Χρύσα Κολοκούρη, Λουκία Ανάγνου | Μαζί μας σε μία ευχάριστη συνέντευξη, με αφορμή την παράσταση «Δε μιλένιαλς», στον τεχνοχώρο Φάμπρικα – Bar
Written by Γιώργος Μαλέκας on 01/04/2024
Με αφορμή την παράσταση «Δε μιλένιαλς», στον τεχνοχώρο φάμπρικα – bar, οι υπέροχες Χρύσα Κολοκούρη και Λουκία Ανάγνου, παραχώρησαν μια σύντομη συνέντευξη στον cityvibes.gr και τον Γιώργο Μαλέκα, εξηγώντας περαιτέρω τις συνθήκες των millenials εν έτει 2024:
Πώς γεννήθηκε στο μυαλό σου Χρύσα να γράψεις για τους μιλένιαλς; Ξεκίνησε από εσένα και μόνο ή γνωρίζεστε ήδη με την ομάδα;
Χρύσα: Η ιδέα γύριζε στο μυαλό μου τα τελευταία τρία χρόνια περίπου. Είχε ξεκινήσει με την ανάγκη να μιλήσω για το σήμερα, για τη γενιά μας, για τη ζωή στην Αθήνα, για στιγμές καθημερινότητας. Εκείνο τον καιρό συνεργαζόμασταν με τη Λουκία για το “Αγάπης Αγώνας Άγονος” και σε μια κουβέντα, της μίλησα για την ιδέα. Βρεθήκαμε με τον Άρη, ξεκίνησαν οι συζητήσεις με τους τρεις μας και το καλοκαίρι που μας πέρασε ξεκίνησα να γράφω το κείμενο. Λίγο πριν το τελειώσω, ένα απόγευμα στην Κυψέλη γνωρίστηκα με τον Νίκο και κάπως έτσι ολοκληρώθηκε η ομάδα.


Μιλήστε μου λίγο για τους χαρακτήρες σας. Πώς συνδέεστε μεταξύ σας;
Λουκία: Υποδύομαι την Λουκία, μία νεαρή δικηγόρο εκεί στα τριάντα που παλεύει να αποδεχτεί τη σεξουαλικότητα της και προσπαθεί να αποκανονικοποιήσει τον κάζουαλ σεξισμό που δέχονται οι γυναίκες στα εταιρικά περιβάλλοντα. Θέλει να κάνει αυτό το παρακάτω βήμα. Να περάσει τη γραμμή και να πει «εγώ αυτή είμαι και σε όποιον αρέσει». Νομίζω πως ο ρόλος αυτός είναι σαν μια μεγάλη εξομολόγηση της γενιάς μας. Μιας γενιάς που έμαθε να είναι κρυμμένη στη ντουλάπα και που τώρα αποφασίζει πως δεν πάει άλλο.
Χρύσα: Η Χρύσα έχει έρθει στην Αθήνα από μία μικρή επαρχιακή πόλη. Η Αθήνα δεν είναι το σπίτι της, όμως ελπίζει να γίνει. Μοιάζει σαν να είναι η πόλη αυτή για εκείνη η απάντηση που ψάχνει να βρει. Σε τι; Ίσως και η ίδια να μην έχει απαντήσει στον εαυτό της. Έτσι μπαίνοντας τυχαία σε ένα μπαρ, συναντάει τη Λουκία και τον αδερφό της, τον Άρη. Με τη Λουκία γνωρίζονταν από παλιά, τον Άρη τον γνωρίζει εκείνο το βράδυ. Και έτσι ξεκινάει η ιστορία…

Το έργο εξελίσσεται σε πλαίσιο bartheater. Είχατε ξαναδουλέψει υπό αυτές τις συνθήκες; Τι σας αρέσει περισσότερο σε σχέση με την τυπική σκηνή;
Λουκία: Είναι η πρώτη φορά που κάνω θέατρο σε μπαρ και ομολογουμένως έχει αρκετή πλάκα. Παίζουμε κυριολεκτικά στο μισό μέτρο από τον κόσμο και αυτό κάνει το παιχνίδι ακόμα πιο διαδραστικό. Προσωπικά ανυπομονώ για τη στιγμή που κάποιος από το κοινό θα ταυτιστεί τόσο πολύ και θα πει «αϊ στο καλό θα ανέβω κι εγώ και θα τα πω». Δεν έχει γίνει ως τώρα αλλά δεν κρύβω πως είναι ένας δικός μου ευσεβής πόθος (Χρύσα μη με σκοτώσεις με μαρτυρικό τρόπο).
Χρύσα: Δεν είχα ξανακάνει bartheater πριν από τη δουλειά αυτή. Επίσης δεν είχα ξανασκηνοθετήσει. Πρώτες φορές και τα δύο, ωστόσο όταν γεννιόταν αυτός ο κόσμος στο μυαλό μου, ένα από τα πρώτα πράγματα για τα οποία ήμουν βέβαιη ήταν ο χώρος. Ήξερα πως ήθελα να είναι μη θεατρικός και ήξερα πως δεν με ενδιέφερε μία συνθήκη “σκηνής” μέσα στο μπαρ, κάποιο stage δηλαδή. Δεν ήθελα καμία απόσταση από τους θεατές, ήθελα όλοι να είμαστε μέρος της ιστορίας. Ίσως και να τη λέμε μαζί. Αυτό νομίζω ότι μου αρέσει και περισσότερο στη συνθήκη αυτή, ότι δεν υπάρχει καμία απόσταση ασφαλείας για κανέναν.
Τι έχετε να συμβουλέψετε τους «i want to be an actor» από τη δική σας ματιά; (έμμεσα ψάχνω και εγώ απαντήσεις χαχα)
Λουκία: Γκοου φορ ιτ.
Χρύσα: Ό, τι θα συμβούλευα καθέναν που θέλει να ασχοληθεί με το οτιδήποτε: να το κάνει. Είναι οι συνθήκες δύσκολες; Ναι. Αλλά σε τι δεν είναι πια; Τουλάχιστον ας είναι κάτι δύσκολο, που θα σε κάνει να θέλεις το πρωί να σηκωθείς από το κρεβάτι.
Εν τέλει… να κυνηγάμε αυτό για το οποίο παθιαζόμαστε;
Λουκία: Όχι βέβαια. Προτείνω να καθόμαστε σπίτι και να κλαίμε για τη ζωή που δεν ζήσαμε.
Χρύσα: Να κυνηγάμε ό, τι μας κάνει να θέλουμε να σηκωνόμαστε το πρωί από το κρεβάτι.
Σας ευχαριστούμε πολύ κορίτσια!
Επιμέλεια Συνέντευξης: Γιώργος Μαλέκας