Συγγνώμη που ήσουν τόσο άτυχος και γνώρισες έναν τόσο άσχημο άνθρωπο όσο εγώ
Λέμε ότι αγαπάμε και νοιαζόμαστε. Ή έτσι πιστεύουμε μέχρι να δυσκολέψουν τα πράγματα. Κάποιοι άνθρωποι νιώθουν πιο βολικά ακούγοντας ψέματα παρά αλήθειες. Όπως μου είπε μια μέρα ένας φίλος: σου είναι τόσο δύσκολο να μου κάνεις ένα κομπλιμέντο ή να μου πιες ένα μπράβο. Δεν τις θεωρώ λέξεις που τις ξεστομίζουμε, αν όντως δεν είναι η στιγμή τους, απλά και μόνο να νιώσει ο άλλος καλύτερα. Οι ειλικρινείς άνθρωποι πλέον είναι κίνδυνος για τα πρότυπα της κοινωνίας. Κανένα είδος εξέλιξης δεν βοηθάει έναν πολιτισμό να ανεγερθεί όταν ο άνθρωπος πηγαίνει προς τα πίσω νοητικά.
Όπως άλλωστε γνωρίζουμε, κανείς δεν μπορεί να βοηθήσει κανέναν αν ο ίδιος δεν θέλει. Για να είμαστε σε θέση να βοηθήσουμε τον συνάνθρωπο μας, χρειάζεται πρώτα ο καθένας ξεχωριστά, ατομικά να τα έχει βρει με τον εαυτό του πρώτα. Αλλιώς δεν θα είμαστε σε θέση να διακρίνουμε κάτω από τις λέξεις ούτε το μήνυμα, αλλά ούτε σε ποιόν απευθύνεται το περιεχόμενο της συζήτησης.
Ο κάθε άνθρωπος μας βγάζει μια συμπεριφορά, μια αντιμετώπιση που αφορά μόνο εκείνον. Μπορεί να μην είναι πάντα κατάλληλη και ούτε να μας ταιριάζει, αλλά αν αυτό χρειάζεται ο απέναντι για να συμμορφωθεί, θυσιάζουμε μέχρι ένα σημείο την ψυχική μας υγεία και την καλή μας θέληση για να πετύχουμε το αποτέλεσμα που ελπίζουμε. Το κακό όμως με μια τέτοια συμπεριφορά και ας μας βαραίνει και εμάς τους ίδιους, είναι η δική μας ελπίδα ότι θα πετύχει τον σκοπό της. Τίποτα όμως δεν είναι σίγουρο.
Πολλές φορές στην προσπάθεια μας να βοηθήσουμε, δεν καταλήγουμε απλά να μην βοηθάμε, αλλά να γίνουμε και ο κακός λύκος του παραμυθιού. Κυρίως αυτό συμβαίνει γιατί όλα θέλουν τον χρόνο τους, και η διαδικασία αφομοίωσης και κατανόησης των ειπωμένων θέλει τον χρόνο της, που σε γήινο χρόνο δεν συμπίπτει με τον χρόνο επεξεργασίας των καινούργιων δεδομένων.
Έτσι καταλήγουμε να βρεθούμε εκτός πεδίου του ανθρώπου που είχαμε όλη την καλή διάθεση να βοηθήσουμε, και με μια ετικέτα ενός ψυχρού ανθρώπου που δεν δίνει περιθώρια λάθους σε τίποτα και κανέναν.
Σε τέτοιες περιπτώσεις ένας συνειδητοποιημένος άνθρωπος, το μόνο που μπορεί να κάνει, είναι να αποχωρήσει ζητώντας ένα συγνώμη για την ασχήμια που πρόβαλλε, περιμένοντας απλά την στιγμή που τα λόγια του θα βγουν αληθινά και ας ήταν σκληρά, για να εκτιμηθεί και η εικονική ασχήμια που προβάλλουν τα λόγια όταν είναι το τελευταίο που χρειαζόμαστε.