Διασχίζοντας έναν θάλαμο νοσοκομείου,τα συναισθήματα που θα βιώσεις θα είναι σίγουρα ανάμεικτα και αμφιλεγόμενα.Άνθρωποι όλων των ηλικιών θα είναι εκεί διεκδικώντας το αναφαίρετο δικαίωμα τους στη ζωή. Ή και ακόμα χωρίς να τους συμβαίνει κατι που να είναι ζωτικής σημασίας, θα μεταβούν εκεί, στον χώρο της παρηγοριάς,της αναζήτησης μιας λύσης στον πόνο τους, είτε αυτός είναι στιγμιαίος, είτε χρόνιος.Μαζί και οι ”σωτήρες” τους, οι γιατροί όλων των ειδικοτήτων, οι οποίοι πολλές φορές γίνονται οι φίλοι, οι συγγενείς, η οικογένεια που δεν έχουν. Τι συμβαίνει όμως όταν αυτή η φαινομενικά ”γη της επαγγελίας” αρχίζει και σε πνίγει ασφυκτικά σαν να είσαι φυλακισμένος;

Ο Σαμ Γκόλντγουιν,ένας αμερικανός κινηματογραφικός παραγωγός, είχε πει το εξής ‘Το νοσοκομείο δεν είναι το κατάλληλο μέρος για να είσαι άρρωστος‘. Ίσως και να κρύβεται μια μεγάλη δόση αλήθειας πίσω από αυτό.Θα δεις αρκετούς ασθενείς να παραπονιούνται συνεχώς ότι δεν τους παρέχεται αρκετή φροντίδα και προσοχή. Θα διαμαρτύρονται για τους ”γείτονες” τους στο παραδίπλα κρεβάτι,καθώς οι πιο πολλοι δεν επιθυμούν παρουσία άλλου ατόμου στο θαλαμό τους. Θα παρενοχλούν συνεχώς το προσωπικό για ασήμαντους ίσως λόγους μόνο και μόνο γιατί απαιτούν όλη την προσοχή στραμμένη πάνω τους.

Δυστυχώς, είναι καθημερινό φαινόμενο η εγκατάλειψη των συγγενικών προσώπων. Προσωπικά, έχω δει πολλά τέτοια μάτια, μάτια χαμένα, μελαγχολικά, θλιμμένα,ακόμα και παραπονιάρικα ειδικά, όταν βλέπουν ότι κανείς δεν ήρθε γι’ αυτούς και δεν θα έρθει, ενώ στο διπλανό κρεβάτι γίνεται μία μορφή μάζωξης για τον ”συγκάτοικό” τους. Και σαφώς, γίνεται ακόμα πιο επώδυνο όταν τέτοιοι εγκαταλελειμμένοι άνθρωποι υποχρεούνται να μείνουν για μεγάλο διάστημα μέσα στο νοσοκομείο λόγω της κλινικής τους εικόνας.

Όσον αφορά δε, τους ανθρώπους της τρίτης ηλικίας,η απογοήτευση είναι μεγαλύτερη. Οι άνθρωποι αυτοί είναι ο παππούς σου, η γιαγιά σου, οι θείοι σου. Πως μπορείς να τους κοιτάς με περίσσεια απαξίωση και έλλειψη συμπόνοιας;Βάλε στη θέση τους, τους δικούς σου ανθρώπους. Θα το άντεχες; Μια καλή κουβέντα και ένα χαμόγελο είναι ικανό να τους φτιάξει τη μέρα,να τους κάνει να ξεφύγουν για λίγο από αυτό το νοερό ”κελί” που δημιούργησαν. Θα σου χαμογελάσουν με τη σειρά τους, με όλη τη γλυκύτητα της χαμένης τους νιότης. Ίσως και θυμηθούν κάποια ιστορία απτα παλιά να σου πουν, η οποία σπανίως δε θα κρύβει κάποιο ηθικό διδαγμα. Και τέλος,θα σου δώσουν την ευχή τους και θα το εννοούν. Μόνο γι’αυτή, τη μικρή στιγμή που τους θύμησες τον νεανικό εαυτό τους. Άλλωστε, ένας γέρος είναι ένα παιδί με παρελθόν, όπως έχει πει ο Zarko Petan,θεατρικός συγγραφέας.

Την επόμενη φορά λοιπόν ,που θα βρεθείς στο χώρο ενός νοσοκομείου και θα αντικρύσεις έναν τέτοιον άνθρωπο μην αποστρέψεις αλλού το βλέμμα, όπως συνηθίζεις να κάνεις. Χαμογέλασε του γλυκά κοιτώντας τον βαθιά στα μάτια. Μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι εκτός απ’τη δική του μέρα, θα φτιάξει και η δική σου.

Φιλικά

Γιώτα Τηγανίτη