Η απώλεια είναι ένα αναπόφευφκτο κομμάτι της ζωής και το πένθος είναι η φυσική διαδικασία «επούλωσης» του τραύματος. Η διαχείριση μιας απώλειας είναι από τις δυσκολότερες καταστάσεις στη ζωή ενός ανθρώπου και ιδίως όταν χάνεις ένα αγαπημένο σου πρόσωπο.

Ο καθένας βιώνει διαφορετικά τον θάνατο και έχει τους προσωπικούς τους μηχανισμούς άμυνας για να πενθήσει. Χρειάζεται πάρα πολύ χρόνο για να συμβιβαστεί κάποιος με μια απώλεια και δεν υπάρχει «φυσιολογική» χρονική στιγμή για να πενθήσει κάποιος.

Δυστυχώς, όταν χάνεις ένα αγαπημένο σου άτομο δεν μπορείς να καταλάβεις άμεσα τι έχει συμβεί και είναι απολύτα λογικό. Χρειάζεται χρόνος για να συνειδητοποιήσεις το γεγονός αυτό και ο,τι συνεπάγεται μαζί του καθώς το πένθος αποτελεί μια προσωπική υπόθεση που ο καθένας βιώνει με έναν μοναδικό τρόπο.

Ωστόσο, σε μια τέτοια κατάσταση τα λόγια είναι περιττά. Δεν είναι η κατάλληλη στιγμή ούτε για υποδείξεις ούτε για συμβουλές πόσο μάλλον για γενικόλογα. Εκφράσεις όπως «Ο χρόνος θα τα θεραπεύσει όλα!», «Πρέπει να είσαι δυνατός!», «Καταλαβαίνω τη στεναχώρια σου!», «Μην κλαις. Όλα θα πάνε καλα!» ακούγονται σαν ψέμα και πραγματικά είναι το λιγότερο που χρειάζεται να ακούσει κάποιος που πενθεί.

Κανείς δεν μπορεί να ξέρει πως είναι μια τέτοια κατάσταση, αν δεν την έχει βιώσει. Το πένθος διαφέρει από άνθρωπο σε άνθρωπο και είναι απόλυτα λογικό και αποδεκτό.

Αν κάποιος δικός σου βρίσκεται σε μια τέτοια κατάσταση το μόνο που μπορείς να κάνεις να είσαι δίπλα του και να τον ακούς. Μην του λες τι να νιώθει και τι να κάνει. Η σιωπή και η διακριτική υποστήριξη είναι το πιο σημαντικό, γι’ αυτό…

ΑΠΛΩΣ ΑΚΟΥΣΕ ΤΟΝ!

Αναστασία Κακλαμάνου

Γνώριζες πως με βάση τα χρώματα που επιλέγεις φανερώνεις το mood σου ή γενικότερα τα συναισθήματα σου; Κι όμως!

Όσο περιέργο και αν σου φαίνεται, τα χρώματα είναι «ικανά» να προδώσουν όσα νιώθεις με βάση τη ψυχολογία. Πιο συγκεκριμένα, επιλέγουμε διάφορα χρώματα στην καθημερινότητα μας όπως για παραδείγμα για το ντύσιμο μας. Κάποιες φορές, όμως, επιλέγουμε χρώματα υποσύνειδητα και αυτά δείχνουν ένα μέρος της ψυχολογικής κατάστασης που βρισκόμαστε.

Ακόμη, βλέποντας ένα χρώμα ίσως το μυαλό μας το συνδέει απευθείας με κάποια κατάσταση που έχουμε βιώσει ή με ένα γνώριμο συναίσθημα. Γι’ αυτό, οι περισσότεροι άνθρωποι παραδέχονται ότι υπάρχουν χρώματα που επηρεάζουν τη διάθεσή τους και έχουν συναισθηματικές και σωματικές επιπτώσεις σε αυτούς.

Ας ξεκαθαρίσουμε πως τα χρώματα χωρίζονται σε τρεις κατηγορίες. Στα ψυχρά, στα θερμά και στα ουδέτερα. Αναλυτικότερα:

1. Στην ενότητα των ψυχρών χρώματων εντάσσονται το μπλε, το μωβ και το πράσινο:
   • Το μπλέ προκαλεί συμπόνια και ασφάλεια, αλήθεια και πίστη. Βέβαια, συνδέεται συχνά με την παραίτηση, τη μοναξιά και τη ψυχρότητα.
   • Το πράσινο είναι ένα αρμονικό χρώμα που υποδηλώνει την ανανέωση, την επούλωση και τη φρεσκάδα, χρώμα γεμάτο ελπίδα. Μπορεί, επίσης, να προκαλέσει μια αίσθηση απληστίας ή ζήλιας.
   • Το μωβ, ως το παραδοσιακό χρώμα των βασιλιάδων, συνδέεται με τον πλούτο και το κύρος. Επίσης, υποδηλώνει μυστήριο και απαισιοδοξία.
2. Στην ενότητα των θερμών χρώματων εντάσσονται το κόκκινο, το κίτρινο και το πορτοκαλί:
   • Το κόκκινο είναι συνδεδεμένο με το ρομαντισμό και τον ενθουσιασμό, αποπνέει δύναμη και επιθυμία. Ωστόσο, είναι επίσης γνωστό ότι μπορεί να προκαλέσει αύξηση της αίσθησης του κινδύνου και του θυμού.
   • Το κίτρινο είναι γνωστό ως το χρώμα της ευτυχίας, αυτό το παραδοσιακά χαρούμενο χρώμα «ξυπνά» τη φιλία, την ενέργεια και τη φαντασία. Επιπλέον, χρησιμοποιείται για να επιδείξει ανευθυνότητα και αστάθεια.
   • Το πορτοκαλί θεωρείται ως ένα «υπερβολικό» χρώμα, λαμβάνεται ως ένα ενθουσιώδες και χαρούμενο χρώμα που λειτουργεί ως ένα πρότυπο φροντίδας και ζεστασιάς, ενώ μπορεί πέρα από αυτό να αντιστοιχεί σε επιθετικότητα και κυριαρχία.
3. Στην ενότητα των ουδέτερων χρώματων εντάσσονται το άσπρο, το γκρι, το μαύρο και το καφέ:
   • Το άσπρο αναδεικνύει την αγνότητα και την αθωότητα και συνδέεται παγκοσμίως με την καθαριότητα. Στον αντίποδα, συμβολίζει την απομόνωση.
   • Το γκρι, ο «βασιλιάς» της ουδετερότητας, αντιπροσωπεύει το συμβιβασμό και προσδίδει μια αίσθηση γαλήνης. Ωστόσο, μερικές φορές συνδέεται με τη θλίψη.
   • Το μαύρο μπορεί να θεωρείται εκλεπτυσμένο και επίσημο, όμως, τις περισσότερες φορές συνδέεται με το πένθος και τη δραματικότητα.
   • Το καφέ είναι το χρώμα της «φύσης», συνδέεται με την σταθερότητα και τη μακροβιότητα. Ωστόσο, επειδή θεωρείται ένα κάπως «μουντό» χρώμα, μπορεί να διεγείρει έναν μελαγχολικό τόνο.

Αναστασία Κακλαμάνου

Δεν κάνουμε θέατρο για το θέατρο. Δεν κάνουμε θέατρο για να ζήσουμε. Κάνουμε θέατρο για να πλουτίσουμε τους εαυτούς μας, το κοινό που μας παρακολουθεί κι όλοι μαζί να βοηθήσουμε να δημιουργηθεί ένας πλατύς, ψυχικά πλούσιος και ακέραιος πολιτισμός στον τόπο μας.

Κάρολος Κουν, 1908-1987, Ο Ιδρυτής του Θεάτρου Τέχνης

Το θέατρο αποτελεί έναν κλάδο της τέχνης που αναφέρεται στη δημιουργία και την απόδοση ιστοριών (πραγματικών ή φανταστικών) ζωντανά μπροστά σε κοινό, με τη χρήση κυρίως του λόγου. Βέβαια, συνδράμουν και άλλες τέχνες όπως τα εικαστικά, η μουσική και ο χορός με σκοπό την τέρψη και την επιμόρφωση των θεατών.

Το θέατρο είναι εντελώς διαφορετικό από την παρακολούθηση μιας ταινίας γιατί είναι ζωντανό, άμεσο και ασκεί μια διαφορετική επίδραση και γοητεία στον άνθρωπο.

Πλέον, έχουμε τη δυνατότητα να «εισέλθουμε» στον κόσμου του θεάτρου πιο εύκολα από ότι παλαιότερα διότι έχουμε περισσότερες επιλογές, ευκαιρίες να ξεφύγουμε λίγο από την καθημερινότητα μας και να συναντήσουμε μια άλλη πραγματικότητα, λίγο πιο «καλλιτεχνική»!

Τα οφέλη του θεάτρου είναι αναμφισβήτητα πολλά και ευτυχώς, πλέον, πολλά σχολεία έχουν εντάξει τη θεατρική αγωγή στο εκπαιδευτικό τους πρόγραμμα ή το θέατρο αποτελεί επιλογή για εκδρομή. Επομένως, μπορούμε να έρθουμε σε επαφή με τον υπέροχο αυτόν κόσμο από μικρή ηλικία. Ακόμη, μη ξεχνάμε δεν είναι λίγα τα παιδιά που έχουν ως εξωσχολική δραστηριότητα το θεατρικό παιχνίδι.

Η θεατρική αγωγή στα παιδιά συμβάλλει σημαντικά στη συνολική μόρφωση και εκπαίδευση τους και προσφέρει ποικιλία γνώσεων. Το θέατρο έχει την ικανότητα να συμβάλλει στην πνευματική ανάπτυξη του παιδιού κάνοντας το να συνειδητοποιήσει ότι υπάρχουν και άλλοι τρόποι έκφρασης. Είναι μια ζωντανή τέχνη που παραδίδει συγκλονιστικά συναισθήματα, γνώσεις, πληροφορίες σε ένα παιδί και ενεργοποιεί τα πνευματικά του χαρίσματα.

Μέσα από αυτό, μπορεί να προβάλει υψηλή αξία και να δημιουργήσει πρότυπα. Το θέατρο μπορεί να λειτουργήσει για τα παιδιά με δύο τρόπους: από την οπτική του κοινού και από την οπτική των ηθοποιών, τα παιδιά συμμετέχουν ενεργά και βιώνουν τον ρόλο του έργου.

Το παιδί λόγω του θεατρού:

1. Αλλάζει τον τρόπο με τον οποίο βλέπει τα πράγματα καθώς μαθαίνει να συζητάει τις ιδέες του.

2. Αποκτά μεγαλύτερη κατανόηση για τον κόσμο, τις αξίες, τον συνάνθρωπο.

3. Το άγχος του μειώνεται καθώς η συγκέντρωση του ενισχύεται.

4. Η φαντασία του αναπτύσσεται.

5. Λαμβάνει γλωσσικά ερεθίσματα και ιδέες που το βοηθούν να αναπτύξει το λεξιλόγιό του.

Αναστασία Κακλαμάνου

Ένα βιβλίο το οποίο αναφέρεται σε ένα επίκαιρο θέμα, το προσφυγικό φαινόμενο, είναι το βιβλίο «Ένα σπιτάκι για τη Σάλλυ» της συγγραφέας Γιώτα Βάσση έκδοση του 2018. Ενήλικες και παιδιά αναγκάστηκαν με βίαιο τρόπο να αποχωρήσουν μέσα από δύσκολες συνθήκες από την πατρίδα τους και να αναζητήσουν ένα περιβάλλον πιο ασφαλές για να φτιάξουν ξανά τις ζωές τους, να αναζητήσουν ένα καλύτερο μέλλον γι’ αυτούς και την οικογένεια τους.

Το βιβλίο αυτό αναφέρεται στο προσφυγικό φαινόμενο και εστιάζει στην προσφυγική εμπειρία και στη δύναμη της ζωής και της φιλίας. Δεν επιχειρεί να μεταδώσει γνώσεις για τους διαφορετικούς πληθυσμούς που μπορεί να προέρχονται τα παιδιά πρόσφυγες αλλά δίνει έμφαση στους λόγους και στις συνθήκες μετακίνησης και διαμονής των προσφύγων.

Η ιστορία της Σάλλυ που αναγκάζεται να αφήσει την πατρίδα της και να αναζητήσει έναν άλλον τόπο είναι ο πιο κατάλληλος τρόπος για να μιλήσεις σε παιδιά προσχολικής και πρώτης σχολικής ηλικίας για ένα τόσο ευαίσθητο και λεπτό ζήτημα. Με βασικό άξονα τη δύναμη της ζωής και της φιλίας αλλά και της συνύπαρξης, τα παιδιά με την ανάγνωση αυτού του βιβλίου είναι σε θέση κατανοήσουν το δικαίωμα όλων των ανθρώπων να ζουν σε ένα ασφαλές περιβάλλον.

Επίσης, είναι κατάλληλα γραμμένο και εικονογραφημένο για γονείς και παιδιά. Με πρωτοβουλία των Γιατρών του Κόσμου έχει μεταφραστεί στα αραβικά για να μπορέσουν να το διαβάσουν και τα παιδιά πρόσφυγες που ζουν πλέον στην Ελλάδα σε δομές φιλοξενίας από τις εκδόσεις Παρισιάνου και παρουσιάστηκε στο Ίδρυμα Λασκαρίδη υπό την αιγίδα του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού. 

Ύστερα από τα γεγονότα που εξακολουθούν να κεντρίζουν το ενδιαφέρον του κόσμου παγκοσμίως και το φόβο που κυριάρχησε στις ψυχές μας μετά το άκουσμα του πολέμου στην Ουκρανία, δεν θα γινόταν να μην ασχοληθούμε με τον τρόπο που θα εξηγήσουμε σε ένα παιδί για τον πόλεμο και ό,τι συνεπάγεται με αυτό.

Τα παιδία έχουν πολλές απορίες και ανησυχίες για το τι συμβαίνει και για το τι θα συμβεί στο μέλλον. Εύλογες απορίες που δυστυχώς κανείς μας δεν μπορεί να απαντήσει με βεβαιότητα. Ωστόσο, μπορούμε να τα προφυλάξουμε και να τα καθησυχάσουμε.

Ο βασικός κανόνας για όλες τις ηλικίες είναι όχι στην υπερβολική πληροφόρηση, όχι στον καταιγισμό εικόνων και όχι στην υπερβολική απόκρυψη που οδηγεί στην αποστείρωση των παιδιών. Τα παιδιά πρέπει να έχουν πρόσβαση στην πληροφορία ανάλογα με την ηλικία τους.

Πιο συγκεκριμένα, τα παιδιά της προσχολικής ηλικίας δεν έρχονται συνήθως σε επαφή με την πληροφορία, αν δεν τους τη δώσουμε εμείς. Επομένως, δεν εξηγούμε σε ένα παιδί του νηπιαγωγείου που δεν μας ρώτησε τι συμβαίνει με τον πόλεμο στην Ουκρανία. Τα παιδιά του δημοτικού, του γυμνασίου και του λυκείου σίγουρα γνωρίζουν ό,τι συμβαίνει είτε από συμμαθητές, είτε από συζητήσεις δασκάλων, είτε από τα social media, είτε από το ίδιο τους το σπίτι. 

Σε γενικές γραμμές, όμως, προσπαθούμε να δίνουμε λίγες πληροφορίες, χωρίς ιδιαίτερες λεπτομέρειες και προσπαθούμε να απαντάμε στις απορίες τους με τρόπο καθησυχαστικό και ήρεμο.

Επίσης, απάνταμε με ειλικρίνεια όσα γνωρίζουμε χωρίς να τα τρομοκρατήσουμε. Αν δεν γνωρίζουμε κάτι, δεν είναι κακό να πούμε πως δεν ξέρουμε.

Τέλος, αγκαλιάζουμε το παιδί για να ηρεμήσει και αποφεύγουμε να βλέπει τη τηλεόραση κυρίως δελτία ειδήσεων προκειμένου να μην δει εικόνες που μπορεί να το τραυματίσουν.

Αναστασία Κακλαμάνου

Η μετανάστευση ανέκαθεν αποτελεί ένα πολυδιάστατο και πολυεπίπεδο φαινόμενο. Ένα φαινόμενο εγγενές της ανθρώπινης εξέλιξης που σχετίζεται και επηρεάζεται από πολλούς τομείς όπως αυτόν της πολιτικής, της οικονομίας, του πολιτισμού κ.α.

Σε γενικές γραμμές, μετανάστευση ορίζεται η μόνιμη ή προσωρινή μεταβολή του τόπου εγκατάστασης ενός ατόμου, μιας ομάδας ή ενός κοινωνικού συνόλου. Ο κυριότερος λόγος που οδηγεί ένα πλήθος ατόμων να φύγει από την πατρίδα του είναι η αναζήτηση καλύτερων συνθηκών διαβίωσης και οικονομικής ευημερίας.

Η οικονομική κρίση και η ανεργία στις μέρες μας «ανάγκασε» αρκετό κόσμο να ξενιτευτεί και να αναζητήσει κάτι καλύτερο στο εξωτερικό, κυρίως σε χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Σύμφωνα με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και τις στατιστικές για τη μετανάστευση στην Ευρώπη, 2.7 εκατομμύρια άτομα μετανάστευσαν στην ΕΕ (αριθμοί μετανάστευσης 2019).

Καλό θα ήταν να τονιστεί πως χωρίς μετανάστευση ο ευρωπαϊκός πληθυσμός θα είχε συρρικνωθεί κατά μισό εκατομμύριο το 2019, δεδομένου ότι γεννήθηκαν 4,2 εκατομμύρια παιδιά, ενώ πέθαναν 4,7 εκατομμύρια άτομα στην ΕΕ. Το 2020, σύμφωνα με προσωρινά στοιχεία, ο πληθυσμός της ΕΕ συρρικνώθηκε κατά περίπου 300 χιλιάδες άτομα (από 447,3 εκατομμύρια την 1η Ιανουαρίου 2020 σε 447,0 εκατομμύρια την 1η Ιανουαρίου 2021), λόγω του συνδυασμού λιγότερων γεννήσεων, περισσότερων θανάτων και της μείωσης της καθαρής μετανάστευσης.

Σίγουρα, οι οικονομικοί λόγοι δεν είναι οι μοναδικοί που συνδράμουν στη διάρκεια του φαινομένου. Η μετανάστευση για λόγους εκπαίδευσης και εξειδίκευσης, η οικογενειακή επανένωση, η μετανάστευση για περιβαλλοντικούς λόγους είναι επίσης σημαντικοί και αποτελούν λόγους που επηρεάζουν την απόφαση κάποιων ατόμων να φύγουν στο εξωτερικό.

Ανακεφαλαιώνοντας, λοιπόν, αξίζει να επισημανθεί πως οι τρεις σημαντικοί παράγοντες απώθησης (οι παράγοντες απώθησης είναι οι λόγοι που ωθούν κάποιον να φύγει από ένα μέρος χώρα προέλευσης) και έλξης (οι παράγοντες έλξης είναι οι λόγοι που ελκύουν τους εν δυνάμει μετανάστες προς μια συγκεκριμένη περιοχή) είναι:

1. Κοινωνικοπολιτικοί παράγοντες
2. Δημογραφικοί και οικονομικοί παράγοντες
3. Περιβαλλοντικοί παράγοντες

Πηγή

Αναστασία Κακλαμάνου

Το αίσθημα της αγάπης είναι τόσο όμορφο, γλυκό αλλά και σημαντικό. Νιώθουμε αγάπη για πολλά πράγματα γύρω μας και τα παιδιά λαμβάνουν από πολύ μικρή ηλικία το συναίσθημα αυτό. Όμως, δεν γίνεται να εκφράσουν εύκολα πάντα αυτά που νιώθουν, καθώς η εξέλιξη της ομιλίας των παιδιών σχετίζεται με την ηλικία και τα ερεθίσματα που δέχονται από το περιβάλλον τους.

Στα παιδιά οφείλουμε να μιλάμε για τα συναισθήματα με απλό τρόπο και με παραδείγματα προκειμένου να τα κατανοήσουν εύκολα, ακόμη και να ζητήσουμε από τα ίδια να εκφράσουν την αγάπη με το δικό τους τρόπο όπως το έχουν στο μυαλό τους. Αρκετές φορές, βέβαια, τα λόγια των παιδιών περί αγάπης μας σοκάρουν όταν έχουν ανεπτυγμένη συναισθηματική νοημοσύνη.

Οφείλουμε να μάθουμε στα παιδιά μας πως η αγάπη μπορεί να εκδηλωθεί με ποικίλλους τρόπους, όπως με το να αφιερώνουμε χρόνο στους ανθρώπους που αγαπάμε, να τους αποδεχόμαστε όπως είναι, με μια αγκαλία, ένα φιλί ή ένα χαμόγελο.

Ο καλύτερος τρόπος να μιλήσουμε για το συναίσθημα αυτό στα παιδιά είναι μέσα από τα παιδικά βιβλία. Διαβάζοντας ξεχωριστές ιστορίες στα βιβλία, τα παιδιά θα ανακαλύψουν τι είναι πραγματικά η αγάπη αλλά και τα είδη αγάπης που υπάρχουν (γονική αγάπη, αδερφική, ερωτική, φιλική, η αγάπη μεταξύ συγγενών).

Κάθε σχέση αγάπης, προσφέρει μια μοναδική εμπειρία και ποικιλία συναισθημάτων. Μέσω αυτών αναπτύσσονται συναισθηματικά και κοινωνικά οι άνθρωποι. Τα παιδιά μαθαίνουν να σχετίζονται με τους συνανθρώπους τους, αποκτούν αυτοπεποίθηση, αισιοδοξία και αναπτύσσουν προσαρμοστικές συμπεριφορές.

Ας δούμε, λοπόν, κάποια παιδικά βιβλία για την αγάπη:

1. Η κυρία Άιφελ

2. Τη μέρα που μεταμορφώθηκα σε πουλί

3. Η παράξενη αγάπη του αλόγου και της λεύκας

4. Ερωτόκριτος, ο πρώτος μου Κορνάρος

Αναστασία Κακλαμάνου

Βρίσκομαστε στην περίοδο όπου οι περισσότεροι μαθητές έχουν πάρει το πρώτο σχολικό τους έλεγχο ή ετοιμάζονται γι’ αυτό. Οι βαθμοί είναι ένα θέμα που συζητιέται διακαώς από τους δασκάλους, τους γονείς, τους μαθητές καθ’ όλη τη σχολική χρονιά.

Όταν οι βαθμοί είναι «άριστοι» ή είναι καλύτεροι από αυτούς που «περιμέναμε», σίγουρα η χαρά είναι τεράστια. Τι γίνεται, όμως, όταν τα αποτελέσματα δεν είναι τα επιθυμητά για τους μαθητές και τους γονείς;

Σίγουρα, δεν ήρθε η συντέλεια του κόσμου και εύκολα μπορεί να αξιοποιηθεί αυτή η κατάσταση υπέρ του μαθητή. Κάθε παιδί έχει ταλέντα και ικανότητες, όμως, το σχολείο δεν έχει πάντα τον τρόπο να τα ανακαλύψει. Καλό θα ήταν να μιλάμε με τους εκπαιδευτικούς και να υποστηρίζουμε το παιδί ενισχύοντας τις αδυναμίες του με κάθε δυνατό τρόπο.

Κάθε αποτυχία μπορεί να μας διδάξει κάτι και να μας βοηθήσει να πάμε ένα βήμα μπροστά!

Πώς οι γονείς, όμως, να βοηθήσουν τα παιδιά σε μια τέτοια περίπτωση; Αρχικά, θα πρέπει να εκτιμήσουν την προσπάθεια του παιδιού τους και να δουν πέρα από την κακή βαθμολογία. Μην του βάλετε τις φωνές και μην το συγκρίνετε με κάποιο αδερφάκι ή συμμαθητή, δεν θα οδηγήσει πουθένα μόνο θα ρίξει τη ψυχολογία και την αυτοπεποιηθήση του κι άλλο!

Επίσης, δώστε του κίνητρο να προσπαθήσει σε καθημερινή βάση και να μελετήσει μόνο του. Μην εστιάζετε μόνο στους βαθμούς των διαγωνισμάτων αλλά στην προσπάθεια που καταβάλλει καθώς οι βαθμοί δεν είναι το πάν. Πραγματικά, υπάρχουν πολλοί λόγοι που συνδράμουν για να μην πάρει άριστο βαθμό και η πίεση που ασκούν οι γονείς μετατρέπεται σε άγχος για το παιδί.

Ακόμη, να επικοινωνείτε συχνά με δασκάλους ή καθηγητές του παιδιού. Η συνεργασία σχολείου-οικογένειας μπορεί να βοηθήσει το παιδί να βελτιωθεί. Εν ανάγκη, αν το παιδί έχει πολλά «κενά» τότε σκεφτείτε σοβαρά το ενδεχόμενο της ενισχυτικής διδασκαλίας.

Το πιο σημαντικό, όμως, από όλα είναι να μην ξεχνάτε να ενθαρρύνετε το παιδί σας, πρέπει να λειτουργείτε ως σύμμαχος και όχι ως εχθρός του που αν δεν φέρει «καλό βαθμό» θα το τιμωρήσει. Κανένας δεν λειτουργεί αποτελεσματικά με τις φωνές, τις απειλές και την παρουσία του φόβου.

Το σύστημα εκπαίδευσης είναι ένα μέσο διαμόρφωσης των παιδιών και οι βαθμοί είναι μέρος αυτής της διαδικασίας, δεν καθορίζουν την αξία του παιδιού ούτε προκαθορίζουν το μέλλον του. Υποστηρίξτε τις ανάγκες του και η βελτίωση θα έρθει…

Αναστασία Κακλαμάνου

Οι προκαταλήψεις μας είναι τόσο βαθιά ριζωμένες, ώστε ποτέ δεν τις βλέπουμε ως προκαταλήψεις, αλλά τις ονομάζουμε «κοινός νους» (Τζορτζ Μπέρναρντ Σω)

Προκατάληψη ορίζεται μια αρνητική στάση, ένα σύνολο ψευδών πεποιθήσεων, μια λανθασμένη γενίκευση απέναντι σε μια ομάδα με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Είναι μια γνώμη ή άποψη, η οποία έχει σχηματιστεί με υποκειμενικό τρόπο. Επίσης, περιλαμβάνει συναισθήματα, τα οποία είναι δύσκολο να αλλάξουν, όπως η περιφρόνηση και η απέχθεια. Έτσι, ενεργώντας με βάση τις προκαταλήψεις φτάνουμε στο ρατσισμό.

Παραδείγματα προκαταλήψεων είναι αυτά που βασίζονται στη φυλή, το φύλο, τη θρησκεία, τον πολιτισμό, την εθνικότητα, την κοινωνική τάξη κ.λπ. Σε γενικές γραμμές, η προκατάληψη μπορεί να έχει βαθιά επίδραση στον τρόπο συμπεριφοράς και αλληλεπίδρασης των ανθρώπων, ειδικά εκείνων που είναι τελείως διαφορετικοί μεταξύ τους, ακόμα κι αν αυτό συμβαίνει εντελώς ασυνείδητα.

Οι προκαταλήψεις αναφέρονται σε:

1. κοινωνικά ζητήματα.
2. Πολιτικές απόψεις.
3. Θρησκευτικά θέματα.
4. Φυλετικές διαφορές.
5. Επαγγελματικές κρίσεις.
6. Καθημερινά ζητήματα.

Ακόμη, οι προκαταλήψεις περιλαμβάνουν ρατσισμό, σεξισμό, ομοφοβία, εθνικισμό, ξενοφοβία.

Δυστυχώς, οι προκαταλήψεις δημιουργούνται επειδή:

1. μεταδίδονται από γενιά σε γενιά μέσω της παράδοσης.
2. Υιοθετούνται και αναπαράγονται από άτομα με έλλειψη κριτικής σκέψης και πνευματικής καλλιέργειας.
3. Ελλιπής πληροφόρηση, άγνοια, φόβος για το διαφορετικό.
4. Προπαγανδισμός από ΜΜΕ, θρησκευτικούς και κομματικούς φορείς.

Είναι ευκολότερο να διασπάσεις ένα άτομο παρά μια προκατάληψη (Άλμπερτ Αϊνστάιν)

Τι μπορούμε να κάνουμε, λοιπόν, για να μειώσουμε τις προκαταλήψεις στην καθημερινότητα μας;

1. Δημιουργία νόμων και κανονισμών που απαιτούν δίκαιη και ίση μεταχείριση όλων των κοινωνικών ομάδων.
2. Αποκτώντας υποστήριξη και ευαισθητοποίηση των κοινωνικών κανόνων ενάντια στις προκαταλήψεις.
3. Κάνοντας τους ανθρώπους να γνωρίζουν τις ασυνέπειες στις δικές τους πεποιθήσεις.
4. Αυξημένη επαφή με μέλη άλλων κοινωνικών ομάδων.
5. Ενσυναίσθηση.

Αναστασία Κακλαμάνου

Ο φόβος της αποτυχίας είναι ένα συναίσθημα που όλοι οι άνθρωποι (σχεδόν) έχουμε βρεθεί αντιμέτωποι με αυτόν. Δυστυχώς, ο φόβος αυτός μας αποτρέπει από το να κάνουμε πράξη αυτό που πραγματικά επιθυμούμε με το σκεπτικό ότι η ιδέα μας δεν μπορεί να γίνει εφικτή.

Ο τρόπος για να ξεπεράσουμε το φόβο της αποτυχίας είναι να αντιμετωπίσουμε αυτόν τον φόβο χωρίς περιστροφές αλλά συνειδητά, αλλάζοντας στάση απέναντι στον εαυτό μας. Το ιδανικό θα ήταν να σταματήσουμε να περιμένουμε να συμβεί το χειρότερο αλλά να αρχίσουμε να σκέφτομαστε θετικά και να κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε γι’ αυτό.

Όμως, οι σκέψεις τρέχουν ασταμάτητα στο μυαλό μας και πραγματικά, τόσο ο φόβος της αποτυχίας όσο και η επιθυμία μας για μια πιθανή επιτυχία, δεν είναι κάτι άλλο πέρα από σκέψεις καθώς το καλό και το κακό, διαρκώς είναι στο μυαλό μας.

«Το να τολμάς είναι σαν να χάνεις το έδαφος κάτω από τα πόδια σου για μια μόνο στιγμή. Το να μην τολμάς είναι ταυτόσημο με το να χάνεις τον ίδιο σου τον εαυτό» (Søren  Kierkegaard)

Ο φόβος της αποτυχίας μπορεί να μας επηρεάσει με διάφορους τρόπους, πράγμα που σημαίνει ότι δεν είναι πάντα εύκολο να αναγνωριστεί. Μπορούμε να το βιώσουμε, λοιπόν, με τους εξής τρόπους:

1. Πιστεύοντας ότι δεν έχουμε τις δεξιότητες ή τις γνώσεις για να πετύχουμε κάτι.
2. Αναβάλλοντας κάτι στο βαθμό που να επηρεάζεται η απόδοση ή η ικανότητα μας για να το ολοκληρώσουμε εγκαίρως.
3. Λέγοντας στους άλλους ότι πιθανότατα θα αποτύχουμε, ώστε οι προσδοκίες να παραμείνουν χαμηλές.
4. Υποτιμώντας τις ικανότητές μας για να αποφύγουμε το να αισθανθούμε απογοητευμένοι στη συνέχεια.
5. Ανησυχώντας ότι οι ατέλειες μας και οι αδυναμίες μας θα κάνουν τους άλλους να σκεφτούν αρνητικά για εμάς.
6. Ανησυχώντας ότι θα απογοητεύσουμε τους άλλους εάν αποτύχουμε.

Παράλληλα, κάποιοι λόγοι που ενισχύουν τον φόβο της αποτυχίας είναι οι ακόλουθοι:

1. Η ανατροφή από τους γονείς μας, δηλαδή η σκληρή κριτική στα παιδιά έχει ως αποτέλεσμα αρκετές φορές να ορίζουν κανόνες οι οποίοι έχουν ως βάση τον φόβο. 
2. Η τελειομανία.
3. Η ανασφάλεια.

Βέβαια, υπάρχουν ορισμένες τεχνικές που μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε για να μειώσουμε τα συναισθήματα του φόβου για αποτυχία. Συγκεκριμένα:

1. Εντοπίζουμε την πηγή του φόβου.
2. Βάζουμε στόχους.
3. Εστιάζουμε στα πράγματα που μπορούμε να ελέγξουμε.
4. Βρίσκουμε εναλλακτικό σχέδιο.
5. Επαναπροσδιορίζουμε την αποτυχία.

Ας μην ξεχνάμε, όμως, πως η επιτυχία έρχεται συχνά μέσω μιας σειράς προοδευτικών αποτυχιών που οδηγούν σε νέες πληροφορίες, δεξιότητες και στρατηγικές.

«Ο άνθρωπος ποτέ δεν γνωρίζει τι μπορεί να καταφέρει, πριν το προσπαθήσει» (Charles Dickens)

Αναστασία Κακλαμάνου