Πώς η μοναξιά του Φθινοπώρου, μας… γνωρίζει στον έρωτα.

Φθινόπωρο, η αρχή των πάντων.

Δεν είναι τυχαίο που η περίοδος αυτή έρχεται αμέσως μετά την περίοδο των διακοπών. Ένα διάλειμμα, αυτό του Καλοκαιριού, μας βρίσκει το πέρας του μπροστά σε αποφάσεις που οι περισσότερες θα καθορίσουν όχι μόνο το Χειμώνα που έρχεται… αλλά ίσως να είναι ικανές να αλλάξουν ολόκληρη τη ζωή μας.

Έχεις αναρωτηθεί ποτέ γιατί στις περισσότερες ταινίες, η εικόνα που αντιπροσωπεύει το Φθινόπωρο είναι η κλασική αμερικάνικη συνήθεια με τη ζεστή σοκολάτα στο χέρι, η μοναχική αυτή φιγούρα σκεπασμένη σκεπτική μπροστά απ’ το βροχερό παράθυρο του σπιτιού; Οι «ρομαντικοί» φιλόσοφοι αποδίδουν την εικόνα αυτή στον καιρό. Ο οποίος αλλάζει, συναντώντας τις βροχές και τον αποχωρισμό των φύλλων απ’ τα δέντρα, φέρνει και τη συναισθηματική μας φύση αντιμέτωπη με ερωτήματα που ίσως και να μας απασχολούσαν και το Καλοκαίρι που αφήσαμε πίσω μας, αλλά να μην ήμασταν έτοιμοι να τα αντικρίσουμε ή/και να τα αποφεύγαμε.

Θυμάμαι, η μητέρα μου από μικρό παιδί να μου περιγράφει πώς αισθάνεται κάθε απογευματινό του Φθινοπώρου που η μελαγχολία, όπως τη χαρακτήριζε, έφτανε να την κατευθύνει στα βιβλία, τη μουσική ή τις σειρές εκείνες που τις χαζεύεις με μοναδικό σκοπό να μη σκέφτεσαι. Πάντοτε την άκουγα, χωρίς να αισθάνομαι απόλυτα όλα όσα μου έλεγε. Μέχρι που ένα Φθινοπωρινό απόγευμα, οι λέξεις που έβρισκα για να το περιγράψω, έφταναν να μου θυμίσουν εκείνες της μητέρας μου.

Τα βιβλία, όλα εκείνα που κάθονται στη βιβλιοθήκη μας σκονισμένα, τείνουμε να τα γνωρίσουμε λίγο καλύτερα τον Σεπτέμβρη. Κι όχι γιατί ξεκινάνε τα σχολεία ή τα Πανεπιστήμια. Αλλά γιατί οι λέξεις που είναι γραμμένες, έτοιμες σε προτάσεις από τις σκέψεις άλλων ανθρώπων, να είναι ορισμένες φορές και ικανές να περιγράψουν για εμάς παρόμοια συναίσθηματα και βιώματα. Ο ίδιος λόγος που καταφεύγουμε και στο να ξεκινάμε να βλέπουμε τις σειρές που αρχίζουν αυτή την περίοδο στην τηλεόραση. Είναι το αμέσως επόμενο απ’ τα βιβλία. Η εικόνα. Η ιστορία που μοιάζει με τη δική σου, τώρα τη βλέπεις και μέσα από τα μάτια κάποιου που επέλεξε να την εκφράσει παραστατικά απ’ τη δική του σκοπιά. Με τη δική του πλοκή. Κάπου εκεί, η μελωδία είναι εκέινη που θα δώσει την τελική πινελιά. Η τάση που έχουμε να συνδυάζουμε μουσική με συναίσθημα ή και το αντίθετο. Αν σκέφτείς και τα τρία αυτά χαρακτηριστικά του Φθινοπώρου σου: τα βιβλία, οι σειρές και η μουσική, μπορούν να συνοδεύσουν μέσα και έξω απ’ το σπίτι… φτάνοντας στη μοναχικότητα της εποχής αυτής.

Ανάγκη. Πόσα κομμάτια της τέχνης, περιγράφουν τον έρωτα ως ανάγκη; Ανάγκη η οποία δημιουργείται μέσα από απλές καθημερινές συνήθειες, χωρίς να περιμένει να εμφανιστεί ξαφνικά και ανεξήγητα όπως στις σαπουνόπερες. Ο έρωτας για να φτάσει σε εμάς, συνήθως περνάει μέσα από περιόδους της ζωής μας που ή είμαστε καλά με τον εαυτό μας και έτοιμοι να τον δεχτούμε, την κατάλληλη όπως ονομάζουν στιγμή ή είμαστε στην πιο ακατάλληλη στιγμή της ζωής μας και ο έρωτας αποτελεί το μέσο εκείνο που θα μας κάνει να δούμε τα πράγματα γύρω μας φορώντας τη ματιά της νέας αρχής.

Η λέξη που αρκεί να αντιπροσωπεύσει κάθε Φθινόπωρο της ζωής μας, μοιάζει να είναι η λέξη «Ευχαριστώ». Μπορεί η μοναχική πλευρά της εποχής, εκείνη που μας ώθησε στο να «οργανώσουμε» εκτός από τη μαθητική μας τσάντα, την κασετίνα των σχεδίων μας και το φάκελο των σημαντικότερων συνεντεύξεων της ζωής μας, είναι ταυτόχρονα και εκείνη που μας έκανε να γνωρίσουμε καλύτερα τον εαυτό μας. Ή και τον έρωτα εκείνο που μας έκανε να θέλουμε να γίνουμε καλύτεροι. Ποιος ξέρει…

Η playlist μας, τα… απογεύματα του Φθινοπώρου λοιπόν ξεκινάνε όλες με το “Thank you” από Dido,

γιατί ακόμη κι αν χάσεις το λεωφορείο, έχεις τη χειρότερη μέρα στη δουλειά και απ’ τη βροχή δεν μπορείς να δεις καθαρά μέσα απ’ το παράθυρό σου, εκεί έξω υπάρχει ο έρωτας εκείνος που σου δίνει την καλύτερη μέρα της ζωής σου. Ακόμη κι αν είναι ανεκπλήρωτος.

Γράφει η Στέλλα Μακαρώνη.