Στο παιδί που δε γεννήθηκε ποτέ …το γλυπτό
Ένα παιδί που δε γεννήθηκε ποτέ.
Ένα δύσκολο θέμα.
Που δυστυχώς με κάποιο τρόπο αγγίζει τις περισσότερες οικογένειες.
Μια πληγή που δεν κλείνει ποτέ.
Που δεν μπορείς να την περιγράψεις.
Που μερικές φορές δεν θέλεις καν να μιλήσεις γι’ αυτήν.
Και κάποτε πέφτει το βλέμμα σου σε αυτήν εδώ τη φωτογραφία, σε ένα γλυπτό. Ένα γλυπτό που απεικονίζει μια γυναίκα που θρηνεί κι ένα παιδάκι να την παρηγορεί. Δύο φιγούρες φτιαγμένες από διαφορετικά υλικά, με το παιδάκι να εμφανίζεται διαφανές. Και το μυαλό σου πάει κάπου.
Οφείλω να ομολογήσω πως η εικόνα αυτού του γλυπτού μου προκάλεσε συναισθήματα και μου κίνησε το ενδιαφέρον κι έτσι έψαξα να βρω πληροφορίες για την ιστορία πίσω από το γλυπτό. Εντόπισα λοιπόν μία συνέντευξη του ίδιου του δημιουργού στο evenifministries.
Πρόκειται για τον Martin Hudáček, έναν Σλοβάκο γλύπτη, ο οποίος εμπνέεται τις δημιουργίες του από το Θεό, όπως λέει ο ίδιος, και απεικονίζει στα γλυπτά του θέματα που έχουν να κάνουν με το Θεό.
Το συγκεκριμένο γλυπτό, που φέρει το όνομα «Στο παιδί που δεν γεννήθηκε ποτέ» απεικονίζει, σύμφωνα πάντα με τον γλύπτη, μια γυναίκα που θρηνεί την έκτρωση της και το αγέννητο παιδί της σε νηπιακή ηλικία να την παρηγορεί, αγγίζοντας την απαλά στο κεφάλι και να της προσφέρει συγχώρεση.
Ο λόγος που έφτιαξα το συγκεκριμένο γλυπτό ήταν για να δείξω την αξία και την αξιοπρέπεια του κάθε ανθρώπου, ακόμα και πριν τη γέννηση του. Ήθελα να τονίσω τη σημασία της προστασίας της ανθρώπινης ζωής από τη στιγμή της σύλληψης μέχρι τη στιγμή του φυσιολογικού θανάτου.
Με αυτό το γλυπτό ο καλλιτέχνης θέλει να προσφέρει βοήθεια στις γυναίκες που πάσχουν από μετατραυματικό στρες μετά από μια έκτρωση, μια διαταραχή που μπορεί να παρουσιαστεί ακόμα και χρόνια μετά από την έκτρωση και συνοδεύεται από συμπτώματα κατάθλιψης.
Η γυναίκα και το παιδί του γλυπτού ήταν αληθινά μοντέλα. Η γυναίκα είναι φτιαγμένη από πολυεποξείδιο, ενώ το παιδί από πολυεστέρα.
ο άγαλμα κατασκεύασε ο γλύπτης στα πλαίσια της μεταπτυχιακής του εργασίας στην Ακαδημία Τέχνης της Σλοβακίας στο Τμήμα Γλυπτικής και η αλήθεια είναι πως τον έχει κάνει διάσημο με ανθρώπους από όλον τον κόσμο να παραγγέλνουν αντίγραφα του πρωτότυπου γλυπτού που βρίσκεται στη Σλοβακία. Μάλιστα σε δύο μήνες πρόκειται να παραδώσει στην Πολωνία ένα δεύτερο άγαλμα με τίτλο «Στο παιδί που δεν γεννήθηκε ποτέ 2», με την διαφορά ότι το νέο αυτό δημιούργημα θα απεικονίζει και μια αντρική φιγούρα μαζί με τη γυναίκα και το παιδί.
Το παράδοξο είναι πως τα περισσότερα σχόλια στο evenifministries που φιλοξενεί τη συνέντευξη του Martin Hudáček, αλλά και οπουδήποτε αλλού συνάντησα φωτογραφίες από “Το παιδί που δεν γεννήθηκε ποτέ”, δεν προέρχονται από μαμάδες που έκαναν έκτρωση, αλλά γενικότερα από γονείς που έζησαν τη νεογνική απώλεια.
Εξάλλου όταν έρχεσαι σε επαφή με ένα έργο τέχνης δεν έχει καμία απολύτως σημασία η σκέψη και το συναίσθημα του δημιουργού του. Σημασία έχει αυτό που σκέφτεσαι και αυτό που νιώθεις εσύ. Διαφορετικά κάθε ποίημα, κάθε τραγούδι, κάθε πίνακας ζωγραφικής θα συνοδεύονταν από την ερμηνεία του δημιουργού. Κάτι τέτοιο όμως δεν συμβαίνει. Αυτή άλλωστε είναι και η ομορφιά της τέχνης. Ξαναγεννιέται κάθε φορά που «αγγίζει» κάποιον.