2. Ο ιδεολογικός χρωματισμός

Η προβολή μέσω της λογοτεχνίας ενός μικρού ή μεγαλύτερου ιστορικού συμβάντος φανερώνει εξαρχής μια προτίμηση, μια προσπάθεια να προβληθεί κυρίως θετικά αλλά ίσως και αρνητικά το συγκεκριμένο γεγονός σύμφωνα με τις ιδεολογικές απόψεις και την κοσμοθεωρία του εκάστοτε συγγραφέα. Ακόμη και η έκθεση των γεγονότων από έναν ιστορικό θεωρείται πλέον όχι «αντικειμενική» παρουσίαση, αλλά ως μια αφήγηση με στοιχεία υποκειμενικότητας στην οπτική γωνία από την οποία εκπορεύεται και στη διατύπωσή της.

Η  γνωστή  φράση  του  γνωστού  Άγγλου  ποιητή  και  κριτικού  της  λογοτεχνίας:

Η ποίηση είναι η υπέρτατη μορφή της συγκινησιακής χρήσης της γλώσσας…

Α. Richards

…προβάλλει ως πρωτεύον χαρακτηριστικό της ποίησης τη δυνατότητά της να καλλιεργεί και να επαυξάνει τη δύναμη ενός λόγου που απευθύνεται πολύ περισσότερο στο συναίσθημα παρά στη λογική. Φαίνεται ότι για τους συγγραφείς ο συνοπτικός, υπαινικτικός και μεταφορικός ποιητικός λόγος, αν και συναισθηματικά ισχυρότερος, υστερούσε στη λεπτομερή απεικόνιση των γεγονότων του 1922, στην προβολή αυτής της τραγωδίας με καταγγελτικό τρόπο και στη διατήρηση μιας καθαρής περιγραφής των Χαμένων πατρίδων στη μνήμη. Η ανάγκη να αποδοθούν οι τραγικές περιπέτειες του Ελληνισμού σε μια ανεπτυγμένη αφήγηση και η λεπτομερής απόδοση των προσωπικών ιστοριών μπορούσαν να καλυφθούν μόνο με τον πεζό λόγο.

Κατερίνα Συμφέρη
Εκπαιδευτικός