Όταν όλα είναι όμορφα και δεν το βλέπεις
Είμαι σίγουρη ,όπως όλοι μας, περιμέναμε την στιγμή του πρώτου ταξιδιού. Ακόμη και ένα δίωρο διαδρομής, ταξίδι θεωρείται. Επιτέλους βγήκες έξω από τα τοίχοι, να συνέλθει ο εγκέφαλος. Σχεδόν τόσο απρόοπτο, σαν να σε έσπρωξε κάτι μέσα σου, να φύγεις επιτέλους. Δεν το πολυσκέφτεσαι, και λες ναι το χρειάζομαι, θα φύγω και ότι γίνει.
Σαν ψέμα φυσικά όλη αυτή η εξόρμηση, μέχρι την στιγμή που έχεις ξαπλώσει στον καναπέ του νοικιαζόμενου δωματίου. Και εκεί που προσπαθείς να καταλάβεις που είσαι και τι συμβαίνει, ακούς τα κύματα της θάλασσας και <<λες που είμαι>>. Βγαίνεις στο μπαλκόνι και βλέπεις απέναντι τα φώτα της πόλης, να φωτίζει το λιμάνι της πόλης που μοιάζει με αστερόπλοιο. Τα ζεστά φώτα, στο απόλυτο απέραντο σκοτάδι, είναι σαν να βλέπεις την εισαγωγή ταινιών της Disneyland. Είσαι στην γωνιά της πόλης, με τα κύματα κάτω από τα πόδια σου και λες ναι εδώ είμαι.
Ξανά μπαίνεις στο δωμάτιο και ξαπλώνεις στα λευκά σιδερωμένα σεντόνια, και αναρωτιέσαι,<< όλα είναι όμορφα, απλά δεν το βλέπω>>. Άλλαξες περιβάλλον και δεν το κατάλαβες. Επικρατεί μια όμορφη πραγματικότητα, και όλα αυτά επειδή, αυτήν την φορά διάλεξες εσένα. Κανείς δεν είπε, ότι αυτή η ζωή είναι άδικη ή δίκαιη. Είναι αυτή που είναι. Ανάλογα όμως και τι επιλέγεις να βλέπεις. Πήρες μια αστραπιαία απόφαση, και τώρα μένει απλά να δεις αυτό που διάλεξες, ότι σου Αξίζει.
Δυστυχώς ή ευτυχώς ξεχνάμε αυτά που κάναμε και κοιτάμε μόνο αυτά που δεν κάναμε και δεν τα έχουμε. Δεν θα μπορούσες να βρίσκεσαι αλλού καλύτερα, μεσοβδόμαδα. Ήλιος, θάλασσα, ηρεμία, όμορφους ανθρώπους, και φυσικά καλό φαί. Φίλους που καιρός πέρασε από την τελευταία αντάμωση. Μία άλλη ζωή, με άλλες αναμνήσεις.
Είναι όλα τόσο όμορφα, επειδή ήρθες για να χτίσεις καινούργιες αναμνήσεις. Η απόλυτη απόλαυση, όταν συνειδητοποιείς πόσο όμορφα είναι όλα. Εκείνη την στιγμή αποφασίζεις να είσαι χαρούμενος-ικανοποιημένος.
Είσαι κάθε μέρα τόσο στενά χωμένος στην συνήθεια, που χάνεις την άλλη όψη του νομίσματος.