασίας. Η προσέγγιση και η ερμηνεία ενός ρόλου έχει πάντα την ίδια διαδρομή: μελέτη – παρατήρηση – δοκιμή – εξάσκηση. Tο τι μένει, εξαρτάται από το τι εξυπηρετεί πρώτον την εξέλιξη της ιστορίας και δεύτερον την συνύπαρξη του ρόλου με τους άλλους ήρωες τις ιστορίας και το αντίστροφο.
Εκτός από το θέατρο, σε έχουμε δει και τηλεοπτικά. Πώς διαφέρει η εμπειρία του θεάτρου από την τηλεόραση για εσένα , και ποιο από τα δύο σου προσφέρει μεγαλύτερη δημιουργική ικανοποίηση;
Όσο πιο πολύ έχεις δουλέψει στο θέατρο και έχεις εξασκηθεί στο σώμα,στη φωνή,στα εκφραστικά σου μέσα και στα συναισθηματικά σου αποθέματα τόσο πιο αποτελεσματικός θα είσαι στους γρήγορους ρυθμούς που απαιτεί ένα τηλεοπτικό γύρισμα. Kαι τα δύο τα απολαμβάνω εξίσου σαν κάθε φορά να είναι η πρώτη φορά.
Πώς κυλάει η συνεργασία σου με την Ηρω καθώς και με την υπόλοιπη ομάδα;
Είναι η δεύτερη χρονιά που συνεργάζομαι με την Ηρω – αυτή την φορά σε δικό της έργο και δική της σκηνοθεσία. Η Ηρώ είναι ένα υπέροχο πλάσμα γεμάτο ευγένεια ,καλοσύνη ,δοτικότητα και ταλέντο.Χαρακτηριστικά που διακρίνεις εντός και εκτός σκηνής. Είναι απόλαυση να την συναντώ επι σκηνής και μεγάλη χαρά να συνδημιουργώ με την υπόλοιπη ομάδα που σφύζει από ταλέντο,καλή διάθεση και συναδελφικό σεβασμό.
Έρχεται ο Φεβρουάριος και μαζί του η γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου. Η γιορτή του έρωτα. Η ημέρα των ερωτευμένων. Η επίσημη μέρα για λουλούδια, καρδούλες, αρκουδάκια, σοκολατάκια, μπαλονάκια, γλυκά λογάκια.
Η Κατερίνα Βρανά δεν τα πάει πολύ καλά με όλα αυτά. Όχι τον έρωτα. Την ημέρα.
Αν είστε κι εσείς από τα άτομα που τα χαλάει η συγκεκριμένη μέρα, η Κατερίνα έχει φτιάξει μια παράσταση ειδικά για ‘σας!
Μια παράσταση stand up comedy γεμάτη γέλιο, σάτιρα, βαρύ νταλκά. Γεμάτη μουσική και προσωπικές ιστορίες. Της Κατερίνας και δικές σας.
Σ’ αυτή την απολαυστική stand up comedy παράσταση, η κορυφαία κωμικός θ’ αναλύσει καυτά ζητήματα, όπως:
Γιατί τα σοκολατάκια θεωρούνται τροφή του έρωτα; Γιατί να μην θεωρείται, ας πούμε, το σουβλάκι ή η πίτσα ή-ακόμη καλύτερα-μια ωραία καρμπονάρα; Γιατί να υπάρχει γιορτή των ερωτευμένων όταν, θα έλεγε κανείς ότι οι χωρισμένοι έχουν περισσότερη ανάγκη από κεφάτες δραστηριότητες; Κι, επιτέλους, γιατί να υπάρχει αυτή η γιορτή, ε;;; Αν είστε σε σχέση ή και όχι. Αν είστε φρεσκοχωρισμένοι-ες-α. Αν αγαπάτε ή αν είστε ελεύθεροι κι ωραίες, το “Anti-Valentine’s Show” της Κατερίνας Βρανά θα σας καλύψει ΟΛΟΥΣ. ΟΛΕΣ. ΟΛΑ.
Disclaimer: Κανένας ερωτευμένος δεν πρόκειται να κακοποιηθεί κατά τη διάρκεια αυτής της παράστασης.
ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
Κατερίνα Βρανά: “Anti-Valentine’s Show”
Πού: Γυάλινο Μουσικό Θέατρο, Λεωφόρος Συγγρού 143, Νέα Σμύρνη Τ.Κ: 171 21, τηλ.: 210 931 5600 Πότε: Τετάρτη 12 και Πέμπτη 13 Φεβρουαρίου στις 21:00 (οι πόρτες ανοίγουν στις 20:30) Εισιτήρια: Από 12 € Προπώληση: MORE.COM Διάρκεια: 90’ Αφίσα: Σάντρα Σωτηρίου Προβολή & Επικοινωνία: Βάσω Σωτηρίου-We Will Παραγωγή: Fizzbox Productions
Κωνσταντίνα Δαυλίτη & Αινείας Άλυ-Νουρ Ποντίκης: Μιλούν για τις «Δούλες», του Ζαν Ζενέ και τη συμμετοχή τους στους «Disarters».
Με αφορμή την παράσταση “Οι Δούλες” του Ζαν Ζενέ, στο Θέατρο Arroyo, Ο Αινείας Άλυ-Νουρ Ποντίκης και η Κωνσταντίνα Δαυλίτη, μοιράζονται στο Γιώργο Μαλέκα και το cityvibes.gr τις σκέψεις τους σχετικά με το θεατρικό δράμα του Γάλλου Λογοτέχνη, αλλά και τη συνεργασία τους ως μέλη της ομάδας «Disarters»:
1) Ποια στοιχεία του έργου θεωρείτε ότι παραμένουν επίκαιρα στη σημερινή εποχή; Πώς αυτό αποδίδεται επι σκηνής;
Αινείας: Το έργο «Οι Δούλες» του Ζαν Ζενέ, παρά το γεγονός ότι γράφτηκε το 1947, συνεχίζει να διατηρεί την επικαιρότητα του, κυρίως λόγω των θεμάτων που πραγματεύεται, όπως η εξουσία, η κοινωνική τάξη, η καταπίεση, η ταυτότητα και η σχέση κυρίαρχου και καταπιεσμένου. Σήμερα, οι κοινωνικές ανισότητες και οι διακρίσεις παραμένουν έντονα παρούσες, και η αναπαράσταση της καταπίεσης από τις εξουσιαστικές δομές στον κόσμο των δούλων και των κυριών είναι εξαιρετικά σχετική. Η υποταγή και η υποτίμηση των κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων και η ανάγκη για εξουσία, επιβεβαίωση και αναγνώριση παραμένουν κεντρικά ζητήματα στον σύγχρονο κόσμο. Η πάλη για την αναγνώριση και την προσωπική αξία των δούλων, που στην περίπτωση του έργου αποτυπώνεται με την εξωτερική εμφάνιση και τις τελετουργίες τους, αναδεικνύει τις ανησυχίες για την προσωπική ταυτότητα και την κοινωνική θέση, θέματα που είναι εξαιρετικά επίκαιρα. Στη σύγχρονη εποχή, αυτό μπορεί να παραλληλιστεί με τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, την κουλτούρα των social media και την εμμονή με την εικόνα και τη δημόσια αναγνώριση. Όσον αφορά την παράσταση αυτό αποδίδεται πρωτίστως με την έντονη σωματικότητα και εκφραστικότητα των ηθοποιών που τονίζουν τη σύγκρουση εξουσίας και υποταγής. Αυτό συνοδεύεται από τον σκηνικό καμβά και τα φωτιστικά εφέ που έχει επιλέξει η σκηνοθέτης τα οποία ενισχύουν την ένταση και την εσωτερική πάλη των χαρακτήρων.
Κωνσταντίνα: Θα σταθώ στο βασικό θέμα του έργου μας, το οποίο είναι το ταξικό ζήτημα. Οι δυο αδερφές, ούσες δούλες, βρίσκονται στο κατώτερο κοινωνικά στρώμα σε σχέση με την κυρία τους, που είναι στο ανώτατο κοινωνικά στρώμα, είναι το πρόσωπο της εξουσίας. Πιο συγκεκριμενα τα δυο αυτά κορίτσια δίνουν μια μάχη να ανέλθουν και να γίνουν η κυρια, ώστε να μπορέσουν να υπάρξουν. Με την σκηνοθετική μάτια της κυρίας Μελεμέ δώσαμε μεγαλύτερη έμφαση στο παιχνίδι, έτσι λοιπόν η θεατρική σκηνή μετατρέπεται σε αρένα μάχης/επιβίωσης όπου οι δυο αδερφές παίζοντας το παιχνίδι τους όπου παριστάνουν την κυρία, αποκτούν φωνή, επαναστατούν.
2) Ο Ζενέ εμπνεύστηκε το έργο από το διαβόητο έγκλημα των αδελφών Παπέν. Πώς αυτή η πραγματική ιστορία επηρέασε την ερμηνεία σας και την κατανόηση των χαρακτήρων;
Κωνσταντίνα: Από την πρώτη στιγμή ήρθαμε σε επαφή με την ιστορία των αδερφών Παπέν. Οι περισσότεροι σουρεαλιστές τότε επηρεάστηκαν από αυτή την ιστορία , καθώς επίσης και ο Ζενέ. Θεωρώ πολύ ενδιαφέρον το ότι η σουρεαλιστική βάση του έργο μας άπτεται της πραγματικότητας. Προσωπικά η ιστορία τους με βοήθησε να κατανοήσω ότι η Κλαίρη και η Σολανζ είναι κακοποιημένα πλάσματα, όπως η Κριστίν και η Λέα. Ο τρόπος που θα αμυνθεί ένα κακοποιημένο άτομο, που δεν έχει μάθει στην αγάπη και την φροντίδα, είναι να επαναλάβει τις πράξεις επίθεσης που έχει δεχτεί προς τον εαυτό του και προς τους άλλους. Έτσι, λοιπόν, τα δυο πρόσωπα υποκύπτουν στα ζωώδη τους ένστικτα για να επιβιώσουν.
Αινείας: Η πραγματική ιστορία των αδελφών Παπέν, που σκότωσαν τη μητέρα και τη κόρη του σπιτιού, επηρεάζει έντονα την κατανόηση των χαρακτήρων στο έργο του Ζενέ. Το έγκλημα αυτό, που είχε χαρακτηριστικά ακραίας συναισθηματικής φόρτισης και ψυχολογικής έντασης, προσφέρει ένα ισχυρό υπόβαθρο για την ερμηνεία των δύο δούλων στο έργο. Αυτό το ιστορικό γεγονός ενισχύει την αίσθηση της έντονης συναισθηματικής σύγκρουσης που χαρακτηρίζει τους χαρακτήρες, καθώς και την αμφιθυμία τους απέναντι στην εξουσία και την υποταγή. Η σχέση των αδελφών Παπέν, γεμάτη από ένταση και ψυχική διαταραχή, αποτυπώνεται στη δυναμική μεταξύ των δούλων, που προσπαθούν να υπερβούν τους περιορισμούς που τους έχει επιβάλλει η κοινωνία και οι σχέσεις εξουσίας. Το έγκλημα και η ψυχολογική ένταση των αδελφών Παπέν προσδίδουν βάθος στην κατανόηση της ψυχολογίας των ηρωίδων του Ζενέ, τονίζοντας τη σφοδρότητα της εσωτερικής τους πάλης και την ανάγκη για εξουσία και ελευθερία.
3) Πώς αντιλαμβάνεστε την έννοια της ελευθερίας μέσα από το έργο του Ζενέ, δεδομένων των περιορισμών και των κοινωνικών ρόλων που επιβάλλονται στους χαρακτήρες;
Αινείας: Στο έργο του Ζενέ, η ελευθερία δεν είναι απλώς η δυνατότητα να κάνεις ό,τι θέλεις χωρίς περιορισμούς. Αντίθετα, οι χαρακτήρες του είναι συχνά παγιδευμένοι σε κοινωνικούς ρόλους και καταστάσεις που τους περιορίζουν. Παρ’ όλα αυτά, προσπαθούν να διεκδικήσουν την ελευθερία τους με τον τρόπο τους, συχνά μέσα από την παρανομία, την αντίσταση ή την απόρριψη των κοινωνικών κανόνων. Για τον Ζενέ, η ελευθερία είναι περισσότερο η άρνηση των περιορισμών που επιβάλλει η κοινωνία και η δημιουργία μιας νέας ταυτότητας, ακόμα κι αν αυτή είναι περιθωριακή ή ανεύθυνη.
Κωνσταντίνα: Όπως είπαμε στο έργο κυριαρχεί το ζήτημα των τάξεων. Ο Ζενέ επινοεί το κρυφό παιχνίδι των δυο δουλών μέσα στο οποίο είναι ελεύθερες να κάνουν, να πουν και να φανταστούν ό,τι θέλουν, κάτι που στην πραγματική τους ζωή δεν μπορεί να συμβεί. Μάλιστα μονόδρομος προς την ελευθερία είναι ο θάνατος.
Θαυμάζω κάθε φορά την ευρηματικότητα και την ματιά της (σ.σ. της Λίλλυ Μελεμέ – σκηνοθέτιδος) που εξάπτουν την φαντασία. Έχει το ταλέντο να φτιάχνει όμορφες εικόνες και να βοηθά τον ηθοποιό να κάνει μια ουσιαστική βουτιά στους χαρακτήρες.
Κωνσταντίνα Δαυλίτη
4) Πώς κυλάει η συνεργασία μεταξύ σας αλλά και με τη σκηνοθέτη του ξακουστού “ANNA – X” τη σεζόν 2024 – 2025;
Κωνσταντίνα: Έχω την χαρά να συνεργάζομαι με τους συμφοιτητές μου. Αυτό για μένα είναι πολύ θετικό καθώς γνωρίζουμε πολύ καλά ο ένας τον άλλον, τα καλά και τα στραβά που λέμε. Οπότε και εντάσεις να υπάρχουν το επόμενο λεπτό έχουμε ξαναβρεί τις ισορροπίες μας εφόσον έχουμε κοινούς κώδικες, τόσο σαν καλλιτέχνες όσο και σαν άνθρωποι. Αυτό δεν θα μπορούσε να συμβει αν δεν μας έδινε την ευκαιρία η κυρία Μελεμέ, καθώς υπήρξε μέντορας μας στην σχολή. Οφείλουμε να πούμε όλοι ένα μεγάλο ευχαριστώ αφού ήταν κοντα μας σταθερά και καθόλη την διάρκεια της διαδικασίας και των προβών παρα την πίεση του χρόνου. Κάτι που δεν είναι καθόλου δεδομένο. Θαυμάζω κάθε φορά την ευρηματικότητα και την μάτια της που εξάπτουν την φαντασία. Έχει το ταλέντο να φτιάχνει όμορφες εικόνες και να βοηθά τον ηθοποιό να κάνει μια ουσιαστική βουτιά στους χαρακτήρες.
Αινείας: Με την ομάδα έχουμε άρτια συνεργασία. Ήμασταν ήδη τρία χρόνια μαζί στην Δραματική Σχολή και γνωρίζουμε πολύ καλά ο ένας τον άλλον. Αυτά που μας χαρακτηρίζουν είναι η πολύ καλή χημεία και η ομαδικότητα που έχουμε, τα οποία συνοδεύονται από την εργατικότητα και την ορμητικότητα μας. Όσο αφορά τη Λίλλυ Μελεμέ ο,τι και να πω είναι λίγο. Υπήρξε δασκάλα μου στο τελευταίο έτος της Δραματικής σχολής και νιώθω ευλογημένος που βρέθηκα στον δρόμο της στα πρώτα μου επαγγελματικά βήματα. Είναι ένας ευγενής άνθρωπος που ακούει τους ηθοποιούς του και που η αισθητική είναι κάτι που πηγάζει από μέσα της. Με τις στοχευμένες και λεπτομερείς οδηγίες της προστατεύει και αναδεικνύει τόσο το υποκριτικό όσο και το εικαστικό κομμάτι. Πραγματικά νιώθω τυχερός που οι δρόμοι μας συναντήθηκαν και ελπίζω να αξιωθώ ώστε κάποια στιγμή να ξανά σμίξουμε.
Σας ευχαριστώ πολύ Αινεία & Κωνσταντίνα και εύχομαι καλή επιτυχία στα επόμενά σας βήματα! Επιμέλεια Συνέντευξης:Γιώργος Μαλέκας
“NUMB” του Νίκου Σκουλά, Πρεμιέρα: Σάββατο 18 Ιανουαρίου 2025. Κάθε Σάββατο στο θέατρο Αλκμήνη
Σε ένα όχι πολύ μακρινό μέλλον, τέσσερις άνθρωποι και μια επιστημονική έρευνα. Μέσα σε ένα «διαφορετικό» δωμάτιο με μια κάμερα που παρακολουθεί και καταγράφει. Μια «φωνή» που διεξάγει προγραμματισμένες συνεντεύξεις. Δεν είναι γραμμική η διαδρομή αυτής της ιστορίας. Τι σχέση έχει το αεροπορικό δυστύχημα στη Μαλαισία με την Ελλάδα; Τι σχέση έχει ο Ρονάλντο με τον Πλάτωνα; Ποιος είναι ο Αμέλητας ποταμός; Τι είναι η μνήμη; Η απάντηση είναι παραπάνω από μία, μία για κάθε άνθρωπο που υπάρχει πάνω στη γη. Ό, τι συμβαίνει είναι η αλήθεια ή υπάρχουν μόνο διαφορετικές προοπτικές; Τι είναι ο άνθρωπος χωρίς τις αναμνήσεις του; Τι θα γινόταν ο κόσμος όλος χωρίς την ιστορία του; Numb. Το μούδιασμα της ανθρωπότητας πριν τον όλεθρο και την καταστροφή της, το μούδιασμα πριν σταματήσουν όλες οι αισθήσεις της να λειτουργούν. Λοιπόν… Τι είναι για σας η μνήμη;
Οι τηλεφωνικές και οι online αγορές περιλαμβάνουν χρέωση υπηρεσίας 5%
«Ο Θάνατος του Μολιέρου», μια τραγικωμωδία για το 1673 γραμμένη στον 21ο αιώνα | Από 20 Ιανουαρίου 2025 | κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21.00 για 8 μόνο παραστάσεις στο Ρεκτιφιέ – Κέντρο Έρευνας Μεικτών Παραστατικών Τεχνών
Παρίσι, 1673. Μια μυστική κηδεία ξετυλίγει το κουβάρι ενός σκοτεινού παραμυθιού με επίκεντρο τον Μολιέρο και την Εκκλησία της εποχής.
Ο ερχομός του καινούργιου Αρχιεπισκόπου των Παρισίων φέρνει αναστάτωση στην πρόβα του θιάσου του Μολιέρου, ενώ η επιβολή ενός ιερέα μέσα στον θίασο θα δημιουργήσει τριγμούς και διχόνοιες. Ο Αρχιεπίσκοπος, παλιός εχθρός του Μολιέρου, είναι αποφασισμένος να διακόψει κάθε θεατρική πράξη στο Παρίσι ενώ ο Μολιέρος, πέραν της όλης κατάστασης έχει να διαχειριστεί και ένα νέο για τον ίδιο που αλλάζει τα πάντα. Το πιο φυσιολογικό και όμορφο πράγμα στον κόσμο: Πεθαίνει.
Όταν όμως μαθαίνει για τον θάνατο ενός άλλου ανθρώπου, καλείται να αντιμετωπίσει όλους τους φόβους του και την αρρώστιά του προκειμένου να βρει δικαιοσύνη. Θα τα καταφέρει πριν τον προλάβει ο θάνατος;
Η νικήτρια ομάδα Κ4 Theater Groop (νέα σύσταση της ομάδας Ε.Α.Ν.) του φετινού διαγωνισμού Green Object που πραγματοποιήθηκε στα πλαίσια του Handmade & Recycled Theater Festival του Τεχνοχώρου Φάμπρικα, δημιουργεί το τρίτο πρωτότυπο έργο της («Το Σπίτι με τα Κόκκινα Γιασεμιά» και «Ιππόκαμπος») βασισμένο σε αληθινά γεγονότα της ζωής του Μολιέρου και πλάθει ένα μύθο γύρω από την σχέση Ανθρώπου – Θεού και Κοινωνίας – Εκκλησίας.
Ερωτικά τρίγωνα, δολοφονίες και όνειρα συνθέτουν το σύμπαν μιας ιστορίας που επηρεάζεται από παιδικά και ενήλικα παραμύθια, την Αγία Γραφή και το έργο του Μολιέρου συνθέτοντας μια ολοκαίνουργια προσέγγιση στην ιστορία του Γάλλου συγγραφέα θέτωντας το καίριο ερώτημα στον θεατή:
Τα «Όνειρα Γλυκά» του Μιχάλη Μαλανδράκη ανεβαίνουν για 2η χρονιά | Σκηνοθεσία: Μάξιμος Μουμούρης | Έναρξη 16/12 στο θέατρο ΠΟΛΗ – ΔΑΝΗΣ ΚΑΤΡΑΝΙΔΗΣ
Μετά τη θερμή υποδοχή από κοινό και κριτικούς, το πρώτο θεατρικό κείμενο του ταλαντούχου συγγραφέα Μιχάλη Μαλανδράκη, «Όνειρα Γλυκά» ανεβαίνει για δεύτερη χρονιά, σε σκηνοθεσία Μάξιμου Μουμούρη.
Πρόκειται για ένα ρεαλιστικό, γλυκόπικρο, σύγχρονο έργο για τις οικογενειακές σχέσεις και τη μακρινή ιδέα της ευτυχίας. Ένα έργο για εκείνους που πιστεύουν πως οι ζωές τους είναι ένα εύπλαστο, ζωντανό υλικό και για όσους, στον αντίποδα, έχουν αποδεχθεί πως η ζωή είναι η τέχνη του εφικτού.
Για την υπόθεση Δύο αδέρφια έχουν στριμώξει τα όνειρά τους σ’ ένα παλιό ζαχαροπλαστείο στο Αιγάλεω. Η μητέρα τους προσπαθεί να τους κρατήσει αφοσιωμένους στην οικογενειακή επιχείρηση, αλλά η σκιά του πρόσφατου και τραγικού θανάτου του πατέρα απειλεί την οικογενειακή αρμονία. Ο Μάριος, ο μεγάλος αδερφός, αναγκάστηκε να πιάσει από μικρός δουλειά στο ζαχαροπλαστείο. Ο Λευτέρης, ο μικρός, είχε την πολυτέλεια να σπουδάσει και να εργαστεί σε κορυφαίες κουζίνες. Η μητέρα πριν από χρόνια είχε τη δυνατότητα να τα αλλάξει όλα. Δεν το έκανε και έζησε μια ζωή πλάι σ’ ένα καλά κρυμμένο μυστικό. Με αυτά τα υλικά δεν μπορεί να υπάρξει εύκολη συνταγή. Μπορούν να υπάρξουν, όμως, ερωτήματα: Γιατί δεν αλλάζουμε τις ζωές μας, όταν δεν μας αρέσουν; Γιατί υπομένουμε την καθημερινότητά μας σαν να είναι τιμωρία; Οι στενοί δεσμοί της ελληνικής οικογένειας προστατεύουν ή εγκλωβίζουν;
Τα «Όνειρα Γλυκά» είναι ένα σύγχρονο ελληνικό έργο που θέτει εύστοχα και διαχρονικά ερωτήματα για την έννοια της ευτυχίας σε αντιδιαστολή με τον εγκλωβισμό της πραγματικότητας.
Σκηνοθετικό σημείωμα Όνειρα γλυκά, όπως εύχεσαι σε ένα παιδί. Όνειρα γλυκά για το μέλλον του. Όνειρα γλυκά που είδες απόψε. Όνειρα γλυκά για όνειρα ανεκπλήρωτα που φεύγουν μακριά. Έχεις βάλει ποτέ κάτω πόσα όνειρα γλυκά άφησες στη μέση ή δεν ξεκίνησες ποτέ γι’ αυτά; Γιατί οι μοναδικές, ίσως, αμαρτίες που ο άνθρωπος κάνει είναι να μην αρχίσει κάτι, αλλά και να μην το ολοκληρώσει. Ο κόσμος του Μιχάλη Μαλανδράκη έχει δυο αντίρροπες δυνάμεις με αντίστοιχους φόβους. Μάνα και μεγάλος γιος που δεν τολμούν να πάνε προς το όνειρο και ο άλλος γιος, ο μικρός, που βλέπει ξανά και ξανά το ίδιο όνειρο για νέα αρχή, ακόμα κι αν το όνειρο τελικώς δεν αποδειχτεί γλυκό. Τους θέλει μαζί του. Δεν του αρκεί η δική του ευημερία. Η ζωή όμως έχει τη δική της δύναμη καλεί τους ανθρώπους να πάρουν αποφάσεις τους. Τελικά, οι ίδιοι οι άνθρωποι ορίζουν το μέλλον τους. Μάξιμος Μουμούρης
Πού: Θέατρο ΠΟΛΗ – ΔΑΝΗΣ ΚΑΤΡΑΝΙΔΗΣ, Φώκαιας 4, πλ. Βικτωρίας, Αθήνα, τηλ.: 211 1828900 Πότε: Από 16 Δεκεμβρίου και κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00 Εισιτήρια: 20 € γενική είσοδος, 15 € μειωμένο (φοιτητικό, ανέργων, παιδικό, ΑμεΑ, πολυτέκνων) Προπώληση:MORE.COM Παραγωγή: Θεατρικές Επιχειρήσεις Τάγαρη Διάρκεια: 90’
“Οι Δούλες” του Ζαν Ζενέ, σε σκηνοθεσία Λίλλυς Μελεμέ, από τη νέα θεατρική ομάδα DISARTERS | Από 14 Ιανουαρίου 2025, στο Θέατρο Arroyo
Η νέα ομάδα DISARTERS, στην πρώτη της επαγγελματική δουλειά, παρουσιάζει τις Δούλες του Ζαν Ζενέ, από 14 Ιανουαρίου και κάθε Τρίτη και Πέμπτη στις 21:15, στη σκηνή του θεάτρου Arroyo. Το δράμα του κορυφαίου Γάλλου θεατρικού συγγραφέα, ζωντανεύει με μια σύγχρονη και ανατρεπτική ματιά, που φέρνει στο επίκεντρο την αδυσώπητη και αμετάκλητη τραγική μοίρα της Σολάνζ και της Κλαίρ, δύο αινιγματικών πλασμάτων, που αναζητώντας την αλήθεια στα κάτοπτρα, εγκλωβίζονται στον στρεβλό κόσμο που χαρίζουν οι καθρέφτες.
Το έργο Μια ιστορία τεράτων, σύμφωνα με τον Ζενέ, που ξεφεύγει από την πραγματικότητα και ακουμπά τα όρια του ιδεατού. Κλαίρ και Σολάνζ: δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, η μία ο παραμορφωτικός καθρέφτης της άλλης. Παίζουν ατέρμονα ένα ανελέητο παιχνίδι, που φλερτάρει επικίνδυνα με το φως και το σκοτάδι, ανταλλάσσουν διαρκώς ρόλους, αποφεύγοντας εντέλει να αντιμετωπίσουν τον εαυτό τους. Από τη μία, η Κλαίρ θέλει να γίνει η Κυρία. Επιθυμεί να κλέψει την ταυτότητά της, τον εραστή της, και την ζωή της. Από την άλλη, η Σολάνζ αποζητά τη δόξα που θα της χαρίσει το έγκλημα. Οι Δούλες, που λατρεύουν να μισούν ή μισούν να λατρεύουν την Κυρία τους, θα κάνουν τα πάντα προκειμένου να ξεφύγουν από τα δεσμά τους, αλλά στο τέλος γίνονται και οι ίδιες αντί για θύτες, θύματα του ίδιου τους του παιχνιδιού. Παγιδευμένες αιώνια μέσα στην κρεβατοκάμαρα της Κυρίας, βεβηλώνουν με λύσσα τα αντικείμενα-σύμβολα της εξουσίας, και αναβιώνουν επίμονα, σχεδόν εμμονικά, τον ίδιο φαύλο κύκλο. Το παιχνίδι των ρόλων ξερνάει τις αλήθειες τους και δυναμιτίζει τις ναρκωμένες τους αισθήσεις. Μήπως όμως είναι και αυτό μια πλάνη; Ένα folie à deux δύο αδελφών που γεννιούνται και πεθαίνουν μέσα από την αέναη καταστροφική φαντασίωση;
Οι DISARTERS Δεκατρείς νέοι ηθοποιοί, απόφοιτοι της Δραματικής Σχολής Αθηνών – Γιώργος Θεοδοσιάδης, με κοινούς κώδικες, ισχυρούς δεσμούς, βιογραφία και όραμα για το μέλλον, ενώνουν τις δυνάμεις τους, υπό την σκηνοθετική καθοδήγηση της Λίλλυς Μελεμέ, και παρουσιάζουν για 10 μόνο παραστάσεις το αριστούργημα του Ζαν Ζενέ, με την ελπίδα αυτή η συνεργασία να είναι μόνο η αρχή μιας κοινής συμπόρευσης στα μονοπάτια της παγκόσμιας δραματουργίας. Στην καρδιά της πόλης, στο θέατρο Arroyo, στον Κεραμεικό (Μεγάλου Αλεξάνδρου 128), έναν σύγχρονο, εναλλακτικό χώρο, υψηλής αισθητικής, που δημιουργεί την αίσθηση της αρένας, σε απόσταση αναπνοής από τον θεατή, αναδεικνύοντας έτσι την ένταση και την ατμόσφαιρα του έργου. Oι DISARTERS θα παρουσιάσουν την δική τους εκδοχή για τις ΔΟΥΛΕΣ, ένα έργο με τρεις χαρακτήρες, αλλά, ταυτόχρονα, με πολλά διαφορετικά πρόσωπα που μοιάζουν με μικρά και μεγάλα θραύσματα ενός τεράστιου καθρέφτη.
“Το Τυχερό Λαχείο” | Δευτέρα & Τρίτη στο Θέατρο 104
Το ευρηματικό, σατιρικό διήγημα του Άντον Τσέχωφ «Το Τυχερό Λαχείο» θα παρουσιάζεται από τη Δευτέρα 25 Νοεμβρίου και κάθε Δευτέρα και Τρίτη -για λίγες παραστάσεις- στο Θέατρο 104, με τη σύγχρονη ματιά της Λουκίας Ανάγνου η οποία υπογράφει τη διασκευή και τη σκηνοθεσία.
Ερμηνεύουν οι ηθοποιοί Νικόλας Μπράβος και Χρύσα Κολοκούρη
Ο Ιβάν Ντμίτριτς, ένας μετρημένος μικροαστός, με ετήσια οικογενειακά έξοδα που δεν ξεπερνούν τα διακόσια ρούβλια, είναι πολύ ευχαριστημένος με τη ζωή του. Η Μάσιπ Ντμίτριτς, μία εγκρατής μικροαστή που έχει στην κατοχή της ένα μικρό παντοπωλείο, είναι πολύ ευχαριστημένη με τη ζωή της. Οι δυο τους, από το υστέρημά τους, ανανεώνουν εβδομαδιαία το λαχείο.
