Σαν πλανόδιο τσίρκο

10 χρόνια από το θάνατο του Δημήτρη Μητροπάνου

Δεν υπάρχει Έλληνας που ακόμα και αν απαρνείται τα ακούσματα της ελληνικής λαικής μουσικής , να μην έχει σιγοτραγουδήσει κάποια στιγμή ένα από τα κορυφαία του τραγούδια. Ο Δημήτρης Μητροπάνος γεννήθηκε άνοιξη και έφυγε άνοιξη. Όχι σαν παιδί των λουλουδιών αλλά σαν άνθρωπος που φώτιζε ψυχές και πρόσωπα με τη φωνή του σαν τον Ήλιο της άνοιξης. Ο Δημήτρης Μητροπάνος λείπει εδώ και 10 χρόνια μα κανείς δεν έχει πιστέψει πως έχει πεθάνει.

Ο άνθρωπος με τη δωρική φωνή και το ακατέργαστο λαρύγγι, που όσο μεγάλωνε όχι μόνο δεν αλλοιωνόταν αλλά ωρίμαζε η χροιά του. Ο Μητροπάνος θα συναντήσει τον άνθρωπο που ως το τέλος της ζωής του θα αποκαλεί-δάσκαλο και δεύτερο πατέρα του- τον Γιώργο Ζαμπέτα . «Ο Ζαμπέτας είναι ο μόνος άνθρωπος στο τραγούδι ο οποίος με βοήθησε χωρίς να περιμένει κάτι. Με όλους τους υπόλοιπους συνεργάτες μου κάτι πήρα και κάτι έδωσα»  θα δηλώνει σε συνεντεύξεις του. Μετά από λίγο θα συνεργαστεί με τον Μίκη Θεοδωράκη που θα τον ανεβάσει στη σκηνή για να ερμηνεύσει το «Άξιον Εστί» και τη «Ρωμιοσύνη». Στροφή στην καριέρα του είναι ο δίσκος που κυκλοφόρησε το 1996 με τον δίσκο «Στου Αιώνα την παράγκα» σε συνεργασία με το Θάνο Μικρούτσικο. Στο δίσκο υπάρχουν τραγούδια – ύμνοι με στίχους που σε ανατριχιάζουν.

Ο δίσκος συμπεριλαμβάνει ένα από τα σπουδαιότερα ζεϊμπέκικα της ελληνικής μουσικής. Το τραγούδι που στοιχειώθηκε με τη φωνή του Δημήτρη Μητροπάνου που το ερμήνευσε με πάθος, ψυχή και λεβεντιά. Το τραγούδι που χόρευε στις πίστες διδάσκοντας πως το ζεϊμπέκικο είναι χορός στιβαρός, αντρικός όχι με φιγούρες αλλά με ψυχή και πόδια που κινούνται απόλυτα στο ρυθμό. Δεν είναι άλλο από το τραγούδι «Ρόζα».-Τι με κοιτάζεις Ρόζα μουδιασμένο, συγχώρα με που δεν καταλαβαίνω τι λένε τα κομπιούτερς και οι αριθμοί-. Στον ίδιο δίσκο υπάρχει και το τραγούδι «Πάντα γελαστοί» , λες και τραγούδησε τον τρόπο που θα πεθάνει-Όσοι με το χάρο γίναν φίλοι με τσιγάρο φεύγουνε στα χείλη- ο στίχος που σε ανατριχιάζει.

Ο Δημήτρης Μητροπάνος ερμήνευσε τραγούδια για κάθε στιγμή της ζωής μας. Δεν μίλησε για την καψούρα για να κερδίσει το κοινό του. Ύμνησε τον έρωτα και τη ζωή, τον θάνατο και τη γέννηση μα και την αγάπη. «Μια εκδρομή είναι η ζωή μας με μαγική διαδρομή» θα τραγουδήσει για την επιστροφή του στη δισκογραφία ύστερα από ένα σοβαρό θέμα υγείας. Η αγαπημένη του Σαλονίκη δεν θα φύγει από την καρδιά του καθώς εκεί αναζητά την αγάπη του αλλά και στα «Λαδάδικα» που αποτελεί πάλι ζειμπέκικο –σταθμό. «Πατησιών και Παραμυθιού γωνία» θα τριγυρνά μα θα κάνει και μια βόλτα στο Τσιρύγο καθώς «τα Κύθηρα ποτέ δεν θα τα βρούμε».

Θέμα που τον απασχολούσε είναι η ξενιτιά. Θα τραγουδήσει «πως το Φεγγάρι μάγια του έκανε και περπατά στα ξένα» και θα αποτελέσει ύμνο ακόμα και σήμερα ύμνο για τους ξενιτεμένους Έλληνες. Δεν ξεχνάει το θάνατο, για να μας τραγουδήσει με ψυχή που σπα το «Σαββατόβραδο» και «ο χάρος να έρχονταν μια Κυριακή το βράδυ». Ο έρωτας όμως θα ερμηνευτεί σαν κάτι θεϊκό από τα λόγια του με τον «Χιονάνθρωπο» και το «Αλλοίμονο» που η καρδιά σου πονάει με το που ξεκινήσουν τα λόγια του. Αλλά και στις τελευταίες του δισκογραφικές δουλειές το τραγούδι «’όταν έχω εσένα». Ξεχωρίζουν οι συνεργασίες του το Δίσκο « Υπάρχει και το ζεϊμπέκικο» αλλά και η «Ζωντανή ηχογράφηση από το Ηρώδειο» που νιώθουμε πως η συναυλία γίνεται κάθε χρόνο.

Όσες σειρές και να γράφουν είναι μηδαμινές μπροστά στο μεγαλείο και την ιστορία του σπουδαιότερου κατά τη ταπεινή μου γνώμη Έλληνα καλλιτέχνη. Όλοι όμως δηλώνουν πως δεν είχε καταλάβει πόσο σπουδαίος ήταν. Τα τραγούδια του Μητροπάνου είναι πια «ορφανά» χωρίς τη φωνή του. Αλλά ευτυχισμένα που τα τραγούδησε και τα ενσάρκωσε ο ίδιος, που έμειναν στην ιστορία και θα φέρουν αιώνια τη σφραγίδα ενός πραγματικά σπάνιου ερμηνευτή. Ας τον έχουμε πάντα μέσα μας τον σπουδαίο μας τραγουδιστή- ένα φανατικό Ολυμπιακό που δεν έχασε παιχνίδι της ομάδας του- και όλοι θα θυμόμαστε το αφιέρωμα στη Φιέστα το2012 με ένα κατάμεστο γήπεδο να δακρύζει.

Βασιλική Κόντε